Maar wat een verrassing staat er ons toch te wachten op deze mistige zondag! Wat een blij weerzien! Wat springt ons klein hartje op, vol van vreugde! Boeverken is terug! We hadden hem niet meer verwacht na zijn zwaar accidenttoen hij met zijn paard op een mootooreed. Of was het nu met zijn mootoo dat hij op een paard reed? Ik wil er vanaf zijn. In alle geval, Dirk rijdt nu weer fiets en nog altijd mootoo, maar geenpaard. Ge kunt niet alles doen, Fanny zegt het ook.
Dus omhels ik Dirkske van harte! Ivan is gelijk een beetje jaloers, dus geef ik hem een vriendschappelijke tik op zijn ballen*.
Jeffrey staat daar wat raar op te kijken, en overweegt of hij nog lang met ons gaat meerijden. Verleden week keek hij ook al raar, toen Danny beweerde dat hij eens zijn velo gekuist had. Jeffrey keek eens goed en vroeg toen: Ha ja? Wa kant?.
Zonder enige training of iets, na een dik jaar niet kunnen rijden, rijdt Dirk mee alsof het niks is, terwijl ik, ondanks mijn pompen, toch ga verzuipen vandaag, en ik ben er met mijn gebroken ribben maar 10 weken vantussen geweest. Raar toch, voor iemand met supertalent gelijk ik? Ik versta er ook niets van.
Gisteren cyclocross Charles Ambiance in Wachtebeke. Wij dus naar ginder. Wij, dat zijn de reeds genoemden Dirk, Jeffrey en Ivan, en ook nog Jan, Johan, Maarten Jespers (die sinds een paar weken meerijdt), Luc, ik en kapitein Rudy. Die laatste zit vandaag met een serieus probleem. In plaats van teveel hormonen, gelijk anders, worstelt hij vandaag met véél te veel hormonen. Van meetafaan pakt hij de kop en sleurt door tot in Wachtebeke. Is dat om Dirk meteen op de proef te stellen? Ik denk dat hij de jonge gastjes eens wil tonen dat hij nog prof geweest is. Of probeert hij van mij er af te rijden misschien? Haha, dat ziet ge van hier!
In Puyenbroeck vliegen er twee, drie buizerds weg, van dichtbij. Is dat omdat ze Ivan gezien hebben (zie verslag 25 februari 2018)? Het is zoals het spreekwoord zegt: Een buizerd stoot zich geen twee keer aan dezelfde plotskep**.
Het cyclocross parkoers van Wachtebeke zijn ze aan het afbreke, maar wij kunnen het nog grotendeels doen. Man, wat zuigt die ondergrond aan uw wielen. En gladdig! De schuine kanten zijn aartsmoeilijk om recht te blijven. Die balkskes zagen er op tv nog te doen uit, maar als je ervoren staat: torenhoog. Ik moet voetje staan om Boeverken erover te krijgen. Daardoor komen we bij de steile brug aan als de anderen er al boven op staan te roepen gelijk zot: Ge moet hem klein leggen, ge moet hem klein leggen! Als ik zie dat zelfs Dirk al maar halfweg raakt, begin ik er niet aan. Ik leg hem klein, stap af en begin de brug op te klauteren. Awel, hij ligt klein, roep ik terug. Ge ziet van hier dat ik weer op mijn ribben zal kletsen en dan nog bovenop door de hele bende uitgelachen worden. Dirk rijdt weer naar beneden en rijdt bij zijn tweede poging vlot naar boven. Gene gewonen, zunne. Boven op de brug wacht er een foto-moment (zie fotos). In alle geval: Diep respect voor de cyclocrossers en zeker voor de cyclocrossmeiskes!
Na een eindeloos lang end wegel, van aan het Keysershof tot aan de sluis van Daknam (3.9 km aan één stuk),waar Rudy er weer aan sleurt gelijk zot, is mijn pijp helemaal uit. In Daknam slaan die plots allemaal een andere richting in. Anders gezegd: de groep splitst zich op in twee groepen, één van 8 en één van één. Mij niet gelaten, want de compagnie stond mij toch al niet aan en zo kan ik op het gemakske nog wat kilometers bij trainen. In het mistige weer is het soms twijfelen of ik wel de juiste richting uitrijd, maar zie, we komen bijna allemaal gelijk aan in de Beize.
We eindigen met een multiple choice quizvraag: Met welke woorden dient Koen soep op?
Keuze 1: Wie van U heren had soep besteld, alstublieft?.
Keuze 2: Mag ik zo vrij zijn te vragen voor wie van U deze soepjes bestemd waren, alstublieft?
Keuze 3: SOEPE! SOEPE!
Het juiste antwoord levert 3 gratis consommaties (maar geen soepe) op in de Beize.
Mario
*Zie vorig verslag (van Ivan): Bij de woorden met een sterretje achter, mag je de A door een I vervangen. Maar je moet niet, hé.
**: Bij de woorden met twee sterretjes achter mag je de O en de E van plaats verwisselen.
Na een eindeloos lang end wegel, van aan het Keysershof tot aan de sluis van Daknam (3.9 km aan één stuk), waar Rudy er weer aan sleurt gelijk zot, is mijn pijp helemaal uit. In Daknam slaan die plots allemaal een andere richting in. Anders gezegd: de groep splitst zich op in twee groepen, één van 8 en één van één. Mij niet gelaten, want de compagnie stond mij toch al niet aan en zo kan ik op het gemakske nog wat kilometers bij trainen. In het mistige weer is het soms twijfelen of ik wel de juiste richting uitrijdt, maar zie, we komen bijna allemaal gelijk aan in de Beize.
We eindigen met een multiple choice quizvraag: Met welke woorden dient Koen soep op?
Keuze 1: Wie van U heren had soep besteld, alstublieft?.
Keuze 2: Mag ik zo vrij zijn te vragen voor wie van U deze soepjes bestemd waren, alstublieft?
Keuze 3: SOEPE! SOEPE!
Het juiste antwoord levert 3 gratis consommaties (maar geen soepe) op in de Beize.
De kermis van vorige week is volledig opgekraamd, maar het kerkplein staat nu tjokvol geparkeerde auto’s van sportieve wandelaars die van heinde en verre komen om Kalken en omstreken per te voet te gaan verkennen. Dus best zo snel mogelijk andere oorden opzoeken, kwestie van mekaar niet te veel voor de voeten en wielen te lopen. Mario heeft nog een niefwegelke gevonden in Wetteren, de Blauwe Paal. Axel T, Luc K, Johan VH, Jan W, Rudy R en ikzelf besluiten hem te volgen voor een blauwe rit. We vertrekken via den Vaart en willen langs Den Blauwen Steen richting Wetteren, maar daar zouden we al meteen de wandelaars kruisen. Voor de rust nemen we een afslagske verder. Over de Nieuwe Passarelle en het marktplein raken we langs enkele dorpsstaatjes toch op den buiten voor een eerste stukje off road. En het is al meteen een echt “Marioke”, een ambetanterikske met hobbels en putten. Ik vraag of dit nu diene blauwe paal is, maar volgens de gids volgt die nog even later. Dit stukske zal dan wel de blauwe billen (*) noemen, zeg ik. We dokkeren naarstig verder langs Kwatrecht richting Melle, Merelbeke er zorg voor dragend dat we geen enkel hobbelig stukske laten liggen. Het gaat zoals gewoonlijk goed vooruit, en Axel is de eerste die een beetje teveel risico neemt en onderuit gaat. Losse steentjes in de bocht is zijn excuus. Niet zoveel later is het Mario die onderuit gaat. Geen losse steentjes maar een takje is voldoende om hem een knieval te laten doen. We vervolgen onze weg, en er beginnen zo hier en daar toch een paar mooie bosstroken tussen te zitten. Ik begin er zelf aan te denken om Mario een complimentje te maken over zijn parcours, maar net dan krijgen we weer een superslecht stuk voor de wielen en mijn blauwe billen(*) besluiten er anders over. Geen twee zonder drie denkt Mario en even verder gaat hij opnieuw tegen de vlakte. Zonder steentjes of takjes dit keer, maar wel een smak van 2.7 op de schaal van richter met zijn stuur dat zich in zijn ribben plant. Het duurt even voor hij overeind raakt en terug op zijn fiets klimt. Hij probeert nog even, maar moet een tweetal kilometer opnieuw afstappen wegens teveel zeer. We besluiten geen risico’s te nemen en toch maar een ziekenwagen te bellen. Terwijl we wachten op hulp komt er net een sportieve dame aan gelopen. Ze springt meteen ter hulp en blijkt de nodige medische kennis te hebben om te zien dat er toch iets ernstig aan de hand is. Het gaat van kwaad naar erger met Mario die ondertussen ligt te kermen van de pijn. De hulpvaardige dame, die dokter blijkt te zijn, verwittigd voor alle zekerheid de MUG dienst. Nadat ze Mario heeft bevraagd over de pijn en de ongemakken is ze toch lichtjes in paniek. Ja, dat is hier wel serieus zulle, zegt ze, want hij kan al bijna niet meer praten. Ik kan haar gelukkig gerust stellen dat hij altijd zo spreekt omdat hij van Poperinge afkomstig is. Om het wachten een beetje te verzachten en de patiënt een beetje op zijn gemak te stellen, stelt zij zichzelf voor als dokter-gynaecologe. Mario flakkert nog even op en zegt dat hij zelf doceert aan het UZ-Gent met als specialisatie Vaginale micro biologie. Opnieuw kijkt die mevrouw mij vertwijfeld aan met in haar ogen een blik van “nu zijn we hem kwijt” maar ik bevestig haar dat dit wel degelijk juist is. Uiteindelijk komt de ambulance er aan, kort nadien gevolgd door de MUG. Pijnstilling wordt toegediend, darmkes kabeltjes en slangen aangesloten, en na veel vijven en zessen leggen ze hem op een speciale matras die vacuum getrokken word. Dat vacuum trekken is blijkbaar om persoon in kwestie de demobiliseren en niet om beter te bewaren. Gelukkig maar want ander waren ze daar beter vele jaren vroegen mee begonnen. Uiteindelijk wordt Mario ingeladen en afgevoerd naar het UZ in Gent,enkunnen wij toch redelijk onder de indruk terug huiswaarts. Van Merelbeke naar Kalken in een half uurke, misschien zal de adrenaline hier ook wel iets mee te maken hebben.
Eindbalans: 3 gebroken ribben en een klaplong. Spoedig herstel Mario, en hopelijk snel weer paraat.
Nota: Waar een (*) na het woord staat, mag de I vervangen worden door een A.
Maandag 8 september 2019. Scheve Villa, Berlare. 70 km.
Axel, Cedric, Ivan, Johan, Luc, Mario, Pieter, Rudy en Rudy.
Met 9 aan de kerk. En blijkbaar passeert de toertocht van de Chiro van Berlare, van de Scheve Villa, die we vandaag gaan doen,alhier. Dus zegt Luc: Als we nu eens hier inpikten, dan kunnen we meteen de grote toer van 70 km doen. Beste Luc, als ge nog van die goeie ideeën hebt tenaastekeer, zoudt ge dan misschien willen thuisblijven? Merci. Wij dus weg voor 70 km wegels, die dankzij de regenbuien van de voorbije nacht juist gepast lekker vet liggen.
Volgens mij heeft Luc ook ketonen gepakt. Want die rijdt zowaar kilometers lang op kop, iet wat hij anders zelden of nooit doet. En het gaat serieus vooruit, gelijk het de hele morgen lang vlammen zal worden. Anneke zegt het ook: Luc, ge zit meer op uw velo dan op, euh, dan op uw buro. We weten natuurlijk allemaal dat Anneke iets anders bedoelt. Ze bedoelt natuurlijk: op uw buro-stoel. Want wie zit er nu op zijn buro!? Maar het was kwestie dat het moest rijmen.
Die pakken hier de laatste tijd allemaal ketonen volgens mij. Wel, allemaal, t is te zeggen, Rudy Rogiers en ikzelf niet. Wij hebben dat niet nodig. Rudy niet omdat hij als klein manneke in een vat vol keto , euh, toverdrank is gevallen. Volgens zijn broer Ivan was dat eigenlijk gewoon in de beerput van hoeve Rogiers. Zegt moeder Rogiers: Heeft er iemand onzen Rudy nog gezien het laatste half uur? Ivan, ga gij eens kijken of hij niet weer in de beerput hangt te lanterfanten? Wat er ook van zij, het heeft toch goed geholpen bij Rudy. En ik heb dat niet nodig omwille van mijn gezonde levensstijl: wat letten op de voeding, goed slapen, af en toe eens goed s.., euh goed s.., euh goed sfietsen, niet teveel roken, en zeker en vooral: niet teveel alkool!
Als ik aan Luc en aan Ivan vraag welk merk van ketonen zij pakken, krijg ik van alletwee hetzelfde antwoord: Ik ga het e ké tonen. Maar die mop kenden we al.
Gelukkig, of niet, twee platte banden, van mannen die nog met een binnenband rijden: Johan en Rudy DC. Die laatste rijdt zelfs nog met 26 inch wielen. Een platte band en geen tubeless, dat betekent dus naar aloude afspraak: de hele meute trakteren. We verliezen dan wel wat tijd, maar we drinken achteraf toch gratis. In onze wildste dromen dan toch.
Er is nog een mooie afsluiter. De laatste bevoorrading is niet alleen met bier (Vicaris. Lekker! Dat noem ik nu nog eens een bevoorrading, zie!), maar ook in het prachtige decor van de tuin van Berlare Kasteel, in Berlare centrum. Die is nu blijkbaar open voor publiek, dus een goeie tip voor als je eens een mooie wandeling wil doen, beste lezer.
Na de rit schrijven we ons in in de Scheve Villa. Kwestie van het eens omgekeerd te doen. Vanaan de Scheve Villa pak ik resoluut de kop en rij ik windop toch een mooie 30 per uur richting Kalken, kwestie van ons gemiddelde niet onder de 26 te laten zakken. Pas op, dat nadat we er al een hele morgen vlammen opzitten hebben, hé. En dat op mijn leeftijd, hé! Achter mij liggen ze op apegapen en is het bekkentrekken en trekkebenen. Ik hoor in gedachten hoe ze smeken voor een beetje medelijden, maar nee, ik heb geen kompassie met die bende loezers. Ze gaan eens leren wat echt afzien is, zie, stelletje sukkelaars. Ik haal alles uit de kast. Geeneen gaat er hier nog overkomen! Tot ik daar plots, vanuit de linkerhoek van mijn lodderig linkeroog, aan de overkant van de baan op het linkse voetpad, een sliert modderfokkers mij zie voorbijschuiven, aangevoerd door onze kapitein! De smeerlappen zijn achter mijn gat de baan overgestoken en rijden mij zomaar voorbij. Kwestie van een mens eens vierkant belachelijk te maken, kan dat tellen. Dank u, lieve vriendjes! Ik ga jullie volgende keer nog eens uit de wind zetten door kop te trekken. Ge moogt er zeker op rekenen, bende ondankbare honden!
In de Beize zetten we ons eerst op het terras (zie foto), maar de eerste regendruppels van de dag doen ons verhuizen naar binnen. Koen komt opdienen met een bril op zijn neus. En ja, ik moet zeggen dat hij er vandaag echt intelligent uit ziet.
Het is toch wreed hoe zo een bril kan bedriegen, hé.Mario
Ritverslag opgesplitst in 3 delen omdat het te lang is !
Jubileumrit, wantexact 20 jaar geleden stonden we, onder initiatief van Rudy Rogiers en van KWB Kalken, voor de allereerste keer aan de kerk. Ik stond daar ook, met iets wat op een fiets geleek. Van degenen die er die allereerste rit bij waren, rijden er vijf nog altijd mee: Rudy R zelf natuurlijk, Rudy Vergeylen, Luc Krick, Danny Fack, en ondergetekende. Van die vijf rijden er vandaag zelfs vier mee, behalve Rudy V, die volgens de geruchten weeral ergens zit/ligt/fietst te genieten van zijn pensioen, met Danny zijn zus dan nog; Oeveel sjans kunt ge hebben?
Van de andere 7 die vandaag meerijden, lag Jeffrey twintig jaar geleden zijn pampers nog vol te, euh, nog te vullen. En Pieter, Cedric en Thomas hadden toen last van jeugdpuistjes en van ongewenste haargroei overal en ook voor het eerst - maar helaas, vanaf dan voor de rest van hun leven - van de meiskes.Rijden vandaag verder nog mee: Axel, Ivan en Jan, toch ook al oudgedienden, met de nadruk op oud, zeker bij Ivan, al zoudt ge dat (beter) niet zeggen. Zo zijn we met 11 voor dezejubileumrit, voor de zoveelste keer over droog en stoffig parkoers, en weeral zonder regen.
Toertocht te Lochristi, dan denk je aan wegels in Desteldonk en Zelzate, maar we rijden over Destelbergen naar deze kanten op: Wetteren ten Ede, Heusden, Laarne. Vooral Jan Willems, net terug van de Swiss Epic, legt er de pees op.We halen een gemiddelde van 27 induur, ondanks de vele kronkelige en stoffige wegels. Dan weet ge dat het heel dikwijls heel veel boven de 30 gaat. Maar vandaag zijn ze allemaal serieus in form. Met een bende van 11 gasten vol Grinta gaat het goed vooruit. Of gelijk Koen van de Beizeen ikzelf het zouden zeggen: 11 hasten vol hrinta. Spijtig genoeg liggen er steeds meer en meer grintwegels, of zoals Rudy mij nadoet: hrintwehels.
Er moet onlangs een aannemer naar de gemeentes gestapt zijn met de vraag: Zeg, gemeentes, ik heb hier nog ik weet niet hoeveel grint liggen, kunt ge daar niets nuttigs mee doen? Waarop de gemeentes antwoordden: Wel ja, al die wegels die we nog niet gebetonneerd of geasfalteerd hebben of waar er nog geen plakkaatjes met Privaat zijn opgezet, we zouden die in grint kunnen leggen. Goed idee! Wat moet dat kosten voor de gemeentekas, mijn beste aannemer, en vooral, wat brengt dat voor ons, gemeentebestuurders, op? Binnenkort is het dus gedaan met het mountainbiken in onze streek en gaan we moeten gravel-biken of op de baan rijden: eentonig altijd hetzelfde.
Sommige mensen laten me weten dat ze de verslagjes wat missen, want dat ze graag lachen met Danny. Hoe die mens er toch altijd doorgesleurd wordt in die verslagjes, zeg. Niet te doen! Wel, als ge eens goed wilt lachen met Danny, rij dan gewoon mee met ons, hé zeg. Je komt gewoon niet meer bij van het lachen. Tenzij je zijn wiel wil houden, dan gaat het rap gedaan zijn met lachen.
Danny had weer wat zin gekregen in het politiewerksinds het bericht dat de politie mag naaktfouilleren. Maar dat was van korte duur, want zijn goesting is alweer over sinds ze hem vijf keer hebben moeten uitleggen dat hij zelf zijn kleren weer moest aan doen en dat hij het concept niet goed begrepen had (ja, daar verschieten wij eigenlijk niet van): het zijn de mensen die ge fouilleert die in hun bloten moeten staan, Danny!
Danny gaat het dus binnen een jaar of twee voor bekeken houden. Dat betekent dat de jaaromzet van de Beize dan gaat verdubbelen. En dat heeft dan weer voor gevolg dat Koen rapper op pensioen kan. Niet dat dat nu zóveel gaat schelen in werkuren, want Koen gaat er altijd voor de volle 30% voor. Die paar dagen dat hij al werkt.
En Danny, nog iets, de watsap op uw smaartfoon dient om af te spreken met de andere modderfokkers, en niet om vuile filmpkes* door te sturen.
Alle hekheid op een stokje, maar Danny kostte me vandaag bijna het leven. Als politie-agent tellen verkeersregelmenten niet voor hem, dat weten we allang. Dus steekt hij, op kop van een bende van 11 man, ter hoogte van de spoorweg in Beervelde, aan lAutre Côté, zomaar de baan over, terwijl er een BMW, die zeker niet van plan was te stoppen voor een bende modderfokkers anders zou het geen BMW zijn, vollen bak komt afgevlamd. Het scheelde niet veel of ik had de autre côté van de baan niet gehaald, en ik was nu al aan de Andere Kant geweest.
En wat is dat met Axel de laatste tijd? Sinds die ketonen pakt, is er geen houden meer aan. Steekt hij zich dan een beetje weg, gelijk ik? Zorgen dat ge goed vooraan rijdt zodat ge niet altijd aan het rekkertje hangt, maar zeker niet in eerste positierijden en goed uit de wind blijven, gelijk ik? Neen zunne. Axel pakt nog kop en trekt nog eens door ook. Het ging gelijk nog niet rap genoeg. Rudy R zegt: Axel gaat het e ké tonen. Dat bekoopt Axel dan wel en de laatste kilometers moet hij lossen. Meer ketonen, Axel, nog meer hrinta en nog meer heweld! Bij de Modderfokkers zeggen we altijd: Als geweld niet helpt, méérgeweld!Dat werktbijna altijd. Tenzij tegen een mug die net op uw edele delen geland is. Dan best niet, geloof me.
Op het terras van de Beize komen Annemie, Els, Nancy en Johan P nog toe als wij daar al een eindje zitten. Rijden die dan langer, zult ge vragen? Neen, die vertrekken gewoon later en ze rijden wat trager ook. En zie, net als ik het zonovergoten terras wil verlaten, na het nodige te hebben binnengegotenmet als doel het dringende herstel van mijn vochtbalans, dagen ook Rudy V en Nadine F op. Ze zijn al terug van hun uitstap. Zo zijn gedurende enkele luttele seconden de vijf die er voor het eerst bij waren en er nog bij zijn, samen verenigd. We hadden een foto moeten pakken, hé, van dit historisch moment.We gaan er op letten dat we dat over 20 jaar niet vergeten.
Heu, wat mochten we niet vergeten, zeidt ge? Mijn heheuhen is helijk niet meer wat het was.Mario
Op zondag 7 juli 2019 is mijn fiets gestolen in Gentbrugge/Gent aan
het Keizerpark. Ter hoogte van het buurtcentrum De Vaart Er was
een 'event' bezig in het Keizerpark.
Fiets was slotvast, slot was doorgeknipt.
type GT Zaskar Pro carbon .
Iemand iets gezien? Of de fiets zelf gezien? Wij geven 250
BELONING voor een bruikbare tip die leidt tot terug vinden van
fiets!
Zondag 9 juni. Vadertjesdag. Baaigem. Naar het schijnt was er afgesproken dat ik de rit ging leiden, maar ik wist weer van toeten noch blazen. Axel had getwiet naar Johan dat hij het op zijn feesboek moest zetten, maar omdat Davy zijn watsap niet goed marcheerde, had Annemie het niet op de blog kunnen posten. En dan lag onze wieffie nog plat ook. Hoe wilt ge dan dat ik mee ben!
Swat, ik kijk eens wat ik zitten heb van ritten in mijn portfolio en haal er de schoonste uit: over Laarne en Wetteren-ten-Ede naar Melle, zo naar Lemberge, Bottelare, Munte en Baaigem en terug langs de kanten van Vurste, Melsen en Merelbeke weer over Bottelare en Lemberge naar Gontrode en zo over Kwatrecht naar Wetteren en Beize dorp. Zestig kilometerkes waarvan, zonder overdrijven, drie kwart off road, of int veld, gelijk ze zeggen.
Naast Davy, Axel en Johan, rijden ook nog mee:Rudy R, witte Krick, dikke Danny, Jeffrey en Stefan die hem er meestal naast maar soms toch ook wel eens en dan nog geheel per toeval Inschoot.
Overal waar we passeren ligt het vol afgewaaid hout en hangt het vol laag overhangende takken: gekraakt maar nog niet aangevallen. Ja, het stormt gelijk nogal de laatste tijd. Jeffrey ziet één tak niet hangen en kan er niet mee lachen als hij serieus ten val komt. Volgens Stefan had hij nog sjans want hij viel net voor een spies en bijna was het Jeffrey aan het spit. Was bvb. Danny daar op terecht gekomen, dan was het voor de rest van de week varken aan t spit geweest bij de Modderfokkers.Wij weeral malchance!
Jeffrey nog nooit zo kwaad niet gezien. Dul dat dat manneke was! Op mij dan nog. Maar ik wist van toeten noch blazen.Beste Jeffrey, een tip van een ouwe rakker*: doe die zonnebril af als ge in het bos rijdt met de grote mensen.
We passeren na Gontrode door de Kalverhage en gaan er het X-trail parkoers opzoeken alwaar vrijdag een andere snotneus, Gertje Verhoeven, een duik van 4 meter hoog en 5 meter diep (ja, ge moet er de diepte van de plas nog bij rekenen) maakte. Als je ziet in wat voor een poel hij terecht kwam, vol paletten en rommel, dan heeft die heel heel heel veel geluk gehad. De mannen wiens naam op y eindigt: Davy, Jeffrey, Rudy en Stefany, amuseren er zich dolletjes, maar Danny en ik raken de steile helling niet op. Johan kruipt naar boven. Axel valt bij de eerste poging naar rechts en bij de tweede naar links, waarna we hem een meter lager uit de decor mogen rapen. Maar Axel is een doorzetter, sommigen zouden zeggen een stijfkop, en bij zijn derde poging rijdt hij waarempel tot helemaal boven. Een geluk, anders hadden we daar nog staan wachten tot het hem geluktege. Stefan moet dan nog eens zijn ketting breken, in plaats van gewoon te terten gelijk andere mensen.
Door een maneuver van Danny even verder in Kwatrecht splitst de groep per accident in drieën op, maar we vinden mekaar terug in de Beize, alwaar Rudy V, Kenneth, Annemie, Nancy, Els en Nadine ons al op het terras opwachten. Danny krijgt van zijn zus nog een nieuwe mankini (Figuur 1), waardoor hij er de komende zomer weer eens deftig gekleed kan bijlopen. Ziet ge dat al aan het spit ronddraaien!? Mario *en dat hier niemand waagt om de klinker te verwisselen
De school van Sandy doet een inzamelactie van allerlei tweedehands maar nog bruikbare kledij, schoenen, juweeltjes, handtassen en andere accessoires.
Leerlingen die het financieel niet zo breed hebben kunnen deze zaken aankopen voor een klein prijsje op de lenteverkoop die doorgaat in de eerste week van mei.
De opbrengst van deze verkoop gaat dan naar de Tondeldoos in Dendermonde. ' De Tondeldoos wil de strijd aangaan tegen armoede en sociale uitsluiting. Hierbij staat het kind centraal '
Breng dus al je spullen die je toch niet meer draagt naar de familie Vergeylen ! Dit gans de maand april Sandy dankt je !
De MUUR.Met 8. Davy, vader en zoon Verhoeven, broers Rudy en Ivan, nog een zekere Rudy uit het Hussevelde, ook een zekere Jo, deze keer met een echte broek aan deze keer, en ondergetekende, voor wie het een heuglijke dag zou worden. En dat niet alleen omdat ik de79.27 km aan 28.1 per uur en630 hoogtemeters, inclusief de MUUR (jawel, die in Geraardsbergen),heel goed verteerde, maar ook, allez, lees maar eerst door tot het einde van het verslag.
Ik vermeld hier ook al de B-kes: Kenneth, Els, Nancy, Annemie, Koen en Johan, want die zorgen er altijd voor dat de verslagskes te lang worden zodat ze niet in één keer op de blog kunnen (de verslagskesniet en dus ook de B-kes niet).
Weeral harde en zotte wind, gelijk gans maart. Maar wel droog.
Nog één tip voor Rudy: als je je route uitstippelt op je GPS, dan moet je veerboot toegestaan uitvinken. Dan gaan we niet meemaken dat we plots voor een veerbootje buiten dienst staanom de Dender over te steken. Dus moeten we vandaar (Schendelbeke) op zoek naar de eerste brug over de Dender. We denderen eerst over de Dender en daarna denderen we verder langs de Dender. Er zit een koppel baltsende futen, maar die voor mij waren zo hard aan het terten dat ze dit idyllisch natuurtafereeltje niet hebben gezien.
Nog een geluk dat we niet in Denderbelle passeerden, want dan begint Ivan altijd te bellen zodat hij bellende door Denderbelle kan denderen. In plaats van langs de Vesten, beklimmen we de muur dus direct van aan de Dender, langs de jaja Denderstraat. Je hebt er dan al een steile klim opzitten voor je aan de muur zelf nog moet beginnen. Op de kapelmuur krijgen we zelfs een bevoorrading en een drinkbus van de Landelijke Gilden, die we heel graag Wilden.
In het weerkeren is er geen houden aan kapitein Rudy. En Gert heeft er weinig moeite mee. Die twee ontsnappen dan ook zonder enige moeite - na Wetteren brug. Het kaf moest van het koren, zegt Rudy. Vader Luc doet nog zijn best, maar Jo, Ivan en Rudy DC halen hem in na een lange achtervolging, met mij en Davy aanklampend in het wiel. Als ze echter aan 46 per uur blijven doorrijden, beslissen Rudy DC en ik uit te bollen. Kwestie dat ik niet helemaal buiten westen aankom voor het vierde derde en dat mijn moteur wat in ralenti kan draaien vooraleer we de Beizebetreden.
Ikke dus goed gereden maar toch wel echt flagada. Ondertussen in het zonnetje in Mallorca: Danny en Els, Rudy en Nadine, Johan en Sabine, en Luc en Cédric. Ha, wist je dat nog niet? Ja, ik had datgelijk al lang willen zien aankomen.
En dan vraagt Nancy hoe het zit met ons Delphine. Uitgerekend voor morgen, zeg ik, drie weken vroeger dan Danny. Maar ze zal wel wat over tijd gaan, denk ik, zeg ik. Wat ik niet weet is dat ik op dat eigenste moment eigenlijk grootvader word van Lars, een Bruggelingske, een zondagskind.
Jaja, zijt gerust, volgende week trakteer ik de hele reutemeteut. Met veel plezier.
En dan rijd ik moe maar voldaan rap naar oma Chris.Mario
Zondag 10 maart 2019. Ressegem, Woubrechtegem, Steenhuize-Wijnhuize, Berendries, Michelbeke, enzovoort enzoverder, en terug.
Storm. Rukwinden tot 95 km per uur. Felle buien. Geen weer om een hond door te jagen. Dus staan we zo maar eventjes met 11 zotten aan de sachristie, sapristie. Uit de wind, voor efkes toch. Wie zo zot is om met dit weer te gaan fietsen verdient vermelding met naam en toenaam: Jo iets positiefs Roels, Ivan vroeger gazettenkoereur, maar allang niet meer Rogiers, Rudy kapitein Rogiers, Davy stukadoor Poelman, Axel doet weer mee Troch, Patje survival Roels, Rudy van Marie-Jeanne van t Hussevelde De Clercq, Gert snotneus Verhoeven, Luc witte Krick, Danny de Flik F(l)ack, en de grootste onnozelaar van allemaal deze.
De ene is al wat beter voorzien dan de andere:er zijn er zonder schoenovertrekken, zonder lange broek, zonder regenvestje, en zelfs een stuk of vier zonder garde bou. Gegarandeerd dat je gat en je rug dan zeikenat worden. Liever zij dan ik. Jo heeft zelfs een stuk uit zijn broek zodat we op zijn blote bil moeten kijken. Het is frisse lucht, zegt Jo. Voor hem misschien wel, maar voor wij die achter hem rijden niet, zunne. Mijn regenvest is een maat of twee te groot, zodat ik eruit zie als een opgeblazen ballon. Een bende armoedzaaiers tegare.
Ik moet zeggen, er zijn ook veel wielertoeristen op de baan, met dit weer. Dus, dat moet eens gedaan zijn met die mensen baanjeannetten te noemen, hé. Zeker nu we zelf op de baan rijden.
Het wordt een historische rit. Eénentachtig kilometer en meer dan 500 hoogtemeters beuken tegen de wind in het eerste tweederde van de rit en vliegen aan 40 tot 50 per uur in het laatste derde. Regen en opspetsend water, maar dat gelukkig maar in de eerste driekwartuur. Op den duur worden alle regenvestjes uitgespeeld en Jo en ik rijden zelfs met korte mouwkes. Luc en ik hebben onze dunne bandekes op en geluk, want zo kon ik nog net op het nippertje bijblijven al was het bijwijlen aanklampen. Met dank aan de nodige ruggesteun doorDavy en kapitein Rudy.
Ik moet pertank in form geweest zijn, want ik doe de Berendries 5 keer zo snel als alle andere keren in mijnwieler euh carrière. Dat kan nu ook wel zijn omdat we hem voor de eerste keer in mijn wieler euh carrière afdalen. Ja, waarom doen de mensen die eigenlijk altijd in dezelfde richting? Eens wat afwisseling is ook welkom, hé.Op de Dries in Wetteren zijn ze plots allemaal een heel eind achter en ik rijd dan maar zonder echt te forceren verder, met wind in de rug aan 37 per uur. Het duurt tot aan de Meander eer ze me weer te pakken hebben, de bende krabbers. Misschien kwam mijn voorsprong omdat zij stoppen voor autos op een rond punt en ik niet? Allez, dat beweren die krabbers toch, kwestie dat ze een uitleg hebben.Geeneen die overpakt en net als ik tot 44 optrek, demarreert Luc, met zijn koersveloke. Die moet wel 55 rijden. Hoe moeilijk kan het zijn om te winnen met een koersvelo tegen een bende krabbers op dikke banden? Maar dat is zonder Gertje Verhoeven gerekend, die hem nog net bijhaalt, op zijn dikke bandekes.
En in de Beize (het vierde derde, waar ik altijd bij de besten ben), komen dan ook nog toe: Els met haar 2 Johannen. Zo waren we met 14 op weg in dit barre weer. s Namiddags beseffen we pas aan wat voor echt stormweer we ontsnapt zijn en hoe zot het was om toch uitgepakt te hebben. Mario
Zondag 3 februari 2019. Gavere, Dikkelvenne, op de baan. Droog vriesweer na een supernatte, killige week vol sneeuw en regen en na een kletsnatte nacht. Rond het vriespunt en gevaarlijk glad. Op weg naar de start, in de Lange Meire, pas ik heel goed op, want hier gleed ik een goed jaar geleden onderuit en kwam ik serieus slecht op mijn heup terecht. Maar zie, mijn achterwiel is toch weer efkes weg. Even verder, nog maar aan de Biest, hoor ik een plof en zie ik daar al een mens met zijn fiets tegen de vlakte gaan. Luc Krick, die ook net afkomt, kan hem met moeite ontwijken. Mensen van boven de 55 zouden met dit weer eigenlijk niet mogen fietsen, vind ik.
Ondanks de kou en de gladdigheid, toch met dertien aan de kerk! Jo, Patje, Luc K, Kenneth Couque de Beurre, Rudy DC, Ivan, Davy, Johan de lUlle, ene Peter Van den Bulcke (denken we)***, en ochgottekes, ikke. Ook de twee jongkses zijn er weer bij, Jeffrey en Gert. Gert heeft zelfs zijn papa Luc meegebracht. Ge kunt die mens ook niet elke week thuis laten zitten, hé.
In het veld zou veiliger zijn, maar gezien de nattigheid wordt er gekozen voor het gevaarlijk gladde asfalt. We zijn nog niet goed weg, of Wheely doet me daar toch wel een Jeffrey zeker. Ik bedoel: Jeffrey doet me daar toch wel een wheely (= rijden op het achterwiel* alleen) en steekt me ondertussen nog voorbij ook. Ja, lach wat met ouwe mensen, snotneus. Om de een of andere reden zijn we de twee Roelsen al meteen kwijt. Dat van die overdosis, dat was om te lachen hé, mannen, ge moet dat niet letterlijk nemen. Allez, een beteke maar.
Peter, een serieuze peet, en Kenneth laten het tempo bijna niet onder de 30 zakken en als het begint te heuvelen, kanten van Munte, is bij mij het vet van de soep. Na 15 km hou ik het voor bekeken. Als ik zo nog 50 km boven mijn kunnen moet meerijden, dan ben ik weer de helft van de week père Esso. Euh, ik vermis mij hier van naftepomp, ik bedoel: Perd Total.
Het is wel koud en oppassen, maar het zonneke schijnt en als ik haar achter me houd, dan warmt mijn rugske wat op en dan rij ik ook richting Noorden, en dat is huiswaarts. Zo kom ik weer op het parkoers dat we daarnet deden, in tegengestelde richting. In Munte zie ik plots een fata morgana: nog 5 modderfokkers op komst. En voor één keer is er maar één lelijkaard bij. Er klopt dus gelijk iets niet. Het blijken vier modderfokstertjes te zijn: Annemie, Els, Nancy en Sabine, met de kundige en veilige leiding van Johan Poelman. Ik maak rechtsomkeer en rij terug mee. Nu met de beekes. Hetzelfde parkoers als daarstraks.
Dat tempo van die meiskes mag er ook zijn en het wordt een deugddoende trainingsrit in plaats van drie uur lang afjakkeren. Op de korte (alhoewel), steile klimmetjes aan de kanten van Vurste moet ik serieus uit mijn kot komen om mee te kunnen met Els en Johanna. Gelukkig word ik vanuit de achtergrond luid aangemoedigd door Annemie, Nancy en Sabine: Je kunt het, Maria! Je kunt het!, roepen ze. Allez, ik bevond mij in een toestand van algehele gezinsverbijstering, dus het kan nu ook zijn dat ik dat laatste erbij gefantaseerd heb, maar een mens mag zich toch eens laten gaan en het moet niet altijd honderd procent waarheidsgetrouw zijn, wat ik hier schrijf. Ze houden zelfs nog een pauze, wat een goed idee!
Het valt me op dat alleen Johan en ik een achter garde bou (spatbord) hebben. Misschien omdat wij rekening houden met onze moeder de vrouw, die de was moet doen, terwijl de moddermiekes gelijk hoe zelf de was doen en het er niet op aan komt hoe vuil ze zijn? En toch: dames, met zo een garde bou wordt uw achterkant niet nat en vuil en koud, en spetst het minder in de ogen van degene die achter u rijdt. Het is maar een tip. Rudy Rogiers verkoopt zo van die halve vliegdekschepen**, zo gelijk waar ik mee rondrij. Het ziet er niet uit, maar mijn gat blijft wel altijd droog en proper, toch als ik fiets.
Eigenlijk toch echt straf, die madammen van de Modderfokkers, we beseffen dat niet genoeg: met zo een weer en zo een gladde wegen gelijk hoe uitpakken en een goeie 50 km fietsen, aan een tempo waarbij ze zelfs een paar wielertoeristen voorbijsteken, en dan nog op mountainbike dikke banden. Veel vrouwen zijn we niet tegengekomen vandemorgen en al zeker geeneen op de fiets. En bij ons rijden er zomaar een stuk of 7 van die kadeekes rond. Kijk, er mag ook eens iets positiefs in het verslagske. Maria
* Tot hier kan ik het ook. Ik doe dat eigenlijk heel den tijd, op mijn achterwiel rijden.
** Rudy, vergeet je dit jaar mijn percentje niet op de verkoop? Danke merci, Rudy.
Zondag 20 januari 2019. Toertocht Overmere. Mijn eerste rit van het jaar. We vertrekken bij min 5, maar geen wind en het zal zonnig worden. Daarenboven, het wordt nog wel zeker twee keer zo warm:Het kwik stijgt tot min 2! Met 8 aan de kerk: Stefan Imschoot, Jo Roels, Jeffrey Le Brasseur, Thomas Léveque, Johan de lUlle, KennethCouque de Beurre, Luc Crique, et moi. De wegels liggen er dus steenhard bij, niet echt glad, en het wordt vlammen, zeker omdat er aan Jo geen houden aan is. Hij rijdt de helft van de tijd 20 meter voor op de rest. De zogezegde ex-beekes Johan en Kenneth, die nog rap zijn Boterkoek had opgegeten op het kerkeplein, geven geen krimp. De enige die voortdurend moet aanklampen, ben ik.Uit schrik voor de gladdigheid pak ik mijn bochten nog breder en nog slechter dan anders. Ja, Rudy, dat kan!
Al gaat het in de wegels bijna niet onder de 27, met uitschieters tot 33, zal het uiteindelijke gemiddelde maar 25.6 induur zijn, wat ik moeilijk begrijp.
We staan al na 10 km aan de bevoorrading. Dat klopt niet en het blijkt dat we, aan de splitsing van 25 km of 50 km,verkeerdelijk het parcoers van de 25 km gevolgd hebben. Zelfs nu Danny er niet bij is, rijden we nog verkeerd, zeg ik. Maar zoals eerder gezegd: Jo reed wel op kop. Wij dus terug naar de splitsing om de juiste afslag te pakken. En wie komen we tegen op weg naar de splitsing? Danny, gevolgd door Patje Roels. OOK verkeerd gereden, natuurlijk, wat had je gedacht. We zitten nu al met twee Roelsen. Met Danny erbij gaat het tempo nog eens naar omhoog. Geen houden aan, al staat hij 10 kilo te dik, wat in zijn toestand ook wel te verstaan is. En let wel, Danny, tijdens de laatste maanden van de zwangerschap komen de meeste kilos er nog bij. Reken nog maar op een stuk of 20 extra.
In de Beize komen ook nog Axel en Guy Roels binnengestuikt. Nu zijn er al 3 Roelsen. Beste mensen, dat is toch echt wel een overdosis Roels. Dat kan toch voor niemand gezond zijn. Dat zou moeten verboden worden, in het belang van de volksgezondheid.
De overdosis Roels wordt gelukkig gecompenseerd doordat er geen Poelmannen en geen Rogiersen zijn. Geen Rogiersen en ook geen Rudy De Clercq, nochtans vaste waarden, hoe komt dat? Dat komt doordat het receptie is van het Hussevelde. Of zoals Stefan het zegt: Receptie van het geboerte. Maar ge moet dat nu niet gaan weerzeggen, hé, zegt Stefan, of die mannen van het geboerte rijden me volgende week in de decor. Zijt gerust, Stefan, binst de winter kom ik niet zoveel in het geboerte en zie ik die mannen niet, dus ik heb er niets van verteld. Ik zou dat ook nooit doen.
En misschien kun je eens iets positiefs schrijven over mij?, zegt Jo. Ten eerste, Jo, heb je mij ooit al eens iets positiefs over gelijk wie weten schrijven? Ten tweede, ge moogt al blij zijn dat ge in het verslagske komt. Maar vooral ten derde: ik heb al voor veel onmogelijke opdrachten gestaan, die ik meestal toch nog tot een goed einde kon brengen, maar dit is toch echt teveel gevraagd. Gelukkig komt Guy ter hulp met een goed idee. Guy is een kozijn van Jo, al heeft Guy me gevraagd om dat een beetje stil te houden. Begrijpelijk. Wees gerust, Guy, alleen mijn intimi weten dat. Dus, Guy weet wel iets positiefs over Jo. Opgepast Jo, zoals je gevraagd hebt, ga ik iets positiefs over jou schrijven.
Hier komt ie dan: Iets. Ziezo, nog altijd beter dan niets.Mario
PS. Ik zou liegen als ik zeg dat ik niet veel op t Hussevelde kom. Verleden week ben ik daar nog gaan eten op een goed adresje. Het is nog van onze sponsor ook, zie ik nu. Ik heb er een foto van gepakt:
Met enige tegenzin kruip ik uit mijn warme bedje en zie dat het droog is. Even de buienradar checken waar ik zie dat we de eerste uren geen regen moeten verwachtten. Dan toch maar alle moed bij mekaar schrapen en ons klaarmaken voor het vaste zondagvoormiddagritje. Bij aankomst op het kerkplein staat Jo startensklaar. Ook Johan Van Hulle is er al, enkel om te melden dat hij met de auto tot in Wetteren rijdt omdat hij na zijn eigen ritje ook nog naar Kruibeke gaat, om daar te gaan kijken hoe Wout Van Aert Belgisch kampioen gaat worden. We krijgen ook nog het gezelschap van Stefan Imschoot, Kenneth Van Der Sijpen, Jeffrey De Brouwer, Danny Fack en Gert Verhoeven. Wij rijden per velo naar de Warande in Wetteren waar we Johan vervoegen voor de winterrit van Het Tonneke. Winterrit + tonneke + geregend vannacht = Ploeteren naar hartenlust. En we worden al snel op onze wenken bediend. Even voorbij de Scheldebrug worden we van de dijk naar het wegeltje onderaan de dijk gestuurd en de glijpartij kan beginnen. Zeker voor de acrobaten zoals Danny en ik die blijven volharden in het rijden met onze zomerbandekes. Met al de techniek waarover wij beschikken lukt het ook wel denken wij, al valt het toch wel tegen en is het bij momenten ferm bijpikkelen. Even verder komen we aan een eerste splitsing tussen 30 en 50Km waar wij kiezen voor de 50km. Behalve Jo, die is er van overtuigd dat iedereen verkeerd rijdt en dus zelf op zijn eentje de 30km volgt. We glijden verder via Heusden, richting Melle waar we net voor Mellebrug een nieuw vettig stukske voor de wielen krijgen. Ik kies resoluut het wiel van Danny om toch maar niets van het spektakel te missen. En het spektakel komt er. Danny begint te sukkelen en rijdt zich vast in een put, waardoor ik moet uitwijken en op een supergladde schuine kant terechtkom. Hierdoor kunnen degene achter mij nog beter van het schouwspel genieten, en zien mij de kant in tuimelen. Blijkbaar heb ik mijn techniek toch een beetje overschat. Als ik terug aansluit bij de groep waarschuwt iedereen mij dat er verderop nog een paar vettige stukken aankomen, en het is inderdaad niet lang wachten voor we opnieuw kunnen beginnen schaeverdijen. De strook waar we nu doorheen baggeren is zo mogelijk nog slechter. Zo glad als een paling in een emmer snot. Bruine zeep bied meer houvast dan deze brij. Na enkele tientallen meter balanceren steekt ineens mijn achterwiel mij voorbij en ik ga voor een tweede keer horizontaal. Tot grote hilariteit van mijn gezellen. Johan stelt zelfs voor om even te blijven liggen zodat hij een foto kan nemen. Ik antwoord vriendelijk doch kordaat dat hij een èndeken mijn dingskes kan .. Van de weinige goesting die ik deze ochtend had schiet er nu toch niet veel meer over. Ook het materiaal ziet serieus af en piept en kraakt langs alle kanten. Ik vermoed zelfs dat deze toertocht gesponsord wordt door de VVV, de Vereniging der Vlaamse Velomakers. Tijdens de bevoorrading hoor ik een jongedame klagen tegen haar gezel dat het toch wel heel zwaar ligt, allemaal modder. Ik merk op dat het zeker niet allemaal modder is en dat er hier en daar ook een beetje kak tussenzit. We zijn nog maar net opnieuw vertrokken als we aan een volgende splitsing komen. Een snel rekensommetje maakt mij duidelijk dat het al vlug rond 12u zal worden als we terug in Kalken zullen zijn, dus meld ik mijn kompanen dat ik mijn rit een beetje inkort. Blijkbaar ben ik de enige die er zo over denkt waardoor ik de rest van de rit op mijn eentje afwerk. Met de wind in de rug rij ik via Moortsele-Lede via Serskamp richting Schellebelle. Daar besluit ik aan den Aard het veer te nemen. De bootsvrouw merkt op dat ik straks toch wel een doucheke zal kunnen gebruiken. De Schelde overzwemmen om zo de meeste modder af te spoelen wordt mij toch afgeraden wegens een beetje te friskes. Net wanneer ik weer vaste grond onder de voeten heb, begint het lichtjes te druppelen en ik hou het nog net droog als ik om 11u30 aan De Beize aankom. Daar staan de fietsen van Annemie, Nancy, Luk Krick en Johan Poelman al tegen de gevel. Na het aanvullen van de vochtreserves door de plensende regen naar huis, de fiets een badje gegeven, mezelf afgespoten met den hogedrukreiniger en een hongerke gestild. s Namiddags naar de cross gekeken en gezien dat niet Wout Van Aert, maar Toon Aerts zichzelfnennieven tricolore trui bij elkaar fiets. De techniek van de mannen is precies toch nog ietske beter als die van mij en Danny, al ligt dit waarschijnlijk aan het betere materiaal.
26-11-2019, 15:01
Geschreven door 
26-11-2019, 15:01
Geschreven door 
