Turkije zit er weer op. Was een raar verlof. Vol emoties. Eens opgestegen kreeg ik bloedverlies doch geen vruchtje verloren, moet dus woensdag binnen voor n couretage in Heusden. Zag precies overal zwangeren rondlopen en vroeg me af waarom ons dat geluk weer niet was gegund. Waarom moet ik nu ALTIJD zoveel tegenslagen kennen in mijn leven. Ben ik dan zo'n slecht mens. Ik probeer er altijd voor anderen te zijn, nooit is me iets teveel gevraagd, heb toch echt geen slecht karakter of wel. Waarom verdien ik dan dit WEER.
Heb t gevoel dat niemand me begrijpt. Krijg steeds te horen, ach je bent nog jong, je kan nog veel kindjes maken, kun je wat langer oefenen (jawel echt moeten horen),heb ook 3 miskramen gehad en nu lopen er 5 gzonden jongens rond,.....bla bla bla
Voel me echt letterlijk leeg nu. Ben intriest maar laat t niet zien. In vergelijking met jou verlies is dit natuurlijk niet zo erg dus hou ik me sterk. Uiteindelijk is de celdeling enkel misgelopen, natuurlijke selectie. Het was nog geen levend wezen voor mij, kon niet denken, had geen gevoelens had nog niet eens een leven gehad. Iemand op 24 afgeven is veel erger dan hoor. Laat meer achter omdat ie meer opgebouwd heeft.
We kunnen binnen een maand of 2 gerust opnieuw proberen om zwanger te raken zegt de gyneacoloog dus we zien wel hoe t dan loopt. Kans is klein dat t weer zo snel bingo zal zijn denk ik he We zien wel hoe t verder gaat
