Op vrijdag mocht ik mijn kleindochter van 't school halen, als ze me zag kwam ze dadelijk naar me toe gelopen en begon meteen te vertellen hoe haar dagje was geweest en met wie ze speelde die dag. Als ik ze ga halen mag ze ook blijven eten en onderweg zei ze me dat ze liever spaghetti eet dan rode kool en ik was gelijk akkoord, ik had nog saus in de diepvries dus was het nog makkelijk ook!

Thuisgekomen liep ze direct naar de loopband en vroeg ze me of ze daar eens op mocht lopen, vermits ik sport niet genoeg kan promoten mocht het van mij. Terwijl ik haar vast maakte aan de beveiliging  legde ik haar uit waar die veiligheid voor dient en adviseerde haar om de pal uit te trekken zodat ze ook kon zien dat de band direct stopt als ze moest vallen. Zo ver zou ik het echter niet laten komen, ik nam achter haar plaats op de loopband klaar om haar op te vangen als ze zou stoppen of haar beentjes niet meer zouden kunnen volgen zodat ze de band niet eens zou raken, en toen startte ze, de loopband ging naar 4,5km p/u en ze liep vlotjes mee, zes jaar is ze, na twee minuten zette ik de band af, ik zou niet willen dat ze spierpijn krijgt maar dat was niet met haar zin, ze wou nog ! Ik beloofde haar dat als ze geen spierpijn krijgt ze de volgende keer drie minuten mag lopen en daar was ze met akkoord en toen ging ze naar de crosstrainer en vroeg me of ze daar ook spierpijn van zou krijgen, toen ik nee zei heeft ze nog een tijdje op dat toestel gewerkt, ze houd van sport dat is duidelijk !

Later vertelde ik vol trots aan hare papa hoe flink ze was, we namen afscheid, hij reed naar huis en ik naar de repertoire blij gemutst om hoe de vooravond verlopen was.

Zaterdag ben ik vroeg uit mijn bed, ik word verwacht bij mijne jongste zoon die zijn vriendin verraste met een weekendje aan zee en ik mag op de jongens passen, ze zijn beide 2,5jaar oud en twee rakkers. Als ik ze overneem van de babysit luister ik aandachtig wanneer ze moeten eten en gaan slapen, hoe de babyfoon werkt, enz. We hebben het nog even over hun fratsen en dan laat de babysit ons alleen. De jongens eisen mijn volle aandacht op en hoe wilder het er aan toe gaat hoe liever ze het hebben en daar kan ik best mee leven. 

Als de zon gaat schijnen besluit ik er mee in de tuin te gaan, ze hebben daar een trampoline en wat speeltoestellen en zo krijgen ze wat frisse lucht.We sluiten af met drie op een schommelbank en kuieren weer naar binnen, ondertussen is het al tijd om te eten en als ze aan het eten zijn bemerk ik een rode vlek bij één van de jongens op zijn wang. Ook later word mijn aandacht er telkens weer naar toe getrokken en dan zie ik precies blaasjes...ik kijk achter zijn oortjes, niets, trek zijn bloesje uit en in zijn oksels en op zijn ruggetje zijn eveneens rode vlekken. 

Op internet kijk ik de foto's na over kinderziektes maar vind nergens de blaasjes die ik zoek, toch ken ik ze, ik zag ze al eerder maar kan niet registreren waar en opeens schiet het me te binnen, netelroos en de foto's laten dezelfde uitslag zien die ook mijn kleinzoontje heeft. Het is niet leuk maar ik sms toch maar naar de mama wat er aan de hand is en ze regelt een bezoekje aan de arts en dan kan ik nog bij de apotheker van wacht terecht zodat het ventje wat minder last heeft van de jeuk.

Naar de dokter rijden ging prima maar van daar naar de apotheker ging niet vanzelf, de gps stuurde me naar een verkeerde locatie wel met dezelfde straatnaam en nr maar niet het juiste dorp en zo verloor ik nog heel veel tijd , daarbij reed ik dan ook nog in een voor mij vreemde wagen maar wel éne met kinderzitjes en zong ik de ganse tijd kinderliedjes om de jongens stil te houden, maar eens bij de apotheker ging alles weer vlot.

Als ik de kinderen later naar hun bed breng slapen ze binnen de minuut en zelf maak ik het ook niet te laat na dit bewogen dagje.

Zondag om vijf uur ben ik wakker en lig ik nog wat te soezen tot de babyfoon om kwart voor zes aangeeft dat de eerste wakker is, hij is er vroeg bij en eist al gelijk mijn volledige aandacht op  die ik graag geef. Een uurtje later is ook de broer wakker en bemerk ik dat de uitslag grotendeels weg is. Het word een dagje waarin de jongens mij als klimrek gebruiken en vervolgens als springkasteel maar ik geniet...tussendoor krijg ik de nodige knuffels en kijken we samen naar "aap" op tv.

Als mijne zoon een foto door smst waarop een olifant staat vraagt hij me om deze aan de jongens te laten zien, dat doe ik ook en zo gauw ze de olifant zien roepen ze beide spontaan: oma ! Ik schaterlach, ik weet al langer dat ze in hun eigen taal een olifant "oma" noemen maar ik blijf het plezant vinden.

Bij hun badje later bemerk ik dat de uitslag weer terug is op de armen dit keer maar als ik dat twee uur later aan de mama wil laten zien is de uitslag weer zo goed als verdwenen, gelukkig is het manneke er niet ziek van geweest en hopelijk blijft de uitslag nu ook weg.

Als de mama en de papa thuiskomen heb ik er gelegen, één van de jongens gaat in zijn spel op met de mama, draait zich zonder aanleiding om naar mij, zwaait kort naar mij en zegt: dada. Het is meteen duidelijk voor mij, ik ben hier niet langer meer gewenst, bij het afscheid komen ze beide nog vlotjes een knuffel en een kus geven en ik rij huiswaarts, gelukkig om dat wat het weekend me bracht.