|
Het is al een week geleden sinds je overlijden. De uren lijken nu dagen. Ik had verwacht dat t moeilijk ging zijn om je los te laten maar dat het zo moeilijk zou zijn had ik n iet durven denken.
De repatrillering was voor mij de grootste opdoffer. Met t vliegtuig de zee over zonder iemand die uit t raam zat te staren en zat te genieten naast me. Vliegen gaat nooit meer t zelfde zijn zonder jou Nell. Ik ga me steeds afvragen hoe het zou zijn mocht jij er wel bijgeweest zijn.
Je ouders hadden het heel moeilijk tijdens de uitstrooiing. Voor hen is de gedenksteen echt een goed idee van jou geweest. Cecile zei letterlijk jou woorden ' zo kan ik toch nog ergens naar toe gaan'. Ik weet het nog niet goed. Ga absoluut niet graag naar kerkhoven, weet niet wat ik er moet doen, wat men verwacht wat je er doet. Doch het uitstrooien voelde zo definitief aan. Er blijft niets van je over, waar moet ik nu tegen praten.
Ben terug gestart in het OPZ, wordt er goed opgevangen door mijn collega's. Thuis zitten was niets voor mij. Kreeg wel wat verbaasde reacties waardoor ik me wat apart voel. Is het ongepast dat ik er al ben? Is het niet normaal dat ik gewoon wil werken?
Weet je vooral bij de bewoners voel ik prima, voor hen ben ik niet Els van Nell, Els die net haar vriend verloren is,... Voor hen ben ik gewoon Els van de colorage.
Weet voor de rest niet goed wat schrijven. Voel me letterlijk n leeghoofd op t moment ;o) Ze zeggen dat schrijven helpt dus het zou nog erger kunnen geweest zijn dan mocht ik het blog niet af en toe up to date gehouden hebben. Allé, tot één van de volgende.
27-03-1997 om 00:00
geschreven door hannes els
|
