Die eerste keer is iets waar wij beiden al heel lang naar verlangden. Wij droomden er vaker samen van en bouwden er hele verhalen om heen. We besloten echter weldoordacht en verstandig te blijven, dus schoven wij het steeds weer voor ons uit. We wilden wel, maar durfden het nog niet aan. De omstandigheden moesten goed zijn, de timing perfect. We moesten er beiden klaar voor zijn en eerder begonnen wij er niet aan. We besloten samen dus geduld op te brengen en het juiste moment af te wachten. Ook al had iedereen om ons heen er zich al aan gewaagd en ook al beleefden zij er enorm veel plezier aan, wij keken mee en stelden onszelf en elkaar gerust dat onze tijd ook wel kwam. Geduld wordt altijd op de proef gesteld, bij ons was dat geen uitzondering. Maar we bleven sterk, want afspraak is afspraak. Echter het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus op gegeven moment was ik degene die begon te zeuren dat de tijd nu echt wel rijp was, dat we er klaar voor waren. Ik in ieder geval. Dat langer wachten geen zin had, omdat de natuur nu eenmaal geen 'perfect timing' kent. En dat "juiste omstandigheden" niet door de mens worden bepaald. Hij was toch nog terughoudend en wilde liever nog een beetje langer wachten. Ik zette mn poten op tafel en rekende in niet mis te verstane woorden af met zijn terughoudendheid. Ik wilde, en wel nu. . . . . . . . meteen! Zwanger worden, daar zouden wij dus voor gaan. Voor de eerste keer. Die andere eerste keer hadden we al een decennia daarvoor beleefd. Dus un deh rustig fu unu. Er werd niet meer voorbehoed en wij gaven ons over aan de natuur. En de natuur. . . . . . die kan soms rare spelletjes spelen. Het was namelijk gelijk de eerste keer raak. Boem! Nauwelijks een maand na aanvang van ons project, verwachtte ik blij! Verbazing, ongeloof, blijdschap, dankbaarheid, dat alles vermengd zich toch met een beetje angst voor het onbekende. Een officiële test vond ik niet nodig. Dat hadden de mensen vroeger ook niet, dus laat de natuur nog even rustig haar gang gaan. Er was genoeg tijd voor een test. We genoten in stilte van ons geheim. Verder gebeurde er niets, totdat. . . . . drie weken later ik een brief kreeg uit Rusland. Jullie weten wel de maandelijkse post uit Rusland. Deze brief was wel iets korter dan normaal, maar toch. Ik verwachtte op z'n minst negen maanden geen post! De laatste brief was al van zeven weken geleden. Waar kwam dit nu opeens vandaan? Die Russen waren gek geworden noh? Maar ja het was niet anders. Onze euforie verwerd in één keer tot niets. Verdrietig was ik wel, want mijn geluk dat het ons gelijk bij de eerste poging was gelukt, kon niet op. Maar nou ja, 't einde van de wereld was 't niet dus wij gingen ervoor. De maand daarop kreeg ik weer post uit 't Kremlin. Een heel kort schrijven! Ik begreep er niets van. Besloot er verder geen aandacht meer aan te besteden, omdat we in geen geval krampachtig wilden worden in het proberen. Maar toch, we vermeden het onderwerp opeens, alsof we bang waren dat als je erover sprak je het natuurlijk verloop zou verstoren of zo. Sterk hopen op iets, een sterk verlangen, werkt altijd een beetje bijgeloof in de hand. Als je er niet over praat, ben je zogenaamd ontspannen en er niet mee bezig. Niets is minder waar. Er ging geen seconde voorbij dat ik er niet aan dacht. "Ik wil deze maand geen enkele brief uit Rusland! "We waren twee maanden verder en een collega op het werk, merkte op dat hij vond dat ik een beetje aan het verdikken was. Nou moet je niet met dat soort opmerkingen op me afkomen want dan raak je een zeer gevoelige en gespannen snaar. Dus, die arme man kreeg de wind van voren. Ik was woedend, zeker omdat ik maar al te graag dik zou willen worden! Hoe tegenstrijdig! Veel eetlust had ik niet, terwijl eten anders wel tot één van mn belangrijkste hobby's hoort. Ook al had ik grote honger, dan verdween dat bij het zien van eten. Als sneeuw voor de zon. Ik sprak een vriendin van mij hierover en zij vroeg of ik niet in verwachting was. Nee zei ik. Daar was ik wel zeker van, gezien de post uit Rusland. Het duurde niet lang of "my partner in crime" maakte ook de opmerking dat mijn buik wel wat rondjes leek, vergeleken met gewoonlijk. Alweer die gespannen snaar! Alleen kreeg hij geen uitbrander, want ik had hetzelfde gemerkt en vroeg me af waar dat aan kon liggen. Van meer eten dan gewoonlijk was er geen sprake. Ik besloot dus naar de huisdokter te gaan. Ons "projekt" hadden we inmiddels op een laag pitje gezet omdat, ja waarom eigenlijk. Achteraf bekeken voelde ik me toch niet zo lekker. Dus wat opperde ik? Ik stelde voor om ons project even in de koelkast te leggen, omdat ik me niet zo in topvorm voelde en dat het dus beter was nog even te wachten. Ik wilde in topvorm zijn! Hahahaha, stel je als mens aan en de natuur laat jou zien wie de baas is. Het verdere verloop lezen jullie de volgende keer. . . . .
Reacties op bericht (1)
13-05-2014
Die eerste keer
Hallo Lieverd,
Nu moet ik weer in spanning wachten boj, sang. maar wel weer heel mooi geschreven.
