Marc Papanikitas in het No Shortcut Scott running team.
15-08-2015
Even recapituleren......
Het is weer even geleden maar het is dan ook vakantie. Normaal gezien zit ik aan de Belgische Kust, en dat is ook zo, maar ik ben even over en weer gekomen om......de Dodentocht in Bornem te wandelen. Niet mijn favoriete sport dat wandelen. Het duurt veel te lang, gaat niet vooruit, is saai en je spieren doen harder pijn dan na het lopen. Waarom stond ik dan aan de start stel ik mezelf- en u misschien ook- de vraag. Waarom een zonnige vakantie aan zee onderbreken voor een vlotte zelfkastijding in Bornem, Puurs, Willebroek en omstreken. Niet voor "djien" Duvel op kilometer 41, want ik drink geen bier en Whiskey wordt er niet geschonken. Ed, mijn Hollandse coach uit Deventer -250km van Mortsel- had op zijn bucketlist deze opdracht staan maar wilde niet alleen onnoemelijk afzien, hij vond dat ik best deel mocht uitmaken van de helse pijnen die hem/ons onderweg te wachten stonden en mede daardoor stond/lag ik popelend van ongeduld met 12000 anderen al drie uur vooraf uit te kijken naar het verlossend startschot en tevens genadeschot. De bucket-list was niet gemaakt omdat Ed te sterven valt te komen, gelukkig maar- alhoewel;..hij zag er vrij dood uit na 41km. Het was net zoals dat zwemmen met dolfijnen dat hij wilde afvinken van zijn lijstje. Was het uiteindelijk toch den Duvel te veel of waren het de bangelijke blaren op zijn beide voeten die hem (ons) de das om deden? U begrijpt het al, na 41km en 7,5 uur doorstappen was het vet van de soep en het vel van zijn voetzolen en zijn we wijselijk de bus opgestapt - eerst dronk Ed nog rap zijnen Duvel uit. Had ik dan zo iets van "shit, nu moet ik ook stoppen, jammer want het ging net zo goed?" vergeet het maar. Eerlijk gezegd was ik blij dat Ed er de brui aan gaf want 100km wandelen, sorry stappen want tegen lopen zeggen we ook niet joggen, is niet voor mij weggelegd. Had ik het kunnen uitstappen? who knows, ik had stijve spieren, hier en daar wrong er iets tegen, maar met de juiste pas, houding, snelheid en af en toe een Iboprufen voor mijn achillespees had ik zeker nog wat verder gekund. Wel weet ik dat ik er dan waarschijnlijk weken van geweten zal hebben en dat kan ik niet hebben want ik ben in volle voorbereiding voor de IFF marathon van 13 september. Ooit heb ik de 100 van Bornem gelopen, 10 uur mochten we er over doen en die tijd hebben we dan ook genomen. Die editie was het een bangelijke ervaring. Ik heb er toen van genoten en niets, maar dan ook niets van geweten. Het was mijn beste 100 ooit, gevoelsmatig. Maar er meer dan het dubbel over doen zag ik gisteren niet zitten. Na 3 uur ben je uitgepraat, en dan moet je nog 19 uur met elkaar en 11998 anderen verder. Een heel grappig beeld wil ik jullie niet onthouden: we werden met 50en afgezet aan het station na onze opgave. Toen elkeen de bus op zijn eigen manier uit kroop zag je iedereen een richting uitgaan naar de bestemming waar hij of zij moesten zijn. De ene naar het perron, de andere naar de bushalte, nog een andere kroop naar de hoek van de straat en enkelen zoals wij naar onze auto. Je zag om 6 uur 's morgens in het doodstille centrum van Bornem mensen waggelend naar hun eindbestemming gaan. Ed en ik schoten in de lach en mede een aantal andere met ons want het was precies een beeld uit de serie "Walking dead". En zo zie je maar, als er nog humor overschiet dan zal het allemaal niet zo erg zijn geweest zekers!
Straks rijd ik weer naar de kust voor nog een dag of 6. Ik hoop dat ik me verder kan voorbereiden op mijn marathon. Als alles goed zit loop ik zaterdag nog "snel" de Coal-miners trail in Genk. Mijn debuut op de trail en ik koos dan ook bewust voor de 34km en niet voor de 45.
20 september mogen we voor Scott een trail lopen ergens in Vlaams Brabant, dus dan ben ik al wat voorbereid.
En daarna.....maak ik samen met de orthopeed de afspraak voor de allereerste operatie in mijn leven...de achillespees.
Nog even feedback over mijn Race Rockers. Ik heb ze toen die bewuste avond getest bij ons op de piste. Ik liep er voor mezelf een 10km in 36'55". Het liep als vanzelf, de schoen dempt voldoende, rolt heel vlot af en voelt licht aan de voet. Maar.....ik denk dat de levensduurte relatief beperkt gaat zijn. Het is een schoen voor lichtgewichten die relatief neutraal lopen.
Het lijkt wel de titel van een sciencefiction film. The Race Rocker: staring Marc Papanikitas and Scott Racerocker. Ik ben niet echt een cinéfiel, eerder een loopschoenen fetisjist. Het rek in onze slaapkamer puilt uit van de running schoenen, tegenwoordig van verschillende merken, in een nog niet zo lang verleden alleen maar van Adidas. Enkele jaren geleden werd de samenwerking met Adidas na 16 jaar stopgezet en was ik vrij. Ik ben natuurlijk een zeer gelukkig atleet geweest want met mijn bescheiden loopniveau zolang bij een loopmerk mogen blijven is vrij uniek. Maniak als ik ben, 30 jaar loopervaring, bijna 30 jaar in runningspeciaalzaken gewerkt waarvan de laatste 20 jaar bij Studio Sport, kocht ik me na de "vrijlating" schoenen aan van allerhande merken om ze te testen. In die 30 jaar atletieken heb ik schoenen zien komen en gaan. Niet alleen schoenen, maar ook de evolutie, het jargon, de kleuren en de technieken. Vroeger had je twee merken: Nike en Adidas voor de massa, Karhu of Brooks ( Beast) voor diegenen die schots en scheef liepen en hier en daar nog een bijmerk waaronder Reebok of Asics. Af en toe verscheen er iets nieuws (Turntech) maar dat verdween dan alras weer. Tegenwoordig heb je een gamma aan loopmerken en gek genoeg hebben Nike en Adidas niet eens meer het loopmonopolie. Het is ongelooflijk hoe de schoenen in de loop der jaren verandert zijn. Toen ik begon liep je recht of liep je scheef - trouwens, toen ik begon was er in België van joggen geen sprake, als je liep, dan liep je! Liep je scheef werd je rechtgezet door een stevige antipronatieschoen. In de loop der jaren is men onder invloed van wat wetenschap, maar vooral door de commercie en hier een daar door een gekke journalist die met de Indianen is gaan lopen, overgeschakeld naar barefootrunning. Met lompen aan je voet, stukken autoband (tjiens, werkt Adidas niet samen met Goodyear?), desnoods met naakte voeten het asfalt over scheuren is de trend. Regelmatig krijgen we lo(o)p(st)er over de vloer met verwrongen pezen en getorste gewrichten omdat ze zich toch hebben laten vangen door Vibram en vollen damp zijn gaan joggen op die minimale dingen. Is dat dan allemaal larie en apekool, dat minimale lopen? Natuurlijk niet, maar het heeft te maken met beleving, visie en weten waarmee je bezig bent. Wij liepen eertijds na een wedstrijd of zware interval training uit op onze blote voeten op het gras. 15' rustig joggen. We liepen wedstrijden op spikes of wedstrijdschoenen, waar amper demping of stabilisatie in zat. Maar a) we waren getrainde atleten, b) we gebruikten die dingen ook alleen maar voor beperkte doeleinden-intervaltraining en wedstrijd. Komt er bij dat we door het regelmatig doen van snelheidstrainingen voorvoetlanders werden, hetgeen al die trends in de schoenen van de lopers toch probeert te maken.
Soit, de uitleg van "vroeger was het beter" is er alleen maar gekomen omdat ik.......Yes, yes, yes....mijn nieuwe Scotties heb gekregen en ik de boel moest inleiden.....! (o ja, en ik zever graag)
Als wedstrijdschoen de Race Rocker dus en als trailschoen de Kinabalu 3.0 want Scott zit voor een groot deel in het trailcircuit. De witte schoen is de Race Rocker, een loopschoentje van amper 200gr. Hij doet me wat denken aan mijn eerste echte wedstrijdschoen waarmee ik eind jaren '80 de 10 miles in Antwerpen liep: de Nike Duelist. In Europa was hij niet te vinden, ik was zelfs de enigste in België die er mee liep volgens mij. Ik heb het schoentje nog steeds en het bloed van de gesprongen bloedblaar is nog altijd zichtbaar. De andere Scott is de trailschoen die ik ga testen op 22 september tijdens een 26km durende Scottrail ergens in Vlaams Brabant. De Race Rocker test ik morgen al uit.....
Laat het water jullie uit de mond lopen bij het kijken naar mij nieuwe Scotts!
Weet je wat het met je is, zei de schildpad tegen het
konijn, je bent motorisch hyperactief.
Bedoel je dat ik ADHD heb repliceerde het konijn.
Ondanks dat ze al jaren bevriend waren met elkaar , voelde
deze opmerking als een steek in het konijnenhart. Het konijn voelde een
mengeling van droefheid en woede, zoiets zeg je niet als vriend vond ze.
ADHD, hyper kinetisch, over beweeglijk, noem het zoals je
wil antwoordde de schildpad. Feit is, je zit geen seconde stil en als je je
voortbeweegt gaat dat altijd met grootse sprongen gepaard
Nou, neem me niet kwalijk antwoordde het konijn ietwat
bitsig, toevallig ben ik anatomisch zo in elkaar gestoken dat mijn achterpoten
iets langer zijn dan mijn voorpoten en jammer genoeg geeft dat als resultaat
dat wanneer ik me voortbeweeg er wat ruimere bewegingen zijn ten opzichte van
andere van onze vrienden. En nou niet voor het één of het ander, jouw poten
zijn bijna even lang als je kop en je staart en je hebt dan nog dat zware
schild te torsen, dus jij hebt gemakkelijk praten wat snelheid in voortbewegen
betreft.
De schildpad beluisterde de technische uitleg van het konijn
nogal gelaten aan.
je snapt hem niet zei ze tegen het konijn. Waarom moet
altijd alles zo snel gaan bij jou? Doe het een beetje à laise zoals ze dat bij
ons zeggen. Rustig aan, op je gemak. Je kan heel snel van A naar B gaan, zonder
te genieten van je omgeving, of je kan dat ook rustig aan doen en ervaren wat
er om je heen gebeurt. Het is net zoals geboren worden en dood gaan, van A naar
B, dat doe je toch ook liever iets langzamer, of niet?
Daar moest het konijn toch even over nadenken. Zo had ze het
nog niet bekeken. Het duurde dagen tot
ze tot de conclusie kwam dat haar vriendin de schildpad wel eens gelijk kon
hebben. Misschien moest ze het wat rustiger aan doen. Waarom moet dat gehuppel
en rondgespring ook altijd zo snel zijn. Vanaf het moment dat ze het begrepen
had bewoog het konijn zich op een hemeltergende langzame manier door de velden.
Het was niet om aan te zien, maar het konijn genoot schijnbaar van alles wat er
rond zich gebeurde. Een hele wereld ging voor haar open. Rustig van A naar B dacht ze steeds bij
zichzelf. Genieten vanaf het moment dat ik geboren ben tot ik ooit doodga.
Ze kwam sneller aan punt B dan ze verwachtte want op een dag
stond ze oog in oog met de tweeloop van de jager. Er snel van doorgaan had ze
verleerd, genieten heeft ze dus maar kort gedaan.
Jagers lusten nu eenmaal konijnen liever dan schildpadden.
Is mijn gat niet te dik in deze Scott? (nvr: is mijn gat niet te dik in deze rok van Hugo Mathijsen)
We (ik) worden heden ten dagen regelmatig geconfronteerd met de vraag waarom ik veel minder in de "gazet" kom dan vroeger. Mensen blijken zich niet te realiseren dat ook ik ouder word. Ouder worden betekent veelal in sporttermen dat prestaties verminderen, dat het lichamelijk niet altijd meer wil vlotten, maar dat ook de geest regelmatig aangeeft dat het best wel wat minder kan. Na 30 jaar lopen waarvan de helft op een degelijk niveau en de laatste 10 jaar op ultra-afstanden is het vet van de soep. Vergelijk het met een auto die je goed soigneert. Je kan er lang mee rijden maar op een bepaald moment komen er mankementen aan tot hij de geest geeft en je Touring kan opbellen. Touring hoeft voor mij nog niet gebeld worden, alhoewel me tijdens een iets langere duurloop de goesting bekruipt om een depannage te bellen. Het feit dat er nog weinig over me geschreven wordt is voor vele mensen het sein dat het afgelopen is met Marc Papanikitas. Ik heb het zelf ook al een aantal malen aangegeven, wat de vermoedens versterkt. Er is ook al een paar keer een comeback geweest. Mensen beseffen niet hoe moeilijk een "na-carriere" wel is. Moeten we gedegouteerd alles weggooien en iets anders gaan doen? Moeten we gewoon maar wat gaan joggen en anoniem meedoen aan joggingskes? Worden we misschien coach van andere atleten en geven we zo onze kennis door? of we gooien alles weg en doen niets meer? Het is een gat wat menig psycholoog zou kunnen opvullen...het zwarte gat na een sportcarriere. De éne heeft het er moeilijk mee, de andere niet.
Maar goed, hoe zit het nu met mij? Ik heb het best wel moeilijk gehad de laatste jaren. Lichamelijke en geestelijke ellende. Het zoeken naar de juiste balans tussen leven en sport. Aanvaarden dat alles minder wordt. Begrijpen dat je niet meer wint en dat daardoor de aandacht die je krijgt vermindert. Ontdekken dat wanneer je dan toch de sportdraad weer opneemt en je weer in de flow zit, je lichaam het op het moment dat je in de juiste conditie zit het weer laat afweten. 30 jaar je lichaam (over)belasten laat zijn sporen na, dat ervaar ik nu.
Ouder worden brengt veranderingen mee, in je geest, in je leven maar ook in/aan je lijf. Hier en daar zakt er wat uit..
Mijn eerste Scott kledingstuk is een feit. Ik kreeg een split short toegestuurd. Bij het vroegere sportmerk waar ik door gesponsord werd was een small groot genoeg. Dus kreeg ik ook een small van Scott.
Zouden ze een andere maattabel gebruiken. Of is mijn gat toch net iets te veel uitgezakt na al die jaren?
Daar is ie dan. De Scottblog van Marc Papanikitas.
Twee redenen voor deze Blog:
1) Ik loop nog steeds....
2) Binnenkort werk ik samen met Scott via het no shortcut Scott running team.
In Studio Sport, de running speciaalzaak in Kontich, waar ik al een jaar of 20 vrijblijvend werkzaam ben verkopen we sinds een paar jaar loopschoenen van Scott. Het feit dat we in zee zijn gegaan met Scott pleit voor het merk want we zijn doorgaans heel kritisch wat betreft toelaten van nieuwe merken in onze zaak. Er moet al een toegevoegde waarde zijn tov van reeds bestaande merken. Als chronisch achillespees-pijn- lijder sprak de bolle vorm van de zool me wel aan en na wat getest te hebben bleek dit de schoen te zijn die me het minste pijn gaf tijdens, maar ook na het lopen. Dus loop ik al enkele jaren op de AF trainer van Scott. Uiteindelijk schreef ik me in voor het No Shortcut Scottrunning team en werd uitgeloot voor een sponsorpakket voor een jaar.
Ik dank natuurlijk Scott en bij deze is deze blog geboren. Deze blog zal dan ook maar voor één jaar verschijnen want na het beëindigen van het Scott"contract" eindigt ook het leven van deze blog......of misschien ook niet?
