Maar wat een verrassing staat er ons toch te wachten op deze mistige zondag! Wat een blij weerzien! Wat springt ons klein hartje op, vol van vreugde! Boeverken is terug! We hadden hem niet meer verwacht na zijn zwaar accident toen hij met zijn paard op een mootoo reed. Of was het nu met zijn mootoo dat hij op een paard reed? Ik wil er vanaf zijn. In alle geval, Dirk rijdt nu weer fiets en nog altijd mootoo, maar geen paard. Ge kunt niet alles doen, Fanny zegt het ook.
Dus omhels ik Dirkske van harte! Ivan is gelijk een beetje jaloers, dus geef ik hem een vriendschappelijke tik op zijn ballen*.
Jeffrey staat daar wat raar op te kijken, en overweegt of hij nog lang met ons gaat meerijden. Verleden week keek hij ook al raar, toen Danny beweerde dat hij eens zijn velo gekuist had. Jeffrey keek eens goed en vroeg toen: Ha ja? Wa kant?.
Zonder enige training of iets, na een dik jaar niet kunnen rijden, rijdt Dirk mee alsof het niks is, terwijl ik, ondanks mijn pompen, toch ga verzuipen vandaag, en ik ben er met mijn gebroken ribben maar 10 weken vantussen geweest. Raar toch, voor iemand met supertalent gelijk ik? Ik versta er ook niets van.
Gisteren cyclocross Charles Ambiance in Wachtebeke. Wij dus naar ginder. Wij, dat zijn de reeds genoemden Dirk, Jeffrey en Ivan, en ook nog Jan, Johan, Maarten Jespers (die sinds een paar weken meerijdt), Luc, ik en kapitein Rudy. Die laatste zit vandaag met een serieus probleem. In plaats van teveel hormonen, gelijk anders, worstelt hij vandaag met véél te veel hormonen. Van meetafaan pakt hij de kop en sleurt door tot in Wachtebeke. Is dat om Dirk meteen op de proef te stellen? Ik denk dat hij de jonge gastjes eens wil tonen dat hij nog prof geweest is. Of probeert hij van mij er af te rijden misschien? Haha, dat ziet ge van hier!
In Puyenbroeck vliegen er twee, drie buizerds weg, van dichtbij. Is dat omdat ze Ivan gezien hebben (zie verslag 25 februari 2018)? Het is zoals het spreekwoord zegt: Een buizerd stoot zich geen twee keer aan dezelfde plotskep**.
Het cyclocross parkoers van Wachtebeke zijn ze aan het afbreke, maar wij kunnen het nog grotendeels doen. Man, wat zuigt die ondergrond aan uw wielen. En gladdig! De schuine kanten zijn aartsmoeilijk om recht te blijven. Die balkskes zagen er op tv nog te doen uit, maar als je ervoren staat: torenhoog. Ik moet voetje staan om Boeverken erover te krijgen. Daardoor komen we bij de steile brug aan als de anderen er al boven op staan te roepen gelijk zot: Ge moet hem klein leggen, ge moet hem klein leggen! Als ik zie dat zelfs Dirk al maar halfweg raakt, begin ik er niet aan. Ik leg hem klein, stap af en begin de brug op te klauteren. Awel, hij ligt klein, roep ik terug. Ge ziet van hier dat ik weer op mijn ribben zal kletsen en dan nog bovenop door de hele bende uitgelachen worden. Dirk rijdt weer naar beneden en rijdt bij zijn tweede poging vlot naar boven. Gene gewonen, zunne. Boven op de brug wacht er een foto-moment (zie fotos). In alle geval: Diep respect voor de cyclocrossers en zeker voor de cyclocrossmeiskes!
|
