Marc Papanikitas in het No Shortcut Scott running team.
23-03-2016
Scott event in Zeist
Ik hol een beetje achter de feiten aan, maar twee weken geleden was ik samen met de andere Scott-no-shortcuts -runners uitgenodigd op een weekendje schoenen en fietsen testen in het Nederlandse Zeist, zo'n 140 km van Mortsel.
Het opzet was eerst en vooral nog eens gezellig samen zijn, maar ook de nieuwe Scott collectie te testen. Ook de bike afdeling was er en we kregen de gelegenheid om de MTB's van Scott af te beulen op het prachtige domein. Voor mij hoefde dat niet echt, want ik had mijn eigen Scott fiets meegebracht voor het geval ik niet kon lopen. Het was ondertussen alweer drie weken geleden dat ik mijn Scotties nog eens had aangetrokken om te lopen. De hamstringblessure waarmee ik kampte weerhield me daarvan Ik was wel in behandeling en vooral mijn rug werd onder handen genomen wat het euvel zou van daar uit komen. We waren gelogeerd in een -ik weet niet hoeveel sterrenhotel- onder de naam Woudschoten en tegen de avond waren de meeste atleten gearriveerd en waren er al andere weer vertrokken omdat ze de dag erna aan het BK veldlopen meededen.
Het werden dus mijn eerste loopjes na drie weken van complete looponthouding. Met Kim en Barbara, twee Nederlandse dames, zette ik de eerste looppassen in een prachtig natuurgebied tussen schapen en ander natuurschoon. Op zaterdag liepen we een kleine dertien kilometer, op zondag liep ik alleen met Barbara een vijftiental kilometer. Kim was alweer vertrokken voor een ander evenement. Straffe dames zijn het want ze trailen. Niet zo maar wat lopen in bossen, maar wel vrij internationaal. Kim trekt binnenkort alweer naar Madeira voor een trail van 115km. Samen met Vincent, waarmee ik de kamer deelde. Hij deed mee aan de befaamde Marathon Des Sable, en ik weet het niet van hemzelf (want hij is de bescheidenheid zelve), maar uit tweede hand vernam ik dat hij een etappe zou gewonnen hebben. Hij eindigde bij de 30 eerste. En wat te denken van Dennis? Hij is in training voor de marathon van Rotterdam binnen een week of vier. Zijn doel is onder de 2h20' lopen en op termijn ziet hij zichzelf de limiet lopen voor Rio. Jullie begrijpen het al, ik zat hier niet met platte kazen op weekend. Ook Pieter Heemeryck was nog even over en weer gekomen. Hij is momenteel de belofte in de triatlon, jong, knap, getalenteerd en onbevangen. Met mijn bijna 49 jaar iets om jaloers op te zijn.
"Onzen" Dries (Busselot) van Scott heeft dat weer schitterend georganiseerd.
Ik heb boeiende mensen leren kennen, ben weer opnieuw beginnen lopen, toffe gesprekken gehad en mooie natuur gezien. Hartelijk dank daarvoor Scott!
Zeven weken na de operatie zijn we nu. In week vier zijn we weer begonnen. Begonnen wil zeggen: een rondje van zes kilometer wandelen, met daarin drie tot vier verlichtingspalen joggen, een vijftal terug wandelen. Voor de veiligheid -mezelf al niet op te blazen van in het begin- ging de jongste spruit (twaalf jaar) mee. De laatste keer dat hij meeging liepen we één kilometer en wandelden we vijfhonderd meter.
In week zes liep ik op zondagmorgen bijna vijftien kilometer, te snel natuurlijk, en de daaropvolgende dagen telkens zes kilometer. Een weekje van achtendertig kilometer bijeen gekrasseld. Vorige zondag stond in Genk. Voor de twaalfde keer werd de Memorial Louis Persoons marathon georganiseerd. zeven rondjes van zes kilometer, met daarin een fameus bultje dat overwonnen moet worden. Dit in het mooie domein van De Kattenvennen. Louis is veertien jaar geleden onverwacht overleden. Hij was een marathonloper. Om de nagedachtenis aan hem in ere te houden wordt deze oefenmarathon dus gehouden. Het is tevens een jaarlijks weerzien van atleten, ultralopers die hun seizoen hier op gang schieten, jonge gasten die op een ongedwongen manier hier een (eerste) marathonervaring komen opdoen. De eerste versie heb ik niet meegedaan, de daaropvolgende zeven jaren won ik steeds. Dan is de marathon er voor een drietal jaren tussen uit geweest, in 2013 werd hij weer hervat en werd ik nog tweede. 2014-2015 gaf ik telkens op met een blessure. En dit jaar stond ik weer aan de start. Helaas niet met een borstnummer op mijn singlet gespeld, wel met een pistool in de hand. Ik had de eer en het genoegen om dit gebeuren op gang te schieten. Die eer valt meestal BV's te beurt, burgemeesters, schepenen of wethouders (in Nederland) of.........ex-atleten, atleten op rust.
Maar goed, intussen zijn we dus aan week zeven. Gelopen heb ik nog niet. Het is krokusvakantie, de uitgelezen kans om er een lap op te geven. Helaas pindakaas ben ik ons huis aan het klaarmaken voor een verkoop. We hebben een appartement gekocht op achthonderd meter van onze deur en dat zou binnen twee jaar af moeten zijn.
Dus weer even werken geblazen. Zondag pak ik het lopen weer op en dan zien we wel weer. En de hiel? Het gaat er goed mee, elke dag beter en beter, ik voel steeds minder dat er iets aan gedaan is. Er is nog één "voos" plekje ter hoogte van één van de "gaatjes". Volgens mijn osteopaat zou het kunnen dat er een "zenuwken" geraakt is, maar dat herstelt zich binnen een maand of zes. Binnenkort de laatste controle en dan hoop ik dat de ongemakken voorbij zijn zodat ik me weer wat kan oriënteren in het lopen.
Het was natuurlijk te mooi om waar te zijn. De revalidatie verliep bijna zoals gepland, natuurlijk nooit snel genoeg voor mensen van mijn beweeglijkheid, tot er (eer)gisteren een haar in de boter kwam. De algemene zwelling begon af te nemen, daarmee ook gepaard gaande de pijn die ik soms nog had. Tot er eergisteren een lichte irritatie ter hoogte van één van de gaatjes kwam waar ze de frees hadden doorgestoken. Nochtans verzekerde me zowel de huisarts als de orthopeed nadat die de draadjes had weg geprutst dat de wondjes mooi dicht waren, en het voelde ook zo aan.....tot gisteren.
Toen ontdekte ik in mijn sok aan de rechterkant een klein, gelig vochtig plekje. Bij nader onderzoek zag ik ook wat vocht uit het wondje komen. Het verklaarde de irritante plaatselijke gevoeligheid van eergisteren op dat plaatsje. Ontstekingsgevoelig als ik ben sloeg er een lichte paniek ter hoogte van de hartstreek. In eerder artikel op deze blog verwees ik al eens naar een ziekenhuisverblijf ergens in de jaren '90 naar aanleiding van een ontsteking nadat ik een wondje had opgelopen met als gevolg een net bijna geen verlies van een been door gangreen, oftewel het "vuur" in de volksmond. Lymfangitisch heet dat in medische termen en ik ben daar blijkbaar zeer gevoelig voor. Het begint met een wondje, roodheid, zwelling, kloppende pijn en in een later stadium een rode zone die trekt tot in de liesstreek waarna de lymfe zwelt. Na die eerste keer heb ik de jaren daarna regelmatig een antibioticakuur mogen volgen vanwege een aanval van lymfangitisch. Dus u begrijpt de alomtegenwoordige paniek en de standaardhandelingen die onmiddellijk worden uitgevoerd...isobetadinebaden en ontsmetten met isobetadine. En deze morgen natuurlijk direct een telefoontje naar de huisarts. (gisterenavond was ze niet meer te bereiken). Gelukkig was er vandaag in de late namiddag, of de vroege avond -het is maar hoe u het beziet - een plaats vrij.
Het ettert, het is dik, het ziet rood en het klopt, dus het ontsteekt en dat vind ik hatelijk!
En dan nu het woord van het jaar 2016.....autorevalidatie.
Moest men mij dat woord out-of-the-blues voor de neus schotelen met de vraag om er een verklaring aan te geven zonder de context te kennen dan zou mijn analytisch hersengedeelte, kleuteronderwijzer zijnde, overuren draaien. Het is een veel beproefde techniek bij ons in school Kosmos. Je zit in je kring en je gooit een woord ten berde en vraagt dan aan de kleuters om het "effe uit te leggen. Wij zijn nog een beetje menselijk want meestal behelst het een woord binnen de context van één of ander project, worden verbanden al heel snel gelegd en de verklaring gevonden met behulp van analytisch denken, hakken en plakken.
Autorevalidatie......?
Revalideren terwijl je in je auto zit?
Automatisch revalideren?
De kapotte auto terug nieuw leven inblazen?
We zijn veertien dagen na mijn ingreep aan de Haglund exostose. Het betert elke dag. Na week één ging het druk verband eraf en ook die afzichtelijke schoen kreeg een plaats waar het daglicht nooit zou schijnen. Wel twee plakkertjes op het fraaie naaiwerk. Kous aan en dan proberen schoenen te vinden waar ik mijn voet pijnloos kon in steken. Er is één nadeel aan gesponsord worden en werken in een running speciaalzaak.....ik heb een massa's schoenen. Dus het zoeken naar de geschikte schoen nam best wel wat tijd in beslag. Het was alsof ik in een schoenenwinkel schoenen stond te passen. In mijn schoencollectie heb ik momenteel 15 paar Scotts staan. (buiten alle andere loopschoenen van diverse merken). Raar maar waar was Scott ook één van de enigste schoenen die ik aan kreeg.
Met het wegnemen van het drukverband kwam ook de pijn. Tot dan was de pijn erg beperkt gebleven, maar nu stak ze op. Vooral 's nachts. Was het omdat ik- eens ik bevrijd was van al het ongemak- er vollen bak tegenaan ging? Gaan wandelen in de stad, in het park, aan de vest. Of waren het "botpijnen" zoals men mij vertelde. Kortom, de dagen vielen mee, de nachten waren een hel. Zodanig zelfs dat ik pijnstillers moest nemen om toch maar een paar uur te kunnen slapen. Maandag laatstleden moest ik op controle bij dokter Vandeputte, de orthopeed. Hij haalde het stiksel uit de hiel en gebruikte daar voor het eerst het woord autorevalidatie.
De operatie was volgens hem perfect verlopen. Aan de pees is niet geroerd. Er is gewoon bot weggehaald. Alles zag er goed uit volgens hem, tijd voor de autorevalidatie. De wat?
De revalideer uzelf periode. Geen kiné, geen oefeningen. Gewoon doen, fietsen, stappen en pijn lijden. Elke dag gaat het beter worden en binnen tien dagen moogt ge zelfs al wat beginnen lopen. Snelwandelen en daarin al eens een looppas zetten. Normaal gezien verdient dat een gele kaart en na een aantal keer snellopen zelfs een verwijdering...althans bij de snelwandel liga. Maar goed. Gisteren had ik een vergadering in Leuven. De treinen staken, alweer! (ik neem 1 keer om de 15 jaar een trein en dan staken ze natuurlijk), autorijden lukt nog niet omdat ik teveel druk op de hiel moet zetten dan. Dus de fiets op. Mortsel-Mechelen-Leuven-vergaderen-Leuven-Mechelen-Mortsel. Negentig kilometer. Voor een fervent fietser een peulschil, voor mij nieuw! Toen ik gisterenavond om kwart voor acht thuis kwam dacht ik bij mezelf: is dat wel normaal, even negentig kilometer over en weer fietsen naar Leuven om te vergaderen?
Ziehier, hij is er dan eindelijk, de nieuwe loopschoen van Scott. Voor je hem kan aanschaffen moet je eerst een operatie ondergaan. Liefst eerst een Haglund Exostose aankweken anders wordt hij niet aan je gegeven. Gelukkig....of helaas ben ik al jarenlang bezitter van zo'n aandoening, maar sinds dit jaar nog maar lid van het No-short-cut running team van Scott. Daarom heb ik dan ook gewacht om me te laten opereren aan deze pijnlijke aandoening. Dan moest ik de schoen niet kopen, maar kreeg ik hem:)
En hier zit ik dan, ingepakt en wel, naast de kerstboom. Gisteren nog KO in de operatiekamer, nu tikkend op de laptop mijn blog aanvullend. Om kwart voor zeven zat ik al in de hal van het Heilig Hart ziekenhuis in Lier te wachten. Ik denk dat ik rond kwart voor negen het operatiekwartier werd ingereden. Alles is goed verlopen volgens de assistent van de orthopeed. De orthopeed zelf zag ik maar even, vlak voor mijn ogen dichtvielen nadat ze van alles in mijn lijf spoten. Ook dat ging alweer met de nodige problemen gepaard. Ik ben enorm bang voor naalden, doe mijn handen voor mijn ogen als er op TV iemand een injectie toegediend krijg en nu werd er een baxter gestoken. Dus geen masker met lachgas, of een tik met een houten hamer. Toen ze in 1994 ook een baxter probeerden te steken ben ik tegen de vlakte gegaan, in slaap doen hoefde toen niet meer. (al moest dat toen niet omdat ik binnen ging met een acute lymfangytisch). Ik meen me te herinneren dat ze dat toen in de bovenarm staken. Nu wilde de anesthesist dit in mijn hand doen. Dat mislukte natuurlijk, mijn maag begon al te draaien, naald eruit, vervelende blik richting mijn aangezicht en een nieuwe poging. Die was wel geslaagd. Dan het gewoonlijke praatje van de anesthesist, nog even het lachend koppeke van de orthopeed zien verschijnen en ogen dicht.
En toen werd ik wakker.....ik was daar het meeste bang voor. Maar het viel gelukkig mee. Buiten het blètend kind dat de recovery-room op stelten zette genoot ik van de rust en het ontwaken. De anesthesist kwam nog even meedelen dat het lichte paniek was geweest omdat de hartslag naar 32 was gedaald tijdens de operatie - altijd fijn te horen als je juist je ogen hebt opengedaan vlak nadat ze in je hiel hebben gepeuterd- maar dat alles voor de rest goed verlopen was. Van de recovery-room naar de ziekenhuiskamer, maar vlak voor ik vertrok nog even een verpleegster die me kwam vragen of ik vroeger niet in Westmeerbeek had gewoond. Tja....mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 jaar was. Mijn moeder verhuisde eerst naar Messelbroek, daarna naar Westmeerbeek een vijftal kilometers van Scherpenheuvel. Dus ja...ik heb een tijdje in Westmeerbeek gewoond. Straf dat ik eerst een Haglund exostose moet aankweken om dan later jeugdherinneringen van 36 jaar geleden te kunnen ophalen in een recovery-room in Lier. Wat kan het leven (h)eerlijk zijn. En ik werd eens niet herkend door mijn loop carrière, dat was ook nieuw.
Weer in mijn kamer was het wachten op de verlossende -u mag naar huis-woorden van de arts. Wachten duurt lang...uren...en uren...en uren. Eindelijk was het zover. De assistent kwam vertellen dat alles goed was gegaan, dat het nodig was geweest want dat ze veel hebben moeten weghalen. Je zag in zijn ogen dat hij zich afvroeg waarom en hoe ik in Godsnaam zo lang met die Haglund heb kunnen doorlopen. (ik heb tijdens mijn ganse ultracarrière menigmaal moeten aanhoren dat ik de ballen karakter had...ziehier dames en heren, jarenlang lopen met soms veel pijn bewijst het tegendeel). Ik mocht me aankleden en naar huis gaan als ik het verlossende "plasje" op de WC had gedaan. Dit lukte wonderwel, maar toen ik terug even op mijn bed ging liggen trok ik blijkbaar relatief wit weg. Daar lag ik alweer, ik mocht niet weg van de verpleegster. Weer wachten dus. Het was ondertussen al vijf uur, ik wilde naar huis. Nadat er wat van de maaginhoud in de vuilbak was beland en er weer kleur op mijn smoelwerk verscheen mocht ik beschikken. De terugweg naar huis verliep niet zoals gewenst. Lag het aan de rijkunsten van mijn vrouw of zat de narcose er voor iets tussen? Alleszins, de boterhammen van het middagmaal werden in vloeibare vorm verspreid in de auto omdat het -zo -nodige -kotszakje in de koffer lag en er nergens plaats was om de auto even stil te zetten.
Ach...Radio 1 staat op nu. Ik hoor de ellende die de wereld in 2015 is overkomen en ik prijs me gelukkig dat ik hier achter mijn laptop mag vertellen hoe ik verlost ben geworden van een pijntje dat in vergelijking met die wereldellende peanuts is.
Ondanks dat ik dit jaar voor Scott relatief weinig heb kunnen betekenen dank ik ze toch voor het vertrouwen.
Nog een dag of acht en dan is het zover. Dan zal mijn rechtervoet een paar gram minder wegen. De operatie is nakende en ik begin verdomd veel zenuwen te krijgen. Het zal mijn allereerste operatie worden, en dit onder volledige narcose. En het is dat waar ik schrik voor heb. De operatie zelf, daar heb ik alle vertrouwen in. Maar het in slaap doen en vooral het wakker worden houdt me nu "wakker" Ik hoor verschillende verhalen, van "ach daar voelt ge niets van" tot "ge gaat uzelf volledig leegkotsen als ge wakker wordt" Nog 8 slapeloze nachten om dan...in slaap te worden gedaan.
We zijn 13 weken na de marathon van Flanders Fields. Ik heb sindsdien maar 50km/week gemiddeld gelopen. Daarvoor liep ik ongeveer 10 weken van gemiddeld 130km/week.
Toch vertrok ik gisteren op de Grote Prijs Van Onselen. Een wedstrijd van 7,2km op de Bist in Wilrijk. Niet ver vanwaar ik geboren ben. De wedstrijd is een eerbetoon aan Jean Van Onselen, mijn tweede vader, zelf begenadigd atleet geweest en 2 jaar geleden overleden. De wedstrijd is ook al meer dan een halve eeuw oud. Jean en ik heb 13 jaar lang lief en leed gedeeld. Soms drie keer per dag trainden we samen. Alles wat ik geworden ben heb ik aan Jean te danken. Zowel als atleet en als mens ben ik gevormd door Jean. Hij heeft me de knepen van het vak geleerd, heeft me geleerd om met de voetjes op de grond te blijven. "Ge moogt zo goed lopen als den beste atleet in de wereld, ge blijft maar ne mens onder de mensen" Zo simpel was het.
Gisteren liep ik dus weer mee, als eerbetoon aan Jean, zijn weduwe Jeanine die er weer bij was en op vraag van zijn dochter en kleindochter. Winnen zou ik niet meer doen, ik heb zijn wedstrijd talloze keren gewonnen of op het erepodium gestaan. Zeker nu niet, met die verdomde voet en dat beetje training dat ik maar in de benen heb. Maar op de Grote Prijs kan ik altijd ietsje meer. Ik werd 5e aan een tempo van 3'36"/km. Dwz: 7,2km in 26'. Zonder specifieke training dit tempo ontwikkelen op één voet vind ik meer dan behoorlijk. Dus ging ik tevreden naar huis.
En nu....aftellen dus naar dinsdag den 22e.....!
Even voor de aardigheid wat opzoekwerk gedaan. De grote Prijs Van Onselen, nu Geitencorrida genoemd, heb ik ongeveer 22 keer gelopen. Daarvan heb ik 8 keer de hoogste trede van het podium mogen bestijgen, 6 keer de tweede hoogste en helaas maar 1 keer de laagste trede.
Het is een beetje stil geworden rond mezelf, althans in het loopwereldje toch. Tussen mijn laatste post op deze blog en vandaag is er een heleboel gepasseerd. Niet veel interessants voor de medemens op deze aardkloot, maar genoeg voor mij en misschien wel voor zij die er interesse voor hebben. Op 22 december is het dan zover. Ik ga onder het mes. Zoals de meesten die me kennen al vernomen hadden (misschien wel tot hun grote verveling) was de pijn in de hiel niet meer te harden. Lopen lukte me nog nauwelijks, ook al bleef ik volharden. Ik liep nog een tweede plaats in de 9,4km van "Kontich loopt", maar het was schandalig om me bezig te zien en ik was zelfs beschaamd om met dit resultaat uit te pakken. Het was echt lopen op één been. Iets later kon ik bij de orthopeed terecht. Die had me vier jaar geleden al eens op bezoek gehad, toen ik kampte met dezelfde pijnen. We besloten op dat moment om er met onze "fikken" af te blijven en het onder controle te houden met pijnstillers, ontstekingsremmers, kiné, osteopathie en meer van die alternatieve hulpmiddeltjes. De reden om de operatie uit te stellen was dat ik nog te goed liep. Een operatie op dat moment zou er voor zorgen dat het volledig over-en-out was met de carrière. In die periode maakte ik ook een carrière switch. Ik startte met een team op vraag van het Stedelijk Onderwijs een natuurleefschool op in mijn teergeliefde park in Antwerpen. Het park waar rond/in ik talloze kilometers gelopen heb. Onze school is een succes. We zijn bekend geworden in Vlaanderen, komen regelmatig in het onderwijs nieuws, worden bezocht door andere scholen en er zijn voor de kleuterafdeling wachtlijsten. Kortom, we boeren goed. De keerzijde van de medaille is natuurlijk dat we gigantisch veel uren kloppen. Onze manier van werken, van naar kinderen kijken vergt veel energie want onze school is eigenlijk geen school, maar een kleine leefgemeenschap. Gepassioneerd als ik ben heb ik me volledig gestort in dit project. Het is net zoals met het lopen, iets wat ik gigantisch graag deed en toch haatte omdat ik mezelf er kan in verliezen. En daar wringt dus momenteel ook het loopschoentje. De laatste vier jaar is het zoeken naar de balans tussen lopen en werken op topniveau, allebei slopend. Zoals het lopen me in nevenactiviteiten bracht (columns schrijven, lezingen geven, uithangbord van het Belgische ultralopen spelen,....) zo doet het onderwijs dat ook met me. Ik werd door CEGO (centrum voor ervaringsgericht onderwijs), één van de belangrijkste vormingscentra in Vlaanderen, gevraagd om twee artikels te schrijven voor het blad Kleuters&Ik. Een paar weken na de publicatie werd ik gevraagd om te gaan zetelen in de redactieraad van CEGO. Een hele eer, maar het gaat weer ten koste van het lopen want ik ken mezelf.....passie is destructief voor mij.
Ach, 22 december is het zover. Een kerstcadeau. Een stuk van mijn hielbeen gefreesd, ingepakt en onder de boom. Een paar dagen een drukverband, daarna wat plakkers op de wonden en al snel weer wandelen. Na 6 weken weer lopen...als alles goed gaat. Ik heb net weer RX-en en MRI's laten nemen.......De orthopeed vond nu ook dat het tijd werd om te frezen en als hij dat vindt wie ben ik dan om dat tegen te spreken.
Dus, de Scott loopschoenen zullen heel even aan de kant moeten blijven staan, maar eind januari gaan ze weer aan mijn voeten. Alhoewel, ook om er nu mee te wandelen zijn ze een zaligheid aan de voet.
"Word jij niet getraind door Ed Van Beek?" vroeg de dartele hinde die uit de auto met Nederlandse nummerplaat stapte.
"Ja hoor" antwoordde ik. "Maar vanwaar deze vraag?" "Nou, ik kom ook uit Deventer, net zoals Ed. Ik ben een Daventria lid". (atletiekclub van Deventer). Moet u weten dat Deventer 250km van Mortsel ligt en dat we nu ergens in Vlaams Brabant stonden. " Dan bent u wel van ver gekomen om hier eventjes een trail af te werken" reageerde ik nogal verbazend. "Ach" antwoordde ze laconiek "ik woon nu in Nijmegen". Alsof dat hier net achter de hoek is wou ik zeggen, maar ik bedacht mezelf. Haar reden om hier verzeild te raken was duidelijk. Ze was eveneens lid van het Scott noshortcut running team en was gesommeerd om hier berg en slijk te komen bedwingen.
"Nou" - en dat vind ik dan weer zo leuk aan Nederlanders, die nou - "je hebt er een mooie carrière opzitten en jij bent de reden waarom ik het langere werk ben gaan doen." " Ik doe het liefste ultratrails" zei ze. Tja, dat is nu net hetgeen ik absoluut niet graag doe, maar ook dat hield ik voor mezelf. Net zoals ik wou zeggen dat ik het bizar vind dat ik mensen aanzet tot een spontane vorm van masochisme. Maar ook dit slikte ik in om de hinde niet voor de borst te stoten. Nog wat keuvelen over en weer, waarin ik vernam dat ze de week ervoor ergens in de Vogezen had getraild en dat ze nog wat stijf was en dat ze voor de Nederlandse ultratrailploeg zou uitkomen etcetera.....Kortom enthousiasme om jaloers op te zijn.
We stonden in Blaasrode, de Offroad trail ingericht door Dries, werkend voor Scott en onze sponsor. We konden kiezen voor verschillende afstanden en alweer had ik mezelf in de zak gezet door een afstand te kiezen die net iets te ver was om goed te zijn. 26km door berg en dal, slijk en bospaden, veldwegen en weien, trappen en boomstronken. 26km afzien en toch genieten van het pracht dat Vlaams Brabant ons te bieden heeft. Veel verslag doe ik niet, heeft geen enkele zin, is ook niet interessant. Voor de ramptoeristen onder ons: ik ben twee keer gevallen, waarvan één keer in de volle modder en twee keer verkeerd gelopen. Maar dat was nu net het plezantste aan die trail. Pas in de laatste 3km had ik zoveel pijn in de achillespees dat lopen bijna ondraaglijk werd. Met mijn twaalfde plaats was ik tevreden. Maar ook met de vele cadeautjes die we van Scott kregen. Waaronder een blitse zonnebril. Omdat ik al een witte had, werd mij een rood exemplaar toebedeeld.
O ja, waar strandde onze dartele hinde? Op een 40e plaats overall en als 5e dame, een kwartiertje na mij.
Vrijdag daarop was er dan weer Kontich loopt. Een 10km (9,4km) in en rond het centrum van Kontich. Onze zaak Studio Sport uit Kontich is één van de sponsors, dus zijn we zedelijk verplicht om daar aanwezig te zijn. Ook hier verschillende afstanden en ik zal het nooit leren, ik koos voor de langste. Het was letterlijk tweede worden op één been. Na 34' was ik er van af en ik was er niet rouwig om. Het zal zo mijn laatste wapenfeit voor het komende jaar zijn. Vrijdag 9 oktober bezoek ik de orthopeed en wil ik een datum in mijn agenda zien verschijnen waarop deze vriendelijke kerel beslist heeft om zijn freesmachine in mijn hielbeen te plaatsen.
Net zoals de pees de ondergang van Achilles werd ergens rond Troje, ook zo werd die stomme pees mijn ondergang in de The Flanders Fields. Beiden zijn we gesneuveld op het slachtveld in volle strijd. We zijn eervol gestorven, hoofd rechtop, borst vooruit. Maar om eerlijk te zijn, we hebben er alle twee geen bal aan gehad.
Mijn AF trainer van Scott was zowat de enigste schoen waar ik de laatste jaren de pijn in de achillespees mee kon bedwingen. Niet dat ik altijd pijnloos liep, maar het overgrote deel van de trainingen lukte het wel en de andere momenten waren pijn-luw. Dit in combinatie met af en toe een kuur met ontstekingsremmers en sporadisch een pijnstiller. Dat was ook de afspraak die ik met de orthopeed had gemaakt. Zolang alles onder controle bleef, werd er aan de pees niet geraakt. Op het moment dat er niets meer helpt en er ook in het dagelijks leven hinder ontstaat moeten we de opties opnieuw bekijken en brengt een ingreep misschien verlichting in het lijden. Vijf jaar na deze afspraak zal het zover zijn. The Flanders Fields was er net te veel aan. Na een goeie voorbereiding van 9 weken waar ik gemiddeld 120km per week trainde met genoeg kwaliteitstrainingen, stond ik vol goesting op een zondagmorgen aan de vismijnen van Nieuwpoort aan de start van deze zeer mooie, kleinschalige marathon. Moet je weten dat Nieuwpoort onze tweede thuis(haven) is. We spenderen er al 18 jaar bijna al onze vakanties. Een thuismatch dus. De opwarming verliep pijnloos wat een goed teken was. Ook de start was zoals ik het wilde. We werden wel even de verkeerde kant opgestuurd, maar ook daar kon ik mee leven. Helaas begon de pees na een kilometer op 8 wat te knagen. Na 15km deed ze pijn en rond kilometer 20 begon het manken. Ik liep iets langzamer dan de vooropgestelde tijd, maar nog steeds binnen hetgeen ik als doel had gesteld, weliswaar liep ik helemaal alleen, op een dikke 100m van de 5 koplopers. Het manken werd erger, ik kon de voet amper neerzetten, moest af en toe even stoppen en weer starten. Mijn begeleidende fietser en zeer goede vriend Jurgen, die me in West-Vlaamse wedstrijden steeds begeleidt, zag het met lede ogen aan. Na 30km was de strijd over. Stoppen en stappen, maar zelfs dat ging amper.
9 oktober om 8.15u zit ik weer bij de orthopeed. Ik wenste dat ik om 8.16u onder het mes zou kunnen gaan. Helaas zullen we eerst een datum moeten vastleggen.
Mijn eerste trail is een feit. De Coal minerstrail in Genk - Waterschei. Laat ons het zo stellen: ik ben op de wereld gezet om alleen maar "snel" rechtdoor te lopen op een vlakke egale ondergrond. Geen haar op mijn grijzend wordende kop dacht er aan om ooit te trailen, maar omdat we voor het Scott team gevraagd worden om in september in Roosdaal te gaan trailen dacht ik bij mezelf om eventjes te gaan "oefenen" in Genk. De organisatie van deze prachtige trail is mede in handen van mijn dikke vriend Micha Havreluk, tevens de organisator van de LPM marathon. De oude mijnterrils in Genk zijn het zware doch prachtige decor voor deze unieke trail. Mooi om in te wandelen. Micha kreeg lucht van onze Scott trailopdracht en daarom nodigde hij me uit om bij hem te komen proberen met de boodschap: starten op eigen risico. Dat het ernst was bleek bij het afhalen van onze startnummer. We moesten een document ondertekenen waarin we verklaarden dat we in goede gezondheid vertoefden. Met andere woorden.....als je hier doodgaat trekken wij onze handen er van af want je was gewaarschuwd. Om zich helemaal in te dekken stonden er onderweg overal bordjes met; oppassen steile helling, gevaarlijke afdaling, niet te snel lopen want het is zwaar etc....Nog voor het startsignaal fluitgewijs werd gegeven drukte men ons nog eens op het hart dat het een heel zware trail was en dat we best voorzichtig konden zijn. Dus, niet komen bleiten als ge kapot gaat, je was gewaarschuwd. En natuurlijk om het compleet te maken wilde de temperatuur niet helemaal meewerken. 20° bij de start om 10u, 30° toen ik naar huis reed. Tegen de gewoonte in startte ik vrij rustig, ik ben in voorbereiding voor de Flanders Fields marathon, die op 13 september gelopen wordt, en wilde dus geen enkel risico nemen. Ik had gekozen voor 3 ronden van ongeveer 11,3km. 34km dus. Men kon ook voor vier (45km), één (11,3km) of twee (22,6km) ronden kiezen. De 34 en de 45km starten samen, de 11,3 en de 22 twee uur later. De eerste 4km en de laatste 2km van elke ronde viel nog mee. Korte kuitenbijters, slingerpaadjes, springen over boomstronken, pittige afdalingen. Daar tussenin was het....hoe moet ik het verwoorden.....zwaar! In de eerste ronde probeerde ik de hellingen nog te belopen, in de tweede ronde werden de hellingen "bewandeld" en de tussenstukjes gelopen. In de derde ronde werden de hellingen bewandeld en de tussenstukjes....ook! Laat het me zo stellen....ik heb een groot deel van de trail gewandeld en heb 6 keer uitgebreid stilgestaan bij de bevoorrading ten einde me af te koelen, te drinken, te rusten en na te denken over hetgeen ik aangevangen had. Uiteindelijk werd ik 3e in 3h13'. Ik liep/wandelde aan een gemiddelde hartslag van 136 met een gemiddeld tempo van 5'40"/km. Ik liep ooit 50km in 3h01'!!!!!! Donderdag trainde ik nog een 15km aan HT 139 en liep daarbij een tempo van 4'02"/km. Dit maar om te duiden hoe relatief alles is.
Het was mijn allereerste trail en de eerste keer dat ik trailschoenen aan had. Mijn Scott Kinabalu deed het voortreffelijk. Ongelooflijke tractie, en toch heel flexibel wat nodig was op deze zeer geaccidenteerde ondergrond vol keien en groeven.
Als trail-leek begreep ik uit de commentaren van omstaanders, deelnemers, organisatie dat dit een zeer zware trail was in vergelijking met andere trails.
De organisatie was out-standing, perfect. Vriendelijk, respectvol, bezorgd, voldoende bevoorrading en voor de eerste 3 een prachtig collectors item. Een uit steenkool geperst mijnwerkerslampje gemaakt door Welshe ex-mijnwerkers. (zie foto).
The day after: stram, stijf, pijnlijke bovenbenen, shit! Even losgelopen (13km) en dat voelde pijnlijk aan. Het zal een paar dagen recupereren worden van deze onderneming. Op zich niet erg want ik heb gedurende de afgelopen 6 weken een gemiddelde van 140km/week gehaald, dus basis genoeg voor de marathon.
Het is weer even geleden maar het is dan ook vakantie. Normaal gezien zit ik aan de Belgische Kust, en dat is ook zo, maar ik ben even over en weer gekomen om......de Dodentocht in Bornem te wandelen. Niet mijn favoriete sport dat wandelen. Het duurt veel te lang, gaat niet vooruit, is saai en je spieren doen harder pijn dan na het lopen. Waarom stond ik dan aan de start stel ik mezelf- en u misschien ook- de vraag. Waarom een zonnige vakantie aan zee onderbreken voor een vlotte zelfkastijding in Bornem, Puurs, Willebroek en omstreken. Niet voor "djien" Duvel op kilometer 41, want ik drink geen bier en Whiskey wordt er niet geschonken. Ed, mijn Hollandse coach uit Deventer -250km van Mortsel- had op zijn bucketlist deze opdracht staan maar wilde niet alleen onnoemelijk afzien, hij vond dat ik best deel mocht uitmaken van de helse pijnen die hem/ons onderweg te wachten stonden en mede daardoor stond/lag ik popelend van ongeduld met 12000 anderen al drie uur vooraf uit te kijken naar het verlossend startschot en tevens genadeschot. De bucket-list was niet gemaakt omdat Ed te sterven valt te komen, gelukkig maar- alhoewel;..hij zag er vrij dood uit na 41km. Het was net zoals dat zwemmen met dolfijnen dat hij wilde afvinken van zijn lijstje. Was het uiteindelijk toch den Duvel te veel of waren het de bangelijke blaren op zijn beide voeten die hem (ons) de das om deden? U begrijpt het al, na 41km en 7,5 uur doorstappen was het vet van de soep en het vel van zijn voetzolen en zijn we wijselijk de bus opgestapt - eerst dronk Ed nog rap zijnen Duvel uit. Had ik dan zo iets van "shit, nu moet ik ook stoppen, jammer want het ging net zo goed?" vergeet het maar. Eerlijk gezegd was ik blij dat Ed er de brui aan gaf want 100km wandelen, sorry stappen want tegen lopen zeggen we ook niet joggen, is niet voor mij weggelegd. Had ik het kunnen uitstappen? who knows, ik had stijve spieren, hier en daar wrong er iets tegen, maar met de juiste pas, houding, snelheid en af en toe een Iboprufen voor mijn achillespees had ik zeker nog wat verder gekund. Wel weet ik dat ik er dan waarschijnlijk weken van geweten zal hebben en dat kan ik niet hebben want ik ben in volle voorbereiding voor de IFF marathon van 13 september. Ooit heb ik de 100 van Bornem gelopen, 10 uur mochten we er over doen en die tijd hebben we dan ook genomen. Die editie was het een bangelijke ervaring. Ik heb er toen van genoten en niets, maar dan ook niets van geweten. Het was mijn beste 100 ooit, gevoelsmatig. Maar er meer dan het dubbel over doen zag ik gisteren niet zitten. Na 3 uur ben je uitgepraat, en dan moet je nog 19 uur met elkaar en 11998 anderen verder. Een heel grappig beeld wil ik jullie niet onthouden: we werden met 50en afgezet aan het station na onze opgave. Toen elkeen de bus op zijn eigen manier uit kroop zag je iedereen een richting uitgaan naar de bestemming waar hij of zij moesten zijn. De ene naar het perron, de andere naar de bushalte, nog een andere kroop naar de hoek van de straat en enkelen zoals wij naar onze auto. Je zag om 6 uur 's morgens in het doodstille centrum van Bornem mensen waggelend naar hun eindbestemming gaan. Ed en ik schoten in de lach en mede een aantal andere met ons want het was precies een beeld uit de serie "Walking dead". En zo zie je maar, als er nog humor overschiet dan zal het allemaal niet zo erg zijn geweest zekers!
Straks rijd ik weer naar de kust voor nog een dag of 6. Ik hoop dat ik me verder kan voorbereiden op mijn marathon. Als alles goed zit loop ik zaterdag nog "snel" de Coal-miners trail in Genk. Mijn debuut op de trail en ik koos dan ook bewust voor de 34km en niet voor de 45.
20 september mogen we voor Scott een trail lopen ergens in Vlaams Brabant, dus dan ben ik al wat voorbereid.
En daarna.....maak ik samen met de orthopeed de afspraak voor de allereerste operatie in mijn leven...de achillespees.
Nog even feedback over mijn Race Rockers. Ik heb ze toen die bewuste avond getest bij ons op de piste. Ik liep er voor mezelf een 10km in 36'55". Het liep als vanzelf, de schoen dempt voldoende, rolt heel vlot af en voelt licht aan de voet. Maar.....ik denk dat de levensduurte relatief beperkt gaat zijn. Het is een schoen voor lichtgewichten die relatief neutraal lopen.
Het lijkt wel de titel van een sciencefiction film. The Race Rocker: staring Marc Papanikitas and Scott Racerocker. Ik ben niet echt een cinéfiel, eerder een loopschoenen fetisjist. Het rek in onze slaapkamer puilt uit van de running schoenen, tegenwoordig van verschillende merken, in een nog niet zo lang verleden alleen maar van Adidas. Enkele jaren geleden werd de samenwerking met Adidas na 16 jaar stopgezet en was ik vrij. Ik ben natuurlijk een zeer gelukkig atleet geweest want met mijn bescheiden loopniveau zolang bij een loopmerk mogen blijven is vrij uniek. Maniak als ik ben, 30 jaar loopervaring, bijna 30 jaar in runningspeciaalzaken gewerkt waarvan de laatste 20 jaar bij Studio Sport, kocht ik me na de "vrijlating" schoenen aan van allerhande merken om ze te testen. In die 30 jaar atletieken heb ik schoenen zien komen en gaan. Niet alleen schoenen, maar ook de evolutie, het jargon, de kleuren en de technieken. Vroeger had je twee merken: Nike en Adidas voor de massa, Karhu of Brooks ( Beast) voor diegenen die schots en scheef liepen en hier en daar nog een bijmerk waaronder Reebok of Asics. Af en toe verscheen er iets nieuws (Turntech) maar dat verdween dan alras weer. Tegenwoordig heb je een gamma aan loopmerken en gek genoeg hebben Nike en Adidas niet eens meer het loopmonopolie. Het is ongelooflijk hoe de schoenen in de loop der jaren verandert zijn. Toen ik begon liep je recht of liep je scheef - trouwens, toen ik begon was er in België van joggen geen sprake, als je liep, dan liep je! Liep je scheef werd je rechtgezet door een stevige antipronatieschoen. In de loop der jaren is men onder invloed van wat wetenschap, maar vooral door de commercie en hier een daar door een gekke journalist die met de Indianen is gaan lopen, overgeschakeld naar barefootrunning. Met lompen aan je voet, stukken autoband (tjiens, werkt Adidas niet samen met Goodyear?), desnoods met naakte voeten het asfalt over scheuren is de trend. Regelmatig krijgen we lo(o)p(st)er over de vloer met verwrongen pezen en getorste gewrichten omdat ze zich toch hebben laten vangen door Vibram en vollen damp zijn gaan joggen op die minimale dingen. Is dat dan allemaal larie en apekool, dat minimale lopen? Natuurlijk niet, maar het heeft te maken met beleving, visie en weten waarmee je bezig bent. Wij liepen eertijds na een wedstrijd of zware interval training uit op onze blote voeten op het gras. 15' rustig joggen. We liepen wedstrijden op spikes of wedstrijdschoenen, waar amper demping of stabilisatie in zat. Maar a) we waren getrainde atleten, b) we gebruikten die dingen ook alleen maar voor beperkte doeleinden-intervaltraining en wedstrijd. Komt er bij dat we door het regelmatig doen van snelheidstrainingen voorvoetlanders werden, hetgeen al die trends in de schoenen van de lopers toch probeert te maken.
Soit, de uitleg van "vroeger was het beter" is er alleen maar gekomen omdat ik.......Yes, yes, yes....mijn nieuwe Scotties heb gekregen en ik de boel moest inleiden.....! (o ja, en ik zever graag)
Als wedstrijdschoen de Race Rocker dus en als trailschoen de Kinabalu 3.0 want Scott zit voor een groot deel in het trailcircuit. De witte schoen is de Race Rocker, een loopschoentje van amper 200gr. Hij doet me wat denken aan mijn eerste echte wedstrijdschoen waarmee ik eind jaren '80 de 10 miles in Antwerpen liep: de Nike Duelist. In Europa was hij niet te vinden, ik was zelfs de enigste in België die er mee liep volgens mij. Ik heb het schoentje nog steeds en het bloed van de gesprongen bloedblaar is nog altijd zichtbaar. De andere Scott is de trailschoen die ik ga testen op 22 september tijdens een 26km durende Scottrail ergens in Vlaams Brabant. De Race Rocker test ik morgen al uit.....
Laat het water jullie uit de mond lopen bij het kijken naar mij nieuwe Scotts!
Weet je wat het met je is, zei de schildpad tegen het
konijn, je bent motorisch hyperactief.
Bedoel je dat ik ADHD heb repliceerde het konijn.
Ondanks dat ze al jaren bevriend waren met elkaar , voelde
deze opmerking als een steek in het konijnenhart. Het konijn voelde een
mengeling van droefheid en woede, zoiets zeg je niet als vriend vond ze.
ADHD, hyper kinetisch, over beweeglijk, noem het zoals je
wil antwoordde de schildpad. Feit is, je zit geen seconde stil en als je je
voortbeweegt gaat dat altijd met grootse sprongen gepaard
Nou, neem me niet kwalijk antwoordde het konijn ietwat
bitsig, toevallig ben ik anatomisch zo in elkaar gestoken dat mijn achterpoten
iets langer zijn dan mijn voorpoten en jammer genoeg geeft dat als resultaat
dat wanneer ik me voortbeweeg er wat ruimere bewegingen zijn ten opzichte van
andere van onze vrienden. En nou niet voor het één of het ander, jouw poten
zijn bijna even lang als je kop en je staart en je hebt dan nog dat zware
schild te torsen, dus jij hebt gemakkelijk praten wat snelheid in voortbewegen
betreft.
De schildpad beluisterde de technische uitleg van het konijn
nogal gelaten aan.
je snapt hem niet zei ze tegen het konijn. Waarom moet
altijd alles zo snel gaan bij jou? Doe het een beetje à laise zoals ze dat bij
ons zeggen. Rustig aan, op je gemak. Je kan heel snel van A naar B gaan, zonder
te genieten van je omgeving, of je kan dat ook rustig aan doen en ervaren wat
er om je heen gebeurt. Het is net zoals geboren worden en dood gaan, van A naar
B, dat doe je toch ook liever iets langzamer, of niet?
Daar moest het konijn toch even over nadenken. Zo had ze het
nog niet bekeken. Het duurde dagen tot
ze tot de conclusie kwam dat haar vriendin de schildpad wel eens gelijk kon
hebben. Misschien moest ze het wat rustiger aan doen. Waarom moet dat gehuppel
en rondgespring ook altijd zo snel zijn. Vanaf het moment dat ze het begrepen
had bewoog het konijn zich op een hemeltergende langzame manier door de velden.
Het was niet om aan te zien, maar het konijn genoot schijnbaar van alles wat er
rond zich gebeurde. Een hele wereld ging voor haar open. Rustig van A naar B dacht ze steeds bij
zichzelf. Genieten vanaf het moment dat ik geboren ben tot ik ooit doodga.
Ze kwam sneller aan punt B dan ze verwachtte want op een dag
stond ze oog in oog met de tweeloop van de jager. Er snel van doorgaan had ze
verleerd, genieten heeft ze dus maar kort gedaan.
Jagers lusten nu eenmaal konijnen liever dan schildpadden.
Is mijn gat niet te dik in deze Scott? (nvr: is mijn gat niet te dik in deze rok van Hugo Mathijsen)
We (ik) worden heden ten dagen regelmatig geconfronteerd met de vraag waarom ik veel minder in de "gazet" kom dan vroeger. Mensen blijken zich niet te realiseren dat ook ik ouder word. Ouder worden betekent veelal in sporttermen dat prestaties verminderen, dat het lichamelijk niet altijd meer wil vlotten, maar dat ook de geest regelmatig aangeeft dat het best wel wat minder kan. Na 30 jaar lopen waarvan de helft op een degelijk niveau en de laatste 10 jaar op ultra-afstanden is het vet van de soep. Vergelijk het met een auto die je goed soigneert. Je kan er lang mee rijden maar op een bepaald moment komen er mankementen aan tot hij de geest geeft en je Touring kan opbellen. Touring hoeft voor mij nog niet gebeld worden, alhoewel me tijdens een iets langere duurloop de goesting bekruipt om een depannage te bellen. Het feit dat er nog weinig over me geschreven wordt is voor vele mensen het sein dat het afgelopen is met Marc Papanikitas. Ik heb het zelf ook al een aantal malen aangegeven, wat de vermoedens versterkt. Er is ook al een paar keer een comeback geweest. Mensen beseffen niet hoe moeilijk een "na-carriere" wel is. Moeten we gedegouteerd alles weggooien en iets anders gaan doen? Moeten we gewoon maar wat gaan joggen en anoniem meedoen aan joggingskes? Worden we misschien coach van andere atleten en geven we zo onze kennis door? of we gooien alles weg en doen niets meer? Het is een gat wat menig psycholoog zou kunnen opvullen...het zwarte gat na een sportcarriere. De éne heeft het er moeilijk mee, de andere niet.
Maar goed, hoe zit het nu met mij? Ik heb het best wel moeilijk gehad de laatste jaren. Lichamelijke en geestelijke ellende. Het zoeken naar de juiste balans tussen leven en sport. Aanvaarden dat alles minder wordt. Begrijpen dat je niet meer wint en dat daardoor de aandacht die je krijgt vermindert. Ontdekken dat wanneer je dan toch de sportdraad weer opneemt en je weer in de flow zit, je lichaam het op het moment dat je in de juiste conditie zit het weer laat afweten. 30 jaar je lichaam (over)belasten laat zijn sporen na, dat ervaar ik nu.
Ouder worden brengt veranderingen mee, in je geest, in je leven maar ook in/aan je lijf. Hier en daar zakt er wat uit..
Mijn eerste Scott kledingstuk is een feit. Ik kreeg een split short toegestuurd. Bij het vroegere sportmerk waar ik door gesponsord werd was een small groot genoeg. Dus kreeg ik ook een small van Scott.
Zouden ze een andere maattabel gebruiken. Of is mijn gat toch net iets te veel uitgezakt na al die jaren?
Daar is ie dan. De Scottblog van Marc Papanikitas.
Twee redenen voor deze Blog:
1) Ik loop nog steeds....
2) Binnenkort werk ik samen met Scott via het no shortcut Scott running team.
In Studio Sport, de running speciaalzaak in Kontich, waar ik al een jaar of 20 vrijblijvend werkzaam ben verkopen we sinds een paar jaar loopschoenen van Scott. Het feit dat we in zee zijn gegaan met Scott pleit voor het merk want we zijn doorgaans heel kritisch wat betreft toelaten van nieuwe merken in onze zaak. Er moet al een toegevoegde waarde zijn tov van reeds bestaande merken. Als chronisch achillespees-pijn- lijder sprak de bolle vorm van de zool me wel aan en na wat getest te hebben bleek dit de schoen te zijn die me het minste pijn gaf tijdens, maar ook na het lopen. Dus loop ik al enkele jaren op de AF trainer van Scott. Uiteindelijk schreef ik me in voor het No Shortcut Scottrunning team en werd uitgeloot voor een sponsorpakket voor een jaar.
Ik dank natuurlijk Scott en bij deze is deze blog geboren. Deze blog zal dan ook maar voor één jaar verschijnen want na het beëindigen van het Scott"contract" eindigt ook het leven van deze blog......of misschien ook niet?
Ik hol een beetje achter de feiten aan, maar twee weken geleden was ik samen met de andere Scott-no-shortcuts -runners uitgenodigd op een weekendje schoenen en fietsen testen in het Nederlandse Zeist, zo'n 140 km van Mortsel.
"Word jij niet getraind door Ed Van Beek?" vroeg de dartele hinde die uit de auto met Nederlandse nummerplaat stapte.
