drukke tijden achter de rug. Na de woordenwissel met Zjenia heeft het homehoofd me voorgesteld van kamer te wisselen. Van kamer voor 3 naar kamer voor 2. Bij n stabiele filologe. Eigenlijk was het niet hoognodig - ik zou er zelf niet om gevraagd hebben, maar ik ben toch maar verhuisd. Er kwam een bed vrij, dus heb ik dat maar bezet. Verandering in het adres dus: Het is niet langer kamer 421, maar 506 (dat verdiepje erbij is goed voor de fitness ;-))
Ik zou op dinsdag verhuizen, en 2 andere meisjes zouden dan Zjenia's nieuwe kamergenoten worden. Natuurlijk hebben een vand e 2 al op maandag laten verhuizen... Heel handig. Ik had gelukkig op dinsdagochtend alles al ingepakt, want toen ik om het volstrekt normale 18u thuiskwam zat de wacht al achter mij aan "verhuis u spullen e nu". Ik stond verdorie in mijn onderbroek want ja mijn broek was nat van.. gigantische plassen water veroorzaakt door... DE EERSTE SNEEUW. 6 oktober...
Vergeet het idyllisch klinkend beschermlaagje van de moeder Gods. Neen, dikke vlokken plakkende smeltsneeuw. Straten als rivieren, natte voeten, broek nat toch halverwege mijn kuiten. En dan die hatelijke wacht achter mij aan, met haar geblondeerd haar, gerkuld alsof ze net iets te lang met haar vingers in het stopcontact heeft gezeten. En dan ben ik amper geinstalleerd, komt ze meteen checken of ik de brandvoorschriften in het engels al heb omhooggehangen (oeps, ik ben dat blad kwijt, en probeer maar duidelijk te maken dat je perfect weet wat te doen en dat je bovendien de russische voorschriften perfect verstaat). En dan heeft ze ook nog n handtekening nodig als bewijs dat ik op de hoogte ben van een of andere verplichte voorlichtingsessie op 20 oktober. Valt het op dat ik er niet zo veel van moet hebben ?
Intussen heb ik mn eerste les Russisch gehad, ik heb besloten om me er eens achter te zetten om wat minder fouten te zeggen. Ik leef nu met n filologe, dat is goed, zij verbetert mij, want andere zijn van "Ik hoor geen fouten hoor, je spreekt keigoed". Right.
De klas sluit bijna, dit was het voor vandaag, vlug vlug. Dada!
- nog 2 fotootjes van de stad, een nieuw beeld en ja, Lenin siert hier het straatbeeld nog.. - mijn kamer - het gestoord gezelschap van vorige vrijdag (Nikita - Tanja - Sasha - Giacomo) - sympathieke mensen van de obshezjitie (Xin - Ksjoesha - Masha - Katja) (op de volgende foto ook Shun Hoo) - Zonsopgang in Sortavala - klooster en skit op Valaam - natuur en overvliegende vogels (vind ik persoonlijk zeer geslaagd) - schaduw van mezelf - herfst in Sortavala en tenslotte het trio goedhartige mannen dat me wat gezelschap heeft gehouden onderweg.
Meteen met de deur in huis, het verloop van wat ik gisteren heb meegemaakt, zou niemand verwachten: Een confrontatie met de politie...
Zoals elke morgen onderneem ik mijn dagelijkse spoorovertocht. Ik vind al dat er verdacht weinig volk op de been is en zie wat verder aan de overkant 2 agenten staan en nog n man. Nietsvermoedend steek ik over en kom ter hoogte van de politie: "Juffrouw, wacht u even aub." Ik ben gejost, denk ik dan, daar gaat mijn visumverlenging, ik krijg n strafblad, dit loopt slecht af. "U weet toch dat het verboden is de sporen over te steken." Met grote onschuld in mijn ogen (oprecht, ik hoor niet bij de gelukkigen die dat steengoed kunnen veinzen, e Liese ;-)) zeg ik: "Neen mijnheer, ik kom uit Belgie en ze hebben mij deze overgang getoond, ik dacht dat het normaal was." vrees vrees.. "Ok, t is goed, loop maar door. 't beste." MET DE GLIMLACH zowaar. Daar ben ik n halve dag niet goed van geweest. Zo vriendelijk en geen boete of niks, geen paspoortcontrole, neen, een prettige dag verder. Diegene die dat had verwacht, moet nog geboren worden denk ik. (De aanhangers van de Pussypowertheorie - Ja, Monsieur... - zijn niet in hun recht: ik ga niet het kortst gerokt, nog het best gekapseld, nog het meest geschminkt...)
Het is wel zo dat de mensen hier over het algemeen heel vriendelijk zijn. Op straat, aan kraampjes, in de winkel, post, univ, nog weinig zuur tegengekomen. Goed zo. Alleen de vrouw van de gsm-operator was een doos. "Hebt u voordeeltarieven om naar het buitenland te bellen?" "Mag ik uw paspoort zien? .. Ah neen, u mag niet naar het buitenland bellen." Dikke kwatsh. Afin, dat probleem is intussen verholpen.
De temperatuur is hier nog wat gezakt, ik heb nu ook mijn sjaal met kap uitgehaald. De handschoenen probeer ik nog n weekje uit te stellen. Morgen ga ik op zoek naar mooie botten. En n jas. Volgende week zou de eerste sneeuw al kunnen vallen. Op 1 oktober vieren ze hier de Moeder Gods die Rusland beschermt (Pokrov). Ik heb daar weinig van gemerkt, maar het verhaal doet dat normaal de eerste sneeuw ergens rond die datum valt, als bewijs dat de Moeder Gods haar beschermdeken over Rusland legt. Dit interessante weetje heb ik in Kizhi opgevangen van n luidsprekende gids
Mijn looptoer is dus op punt - geen wegen noch stank meer, enkel rust - en ja het wordt eigenlijk te koud om te lopen. Dinsdag gaan lopen toen ik zag dat de straten relatief droog waren. Natuurlijk is er een plekje langs de rivier dat altijd een beetje nat is. Natuurlijk schatte ik het even nat als anders in en zette ik mijn voet op dezelfde plaats. Gevolg: ben 5 cm weggezakt in n koude zwartbruine plas en het zwart is zo hardnekkig dat ik nu met 2 verschillende schoenen loop. Later op de dag heb ik nog n danscentrum met studententarief ontdekt vlakbij waar ze oa een soort dance-aerobic hebben, dus dat ge ik dinsdag eens testen, kwestie van in vorm te blijven. Je kan er ook paaldansen, dat heb k altijd al eens willen doen, maar ik twijfel toch n beetje ;-)
De Petrozavodskse lucht is overigens erg goed. Ik loop zonder al te veel moeite, heen wel wat makkelijker dan terug aangezien het dan lichtjes bergaf helt en de wind meezit. Terug is het van tandenbijten, vooral door de wind. Mijn haar wordt ook spontaan blonder, altijd leuk.
Intussen sta ik altweer wat dichter bij mn visumverlenging: De verzekering en 'state duty payment' zijn betaald. Als de verzekering er effectief is, moet ik mijn visum afgeven en brengen ze het in orde. Ik ga vanaf dinsdag ook les Russisch hebben samen met Olga. Daar ga ik veel van leren denk ik, want in t algemeen verbeteren ze mijn fouten hier niet. Ze zijn alleen maar enthousiast dat ik "zo goed Russich kan na 4 jaar" terwijl ik vind dat ik toch nog redelijk op de stotter ben. Al gaat het elke dag wat vlotter natuurlijk.
Zo meteen, meer foto's in n nieuw bericht (als de Abba-vrouw haar muziek niet opzet tenminste)
Nog vlug voor de les Duits, Yes het is gelukt, mijn eerste foto's staan online.
Snel wat commentaar voor erbij:
1. Zicht op de oever 2. De obshezjitie 3. Vissersstandbeeld 4. het theater 5. de rivier langswaar ik loop 6. Zjenia (links) met tweelingszus (ooit leken ze meer op elkaar, Zjenia is alleen 10 kilo magerder nu, door stress blijkt) 7. Russisch eten Achter het brood gist de paddestoel.. 8. de kerk 9. Op weg naar Kizji 10. Waarom iedereen Kizji wil zien 11. Alleen op de wereld 12. De andere kant van het eiland, nietsvermoedend.. voordat ik me op doodlopend stuk begaf
Ik heb nog andere leuke foto's die nog op mn camera staan, dat is voor morgen, net als wat meer nieuws!
Omdat ik nog even meekwam met Giacomo om te helpen een kamer te huur te vinden op internet, dacht ik, ik schrijf nog effe voort. Zjenia zit niet op mij te wachten, want die is blijkbaar nog boos omdat ik dat ene bord en die ene kookpot zaterdag niet onmiddellijk heb afgewassen. Nu goed.
In de obshezjitie moet je per elektrisch toestel dat op je kamer staat een (mini) maandelijkse bijdrage betalen. Er bestaat een lijst van, en dar staat onder andere 'elektrische schoendroger' op. Het nut ervan verklaart zich als je de ondergeregende straten van de stad bekijkt. De regen hier is een interessant gegeven. Ik had er nog niet op gelet tot vandaag, maar de straten hebben geen riolen, wat ervoor zorgt dat je geen straten oversteekt, maar n soort van rivieren doorwaadt. Bovendien zorgen de putten en andere oneffenheden in de weg - die er anders gewoon zijn en niet echt storen - en in de stoepen voor plassen van alle maten die u een aantal extra kilometers, evenwichtsoefeningen en aerobics opleveren tegen het eind van de dag.
Een ander fenomeen in Rusland is de zwerfhond. Rond de obshezjitie lopen er n aantal rond, doen niks kwaad. In Sortavala ben ik wel 3x geschrokken. Zo 4 honden echt op u zien afstormen is niet zo interssant op t eerste zicht, zeker niet als ze blaffen, maar uiteindelijk zijn het geen kwade dieren.
Tenslotte nog wat over de wc's. De toiletten hebben hier geen bril. Ok, de mensen thuis wel, maar zoals op de univ en in de obshezjitie is het allemaal zonder bril te doen. Toen de lerares Duits vroeg of ik me verwonderde over bepaalde zaken hier, was dat het eerste wat in me opkwam. Blijkbaar hangt er een geschiedenis aan vast, die probeer ik uit te zoeken. Misschien werden die vroeger - net als ruitenwissers van auto's - gedemonteerd om in eigen gebruik te nemen en zijn ze daarom uit veiligheidsoverwegingen weggehaald..
De pc-lokaalvrouw heeft haar Abba weer opgezet, dus ik pak mn spullen weer eens bij elkaar. Volgende keer laat ik niet meer toe dat ze de muziek opzet... Dan zeg ik dat ik ernstig aan het studeren ben ;-)
Er is n kleine week voorbij gegaan en dus is er weer vanalles gebeurd en heb ik vanalles meegemaakt.
Ik hoop intussen dat alles goed gaat voor de mensen die aan n nieuw academiejaar zijn begonnen.
Toen ik woe of do mijn foto's wat kwam ordenen, wilde ik hier graag nog iets posten, maar de verantwoordelijke van de computerklas had een Russische coverband van Abba opgezet. Ik ben gevlucht...
Ik hoop een dezer een paar foto's op formaat te krijgen om bij n bericht te kunnen voegen, dat zou eens leuk zijn ipv altijd tekst.
Oh intussen is er een Koreaanse binnegewandeled in de pc-klas. Ze blijkt een verdiep boven mij te wonen in de obshezjitie. Dat is toeval.
Vrijdagavond heeft Giacomo, de Italiaan (ik heb me verleden keer van naam vergist), me voorgesteld aan zijn vriendin en haar vrienden. Ik heb zo de indruk dat er verschillende vijzen ontbreken bij de neef en diens maat, maar het heeft wel voor veel hilariteit gezorgd. De ene kent wat Frans, de andere wat Engels, dus het was een multitalig gesprek, waarvoor veel verbeelding nodig was om alles te begrijpen. (Het woord 'vijs' staat trouwens niet in het woordenboek, 'veis' ook niet, is dat geen gebruikelijk woord?)
Zaterdagavond ben ik na een woordenwisseling met Zjenia (ze is maniakaal opruimster..) naar Sortavala vertokken, vandaaruit vertrekken de boten naar Valaam, de kloosterarchipel. Na een afschuwelijke nacht (in de toekomst probeer ik nachtelijke, schuddende, bloedhete stopttreinen te vermijden) ben ik om 7u toegekomen, net op tijd voor de zonsopgang aan het meer. Ik wist de weg niet bepaald, maar in zo'n geval is gebleken dat het s nachts niet perse moeilijk hoeft te zijn: de enige verlicht weg volgen en poep, je bent in het centrum. Tegen 8u was ik zo wat rond en kwamen er andere mensen toe die ook naar Valaam wilden. Zij konden mij verzekeren dat er n boot vertrok om 9u. Oef. Van 10 tot 14u hadden we tijd op het eiland en dan was het al van terugkeren, beetje vroeg, maar bon. Het Ladoga-meer - het grootste van Europa - heeft veel weg van n open zee, met golven en al. De Valaam-archipel telt naast het mannenklooster nog 101 kapelletjes en skits (eenvoudig gezegd ook n soort gebedsplaats). Er wonen 200 mensen meer dan op Kizji, maar de weg is er breder en er staan verkeersborden, wat toch wat afbreuk doet aan de desolaatheid die ik had verwacht. De 3 mannen waarmee ik s ochtends had kennisgemaakt hebben me nog foto's laten zien van hun reis naar het verre Russische Oosten, waaronder een week hiken in de Altai, bijzonder interessant. Grappig ook te zien dat zelfs jonge vijftigers onder elkaar nog zitten te twijfelen van 'alle kom beslissen, wat gaan we nu doen?'. Ik dacht dat dat een jongerenfenomeen was..
Het was gelukkig schoon weer in Sortavala, waardoor ik na de terugkeer nog wat in het zonnejte aan de rivier kon lezen. Ben nog lekker goedkoop gaan eten en tegen dat het donker werd naar het station gegaan om te wachten op de trein, die pas om 23u55 zou toekomen. Ik ben volledig bevroren (de verwarming wordt pas vanaf oktober aangezet, overal) en de zitjes zijn er van de soort waarop je totaal geen houding kan vinden om te slapen. Was ik toch in slaap, ben ik wakkergemaakt door 2 gasten die niet thuis geraakten en een telefoon nodig hadden. Afin. Ik was blij dat de trein er eindelijk was, lekker warm (niet heet) en geen stopgeval deze keer. Ik heb goed geslapen op weg naar Petrozavodsk.
Ik laat het hierbij nu, ik heb les bij de prof die veel te snel spreekt in het veel te klein leslokaal voor 20 man.
Het weer heeft hier rare kuren. De ene ochtend is het 5 graden, de andere 15 en je ziet geen verschil. Vandaag is zeer Belgisch: niet warm niet koud, nu zon, dan regen, weer zon, regen en een beetje wind. Bah.
Bovendien ben ik in mn ochtendlijke haast mijn paraplu vergeten. Haast die nergens voor nodig was, want de prof is niet opgedaagd. Gelukkig was ik deze keer niet als enige onwetend en stonden we met zn vijven te koekeloeren. Deze vierdejaars lijken bij de sympathiekste klasgenoten die ik tot nu toe al gehad heb. Geen les dus, en ook de 2e ging niet door: prof ziek. Mijn vierde les die ik hoorde te hebben met de Finse, bleek er al helemaal niet te zijn. Ik ga zo blij zijn als alles eindelijk vaststaat en duidelijk is. Al is duidelijkheid hier denk ik een soort wishfull thinking. Zo was de vakvoorsteller bvb vergeten te melden ("oops") dat de les eigentijdse literatuur pas vanaf november doorgaat, 3x per week. Dat is op zich niet slecht, tegen dan lukt alles alweer wat beter, maar intussen stond ik wel opnieuw voor niks aan n lokaal.
Omdat ik ook graag mijn Duits wil bijschaven en de vakvoorsteller niets liet weten, ben ik zelf opzoek gegaan naar de vakgroep. "Goeiedag blablabla Duits ... ik kan de lesroosters (met de hand op grote vellen!) niet ontcijferen ... waar en wanneer?" Het meisje is zo vriendelijk om mee te wandelen, dus ik stel me wat nauwer voor: Ik kom uit Belgie. "Oi! ik had niet door dat je buitenlandse was." Yes! hihi. In het 1e jaar Duits leren ze de klanken nog, dus voeg ik me op advies van de lerares bij het 2e jaar. We zien wel. De spreekles van vandaag was alvast in orde, en - verbaast het u - met veel meer medewerking dan bij ons ;-)
Verder heb ik gisteren voor het eerst Engels gepraat. Niet dat ik daarop zat te wachten, maar het is eens ontspannend. Er is hier n Italiaan toegekomen 'Giovanni' en die was met Evgenia van de univ op wandel toen ze me tegen het lijf liepen. En zo ontmoette ik de eerste buitenlander hier, naast Xin de Chinees van op de gang (die hier al 3j is).. En Olga, maar die telt als Russisch-geborene niet mee ;-)
Folklorenieuwtje van de dag dan nog: Gisteren hingen (letterlijk ja) ineens 2 werkers voor mn venster. Ramen 'verven', het stinkt nog altijd in de kamer... En deze morgen kregen we dan de timmerman over de vloer, die had Zjenia besteld, om een spiegel en vaatkast op te hangen en haakjes in de muur te kloppen om touw aan op te hangen om onze was te drogen te hangen. Ik kon straks dus thuis in n verbouwde kamer.. Omdat we zoveel gedaan wilden hebben, ging het van "Dit doe ik niet voor n 'dank u'", subtiele manier om iets in uw hand gestopt te krijgen, zo gaat dat hier..
Zo, nog even langs de boekenwinkel en dan gezellig fotootje laten maken voor nog maar eens een document van de obshezjitie.. Dit keer moeten alle studenten gaan, dus ben ik niet alleen in mijn documentencalvarietocht...
Tussen alweer n medische test en mn volgende les, even n update om te tijd te vullen.
Een bijzondere ervaring, zo op zondag wakker worden om 9u30 en werkelijk iedereen slaapt nog! Toen ik besloot dat het weer goed genoeg was om naar Kizji te gaan (een eiland in het Onega meer op 60km) en ik n uur later vertrok, was het nog even stil. Ook in de stad niemand te bespeuren, heel gek. Blijkbaar eist de 6-dagenweek zijn tol op zondag. Ik was net op tijd voor de enige boot, om 11u30. Afstanden in Rusland zijn nog steeds moeilijk te vatten. Het is alsof je van bij ons naar Gent rijdt in n gigantische waterplas met hier en daar n eiland en verder niets. Op die eilandjes staan dan 3 hutten en daar wonen mensen. Heel moedig vind ik dat.
Op Kizji zelf heb ik 2 versnellinkjes geplaatst. Eentje in begin om de logge massa voor te zijn in mijn rondgang. Dat was de moeite. Ik vond het eerst rot dat de batterij van mn Ipod plat was, maar dat was snel over. De stilte op Kizji is echt niet te schatten. Je hoort daar niks, echt niks. En daar staat dan de transfiguratiekerk met haar 30 koepeltjes, alles op Kizji is van hout. Mooie huizen met aangebouwde schuren, "quelques belles demeures" zoals papa zou zeggen. Vele huizen zijn in de sovjettijd verplaatst van kleine Karelische dorpjes naar Kizji, om er n soort openluchtmuseum van te maken. Dat neemt af aan authenticiteit, maar blijft de moeite. Onbeschrijfelijke rust. De Lonely Planet vermeldde ook nog bewoonde huizen verder in het noorden en een heuvel met n uitzicht. Dus terwijl de menigte zich vergaapte aan lelijke souvenirs, besloot ik nog n ommetje te maken. Bij dat ommetje heb ik me richting pier op n doodlopend stuk begeven, waardoor ik dus gedwongen werd tot n fikse gezondheidswandeling om die dekselse boot huiswaarts te halen. Het einde van n mooie dag, met al bij al mooi weer ipv de voorspelde regen. Grote verrassing toen ik terugkeerde: Petrozavodsk is wakker. Leven in het attractiepark, jongeren op straat, ouders met goed ingeduffelde kindjes op wandel. Veel volk, terwijl ik me met veel moeite bergopwaarts naar huis sleepte. Moe. Ik heb goed geslapen.
Verder was het zaterdag dus mn eerste les. Al bij al was de prof goed te verstaan. Ik heb de eerste les wel gemist, dus ik moet het schrift van n ander zien te bemachtigen om over te schrijven. Doel voor volgende zaterdag dus. De rest van zaterdag gevuld met koken, jogging en skype met de ouders bij Finse Olga op appartement. In mijn wens om de grote baan te ontwijken ben ik half verdwaald, maar na n omweg toch uitgekomen waar ik moest zijn. De terugweg lukt me altijd beter dan de heenweg omdat ik zeker weet waar ik ben tov de obshezjitie.
Ik heb ook nog bezoek gehad van n paar kerels die 'de Belgische' eens wilden checken. Vrijdag gepokerd, zaterdag film gekeken. Een thuis-gevoel zowaar.
Ik ben heel blij dat ik niet hierheen ben gekomen vóór Moskou. Ol'ga zit hier al sinds zondag en ze heeft nog niks gedaan, behalve aan haar Finse thesis werken. Aangezien ik geen Finse thesis heb om aan te werken, zou ik het toch apprecieren mochten de lessen eindelijk beginnen. Blijkbaar is ons eergisteren verkeerde info doorgegeven wat betreft het vak Culturologie, zodat ik deze morgen samen met Ol'ga heel de Petrozavodskse Blandijn heb afgewandeld op zoek naar n antwoord op de vraag: Gaat de les door en zo ja waar? Rusland zou Rusland niet zijn, mochten we effectief een antwoord gevonden hebben, dus zijn we een thee gaan drinken met bliny erbij. Goed alternatief, niet?
De zoektocht heeft me wel de verlofdagen voor dit jaar opgeleverd. Het zijn er weinig: 2009: 4/11/09 2010: 1-7/01 ; 22-23/02 ; 8/3 (voor vrouwendag zowaar, hoe cool is da?) ; 1/5 ; 9-10/5 ; 12/6 Ik veronderstel dat er met de examenperiode ook nog vrije momenten gaan verschijnen, maar daarover zal ik me verder informeren als ik mijn vakken definitief gekozen heb.
Omdat ik dan toch tijd heb en de zon schijnt, ben ik op zoek gegaan naar het Aidspreventiecentrum. Omdat ik hier langer dan 3 maand ga zijn, moet ik een Russisch bewijs kunnen voorleggen dat ik de smeerlapperij niet meedraag. Kwa bewijsjes en documenten ben ik verder denk ik bijna rond. Ik heb gisteren maar 4x de trap van de obshezjitie gedaan (3 verdiepingen!) om het hoofd ervan te bemachtigen die persé gisteren mijn registratiebewijs wilde hebben. Ook in de gsm-winkel hebben ze allerhande overgeschreven van mn paspoort eer ik het ding met sim-kaart meekreeg. Echt een gouden zaak, 38 euro voor n supergoeie gsm met radio en al. Met sim erbij was het 40 euro. Daar gaan we niet voor sukkelen.
De mensen die me op skype verwachten, moeten nog even wachten. Kans is groot dat ik me een modem ga moeten aanschaffen. In het internetcafé hebben ze me met n dwaze kop wandelen gestuurd en hier op de univ kan het (begrijpelijk) ook niet. Evgenia heeft n laptop, dus als ik voor het internet zorg, hebben we een goeie deal ;-)
Ook zij die mijn adres willen, ben ik niet vergeten, ik ontbreek alleen nog de juiste postcode. Dat moet ik in de obshezjitie vragen, maar ik denk er telkens weer aan als ik hier in t centrum ben. Hier op de univm kennen ze de postcode niet. Daar stel ik me voor mijn eigen goed geen vragen bij. Geduld is n mooie deugd.
Lessen zijn er hier ook op zaterdag, dus morgenvroeg doe ik n 2e poging. Met n dikkere jas, het is hier s morgens 5 graden en de koude wind maakt het niet bepaald aangenamer.
kaka. Ik had net n mooie tekst klaar, waar ik dan wat foto's onder wou zetten. Die foto's bleken te groot, dus zijn die van de pagina afgehaald, net als mijn tekst. Soit, ik begin opnieuw..
Gisteren was zoals gezegd sightseeing-dag. Met de baskets aan en het fototoestel op zak op zoek naar mooie zichtjes en gebouwen en tegelijk op de uitkijk voor een goed joggingpad. Na een bijna-confrontatie met 4 waakhonden ten Westen van het centrum (rievierpad 1), heb ik wijselijk besloten om voortaan rivierpad 2 - dat wat breder en bevolkter is - ten Oosten van het centrum heen en terug te doen. Dat is me deze morgen - ondanks de (eerste) regen - goed bevallen. De stad zelf is nog steeds even mooi en tof als bij de eerste rondwandeling. Het hoogtepunt is natuurlijk de oever van het wijdse Onegameer. De dijk is er zo'n 10j geleden aangelegd ter ere van de 50e verjaardag van de bevrijding van Petrozavodsk uit WOII ofzo. Een aantal internationale cadeau's, zijnde beelden, sieren de lange brede 'Naberezjnaja'.
In de namiddag heb ik kennisgemaakt met Ol'ga, een Finse Russische, die hier voor 2 maand is en die samen met mij haar studieprogramma kwam samenstellen. Blijkbaar laten ze ons hier toch liever geen journalistiek studeren, waardoor zij met een taalkundig programma zit en ik met een eerder cultureel, waar dan nog Duits bijkomt. Vanaf oktober kan ik ook 3x per week spreeklessen bijwonen voor buitenlanders die Russisch leren. Interessant allemaal, ik ga me niet vervelen.
S avonds heeft Evgenia me voorgesteld aan haar tweelingzus, Tanja. Ze lijken niet 100% op elkaar, maar hebben krak dezelfde manieren. Heel grappig. Samen met hun vriendin Ira hebben we onze kamer heringericht op wat meer ademruimte te hebben. Dat wat een vermakelijke bedoening. T was een leuke avond, mijn pralinen zijn bijna op ;-)
In mijn zoektocht naar een betere radio dan 'Europa Plus' (waar ze nog Steps en dat liedje 'Blue' draaien begod) heb ik een gitaarzender gevonden met een vrij verwonderlijk concept kwa verzoekjes: de luisteraar zingt een stukje refrein van wat hij wil horen, en dan krijgen we dat lied te horen. Smahsing! Echt.. Verder kennen ze hier ook Lady Gaga. Evgenia is helemaal weg van Paparazzi en ik heb haar beloofd te tekst te vertalen, want ze kan geen Engels. Heel schattig hoe ze zo met open mond staat te staren als ik iets meezing van bij ons en ze dan vol enthousiasme uitroept ''Zo tof da gij da kunt!''
Evgenia is trouwens in het bezit van n Paddestoel. Waarvan ik dacht dat het een soort dik weefsel op formol was, blijkt een theechampignon ofzo te zijn. Heel eigenaardig. Het ding is even breed dan haar kan en daar giet ze dan koude thee en water over. Het geheel gist, wat een azijngeurtje en wat bruis geeft, en dat wordt dan gedronken. Heel speciaal, niet slecht, maar ook niet superlekker. Het went, laat ons zeggen..
Deze middag ben ik hier op de univ mijn studentenkaart komen afhalen en mn registratiebewijs. Met dat laatste kan ik straks een Russische SIM-kaart gaan kopen. Goed nieuws dus, ik word bereikbaar!
Morgen ga ik naar mn eerste les, spannend!
Zo, foto's probeer ik later nog wel eens toe te voegen, ik ga geen derde keer alles typen ;-)
Oef! Ik ben toegekomen in petrozavodsk, deze morgen om 8u45 om precies te zijn.
De dagen met de ouders & vrienden in Moskou waren zeer geslaagd: een mooi hotel, onmiskenbaar schitterend weer, en de stad nog steeds even mooi als de voorbije 2x dat ik er al was.
De grote vraag was hoe ik met al mijn bagage (valies, rugzak, zak en trolley) Petrozavodsk zou halen. Vanuit het hotel was de taxichauffeur als eerste zeer behulpzaam door me te helpen dragen naar de bagagebewaarkamer. Ik had nog een uur of vijf, dus na een aller-retourke naar Tsarytsino was ik net op zoek naar een strategie om met het geheel de trap op te geraken, toen daar een man strak in het pak en met zonnebril zonder een woord te zeggen mijn valies bij de hand nam en me begeleidde naar wagon 4 van de trein - hoe kan het ook anders - helemaal aan het andere eind van het perron... Voor het opstappen was ik opnieuw aan mn lot overgelaten, een blonde pop stond me aan te kijken alsof ik een alien was, maar na een kleine aansporing heeft ze me toch geholpen. De reis zelf was normaal, ik heb heerlijk geslapen, wat niet verwonderlijk is na een intensieve citytrip van 4 dagen... De jonge oma die tegenover mij lag te slapen (en onmenselijk hard heeft gesnurkt) heeft me tenslotte helpen uitstappen en daar stond Evgenia me dan op te wachten. Een mooi joviaal Russisch jong meisje waarbij je je meteen op je gemak voelt. Ze had een punt toen ze zei dat het te belachelijk was om een taxi te bestellen, het studentenhuis ligt echt maar op 400m vanwaar ik ben uitgestapt, maar die 400m is wel op zn Russisch. Niet dat het veel verder is, maar de obstakels genre sporen en borduurkes, putten in en stenen op de weg waren werkelijk niet te tellen, zodat ik volledig in het zweet stond tegen dat ik aan de obshezjitie was. Tot zover het sleuren, ah nee, ik ben ook nog op de derde verdieping geraakt, geen liften voor gebouwen met minder dan 6 verdiepen hier in Rusland...
Het studentenhuis is helemaal zoals ik had verwacht. Kamer klein maar gezellig en proper. Rechtover mijn kamer (421) is de jongenstoilet voor het gemak, maar ik ga de vrouwentoilet aan het andere ganguiteinde toch ook eens checken in de hoop dat die wat properder is. De douche'zaal' is een ruimte vol condens met 3 open (!) kotjes. Het is hier de gewoonte om uw kleren af te smijten en gemeenschappelijk te douchen dus. T is eens iets anders dan bij ons, maar er is niets verkeerd mee.
Mijn kamergenote heet ook Evgenia, een meisje van 25 dat geneeskunde studeert. Mijn persoonlijke dokter dus, dat kan nog van pas komen: Alvast een toffe, met de rest van de gang hoop ik vanavond nog kennis te maken.
Vannamiddag ben ik rondgeleid door Evgenia van de univ in de stad. Het is hier mooi en niet te groot, maar ook niet mini. Er is vanalles genoeg en alles is dichtbij, dus alles komt goed heb ik zo gedacht. Morgenmiddag moet ik hier terug zijn om mijn studieprogramma samen te stellen, dus morgenvroeg ga ik nog wat de toerist uithangen en daarna kan ik volop 'local' worden ;-)
De eerste indrukken zijn er nu, het is bijna 17u dus het wordt frisser buiten; vandaag was het nog een graag of 20 op de middag, maar 's nachts gaat het al naar het vriespunt, dus ik ga eens terug naar de obshezjitie. Mijn kamergenote was trouwens erg 'vermaakt' (of hoe moet ik het zeggen) toen ze mijn 'winterjas' zag.. Toen ik haar vertelde dat het bij ons verleden winter lang -10 was geweest zei ze "ah, dat is al lente voor ons". De hooikoorts moet ik ook niet vrezen, de bloesems komen hier pas in juni ;-)
Ik ben zo blij dat je dit leest, dat wil zeggen dat het aanmaken van mn blog gelukt is en dat het je bovendien interesseert (of je bent op z'n minst nieuwsgierig, dat is ook leuk ).
Zoals de titel het zegt, stijgt de spanning: binnen 48u bevind ik mij op de luchthaven in afwachting van het vliegtuig richting Moskou. Ik zit met een soort mixed feeling... enerzijds voelt het of ik op reis ga met de ouders (we doen nog een citytrip in Moskou), maar de omvang van mijn 2 bagages verraadt dat toch iets meer wordt dan een snoepreisje. Kapstokken, een volledige voorraad winterkleding, een wekkerradio en een bureaulamp zijn nu niet het meest voor de hand liggende reisgerief.
Al bij al zijn de voorbereidingen nog vlot gegaan. Afgezien van het ware onmens op het consulaat, dat me mijn netjes afgeprinte uitodiging van de univ naar het hoofd smeet omdat het het origineel niet was, heb ik vrij vlot en tijdig (!) mijn visum bemachtigd. Op het officieel groen licht van de Russische autoriteiten wat betreft mijn beurs was het wachten tot 1 september, wat mijn vertrek dus van 3 naar 10 september heeft doen verhuizen.
Nu is alles dus klaar, over een dikke week ben ik er weer - zij het dan een paar 1000km verder - met het eerste nieuws uit Petrozavodsk.
?
