er staat alweer een nieuw weekend voor de deur... In Petro heeft het van dinsdag op woensdag heel de avond en nacht gesneeuwd. Toen ik van de fitness terugkwam tussen de dikke vlokken en zag dat alles bleef liggen, had ik echt zin om mijn handen in de lucht te steken en SNEEEEEUW te roepen. Omdat dat n beetje belachelijk is, heb ik me ingehouden. S ochtends lag er een schoon tapijt van n stuk of 10cm. Op de rijweg werd alles meteen een brei, met grote bruine plassen, nog groter en dieper dan voordien. In de loop van de dag zoefden grote delen sneeuw van het dak langs de ramen naar beneden. Sneeuwruimers kuisen de stoepen en dus vind je ongeveer op elke straathoek een grote berg min of meer onaangetaste sneeuw. De kindjes hebben hun weg naar de minste helling al gevonden met hun sleetjes en rodels, echt schattig. En intussen is het alweer heel de dag licht aan het sneeuwen, eigenlijk vind ik het best gezellig. Ik ben intussen ook bijna volleerd in het evenwichtig lopen op een hier en daar gladde stoep. MET handen lekker warm in de zakken. Dat uw voeten hier en daar n zwiepje doen, hoeft niet erg te zijn weet ik nu. Vrijdag 13 is nog niet helemaal voorbij, dus ik ben voor alle zekerheid op mijn hoede om vandaag niet op mijn dak te gaan. Men zegt dat de temperatuur tot januari ongeveer rond het vriespunt kan blijven schommelen en na nieuwjaar komt er dan een serieuze duik. Binnen is het overal nog steeds even warm. Omdat ik het buiten ook 'warm' vind, heb ik me in n mijn zwart rokje gehesen, met mijn Russische botten onder. Het lot uitdagen heet dat dan, maar ik zal niet vallen vandaag.
Het reisverslag van mijn trip dan. Waar beginnen? Ah, in Petro woensdagavond 4/11, op weg naar de (kleine) Gouden Ring. Om alle misverstanden te vermijden, dit is een reeks historische steden ten noord-oosten van Moskou die hoofdstad waren van het toenmalige Rusland van de 12e tot de 14e eeuw ogneveer. Bij uitbreiding kan de de westelijker gelegen steden Novgorod en Pskov erbij nemen, die vormen dan samen met de kleine ring de Grote Gouden Ring. Die 2 laatste ga ik n andere keer vanuit Petersburg bezoeken.
Ik was aan de late kant met de koop van mijn tickets, dus had ik n bovenste plank richting Moskou. Ik was vergeten hoe oncomfortabel dat is en heb me meermaals afgevraagd hoe ik vanuit Irkutsk 4 dagen heb overleefd op anderhalve meter van de grond, zonder de mogelijkheid om rechtop te zitten. Ik wilde snel slapen, maar 3 kleine jongetjes haden elkaar gevonden en besloten oorlogje te spelen, met de nodige pif poef paf geluiden erbij. Ze waren ook heel vroeg wakker.. met n gesprek over sterren en planeten. Schattig en grappig, maar niet echt als je nog n beetje wil slapen.
Moskou in de herfst, dat had ik nog niet gehad, en het is mooi mooi mooi als altijd. Zonnetje, koud dat wel, de Tsvetnoj Bulvar' in haar gebruikelijke pracht. 5de keer, goeie keer, ik ben in het Gorki-huis geraakt en heb een pracht van n woonst gezien MET de bekende designtrap. Yesss! Omdat ik er ineens zin in had, heb ik McDonalds gegeten, in n resto volledig naar Moskouse normen, nl met n toog die 5x zo lang is als de gemiddelde toog in Belgie. Mjam mjam mjam.
Tegen alle verwachtingen in, bleek de trein naar Vladimir een comfortexemplaar inclusief lunchpakket. Zo had ik ook weer eten voor s avonds. Bij aankomst in Vladimir om 16u15 was de zon al dalender dan verwacht, dus is het 'by night' geworden (en valavond alle). Voor mij niet zo erg, maar niet altijd makkelijk om scherpe foto's te trekken. Het centrum van Vladimir ligt een beetje in de hoogte ten opzichte van de rest van de stad en het omliggende typisch Russische vlakke landschap. Dat geeft een mooie omwalling waarlangs je kan lopen, waar dan ook mooie kerken neergepoot zijn. Main reason waarom ik Vladimir niet wou overslaan, is de overweldigend klinkende Gouden Poort. Eerlijk gezegd, een beetje een teleurstelling, want de Poort ziet er dankzij 1001 restauraties allesbehalve oud uit. Desalnietemin kan ik nu toch zeggen dat ik de Gouden Poort - en Vladimir tout court - heb gezien. Voor wie in de buurt is, is het zeker n omweg waard. Omdat het heel koud was ben ik op de terugweg naar het busstation niet enkel een souvenirshop binnengegaan, maar ook n schoenenwinkel. Lieve mensen, ik ben nog nooit zo blij geweest met n nieuw paar schoenen als de dagen die op mijn recentste aankoop volgden. Overal lag immers al n laagje sneeuw, het was heel koud aan de tenen in mijn botten en die hak dat was toch n beetje glad al bij al. Dus hoera hoera voor de Vladimirse comfortschoenen met toch nog een graad van elegantie, gevoerd met lekker warm bont en voorzien van n goeie grip. Yesss! Mijn dag was nog niet om, ik reisde nog door naar Soezdal om daar goedkoop te overnachten in n type chambre d'hotes. De busreis was er eentje van n uur op een oude onverlichte, onverwarmde bus. Gezelligheid troef! De chauffeur was wel zo vriendelijk om me in Soezdal te wijzen waar ik kon uitstappen om snel mijn huis te bereiken: hierlangs en over de brug. Wat wilde zeggen: in de pikkedonker een klooster omwandelen, geen brug zien en uiteindelijk aan n paadje komen dat stevig afdaalt.. naar een houten voetgangersbrugje. Om te vermijden dat ik met een harde smak op mijn achterste zou gaan, heb ik eerst een rondgekeken - niemand te zien - en heb ik me vervolgens direct op min gat gezet en me laten glijden naar de brug. Zo. Ik keek er al naar uit om eindelijk binnen op mijn gemak te zitten na al dat gesleur, dus een mens kan zich voorstellen dat mijn verbazing zeer groot was toen ik aanbelde, zei "ik heb n kamer bij u geboekt" en te horen kreeg "ik dacht dat u niet meer zou komen, de kamer is bezet". AAAAARGH. En ik had nog zo gespecifieerd dat ik s avonds zou toekomen. Op Russische wijze werd dat dan opgelost, mevrouw beld een vriendin die helemaal geen kamers verhuurd, voila hop ernaartoe. Om de hoek, in een pas vernieuwd huis, dus dat was ok.
De volgende dag werd ik in Soezdal - een ministad van 12.000 inwoners waar minstens 25 kerken staan - bij n geweldige zonsopgang wakker, klaar om een ijskoude dag te affronteren. Langs 101 koepels richting nog meer koepels, hop een theetje, nog wat rondwandelen, hop een theetje. Het was heel koud, maar zo mooi, ik zatr heel de tijd te denken dat ik in n sprookje aan eht wandelen was. In het Soezdalse Kremlin waren verschillende interessante tentoonstellingen te zien, oa de geschiedenis van de stad, de originele poort van de kathedraal en n oude doopkapel, kunst uit de regio, enz... Het centrale plein in de stad, wordt ingenomen door n stuk of 20 souvenirkraampjes waar eigenlijk min of meer hetzelfde verkocht wordt, met nuances. Zeer interessant om naar te kijken en vooral aangenaam dat ze kraamhouders me gewoon lieten kijken en me niet meteen iets wilden aansmeren. Dat heeft in hun voordeel gewerkt want ik heb veel geld uitgegeven, met als hoofdkoop een echte russische handgemaakte brooddoos met de afbeelding van n traditioneel sprookje op. De rest verklap ik niet, ik moet nog beslissen wat ik aan wie geef in Belgie Hogerop in de stad lag het klooster (dat bij de brug) met ook onmenselijk veel tentoonstellingsmateriaal. Soezdal is echt geen zielig dorp, het draagt goed zorg voor zijn erfgoed. Ik heb gezien: n expo over Pozjarksi, bevrijder van Rusland tegen de Polen en afkomstig uit Soezdal, een expo over de kloostergevangenis, iconen uiteraard, andere kunst, juwelen en als laatste een verrassende expo moderne kunst, nl houten beelden origineel bewerkt en 'naieve kunst' met allerlei kleurtjes en uitbeeldingen, absoluut de moeite. Het was al goed donker toen ik, dit keer gewoon te voet, via het bergafje en bruggetje mijn slaapplaats bereikte.
Na mijn 2de nacht in Soezdal was het vroeg opstaan voor de taxi naar het busstation. Ik was de vorige dag al langsgegaan om n ticket te kopen, maar dat kon niet. Daar moet je u bij neerleggen in Rusland. Ik was bang om geen plaats te hebben, dus was ik n half uur op voorhand ter plekke. Tot mijn lichte ergernis kon ik nog steeds geen ticket kopen. Ik moest en zou naar Jaroslavl gaan, maar de madam wilde me naar geen ticket verkopen, ook niet 10 minuten voor tijd. Dat vond ik onbegrijpelijk, toen een oude dame in de rij me zei dat de bus eerst moest toekomen uit Vladimir, dat er dan gekeken werd heoveel plaats er was, en dat er dan tickets verkocht werden. Zo had ik dus mijn ticket, en 1 minuut later reden we al. Jongens jongens. Afin, ik leer hier geduldig zijn, zo moet dat en ook de 4 daaropvolgende uren liet ik het witte landschap rustig aan me voorbijglijden.. tegen 40/u en met hier en daar hobbelige stukken, zoals dat gaan op de Russische wegen. Het 'Martin Heylen in Siberie'-gevoel. Onderweg maakten we n tussenstop in Ivanovo, dat is echt de zieligste, somberste stad die ik ooit gezien heb. Alles grijs, allemaal blokken, niks mooi. Wat me het centrum leek, was n grote rechthoek vol houten huizen, waartussen aarden wegen lopen. Rond de rechthoek een asfaltbaan en aan de andere kant hiervan, fabrieken en veel rook. Werkelijk afschuwelijk.
Jaroslavl was ook niet alles. De Gouden-Ringstad die zich in de loop der eeuwen het meest ontwikkeld heeft en dus vrij industrieel, tot in het centrum. De trolleybusrit naar het centrum was er eens langs de laatste voorbereidingen aan de weg voor de winter in de eerste sneeuw alreeds. Ja je leest het goed: vuiligheid alom. In het Kremlin was alles wat ik wou zien dicht en voor de andere tentoonstellingen moest je verplicht uw jas uitdoen ook al keek je maar 5 minuten vlug vlug. Iconen had ik tegen dan echt al veeeeel gezien. Gelukkig werd het richting rivier mooier, minder vuil en rustiger kwa verkeer. De roze kerk op het overmaatse sovjetplein en het museum 'muziek en tijd' hebben mijn dag goed gemaakt. IN het mini-mini museum was een hele collectie bellen (de Europese koebel zorgde voor algemene hilariteit bij de Russen, blijkbaar kennen ze dat hier niet), klokken, uurwerken, platen en .. strijkijzers te zien. Blijkbaar gebruikten ze vroeger in de VS oa een strijkijzer dat op sterke drank werkte. De gids vertelde er met een grijns bij dat dit soort nooit populair is geweest in Rusland. Men had 1 glas nodig voor 1 hemd, maar zelfs al had men er maar een druppel van nodig - met alcohol strijkt men niet, dat drinkt men.
Alweer was de dag niet om en wachtte me nog verrassingen. Op het busstation van Jaroslavl maakte ik nog kennis met Andrej en Vova, een arbeider en een acteur. Heel grappig gezelschap, dat het half uur wachten op de bus snel heeft doen voorbijgaan en het gebrek aan complimenten van de voorbije weken ruimschoots heeft goedgemaakt .
In Rostov Velikij besloot ik toch maar meteen mijn treinticket voor de volgende dag te kopen. Idee van vertrek: 17u. Gelukkig heb ik zo gedacht, want er was al geen plaats meer op die trein, dus moest ik noodgedwongen die van 12u nemen. Ik baalde n beetje, maar uiteindelijk regende het de volgende dag, waardoor het niet zo erg was om geen volledige dag te moeten doorbrengen in het kleine Rostov met het grootse Kremlin. Ik had iconen en geschiedenis genoeg gezien, dus besloot ik enkel naar de tentoonstelling over emaille te bekijken, een Rostovse specialiteit die doorheen de eeuwen bewaard is gebleven. Omdat ik onderin een kunstgalerij heb geslapen, vond ik dat ik de kunstenaar eer moest aandoen en een kijkje nemen in zijn werk. De ruimte was onverwarmd, maar de kunst echt verrassend cool. Eigentijds emaille, zeg maar. De mens had een boek met zijn verzameld werk, dus dat besloot ik te kopen en als bedankt is het gesigneerd. Joehoew!
Met deze positieve noot eindig ik n beetje abrupt, maar ik moet door - afscheid van Kerrtu die terug naar Finland gaat - er is sowieso al veel te lezen ;-) eens ik op dreef ben... tip tip tip
Op n verslagje van mn 4-daagse trip is het nog even wachten. Ik wilde nu enkel laten weten dat ik levend, zonder kleerscheuren, met n nieuw paar schoenen en n eerste lading souvenirs terug ben in Petro waar het intussen gesneeuwd heeft en waar die sneeuw ook hier en daar gesmolten is en vervangen is door n vieze bruine brei. Het hoort erbij.
Hogerop in de stad lag het klooster (dat bij de brug) met ook onmenselijk veel tentoonstellingsmateriaal. Soezdal is echt geen zielig dorp, het draagt goed zorg voor zijn erfgoed. Ik heb gezien: n expo over Pozjarksi, bevrijder van Rusland tegen de Polen en afkomstig uit Soezdal, een expo over de kloostergevangenis, iconen uiteraard, andere kunst, juwelen en als laatste een verrassende expo moderne kunst, nl houten beelden origineel bewerkt en 'naieve kunst' met allerlei kleurtjes en uitbeeldingen, absoluut de moeite. Het was al goed donker toen ik, dit keer gewoon te voet, via het bergafje en bruggetje mijn slaapplaats bereikte.
.
