Om 10.30 zitten we al zonder nietjes bij de oncoloog. Nergens wachttijden ondanks de drukte in het UZ.
Net voor ons komt een koppel buiten waarvan we konden zien dat ze geen goed nieuws hadden gekregen.
Met een brok in de keel gaan wij binnen en laten vooral niet zien dat we ons verschrikkelijk bang en klein voelen.
We krijgen een nieuwe datum voor de volgende operatie vastgeprikt. 28 december d-day.
26 december nog een MRI scan, 27 december wordt je opgenomen en 28 december gaan ze de tumor proberen te verwijderen.
Ik zie de ongerustheid in je ogen als die woorden vallen. Zelf ben ik ook aan de stoel genageld en kan geen zinnig woord uitbrengen zonder dat de tranen uit mijn ogen lopen. Ik wil me sterk houden voor je maar kan het niet. Het is ons even allemaal te veel. Gelukkig krijgen we wat tijd in zijn kantoor om even te blijven zitten en op adem te komen voor we met onze rode ogen de gang op moeten.
De rit naar huis zijn we doodsstil. De radio staat niet eens aan en geen van ons beiden merkte het op voor we thv van het klaverblad waren.
We worden aan de kant gezet door de zwaantjes. Blijkbaar reed ik 140 met mijn pinker aan en gaf ik de indruk dronken te zijn.
Ik vertelde dat we net geen goed nieuws gekregen hadden in het UZ dat ik inderdaad snel thuis wilde zijn maar dat ik echt niet dronken was alleen niet goed zag door de tranen die zich maar bleven opwellen. De agent was begripvol. De snelheidsbekeuring zou volgen maar we mochten verder rijden
Klote dag op alle vlak
24-12-1996 om 00:00
geschreven door hannes els
|