Rudy V. stuurde me onlangs een jeugdfoto van zijn schoonbroer, Danny (Foto 1). Van toen Danny nog bij het leger was, zo te zien. 

Foto 1. Danny vroeger 

Voor wie Danny nu kent als de strak afgetrainde atleet die hij nu is (Foto 2), is dat bijna niet te geloven, hé. Als hij nu nog leert luisteren als ik de weg uitstippel, komt het nog helemaal goed met Danny. 

Foto 2. Danny nu 

Zondag 29 april. Baaigem. Ik ben wat nieuwe wegels gaan bestuderen in het land van Rode, tistezeggen langs de kanten van Munte, Makegem en Baaigem. We vertrekken met zessen, in alfabetische volgorde: Stefan, Danny, Ivan, Kenneth, Axel en ikzelf, voor een uitgestippelde rit van 60 km in miezerig weer, zoals het de ganse dag gaat blijven. ‘En, wat is de eindbestemming vandaag?’ vraagt Stefan, die pas op het laatste gat is komen aansluiten. ‘De Beize, zoals altijd’, antwoord ik. Alhoewel, de Woesten heeft een nieuw terras gelegd, dus ook de moeite om eens te gaan bezoeken. Naar ik heb horen zeggen, zou het terras zelfs volledig legaal zijn aangelegd! Kenneth rijdt eens mee met ons omdat de meesten van de b-ploeg allemaal op fietsweekend zijn. 

We vertrekken langs Laarne, Melle, Lemberge en Bottelare, en alles gaat goed, behalve Danny die meteen zijn eigen wegels begint op te dringen, in plaats van gewoon mee te volgen, de ongehoorzame pipo. Ik ga het zelf zeggen: het is daar machtig schoon, licht heuvelend, vol nog nooit of zelden door ons gereden wegels, en af en toe een beetje technisch, waar vooral Danny en Kenneth soms moeite mee hebben. We zijn al bijna op de terugweg als de miserie begint. Midden het mooiste afdalingske, lost de gps van mijn stuur en rolt de zijkant in. Ja, mijn gps-houder is versleten, ik ga een nieuwe moeten kopen. Ik moet mijn gps nu verder in mijn hand houden, wat niet makkelijk is om te rijden en het spoor te volgen op mijn gps, en daarenboven duw ik ongewild op knopkes die het schermuitzicht van de gps veranderen, zodat ik ook mijn kluts kwijtraak. Ja, mijn klutshouder is versleten. Als we ergens niet opletten en een stuk verkeerd rijden – het was wel een schoon stukske en de moeite om verkeerd te rijden, verliezen we weer tijd door stil te staan, te discussiëren en rond te rijden. Dan vinden we het spoor terug, maar even verder zijn de batterijtjes van mijn gps dan weer plat, juist nadat we het vuilste stuk van de dag achter de kiezen hebben. Geen nood, ik heb altijd reserve-batterijtjes mee. Wel oppassen bij het vervangen, want ik ben zo al eens mijn chip (die achter de batterijtjes zit) kwijtgespeeld. Ik haal de ouwe batterijtjes er uit, en zie, mijn chip is er al uitgevallen! Niet meer te vinden! Danny zoekt nog in mijn achterzakken van mijn truitje, maar ook daar is ie niet. Natuurlijk niet, anders zou die chip vanuit mijn gps in mijn achterzak moeten springen hebben. Dan maar de kortste weg naar huis gepakt, wat toch nog op 63 km uitkomt.  

We komen serieus zwart en bemodderd in de Beize aan en daar laat Stefan zijn gps vallen: kapot! Ik zoek naar mijn overtrekmouwtjes en vind er maar eentje. Ik haal alles uit mijn achterzakken van mijn truitje, ook mijn twee handschoenen, en als ik ze weer wil wegsteken, vind ik maar één handschoen meer. IS DAT HIER BETOVERD VANDAAG OF WAT IS DAT? Hoeveel pech kan een mens hebben. Zijt gerust, nog veel meer, dus wees blij dat het maar een chip, een overtrekmouw en een handschoen is, die ik vandaag al kwijt ben. Ik haal ook nog een powerbar uit mijn achterzak, maar kijk nu, er is maar de helft van over. En ik weet zeker dat ik er zelf niet in gebeten heb. Alhoewel, op den duur durft een mens niets meer voor zeker aannemen. WAT GAAT DAT HIER NOG ALLEMAAL ZIJN VANDAAG? 

Dan geven Stefan en Axel mijn vermiste handschoen terug die ze eventjes verstopt hadden. Haha, grappig toch altijd, die twee. Altijd gieren, lachen, brullen met die twee. Dan bedankt Danny mij voor mijn lekkere powerbar, waarvan hij de helft had opgepeuzeld toen hij onderweg mijn achterzak doorzocht. En thuisgekomen zie ik dat ik mijn vermiste overtrekmouwtje nog rond mijn arm hangen heb. En met een nieuwe chip in de gps te steken, is die 5 minuten later ook weer hersteld.  

En zo kwam alles toch nog goed. Volgende keer, met schoon weer, en met een goed vastzittende gps, gaan we dat toerke nog eens doen. Zeker weten dat het één van de mooiste ritten op ons palmares wordt. Mario 

PS 1. Nog een raadseltje: Hoe ga ik gratis een week fietsen in Spanje? 

Antwoord: Ga mee met de modderfokkers naar Mojacar en betaal daarvoor 800 Euro. Krijg daarna 2 keer (zowel in heen als terugvlucht) meer dan 3 uur vertraging door technisch mankement van het vliegtuig en wordt daarvoor 2 keer 400 Euro schadevergoeding terugbetaald. Hoeveel hebben we dus betaald voor ons weekje fietsen in Spanje: 0 euro. OK, je moet natuurlijk wel 500 euro drank de man bijrekenen. 

Reeds wakker om 6.00u en wat hoor ik? Pletsregen, ‘t zal toch niet waar zijn hé. De weerman die het weer juist voorspeld heeft. Om 8.00u nog steeds watergieten, met zo’n weer toch maar efkes afwachten. Buienradar er bijgehaald en iets voor 9.00u zou het stoppen met regenen en daarna niets van regen meer tot zeker na de middag. Efkes een berichtje gestuurd naar een medemodderfokker om eventueel om 9.00u te vertrekken. Maar er zijn blijkbaar modderfokkers die maar 1 keer in de week hun modderfokkertenueke mogen aandoen, want ik krijg bericht terug dat het tenueke al terug uit is en dat het voor volgende week zal zijn.  

Om negen uur dan maar naar het kerkplein om me bij de meisjes te voegen, maar wat blijkt? Ze zijn er ook niet! Dan maar alleen op pad. Overal veel water op de baan, maar voor de rest aangename temperatuur en geen regen meer. Waar rijdt ge zo naartoe als ge alleen op pad zijt? Via de Vaart naar Den Aard en dan naar Wetteren, Melle en zo naar reeds bereden wegen naar ik weet niet waar overal, want ik heb meestal geen tijd om te kijken waar we rijden omdat ik meestal tussen mijne kader hang. Ik maak er een goed vetverbrandingsritje van, ’t schijn dat ge dat nadien in de Beize ook nog kon ruiken. Op de terugweg neem ik er den Balei nog bij en dan via Vlierzele, waar ik mij toch in enkele veldwegels waag, maar die laatste had ik beter er niet bijgenomen. Via Oordegem naar Massemen en Wetteren en omdat ik te vroeg in de Beize zal zijn draai ik aan de Schelde rechtsaf naar Schellebelle om zo via Wichelen door de meersen terug naar Kalkendorp te komen. Ondertussen is de zon beginnen schijnen en is het zo’n 13 graden. Meer moet dat niet zijn. Afgeklokt op 62km. 

In de Beize zitten er toch enkele dames: Annemie, Nancy, Els en Johan P, maar dat is geen dame zeker? Zij zijn om 9.30u vertrokken, al snappen ze zelf niet direct waarom zo laat, want om 9.00u al geen druppel regen meer. 

De afwezigen hadden ferm ongelijk, want het was prachtig weer om te fietsen. Er waren ook afwezigen die er niet konden zijn omdat ze onderweg waren naar Spanje. Volgens de foto’s die ik al gezien heb, zijn ze daar niet zo gelukkig. Naar eigen zeggen wegens heimwee. En die zijn daar nog tot volgende week hé. 

Hopelijk volgende week wat meer volk. Regen is geen reden om niet te fietsen, zegt Els altijd. En gelijk heeft ze! 

Ps; In het verslag van vorige week heb ik ook opgemerkt dat er modderfokkers zijn die van enkele centimeters een halve meter maken. Zijn er nog altijd mensen die daar in trappen? 

Axel 

28 januari 2018: Overmere. 

Het was te verwachtten, ge zijt er ne keer niet bij, en ge wordt er meteen ne keer goe doorgesleurd.  “Drie dikke ambetanterikken van ’t Hussevelde, waar ze altijd een beetje achterkomen, zijn er niet bij.” Dit waren de woorden van mijn goede vriend Mario in het verslagske van vorige week.  Gelukkig beschikken wij op ’t Hussevelde over de nodige maturiteit om  met dergelijke laster en kwaadspraak om te gaan.  Maturiteit, Mario, is een moeilijk woord voor volwassenheid.  Heel begrijpelijk dat jij dit woordje niet zo goed kent, aangezien jij nog altijd heel kinderlijk kan voor de dag komen. Vandaar dat jij dit verkeerdelijk verving door “materniteit”, de plaats waar de meesten onder ons geboren werden.  Het is dan ook met het nodige leedvermaak dat ik als simpele boerenzoon spelenderwijs woordjes mag leren aan een hoogopgeleide professor uit het verre Poperinge. 

O ja, er werd nog gefietst ook.  Naar goede gewoonte weer met z’n tienen. De drie dikke ambetanterikken Rudy R, Rudy DC en ikzelf, Dirk DB, Jo R, Patje R, Axel T, Gert V, Danny F, en ja, Mario was er ook bij.  Er is een ingerichte tocht in bij de buren in Overmere dus wij daar naartoe.  Aan de inschrijving is het serieus aanschuiven en na een minuutje of 5 besluiten we om toch maar al te vertrekken en in te schrijven bij aankomst.  De rit noemt VTT en Cylco om en rond het Donkmeer en veel juister kan die naam niet gekozen worden.  Ik denk niet dat we er ooit meer dan10km van verwijderd zijn geweest.  De overvloedige regen van de voorbije weken heeft zijn sporen nagelaten, maar al bij al valt het parcours nogal mee, en worden we bespaard van al te drassige ploeterpartijen.  Na een 20 tal kilometer rijdt Danny Lek.  Hij leent een binnenband bij Rudy, en zegt ons verder te rijden en hem op te wachtten aan de bevoorrading.  Het tempo ligt vrij hoog, en Axel, die geen al te goede dag heeft besluit om verder te rijden op zijn eigen tempo. Toen waren we nog met 8. Aan de bevoorrading bij een hapje en een drankje is het lang wachten op Danny.  Axel is ondertussen ook al aangekomen en terug vertrokken in gezelschap van Mario.  Een telefoontje later blijkt dat Danny nog een stuk vertraging heeft wegens problemen met de reserveband en vertrekken wij dan maar zonder hem. Toen waren we nog met 7.  Volgend slachtoffer is buurman Rudy.  Wanneer we na het nemen van een hindernis terug op de fiets springen, slipt hij met zijn voet van zijn pedaal en sukkelt van zijne velo, waarbij het met zijn stuur zijn ribben eens telt.  Hetgeen blijkbaar geen deugd deed.  Patrick wil ook nog eens in het verslag komen.  Bij het afdalen van den dijk richting Aard in Schellebelle ligt de overgang naar een brugje nogal glad en gaat hij onderuit.  Zonder veel erg gelukkig, enkel een deukje in zijn ego. In volle finale worden we nog getrakteerd op een doortocht langs de Blauwe Steen.  Deze ligt echter zo vettig dat iedereen aangemaand word om af te stappen.  Deze uitdaging laten de meesten aan zich voorbij gaan, enkel Rudy R  Gert V besluiten het er toch maar op te wagen.  Terwijl zij aan het schaatsen zijn zien wij in de verte nog een blauw trio rijden.  Als we bij hen aansluiten blijken het Danny, Axel en Mario te zijn.  We zijn ondertussen al op De Vaart aangekomen.  In Kalkendorp besluiten er al een paar af te slaan naar De Beize.  Wij besluiten plichtsbewust toch door te rijden naar Overmere om alsnog ons inschrijvingsgeld te gaan betalen.  Na een drankje en een pannenkoek besluiten we de afvalligen te gaan vervoegen in De Beize waar de meiskes Annemie, Nancy, Sabine en Linda ons ook al zitten op te wachtten.  Even later krijgen we ook nog het gezelschap van Karel V, die er ene komt trakteren op zijn 50^e verjaardag. Hij reed vandaag alleen, want hij wilde een toerke doen van 2km voor elk van zijn levensjaren.  Koen O kwam ook nog trakteren voor zijn 40^e verjaardag, maar ik denk niet dat hij 80km gefietst had. 

Ivan. 

Berlaarse bossen. Nieuwjaarsreceptie op het Hussevelde, waar ze altijd een (klein) beetje achterkomen, zodat Rudy DC en de gebroeders Rogiers niet kunnen komen meedoen met ons. ‘Mij niet gelaten’, zegt Dirk De Boever: ‘weer drie dikke ambetanteriken minder’. Of was het nu iemand anders, die dat dacht? Ik wil ervan af zijn. Ondanks de kou en de verraderlijke gladheid van de wegen en de afwezigheid van drie vaste waarden, staan we met tien. Jo Roels, Patrick Roels, Luc Krick, Axel Troch, Stefan Imschoot, Danny Fack, Dirk,  vader en zoon Luc en Gert Verhoeven en ekik. Het houdt niet op van de jaar. 

Gezien de gladheid, zegt Axel: ‘Vandaag op het gemakske, het wordt een vetverbrandingsritje, om het wintervet te verbranden en dat van de feesten’. We zijn nog maar net voorbij de schilderes de meersen ingereden of ze blijven al met vier achter. Wat is me dat? Blijkt dat Luc K, Jo en Patrick niet meer verder willen. Te gevaarlijk! Danny was er efkes bij gebleven, “want zo jongetjes die in paniek zijn”, zegt Danny, “kunnen de aanwezigheid van een man met wat materniteit goed gebruiken.”  

“Zoek me eens alle synoniemen van broekschijters”, vraag ik mijn zes overgebleven companen, “want ik ga die allemaal nodig hebben voor in mijn verslagske.” Maar ik sta er weer alleen voor als het er op aan komt mensen uit te lachen. Hier gaan we dan: Na de eerste wolf in honderd jaar in Vlaanderen, zijn nu ook voor het eerst drie bevers in de Kalkense meersen opgemerkt. Maar die waren na 5 minuten alweer naar huis, van het danige beven. Een beetje van de kou, maar vooral van de schrik. Het betreft de genaamden Jo die sinds zijn armbreuk niet meer van de dappersten is, Patje die zich de laatste weken wat minnetjes voelt en Luc K, voor het eerst met zijn nieuwe fiets die hij al wekenlang niet heeft willen uithalen, want het was te vuil. En nu is het weer te glad. Van deze laatste wist An op de spaghetti-avond te vertellen: ‘Ik heb hem indertijd gekozen voor dat klein stukske, maar ik moet er nu wel de rest van mijn leven gans het varken bij pakken.’ De aandachtige lezer (niemand dus) heeft trouwens opgemerkt dat er in deze zin vol levenswijsheid naast Luc ook nog drie andere diersoorten voorkomen. 

Voor de rest van de rit is de enige valpartij voor mij, zodat ik ook eens in het verslag kom. Het is in het veld nog wel. Kort knikje naar beneden en blijkbaar is ook de modder gevaarlijk glad door de ijzel, want plots is mijn voorwiel weg en komt er een hoekige weidehoekpaal sneller naar me toe dan wenselijk is voor het behoud van de integriteit van mijn lichaam. Door me rap te laten vallen, ontsnap ik aan een close encounter of the first kind. Daaraan zie je de materniteit van een ervaren rijder. 

Na bricoleren op de Konijnenberg, rijden we naar de Berlaarse bossen. Een klodder modder schiet uit een put recht omhoog als mijn voorwiel onzacht in die put terecht komt. In één klap is de helft van mijn wezen met modder bedekt, gelukkig juist niet in mijn oog. Mocht Ivan het verslagske schrijven (en het was eigenlijk zijn toer om te schrijven), dan zou hij schrijven: ‘Toch al tenminste de helft van Mario zijn wezen dat het bekijken waard is’, maar aangezien Ivan het verslagske dat hij moest schrijven niet schrijft, schrijf ik het dan maar. Dat is nogal eens veel schrijven achtereen geschreven, hé. 

Verder door de Zeelse wegelkes, en zo komen we langs Heikant en Heiende weer, en als afsluiter vliegen we over de Vogelzang, mooi op de middenrug van de kasseien, niet alleen omdat dat de beste plaats is om over kasseistroken te vliegen maar ook omdat het water uit de beken aan weerskanten net niet tot op de rug komt. Ik word dan ook de eerste drievierde van de lange en vettige Vogelzang niet voorbij gestoken, want ze kunnen gewoon niet voorbij door het water. Het mooie van in het veld fietsen: Het begon als een voorzichtige schuifelrit over gladde asfalt en het eindigt als een ferm zompige, vettige, modderige bedoening. 

In de Beize komen na de B-kes en de vrouwen (die apart reden), samen ook een stuk of 10, ook nog Rudy V en Nadine F in burger binnen. Nadine doet eens teken dat wij allemaal nogal onfris rieken. Ja, andere zondagen zit ze zelf mee te stinken en dan valt dat niet zo op, hé.

Als ik thuiskom, zegt mijn vrouw: ‘Amai, gij stinkt.’. Ik verschiet nogal. Dat is al de tweede keer van de morgen dat ik dat moet horen. Ook een prettige zondagmorgen gewenst, iedereen! ‘Vrouw’, zeg ik: ‘dat weet je nu ondertussen toch al 40 jaar. Ten tweede hadden we afgesproken dat je er mee ging leren leven en ten derde ook dat je het niet meer ging vernoemen.’

‘Jamaar, het is anders dan anders’, zegt ze. ‘Ha, hoe stink ik nu dan wel misschien?’, zo vraag ik, benieuwd als ik altijd al geweest ben. ‘Wel’, zegt ze: ‘het is gelijk meer naar verbrand vet’.

Dat we goed bezig zijn. Mario

Zondag 14 januari 2018. Met zijn elven aan de kerk, weeral. Dat heb je met die goeie voornemens net na nieuwjaar. En pas op, het is dan nog net na de meer-dan-geslaagde receptie gisteravond in de Beize, waarbij alleen Danny niet uit zijnen nest is geraakt. Staan er wel: Jo, Dirk DB, Stefan IS, Gert V, Ivan R, Rudy DC, Rudy R, Patje R, Axel T, zelfs Karel V, en ondergetekende. 

Pechvogel Jo Roels mag al subiet weer naar huis, want zij body is kapot. Nee, niet dat hij weer een arm gebroken heeft of dat hij zou lijden aan andere ernstige lichamelijke of geestelijke gebreken of eigenaardigheden, belange niet, maar het betreft de body van zijn velo. Wat is dat juist? Ik heb het eens opgezocht: “Een "body" bevat het mechanisme dat je in staat stelt om te freewheelen. Zonder die body zou je de pedalen niet stil kunnen houden en dus moeten blijven doortrappen zoals bij een pistefiets het geval is.” Sommigen zullen zeggen dat Jo geen body nodig heeft, omdat hij van zichzelf al meer dan genoeg doortrapt, maar met een kapotte body trap je dus echt zot, niet in de betekenis van ‘niet goed snik’, maar in de betekenis van ‘in het ijle’. Jo gaat zich thuis wat gaan afreageren door op zijn rollen te gaan trainen, om dan toch tegen de middag in de Beize te kunnen verschijnen voor het aperitief.  

En weet ge wat het strafste van al is? Wel, als we weer in de Beize toekomen, hebben we ons voorwiel nog altijd niet ingehaald. Mooi zo, want zo kunnen we volgende week nog eens proberen. Mario