Waar je woont is thuis. Dat is waar. Maar waar je geboren bent blijft ook altijd "thuis". Ik kan me niet voorstellen dat als je woont in een land dat niet jouw geboorteland is, dat je je daar altijd helemaal thuis voelt. Binnen de gezelligheid van jouw huis zeker, maar daarbuiten? Je hoeft maar een grauwe gure dag in jouw gezicht te krijgen en je weet al hoe laat 't is. Het is niet eens een gevoel van heimwee want soms ben je al zo lang weg van huis en ga je er ook regelmatig heen, dat heimwee op de achtergrond zijn plaats heeft. Nee dat vervelende gevoel van: dit is niet mijn ding. Zoals een tropische vis zich in een bevroren vijver moet voelen. Zoiets. Nu is 7° niets vergeleken bij de temperaturen onder nul die we vaak genoeg tegen deze tijd van het jaar voorgeschoteld krijgen. Maar het was de grauwe grijze aanblik van de dag die het bij mij deed. Stemming onder vriespunt. Is niet alsof ik mijn best niet deed mezelf op te beuren. Radio in de auto een decibelletje of 2 omhoog. Kan dat wel? Anyway mi opo a volume. Hielp niet. Er kwam geen blauwe lucht doorspekt met witte stapelwolkjes. Zoals je ze in Su ziet. Meid doe niet flauw. Boodschappen halen moet je. Ik rij de parkeerplaats van het winkelcentrum op. In de verste verten geen parkeervak! San psa. Dus die mensen hebben alles dat ze voor de feestdagen hadden ingeslagen opgemaakt? Kan toch niet? Toen was het ook zo druk. Maar ja meisje jij bent nu ook hier, dus je deed 't zelfde. Tyuri! Ik maak de afspraak met mezelf dat ik nog één keer een ommetje maak en als ik dan geen parkeerplaats vind ik zonder boodschappen richting huis ga. Het ommetje is bijna rond of ik ontdek de staart van een auto die met moeite uit een parkeervak probeert te komen. Geen wonder dat Veteranen hier op hun zeventigste weer een rijexamen moeten afleggen, want ze bakken er soms echt geen lucht van. Ik sorteer voor en doe mijn richtingwijzer aan. Blij als ik ben dat ik straks niet voor niets van huis ben gegaan. Maar tegenover mij denkt een kerel er hetzelfde over. Hij sorteert ook voor en doet zijn richtingwijzer ook aan. Ik knipper naar rechts, hij knippert naar links. De afstand tussen ons bemoeilijkt direct en indringend oogcontact. Maar die man had me daar al voorgesorteerd zien staan toch? Goed, de "parkeervak verlater", kon eindelijk vrijuit keren en vertrekken. Ik draai zwaar naar rechts, meneer "onbeholpen eikel" draait zwaar naar links. Maar hij "pompt" niet en remt halverwege zijn manoeuvre af. Ik "pomp" wel en rem pas af als hij stilstaat. Nu was direct oogcontact wel mogelijk. Ik keek hem indringend aan en hij mij. Die kleine stem ging tekeer. "Je geeft NIET toe. Is ie bezopen? Je blijft kalm, maar je geeft niet toe." Mijn mond werd vervaarlijk droog, mn handen klam. Hoe gevaarlijk ziet die kerel eruit? Want tegenwoordig worden mensen in een dispuut om parkeerplaatsen overhoop geschoten. Nou zo gevaarlijk zag hij er niet uit. Ik bleef in ieder geval zogenaamd stoïcijns kalm. Adrenaline giert door mijn lijf. Die kerel doet zowaar zijn portier open, stapt uit en loopt op me af. Ik doe bij voorbaat mijn autoruit omlaag. En ik kijk hem onverschrokken aan. Dat mijn knieën van was waren, mijn hart in mijn keel klopte en ik dacht dat misschien niet mijn laatste uur, maar wel een heel moeilijk uur was aangebroken, was bijzaak en helemaal niet aan me te zien. Hij: "Bonjour! C'est quoi votre problème?" Ik: "Vous voulais prendre ma place? Je vous ne permets pas ça! Hij: Goeiedag! Wat is 't probleem eigenlijk?" Ik: Wilde u mijn plaats afpakken? Dat laat ik u niet doen.
Die drie-letter van een kerel beweert zowaar dat hij er eerst was. Hahaha ik weet niet waar 't vandaan kwam hoor, maar er kwam een heel bespottende lach ergens vanuit mijn keelholte vandaan. Hij keek me aan, verklaarde mij waarschijnlijk voor gek en maakte rechtsomkeer, terug naar zijn auto. Ik dacht, nu gaat hij 't wapen halen en vanavond haal ik het avondjournaal. Maar nee, meneer manoeuvreerde zich uit z'n halve draai en gaf me de gelegenheid om probleemloos het parkeervak in te rijden. San pasa! Ik zal 't nooit weten waarschijnlijk. Maar iets heeft die kerel de stuipen op het lijf gejaagd, of heeft hem tot rede gebracht. Ik moet toegeven die lach klonk niet erg normaal. Eerder een Alfred Hitchcock lach. Maar goed. Ik had wat "mij" toebehoorde.
Als ik uit de auto stap en een karretje haal breekt zowaar het zonnetje door. Wat zeg ik een gapend blauw gat verscheen in die grauwe lucht. Verend loop ik naar binnen, haal snel mijn boodschappen en als ik naar buiten kom is er zon, blauw en zowaar hier en daar een stapelwolkje. Wat wil een mens nog meer. Een macho het hazenpad doen kiezen, parkeerplaats gevonden, boodschappen gehaald en als kers op de taart, de lucht die een beetje aan thuis doet denken. Daar wordt je toch gelukkig van?
Lachen is niet alleen gezond, maar kan soms ook gevaarlijk zijn. Voor anderen dan!
P.s: Het is me gelukt! Ik heb foto's kunnen plaatsen. Nu nog even door oefenen zodat ze niet alleen onderaan de tekst komen te staan. De aanhouder wint, dus zal het er eens wel van komen.
