Zondag 23 feburari 2020. Munkzwalm en Molenberg. Op de baan.  

Vierde week op rij storm tijdens het weekend. De maartse buien en aprilse grillen komen nu al in februari en een beteke straffer als vroeger. 

Drie weken geleden (2 februari), toen het eens echt serieus regende en wat waaide, heb ik me wat laten gaan en de vele afwezigen er eens goed doorgesleurd in het verslagje. Met excuses, maar ja, wat moet je anders doen met mietjes? De voorbije 2 weken had ik niet kunnen meerijen wegens aangename familiale verplichtingen op zondag twee weken geleden en sociale verplichtingen op zaterdag verleden week. Die sociale verplichtingen op zaterdagavond waren zó aangenaam geweest dat wakker worden de zondagmorgen heel wat minder aangenaam aanvoelde. Dat alcoholvrij bier, hé, ik kan daar echt niet tegen. En als het dan nog stormt buiten, is de keuze rap gemaakt. En ja, dan krijg ik wat fotokes via Whatsapp van degenen die wel gereden hebben, met als onderschrift: ‘Awel, Mario, met uw grote muil, waar zat ge van de week?’ Maar eigenlijk, de voorbije 2 weken was het alleen veel wind op zondag, maar wel droog. Dus schep daar eens wat minder over op hé, mannekes. 

Maar vandaag is er weer echte wind en echte regen voorspeld. Toch staan er 7 dapperen aan de kerk. Of moet ik zeggen: 7 dwazen. Wel, 6 dapperen (Jan, Axel, Dirk, Rudy en Johan, en ikke natuurlijk!), en énen dwazen, want Dany reed ook mee. Overlaatst kwam Dany thuis van de Smatch met zes! bakken bier. Hij had tegen Els gezegd: ‘Ik ga eens naar de Smatch om een bak bier’, waarop Els antwoordde: ‘Weeral? Ge zijt gisteren nog maar om een bak bier geweest. Maar allez, als ze wortelen hebben, pak er dan zes mee.’ En ja, ze hadden wortelen. 

Axel slaat geen ene zondag over. Sommigen denken dat dat is omdat hij zo graag rijdt, of zo een keiharde Flandrien is, of zo dapper. Maar eigenlijk is dat omdat hij de zondagmorgen niet mag thuisblijven van zijn eega. ‘Dan ben ik tenminste één halve dag in de week ook eens op mijn gemak’, zo wist ze onlangs te vertellen. Maar ik vraag me nu juist af: Hoe komt het dat Els ook geen enkele zondag overslaat??? 

Bij Johan is het wel even schrikken. Zo scherp dat die staat. Ik sneed er me bijkanst aan. Volgens sommigen komt dat door geen bier meer te drinken, maar volgens mij is het gewoon weer een mooi voorbeeld van hoe rap en efficiënt dat werkt, zo een maagring. Spijtig dat wat vroeger vetkwabben  waren nu wapperende zeemvellen geworden zijn. Maar geen paniek, Johan, over een jaar of vijf merk je daar niets meer van. Tegen dan is iedereen je zo gewoon. Maar, alle hekheid op een stokje: bij Johan overheerst toch het strakke gevoel, waar ik waarempel een beetje jaloers op ben. Mocht Dany bijvoorbeeld zo een maagring installeren, dan hebben we meteen een uitklapbare vierpersoonstent die met ons meerijdt, wat wel handig zou zijn bij slecht weer. Of als we eens ergens willen blijven overnachten. Doen, Dany! 

Zondag 2 februari 2020. Huivelde, Zele. 

Stonden aan de kerk om stipt 8:36: de A-kes Rudy Rogiers, Ivan Rogiers, Rudy De Clercq, Jeffrey De Brouwer, Danny Fack, Cedric Laureyns, Stefan Imschoot, Luc Krick, Dirk Deboever, Kenneth Vanderzypen, Johan Van Hulle, Davy Poelman, Thomas Bisschop, Maarten Jespers, en natuurlijk, Marc Roelandt. 

Ho, excuses. Een klein foutje in het verslag. Ge ziet, dat gebeurt zelfs met de besten. Ik bedoelde: stonden NIET aan de kerk. Maar waarom, zo vraagt de pientere lezer zich af? Zelfs de iets minder pientere lezer vraagt zich af hoe zoiets kan gebeuren. Ook de helemaal niet pientere lezer verstaat er zich niet aan, maar dat is dan weer normaal, want de helemaal niet pientere lezer verstaat zich zo al nergens aan. Is het misschien omdat het palindroomdag is (1)? Is het omdat het Maria Lichtmis is en moeder pannenkoeken gaat bakken? Neen, het is omdat het … een beetje regent. Wie er wel staan als ik arriveer, zijn Jan Willems en Axel Troch. En daar blijft het bij, wat de A-kes betreft tenminste. Misschien moeten we onze categorienaam veranderen in de ‘Mie-kes’. 

Wij drieën weg naar de toertocht in Huivelde, voorbij Zele. Vijfhonderd meter verder kont (2) ge ons al uitwringen, maar omdat dat bij Axel veel te lang ging duren, reden we maar gewoon verder. En ja, ge kent hem, hij ging gelijk hoe toch tegenspartelen. Aangekomen te Huivelde is het efkes opgehouden met regenen, maar ik ben gelijk de enige die het nog ziet zitten om door de modder te beginnen ploeteren. Ja, dat kunt ge zo hebben als in uw jeugd al uw buren varkens waren. En op latere leeftijd al uw makkers. Maar alleen is maar alleen, en dus rij  ik mee terug, maar dan langs de Schelde en mee met Jan tot in Wetteren, zodat we toch meer dan 40 km op de teller hebben, van de eerste tot de laatste km in de drets en de plets en de felle wind. Doorweekt tot onder ons vel, maar gelukkig en met een echt Flandrien-gevoel, zo van: veel gaan er ons dat niet nadoen. 

Even later komen de B-kes toe: drie vrouwen dan nog: Nadine Fack, Nancy Van Waes en Els Cattoir. Daar kunnen de mannen van de A-kes dus een puntje aan zuigen (3)! Leer daar eens iets van, jongens, of liever, jongetjes. Er waren ook nog twee mannen bij de beekes, met name Rudy Vergeylen (die moest wel van Nadine) en Koen Oosterlinck, maar die moesten eerst nog een douchke gaan pakken, dat ze proper en warm op café konden zitten. 

Bij zo een weer smaakte de soep van Koen natuurlijk lekker. Naar het schijnt. De soep van Koen wordt altijd vakkundig en artistiek afgewerkt met een kwakje room. Gegarnierd, gelijk ze zeggen. Dat brengt me wel bij een ernstig grammaticaal probleem. Zegt men: ‘Ja, ze smaakte weer lekker, de soep van Koen, met een kwakje’, of is het correcter om te stellen: ‘Ja, ze smaakte weer lekker, de soep met een kwakje van Koen.’? Ik geraak er maar niet aan uit. De eerste versie klinkt wel iets smakelijker, vind ik, maar het blijft er hetzelfde uitzien, natuurlijk. Ik hou het toch maar bij Duvel. 

(1). 2 februari 2020 was een palindroomdag omdat je datum zowel voor- als achterwaarts kunt lezen: 02022020. ‘Lepel’ is een palindroomwoord. Het langste palindroomwoord is: ‘koortsmeetsysteemstrook’. Zo, dat weten we dan ook alweer. Het onthouden is iets anders. 

(2). Het zou kunnen dat dit eigenlijk een ‘dt’ fout is. 

(3). Figuurlijk, hé, figuurlijk! 

Maar wat een verrassing staat er ons toch te wachten op deze mistige zondag! Wat een blij weerzien! Wat springt ons klein hartje op, vol van vreugde! Boeverken is terug! We hadden hem niet meer verwacht na zijn zwaar accident toen hij met zijn paard op een mootoo reed. Of was het nu met zijn mootoo dat hij op een paard reed? Ik wil er vanaf zijn. In alle geval, Dirk rijdt nu weer fiets en nog altijd mootoo, maar geen paard. Ge kunt niet alles doen, Fanny zegt het ook.

Dus omhels ik Dirkske van harte! Ivan is gelijk een beetje jaloers, dus geef ik hem een vriendschappelijke tik op zijn ballen*. 

Jeffrey staat daar wat raar op te kijken, en overweegt of hij nog lang met ons gaat meerijden. Verleden week keek hij ook al raar, toen Danny beweerde dat hij eens zijn velo gekuist had. Jeffrey keek eens goed en vroeg toen: ‘Ha ja? Wa kant?”. 

Zonder enige training of iets, na een dik jaar niet kunnen rijden, rijdt Dirk mee alsof het niks is, terwijl ik, ondanks mijn pompen, toch ga verzuipen vandaag, en ik ben er met mijn gebroken ribben maar 10 weken vantussen geweest. Raar toch, voor iemand met supertalent gelijk ik? Ik versta er ook niets van. 

Gisteren cyclocross Charles Ambiance in Wachtebeke. Wij dus naar ginder. Wij, dat zijn de reeds genoemden Dirk, Jeffrey en Ivan, en ook nog Jan, Johan, Maarten Jespers (die sinds een paar weken meerijdt), Luc, ik en kapitein Rudy. Die laatste zit vandaag met een serieus probleem. In plaats van teveel hormonen, gelijk anders, worstelt hij vandaag met véél te veel hormonen. Van meetafaan pakt hij de kop en sleurt door tot in Wachtebeke. Is dat om Dirk meteen op de proef te stellen? Ik denk dat hij de jonge gastjes eens wil tonen dat hij nog prof geweest is. Of probeert hij van mij er af te rijden misschien? Haha, dat ziet ge van hier! 

In Puyenbroeck vliegen er twee, drie buizerds weg, van dichtbij. Is dat omdat ze Ivan gezien hebben (zie verslag 25 februari 2018)? Het is zoals het spreekwoord zegt: ‘Een buizerd stoot zich geen twee keer aan dezelfde plotskep**.’  

Het cyclocross parkoers van Wachtebeke zijn ze aan het afbreke, maar wij kunnen het nog grotendeels doen. Man, wat zuigt die ondergrond aan uw wielen. En gladdig! De schuine kanten zijn aartsmoeilijk om recht te blijven. Die balkskes zagen er op tv nog te doen uit, maar als je ervoren staat: torenhoog. Ik moet voetje staan om Boeverken erover te krijgen. Daardoor komen we bij de steile brug aan als de anderen er al boven op staan te roepen gelijk zot: Ge moet hem klein leggen, ge moet hem klein leggen! Als ik zie dat zelfs Dirk al maar halfweg raakt, begin ik er niet aan. Ik leg hem klein, stap af en begin de brug op te klauteren. Awel, hij ligt klein, roep ik terug. Ge ziet van hier dat ik weer op mijn ribben zal kletsen en dan nog bovenop door de hele bende uitgelachen worden. Dirk rijdt weer naar beneden en rijdt bij zijn tweede poging vlot naar boven. Gene gewonen, zunne. Boven op de brug wacht er een foto-moment (zie foto’s). In alle geval: Diep respect voor de cyclocrossers en zeker voor de cyclocrossmeiskes! 

vervolg ... zie onder 

Na een eindeloos lang end wegel, van aan het Keysershof tot aan de sluis van Daknam (3.9 km aan één stuk), waar Rudy er weer aan sleurt gelijk zot, is mijn pijp helemaal uit. In Daknam slaan die plots allemaal een andere richting in. Anders gezegd: de groep splitst zich op in twee groepen, één van 8 en één van één. Mij niet gelaten, want de compagnie stond mij toch al niet aan en zo kan ik op het gemakske nog wat kilometers bij trainen. In het mistige weer is het soms twijfelen of ik wel de juiste richting uitrijd, maar zie, we komen bijna allemaal gelijk aan in de Beize.

We eindigen met een multiple choice quizvraag: Met welke woorden dient Koen soep op?  

Keuze 1: ‘Wie van U heren had soep besteld, alstublieft?’.  

Keuze 2: “Mag ik zo vrij zijn te vragen voor wie van U deze soepjes bestemd waren, alstublieft?  

Keuze 3: “SOEPE! SOEPE!” 

Het juiste antwoord levert 3 gratis consommaties (maar geen soepe) op in de Beize. 

Mario 

*Zie vorig verslag (van Ivan): Bij de woorden met een sterretje achter, mag je de A door een I vervangen. Maar je moet niet, hé.  

**: Bij de woorden met twee sterretjes achter mag je de O en de E van plaats verwisselen. 

De kermis van vorige week is volledig opgekraamd, maar het kerkplein staat nu tjokvol geparkeerde auto’s van sportieve wandelaars die van heinde en verre komen om Kalken en omstreken per te voet te gaan verkennen.  Dus best zo snel mogelijk andere oorden opzoeken, kwestie van mekaar niet te veel voor de voeten en wielen te lopen.  Mario heeft nog een nief wegelke gevonden in Wetteren, de Blauwe Paal.  Axel T, Luc K, Johan VH, Jan W, Rudy R en ikzelf besluiten hem te volgen voor een blauwe rit. We vertrekken via den Vaart en willen langs Den Blauwen Steen richting Wetteren, maar daar zouden we al meteen de wandelaars kruisen.  Voor de rust nemen we een afslagske verder.  Over de Nieuwe Passarelle en het marktplein raken we langs enkele dorpsstaatjes toch op den buiten voor een eerste stukje off road.  En het is al meteen een echt “Marioke”, een ambetanterikske met hobbels en putten.  Ik vraag of dit nu diene blauwe paal is, maar volgens de gids volgt die nog even later.  Dit stukske zal dan wel de blauwe billen (*) noemen, zeg ik. We dokkeren naarstig verder langs Kwatrecht richting Melle, Merelbeke er zorg voor dragend dat we geen enkel hobbelig stukske laten liggen.  Het gaat zoals gewoonlijk goed vooruit, en Axel is de eerste die een beetje teveel risico neemt en onderuit gaat.  Losse steentjes in de bocht is zijn excuus.  Niet zoveel later is het Mario die onderuit gaat.  Geen losse steentjes maar een takje is voldoende om hem een knieval te laten doen. We vervolgen onze weg, en er beginnen zo hier en daar toch een paar mooie bosstroken tussen te zitten.  Ik begin er zelf aan te denken om Mario een complimentje te maken over zijn parcours, maar net dan krijgen we weer een superslecht stuk voor de wielen en mijn blauwe billen(*) besluiten er anders over.  Geen twee zonder drie denkt Mario en even verder gaat hij opnieuw tegen de vlakte.  Zonder steentjes of takjes dit keer, maar wel een smak van 2.7 op de schaal van richter met zijn stuur dat zich in zijn ribben plant.  Het duurt even voor hij overeind raakt en terug op zijn fiets klimt.  Hij probeert nog even, maar moet een tweetal kilometer opnieuw afstappen wegens teveel zeer.  We besluiten geen risico’s te nemen en toch maar een ziekenwagen te bellen.  Terwijl we wachten op hulp komt er net een sportieve dame aan gelopen.  Ze springt meteen ter hulp en blijkt de nodige medische kennis te hebben om te zien dat er toch iets ernstig aan de hand is. Het gaat van kwaad naar erger met Mario die ondertussen ligt te kermen van de pijn.  De hulpvaardige dame, die dokter blijkt te zijn, verwittigd voor alle zekerheid de MUG dienst.  Nadat ze Mario heeft bevraagd over de pijn en de ongemakken is ze toch lichtjes in paniek.  Ja, dat is hier wel serieus zulle, zegt ze, want hij kan al bijna niet meer praten.  Ik kan haar gelukkig gerust stellen dat hij altijd zo spreekt omdat hij van Poperinge afkomstig is.  Om het wachten een beetje te verzachten en de patiënt een beetje op zijn gemak te stellen, stelt zij zichzelf voor als dokter-gynaecologe.  Mario flakkert nog even op en zegt dat hij zelf doceert aan het UZ-Gent met als specialisatie Vaginale micro biologie.  Opnieuw kijkt die mevrouw mij vertwijfeld aan met in haar ogen een blik van “nu zijn we hem kwijt” maar ik bevestig haar dat dit wel degelijk juist is. Uiteindelijk komt de ambulance er aan, kort nadien gevolgd door de MUG.  Pijnstilling wordt toegediend, darmkes kabeltjes en slangen aangesloten, en na veel vijven en zessen leggen ze hem op een speciale matras die vacuum getrokken word.  Dat vacuum trekken is blijkbaar om persoon in kwestie de demobiliseren en niet om beter te bewaren.  Gelukkig maar want ander waren ze daar beter vele jaren vroegen mee begonnen.  Uiteindelijk wordt Mario ingeladen en afgevoerd naar het UZ in Gent,en kunnen wij toch redelijk onder de indruk terug huiswaarts.  Van Merelbeke naar Kalken in een half uurke, misschien zal de adrenaline hier ook wel iets mee te maken hebben.   

Eindbalans:  3 gebroken ribben en een klaplong.  Spoedig herstel Mario, en hopelijk snel weer paraat. 

Nota: Waar een (*) na het woord staat, mag de I vervangen worden door een A. 

Ivan. 

Maandag 8 september 2019. Scheve Villa, Berlare. 70 km.  

Axel, Cedric, Ivan, Johan, Luc, Mario, Pieter, Rudy en Rudy. 

Met 9 aan de kerk. En blijkbaar passeert de toertocht van de Chiro van Berlare, van de Scheve Villa, die we vandaag gaan doen, alhier. Dus zegt Luc: ‘Als we nu eens hier inpikten, dan kunnen we meteen de grote toer van 70 km doen.’ Beste Luc, als ge nog van die goeie ideeën hebt tenaastekeer, zoudt ge dan misschien willen thuisblijven? Merci. Wij dus weg voor 70 km wegels, die dankzij de regenbuien van de voorbije nacht juist gepast lekker vet liggen. 

Volgens mij heeft Luc ook ketonen gepakt. Want die rijdt zowaar kilometers lang op kop, iet wat hij anders zelden of nooit doet. En het gaat serieus vooruit, gelijk het de hele morgen lang vlammen zal worden. Anneke zegt het ook: ‘Luc, ge zit meer op uw velo dan op, euh, dan op uw buro.’ We weten natuurlijk allemaal dat Anneke iets anders bedoelt. Ze bedoelt natuurlijk: ‘op uw buro-stoel’. Want wie zit er nu op zijn buro!? Maar het was kwestie dat het moest rijmen.  

Die pakken hier de laatste tijd allemaal ketonen volgens mij. Wel, allemaal, ’t is te zeggen, Rudy Rogiers en ikzelf niet. Wij hebben dat niet nodig. Rudy niet omdat hij als klein manneke in een vat vol keto…, euh, toverdrank is gevallen. Volgens zijn broer Ivan was dat eigenlijk gewoon in de beerput van hoeve Rogiers. Zegt moeder Rogiers: “Heeft er iemand onzen Rudy nog gezien het laatste half uur?” “Ivan, ga gij eens kijken of hij niet weer in de beerput hangt te lanterfanten?” Wat er ook van zij, het heeft toch goed geholpen bij Rudy. En ik heb dat niet nodig omwille van mijn gezonde levensstijl: wat letten op de voeding, goed slapen, af en toe eens goed s.., euh goed s.., euh goed sfietsen, niet teveel roken, en zeker en vooral: niet teveel alkool! 

Als ik aan Luc en aan Ivan vraag welk merk van ketonen zij pakken, krijg ik van alletwee hetzelfde antwoord: “Ik ga het e ké tonen”. Maar die mop kenden we al. 

Gelukkig, of niet, twee platte banden, van mannen die nog met een binnenband rijden: Johan en Rudy DC. Die laatste rijdt zelfs nog met 26 inch wielen. Een platte band en geen tubeless, dat betekent dus naar aloude afspraak: de hele meute trakteren. We verliezen dan wel wat tijd, maar we drinken achteraf toch gratis. In onze wildste dromen dan toch. 

Er is nog een mooie afsluiter. De laatste bevoorrading is niet alleen met bier (Vicaris. Lekker! Dat noem ik nu nog eens een bevoorrading, zie!), maar ook in het prachtige decor van de tuin van Berlare Kasteel, in Berlare centrum. Die is nu blijkbaar open voor publiek, dus een goeie tip voor als je eens een mooie wandeling wil doen, beste lezer. 

Na de rit schrijven we ons in in de Scheve Villa. Kwestie van het eens omgekeerd te doen. Vanaan de Scheve Villa pak ik resoluut de kop en rij ik windop toch een mooie 30 per uur richting Kalken, kwestie van ons gemiddelde niet onder de 26 te laten zakken. Pas op, dat nadat we er al een hele morgen vlammen opzitten hebben, hé. En dat op mijn leeftijd, hé! Achter mij liggen ze op apegapen en is het bekkentrekken en trekkebenen. Ik hoor in gedachten hoe ze smeken voor een beetje medelijden, maar nee, ik heb geen kompassie met die bende loezers. Ze gaan eens leren wat echt afzien is, zie, stelletje sukkelaars. Ik haal alles uit de kast. Geeneen gaat er hier nog overkomen! Tot ik daar plots, vanuit de linkerhoek van mijn lodderig linkeroog, aan de overkant van de baan op het linkse voetpad, een sliert modderfokkers mij zie voorbijschuiven, aangevoerd door onze kapitein! De smeerlappen zijn achter mijn gat de baan overgestoken en rijden mij zomaar voorbij. Kwestie van een mens eens vierkant belachelijk te maken, kan dat tellen. Dank u, lieve vriendjes! Ik ga jullie volgende keer nog eens uit de wind zetten door kop te trekken. Ge moogt er zeker op rekenen, bende ondankbare honden! 

In de Beize zetten we ons eerst op het terras (zie foto), maar de eerste regendruppels van de dag doen ons verhuizen naar binnen. Koen komt opdienen met een bril op zijn neus. En ja, ik moet zeggen dat hij er vandaag echt intelligent uit ziet.  

Het is toch wreed hoe zo een bril kan bedriegen, hé. Mario 

Ritverslag opgesplitst in 3 delen omdat het te lang is !  

Jubileumrit, want exact 20 jaar geleden stonden we, onder initiatief van Rudy Rogiers en van KWB Kalken, voor de allereerste keer aan de kerk. Ik stond daar ook, met iets wat op een fiets geleek. Van degenen die er die allereerste rit bij waren, rijden er vijf nog altijd mee: Rudy R zelf natuurlijk, Rudy Vergeylen, Luc Krick, Danny Fack, en ondergetekende. Van die vijf rijden er vandaag zelfs vier mee, behalve Rudy V, die volgens de geruchten weeral ergens zit/ligt/fietst te genieten van zijn pensioen, met Danny zijn zus dan nog; Oeveel sjans kunt ge hebben?  

Van de andere 7 die vandaag meerijden, lag Jeffrey twintig jaar geleden zijn pampers nog vol te, euh, nog te vullen. En Pieter, Cedric en Thomas hadden toen last van jeugdpuistjes en van ongewenste haargroei overal en ook voor het eerst - maar helaas, vanaf dan voor de rest van hun leven - van de meiskes. Rijden vandaag verder nog mee: Axel, Ivan en Jan, toch ook al oudgedienden, met de nadruk op oud, zeker bij Ivan, al zoudt ge dat (beter) niet zeggen. Zo zijn we met 11 voor deze jubileumrit, voor de zoveelste keer over droog en stoffig parkoers, en weeral zonder regen. 

Toertocht te Lochristi, dan denk je aan wegels in Desteldonk en Zelzate, maar we rijden over Destelbergen naar deze kanten op: Wetteren ten Ede, Heusden, Laarne. Vooral Jan Willems, net terug van de Swiss Epic, legt er de pees op. We halen een gemiddelde van 27 induur, ondanks de vele kronkelige en stoffige wegels. Dan weet ge dat het heel dikwijls heel veel boven de 30 gaat. Maar vandaag zijn ze allemaal serieus in form. Met een bende van 11 gasten vol Grinta gaat het goed vooruit. Of gelijk Koen van de Beize en ikzelf het zouden zeggen: 11 hasten vol hrinta. Spijtig genoeg liggen er steeds meer en meer grintwegels, of zoals Rudy mij nadoet: hrintwehels. 

Er moet onlangs een aannemer naar de gemeentes gestapt zijn met de vraag: “Zeg, gemeentes, ik heb hier nog ik weet niet hoeveel grint liggen, kunt ge daar niets nuttigs mee doen?” Waarop de gemeentes antwoordden: “Wel ja, al die wegels die we nog niet gebetonneerd of geasfalteerd hebben of waar er nog geen plakkaatjes met ‘Privaat’ zijn op gezet, we zouden die in grint kunnen leggen. Goed idee! Wat moet dat kosten voor de gemeentekas, mijn beste aannemer, en vooral, wat brengt dat voor ons, gemeentebestuurders, op?” Binnenkort is het dus gedaan met het mountainbiken in onze streek en gaan we moeten gravel-biken of op de baan rijden: eentonig altijd hetzelfde.