Waarschuwing. Dit verslag bevat passages die niet geschikt zijn voor lezertjes jonger dan 60 jaar. Ouderlijk toezicht en begeleiding zijn aangeraden.
Na 2 weken thuisgebleven te zijn omdat Frank en Sabine (en dienen nieuwen) voorspeld hadden dat het ging regenen, om dan te moeten vaststellen dat er elke keer GEEN ENKELE DRUPPEL valt, dacht ik: Maar deze keer gaan ze den dezen niet liggen hebben, gelijk wat ze voorspellen.
Er was weer veel regen voorspeld, dus ik toch gaan rijden. En jawel hoor, ze hadden me toch wel weer liggen zeker: nu kieperden ze de regen met bakken uit de grijze, donkere herfsthemel. Deze keer kunt ge alvast niet kwaad zijn op Frank en Sabine, merkt Rudy op. Dat maakt het dan nog erger, hé, als ge het op niemand anders kunt steken. Hoe dikwijls heb ik dat al niet voorgehad in mijn leven? – dat ik het op niemand anders kon steken. Veel te veel.
Als ik arriveer, staat alleen nog maar Johan aan de kerk. Alleen de twee zestig-plussers zijn er al, merkik op. Dan komt Axel aan. Ha, nu zijn de drie rapste er al, zeg ik. Tenminste als ge van langs onderaan in het klassement begint te tellen, moet ik er wel aan toevoegen. Dan komt Ivan. Ha, nu zijn we al met de vier sympatiekste, zeg ik. Hahaha, deze laatste opmerking was maar om te lachen, natuurlijk. Er mag al eens gelachen worden ook, hé.
Laat ons rap vertrekken, zegt Axel, voor er van die raprijdende ambetanterikken (al de rest van de modderfokkers dus) toekomen, het is al 8:36. We ontsnappen bijna van het kerkplein, maar helaas, twee dergelijke ambetanterikken komen juist nog terzelfdertijd het plein opgereden: Stefan en Rudy R, de laatste zoals steeds stipt 7 minuten te laat.
Axel weet dat de langverwachte brug over de Kalkense Vaart geplaatst is. Wij langs Fifi de Mennenweg in en ernaartoe. Amai. Ik had me een lieflijk romantisch houten voetgangers-fietserbrugje voorgesteld, maar dit lijkt meer op het monster van ijzer en staal van Wannes Vandevelde. Maar alla, niet geklaagd, dit is een grote verbetering voor de wandelingen en fietstochtjes die je nu kunt doen. Johan vereeuwigt dit historische moment met één van zijn beruchte selfies: de eerste modderfokkers die de brug over de Kalkense Vaart oversteken. Nu nog een brug over de nieuw-uitgegraven Oude Schelde, daar waar ze uitmondt in de Vaart, dus vlakbij deze brug, zodat we aan de andere kant van de Kalkense Vaart weer doorkunnen naar de Schelde, gelijk een paar jaar geleden, en het is perfect.
Nog maar in Melle, en we zijn al doorweekt door een eerste wolkbreuk, en Ivan besluit huiswaarts te keren, geplaagd door pijn in de knie. Het vooruitzicht van nog een paar uur door de modder ploeteren met een kletsnat pak zal ook de moraal niet opgekrikt hebben. Met vijf verder, tot we omgekeerd op het parkoers van onze ondertussen klassieke uitstap naar Baaigem komen. We rijden dus de toer omgekeerd en Axel pakt nog een extra-bos mee, kwestie van genoeg drets onder de wielen te krijgen.
Even zijn we Johan kwijt in het eerste bos van de dag. Johan got stuck in the mud, zegt Axel. Deze totaal onbelangrijke gebeurtenissen spelen zich af ter hoogte van de Butter Corner Street (de Boterhoekstraat), niet zo ver van Rollercoaster Road (de Rollebaan) en de Rats Crossing (de Rattepas) in Bottelare (Flesselare).
Maar wat gebeurt er nu? Een vuil wegelke + mooi klimmetje naar Munte toe, maar Rudy slaat die over en snijdt een hoek af, op de asfalt blijvende.
En even verder, weer van dattum. Het Heilig Geestgoed bos (deel van de Makegemse bossen bij Munte)ligt er, zoals te verwachten was, heel drassig bij, en het is er ook zóo donkeren angstaanjagend door de regen dat Axel niet van onze zijde wijkt: bang van de boze wolf dat hij is. Ik moet zodanig rare maneuvers doen om recht te blijven in de diepe plassen dat Stefan in een onbedaarlijke lach schiet, die door het donkere bos weergalmt. Dat wilt ge echt niet meemaken, lieve lezertjes. Door de aanstekelijke lach van Stefan, schiet ik zelf in de lach, en daardoor is het nog moeilijker om recht te blijven. Ook dit bos slaat Rudy over. Heeft Rudy nu ook al bang van de boze wolf, voor zo een grote vent? Nee hoor, het is nog erger gesteld: Rudy heeft bang van een beetje more. Ja, beste mensen, vroegdementie bij bijna-zestigjarigen, het is een sterk onderschat probleem in Vlaanderen. Doe er iets aan! Storten op onderstaande rekeninig kan nooit geen kwaad, natuurlijk.Ik fiets graag, zegt Rudy, maar zwemmen veel minder. Nochtans dacht ik dat Rudy vroeger wel graag zwom, en nog liefst ónder water, maar dat is van horen zeggen.
Omdat we ondertussen goed bezig zijn aan de tweede wolkbreuk, kiezen we voor asfalt vanaf Bottelare en Rudy legt er nog een beetje de pees op, zodat we in Laarne nog de Unkerbakzikers voorbijsteken. Nat en vuil, maar voldaan arriveren we in de tent op de parking van De Beize, na54 km aan 23.7 induur, helemaal niet slecht gezien de staat van de ondergrond en de atmosferische omstandigheden.
De poging van Koen om onsin zijn tent alsnog te vergassen met zijn gasflesverwarming*is schromelijk mislukt. Anders was er hier geen verslagske natuurlijk. Ook de dappere B-kes (Els, Nancy en Ivan2) en de Veldmeersrunners kwamen allemaal geelhuids weg.
Mario
*Euh, schreef ik ‘Verwarming’!?? Echt waar?
‘Stop vroegdementie bij bijna-zestigjarigen’. Rekeningnummer: BE49 0001 2992 1371. Giften fiscaal aftrekbaar vanaf 2000 Euro.
Zondag 11 oktober 2020. Baaigem in the rain.
Waarschuwing. Dit verslag bevat passages die niet geschikt zijn voor lezertjes jonger dan 60 jaar. Ouderlijk toezicht en begeleiding zijn aangeraden.
Na 2 weken thuisgebleven te zijn omdat Frank en Sabine (en dienen nieuwen) voorspeld hadden dat het ging regenen, om dan te moeten vaststellen dat er elke keer GEEN ENKELE DRUPPEL valt, dacht ik: Maar deze keer gaan ze den dezen niet liggen hebben, gelijk wat ze voorspellen.
Er was weer veel regen voorspeld, dus ik toch gaan rijden. En jawel hoor, ze hadden me toch wel weer liggen zeker: nu kieperden ze de regen met bakken uit de grijze, donkere herfsthemel. Deze keer kunt ge alvast niet kwaad zijn op Frank en Sabine, merkt Rudy op. Dat maakt het dan nog erger, hé, als ge het op niemand anders kunt steken. Hoe dikwijls heb ik dat al niet voorgehad in mijn leven? – dat ik het op niemand anders kon steken. Veel te veel.
Als ik arriveer, staat alleen nog maar Johan aan de kerk. Alleen de twee zestig-plussers zijn er al, merkik op. Dan komt Axel aan. Ha, nu zijn de drie rapste er al, zeg ik. Tenminste als ge van langs onderaan in het klassement begint te tellen, moet ik er wel aan toevoegen. Dan komt Ivan. Ha, nu zijn we al met de vier sympatiekste, zeg ik. Hahaha, deze laatste opmerking was maar om te lachen, natuurlijk. Er mag al eens gelachen worden ook, hé.
Laat ons rap vertrekken, zegt Axel, voor er van die raprijdende ambetanterikken (al de rest van de modderfokkers dus) toekomen, het is al 8:36. We ontsnappen bijna van het kerkplein, maar helaas, twee dergelijke ambetanterikken komen juist nog terzelfdertijd het plein opgereden: Stefan en Rudy R, de laatste zoals steeds stipt 7 minuten te laat.
Axel weet dat de langverwachte brug over de Kalkense Vaart geplaatst is. Wij langs Fifi de Mennenweg in en ernaartoe. Amai. Ik had me een lieflijk romantisch houten voetgangers-fietserbrugje voorgesteld, maar dit lijkt meer op het monster van ijzer en staal van Wannes Vandevelde. Maar alla, niet geklaagd, dit is een grote verbetering voor de wandelingen en fietstochtjes die je nu kunt doen. Johan vereeuwigt dit historische moment met één van zijn beruchte selfies: de eerste modderfokkers die de brug over de Kalkense Vaart oversteken. Nu nog een brug over de nieuw-uitgegraven Oude Schelde, daar waar ze uitmondt in de Vaart, dus vlakbij deze brug, zodat we aan de andere kant van de Kalkense Vaart weer doorkunnen naar de Schelde, gelijk een paar jaar geleden, en het is perfect.
Nog maar in Melle, en we zijn al doorweekt door een eerste wolkbreuk, en Ivan besluit huiswaarts te keren, geplaagd door pijn in de knie. Het vooruitzicht van nog een paar uur door de modder ploeteren met een kletsnat pak zal ook de moraal niet opgekrikt hebben. Met vijf verder, tot we omgekeerd op het parkoers van onze ondertussen klassieke uitstap naar Baaigem komen. We rijden dus de toer omgekeerd en Axel pakt nog een extra-bos mee, kwestie van genoeg drets onder de wielen te krijgen.
Even zijn we Johan kwijt in het eerste bos van de dag. Johan got stuck in the mud, zegt Axel. Deze totaal onbelangrijke gebeurtenissen spelen zich af ter hoogte van de Butter Corner Street (de Boterhoekstraat), niet zo ver van Rollercoaster Road (de Rollebaan) en de Rats Crossing (de Rattepas) in Bottelare (Flesselare).
Maar wat gebeurt er nu? Een vuil wegelke + mooi klimmetje naar Munte toe, maar Rudy slaat die over en snijdt een hoek af, op de asfalt blijvende.
En even verder, weer van dattum. Het Heilig Geestgoed bos (deel van de Makegemse bossen bij Munte)ligt er, zoals te verwachten was, heel drassig bij, en het is er ook zóo donkeren angstaanjagend door de regen dat Axel niet van onze zijde wijkt: bang van de boze wolf dat hij is. Ik moet zodanig rare maneuvers doen om recht te blijven in de diepe plassen dat Stefan in een onbedaarlijke lach schiet, die door het donkere bos weergalmt. Dat wilt ge echt niet meemaken, lieve lezertjes. Door de aanstekelijke lach van Stefan, schiet ik zelf in de lach, en daardoor is het nog moeilijker om recht te blijven. Ook dit bos slaat Rudy over. Heeft Rudy nu ook al bang van de boze wolf, voor zo een grote vent? Nee hoor, het is nog erger gesteld: Rudy heeft bang van een beetje more. Ja, beste mensen, vroegdementie bij bijna-zestigjarigen, het is een sterk onderschat probleem in Vlaanderen. Doe er iets aan! Storten op onderstaande rekeninig kan nooit geen kwaad, natuurlijk.Ik fiets graag, zegt Rudy, maar zwemmen veel minder. Nochtans dacht ik dat Rudy vroeger wel graag zwom, en nog liefst ónder water, maar dat is van horen zeggen.
Omdat we ondertussen goed bezig zijn aan de tweede wolkbreuk, kiezen we voor asfalt vanaf Bottelare en Rudy legt er nog een beetje de pees op, zodat we in Laarne nog de Unkerbakzikers voorbijsteken. Nat en vuil, maar voldaan arriveren we in de tent op de parking van De Beize, na54 km aan 23.7 induur, helemaal niet slecht gezien de staat van de ondergrond en de atmosferische omstandigheden.
De poging van Koen om onsin zijn tent alsnog te vergassen met zijn gasflesverwarming*is schromelijk mislukt. Anders was er hier geen verslagske natuurlijk. Ook de dappere B-kes (Els, Nancy en Ivan2) en de Veldmeersrunners kwamen allemaal geelhuids weg.
Mario
*Euh, schreef ik ‘Verwarming’!?? Echt waar?
‘Stop vroegdementie bij bijna-zestigjarigen’. Rekeningnummer: BE49 0001 2992 1371. Giften fiscaal aftrekbaar vanaf 2000 Euro.
Zondag 11 oktober 2020. Baaigem in the rain.
Waarschuwing. Dit verslag bevat passages die niet geschikt zijn voor lezertjes jonger dan 60 jaar. Ouderlijk toezicht en begeleiding zijn aangeraden.
Na 2 weken thuisgebleven te zijn omdat Frank en Sabine (en dienen nieuwen) voorspeld hadden dat het ging regenen, om dan te moeten vaststellen dat er elke keer GEEN ENKELE DRUPPEL valt, dacht ik: Maar deze keer gaan ze den dezen niet liggen hebben, gelijk wat ze voorspellen.
Er was weer veel regen voorspeld, dus ik toch gaan rijden. En jawel hoor, ze hadden me toch wel weer liggen zeker: nu kieperden ze de regen met bakken uit de grijze, donkere herfsthemel. Deze keer kunt ge alvast niet kwaad zijn op Frank en Sabine, merkt Rudy op. Dat maakt het dan nog erger, hé, als ge het op niemand anders kunt steken. Hoe dikwijls heb ik dat al niet voorgehad in mijn leven? – dat ik het op niemand anders kon steken. Veel te veel.
Als ik arriveer, staat alleen nog maar Johan aan de kerk. Alleen de twee zestig-plussers zijn er al, merkik op. Dan komt Axel aan. Ha, nu zijn de drie rapste er al, zeg ik. Tenminste als ge van langs onderaan in het klassement begint te tellen, moet ik er wel aan toevoegen. Dan komt Ivan. Ha, nu zijn we al met de vier sympatiekste, zeg ik. Hahaha, deze laatste opmerking was maar om te lachen, natuurlijk. Er mag al eens gelachen worden ook, hé.
Laat ons rap vertrekken, zegt Axel, voor er van die raprijdende ambetanterikken (al de rest van de modderfokkers dus) toekomen, het is al 8:36. We ontsnappen bijna van het kerkplein, maar helaas, twee dergelijke ambetanterikken komen juist nog terzelfdertijd het plein opgereden: Stefan en Rudy R, de laatste zoals steeds stipt 7 minuten te laat.
Axel weet dat de langverwachte brug over de Kalkense Vaart geplaatst is. Wij langs Fifi de Mennenweg in en ernaartoe. Amai. Ik had me een lieflijk romantisch houten voetgangers-fietserbrugje voorgesteld, maar dit lijkt meer op het monster van ijzer en staal van Wannes Vandevelde. Maar alla, niet geklaagd, dit is een grote verbetering voor de wandelingen en fietstochtjes die je nu kunt doen. Johan vereeuwigt dit historische moment met één van zijn beruchte selfies: de eerste modderfokkers die de brug over de Kalkense Vaart oversteken. Nu nog een brug over de nieuw-uitgegraven Oude Schelde, daar waar ze uitmondt in de Vaart, dus vlakbij deze brug, zodat we aan de andere kant van de Kalkense Vaart weer doorkunnen naar de Schelde, gelijk een paar jaar geleden, en het is perfect.
Nog maar in Melle, en we zijn al doorweekt door een eerste wolkbreuk, en Ivan besluit huiswaarts te keren, geplaagd door pijn in de knie. Het vooruitzicht van nog een paar uur door de modder ploeteren met een kletsnat pak zal ook de moraal niet opgekrikt hebben. Met vijf verder, tot we omgekeerd op het parkoers van onze ondertussen klassieke uitstap naar Baaigem komen. We rijden dus de toer omgekeerd en Axel pakt nog een extra-bos mee, kwestie van genoeg drets onder de wielen te krijgen.
Even zijn we Johan kwijt in het eerste bos van de dag. Johan got stuck in the mud, zegt Axel. Deze totaal onbelangrijke gebeurtenissen spelen zich af ter hoogte van de Butter Corner Street (de Boterhoekstraat), niet zo ver van Rollercoaster Road (de Rollebaan) en de Rats Crossing (de Rattepas) in Bottelare (Flesselare).
Maar wat gebeurt er nu? Een vuil wegelke + mooi klimmetje naar Munte toe, maar Rudy slaat die over en snijdt een hoek af, op de asfalt blijvende.
En even verder, weer van dattum. Het Heilig Geestgoed bos (deel van de Makegemse bossen bij Munte)ligt er, zoals te verwachten was, heel drassig bij, en het is er ook zóo donkeren angstaanjagend door de regen dat Axel niet van onze zijde wijkt: bang van de boze wolf dat hij is. Ik moet zodanig rare maneuvers doen om recht te blijven in de diepe plassen dat Stefan in een onbedaarlijke lach schiet, die door het donkere bos weergalmt. Dat wilt ge echt niet meemaken, lieve lezertjes. Door de aanstekelijke lach van Stefan, schiet ik zelf in de lach, en daardoor is het nog moeilijker om recht te blijven. Ook dit bos slaat Rudy over. Heeft Rudy nu ook al bang van de boze wolf, voor zo een grote vent? Nee hoor, het is nog erger gesteld: Rudy heeft bang van een beetje more. Ja, beste mensen, vroegdementie bij bijna-zestigjarigen, het is een sterk onderschat probleem in Vlaanderen. Doe er iets aan! Storten op onderstaande rekeninig kan nooit geen kwaad, natuurlijk.Ik fiets graag, zegt Rudy, maar zwemmen veel minder. Nochtans dacht ik dat Rudy vroeger wel graag zwom, en nog liefst ónder water, maar dat is van horen zeggen.
Omdat we ondertussen goed bezig zijn aan de tweede wolkbreuk, kiezen we voor asfalt vanaf Bottelare en Rudy legt er nog een beetje de pees op, zodat we in Laarne nog de Unkerbakzikers voorbijsteken. Nat en vuil, maar voldaan arriveren we in de tent op de parking van De Beize, na54 km aan 23.7 induur, helemaal niet slecht gezien de staat van de ondergrond en de atmosferische omstandigheden.
De poging van Koen om onsin zijn tent alsnog te vergassen met zijn gasflesverwarming*is schromelijk mislukt. Anders was er hier geen verslagske natuurlijk. Ook de dappere B-kes (Els, Nancy en Ivan2) en de Veldmeersrunners kwamen allemaal geelhuids weg.
Mario
*Euh, schreef ik ‘Verwarming’!?? Echt waar?
‘Stop vroegdementie bij bijna-zestigjarigen’. Rekeningnummer: BE49 0001 2992 1371. Giften fiscaal aftrekbaar vanaf 2000 Euro.
Zondag 11 oktober 2020. Baaigem in the rain.
Waarschuwing. Dit verslag bevat passages die niet geschikt zijn voor lezertjes jonger dan 60 jaar. Ouderlijk toezicht en begeleiding zijn aangeraden.
Na 2 weken thuisgebleven te zijn omdat Frank en Sabine (en dienen nieuwen) voorspeld hadden dat het ging regenen, om dan te moeten vaststellen dat er elke keer GEEN ENKELE DRUPPEL valt, dacht ik: Maar deze keer gaan ze den dezen niet liggen hebben, gelijk wat ze voorspellen.
Er was weer veel regen voorspeld, dus ik toch gaan rijden. En jawel hoor, ze hadden me toch wel weer liggen zeker: nu kieperden ze de regen met bakken uit de grijze, donkere herfsthemel. Deze keer kunt ge alvast niet kwaad zijn op Frank en Sabine, merkt Rudy op. Dat maakt het dan nog erger, hé, als ge het op niemand anders kunt steken. Hoe dikwijls heb ik dat al niet voorgehad in mijn leven? – dat ik het op niemand anders kon steken. Veel te veel.
Als ik arriveer, staat alleen nog maar Johan aan de kerk. Alleen de twee zestig-plussers zijn er al, merkik op. Dan komt Axel aan. Ha, nu zijn de drie rapste er al, zeg ik. Tenminste als ge van langs onderaan in het klassement begint te tellen, moet ik er wel aan toevoegen. Dan komt Ivan. Ha, nu zijn we al met de vier sympatiekste, zeg ik. Hahaha, deze laatste opmerking was maar om te lachen, natuurlijk. Er mag al eens gelachen worden ook, hé.
Laat ons rap vertrekken, zegt Axel, voor er van die raprijdende ambetanterikken (al de rest van de modderfokkers dus) toekomen, het is al 8:36. We ontsnappen bijna van het kerkplein, maar helaas, twee dergelijke ambetanterikken komen juist nog terzelfdertijd het plein opgereden: Stefan en Rudy R, de laatste zoals steeds stipt 7 minuten te laat.
Axel weet dat de langverwachte brug over de Kalkense Vaart geplaatst is. Wij langs Fifi de Mennenweg in en ernaartoe. Amai. Ik had me een lieflijk romantisch houten voetgangers-fietserbrugje voorgesteld, maar dit lijkt meer op het monster van ijzer en staal van Wannes Vandevelde. Maar alla, niet geklaagd, dit is een grote verbetering voor de wandelingen en fietstochtjes die je nu kunt doen. Johan vereeuwigt dit historische moment met één van zijn beruchte selfies: de eerste modderfokkers die de brug over de Kalkense Vaart oversteken. Nu nog een brug over de nieuw-uitgegraven Oude Schelde, daar waar ze uitmondt in de Vaart, dus vlakbij deze brug, zodat we aan de andere kant van de Kalkense Vaart weer doorkunnen naar de Schelde, gelijk een paar jaar geleden, en het is perfect.
Nog maar in Melle, en we zijn al doorweekt door een eerste wolkbreuk, en Ivan besluit huiswaarts te keren, geplaagd door pijn in de knie. Het vooruitzicht van nog een paar uur door de modder ploeteren met een kletsnat pak zal ook de moraal niet opgekrikt hebben. Met vijf verder, tot we omgekeerd op het parkoers van onze ondertussen klassieke uitstap naar Baaigem komen. We rijden dus de toer omgekeerd en Axel pakt nog een extra-bos mee, kwestie van genoeg drets onder de wielen te krijgen.
Even zijn we Johan kwijt in het eerste bos van de dag. Johan got stuck in the mud, zegt Axel. Deze totaal onbelangrijke gebeurtenissen spelen zich af ter hoogte van de Butter Corner Street (de Boterhoekstraat), niet zo ver van Rollercoaster Road (de Rollebaan) en de Rats Crossing (de Rattepas) in Bottelare (Flesselare).
Maar wat gebeurt er nu? Een vuil wegelke + mooi klimmetje naar Munte toe, maar Rudy slaat die over en snijdt een hoek af, op de asfalt blijvende.
En even verder, weer van dattum. Het Heilig Geestgoed bos (deel van de Makegemse bossen bij Munte)ligt er, zoals te verwachten was, heel drassig bij, en het is er ook zóo donkeren angstaanjagend door de regen dat Axel niet van onze zijde wijkt: bang van de boze wolf dat hij is. Ik moet zodanig rare maneuvers doen om recht te blijven in de diepe plassen dat Stefan in een onbedaarlijke lach schiet, die door het donkere bos weergalmt. Dat wilt ge echt niet meemaken, lieve lezertjes. Door de aanstekelijke lach van Stefan, schiet ik zelf in de lach, en daardoor is het nog moeilijker om recht te blijven. Ook dit bos slaat Rudy over. Heeft Rudy nu ook al bang van de boze wolf, voor zo een grote vent? Nee hoor, het is nog erger gesteld: Rudy heeft bang van een beetje more. Ja, beste mensen, vroegdementie bij bijna-zestigjarigen, het is een sterk onderschat probleem in Vlaanderen. Doe er iets aan! Storten op onderstaande rekeninig kan nooit geen kwaad, natuurlijk.Ik fiets graag, zegt Rudy, maar zwemmen veel minder. Nochtans dacht ik dat Rudy vroeger wel graag zwom, en nog liefst ónder water, maar dat is van horen zeggen.
Omdat we ondertussen goed bezig zijn aan de tweede wolkbreuk, kiezen we voor asfalt vanaf Bottelare en Rudy legt er nog een beetje de pees op, zodat we in Laarne nog de Unkerbakzikers voorbijsteken. Nat en vuil, maar voldaan arriveren we in de tent op de parking van De Beize, na54 km aan 23.7 induur, helemaal niet slecht gezien de staat van de ondergrond en de atmosferische omstandigheden.
De poging van Koen om onsin zijn tent alsnog te vergassen met zijn gasflesverwarming*is schromelijk mislukt. Anders was er hier geen verslagske natuurlijk. Ook de dappere B-kes (Els, Nancy en Ivan2) en de Veldmeersrunners kwamen allemaal geelhuids weg.
Mario
*Euh, schreef ik ‘Verwarming’!?? Echt waar?
‘Stop vroegdementie bij bijna-zestigjarigen’. Rekeningnummer: BE49 0001 2992 1371. Giften fiscaal aftrekbaar vanaf 2000 Euro.
Zondag 23 feburari 2020. Munkzwalm en Molenberg. Op de baan.
Vierde week op rij storm tijdens het weekend. De maartse buien en aprilse grillen komen nu al in februari en een beteke straffer als vroeger.
Drie weken geleden (2 februari), toen het eens echt serieus regende en wat waaide, heb ik me wat laten gaan en de vele afwezigen er eens goed doorgesleurd in het verslagje. Met excuses, maar ja, wat moet je anders doen met mietjes? De voorbije 2 weken had ik niet kunnen meerijenwegens aangename familiale verplichtingen op zondagtwee weken geleden en sociale verplichtingen op zaterdag verleden week. Die sociale verplichtingen op zaterdagavond waren zó aangenaam geweest dat wakker worden de zondagmorgen heel wat minder aangenaam aanvoelde. Dat alcoholvrij bier, hé, ik kan daar echt niet tegen. En als het dan nog stormt buiten, is de keuze rap gemaakt. En ja, dan krijg ikwat fotokes via Whatsapp van degenen die wel gereden hebben, met als onderschrift: ‘Awel, Mario, met uw grote muil, waar zat gevan de week?’Maar eigenlijk, de voorbije 2 weken was het alleen veel wind op zondag, maar wel droog. Dus schep daar eens wat minder over op hé, mannekes.
Maarvandaag is er weer echte wind en echte regen voorspeld. Toch staan er 7 dapperen aan de kerk. Of moet ik zeggen: 7 dwazen. Wel, 6 dapperen (Jan, Axel, Dirk, Rudy en Johan, enikke natuurlijk!), en énen dwazen,want Danyreed ook mee. Overlaatst kwam Dany thuis van de Smatch met zes!bakken bier. Hij had tegen Els gezegd: ‘Ik ga eens naar de Smatch om een bak bier’, waarop Els antwoordde: ‘Weeral? Ge zijt gisteren nog maar om een bak bier geweest. Maar allez, als ze wortelen hebben, pak er dan zes mee.’ En ja, ze hadden wortelen.
Axel slaat geen ene zondag over. Sommigen denken dat dat is omdat hij zo graag rijdt, of zo een keiharde Flandrien is, of zo dapper. Maar eigenlijk is dat omdat hij de zondagmorgen niet mag thuisblijven van zijn eega. ‘Dan ben ik tenminste één halve dag in de week ook eens op mijn gemak’, zo wist ze onlangs te vertellen. Maar ik vraag me nu juist af: Hoe komt het dat Els ook geen enkele zondag overslaat???
Bij Johan is het wel even schrikken. Zo scherp dat die staat. Ik sneed er me bijkanst aan. Volgens sommigen komt dat door geen bier meer te drinken, maar volgens mij is het gewoon weer een mooi voorbeeld van hoe rap en efficiënt dat werkt, zo een maagring. Spijtig dat wat vroeger vetkwabben waren nu wapperende zeemvellen geworden zijn. Maar geen paniek, Johan, over een jaar of vijf merk je daar niets meer van. Tegen dan is iedereen je zo gewoon. Maar, alle hekheid op een stokje: bij Johan overheerst toch het strakke gevoel, waar ik waarempel een beetje jaloers op ben. Mocht Dany bijvoorbeeld zo een maagring installeren, dan hebben we meteen een uitklapbare vierpersoonstent die met ons meerijdt, wat wel handig zou zijn bij slecht weer. Of als we eens ergens willen blijven overnachten. Doen, Dany!
Regen voorspeld, ons niet tegengehouden, maar eigenlijk worden we met moeite nat, want de regendruppelsworden uit mekaar gewaaid door de felle stormwind en het is slechts fijn sproeisel dat we te verwerken krijgen. En het is dan nog warm ook, zeker als ge u zo moet afbeulen. Subiet overkleed zijt ge. Niet gewoon, die wind, want het wordt beuken en beuken en het is onmogelijk om u goed weg te steken, want de wind komt van alle kanten.Voor mezelf, Dany, Rudy en Axel heb ik gene schrik, maar voor de lichtgewichten Jan, Dirk en Johan moet het toch bangelijk zijn, zo voelen hoe uw wielen bijna vanonder uw velo worden weggeblazen. Op de terugweg scheelt het centimeters of ik was onder een aanstormende auto gewaaid. Een verslagje zou er hier dan niet gestaan hebben …
Dirkske is weer in form. Alleen Jan en Rudy kunnen hem volgen. Het probleem met Dirkske (voor ons, mindere goden, dan toch): hij vangt geen wind. Ook daardoor gaat hij zelf rap vooruit, maar wijhebben er geen winst aan, want we kunnen er ons niet achter wegsteken. Hij rijdt dus elke keer vlotjes weg. Dirk kan daar ook niet aan doen. Maar Dirk, we gaan het toch eens moeten duidelijk zeggen: ge gaat gij niet meermogen meerijden als ge niet rap een beetje veel vervet, hé, manneke. Want zó hebben wij niets aan U.
Jan stippelt ons een origineel heuvelendparcours op de weg uit en brengt ons tot aan de Zwalm en St. Denijs Boekel en de Molenberg. Soms lijkend op het parcours dat Rudy Rogiers meestal volgt als we langs die kanten op de baan rijden, maar ook met veel stukskes waar ik nog nooit passeerde.
Wat is me dat nu? Zijn die aan het applaudisseren voor mij? Ha nee, het is gewapper ’t allenkante. Zijn dat de zeemvellen van Johan en de vetkwabben van Dany? Ha neen, ook niet, het zijn de plastic regenjasjes die wapperen gelijk zot. En wat is me dat? In het weerkeren, wind achter, rij ik 37 induur, maar moet zelfs met die snelheid een gaatje laten vallen, en er is me waarempeléén die me nog bijduwt!Het is Rudy, die weer het eind van zijn krachten niet kent vandaag. Onlangs belde ik aan bij Rudy en vraag voor de zekerheid: ‘Is dat hier dat Rudy Declerck woont?’ waarop Marie-Jeanne antwoordde: ‘Jazeker. Wacht, ik ga eerst de slaapkamerdeur gaan open zetten, kun jij dan helpen om hem mee naar boven te dragen?’
Deze week kan ik niets over de soep in de Beize rapporteren, want ik moest rap naar huis, waar ik arriveer na exact 71 km aan bijna 23 per uur.
En o ja, wie reden ook nog gejaagd door de wind? Zomaar even 6 B(akken bier?)-kes:Els (ziet ge wel), Nadine,Sabine,Rudy V,Guy R, en Annemie. Richting Hyfte, Mendonk... Wachtebeke. 💨💨💨
En o ja, wie reden ook nog gejaagd door de wind? Zomaar even 6 B(akken bier?)-kes:Els (ziet ge wel), Nadine,Sabine,Rudy V,Guy R, en Annemie. Richting Hyfte, Mendonk... Wachtebeke.
En o ja, wie reden ook nog gejaagd door de wind? Zomaar even 6 B(akken bier?)-kes:Els (ziet ge wel), Nadine,Sabine,Rudy V,Guy R, en Annemie. Richting Hyfte, Mendonk... Wachtebeke.
Zondag 23 feburari 2020. Munkzwalm en Molenberg. Op de baan.
Stonden aan de kerk om stipt 8:36: de A-kes Rudy Rogiers, Ivan Rogiers, Rudy De Clercq, Jeffrey De Brouwer, Danny Fack, Cedric Laureyns, Stefan Imschoot, Luc Krick, Dirk Deboever, Kenneth Vanderzypen, Johan Van Hulle, Davy Poelman, Thomas Bisschop, Maarten Jespers, en natuurlijk, Marc Roelandt.
Ho, excuses. Een klein foutje in het verslag. Ge ziet, dat gebeurt zelfs met de besten. Ik bedoelde: stonden NIET aan de kerk. Maar waarom, zo vraagt de pientere lezer zich af? Zelfs de iets minder pientere lezer vraagt zich af hoe zoiets kan gebeuren. Ook de helemaal niet pientere lezer verstaat er zich niet aan, maar dat is dan weer normaal, want de helemaal niet pientere lezer verstaat zich zo al nergens aan. Is het misschien omdat het palindroomdag is (1)? Is het omdat het Maria Lichtmis is en moeder pannenkoeken gaat bakken? Neen, het is omdat het een beetje regent. Wie er wel staan als ik arriveer, zijn Jan Willems en Axel Troch. En daar blijft het bij, wat de A-kes betreft tenminste. Misschien moeten we onze categorienaam veranderen in de Mie-kes.
Wij drieën weg naar de toertocht in Huivelde, voorbij Zele. Vijfhonderd meter verder kont (2) ge ons al uitwringen, maar omdat dat bij Axel veel te lang ging duren, reden we maar gewoon verder. En ja, ge kent hem, hij ging gelijk hoetoch tegenspartelen. Aangekomen te Huivelde is het efkes opgehouden met regenen, maar ik ben gelijk de enige die het nog ziet zitten om door de modder te beginnen ploeteren. Ja, dat kunt ge zo hebben als in uw jeugd al uw buren varkens waren. En op latere leeftijd al uw makkers. Maar alleen is maar alleen, en dus rij ik mee terug, maar dan langs de Schelde en mee met Jan tot in Wetteren, zodat we toch meer dan 40 km op de teller hebben, van de eerste tot de laatste km in de drets en de plets en de felle wind. Doorweekt tot onder ons vel, maar gelukkig en met een echt Flandrien-gevoel, zo van: veel gaan er ons dat niet nadoen.
Even later komen de B-kes toe: drie vrouwen dan nog: Nadine Fack, Nancy Van Waes en Els Cattoir. Daar kunnen de mannen van de A-kes dus een puntje aan zuigen (3)!Leer daar eens iets van, jongens, of liever,jongetjes. Er waren ook nog twee mannen bij de beekes, met name Rudy Vergeylen (die moest wel van Nadine) en Koen Oosterlinck, maar die moesten eerst nog een douchke gaan pakken, dat ze proper en warm op café konden zitten.
Bij zo een weer smaakte de soep van Koen natuurlijk lekker. Naar het schijnt. De soep van Koen wordt altijd vakkundig en artistiek afgewerkt met een kwakje room. Gegarnierd, gelijk ze zeggen. Dat brengt me wel bij een ernstig grammaticaal probleem. Zegt men: Ja, ze smaakte weer lekker, de soep van Koen, met een kwakje, of is het correcter om te stellen: Ja, ze smaakte weer lekker, de soep met een kwakje van Koen.? Ik geraak er maar niet aan uit. De eerste versie klinkt wel iets smakelijker, vind ik, maar het blijft er hetzelfde uitzien, natuurlijk. Ik hou het toch maar bij Duvel.
(1). 2 februari 2020 was een palindroomdag omdat je datum zowel voor- als achterwaarts kunt lezen: 02022020. Lepel is een palindroomwoord. Het langste palindroomwoord is: koortsmeetsysteemstrook. Zo, dat weten we dan ook alweer.Het onthouden is iets anders.
(2). Het zou kunnen dat dit eigenlijk een dt fout is.
(3). Figuurlijk, hé, figuurlijk!
Zondag 2 februari 2020. Huivelde, Zele.
Stonden aan de kerk om stipt 8:36: de A-kes Rudy Rogiers, Ivan Rogiers, Rudy De Clercq, Jeffrey De Brouwer, Danny Fack, Cedric Laureyns, Stefan Imschoot, Luc Krick, Dirk Deboever, Kenneth Vanderzypen, Johan Van Hulle, Davy Poelman, Thomas Bisschop, Maarten Jespers, en natuurlijk, Marc Roelandt.
Ho, excuses. Een klein foutje in het verslag. Ge ziet, dat gebeurt zelfs met de besten. Ik bedoelde: stonden NIET aan de kerk. Maar waarom, zo vraagt de pientere lezer zich af? Zelfs de iets minder pientere lezer vraagt zich af hoe zoiets kan gebeuren. Ook de helemaal niet pientere lezer verstaat er zich niet aan, maar dat is dan weer normaal, want de helemaal niet pientere lezer verstaat zich zo al nergens aan. Is het misschien omdat het palindroomdag is (1)? Is het omdat het Maria Lichtmis is en moeder pannenkoeken gaat bakken? Neen, het is omdat het een beetje regent. Wie er wel staan als ik arriveer, zijn Jan Willems en Axel Troch. En daar blijft het bij, wat de A-kes betreft
24-02-2020, 15:14
Geschreven door 
24-02-2020, 15:13
Geschreven door 
03-02-2020, 17:00
Geschreven door 
