Het is zondagmorgen en om half zeven stap ik de repertoire binnen, er hangt een briefje aan het alarm voor mij maar dat probeer ik te negeren want ik wil eerst het alarm afzetten voordat het begint te loeien en dat lukt. Het briefje laat me weten dat er vandaag een meeting is om kwart voor negen en of ik het zaaltje tegen die tijd in orde krijg maar dat is geen probleem, ik ga meteen aan de slag.

Als ik om half negen de keuken binnenkom maak ik een praatje met de papa van de Alex en ga verder het terras buiten poetsen. Een kwartiertje later staat de organisator van de meeting voor de deur en laat ik hem vriendelijk binnen, hij weet de weg en we gaan elk onze eigen kant op. Nog een beetje later komt hij een verlengsnoer vragen, 't is ne knappe man dus ik ga enthousiast in de keuken vragen naar een verlengkabel. Als ik er mee aankom zegt hij dat hij eigenlijk een kabel nodig heeft waar je verschillende stekkers op kan aansluiten, oeps...die weet ik niet liggen maar troostend zeg ik: kom we gaan samen zoeken in't zaaltje. Terwijl we naast elkaar de trap naar boven nemen zegt hij: ik durfde niet in de kasten te kijken en ik antwoord: geen probleem, ik durf dat wel ! En ziedaar... uit de eerste kast die ik opentrek vis ik een kabel uit met verschillende stekkerdozen aan !  De man kijkt me blij aan en lacht me toe en ik huppel nog blijer de trap af terug naar het terras waar ik nog steeds bezig ben. Dan gaat de deur open en nog een knapper exemplaar vraagt me waar hij moet zijn voor de meeting, oei, weet ge niet waar ge moet zijn? Kom maar mee, ik breng je d'r wel naartoe ! Als een puppy komt hij achter me aan en lopen we het restaurant in, mijn vreugde om hem de weg te tonen is echter van korte duur want eens binnen roept een man naar mijne puppy: 't is langs daar dat we moeten gaan ! Mijne puppy loopt mij vervolgens straal voorbij en een beetje gedegouteerd ga ik verder met mijn werk. Als ik wat later mijn collega van de zaal zie lopen weet ik dat ik niet meer gestoord zal worden en zij alles verder wel oplost.

Om twaalf uur word ik onrustig, ik wil vandaag 20 km gaan wandelen maar weet nog niet tot hoe laat ik moet werken, om vijf na twaalf trek ik mijn stoute schoenen aan, stap ik op de baas af en vraag op de man af of ik nog moet blijven en ja hoor, ik mag vertrekken ! Buitengekomen bel ik direct mijn wandelvriendinnetje en geef het uur door wanneer ik aan het vertrek kan zijn.

En wijllie weg, we praten over dingen die ons bezig houden, soms zijn we serieus en een tel later zitten we alweer te lachen. Het wandelen gaat vlotjes en we genieten van de natuur, de bomen krijgen blaadjes en alles komt in knop. Mijn wandelvriendinnetje is gefascineerd door het gras dat er zo fris, jong en sappig uitziet. Ze denkt dat de koeien nu met meer smaak eten, dan wanneer we een paar maanden verder zijn en het gras wat stugger word door de zon en de droogte. Inderdaad als we later enkele paarden zien grazen hebben ze totaal geen oog voor ons maar zitten ze genietend te trekken aan het gras. Even later zien we een boom in bloei en als een kind zo gelukkig en blij buigt mijn wandelvriendinnetje zich voorover om aan de bloemen te ruiken helemaal opgaand in de geur en de schoonheid van de natuur. Ik bekijk het tafereel en bedenk bij mezelf dat ik het toch maar getroffen heb met mijn wandelvriendinnetje die zo geniet van de kleine dingen...