Maar goed dat ik mijn tekst eerst heb gepost, want zojuist is het uploaden van mijn foto's mislukt en is alles weg. Even opnieuw, op hoop van zege..
U ziet dus:
- een blankstaande inrit - paasmaal en paasgezelschap - sappige smeltgrond - op wandel met Katja - in het schoolmuseum met Elin (vergeten te zeggen, behoorde bij het klas in - klas uit gedeelte) - de school zelf - aan de oever - bij de fabriek - monument door de oorlogsslachtoffers - met oma, in de klas, het koor - de grootste sneeuwvlokken die ik zal gezien hebben, daarvoor het moest het 14 april zijn op een mooie ochtend in Segezha - het busstation, 2j geleden gebouwd en beschouwd als toppunt van design
Na een mix van productiviteit en luiheid in het weekend, zijn we alweer klaar voor een nieuwe brok lectuur. Alvorens ik heb over Segezha zal hebben, nog wat ander blabla.
De voorbije weken ben ik vruchteloos op zoek gegaan naar 'krossovki', ofte platte ietwat sportieve schoenen type Assics of Adidas. Mijn bontgevoerde schoenen zijn er bijna helemaal aan en om de een of andere reden deed mijn rechtervoorvoet pijn als ik hakken aandeed. het lang genoeg zoeken en niet vinden (te groot, te klein, te lomp, te veel bedrukking...) zorgt ervoor dat de pijn vanzelf overgaat, dat ik geen krossovski meer wil en dat ik gewoon weer op mijn geliefde hakken kan rondhuppelen. Op propere stoepen en paden dan nog, Wat een luxe!
Iets waar ik wel nog letterlijk honger naar heb, is pizza. Volledig op zn Russisch had Dasja beloofd ons uit te nodigen voor Pasen. Zoals jullie weten was ik op Pasen niet bij Dasja, maar bij Elin en Liiza. Dat komt omdat de plannen veranderd waren en we plots op zaterdag op stap gingen.. om pizza te eten. Een eeuwigheid geleden, dus met de volle goesting. Tot een van ons besloot dat ze die week nog pizza had gegeten en pannenkoeken wou. Wat ga ik blij zijn als ik in mijn geliefde Belgie gewoon weer ga kunnen afspreken op die dag, om dat uur om 'een frietje te steken' en dat dat dan ook allemaal verloopt zoals afgesproken. Mmm frieten..
Dat de lente in het land is (voorbije zondag met regen en stormwind even buiten beschouwing gelaten), heeft blijkbaar ook zijn invloed op de dranklust van sommigen. Gisteren op weg naar huis ging ik echt een wandelende bierwalm voorbij op een bepaald moment. Dat deed me denken aan vorige week, toen laat op de avond ineens doef doef doef op de deur weerklonk, waarna Ruslan - een van de pokerjongens die ik al een eeuw niet meer had gezien - letterviel binnenviel met de woorden "Komt ge drinken?" "Pardon?" De mens had duidelijk al wat achterover - er werd n verjaardag gevierd - en ze hadden blijkbaar besloten dat ze wat vrouwelijk gezelschap nodig hebben. Toen Lena en ik vriendelijk bedankten, stelde hij zelf voor "Als jullie dat liever hebben, kan ik ook naar hier komen". Not. Toen hij weg was, moesten we toch effe bekomen van de shock. Nog een shock was Misja dit weekend. Terwijl we vrolijk aan het Russisch baseballen waren (i.e. zonder honken, maar met een tegenoverliggende lijn waarover je heen moet en dan terug en ook al klop je naast de bal, het telt als een slag en je mag beginnen lopen. Maak het vooral niet te moeilijk...) kwam die van ergens achter tevoorschijn met een gans vuile broek en de woorden "eeeeeeeeeee waar zijn de mannen hier, sinds wanneerd spelen vrouwen voetbal?" Ja... Ik vond Misja aanvankelijk een toffe gast, maar het holebi-verbranden-idee, het feit dat hij 8u opstaan VROEG vindt om te gaan werken en om 20u s avonds met zatte botten in het rond lalt, is toch een beetje teleurstellend. Ik zie opvallend vaak koppels op straat waarvan ik denk "die passen nu toch echt voor geen meter bij elkaar", maar als je hier een tijdje woont, besef je dat het waar is: een man die niet drinkt met een job is een goede man. Die moet je hebben en eten voorschotelen, 3x per dag. Dat is dan 'ok' om mee te leven blijkbaar en moet niet je trouwste zielsverwant zijn. A way of life, die niet de mijne wordt hopelijk. Soit, ondanks de dwaze regels deed het deugd om nog eens in openlucht aan wat sport te doen.
Segezha dan. Zoals gezegd, een kleine stad waar op zich wenig te beleven valt. Ik kan me niet voorstellen dat er in Belgie een stad zou zijn met 30.000 inwoners dat maar 1 kruispunt heeft met verkeerslichten. Wel in Segezha, de stad die bestaat uit een nieuw deel met de typische sovjetblokken en een oud deel met oude houten huizen en onverharde wegen. Rondom liggen een papierfabriek, een aluminiumfabriek en nog een bedrijf dat met vee te maken heeft denk ik, wat ervoor zorgt dat er altijd 'een fris windje' waait door de stad, met een geurtje aan zeg maar. De dominante geur van de papierfabriek varieert van bloemkool, naar bloemkool met veel peper tot rotte eieren. Vera's broer werkt er, dus we mochten een kijkje nemen. Wel eens cool, maar niet zo bijzonder. Dat was al de 2de dag. De eerste dag was heel hectisch. we moeten vroeg naar school, waar alle kinderen tijdens elke pauze lopen en krijsen op de gang. T zou bij ons niet waar zijn, of ben ik al te lang niet meer in een school geweest? Het middelbaar en lager zitten ook in hetzelfde gebouw, van klas 1 tot 11. Het niveau Engels was overal belabberd laag. Dat heeft enerzijds te maken met het tekort aan leerkrachten (wie engels kan, blijft niet in zo'n gat hangen), maar ook met de motivatie van de leerlingen. zo vond ik het 5e leerjaar beter dan het 5e middelbaar. Tussen onze gesprekken met de leerlingen werden we klas in klas uit geloodst, want we moesten en zouden alles gezien hebben in en rond de school. De juf van het 2e leerjaar had de meeste uitleg klaar over hoe ze lesgaf en wat haar kindjes allemaal al geknutseld hadden, wel lief. We werden natuurlijk ook bedolven onder de tekeningen en 'cadeautjes', jaja, de kindjes wisten het 'hoog buitenlands bezoek' wel te apprecieren. De lessen duren tot 13u (zelfs in het middelbaar, en ze hebben dan wel geen krokus of paasvakantie, hun grote vakantie begint in juni), dus nadien is er tijd voor ontspanning. Naar aanleiding van 9 mei "dag van de overwinning" had 1 vd leerkrachten een presentatie gemaakt over WOII, gevolgd door een kooroptreden. Vika en Vera vonden dat we ons nog overal moesten fotograferen (een lievelingsbezigheid van de russen), dus gingen we even buiten te stad aan de rivier zitten. Twas nog niet genoeg geweest, dus nadien gingen we ook nog eens naar nonkel Vova, die zijn fotostudio heeft. Een drukke dag dus, waarna het gezellig thuis vertoeven was bij Vika, bij een maaltijd met liefde bereid door knorrende oma (ze wilde niet op de foto met haar grijzend haar, dus heeft ze het mijne maar op haar hoofd gelegd.. ik heb me kapotgelachen). De tweede dag was wat rustiger, met een gewone lesdag zonder ceremonie achter, een wandelingske langs alle mogelijke monumenten van de stad, een bezoek aan de papierfabriek en tenslotte het Cultuurhuis waar een of andere rommelmarkt in doorging en in de tentoonstellingsruimte allerlei poppetjes an ander handwerk tentoon stonden. Het had evengoed een souvenirwinkel kunnen zijn, maar ze hebben hun best gedaan, dus we apprecieren het. De rest van de namiddag ging het van verhalen vertellen, foto's tonen en ons huis zoeken via Google Earth, supercool trouwens! Vika heeft op haar Macbook zo'n camera die je gezicht vervormd, daar hebben we ook nog goed mee gelachen, tot nonkel Vova iets te enthousiast werd en we besloten thee te drinken, voor de 100ste keer.
Zo, dat was uitgebreid denk ik, t is maar dat ik het echt leuk vond en eens iets anders. Geen gebouwen of natuur, gewoon mensen leren kennen en de manier van leven.
Back to real life, in de zin van naar de les en dan weer tijd voor leuke dingen: gaan koken bij Natasha, mmmm
