Het weer heeft hier rare kuren. De ene ochtend is het 5 graden, de andere 15 en je ziet geen verschil. Vandaag is zeer Belgisch: niet warm niet koud, nu zon, dan regen, weer zon, regen en een beetje wind. Bah.
Bovendien ben ik in mn ochtendlijke haast mijn paraplu vergeten. Haast die nergens voor nodig was, want de prof is niet opgedaagd. Gelukkig was ik deze keer niet als enige onwetend en stonden we met zn vijven te koekeloeren. Deze vierdejaars lijken bij de sympathiekste klasgenoten die ik tot nu toe al gehad heb. Geen les dus, en ook de 2e ging niet door: prof ziek. Mijn vierde les die ik hoorde te hebben met de Finse, bleek er al helemaal niet te zijn. Ik ga zo blij zijn als alles eindelijk vaststaat en duidelijk is. Al is duidelijkheid hier denk ik een soort wishfull thinking. Zo was de vakvoorsteller bvb vergeten te melden ("oops") dat de les eigentijdse literatuur pas vanaf november doorgaat, 3x per week. Dat is op zich niet slecht, tegen dan lukt alles alweer wat beter, maar intussen stond ik wel opnieuw voor niks aan n lokaal.
Omdat ik ook graag mijn Duits wil bijschaven en de vakvoorsteller niets liet weten, ben ik zelf opzoek gegaan naar de vakgroep. "Goeiedag blablabla Duits ... ik kan de lesroosters (met de hand op grote vellen!) niet ontcijferen ... waar en wanneer?" Het meisje is zo vriendelijk om mee te wandelen, dus ik stel me wat nauwer voor: Ik kom uit Belgie. "Oi! ik had niet door dat je buitenlandse was." Yes! hihi. In het 1e jaar Duits leren ze de klanken nog, dus voeg ik me op advies van de lerares bij het 2e jaar. We zien wel. De spreekles van vandaag was alvast in orde, en - verbaast het u - met veel meer medewerking dan bij ons ;-)
Verder heb ik gisteren voor het eerst Engels gepraat. Niet dat ik daarop zat te wachten, maar het is eens ontspannend. Er is hier n Italiaan toegekomen 'Giovanni' en die was met Evgenia van de univ op wandel toen ze me tegen het lijf liepen. En zo ontmoette ik de eerste buitenlander hier, naast Xin de Chinees van op de gang (die hier al 3j is).. En Olga, maar die telt als Russisch-geborene niet mee ;-)
Folklorenieuwtje van de dag dan nog: Gisteren hingen (letterlijk ja) ineens 2 werkers voor mn venster. Ramen 'verven', het stinkt nog altijd in de kamer... En deze morgen kregen we dan de timmerman over de vloer, die had Zjenia besteld, om een spiegel en vaatkast op te hangen en haakjes in de muur te kloppen om touw aan op te hangen om onze was te drogen te hangen. Ik kon straks dus thuis in n verbouwde kamer.. Omdat we zoveel gedaan wilden hebben, ging het van "Dit doe ik niet voor n 'dank u'", subtiele manier om iets in uw hand gestopt te krijgen, zo gaat dat hier..
Zo, nog even langs de boekenwinkel en dan gezellig fotootje laten maken voor nog maar eens een document van de obshezjitie.. Dit keer moeten alle studenten gaan, dus ben ik niet alleen in mijn documentencalvarietocht...
Tussen alweer n medische test en mn volgende les, even n update om te tijd te vullen.
Een bijzondere ervaring, zo op zondag wakker worden om 9u30 en werkelijk iedereen slaapt nog! Toen ik besloot dat het weer goed genoeg was om naar Kizji te gaan (een eiland in het Onega meer op 60km) en ik n uur later vertrok, was het nog even stil. Ook in de stad niemand te bespeuren, heel gek. Blijkbaar eist de 6-dagenweek zijn tol op zondag. Ik was net op tijd voor de enige boot, om 11u30. Afstanden in Rusland zijn nog steeds moeilijk te vatten. Het is alsof je van bij ons naar Gent rijdt in n gigantische waterplas met hier en daar n eiland en verder niets. Op die eilandjes staan dan 3 hutten en daar wonen mensen. Heel moedig vind ik dat.
Op Kizji zelf heb ik 2 versnellinkjes geplaatst. Eentje in begin om de logge massa voor te zijn in mijn rondgang. Dat was de moeite. Ik vond het eerst rot dat de batterij van mn Ipod plat was, maar dat was snel over. De stilte op Kizji is echt niet te schatten. Je hoort daar niks, echt niks. En daar staat dan de transfiguratiekerk met haar 30 koepeltjes, alles op Kizji is van hout. Mooie huizen met aangebouwde schuren, "quelques belles demeures" zoals papa zou zeggen. Vele huizen zijn in de sovjettijd verplaatst van kleine Karelische dorpjes naar Kizji, om er n soort openluchtmuseum van te maken. Dat neemt af aan authenticiteit, maar blijft de moeite. Onbeschrijfelijke rust. De Lonely Planet vermeldde ook nog bewoonde huizen verder in het noorden en een heuvel met n uitzicht. Dus terwijl de menigte zich vergaapte aan lelijke souvenirs, besloot ik nog n ommetje te maken. Bij dat ommetje heb ik me richting pier op n doodlopend stuk begeven, waardoor ik dus gedwongen werd tot n fikse gezondheidswandeling om die dekselse boot huiswaarts te halen. Het einde van n mooie dag, met al bij al mooi weer ipv de voorspelde regen. Grote verrassing toen ik terugkeerde: Petrozavodsk is wakker. Leven in het attractiepark, jongeren op straat, ouders met goed ingeduffelde kindjes op wandel. Veel volk, terwijl ik me met veel moeite bergopwaarts naar huis sleepte. Moe. Ik heb goed geslapen.
Verder was het zaterdag dus mn eerste les. Al bij al was de prof goed te verstaan. Ik heb de eerste les wel gemist, dus ik moet het schrift van n ander zien te bemachtigen om over te schrijven. Doel voor volgende zaterdag dus. De rest van zaterdag gevuld met koken, jogging en skype met de ouders bij Finse Olga op appartement. In mijn wens om de grote baan te ontwijken ben ik half verdwaald, maar na n omweg toch uitgekomen waar ik moest zijn. De terugweg lukt me altijd beter dan de heenweg omdat ik zeker weet waar ik ben tov de obshezjitie.
Ik heb ook nog bezoek gehad van n paar kerels die 'de Belgische' eens wilden checken. Vrijdag gepokerd, zaterdag film gekeken. Een thuis-gevoel zowaar.
