Zondag 11 oktober 2020. Baaigem in the rain.
Waarschuwing. Dit verslag bevat passages die niet geschikt zijn voor lezertjes jonger dan 60 jaar. Ouderlijk toezicht en begeleiding zijn aangeraden.
Na 2 weken thuisgebleven te zijn omdat Frank en Sabine (en dienen nieuwen) voorspeld hadden dat het ging regenen, om dan te moeten vaststellen dat er elke keer GEEN ENKELE DRUPPEL valt, dacht ik: Maar deze keer gaan ze den dezen niet liggen hebben, gelijk wat ze voorspellen.
Er was weer veel regen voorspeld, dus ik toch gaan rijden. En jawel hoor, ze hadden me toch wel weer liggen zeker: nu kieperden ze de regen met bakken uit de grijze, donkere herfsthemel. Deze keer kunt ge alvast niet kwaad zijn op Frank en Sabine, merkt Rudy op. Dat maakt het dan nog erger, hé, als ge het op niemand anders kunt steken. Hoe dikwijls heb ik dat al niet voorgehad in mijn leven? – dat ik het op niemand anders kon steken. Veel te veel.
Als ik arriveer, staat alleen nog maar Johan aan de kerk. Alleen de twee zestig-plussers zijn er al, merk ik op. Dan komt Axel aan. Ha, nu zijn de drie rapste er al, zeg ik. Tenminste als ge van langs onderaan in het klassement begint te tellen, moet ik er wel aan toevoegen. Dan komt Ivan. Ha, nu zijn we al met de vier sympatiekste, zeg ik. Hahaha, deze laatste opmerking was maar om te lachen, natuurlijk. Er mag al eens gelachen worden ook, hé.
Laat ons rap vertrekken, zegt Axel, voor er van die raprijdende ambetanterikken (al de rest van de modderfokkers dus) toekomen, het is al 8:36. We ontsnappen bijna van het kerkplein, maar helaas, twee dergelijke ambetanterikken komen juist nog terzelfdertijd het plein opgereden: Stefan en Rudy R, de laatste zoals steeds stipt 7 minuten te laat.
Axel weet dat de langverwachte brug over de Kalkense Vaart geplaatst is. Wij langs Fifi de Mennenweg in en ernaartoe. Amai. Ik had me een lieflijk romantisch houten voetgangers-fietserbrugje voorgesteld, maar dit lijkt meer op het monster van ijzer en staal van Wannes Vandevelde. Maar alla, niet geklaagd, dit is een grote verbetering voor de wandelingen en fietstochtjes die je nu kunt doen. Johan vereeuwigt dit historische moment met één van zijn beruchte selfies: de eerste modderfokkers die de brug over de Kalkense Vaart oversteken. Nu nog een brug over de nieuw-uitgegraven Oude Schelde, daar waar ze uitmondt in de Vaart, dus vlakbij deze brug, zodat we aan de andere kant van de Kalkense Vaart weer doorkunnen naar de Schelde, gelijk een paar jaar geleden, en het is perfect.
Nog maar in Melle, en we zijn al doorweekt door een eerste wolkbreuk, en Ivan besluit huiswaarts te keren, geplaagd door pijn in de knie. Het vooruitzicht van nog een paar uur door de modder ploeteren met een kletsnat pak zal ook de moraal niet opgekrikt hebben. Met vijf verder, tot we omgekeerd op het parkoers van onze ondertussen klassieke uitstap naar Baaigem komen. We rijden dus de toer omgekeerd en Axel pakt nog een extra-bos mee, kwestie van genoeg drets onder de wielen te krijgen.
Even zijn we Johan kwijt in het eerste bos van de dag. Johan got stuck in the mud, zegt Axel. Deze totaal onbelangrijke gebeurtenissen spelen zich af ter hoogte van de Butter Corner Street (de Boterhoekstraat), niet zo ver van Rollercoaster Road (de Rollebaan) en de Rats Crossing (de Rattepas) in Bottelare (Flesselare).
Maar wat gebeurt er nu? Een vuil wegelke + mooi klimmetje naar Munte toe, maar Rudy slaat die over en snijdt een hoek af, op de asfalt blijvende.
En even verder, weer van dattum. Het Heilig Geestgoed bos (deel van de Makegemse bossen bij Munte) ligt er, zoals te verwachten was, heel drassig bij, en het is er ook zóo donker en angstaanjagend door de regen dat Axel niet van onze zijde wijkt: bang van de boze wolf dat hij is. Ik moet zodanig rare maneuvers doen om recht te blijven in de diepe plassen dat Stefan in een onbedaarlijke lach schiet, die door het donkere bos weergalmt. Dat wilt ge echt niet meemaken, lieve lezertjes. Door de aanstekelijke lach van Stefan, schiet ik zelf in de lach, en daardoor is het nog moeilijker om recht te blijven. Ook dit bos slaat Rudy over. Heeft Rudy nu ook al bang van de boze wolf, voor zo een grote vent? Nee hoor, het is nog erger gesteld: Rudy heeft bang van een beetje more. Ja, beste mensen, vroegdementie bij bijna-zestigjarigen, het is een sterk onderschat probleem in Vlaanderen. Doe er iets aan! Storten op onderstaande rekeninig kan nooit geen kwaad, natuurlijk. Ik fiets graag, zegt Rudy, maar zwemmen veel minder. Nochtans dacht ik dat Rudy vroeger wel graag zwom, en nog liefst ónder water, maar dat is van horen zeggen.
Omdat we ondertussen goed bezig zijn aan de tweede wolkbreuk, kiezen we voor asfalt vanaf Bottelare en Rudy legt er nog een beetje de pees op, zodat we in Laarne nog de Unkerbakzikers voorbijsteken. Nat en vuil, maar voldaan arriveren we in de tent op de parking van De Beize, na 54 km aan 23.7 induur, helemaal niet slecht gezien de staat van de ondergrond en de atmosferische omstandigheden.
De poging van Koen om ons in zijn tent alsnog te vergassen met zijn gasflesverwarming* is schromelijk mislukt. Anders was er hier geen verslagske natuurlijk. Ook de dappere B-kes (Els, Nancy en Ivan2) en de Veldmeersrunners kwamen allemaal geelhuids weg.
Mario
*Euh, schreef ik ‘Verwarming’!?? Echt waar?
‘Stop vroegdementie bij bijna-zestigjarigen’. Rekeningnummer: BE49 0001 2992 1371. Giften fiscaal aftrekbaar vanaf 2000 Euro.
Zondag 11 oktober 2020. Baaigem in the rain.
Waarschuwing. Dit verslag bevat passages die niet geschikt zijn voor lezertjes jonger dan 60 jaar. Ouderlijk toezicht en begeleiding zijn aangeraden.
Na 2 weken thuisgebleven te zijn omdat Frank en Sabine (en dienen nieuwen) voorspeld hadden dat het ging regenen, om dan te moeten vaststellen dat er elke keer GEEN ENKELE DRUPPEL valt, dacht ik: Maar deze keer gaan ze den dezen niet liggen hebben, gelijk wat ze voorspellen.
Er was weer veel regen voorspeld, dus ik toch gaan rijden. En jawel hoor, ze hadden me toch wel weer liggen zeker: nu kieperden ze de regen met bakken uit de grijze, donkere herfsthemel. Deze keer kunt ge alvast niet kwaad zijn op Frank en Sabine, merkt Rudy op. Dat maakt het dan nog erger, hé, als ge het op niemand anders kunt steken. Hoe dikwijls heb ik dat al niet voorgehad in mijn leven? – dat ik het op niemand anders kon steken. Veel te veel.
Als ik arriveer, staat alleen nog maar Johan aan de kerk. Alleen de twee zestig-plussers zijn er al, merk ik op. Dan komt Axel aan. Ha, nu zijn de drie rapste er al, zeg ik. Tenminste als ge van langs onderaan in het klassement begint te tellen, moet ik er wel aan toevoegen. Dan komt Ivan. Ha, nu zijn we al met de vier sympatiekste, zeg ik. Hahaha, deze laatste opmerking was maar om te lachen, natuurlijk. Er mag al eens gelachen worden ook, hé.
Laat ons rap vertrekken, zegt Axel, voor er van die raprijdende ambetanterikken (al de rest van de modderfokkers dus) toekomen, het is al 8:36. We ontsnappen bijna van het kerkplein, maar helaas, twee dergelijke ambetanterikken komen juist nog terzelfdertijd het plein opgereden: Stefan en Rudy R, de laatste zoals steeds stipt 7 minuten te laat.
Axel weet dat de langverwachte brug over de Kalkense Vaart geplaatst is. Wij langs Fifi de Mennenweg in en ernaartoe. Amai. Ik had me een lieflijk romantisch houten voetgangers-fietserbrugje voorgesteld, maar dit lijkt meer op het monster van ijzer en staal van Wannes Vandevelde. Maar alla, niet geklaagd, dit is een grote verbetering voor de wandelingen en fietstochtjes die je nu kunt doen. Johan vereeuwigt dit historische moment met één van zijn beruchte selfies: de eerste modderfokkers die de brug over de Kalkense Vaart oversteken. Nu nog een brug over de nieuw-uitgegraven Oude Schelde, daar waar ze uitmondt in de Vaart, dus vlakbij deze brug, zodat we aan de andere kant van de Kalkense Vaart weer doorkunnen naar de Schelde, gelijk een paar jaar geleden, en het is perfect.
Nog maar in Melle, en we zijn al doorweekt door een eerste wolkbreuk, en Ivan besluit huiswaarts te keren, geplaagd door pijn in de knie. Het vooruitzicht van nog een paar uur door de modder ploeteren met een kletsnat pak zal ook de moraal niet opgekrikt hebben. Met vijf verder, tot we omgekeerd op het parkoers van onze ondertussen klassieke uitstap naar Baaigem komen. We rijden dus de toer omgekeerd en Axel pakt nog een extra-bos mee, kwestie van genoeg drets onder de wielen te krijgen.
Even zijn we Johan kwijt in het eerste bos van de dag. Johan got stuck in the mud, zegt Axel. Deze totaal onbelangrijke gebeurtenissen spelen zich af ter hoogte van de Butter Corner Street (de Boterhoekstraat), niet zo ver van Rollercoaster Road (de Rollebaan) en de Rats Crossing (de Rattepas) in Bottelare (Flesselare).
Maar wat gebeurt er nu? Een vuil wegelke + mooi klimmetje naar Munte toe, maar Rudy slaat die over en snijdt een hoek af, op de asfalt blijvende.
En even verder, weer van dattum. Het Heilig Geestgoed bos (deel van de Makegemse bossen bij Munte) ligt er, zoals te verwachten was, heel drassig bij, en het is er ook zóo donker en angstaanjagend door de regen dat Axel niet van onze zijde wijkt: bang van de boze wolf dat hij is. Ik moet zodanig rare maneuvers doen om recht te blijven in de diepe plassen dat Stefan in een onbedaarlijke lach schiet, die door het donkere bos weergalmt. Dat wilt ge echt niet meemaken, lieve lezertjes. Door de aanstekelijke lach van Stefan, schiet ik zelf in de lach, en daardoor is het nog moeilijker om recht te blijven. Ook dit bos slaat Rudy over. Heeft Rudy nu ook al bang van de boze wolf, voor zo een grote vent? Nee hoor, het is nog erger gesteld: Rudy heeft bang van een beetje more. Ja, beste mensen, vroegdementie bij bijna-zestigjarigen, het is een sterk onderschat probleem in Vlaanderen. Doe er iets aan! Storten op onderstaande rekeninig kan nooit geen kwaad, natuurlijk. Ik fiets graag, zegt Rudy, maar zwemmen veel minder. Nochtans dacht ik dat Rudy vroeger wel graag zwom, en nog liefst ónder water, maar dat is van horen zeggen.
Omdat we ondertussen goed bezig zijn aan de tweede wolkbreuk, kiezen we voor asfalt vanaf Bottelare en Rudy legt er nog een beetje de pees op, zodat we in Laarne nog de Unkerbakzikers voorbijsteken. Nat en vuil, maar voldaan arriveren we in de tent op de parking van De Beize, na 54 km aan 23.7 induur, helemaal niet slecht gezien de staat van de ondergrond en de atmosferische omstandigheden.
De poging van Koen om ons in zijn tent alsnog te vergassen met zijn gasflesverwarming* is schromelijk mislukt. Anders was er hier geen verslagske natuurlijk. Ook de dappere B-kes (Els, Nancy en Ivan2) en de Veldmeersrunners kwamen allemaal geelhuids weg.
Mario
*Euh, schreef ik ‘Verwarming’!?? Echt waar?
‘Stop vroegdementie bij bijna-zestigjarigen’. Rekeningnummer: BE49 0001 2992 1371. Giften fiscaal aftrekbaar vanaf 2000 Euro.
Zondag 11 oktober 2020. Baaigem in the rain.
Waarschuwing. Dit verslag bevat passages die niet geschikt zijn voor lezertjes jonger dan 60 jaar. Ouderlijk toezicht en begeleiding zijn aangeraden.
Na 2 weken thuisgebleven te zijn omdat Frank en Sabine (en dienen nieuwen) voorspeld hadden dat het ging regenen, om dan te moeten vaststellen dat er elke keer GEEN ENKELE DRUPPEL valt, dacht ik: Maar deze keer gaan ze den dezen niet liggen hebben, gelijk wat ze voorspellen.
Er was weer veel regen voorspeld, dus ik toch gaan rijden. En jawel hoor, ze hadden me toch wel weer liggen zeker: nu kieperden ze de regen met bakken uit de grijze, donkere herfsthemel. Deze keer kunt ge alvast niet kwaad zijn op Frank en Sabine, merkt Rudy op. Dat maakt het dan nog erger, hé, als ge het op niemand anders kunt steken. Hoe dikwijls heb ik dat al niet voorgehad in mijn leven? – dat ik het op niemand anders kon steken. Veel te veel.
Als ik arriveer, staat alleen nog maar Johan aan de kerk. Alleen de twee zestig-plussers zijn er al, merk ik op. Dan komt Axel aan. Ha, nu zijn de drie rapste er al, zeg ik. Tenminste als ge van langs onderaan in het klassement begint te tellen, moet ik er wel aan toevoegen. Dan komt Ivan. Ha, nu zijn we al met de vier sympatiekste, zeg ik. Hahaha, deze laatste opmerking was maar om te lachen, natuurlijk. Er mag al eens gelachen worden ook, hé.
Laat ons rap vertrekken, zegt Axel, voor er van die raprijdende ambetanterikken (al de rest van de modderfokkers dus) toekomen, het is al 8:36. We ontsnappen bijna van het kerkplein, maar helaas, twee dergelijke ambetanterikken komen juist nog terzelfdertijd het plein opgereden: Stefan en Rudy R, de laatste zoals steeds stipt 7 minuten te laat.
Axel weet dat de langverwachte brug over de Kalkense Vaart geplaatst is. Wij langs Fifi de Mennenweg in en ernaartoe. Amai. Ik had me een lieflijk romantisch houten voetgangers-fietserbrugje voorgesteld, maar dit lijkt meer op het monster van ijzer en staal van Wannes Vandevelde. Maar alla, niet geklaagd, dit is een grote verbetering voor de wandelingen en fietstochtjes die je nu kunt doen. Johan vereeuwigt dit historische moment met één van zijn beruchte selfies: de eerste modderfokkers die de brug over de Kalkense Vaart oversteken. Nu nog een brug over de nieuw-uitgegraven Oude Schelde, daar waar ze uitmondt in de Vaart, dus vlakbij deze brug, zodat we aan de andere kant van de Kalkense Vaart weer doorkunnen naar de Schelde, gelijk een paar jaar geleden, en het is perfect.
Nog maar in Melle, en we zijn al doorweekt door een eerste wolkbreuk, en Ivan besluit huiswaarts te keren, geplaagd door pijn in de knie. Het vooruitzicht van nog een paar uur door de modder ploeteren met een kletsnat pak zal ook de moraal niet opgekrikt hebben. Met vijf verder, tot we omgekeerd op het parkoers van onze ondertussen klassieke uitstap naar Baaigem komen. We rijden dus de toer omgekeerd en Axel pakt nog een extra-bos mee, kwestie van genoeg drets onder de wielen te krijgen.
Even zijn we Johan kwijt in het eerste bos van de dag. Johan got stuck in the mud, zegt Axel. Deze totaal onbelangrijke gebeurtenissen spelen zich af ter hoogte van de Butter Corner Street (de Boterhoekstraat), niet zo ver van Rollercoaster Road (de Rollebaan) en de Rats Crossing (de Rattepas) in Bottelare (Flesselare).
Maar wat gebeurt er nu? Een vuil wegelke + mooi klimmetje naar Munte toe, maar Rudy slaat die over en snijdt een hoek af, op de asfalt blijvende.
En even verder, weer van dattum. Het Heilig Geestgoed bos (deel van de Makegemse bossen bij Munte) ligt er, zoals te verwachten was, heel drassig bij, en het is er ook zóo donker en angstaanjagend door de regen dat Axel niet van onze zijde wijkt: bang van de boze wolf dat hij is. Ik moet zodanig rare maneuvers doen om recht te blijven in de diepe plassen dat Stefan in een onbedaarlijke lach schiet, die door het donkere bos weergalmt. Dat wilt ge echt niet meemaken, lieve lezertjes. Door de aanstekelijke lach van Stefan, schiet ik zelf in de lach, en daardoor is het nog moeilijker om recht te blijven. Ook dit bos slaat Rudy over. Heeft Rudy nu ook al bang van de boze wolf, voor zo een grote vent? Nee hoor, het is nog erger gesteld: Rudy heeft bang van een beetje more. Ja, beste mensen, vroegdementie bij bijna-zestigjarigen, het is een sterk onderschat probleem in Vlaanderen. Doe er iets aan! Storten op onderstaande rekeninig kan nooit geen kwaad, natuurlijk. Ik fiets graag, zegt Rudy, maar zwemmen veel minder. Nochtans dacht ik dat Rudy vroeger wel graag zwom, en nog liefst ónder water, maar dat is van horen zeggen.
Omdat we ondertussen goed bezig zijn aan de tweede wolkbreuk, kiezen we voor asfalt vanaf Bottelare en Rudy legt er nog een beetje de pees op, zodat we in Laarne nog de Unkerbakzikers voorbijsteken. Nat en vuil, maar voldaan arriveren we in de tent op de parking van De Beize, na 54 km aan 23.7 induur, helemaal niet slecht gezien de staat van de ondergrond en de atmosferische omstandigheden.
De poging van Koen om ons in zijn tent alsnog te vergassen met zijn gasflesverwarming* is schromelijk mislukt. Anders was er hier geen verslagske natuurlijk. Ook de dappere B-kes (Els, Nancy en Ivan2) en de Veldmeersrunners kwamen allemaal geelhuids weg.
Mario
*Euh, schreef ik ‘Verwarming’!?? Echt waar?
‘Stop vroegdementie bij bijna-zestigjarigen’. Rekeningnummer: BE49 0001 2992 1371. Giften fiscaal aftrekbaar vanaf 2000 Euro.
Zondag 11 oktober 2020. Baaigem in the rain.
Waarschuwing. Dit verslag bevat passages die niet geschikt zijn voor lezertjes jonger dan 60 jaar. Ouderlijk toezicht en begeleiding zijn aangeraden.
Na 2 weken thuisgebleven te zijn omdat Frank en Sabine (en dienen nieuwen) voorspeld hadden dat het ging regenen, om dan te moeten vaststellen dat er elke keer GEEN ENKELE DRUPPEL valt, dacht ik: Maar deze keer gaan ze den dezen niet liggen hebben, gelijk wat ze voorspellen.
Er was weer veel regen voorspeld, dus ik toch gaan rijden. En jawel hoor, ze hadden me toch wel weer liggen zeker: nu kieperden ze de regen met bakken uit de grijze, donkere herfsthemel. Deze keer kunt ge alvast niet kwaad zijn op Frank en Sabine, merkt Rudy op. Dat maakt het dan nog erger, hé, als ge het op niemand anders kunt steken. Hoe dikwijls heb ik dat al niet voorgehad in mijn leven? – dat ik het op niemand anders kon steken. Veel te veel.
Als ik arriveer, staat alleen nog maar Johan aan de kerk. Alleen de twee zestig-plussers zijn er al, merk ik op. Dan komt Axel aan. Ha, nu zijn de drie rapste er al, zeg ik. Tenminste als ge van langs onderaan in het klassement begint te tellen, moet ik er wel aan toevoegen. Dan komt Ivan. Ha, nu zijn we al met de vier sympatiekste, zeg ik. Hahaha, deze laatste opmerking was maar om te lachen, natuurlijk. Er mag al eens gelachen worden ook, hé.
Laat ons rap vertrekken, zegt Axel, voor er van die raprijdende ambetanterikken (al de rest van de modderfokkers dus) toekomen, het is al 8:36. We ontsnappen bijna van het kerkplein, maar helaas, twee dergelijke ambetanterikken komen juist nog terzelfdertijd het plein opgereden: Stefan en Rudy R, de laatste zoals steeds stipt 7 minuten te laat.
Axel weet dat de langverwachte brug over de Kalkense Vaart geplaatst is. Wij langs Fifi de Mennenweg in en ernaartoe. Amai. Ik had me een lieflijk romantisch houten voetgangers-fietserbrugje voorgesteld, maar dit lijkt meer op het monster van ijzer en staal van Wannes Vandevelde. Maar alla, niet geklaagd, dit is een grote verbetering voor de wandelingen en fietstochtjes die je nu kunt doen. Johan vereeuwigt dit historische moment met één van zijn beruchte selfies: de eerste modderfokkers die de brug over de Kalkense Vaart oversteken. Nu nog een brug over de nieuw-uitgegraven Oude Schelde, daar waar ze uitmondt in de Vaart, dus vlakbij deze brug, zodat we aan de andere kant van de Kalkense Vaart weer doorkunnen naar de Schelde, gelijk een paar jaar geleden, en het is perfect.
Nog maar in Melle, en we zijn al doorweekt door een eerste wolkbreuk, en Ivan besluit huiswaarts te keren, geplaagd door pijn in de knie. Het vooruitzicht van nog een paar uur door de modder ploeteren met een kletsnat pak zal ook de moraal niet opgekrikt hebben. Met vijf verder, tot we omgekeerd op het parkoers van onze ondertussen klassieke uitstap naar Baaigem komen. We rijden dus de toer omgekeerd en Axel pakt nog een extra-bos mee, kwestie van genoeg drets onder de wielen te krijgen.
Even zijn we Johan kwijt in het eerste bos van de dag. Johan got stuck in the mud, zegt Axel. Deze totaal onbelangrijke gebeurtenissen spelen zich af ter hoogte van de Butter Corner Street (de Boterhoekstraat), niet zo ver van Rollercoaster Road (de Rollebaan) en de Rats Crossing (de Rattepas) in Bottelare (Flesselare).
Maar wat gebeurt er nu? Een vuil wegelke + mooi klimmetje naar Munte toe, maar Rudy slaat die over en snijdt een hoek af, op de asfalt blijvende.
En even verder, weer van dattum. Het Heilig Geestgoed bos (deel van de Makegemse bossen bij Munte) ligt er, zoals te verwachten was, heel drassig bij, en het is er ook zóo donker en angstaanjagend door de regen dat Axel niet van onze zijde wijkt: bang van de boze wolf dat hij is. Ik moet zodanig rare maneuvers doen om recht te blijven in de diepe plassen dat Stefan in een onbedaarlijke lach schiet, die door het donkere bos weergalmt. Dat wilt ge echt niet meemaken, lieve lezertjes. Door de aanstekelijke lach van Stefan, schiet ik zelf in de lach, en daardoor is het nog moeilijker om recht te blijven. Ook dit bos slaat Rudy over. Heeft Rudy nu ook al bang van de boze wolf, voor zo een grote vent? Nee hoor, het is nog erger gesteld: Rudy heeft bang van een beetje more. Ja, beste mensen, vroegdementie bij bijna-zestigjarigen, het is een sterk onderschat probleem in Vlaanderen. Doe er iets aan! Storten op onderstaande rekeninig kan nooit geen kwaad, natuurlijk. Ik fiets graag, zegt Rudy, maar zwemmen veel minder. Nochtans dacht ik dat Rudy vroeger wel graag zwom, en nog liefst ónder water, maar dat is van horen zeggen.
Omdat we ondertussen goed bezig zijn aan de tweede wolkbreuk, kiezen we voor asfalt vanaf Bottelare en Rudy legt er nog een beetje de pees op, zodat we in Laarne nog de Unkerbakzikers voorbijsteken. Nat en vuil, maar voldaan arriveren we in de tent op de parking van De Beize, na 54 km aan 23.7 induur, helemaal niet slecht gezien de staat van de ondergrond en de atmosferische omstandigheden.
De poging van Koen om ons in zijn tent alsnog te vergassen met zijn gasflesverwarming* is schromelijk mislukt. Anders was er hier geen verslagske natuurlijk. Ook de dappere B-kes (Els, Nancy en Ivan2) en de Veldmeersrunners kwamen allemaal geelhuids weg.
Mario
*Euh, schreef ik ‘Verwarming’!?? Echt waar?
‘Stop vroegdementie bij bijna-zestigjarigen’. Rekeningnummer: BE49 0001 2992 1371. Giften fiscaal aftrekbaar vanaf 2000 Euro.
|
