Zaterdag word ik lui wakker om half tien, ik blijf nog wat liggen, denk na over wat ik vandaag ga doen, val terug in slaap en om half elf open ik weer terug mijn ogen. De honger en mijn plasblaas drijven me uit mijn bed, lui en op mijn dooie gemak zet ik koffie en maak ik mijn ontbijt klaar. 

Na mijn ontbijt geef ik de plantjes water en zet hen buiten, 't is nu warm genoeg voor hen om op het terras te kamperen en vol enthousiasme laten ze de frisse lucht over zich heen komen. Zelf neem ik mijn emmer en dweil om de vloer een beurt te geven, ik doe azijn in mijn water ipv detergent zodat mijne vloer ontvet word  en mooi blijft glanzen. Zoals steeds begin ik in de keuken en als ik de badkamer wil doen gebeurt het....als ik de emmer opneem schiet het hengsel los, valt mijn emmer op de vloer en kantelt op zijn zijkant zodat al het water er uitgutst. Ik begin direct het water op te nemen met de dweil maar als ik deze al een paar keer heb uitgewrongen zie ik een barst op de bodem van de emmer. Wanneer ik de emmer vervolgens oppak zakt de barst helemaal open en loopt het beetje water dat er in zat alweer over de vloer. Ik zucht, neem het kleine emmertje dat ik nog heb en denk bij mezelf: dan moet het zo maar. Terwijl ik bezig ben met het water op te nemen denk ik geamuseerd dat mijn appartementje nu wel naar de azijn zal ruiken en mijn vloer optimaal ontvet is nu.

Van het dweilen stap ik over naar douchen en daarna wil ik gaan winkelen, als ik aangekleed ben en in de spiegel kijk zie ik mijn vetrolletjes, verbolgen recht ik mijn lichaam en zie verbaast dat de vetrolletjes dan minder opvallen dan wanneer ik wat ingezakt ben. Inzakken, recht, inzakken, recht, ik droom niet ! dit is echt ! Ik besluit om wat meer aandacht te geven aan mijn houding en met een rechte rug te lopen, een houding die ik in sommige mensen die ik ken en die van nature zo lopen zo bewonder.

Ik heb fruit nodig en een nieuwe emmer en moet ook nog een formulier bussen bij de ziekenkas. Bij colroyt beslis ik om terug meer fruit te eten en als ik er buiten stap is mijn zakje te zwaar van de meloen en ananas zodat ik eerst terug naar huis ga om die koopwaren al op te bergen. Als ik mijn voordeur opendoe begin ik direct te snuiven maar tot mijn grote opluchting is de azijngeur verdwenen.

Terug buiten neem ik een andere weg en kom ik terecht in een straat die feest viert met een soort braderij en worden er zelfs modeshows gelopen ! Ik doe mijn ding, ga de winkels langs die ik wou langs gaan en geniet van de zon en de aangename wind die door mijn haren streelt, kaarsrecht loop ik door de straten, bij action vind ik een mooie emmer met papegaaien en vlinders er op afgebeeld en tevreden stap ik weer naar huis waar ik wok klaarmaak en mijn fruit snijd zodat ik het maar hoef te nemen als ik er zin in heb.

Nog een uurtje rusten en dan naar het forum...

Het is vrijdag en ik heb geen goesting om te werken, ik heb ook geen goesting om te fietsen, ik heb goesting om uit te slapen en de boel de boel te laten. Maar de plicht roept en om half zeven rij ik richting Antwerpen met mijn wagentje. Het verkeer zit me goed mee en ik raak ook makkelijk op mijn bestemming in 't stad. Ik vreesde er wat voor met al die werken die er aan de gang zijn maar ik rij in één rechte lijn naar mijn klant toe. Bij de klant ga ik aan de slag met mijn voddeke,plumeau en stofzuiger en algauw is het einde daar in zicht.

Vandaag geen zwemmen, mijn schoondochter gaf een sms dat de kleindochter op danskamp was en om 15u30 is er een optreden. Dat wil ik niet missen dus ga ik niet zwemmen om zeker geen tijd te verliezen en lang voor dat het tijd is zit ik thuis al te wachten wanneer ik kan vertrekken naar de danslocatie.

Het optreden is op loopafstand van bij mij thuis en als ik de locatie binnenstap zie ik mijn schoondochter al van ver zitten met haar ma, ik neem de stoel naast haar en wacht geduldig tot ze me gezien heeft want ze is aan de babbel met haar moeder. Ineens draait ze zich om ziet ze me en begroet ze me, ze verteld meteen dat mijn kind ook op komst is en mijne dag kan niet meer stuk. Ik maak me nog een beetje zorgen omdat ik de laatste stoel in de rij nam en mijn zoon er dan misschien niet meer bij kan maar er kan nog makkelijk een stoel naast de mijne en dat stelt me gerust. De kleindochter komt even goeiedag zeggen maar is te opgewonden om lang te praten en loopt algauw weer weg. En dan komt hij binnen, mijne grote zoon, ne knappe gast van bijna 37,als hij naast me zit voel ik me trots en blij.

Er zijn vijf dansjes voorzien, afgewisseld door de grotere dansers en de kleine dansertjes, ge staat er van versteld hoe ze op vier dagen tijd zulke mooie dansjes in mekaar hebben kunnen steken, maar ze hebben het gefixt en de kleindochter danst en zingt vrolijk mee. Terwijl ze moet wachten en kijken hoe de grotere dansen zit ze bij ons en ik voel me dankbaar als hare papa haar op mijne schoot plant, even een knuffelmoment.

Na het optreden loop ik nog even mee met de zoon die met de fiets gekomen is, ik wil dat fietske wel eens zien, hij vertelde me trots hoeveel minuten hij er over deed om van thuis naar de danslocatie te rijden en dat was best wel snel vooral omdat hij met een gewone herenfiets rijd en hij leek niet eens moe toen hij aankwam.

De uitnodiging van mijn schoondochter om nog mee verder te gaan sla ik af en van de fiets wandel ik nog langs wat winkels, ik ben tijdig thuis om vanavond nog naar de repertoire gaan te werken...

Ik ben in mijn element als ik opsta, ik ben zo goed als pijnvrij en vandaag mag ik acht uur lang bij één klant werken. Om kwart na zeven mag ik al beginnen dat betekend dat ik al om kwart na drie gedaan heb met werken ! Super ! Als ik aanbel kan ik aan mijn baas zien dat hij opgelucht is dat ik er al ben zodat ook hij tijdig naar zijn werk kan vertrekken. Het hondje Jules gaat weer flink tekeer, zijn vriendinnetje is rustig. Als de baas weg is zet ik mij op één knie en roep het vriendinnetje Jacky bij me, die komt direct en de Jules die zich gesterkt voelt door Jacky komt ook wat korter bij..en nog korter...en dan mag ik hem strelen voor de eerste keer...hij staat er heel gespannen bij, stokstijf als een postuurke want voor een standbeeld is hem veel te klein, maar hij laat me toe, eindelijk. 

Als ik rondloop met mijn voddeke sta ik ineens tegenover een jongeman die me verwachtingsvol aankijkt, ik begrijp dat hij de zoon is die ik nog niet eerder zag, noem mijn naam en vertel erbij dat ik de poetsvrouw ben. Hij knikt begrijpend en verteld me op zijn beurt wie hij is, in ieder geval een sympathiek manneke. 

Dan komt de bazin binnen, onverwacht want een paar dagen eerder had ze gezegd dat ze al weg zou zijn als ik zou aankomen maar ze kon vandaag wat later beginnen. De Jules die ik voordien mocht strelen laat zich nu niet meer aaien door mij en draait rond zijn vrouwke en negeert me totaal. Terwijl de bazin ontbijt poets ik langs haar langs en doen we onze babbel, we praten over onze kinderen en kleinkinderen en over opvoedden in't algemeen. Dan vertrekt zij ook.

Nu is er nog één zoon thuis, die zal pas later opstaan maar zolang ik beneden mijn werk heb is het voor mij al lang goed zo, als ik boven begin hoort hij mij en is hij binnen de korstte keren zijn bed uit, ik vind het grappig maar ook tof want nu kan ik zonder hinder het werk doen dat ik moet doen.

Wanneer het werk er bijna op zit draaien de honden alweer rond mij, als ik kniel komt Jacky meteen af en de Jules gooit zich bijna min of meer tegen me aan, veel minder gespannen laat hij zich aaien en dan merk ik een verandering, ze horen iets, ze kijken alert richting de achterdeur en ineens stuiven ze er beiden vandoor mij geknield achterlatend. De ouders van de bazin komen binnen, we kennen elkaar al en als ik vertel dat ik Jules mocht strelen reageren ze verbaasd, ik werk, mijn tijd rond en ga er van door, vanavond nog naar de repertoire maar voor het zover is heb ik, nog een zee van tijd...

Ik voel het meteen als ik uit mijn bed stap woensdag, mijn rug voelt beter ! Nog niet helemaal pijnvrij besluit ik om het ook vandaag nog rustig aan te doen bij mijn klantjes en ook vandaag zijn ze akkoord. Habi de hond wil uitgebreid verwent worden vandaag, ik roffel meerdere keren op haar zij, krab achter haar oren, vertel haar dat ik ze graag zie en haar veel liever heb dan haar baasjes, ik trek speels aan haar oren maar ze krijgt er geen genoeg van. Pas wanneer ik een paar keer 'gedaan' zeg en haar baasje haar streng toespreekt gaat ze in haar mand en terwijl ik een babbel heb met de vrouw des huizes, die ik overigens ook graag heb, moeten we allebei lachen als we Habi in de gaten krijgen. Zit ze in haar mand en trekt ze een snuit van ik ben hier de meest mishandelde hond die ge ooit bent tegengekomen ! En dat terwijl haar baasjes keigoed voor haar zijn, zoveel komedie en dat voor een beetje aandacht ! Het baasje is niet alleen goed voor de hond ook mij verwent ze vandaag weer met koffie en koekjes.

Van de eerste klant naar mijne favoriet, hij heeft wat extra job maar als ik zeg vandaag niet bergt hij ze op voor volgende week. Hij adviseert me om eerst een vat was in te steken en daarna moet ik mijne Smart Phone nemen want hij heeft wat op te zoeken op internet. In 2025 komt er weer een verbod van wagens die Antwerpen niet meer in mogen en waarschijnlijk is zijn wagen er dit keer ook bij, hij is al enkele weken op zoek waar hij een wagen kan vinden naar zijn zin en wil zo op de hoogte komen van de prijzen. 2025 is nog ver weg maar het moet nu ! Hij leert erg snel bij want waar hij enkele weken geleden nog niets begreep van internet komt hij nu af met welke site ik moet intikken op google te beginnen met www. En zo bekijken we samen site per site en scrollen we door wagens en prijzen. Af en toe noteert hij een type wagen en de prijs. Na een dik half uur ga ik aan't werk en stapt mijn favoriet naar de radio die de rest van de dag loeihard staat.

Het voelt vreemd, normaal op woensdag ga ik eten met mijn maatje maar nu zijn seizoen begonnen is is hij niet meer thuis en dat is even wennen. Ik rijd nog langs zijn appartement waar nog iets voor me klaar ligt,laat mezelf binnen met de sleutel en ga dan op weg naar huis. In de file schiet er een BMW ineens voor mijn wagen en als ze een gaatje ziet in de tweede rijstrook schiet ze daar naartoe. Ik lach in mijn vuistje, goed van haar maar ik zit wel in de beste rij en ga haar ver vooruit, zo moet ze varen, net goed ! 

Thuisgekomen maak ik eten en wat later schrijf ik me in voor de Kennedymars, Nederland here we come...

Dinsdagmorgen, ik rol om half zeven uit mijn bed, mijn rug is nog niet beter maar ik besluit toch maar om gaan te werken. Bij mijn eerste klantje sta ik voor de deur, ze wonen op het eerste verdiep en de zoon heeft een koffiehuisje op het gelijkvloers. Vijf minuten te laat gaat de deur open en zegt ze: ik had u niet zien staan ! We waren naar beneden gekomen omdat het altijd zo lang duurt voor we de trap af zijn. Ik antwoord, ik belde al drie keer ! Beneden horen we de bel niet...Geen probleem, je mag de volgende keer gerust boven wachten, als ik weet dat je niet snel de trap af komt wacht ik wel even dat is niet erg. We maken een praatje en ik begin aan mijn job, ik doe het rustig aan, ze appreciëren dat ik er ben en respecteren dat ik doe wat ik kan en daar zijn ze tevreden mee. Als ik later doorga krijg ik nog een waardebon mee voor mijne Pasen om op te spenderen in het koffiehuisje van de zoon. Zo lief...

Bij de tweede klant gaat de deur direct open, ik begroet de zoon en even later de baas en ga meteen aan't werk. Nog later komt ook de bazin er aan, ze maakt me blij en goed gezind met hare vrolijke babbel. Als iedereen weg is werk ik door en de tijd vliegt voorbij.

Nog snel naar de winkel, eten, mijn was opvouwen en juist als ik wil gaan zitten belt mijn wandelmaatje aan. We wandelen vandaag in mijn buurt ong tien km, als we aan't wandelen zijn spreken we af om ons in te schrijven voor de Kennedymars in Nederland.Dat is vergelijkbaar met de dodentocht maar meer ambiance, de tocht is 80 km. In juni doen we de nacht van de maan, 42 km, in juli de Kennedymars, 80 km en augustus de dodentocht, 100 km en dan heb ik er wel genoeg van denk ik. Als ik thuis kom van de wandeling ga ik gelijk in bad en dan mijn bed in met een pijnstiller... 

Het is Paasmaandag en ik slaap uit ! Vannacht lag ik er pas om vier uur in, dus als ik om 10 uur aan de ontbijttafel zit heb ik in feite maar zes uur geslapen maar 't was genoeg. Terwijl ik ontbijt raak ik aan het chatten met een vriendin en praten we wat over en weer over dingen die ons bezig houden, net als ik gedaan heb met eten geeft ze aan dat ze wil stoppen met praten en wil poetsen vandaag. Dat komt goed uit want ik ga ook poetsen dan poetsen we samen elk in ons eigen huis. En zo gaan we samen aan de slag, Na het poetsen, zo tegen de avond aan was ik afgesproken met een vriend maar tegen de middag liet hij me weten dat hij moet werken vandaag en dat de afspraak niet door kan gaan, geen probleem, ik wou samen iets gaan eten en 't was mijne toer om te betalen, dat geld steek ik nog even in mijne zak ! Even want ooit gaan we toch nog wel eens samen eten en het blijft mijn toer om te betalen. 

Ik werk verder en ga in de weer met mijn bed verschonen, wasjes insteken, ramen lappen, ik doe het allemaal ! Rond een uur of twee sms ik een zoon van me om te vragen of hij in de buurt is met zijn gezinnetje. Het lijkt me leuker om een middag op te trekken met de zoon en zijn gezin dan te poetsen. Ik leerde in het verleden al dat stof en strijk héél trouw is en op je blijft wachten tot je weer thuis bent en ik kan dan ook gerust zeggen tegen mijn stof 'blijf nog maar lekker liggen ik kom straks weer terug' voor ik de deur achter me dichttrek. Maar helaas de zoon met zijn gezinnetje zijn niet in de buurt en noodgedwongen poets ik verder mezelf troostend dat als ik straks gedaan heb ik blij zal zijn dat het proper is. Ik zet uurwerken juist die nog steeds op winteruur staan en kijk na of ik de kadertjes wel recht hang ipv scheef. 

Om half vijf is het dan zover, mijn appartementje is proper en piekfijn in orde. Terwijl mijn frietketel opwarmt ga ik in bad, steek ik mijn laatste wasje in en proper gewassen zit ik later in mijn japonneke frietjes met kipfilet en championnesaus te eten . Ondertussen bekijk ik wat er allemaal op tv is vandaag maar dat is weer niet veel, tegenwoordig als ik tv kijk ga ik het meer en meer zoeken tussen de films en series die ik eerder opnam omdat de tv zelf weinig of niets te bieden heeft in zijn programma's . Ik kies voor obese, een serie waarin zwaardere mensen op één jaar tijd soms tot 70 kilo afvallen, enkel en alleen door te sporten en anders te eten. Ik voel me wel wat schuldig met mijn frieten voor mijn neus maar heb wel heel veel respect voor wat die mensen doen want makkelijk is het zeker niet ! 

Met een volle maag dwing ik mezelf om mijn afwaske te doen en zet ik me even later weer terug in de zetel klaar om aan de avond te beginnen...

Als ik vanmorgen mijn bed uitkom heb ik rugpijn, gisteren bij de verhuis schoot er iets in mijn rug toen ik het eerste van die dag optilde. Ik voelde het gelijk ! Dit is een hernia maar ik werkte door want ik ben er van overtuigd dat ge moet bewegen met een hernia. En vanmorgen als ik opsta om gaan te werken in de repertoire is't nog niet beter. Pijnlijk kom ik bij de repertoire uit de wagen en loop naar de deur die ik van slot doe met de sleutel, nu het alarm nog, ik haal diep adem, trek de sleutel uit het slot, open de deur en keer me direct naar het alarm toe. En dan gebeurt het...ik typ een verkeerd cijfer in...en ik weet niet hoe ik dit ongedaan kan maken...ik neem gelijk mijn telefoon om de baas te verwittigen want ooit zei hij: altijd bellen als er iets gebeurt met het alarm, en terwijl ik zijn nummer zoek begint het alarm gaan te loeien. De telefoon geeft bezettoon en ik vermoed dat de firma die verbonden is met het alarm al met de baas belt, ik probeer het weer en weer en weer maar nu kom ik na de kiestoon telkens op de voicemail.En dat alarm blijft maar tekeer gaan, ik zoek de nummer op van mijn bazin en kom na de kiestoon op de voicemail, dan bedenk ik dat ik naar één van de koks kan bellen via Messenger en terwijl ik het contact zoek stopt het alarm en krijg ik telefoon van de bazin. Ik ben dan al helemaal overstuur en in paniek en ze moet me een paar keer onderbreken voor ik doorheb dat ze me iets wil zeggen. Als ik zwijg stelt ze me vriendelijk gerust, verteld me dat ze vandaaruit het alarm uitschakelde en ik nu gerust binnen kan gaan wat ik ook doe. 

Geroutineerd doe ik mijn werk en haal de verloren tijd zonder moeite in, ik voel me schuldig omdat ik de baas en de bazin wakker heb gemaakt, voel me verdrietig en als ook mijn stil verdriet naar boven komt pink ik meerdere traantjes weg. Mijn stil verdriet is er elke dag maar de ene keer kan ik er beter mee omgaan dan de andere keer en vandaag lukt het niet zo goed. Ik verman me, seffens komen de eerste collega's en ik wil niet dat ze me in tranen zien, probeer me te focussen op andere dingen en maak mijn werk af.

Later sta ik in de keuken samen met twee koks die het ontbijt vandaag verzorgen, de ene, zonneke, heeft koffie gemaakt en zegt me een taske koffie te nemen, dat doe ik graag en ik geef hem ook meteen een taske, de andere kok, mijn vriendinneke van de keuken wil geen koffie. Terwijl ieder zijn eigen job doet in de keuken maken we een praatje met elkaar en zonder dat hij het beseft beurt zonneke me weer helemaal op maar als mijn vriendinneke van de keuken ongewild mijn stil verdriet aanspreekt krijg ik het weer moeilijk met mezelf. Ik herpak me, zeg mijn vriendinneke dat we maar beter over andere dingen praten en dat doen we want het laatste wat ze wil is mij verdrietig maken.Dan komt de bazin binnen, ze roept al van ver goeiemorgen Moni en ik begin me gelijk te verontschuldigen en uit te leggen wat er mis ging met het alarm. Wanneer ik me omdraai zie ik de koks onbegrijpend kijken, ik vertel hen wat er vanmorgen gebeurde, zeg er bij dat het niet de eerste keer is dat ik het alarm laat afgaan, en dat het waarschijnlijk ook niet de laatste keer zal zijn, dat ik de baas en de bazin bewonder omdat ze er zo rustig en vriendelijk onder blijven en me zelfs kalmeren omdat ik in paniek ben. Dan zie ik zonneke lachen en de manier waarop hij lacht verteld me dat de bazin meeluistert en ja hoor ! als ik me omdraai staat ze er, ze lacht en vrolijk verteld ze de koks haar kant van het verhaal. De warmte en genegenheid in de keuken van de repertoire verzacht mijn stil verdriet.

Wanneer later de baas binnenkomt verontschuldig ik me alweer en vertel wat het probleem was, we lopen samen naar het alarm toe en hij legt me uit wat ik moet doen als ik een verkeerd nummer intik, ook hij is de vriendelijkheid en het geduld zelf.

Later komen er nog meerdere koks bij en vliegt het geslijm over en weer tussen mij en de koks, het doet me goed, ik word vandaag niet gespaard ook de baas plaagt me maar het is leuk. Mijn hernia is al voor de helft beter als ik later naar huis toe ga en dat bewijst dat ik toch weer gelijk heb wat mijn lichaam betreft en ik best beweeg als mijn rug pijn doet.

Thuis ga ik nog even liggen, ik ben moe en voel me uitgeput, als ik straks wakker ben zal ik weer fit zijn en fris genoeg zijn om in't forum gaan te werken en zo gaat de Paasdag ook voorbij...

Vandaag help ik een vriendin mee verhuizen, ik ken haar al verschillende jaren, we zien elkaar niet zo vaak, heel af en toe maar eens. Om 10 uur word ik in Rotselaar verwacht, ik ben de laatste die aankomt van de bende die haar zal helpen. De vriendin loopt gestrest rond maar eigenlijk is dat voor niks nodig, we zijn met acht om haar te helpen, mooi verdeeld vier mannen en vier vrouwen, Zelf kan ze niet meer zoveel, de verhuis op zichzelf zal al genoeg van haar vergen maar we hebben haar niet nodig om alles uit elkaar te halen en in de voertuigen te laden die beschikbaar zijn. De twee poezen die er rond lopen zijn ook erg gestrest, ze weten dat er vanalles staat te gebeuren en zoveel mensen in huis zijn ze vast ook niet gewent. Als we ze proberen buiten te werken dan werkt er één kat volledig tegen maar daar vinden we een oplossing voor en nu kunnen we rustig doorwerken. De kamers die leeg gehaald zijn worden gestofzuigd en gedweild en drie uur na aankomst zijn we met zijn allen klaar om naar de nieuwe woonst te rijden en alles weer uit te laden.

Ik vertrek in mijn volgeladen wagentje, hij heeft er wat moeite mee maar dapper rijd hij de weg die ik aangeef, vanaf dat ik de autostrade verlaat rijd er een auto achter me aan die elke straat neemt die ik ook neem, ik heb het wel gezien maar het stoort me niet, hij houd voldoende afstand. Op een gegeven moment zegt de gps dat ik naar rechts moet en zo gauw ik de bocht neem  zie ik dat ik fout zit, ik bekijk de situatie in een oogopslag, bedenk bij mezelf dat ik terug in de goeie richting moet komen want met al dat gerief in de wagen is mijn zicht achteraan nihil, tegelijkertijd zie ik een paar parkeerstroken die vrij staan en neem ik mijne bocht op die stroken zodat ik in één moeite terug de baan op kan zodra alle auto's gepasseerd zijn. Ik sta nu oog in oog met de auto die elke straat neemt die ik nam en ik zie de man vriendelijk wijzen welke kant ik op moet, hij bleek mee van de verhuisbende te zijn, toch makkelijk dat de mensen je de weg wijzen als je zelf een blond momentje hebt. Niet veel later komen we aan  en parkeer ik me in de berm.

Als ik het huis vanbuiten zie vind ik het helemaal niet mooi, het lijkt een oud huis en is helemaal niet mijn ding. Ik doe of ik thuis ben en loop langs achter en ga binnen waar een paar mensen staan die me toeroepen om verder te komen en mijn ding te doen want dat zij hier niet meer wonen. Dan ontdek ik de vriendin en zie meteen dat ze het zwaar heeft, later vertelt ze me ook dat ze zenuwachtig is maar ik zeg haar dat het voor niks nodig is en ze zwijgt terwijl zwijgen eigenlijk niet direct in haar genen thuis te vinden is loopt ze lijdzaam verder door het huis. Als later de huisbazin haar de sleutels en het contract overhandigt is het huis voor haar beschikbaar en vertrekken de vorige bewoners met hun gevolg. Terwijl dit allemaal gaande is doe ik mijn ronde door het huis, terwijl het huis buiten lelijk was had ik bij het binnentreden iets van wow...het ganse huis is mooi gerenoveerd, en oogt heel modern en fris, ik ben bijna jaloers en zou er zelf ook graag wonen, zoveel ruimte ook.

Het uitladen start en rond vier uur is alles uitgeladen, zelf kan ik er niet meer zoveel doen en ik neem afscheid van de bende. Als ik naar huis rij denk ik aan de sandwiches die de vriendin gekocht had voor onze middag en hoe lekker ze  hadden gesmaakt en ik beslis om bij de winkel te stoppen en sandwiches te eten voor mijn avondeten.Thuis neem ik een badje terwijl de koffiezet doorloopt en in mijn japonneke van aviabel eet ik mijn santwiches met smaak op. De avond is nog jong...

Vrijdag ben ik goed uitgerust als ik om vijf uur opsta, mijn plantje voelt zich nog steeds niet lekker, ik geef het wat dauw en zet het buiten op het terras zodat het wat kan bekomen. Een uurtje later vertrek ik met de wagen en ik kan in één keer doorrijden naar Antwerpen, niks file op de baan. Vandaag werk ik bij mijn vriendinnetje en na een taske koffie doe ik mijn job, als ik gedaan heb drinken we nogmaals koffie en rijd ik door naar het zwembad.

Vandaag is er maar één zwemvriendinnetje, het andere vriendinnetje kon niet vandaag. We zwemmen en we praten en we praten en we zwemmen, een heel uur vol en dan gaan we bubbelen. Het is vreemd met twee in het bubbelbad ipv met drie, zoveel plaats zijn we niet gewoon maar na een beetje zoeken vinden we de goeie bubbelhouding en voor we het weten is het game over en loopt het water alweer weg.

Wanneer ik naar huis toe rijd heb ik wel file en ben ik pas een uur later thuis. Ik loop recht naar mijn plantje maar het ziet er nog steeds belabberd uit als ik het opneem, ik streel zijn blaadjes en geef het hoewel de aarde vochtig aanvoelt een beetje te drinken, ook de andere plantjes aai ik even voor ik me in de zetel zet. Ik heb nog een paar uurtjes voor ik naar de repertoire ga en die wil ik opvullen met tv kijken. En dan een uurtje of twee later kijk ik naar mijn plantje en het lijkt wel of het sterker staat, ik sta recht en loop er naartoe want dit wil ik van dichtbij bekijken ! En ja hoor ! Het plantje heeft zich herstelt, ik voel me blij, aai de blaadjes, vertel mijn plantje hoe mooi het is en trots strekt het zijn takjes uit. Zachtjes en heel voorzichtig breng ik zijn takjes op orde die in de war geraakt zijn toen het plantje zwakjes was, ondertussen kraam ik wat babytaal uit, heel idioot allemaal maar ik kan zien dat mijn plantje weer gelukkig is. En ik ook !

Om half zeven vertrek ik naar de repertoire, er is weinig tijd voor de koks maar toch zeggen ze vriendelijk goeiedag en maken ze even een praatje met me terwijl ze ondertussen verder werken. Later als de service gedaan is dan is er meer tijd om te babbelen en ook het plagen kunnen ze niet laten. Na de afwas de keuken nog poetsen en schuren en als alles netjes is zit het werk er op, tijd om naar huis te gaan ...

 

Verschrikt schiet ik wakker als de wekker zijn enge en vervelende tuut-tuut geluid uitschreeuwt, in eerste instantie weet ik niet waar het geluid vandaan komt en verward druk ik op snooze. Aangedaan van zoveel geweld blijf ik nog even liggen mezelf afvragend hoe het komt dat mijn telefoon zijn lied niet speelde. Ik kom er niet uit, begrijp het niet en ben nog te verdwaasd om helder te denken, verontwaardigd kom ik mijn bed uit en bedenk ik dat ik verder de hele dag mij opgeschrikt ga voelen. Wanneer ik later in de badkamer ben schreeuwt de wekker het opnieuw uit, ik zet een sprint in naar de slaapkamer en denk bij mezelf dat de hele buurt nu wel wakker zal zijn. Nogmaals druk ik op snooze maar zet hem nu ook meteen uit, genoeg lawaai voor vandaag ! Toen ik hier pas woonde stond de wekker op radio, de radio is een hoop gekraak, niet één noot muziek komt er uit, maar dat was geen probleem met het gekraak werd ik ook wakker. Tot ik op een dag een mail kreeg van de huisbazin, er was iemand in het gebouw die s'morgens om half vijf vermoedelijk stofzuigde, of ik er hinder van had en dat wou melden. Ik denk dat mijn wekker de bewuste stofzuiger was, hinder had ik er idd van maar wel op een heel andere manier dan de medebewoners, sindsdien zingt de gsm zijn lied.

Als ik thuis wat rondloop om mijn ontbijt klaar te zetten voel ik dat het vandaag veel beter met me gaat, mijn energie is terug en mijn neus ademt weer normaal. Ik voel in de tippen van mijn tenen dat dit een goede dag word, blij dat het verdwaasde gevoel gezakt is eet ik vol smaak mijn ontbijt. Ik bestuif de plantjes en merk dat het ene plantje nog steeds flets staat en dan is het de hoogste tijd om te vertrekken.

De werkdag verloopt normaal, de klanten zijn vriendelijk en ik werk snel en vol energie hun huisjes op orde. Bij de tweede klant schuur ik buiten het terras genietend van de zon samen met de honden Jules en Jacky die ravotten in de tuin. Als de mama van de klant toekomt gaat Jules van een engeltje naar een monster dat me toeblaft en niet meer in mijn buurt wil zijn terwijl hij daarvoor wel mijne vriend was buiten. Oké ik mocht hem niet aaien maar buiten liep hij een meter voor me uit en bleef een tijdje in mijn buurt voor hij ging ravotten en ik heb dat verkeerdelijk aangenomen als vriendschap. Mooi niet dus.

De rest van de dag heb ik rust, naar de repertoire hoef ik niet vandaag en dat betekend dat ik vandaag op mijn gemakske de dag kan afsluiten.

Woensdag, ik rijd met de trein naar Antwerpen, ik rekende uit als ik met de wagen ga ik op een ganse dag minstens zeven euro kwijt ben aan parkeerkosten. De trein kost 5,5euro en in terugkomen neem ik de bus dat is 1,5euro dat is ook zeven euro maar zonder benzine. De klanten waar ik naartoe ga zijn van het station makkelijk te voet te bereiken en zo gebeurt het dat ik een half uur te vroeg ben bij mijn eerste klant. Ik zet me op een bankje in de buurt en speel wat met mijn telefoon tot het tijd is om te beginnen.

Beginnen doe ik met een tas koffie waarbij ik een heel verhaal hoor, als ik zeg dat ik me niet zo goed voel adviseert ze me dat ik voortaan dan beter thuisblijf, ziek is ziek en dan moet je niet werken zegt ze me. Ik vertel haar dat ik zo niet in elkaar zit en dat thuisblijven voor mij geen optie is en dat gezegd zijnde ga ik mijn job doen. Even later krijg ik alweer koffie met een koek, en alweer een uurtje later zit mijn job er op en mag ik naar mijne favoriet. 

Bij mijne favoriet begin ik tevens met koffie, ik krijg al direct dingen onder mijne neus geduwd die ik moet opzoeken op internet want vroeger stond dat allemaal in de witte gids maar nu is dat niet meer zegt mijne favoriet. Ik ben uwe witte gids antwoord ik en zoek alles op wat hij wil weten, als hij alles weet staat hij recht en loopt demonstratief  naar de radio toe die hij loeihard zet. Voor mij is dat een teken dat het wat hem betreft genoeg geweest is en dat ik aan mijn werk kan beginnen. Hij laat me rustig werken en als ik doorga heeft hij de lift al laten komen zodat ik direct weg kan. Vrolijk zeg ik tot volgende week en ga er vandoor.

In de voormiddag kreeg ik een sms van mijn maatje om een schoarma'ke gaan te eten na het werk en als ik bij mijne favoriet buiten ben sms ik het uur waarop ik aan het station zal zijn waar we elkaar zullen treffen. Maar eerst voor ik naar het station ga spring ik even bij mijn vriendin hare winkel binnen, ik passeer daar en kan het niet laten om even een praatje gaan te maken. Ze heeft net zoveel te vertellen als ik en het half uurtje is zo voorbij, blij dat ik ze weer eens zag stap ik weer de straat op.

Bij het station aangekomen staat mijn maatje al te wachten en terwijl we aanstalten maken om weer de straat op te stappen beslissen we dat we naar het nieuwe hamburgertentje gaan dat onlangs is geopend op de keizerlei. Wat mij betreft was dat geen succes, het gezelschap wel, we blijven dan ook nog een tijdje nababbelen en als hij me zegt dat hij nog naar zijn werk rijd vanavond en me thuis kan afzetten als hij Herentals passeert ga ik graag mee naar hem thuis. We bekijken samen nog een leuke western voor we doorrijden. Thuisgekomen ga ik nog wat badderen, vertel de plantjes dat ik ze graag zie en terwijl streel ik zachtjes hun blaadjes. Eén plantje voelt zich niet lekker, het  hangt er maar zwak en slapjes bij, de andere twee voelen zich optimaal en krijgen er nieuwe bloemmekes bij. Ik vertel het zwakke plantje dat ik hoop dat het snel weer beter is, meer kan ik niet doen en ik zoek mijn bed op.

Vandaag had ik geen file en ben ik een uur te vroeg bij mijn klantje, mijn uur om te starten is kwart voor acht en ik zet mijn autootje even langs de kant blij dat ik mijn ogen nog even kan dicht doen en wat rusten. Ik voel me al een paar dagen moe, heb spanningshoofdpijn en ik krijg mijn neus niet leeg, niet ziek genoeg om thuis te blijven maar ook niet echt in form. Wanneer ik verder rijd naar de klant zie ik een combi passeren, het is een buurt waar alleen politie komt als er iets gebeurt is misschien kwamen die me wel wakker maken maar dan zijn ze wel te laat ! 

Bij mijn klantje krijg ik eerst een tas koffie en ik ga er even bij zitten om weer terug wakker te worden, ook mijn klantje voelt zich niet te best. Als ik van mijn tas koffie wil drinken komt Habi binnen van haar ochtendwandeling, ze verrast me en stoot tegen mijn hand zodat de koffie in't rond vliegt. Niks verbrand en mijn broek zal wel drogen, ik aai haar over hare kop en vertel haar dat ze een knappe griet is nu ze geschoren is, dan roffel ik wat op haar zij en ga aan 't werk.Later als ik boven bezig ben komt mijn klantje nog een taske koffie brengen met een pralinneke de schat, vorige week had ze ook al chocolaatjes gekocht, een zomaar cadeautje voor me.Zo lief !

Mijn volgende klantje staat me op te wachten als ik aankom ik krijg de instructies wat er moet gebeuren en dan ben ik alleen met Jules en Jacky. Jules blaft nog steeds naar me en loopt nog altijd weg als ik hem wil aaien, Jacky laat zich graag knuffelen en trekt zich van de Jules niks aan als die haar toeblaft dat ze mij niet moet vertrouwen. Ik werk goed door, de tijd gaat snel en algauw kan ik weer naar huis.

Ik had me voorgenomen om vandaag bij mij thuis te poetsen maar dat zit er niet in, nadat ik brood gehaald heb en thuis iets te eten heb gemaakt wil ik alleen nog maar rust. Op mijn zeteltje val ik prompt in slaap, een uurtje later word ik wakker en schrijf mijn blogje, niet wetende wat ik vandaag tegen mijn plantjes moet vertellen lees ik hen de blog maar voor en ik moet zeggen: ze luisteren met open bloemmekes...

Ik ben helemaal niet uitgeslapen als ik opsta en traagjes kom ik op gang. Mijn eerste klant geeft me koffie en verteld dat er vandaag niet veel te doen is. Veel dingen doet ze nog zelf en misschien is het maar beter om voortaan om de 2 weken te komen ipv wekelijks. Ze vraagt of ik er niet kwaad om ben maar ik ga er volledig in mee, dat ze dingen zelf doet vind ik oke, bewegen is belangrijk ook voor ouderen. Terwijl ze me de hele uitleg doet heeft de chiwawa zich op mijn schoot genesteld en geeft mijn handen en armen een wasbeurt. Het eerstvolgende uur is hij niet bij me weg te slaan, volgt me op de voet en draait continue rond mij. En zo gebeurt het dat ik op zijn pootje trap, ik neem hem direct op, verontschuldig mij en wrijf over zijn pootje om het goed te maken en vrijwel direct begint hij zijn genegenheid te tonen. Als ik hem later neerzet en hij wegwandelt loopt hij normaal maar de rest van de tijd dat ik er ben draait hij niet meer rond mij.

Ik mag de spiegel en de ramen kuisen in de living, ik ben niet zo'n held in ramen kuisen en er word mij een nieuw speeltje in mijn handen gedrukt, het trekt elektronisch het water van de ramen met een aftrekkertje. Ik ben sceptisch maar beloof dat ik het zal proberen en dat doe ik ook... en van de eerste haal ben ik verkocht ! da's pas een leuk speeltje ! Ik ontpop mij tot een volleerde ruitenwasser en ook de spiegel blinkt zoals ...een spiegel blinkt...

Als mijn werk in de living gedaan is vraag ik hoopvol of ik ook het raam van de keuken mag kuisen, en dat mag ! Tevreden ga ik aan de slag. Na drie uur werken mag ik naar huis omdat er geen werk meer is, ze zegt: dan kan je thuis weer wat meer doen en ik voeg de daad bij het woord.

Thuis haal ik een dweil door mijn appartement en vertel de plantjes dat ze vandaag buiten mogen spelen, wanneer ik ze op het terras zet beginnen ze al direct vrolijk met hun blaadjes te zwaaien, ze zien er tevreden uit en ik zeg hen dat ze gerust mogen blijven buiten spelen tot ik weer terug ben van mijn tweede klantje. Uitbundig knikken ze ja met hun bloempjes, de communicatie tussen mij en mijn plantjes begint te komen en ik laat ze.

Bij mijn tweede klant loopt alles naar wens en krijg ik het werk gedaan wat ik wilde doen.

Ik blijf moe maar spreek toch nog af met mijn wandelmaatje, we wandelen vandaag ong. 11km.De wandeling is mooi, door bossen en velden en langs een waterke, bijna op het laatste werd het drassig, ik had mijn wandelschoenen vergeten en stapte op mijn loopschoenen en ineens stond ik tot mijn enkels in vies bruin water !Gelukkig waren we bijna rond en had ik niet zoveel last van mijn natte voeten. De wandeling heeft me opgefrist en mijn vermoeidheid is verdwenen.

Thuisgekomen ga ik in mijn bad, het warme water omarmt en koestert me en ik word lui, vandaag toch op tijd mijn bed in.... 

Zondagmorgen als ik ben opgestaan bestuif ik eerst mijn plantjes met een plantenspuit, ik vertel hen dat ik hen ochtenddauw geef en dat wanneer ze in 't wild groeien ze dit alle dagen krijgen van de natuur. Stil ondergaan ze de douche die ze krijgen.

Dan is het tijd om te vertrekken, ik ben met de zwemvriendinnen afgesproken, we doen vandaag een sneukeltocht in De Haan aan zee maar voor we naar ginder rijden gaan we eerst samen ontbijten, een lekker ontbijtje à volenthé en dan zijn we klaar om te starten. We komen een uur te vroeg aan in De Haan maar dat vinden we niet erg dan kunnen we op ons gemak bekijken waar de start is, daar hebben we om 13u een afspraak met een vriendin die aan zee woont en haar zus. We volgen mijn gps naar het gemeentehuis maar  ik vertel de beide vriendinnen dat het niet klopt want dat de afstand langer word en we meer stapminuten krijgen ipv minder. Mijn woorden zijn nog niet koud als een man ons vraagt of we op het gemeentehuis moeten zijn, euh...ja.. Dan moet je die richting uit en dan is het ginder aan je linkerkant ! Euh..ja.. blijkt dat we er al 2x voorbijgelopen zijn ! Nu we weten waar het is besluiten we om iets gaan te drinken tot het tijd is voor onze afspraak met de zeevriendin en haar zus.

Gezellig zitten we aan het raam achter onze warme choco en wanneer ik opkijk kijk ik recht in het gezicht van de zeevriendin, ik gebaar hen binnen te komen en stel iedereen aan elkaar voor. Het klikt gelijk tussen ons allemaal, en we schateren het uit als we anekdotes en verhalen vertellen aan en van elkaar. We gaan onze stempelkaart halen zodat we kunnen vertrekken voor de sneukeltoer. Sneukelen is west vlaams voor schranzen, het betekend dat je geregeld wat in je mond stopt, op de wandeltoer komen we dan ook verschillende standjes tegen waar iets lekkers op ons wacht.

We beginnen met een ijsje en hoewel het te koud is voor een ijsje lepelen we het met veel smaak op, we stappen verder door het bos, steken een paar drukke straten over en komen langs het strand aan het volgende standje waar we chocomelk en een rijsttaartje krijgen. Op de wandeling zelf lopen we dan met de ene vriendin en dan weer met de andere op zodat iedereen elkaar beter leert kennen en voor mij dat ik met ieder van hen bijgepraat raakt, er staat nergens een regel op alles valt vanzelf in de plooi en we lachen samen heel wat af. 

Als we een stukje op de dijk gewandeld hebben zakken we weer af naar het strand waar we ploeteren door het zand tot we weer naar boven klimmen, daar wacht ons een boterham met sprotjes ! Terug de bos in verder naar de volgende stand waar we een jeneverke mogen kiezen, dat geeft ons de drive die we nodig hadden om weer verder te gaan, we hebben ondertussen al 13 km gestapt en door al dat ploeteren in dat strandzand voelen we dat redelijk in onze benen, maar het einde is in zicht ! We krijgen nog een vers soepje en stappen dan naar het eindpunt waar een BBQ krijgen en een drankje, we hebben 16km afgelegd.

In de zaal is het warm en als we ons bord leeg hebben zitten we moe en met blozende wangen aan de tafel, we praten over reisverhalen en massage's à volenthé alweer schateren we het uit, we zijn het eens ! We hadden een fantastische dag en dit is zeker voor herhaling vatbaar ! 

Veel te snel nemen we afscheid van de zeevriendin en haar zus, we moeten nog een eind rijden en morgen werken en besluiten om de volgende keer s'maandag verlof te nemen zodat we nog langer kunnen napraten en niet op de tijd moeten letten.

Op de terugweg wordt er nog druk gepraat en zijn we snel bij het punt waar we s' morgens met zijn allen in één wagen stapten, ieder gaat zijn eigen weg blij met wat de dag ons bracht...

Zaterdagmorgen, als ik de was opvouw merk ik dat mijn jeansbroek erg dun geworden is in het kruis. Dat is van het fietsen, doordat ik enkele kilo's bijkwam tijdens mijn revalidatie kocht ik in de wetenschap dat die kilo's weer zouden verdwijnen maar twee jeansbroeken, nu de ene versleten is en de andere die in de was zit ook al wat dunner geworden is voel ik mij verplicht om gaan te winkelen. Wanneer ik naar de winkel stap kom ik helemaal in de stemming en  bepaal ik voor mezelf welk bedrag ik wil spenderen en helemaal voorbereid stap ik de kledingzaak binnen. Ik loop recht door naar de jassen om te zien of de jas die ik besteld had er nog hing. In de loop van de week werd ik opgebeld door een vrouw om te zeggen dat de bewuste jas in het filiaal was maar ik had aangegeven dat ik hem niet meer wou omdat ik een ander leuk jasje gevonden had. Wisselvallig als een vrouw kan zijn wilde ik toch eens kijken of hij er nog was en hem passen, te laat ! Hij was al weg !

Geen nood, door naar de broeken, ik ben al een paar kilo terug kwijt en neem twee verschillende maten in het pashokje. Eerst de grootste maat passen, haha veel te groot ! Dan het maatje kleiner, oeps...nog te groot ! Mijn geluk kan niet op, blij hang ik alle broeken op het kledingrek dat er staat en ga op zoek naar een maatje kleiner. Als ik terug kom bij het pashokje zijn alle broeken verdwenen en dat gebeurt zo nog een paar keer terwijl ik de juiste broeken zoek. Het lijkt wel een spelletje, ik hang de broeken op het rek terwijl niemand het ziet en iemand anders neemt ze weg terwijl ik het niet zie. Ik vind de juiste broeken, betaal en wanneer ik de winkel uitloop zie ik een mooie jas waar ik nog even bij blijf stilstaan. Ik verman me en stap naar huis.

Bij een betaalautomaat haal ik nog een zakcentje uit de muur en bekijk ineens mijn saldo. Dat viel beter mee dan ik dacht en ik bedenk dat ik me die jas nog makkelijk kan kopen dus ik weer terug. Als ik hem aantrek blijkt het niet mijn kleur te zijn, het is te flets en ook het model valt niet mooi bij mij. Dan...ineens als een magneet valt mijn oog op een jas...als in tranche loop ik er naartoe...'t is helemaal mijn kleur...het model is niet helemaal mijn ding maar ik wil hem passen !Goh, hij voelt dadelijk aan als gegoten...dit is hem ! Deze wil ik ! Wanneer ik naar de prijs kijk zie ik dat hij tien euro minder kost dan de andere, dat valt goe mee en aan de kassa kies ik nog een sjaaltje van tien euro. Naar huis toe besluit ik dat ik nu wel genoeg nieuwe kleding heb, een tijd niet meer ga shoppen en ga wachten op de solden.

In de namiddag ga ik naar de kapper, ik kom er al twintig jaar of langer, ze kennen me daar, we zeggen vriendelijk goeiedag en de rest van de tijd kruip ik in mijn boekje en hoor of zie niets meer tot ik mooi gekapt weer buiten ga en zo ook vandaag. Van de kapper naar mijn moeder, ze vertelt me dat er in de voorplaats een ingemaakte kast is die ze graag leeg wil maken als ik er eens tijd voor kan maken. Ze zegt ik vraag het niet aan je broer want dan zegt hij:laat het toch zo, het staat toch niet in de weg? Dat ze het om die reden aan mij vraagt, het is wel wat tegen mijn zin want als ons moeder begint te rommelen is dat iets voor een ganse dag dus ik opper dat mijn broer wel gelijk heeft. Dat hoort ze niet, ze gaat gewoon door met praten en verteld dat ze niet eens meer weet wat er in de kast zit om dan vervolgens alles op te noemen wat ze allemaal heeft opgeborgen in de kast. Gelaten hoor ik het aan wetende dat ik er niet onderuit kom en maar beter een dag bepaal wanneer het mij uitkomt.

Vanuit het niets merkt ze op dat ik een mooi handtasje heb, ik antwoord: gekocht bij action ! dat kost geen geld ! En mijne jas? Dat vind je gene mooie of wat? Jawel! ik dacht al van dat is helemaal je kleur en ook je sjaaltje is mooi ! Ik vertel haar het verhaal over de broek en vind het fijn dat ze me niet onderbreekt, doch dan komt de kat er aangewandeld en wordt ze helemaal gefocust op de kat. Trots laat ze me een foto zien aan de muur, mijn broer nam de foto van de kat en heeft hem uitvergroot en nu hangt hij ingekaderd aan de muur. Op mijn beurt laat ik haar een grappig filmke zien op mijn gsm van een kat die honger heeft. Als ik vertrek verteld ze me bij het buiten gaan dat ze het fijn vind dat ik me weer terug wat vrouwelijker opkleed want dat ik dat kwijt was, ik begrijp dat het haar manier is om te zeggen: ik ben trots op je... 

Om vijf uur heb ik geen zin op staan, ik doe het toch maar, ik troost mezelf dat ik morgen mag uitslapen en dat vandaag een leuke dag word. Klokslag zes uur verlaat ik mijn appartement gewapend met mijn fietsmotor, fietszak en helm loop ik naar mijn fietske toe, vandaag zit ik in Antwerpen en als ik toekom bij mijn klant bel ik eerst beneden, geen reactie dus laat ik mezelf binnen met de sleutel en neem de lift naar het juiste verdiep. Ook daar bel ik nog eens aan voordat ik binnen ga, als ik binnen ben weet ik het meteen... ik ben hier niet alleen...zachtjes duw ik de tussendeur open naar de slaapkamer en zie er kleding liggen, dat is niet normaal ! Mijn klant is heel zorgzaam en als ik kom ligt er nooit kleding, ik duw de deur nog een beetje verder open...daar ligt hij...helemaal ingeduffeld te slapen als een beer in zijn winterslaap. Ik laat hem, trek de deur weer zachtjes dicht en start mijn poetsronde in de living ipv in de slaapkamer. Na een tijdje word ik ongerust, het is duidelijk dat hij me niet verwacht, stel dat die wakker wordt en mij voor een inbreker houd... ik zou niet graag neer geknuppeld worden, ik ben nu net terug aan't werk... Het zekere voor het onzekere nemend pak ik mijn telefoon en bel naar mijn klant zijn man. Die weet me te vertellen waarom hij nog slaapt en ook dat ik, niet ongerust moet zijn, zijn ventje gaat niet verschieten als hij mij ziet. We praten nog wat bij en gerustgesteld ga ik weer aan't werk.Even later hoor ik geroezemoes en zie ik licht in de badkamer branden, hij is wakker.Nog wat later staat hij frisgewassen voor mijn neus en we beginnen gelijk druk te praten. In het Engels, hij is van Puerto rico, heeft in Engeland gestudeerd en is hier in Belgie getrouwd. Hij is de enige waar ik in het Engels tegen praat, van in het begin moedigde hij me aan dat ik verstaanbaar praatte en nooit één keer heeft hij gelachen of een opmerking gemaakt omdat mijn Engels niet zo goed is. Bij hem voel ik me niet beschaamd en ik vertel hem heel verhalen en hij op zijn beurt ook tegen mij. Vroeger was hij altijd thuis als ik kwam poetsen, hij werkte toen van thuis uit maar toen hij van job veranderde was ik steeds alleen om te poetsen en ik heb hem gemist ! 't Is zo'n lieve man.

Ik heb een half uur te vroeg gedaan maar ik mocht doorgaan en rij naar het zwembad, ik ben er te vroeg en zet me rustig ergens neer om mijn administratie van het werk uit te voeren, dan ben ik daar ook weer mooi van af !

Daar zijn ze ! De vriendinnetjes, ze zeggen twee zinnen en ik voel mij op slag goed gezind. Als er één vriendinnetje heel verstrooit  in badpak op haar schoenen het zwembad wil betreden lig ik in een deuk. En dat gebeurt nog in dat uurtje zwemmen.

Na het zwemmen fiets ik naar huis, het gaat me goed af, ik heb heel wat om over na te denken en ik ben thuis voor ik het weet.

Straks nog naar de repertoire en mijn dag is gepasseerd...

Vandaag werk ik niet als poetsvrouw, om negen uur word ik verwacht in het ziekenhuis waar ik op controle ga voor mijn schouder. Eerst word er een foto genomen en de man die daar voor instaat brengt me naar het hokje waar ik me mag omkleden voor de foto. Als ik de radiologie kamer betreed geeft de man me aan dat ik op het toestel mag gaan zitten en lacht luid als hij me ziet schrikken van de kou die het materiaal van het toestel me geeft tegen mijn blote rug aan. Ik lach een beetje gegeneerd mee en dan vraagt hij me wat de oorzaak was van mijn breuk. Ik vertel het hem en dat ik naast mijn schouder 10 ribben brak maar dat ze in't ziekenhuis maar één gebroken rib gezien hadden bij de eerste foto's. En dan na al die maanden krijg ik voor het eerst een zinnige uitleg over hoe het kan dat ze die negen ribben over het hoofd zagen en dat geeft me vrede met de situatie want er voor zat me dat redelijk dwars.

Hij stuurt me door naar de wachtkamer van de dokter die me opereerde en daar mag ik op mijn beurt wachten. Ik heb wat leesvoer die een vriend me doorstuurde via mijne gsm en krijg niet eens alles gelezen als mijn nummer samen met het kabinet nummer  op het scherm verschijnt ten teken dat de dokter me verwacht. Bij de deur van het kabinet zie ik verbaast dat er op een schermke op de deur mijn naam staat, het afspraak uur en de naam van de dokter bij wie ik moet zijn, kwestie van zeker de juiste deur te nemen. Het vriendelijke meisje van de vorige keer verwelkomt me als ik binnenkom en zegt dat ze me al eerder zag en we pluizen samen uit of het nu voor of na de operatie was. Het was er na ! Ze toont me de foto's van nu en de vorige keer en verteld me dat alles dik in orde is en vraagt me belangstellend of ik nog pijn of last heb. Buiten een beetje stijfheid bij bepaalde bewegingen heb ik gene last en vertel haar dat ik zeer tevreden ben over de operatie. De dokter wil me ook nog zien en babbelt honderduit terwijl hij mijn arm alle richtingen uitdraait, ook hij is tevreden en zegt dat hij me binnen drie maanden terug wil zien. Komt in orde !

Na het ziekenhuis stap ik naar de action, ik wil eens kijken of ze er een mooi tafeltje hebben waar ik de plantjes op kan zetten die me toevertrouwd werden. Ik vind er een erg mooi tafeltje en thuisgekomen zet ik het dadelijk in elkaar. Ik kocht ook nog een paar mooie potjes om de plantjes in te zetten en het resultaat is prachtig ! Mijn blik wordt er elke keer naartoe gezogen als ik later in de zetel zit en ik weet nu al dat ik dat tafeltje met de potjes en de plantjes altijd even mooi en decoratief zal blijven vinden. Ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat de plantjes blijven gedijen bij mij...

Als ik woensdag bij mijn klantje aankom is dat juist op de laatste minuut. Ik stond in file en dat maakt dat ik zo laat ben maar juist op tijd is ook op tijd. Mijn klantje was ongerust en dat begrijp ik want die ongerustheid heb ik ook makkelijk als mensen te laat zijn. Ik stel haar gerust maar word opzij geduwd, Habi de hond wil ook mijn aandacht en eist die zonder scrupules op. Als ik aan mijn poetswerk begin loopt Habi onrustig rond, haar mand is verplaatst en dat vind ze maar niks.Na een tijdje komt mijn klant me vertellen dat Habi hare kop even om de deur stak om te zien hoever ik stond met mijn werk en met een zucht weer ging liggen in de keuken. Toen ik haar mand nam om deze terug op de normale plaats te zetten veerde ze dan ook gelijk recht, blij dat alles terug normaal was.Ge zou ze een aureooltje geven als ge ze zo ziet liggen, één en al lammeke en de goedheid zelf maar ze is getraind, bij ongewenst bezoek verandert dit kalf in een monster waar je liever niet tegenover staat en verscheurd ze je zonder méér en zo hoort het ook. 

En dan rijd ik naar mijne favoriet, mijn taske koffie staat al klaar als ik binnen stap en in één enkele oogopslag zie ik de briefjes liggen, het zijn spiekbriefjes waarop geschreven staat  wat hij me zeker moet vragen of vertellen, ook nog wat krantenknipsels waarvan hij vind dat ik ze moet lezen. Mijne jas in de kast, mijn fles drinken op de kast en ik ben klaar voor zijn verhaal.Bij deze klant ben ik poetsvrouw, schilder, mekanieker, naaister, technieker en sinds kort ook de heldin die alles op internet kan terugvinden. Meestal kijk ik ter plaatse op mijne Smart Phone maar dikwijls geeft hij me zonder blikken of blozen ook huiswerk mee en wordt me gevraagd om thuis dingen op te zoeken op mijne laptop. Ik laat het toe, hij is mijn maatje en kan niet veel verkeerd doen. Na een half uurtje kan ik ook hier aan de slag.

Van mijne favoriet naar Philip, vandaag wil ik graag een beetje in stijl eten en gaan we chinees eten, Philip zijn werkseizoen begint en dat maakt dat hij soms wekenlang van huis is. Als ik later naar huis ga neem ik de plantjes mee die we kregen na een wandeling en waarvoor hij de zorg op zich nam. Ze zijn onder zijn verzorging helemaal open gebloeid en staan er erg mooi bij. Zelf ben ik niet zo goed met planten, ofwel geef ik ze teveel drinken ofwel te weinig en binnen de kortste  keren zijn mijn plantjes dood. Ik neem me voor om heel goed mijn best te doen, de plantjes veel liefde te geven er af en toe met te babbelen, ze te verzorgen en op tijd drinken te geven, ik ga ze behandelen als mijn baby's waar ik co-ouderschap over kreeg.