Zondag 26 januari 2025. Naar ergens, maar ik weet niet waar. Want ik reed niet mee tot op het einde.
Het is gelukt. Ik ben nog eens uit mijnen nest geraakt. De voorbije weken heeltegans geen goesting, geen fut. Dit jaar nog niet gelukt. De laatste keren van verleden jaar teveel afgezien, omdat ik niet meer meekan met het tempo. En dan was het de eerste weken van 2025 nog verschrikkelijk beu weer. En dan iedere keer kwaad zijn op mezelf als ik lees hoeveel man wel de koeraasj hadden om in dat triestig weer te gaan afzien. Het is gelijk de Brusseleers zeggen: “Der is nen tet van komme en der is nen tet van goan” en ik vrees dat mijn tet van gaan ver gekommen is. Twierd eens tijd, zeker.
Maar kijk, ik sta zelfs als eerste om stipt 8 uur 29 minuten en 30 seconden aan de kerk. Een halve minuut later slaat de kerketorenklok één keer. Nog een halve minuut later arriveert Johan, uit Destelbergen. Ge zijt te laat, zeg ik. Om te lachen natuurlijk, want Johan is altijd zijn eerste, al komt hij van verst. Dan vallen de duiven één voor één binnen. Ook Warre komt binnengewarreld. Het is wachten tot 8 uur 43 alstublieft vooraleer ook de kapitein arriveert. Vorige keer stond hij met een platte band, de keer daarvoor had hij zich miskeken op de klok, deze keer werd hij geconfronteerd met plotse trans(h)itproblematiek. Even vreesde ik dat er een keizersnee aan te pas ging komen, lacht Rudy. Chia-zaadjes, Rudy, chia-zaadjes! En een andere suggestie: Gewoon een kwartier vroeger opstaan.
Uiteindelijk staan aan de start: Axel, Warre, Johan, ik, Pieter, Rudy R, Rudy DC, Ivan en Luc.
Stefaan is er niet. Zou hij gaan padellen zijn? Of zit hij met een tenniselleboog van het padellen? Is dat dan een padellellellelleboog? vraag ik mij af. Volgens Ivan is dat gewoon een padelleboog.
Het is twee graden, maar het voelt toch veel beter aan dan de voorbije zondagen, vind ik. Toch is het kouder dan gedacht, en Axel staat er zelfs met lange broek. De kou is niet zijn weer, zegt hij, maar hij rijdt wel bijkanst de hele winter met korte broek. Verstaat u daaraan. Maar er is niets geen rijm, geen gladde plekken, geen gladdigheid. Alles veilig! We groeten zelfs het zonneke, al geeft ze geen spetter warmte.
Het eerste halfuur is het afzien van de kouwe vingers, zie ik ook bij de anderen als ze hun handen proberen warm te kloppen. En ik voel dat ik het tempo niet te lang ga volhouden. Tot overmaat van ramp gebeurt er een ramp. Tussen Wichelen en Schellebelle slaan we af naar Bruinbeke en moeten we de spoorweg kruisen. Ik hoor Rudy R, op kop, nog roepen: ‘Pas!’, en, Boenke!, weeral eens keihard op mijn muile. Rudy zijn ‘op’ heb ik niet eens meer gehoord, zo snel was mijn voorwiel onderuitgeschoven. Keihard op mijn linkerzijkant. Kop, schouder, pols, bil, alles doet zeer. Voor een keer dat ik een bril op heb, tegen de lage zon, schendt die mijn voorhoofd. Warre blijft als bij wonder recht, maar daar verschieten wij niet meer van. En dat Luc nooit valt, dat weten we ook, zo een athleet. Met zijn gravelbaaikske, pfff.
Een geluk van mijn helm of er stond hier geen verslagske. En als er wel een verslagske had gestaan, zou het als volgt geklonken hebben: Fwanny Fwack fwas ew weel fnie wij, fwat fwapelt el foch fwet fwem? En Fwaffias en Fwennef waren er oof nie. Of er zou totaal absurde zwans gestaan hebben, zoals bvb. Fwanny Fwack if een eel fwympfafwieke mens. Ik ben serieus groggy. Rudy Clercq die te voet mijn velo van de sporen haalt, valt ook bijna, zo glad is het. Hij is nog maar net van de sporen, of de overweg begint te sluiten.
Alle spoorwegovergangen zijn nu uitgerust met een soort zwart plastiek met boebelkes (let er eens op als je nog een spoorweg kruist!). Materiaal dat dus, zelfs als het niet echt zwaar gevroren heeft, spekglad wordt en blijft. Daar gaan nog echt zware accidenten mee gebeuren, dat ik het zeg.
Mag ik de NMBS hierbij verzoeken al hun duizenden spoorwegovergangen te vervangen? Dat is gewoon levensgevaarlijk. Mocht ik alleen geweest zijn, zonder helm, even buiten westen, dan was ik nu ook plat geweest, of in duizend stukskes. En nog een nieuwe velo mogen kopen op de koop toe!
Ik besluit dan toch maar om verder mee te rijden na 10 minuten pijn verbijten. Nog een geluk dat we op tijd vertrokken zijn, zeg ik. Ik hou het nog uit tot voorbij de sporthal van Erpe Mere, al moet ik zeggen dat dat alleen maar mogelijk was dankzij de ondersteuning door Rudy DC en Pieter, bij de klimmekes. Elk watje telt, zegt Pieter. Ja, als het dat is wat ge van mij peist, gast, denk ik, dan heb ik toch liever dat ge mij niet meer duwt, zunne. Maar Pieter bedoelt: Elk Wattje, zoals in Voltje, Ampèreke of Oompje.
Als we even moeten stoppen om Warre bij te pompen (euh, Warre zijn voorband), zegt Johan, Amai, dat is hier weeral serieus tempo op die klimmekes. Bwah, zeg ik, ik vind dat dat nogal meevalt vandaag. Hahaha!
En mijn drinkbus zit nu niet meer in mijn voorste drinkbushouder, maar in mijn achterste (drinkbushouder, voor alle duidelijkheid). Ge moet niet vragen wat een klop dat daarjuist geweest moet zijn, zeg ik. Ha, maar, zegt Rudy DC, uw drinkbus was uitgevallen op de spoorweg en ik heb die daarin gestoken. Diene loopt daar dan nog in, ook, in mijn gezever! Hahaha!
Wat is fietsen met de Modderfokkers toch altijd grappig en ontspannend!
Als ik anderhalf uur later alleen in de Beize aankom, zie ik er verschikkelijk uit blijkbaar. Anders ook natuurlijk, maar deze keer is het nóg erger. Koen verschiet zodanig, dat hij erop aandringt om mijn hoofdwonde te ontsmetten. Amaikes nog nie, wie had dat ooit gepeinsd. Nadine, probeer ik, mijn linkerbil is er eigenlijk veel erger aan toe, maar Nadine gebaart van pijkens.
Johan ziet er ook verschrikkelijk uit als hij toekomt. Anders ook natuurlijk, maar deze keer is het nóg erger. Op de terugweg in Massemen is hij stoemelings ten val gekomen, met helmbreuk en schade, ook aan linkerzij en -schouder, tot gevolg.
Dat is toch geen sport meer voor 65-plussers, hé, Johan, zeker niet binst de winter. Alhoewel, ook nog Luc O en Rudy V deden een rit, en ook Annemie en Els (deze laatste weliswaar belange nog geen 65+). Straffe madammen, zunne. Annemie en Els, bedoel ik, hé.
Voor wie het nog niet wist, de Modderfokkers zijn ook een club van eminente vooraanstaande ‘letter’kundigen. Tijdens de nabespreking van de rit, wijst Rudy R ons op het bestaan van het woordje ‘letter’, in de betekenis van ‘minder’ of ‘kleiner’. Niet veel mensen kennen dat nog. Misschien is ‘letter’ verwant aan het Engelse ‘little’, voeg ik, zelf een intellectellectueel zijnde, nog toe. In plaats van ‘Klein, kleiner, kleinst’, is het dan ‘Let, letter, letst’. Dat doet dan weer denken aan: klets, kletser, kletst. En dat is dan weer synoniem aan Ivan, Ivaner, Stefaanst.
Het is nog eens Raak. Een verslagske van de Modderfokkers. Ja hoor, wij zijn nog elke zondag op weg, soms maar met een man of 5, maar de laatste weken weer makkelijk met zijn tienen of zelfs meer. En zelfs met wat verjonging en verjeugdiging, al waren we al kinderachtig van onszelf. En het is niet zomaar een beetje verjonging. Met Mathias de Kraanman (28 jaar) en Pieter (prille dertiger) was de leeftijd al serieus naar beneden, vergeleken met al de 50- en 60-plussers, en zelfs twee 65-plussers. Maar nu rijdt ook Warre uit de Bieststraat mee, voor de tweede keer al. En, beste luisteraar, lees het volgende luidop, en maak dan mee wat het is om uw eigen oren niet te geloven: Warre is dertien jaar oud! En dat gastje rijdt al voor de tweede keer mee met de grote mensen gelijk het niet is. Ritten van over de 60 km, over vettige straten en nog vettiger wegels, aan 25 gemiddeld. Gewoon niet te geloven. En dan zoudt ge zijn wheelies moeten zien. Daarenboven kan dat manneke wel tegen een stootje: ten eerste zo een zware rit uitrijden zonder enig probleem, en ten tweede in zijn korte broek en zonder handschoenen, daar waar wij allemaal goed ingepakt aan de start verschijnen. Allez, om juist te zijn, zoals de rest van dit verslag trouwens: Axel rijdt ook heel het jaar in korte broek, maar dat is dan ook een kloeke.
Dat er geen verslagskes meer zijn, heeft zo zijn reden: er wordt zodanig rap gereden dat ik nog meer tussen mijn kader hang als vroeger, zodanig rap dat er ook geen tijd meer is voor hier of daar een scheve opmerking, en als er dan toch scheve opmerkingen zijn, onthou ik ze niet meer tot thuis! Het is den ouderdom, mensen. Tja, alles heeft een eind. Behalve een worstje (1).
We staan met 10 aan de kerk: Axel, Pieter, Warre, Johan, Rudy DC, Rudy R, Ivan, Luc,Stefan, en ondergetekende. Luc rijdt al een paar weken met zijn gravelbaaik, en kan dan ongelooflijk hard uithalen met die grintveeloo, een halve koersvelo,als er een strook grintof gravel ligt. Kwestie dat er niet teveel putten mogen zijn voor meneer.
Pieter heeft een ritje uitgestippeld richting Vurste en we doen veel schoon wegelkes waar ik niet eerder reed, of waarvan ik het me niet meer herinner, dus dat komt op hetzelfde neer. Sommige wegels liggen mooi droog, andere supervet, en dan ontwijkt Pieter nog een paar verzopen moeraskes, zoals in Melsen en Schelderode. En het is raar dat het overal nog zo modderig ligt, zelfs op straat, want zo erg heeft dat de laatste maanden nu ook weer niet geregend. Komt dat misschien door de landbouwbedrijfsleiders die met hun kleine trakteurkes met mini-karretjes erachter de maïs, patatten en bieten binnen halen?
Het eerste deel van de rit is tamelijk technisch, het middendeel bevat veel korte klimmekes en het derde deel is de terugweg aan tamelijk stevig tempo.
Ik raak achter in de technische stukskes in de omgeving van Melle, in de bosjes rond de Ringvaart. Een groot stuk van die kronkelende op-en-af parkoerskes heb ik nog nooit gedaan. Pieter en Warre, die veel jonger, veel technischer, veel onbesuisder zijn (2), en dat daar blijken te kennen ook nog, rijden ervandoor. Ik hou de anderen achter mij op, want het is een single track en niemand kan me voorbij. Als we terug op bredere baan komen, mag ik het horen. Ja, zegt kapitein Rudy R, we hadden willen volgen, maar er zat er één tussen die teveel zijn billen toe-neep en daardoor de rest ophield. Ik ga zijn naam niet zeggen, maar ze begint met een M.
Er is een tweede goeie reden om nog eens in de pen te kruipen, naast het nieuws dat we een nieuw veelbelovend talent in ons midden hebben. Er is nog eens een valpartij, dat gebeurt ook niet veel meer. Op een vettige diepte juist voor mij zie ik een grote zwiep van een grote velo, gevolgd door een grote vloek. En juist, slimmekes: Die vloek zie ik niet, maar ik hoor die. Ik zal geen naam noemen, maar zowel zijn voor als zijn achternaam beginnen met een R en zijn achternaam eindigt op S (3). Te weinig profiel op zijn banden, zegt zijn broer Ivan, kijk eens naar mij, ik heb dikke noppen. Wij veronderstellen dat Ivan het over zijn banden heeft. Tja, Rogiers noemen en dan een Russische voornaam hebben die begint met ‘I’, daar komt weinig goeds van.
Op de terugweg, even voorbij Moortsele merkt Stefan plots op: Hoe, wij zitten wij hier in de West-Vlaanders zekers!? Eerst denk ik dat Stefan denkt dat we in Moorsele of Moorslede zijn in plaats van in Moortsele (4), maar dan riek ik het ook. Neen, Stefan, leg ik uit, het is gewoon een varkensstal dat we passeren. Tja, het was een slecht geurtje dat Stefan zijn-neus-Imschoot, en dan wordt hij lichtjes racistisch. Stefan, jongen, voor ons West-Vlamingen, zoals Koen van uw favoriete herberg en mijzelf, begint Oost-Europa net ten Oosten van de lijn Maldegem-Aalter-Deinze. Wij kunnen wij daar ook niet aan doen, hé, maar wij houden dat meestal voor onszelf.
Nog verder op de terugweg, tussen Gontrode en Kwatrecht trek ik kop aan 30 per uur. Kwestie dat het wat vooruitgaat, dat we nog wat tijd hebben om al de modder en mest door, euh, weg te spoelen, met een beteke alkool (in mijn geval dan toch). Mario krijgt de Duvel in zijn kop, zegt RR. Vanaf Kwatrecht over Wetteren tot in Kalken neemt Pieter over, aan 34 per uur.Warre moet met zijn klein vitesseke heel snel de beentjes ronddraaien aan dat tempo. Als Rudy DC, ofwel koptrekker ofwel duwer achteraan het peloton, hem een extra duwke wil geven, is Warre duidelijk: Nee, nee! Hij wil absoluut niet geduwd worden.
In de Beize zit Johan broederlijk naast Warre. Johan is 65, dus víjf keer zo oud! Oftewel: Een verschil van 52 jaar. Een dubbel wonder: ten eerste, dat iemand zoooo oud en afgeleefd als Johan, die er zo afgepeigerd uitziet en die beter bij de Okra zou fietsen, nog altijd meerijdt met deze bende zotten en ten tweede dat een manneke van amper 13 ook al meerijdt. We zitten met een serieus probleem, zegt kapitein Rudy: Warre wordt elk jaar ouder, maar wij ook.
En dan is het helemaal goed: Nancy, Els en Annemie komen ook nog toe in de Beize, na 52 km gefiets! En ook nog Danny, na 300 meter gefiets.
Mario
Voetnoten
1. Dat heeft er twee.
2. Hier zouden Danny of Ivan toevoegen: “én VEEL sympathieker”, maar je moet nooit iets geloven van Danny of Ivan.
3. En in het midden staat er ‘ogier’, maar zoals gezegd, ik noem geen namen.
4. Naast Moortsele (in Oosterzele), Moorsele en Moorslede (beiden bij Wevelgem in West-Vlaanderen), is er ook nog Moorsel, bij Aalst en Moorsel, bij Tervuren. En vergeten we ook Mortsel bij Antwerpen niet. Wat je allemaal niet te weten komt in de Kraak.
Mannekes, mannekes, wa es da hier van tegenwoordig mee die Modderfokkers. Den ene achter den anderen ligt in de lappenmand. Vroeger werd er ook al ne keer gevallen, maar in het slechtste geval waren er wa stukken uit den beton, lagen de kasseien een paar centimeter dieper of was nen akker half omgeploegd. Nu is't alle keren serieus prijs. Het begint enkele maanden geleden mee Clercksken. Ergens in Waasmunster geraakt hij een bergske nie goe boven, zet een beetje ongelukkig zijn hand verkeerd op de grond met als gevolg 6 weken plaaster en twee en een halve maand buiten strijd. Net als hij zijn rentree maakt, zet ik nen stommen duik. Resultaat, 4 gebroken ribben en 2 maand aan de kant. Nu ook ik weer stillekes aan opnieuw begin mee te fietsen met de grote jongens vind Mario zijn tijd gekomen. Om het met zijn eigen woorden te zeggen: 'K reeghje door ne droohe plas??? en mij voorwiel gletste weh. Voor de niet West-Vlamingen onder ons,(ik reed er achter en zag het gebeuren). Er lag wel degelijk water in die plas en dat wou Mario ontwijken waardoor hij uitgleed op de modderige zijkant en onderuit ging. Na enkele minuutjes bekomen terug de fiets op en op 't gemakske richting Kalken. Aangekomen in De Beize raden we Mario aan zeker geen ijs te vragen om op de pijnlijke pols te leggen. We weten nog maar al te goed welke rare toeren Rudy uithaalde toen hij dat een paar maanden geleden wel deed.
O ja, de rit zelf dan. We waren maar met z'n vieren, Mario dus, Rudy DC, Axel en ik. We vertrokken door de Kalkense Meersen en reden via Wetteren, Heusden, Melle richting Baaigem om vervolgens via Merelbeke terug te keren richting Kalken. Johan VH en Jan W waren samen met Pieter naar Kruisem. Sabine en Els namen Luk ... op sleeptouw, en Rudy V, Nadine, Danny en dochter Amber Fack hadden de ochtendploeg en waren al om 8u vertrokken. Luc K deed een ritje op zijn eentje.
Als ik enkele dagen later eens pols bij Mario hoe het gesteld is met de pols, ligt hij toch ook wel in het gips zeker!!! Blijkbaar ergens een barst en bijgevolg ook hij enkele weken buiten strijd. En hij was nog wel zo goe bezig. Al weken zwaar aan het trainen op de bruggen van Hussevelde en Zomerstraat op en af, tot het zijn,... euh, voeten uit hing. Alles in voorbereiding naar zijn buitenlandse stage die nu jammer genoeg in het water valt. (en niet in een droge plas).
Zondag 13 augustus 2023. Kalken, Melle, Moortsele, Munte, Baaigem, Meilegem, Dikkelvenne, Balegem, St. Lievens Houtem, Bavegem, Westrem, Massemen, Wetteren, Kalken.
Zo ongeveer.
Ivan rijdt mee. Het is zijn wederoptreden nu zijn ribben weer wat op hun plaats blijven zitten. Dus we rijden NIET naar Aaigem. Aaigem ligt Ivan niet. Of beter gezegd: Ivan ligt nogal veel in Aaigem. Tegen de grond. Zeker als het smalle beton ton ton baantjes zijn. De laatste keer was het weer prijs. Drie ribben gebroken en zevenentwintig gekneusd. Volgens Ivan dan toch. Zoveel zeer dat het deed.
En al zijn haar kwijt ook. Aai ja. Dat was al, sorry. Een schone kletsekop is ook niet mis, zeggen de mensen dan, en ik zal de laatste zijn om dat tegen te spreken. Wie ben ik om dat tegen te spreken? Maar, in het geval van Ivan, en zeker dat van Stefan, lijkt het mij ten zeerste geraadzaam om mij in deze van verdere commentaar te onthouden. Toen Stefan – wiens voornaam gewoon de Nederlandse vertaling is van die van zijn pa, Etienne* – Imschoot zijn kinderen geboren werden, waren er mensen die zeiden: O, die lijken goed op hun papa. Och ja, antwoordde Mady: als ze maar gezond zijn, dat is het voornaamste.
Ivan is een beetje zoals die Indiaan die plat op de grond ligt tussen de cactussen, met zijn oor op de grond. En? Vraagt de cowboy die passeert. Zegt de Ivan de Indiaan: Postkoets met 6 paarden, drie zwarte, twee bruine en één wit.Waaw, zegt de cowboy: Kun jij dat allemaal horen?Neen, zegt Ivan de Indiaan, maar die zijn juist over mij gereden.
Niet naar Aaigem dus, maar we passeren wel in B-aaigem en Balegem. En om het rijtje af te sluiten, kunnen we dan Bavegem niet links laten liggen, natuurlijk. De rit gaat tot in Meilegem. De laatste keer dat we daar waren, waren we Axel kwijt en kwam Koen maar niet opdagen, tot hij dan toch kwam aangereden met een gescheurde broek en truitje en zijn derailleur paraplu. Van de baan geraakt en in een pinnekensdraad. Niemand van ons had toen kunnen denken dat dat Koen zijn laatste rit bij de Modderfokkers was. Hoe raar het kan gaan in een mens zijn leven. Bedankt voor alle ritten die je met ons meereed, Koen, en voor je altijd positieve ingesteldheid. Wat kunnen we meer zeggen, jong?
Vandaag kan ik gelijk aardig mee. Dat komt omdat ik de eerste keer in mijn leven binst de week ook eens wat bijtrain, Hussevelde brug op en af, gelijk een zot. Dus gelijk Rudy Rogiers in zijn jonge tijd. Ik doe dat niet graag, want om zo op je eentje te trainen, moet je je verstand op nul kunnen zetten. Danny en ik kunnen als enigen bij de modderfokkers ons verstand niet op nul zetten. Ik niet omdat er bij mij teveel IQ moet over’brug’d worden. Ja, ik kan daar ook niet aan doen, hé. En Danny kan zijn verstand ook niet op nul zetten. Want het staat al op nul. Overlaatst ging Danny bij Rudy Rogiers: Ik zou 2 pedalen willen voor mijn velo, zei Danny. OK, antwoordde Rudy, dat lijkt me een eerlijke ruil.
Het wordt een pittig ritje, want kapitein Rudy is na zijn lange verblijf in Frankrijk weer van de partij en die heeft bovenop zijn natuurlijke aanleg dan ook nog eens serieus bijgetraind. We hebben het geweten. Het worden in totaal 75 km aan 25,5 km per uur en 300 hoogtemeters, gelijk dat heet. Kunnen het wiel van Rudy meestal houden: Jan, Stefan, Pieter en Rudy DC. Komen wat achter: ikzelf, Danny, Johan en Axel. Ivan hield het na een kilometer of 25 voor bekeken en kwam op zijn terugtocht nog Sabine tegen, waarna zij gezellig samen nog een kilometer of 20 deden, zorgvuldig beton ton ton baantjes vermijdend.
In de Beize is het heerlijk toeven op het terras en komen ook nog Rudy V, Els, Nadine en Annemie aanzetten. En nog Luc uit Sleidinge en Luc K, die op de weg was gaan rijden.
Mario
*Wistjedatje. De inwoners van de Franse stad St. Etienne worden les Stéfanois genoemd.
