Paul was vanmorgen toch voldoende opgeknapt om weer verder te stappen.
Het was bewolkt en nevelig, geen wind, ideaal stapweer.
We wandelden het parcours en in de omgeving zoals gisteren verder van gehuchtje naar gehuchtje naar een groter dorp met een kerk en enkele winkels.
Een huis of drie bij elkaar en de plaats heeft een naam. De mensen zijn verplicht van een auto te hebben en men ziet dan ook veel oude, soms gammele modellen.
We stapten weer op rustige asfaltweggetjes en de drie mannen waarmee we gisteren in dezelfde chambre d'hotes zaten waren eens voor ons dan weer achter ons. Het zijn drie mannen die elkaar op de pemgrimsweg hebben ontmoet en samen verder trekken. Twee Nederlanders , Wim en Nico, en een Brit Mike die Parkinson heeft.
Mike wandelt met een rugzak en een boodschappentas in zijn hand. Als Hij stapt, beeft hij minder en hij regelt voor hun drietjes altijd de slaapplek. Echt een bewonderenswaardig trio.
Voor het laatste stuk van de wandeling had men een mooi bosparcours voorzien.
En zo arriveerden we in het stadje Chalus waar Richard Leeuwenhart geblesseerd en gestorven is in 1199.
Onze gastheer is ons daar met de auto
komen oppikken.
We zijn weer heel confortabel gelogeerd bij zeer aangename mensen. Je moet het toch maar doen elke dag wildvreemde mensen in je huis nemen. Bedankt lieve mensen.
Het ontbijt viel vanmorgen wat tegen: karig en nooit meegemaakt dat je lauwe koffie moet opwarmen in de magnetron.
Paul had gisteren zijn huiswerk keurig gemaakt. Langs de Vienne wandelden we het centrum uit. Daarna duurde het nog wel meerdere kilometers eer we de agglomeratie achter ons lieten.
Onze eerste ( sanitaire) halte was in het universitaire ziekenhuis. We namen er ook even een rustpauze in de hal. Maar dat gaf toch een dubbel gevoel: wij gezonde mensen die aan een droom bezig zijn en de mensen daar die dromen op beterschap om ook van het leven te kunnen genieten.
Eens buiten de stad wandelden we op kleine, rustige, meestal geasfalteerde wegen van dorpje naar gehuchtje met elk een naam: lieu dit. We zagen nieuwbouw maar ook al dan niet gerestaureerde, schilderachtige stenen huizen. De zwembaden achter in de tuin vielen ook op.
We zijn terechtgekomen in zeer mooie grote, gerestaureerde en comfortabele hoeve.
De zon heeft vandaag erg haar best gedaan en daar profiteren we nu nog van om de was te drogen.
Paul is vandaag toch wat stijf van het wandelen. Hopelijk zal een goede nachtrust de conditie voor morgen ten goede komen.
Superzonnige groetjes,
Paul en Lut.
Het was een internationaal gezelschap pelerins bij de nonnetjes: twee Fransen, twee Nederlanders, twee Belgen, een Brit en een Australier echt leuk!
Vandaag was een rustdag gepland en Paul wilde bij een masseur zijn rug eens laten onder handen nemen.
Na het ontbijt hebben we onze bagage verhuisd naar een soort seminarie. We hebben voor een nacht ons eigen
slaapkamertje.
Met de hulp van het toeristenbureau hebben we een masseur gevonden, t.t.z. met z'n vrouw een voorlopige afspraak gemaakt .
We zijn nog samen naar het station gewandeld waar Paul in de nabijheid nieuwe stoppen voor de wandelstokken ging kopen en Lut op haar eentje Limoges ging verkennen: mooie kerkinterieurs, vakwerkhuizen in zeer smalle straatjes in het oude stadsgedeelte, mooie parken, gezellige pleintjes... maar voor het porseleinmuseum kwam ik net te laat of net te vroeg.
Paul had ondertussen zijn baard wat laten fatsoeneren en tijdens het rusten de weg uitgestippeld om morgen uit de stad te geraken.
Om halfvijf hebben we samen de stad bezocht met het treintje.
En om halfzeven was Paul aan de beurt bij de masseur die hem een halfuur gekneed en uitgerokken heeft met merkbare verbetering tot gevolg.
Een pizza op een terrasje ... en de dag was om.
En morgen ...wandelen we gewoon verder.
Groetjes,
Paul en Lut.
