|
En dan nu het woord van het jaar 2016.....autorevalidatie.
Moest men mij dat woord out-of-the-blues voor de neus schotelen met de vraag om er een verklaring aan te geven zonder de context te kennen dan zou mijn analytisch hersengedeelte, kleuteronderwijzer zijnde, overuren draaien. Het is een veel beproefde techniek bij ons in school Kosmos. Je zit in je kring en je gooit een woord ten berde en vraagt dan aan de kleuters om het "effe uit te leggen. Wij zijn nog een beetje menselijk want meestal behelst het een woord binnen de context van één of ander project, worden verbanden al heel snel gelegd en de verklaring gevonden met behulp van analytisch denken, hakken en plakken.
Autorevalidatie......?
Revalideren terwijl je in je auto zit?
Automatisch revalideren?
De kapotte auto terug nieuw leven inblazen?
We zijn veertien dagen na mijn ingreep aan de Haglund exostose. Het betert elke dag. Na week één ging het druk verband eraf en ook die afzichtelijke schoen kreeg een plaats waar het daglicht nooit zou schijnen. Wel twee plakkertjes op het fraaie naaiwerk. Kous aan en dan proberen schoenen te vinden waar ik mijn voet pijnloos kon in steken. Er is één nadeel aan gesponsord worden en werken in een running speciaalzaak.....ik heb een massa's schoenen. Dus het zoeken naar de geschikte schoen nam best wel wat tijd in beslag. Het was alsof ik in een schoenenwinkel schoenen stond te passen. In mijn schoencollectie heb ik momenteel 15 paar Scotts staan. (buiten alle andere loopschoenen van diverse merken). Raar maar waar was Scott ook één van de enigste schoenen die ik aan kreeg.
Met het wegnemen van het drukverband kwam ook de pijn. Tot dan was de pijn erg beperkt gebleven, maar nu stak ze op. Vooral 's nachts. Was het omdat ik- eens ik bevrijd was van al het ongemak- er vollen bak tegenaan ging? Gaan wandelen in de stad, in het park, aan de vest. Of waren het "botpijnen" zoals men mij vertelde. Kortom, de dagen vielen mee, de nachten waren een hel. Zodanig zelfs dat ik pijnstillers moest nemen om toch maar een paar uur te kunnen slapen. Maandag laatstleden moest ik op controle bij dokter Vandeputte, de orthopeed. Hij haalde het stiksel uit de hiel en gebruikte daar voor het eerst het woord autorevalidatie.
De operatie was volgens hem perfect verlopen. Aan de pees is niet geroerd. Er is gewoon bot weggehaald. Alles zag er goed uit volgens hem, tijd voor de autorevalidatie. De wat?
De revalideer uzelf periode. Geen kiné, geen oefeningen. Gewoon doen, fietsen, stappen en pijn lijden. Elke dag gaat het beter worden en binnen tien dagen moogt ge zelfs al wat beginnen lopen. Snelwandelen en daarin al eens een looppas zetten. Normaal gezien verdient dat een gele kaart en na een aantal keer snellopen zelfs een verwijdering...althans bij de snelwandel liga. Maar goed. Gisteren had ik een vergadering in Leuven. De treinen staken, alweer! (ik neem 1 keer om de 15 jaar een trein en dan staken ze natuurlijk), autorijden lukt nog niet omdat ik teveel druk op de hiel moet zetten dan. Dus de fiets op. Mortsel-Mechelen-Leuven-vergaderen-Leuven-Mechelen-Mortsel. Negentig kilometer. Voor een fervent fietser een peulschil, voor mij nieuw! Toen ik gisterenavond om kwart voor acht thuis kwam dacht ik bij mezelf: is dat wel normaal, even negentig kilometer over en weer fietsen naar Leuven om te vergaderen?
|
