MODDERFOKKERS

De kermis van vorige week is volledig opgekraamd, maar het kerkplein staat nu tjokvol geparkeerde auto’s van sportieve wandelaars die van heinde en verre komen om Kalken en omstreken per te voet te gaan verkennen. Dus best zo snel mogelijk andere oorden opzoeken, kwestie van mekaar niet te veel voor de voeten en wielen te lopen. Mario heeft nog een nief wegelke gevonden in Wetteren, de Blauwe Paal. Axel T, Luc K, Johan VH, Jan W, Rudy R en ikzelf besluiten hem te volgen voor een blauwe rit. We vertrekken via den Vaart en willen langs Den Blauwen Steen richting Wetteren, maar daar zouden we al meteen de wandelaars kruisen. Voor de rust nemen we een afslagske verder. Over de Nieuwe Passarelle en het marktplein raken we langs enkele dorpsstaatjes toch op den buiten voor een eerste stukje off road. En het is al meteen een echt “Marioke”, een ambetanterikske met hobbels en putten. Ik vraag of dit nu diene blauwe paal is, maar volgens de gids volgt die nog even later. Dit stukske zal dan wel de blauwe billen (*) noemen, zeg ik. We dokkeren naarstig verder langs Kwatrecht richting Melle, Merelbeke er zorg voor dragend dat we geen enkel hobbelig stukske laten liggen. Het gaat zoals gewoonlijk goed vooruit, en Axel is de eerste die een beetje teveel risico neemt en onderuit gaat. Losse steentjes in de bocht is zijn excuus. Niet zoveel later is het Mario die onderuit gaat. Geen losse steentjes maar een takje is voldoende om hem een knieval te laten doen. We vervolgen onze weg, en er beginnen zo hier en daar toch een paar mooie bosstroken tussen te zitten. Ik begin er zelf aan te denken om Mario een complimentje te maken over zijn parcours, maar net dan krijgen we weer een superslecht stuk voor de wielen en mijn blauwe billen(*) besluiten er anders over. Geen twee zonder drie denkt Mario en even verder gaat hij opnieuw tegen de vlakte. Zonder steentjes of takjes dit keer, maar wel een smak van 2.7 op de schaal van richter met zijn stuur dat zich in zijn ribben plant. Het duurt even voor hij overeind raakt en terug op zijn fiets klimt. Hij probeert nog even, maar moet een tweetal kilometer opnieuw afstappen wegens teveel zeer. We besluiten geen risico’s te nemen en toch maar een ziekenwagen te bellen. Terwijl we wachten op hulp komt er net een sportieve dame aan gelopen. Ze springt meteen ter hulp en blijkt de nodige medische kennis te hebben om te zien dat er toch iets ernstig aan de hand is. Het gaat van kwaad naar erger met Mario die ondertussen ligt te kermen van de pijn. De hulpvaardige dame, die dokter blijkt te zijn, verwittigd voor alle zekerheid de MUG dienst. Nadat ze Mario heeft bevraagd over de pijn en de ongemakken is ze toch lichtjes in paniek. Ja, dat is hier wel serieus zulle, zegt ze, want hij kan al bijna niet meer praten. Ik kan haar gelukkig gerust stellen dat hij altijd zo spreekt omdat hij van Poperinge afkomstig is. Om het wachten een beetje te verzachten en de patiënt een beetje op zijn gemak te stellen, stelt zij zichzelf voor als dokter-gynaecologe. Mario flakkert nog even op en zegt dat hij zelf doceert aan het UZ-Gent met als specialisatie Vaginale micro biologie. Opnieuw kijkt die mevrouw mij vertwijfeld aan met in haar ogen een blik van “nu zijn we hem kwijt” maar ik bevestig haar dat dit wel degelijk juist is. Uiteindelijk komt de ambulance er aan, kort nadien gevolgd door de MUG. Pijnstilling wordt toegediend, darmkes kabeltjes en slangen aangesloten, en na veel vijven en zessen leggen ze hem op een speciale matras die vacuum getrokken word. Dat vacuum trekken is blijkbaar om persoon in kwestie de demobiliseren en niet om beter te bewaren. Gelukkig maar want ander waren ze daar beter vele jaren vroegen mee begonnen. Uiteindelijk wordt Mario ingeladen en afgevoerd naar het UZ in Gent,en kunnen wij toch redelijk onder de indruk terug huiswaarts. Van Merelbeke naar Kalken in een half uurke, misschien zal de adrenaline hier ook wel iets mee te maken hebben.