De vertrouwde haven van Praia da Vitoria bracht terug rust in de dagelijkse routine . Tim was terug thuis en Michael lag , nu wel met de ganse familie aan boord , voor anker in de baai . Als plichtsgetrouwe huisvader koos hij voor de goedkoopste oplossing zodat de optimist de vaste overzet naar het strand werd . Ik wou echter nog wat meer dan zand en strand en plande om deze zomer nog wat onbekende eilanden aan te doen . Michael was gemakkelijk te overtuigen en ging proberen zijn enthousiasme op zijn vrouw te doen overslaan . Serge en Marilyn hadden na veel schuren en roest afbikken hun bootje terug in de verf en antifouling gezet , en waren ook paraat om , samen met ingevlogen vriendin Catherine  nog wat aan island-hopping te doen . Daags nadien kwam Marilyn echter , half in tranen en schoorvoetend een slechte tijding brengen . Serge had nog snel wat de motorruimte willen schilderen en had daarbij onder één van de steunen zo een dikke plak roest afgestoken dat ze zware twijfels hadden omtrent de dikte van het resterende gezonde staal . In deze toestand durfden ze niet gaan zeilen , het moest eerst gerepareerd worden en dat kon pas na het seizoen . In Praia kan men in de zomer niet in en uit het water omdat alle ruimte , ook waar de kraan de boten opvist , ingenomen wordt door reusachtige tenten die de " Festas de Praia " onderdak verlenen . De Azoren tellen 9 eilanden , 8 gewone en een speeltuin : Terceira , en daarvoor wijkt alles en iedereen . Als de nood het hoogst is ...heb ik maar het ganse ploegje bij mij aan boord uitgenodigd , en we zouden morgen vertrekken . Met enige moeite had ook Michael met zijn drie adolescenten die het avontuur roken , zijn wederhelft kunnen overtuigen . Blijde gezichten alom , en goede weersvoorspellingen . Onze Frank de Boosere moet er echter verre familie hebben want de volgende ochtend diende zich koud , bewolkt en winderig aan . Een goeie 4 Bf waaide recht de baai in . Mijn toeristen stonden al klaar en dus staken we van wal . Michael was nog niet klaar maar zou nakomen , al heb ik hem pas drie weken later terug gezien ...met familie op het strand van Praia . Na een hobbelige start was zijn "madame" al ziek en verkoos hij de lieve vrede te bewaren en terug te keren . Hij had immers zijn pleziertje al gehad dit jaar . Ten onrechte zou blijken want na het eerste aan de windse rak , volgde een half windse koers tot aan de hoek van het eiland om dan ruim en rustig op Graciosa af te stevenen . De wind zwakte af , de zon kwam erbij staan en Serge mocht met brede glimlach eens aan een echt stuurwiel draaien . Marilyn hield Catherine , die recht uit de Franse alpen haar eerste zeilervaring kwam opdoen , nog net wakker . Zeeziekte vertaalt zich ook in slaperigheid en daar bleef het gelukkig ook bij . De overtocht is een kleine 50 mijl , een dagtochtje . In de late namiddag varen we de vissershaven van Vila binnen . Bezoekers mogen aan de kademuur , er is plaatst voor een drietal boten achtereen , de rest moet dubbel of tripel geparkeerd worden of voor anker gaan buiten de haven muur . We hebben geluk we zijn de tweede boot . Er is aansluiting voor water en elektriciteit en alles is gratis . Even aanmelden en je blijft zolang je wilt . Men is blij te horen dat we een week blijven om het eiland te verkennen , de meesten komen enkel een nachtje een tussenstop maken . En waar de Muxicas aanmeert .. is er feest in t dorp of op het eiland . De kerkfaçade wordt voor de gelegenheid nieuw geverfd . Er staat een werkman op een smalle richel de kwast te hanteren met een touw om zijn middel . Hogerop in een kleine deuropening van de gevel staat de "companheiro" aan het andere eind vastgeknoopt met de teugels in de hand . Als er iets misgaat liggen ze beiden op de kasseien , maar onder god's toezicht is dit hier volstrekt ondenkbaar . Het dorpsplein is sfeervol verlicht , er staat een eettent , een bierkot en een podium waar af en toe wat muziek gespeeld en gezongen wordt . Het klinkt niet altijd even zuiver maar de vissers hier houden wel van een valse noot , en kunnen er in elk geval een paar danspasjes op kwijt en meer moet dit niet zijn . Toen we de volgende ochtend uitgeslapen terug aan dek verschenen kwamen diezelfde vissers , in hun kleine sloepjes , al terug van de dagtaak met het bootje vol vis . Ze brachten ons enkele verse exemplaren maar wilden geen geld aanvaarden , er mag alleen aan de vismijn verkocht worden . Daar dit een terugkerend  ritueel werd en wij toch iets wilde terugdoen , vulden we hun  koelkast aan boord ongemerkt met flesjes bier . De terugtocht naar de haven was daags nadien net iets langer en luidruchtiger , er was in de koeling duidelijk maar plaats voor één iets tegelijker tijd , of bier , of vis... Melchior , zonderling en éénzaat doch altijd vriendelijk en lachend , vertrok later op de dag en ging tegen de rotskust schelpen , krabben en dergelijke plukken . Toen we hem enkele dagen niet meer zagen hoorden we dat zijn bootje op de rotsen kapot geslagen was maar hijzelf bleef gelukkig ongedeerd . Gevaarlijk beroep . Tussen de vis bbq's op de kade door gingen we het eiland verkennen , te voet , met de fiets en zelfs met de bus . Groot was het niet , een drietal dorpjes , één grote vulkaan en wat kleinere aan elkaar gebreid met ongerepte natuur . Op de fiets kon je in een halve dag het eiland rond . Leuk was Santa Cruz , de "hoofdstad" waar de bomen als versiering een kleurrijke gehaakte kous rond de stam en onderste takken dragen . Ook het visrestaurantje met zicht op het buureiland Sao Jorge en het daarachter gelegen Pico en zwemgelegenheid in de bijna private kleine baai voor de deur , was een aanrader. De grootste vulkaan van het eiland , biedt een spectaculaire doch gemakkelijke afdaling in de krater aan , en een bijhorend klein museum met de nodige uitleg . Er borrelt nog steeds 80° warm zwavelhoudend water door de krater omhoog , dat wat afgekoeld in een geneeskrachtig zwembad opgevangen wordt . Voor de liefhebbers is er ook een bijhorende massage . Of alle kwaaltjes nu genezen werden laat ik terzijde , maar aangenaam was het wel . De week liep ten einde , maar niet zonder de obligate "tourada a corda " door de straten te zien dansen . De kers op de taart was echter weggelegd voor een manche van de rally der Azoren . Veel vroem , vroem over het eiland en door de smalle steegjes van het anders zo rustige Vila . De natuurlijke orde werd hersteld toen er een deelnemer onverwacht maar zonder veel erg tegen een muur knalde . Rally afgelast , en wij terug op terras voor een laatste pintje . Morgen gingen de bolides en enkele wrakken terug de ferry op vergezeld van Serge en Marilyn , die hun achtergelaten bootje , met bijna gat , toch niet erg vertrouwden . Ik kon de overtocht naar de Westelijke eilanden , Flores en Corvo , nog wat voorbereiden , 150 mijl , vergezeld van Catherine die klaar was voor een volgend avontuur .