|
Net zoals de pees de ondergang van Achilles werd ergens rond Troje, ook zo werd die stomme pees mijn ondergang in de The Flanders Fields. Beiden zijn we gesneuveld op het slachtveld in volle strijd. We zijn eervol gestorven, hoofd rechtop, borst vooruit. Maar om eerlijk te zijn, we hebben er alle twee geen bal aan gehad.
Mijn AF trainer van Scott was zowat de enigste schoen waar ik de laatste jaren de pijn in de achillespees mee kon bedwingen. Niet dat ik altijd pijnloos liep, maar het overgrote deel van de trainingen lukte het wel en de andere momenten waren pijn-luw. Dit in combinatie met af en toe een kuur met ontstekingsremmers en sporadisch een pijnstiller. Dat was ook de afspraak die ik met de orthopeed had gemaakt. Zolang alles onder controle bleef, werd er aan de pees niet geraakt. Op het moment dat er niets meer helpt en er ook in het dagelijks leven hinder ontstaat moeten we de opties opnieuw bekijken en brengt een ingreep misschien verlichting in het lijden. Vijf jaar na deze afspraak zal het zover zijn. The Flanders Fields was er net te veel aan. Na een goeie voorbereiding van 9 weken waar ik gemiddeld 120km per week trainde met genoeg kwaliteitstrainingen, stond ik vol goesting op een zondagmorgen aan de vismijnen van Nieuwpoort aan de start van deze zeer mooie, kleinschalige marathon. Moet je weten dat Nieuwpoort onze tweede thuis(haven) is. We spenderen er al 18 jaar bijna al onze vakanties. Een thuismatch dus. De opwarming verliep pijnloos wat een goed teken was. Ook de start was zoals ik het wilde. We werden wel even de verkeerde kant opgestuurd, maar ook daar kon ik mee leven. Helaas begon de pees na een kilometer op 8 wat te knagen. Na 15km deed ze pijn en rond kilometer 20 begon het manken. Ik liep iets langzamer dan de vooropgestelde tijd, maar nog steeds binnen hetgeen ik als doel had gesteld, weliswaar liep ik helemaal alleen, op een dikke 100m van de 5 koplopers. Het manken werd erger, ik kon de voet amper neerzetten, moest af en toe even stoppen en weer starten. Mijn begeleidende fietser en zeer goede vriend Jurgen, die me in West-Vlaamse wedstrijden steeds begeleidt, zag het met lede ogen aan. Na 30km was de strijd over. Stoppen en stappen, maar zelfs dat ging amper.
9 oktober om 8.15u zit ik weer bij de orthopeed. Ik wenste dat ik om 8.16u onder het mes zou kunnen gaan. Helaas zullen we eerst een datum moeten vastleggen.
|
