En hier zit ik dan, ingepakt en wel, naast de kerstboom. Gisteren nog KO in de operatiekamer, nu tikkend op de laptop mijn blog aanvullend. Om kwart voor zeven zat ik al in de hal van het Heilig Hart ziekenhuis in Lier te wachten. Ik denk dat ik rond kwart voor negen het operatiekwartier werd ingereden. Alles is goed verlopen volgens de assistent van de orthopeed. De orthopeed zelf zag ik maar even, vlak voor mijn ogen dichtvielen nadat ze van alles in mijn lijf spoten. Ook dat ging alweer met de nodige problemen gepaard. Ik ben enorm bang voor naalden, doe mijn handen voor mijn ogen als er op TV iemand een injectie toegediend krijg en nu werd er een baxter gestoken. Dus geen masker met lachgas, of een tik met een houten hamer. Toen ze  in 1994 ook een baxter probeerden te steken ben ik tegen de vlakte gegaan, in slaap doen hoefde toen niet meer. (al moest dat toen niet omdat ik binnen ging met een acute lymfangytisch). Ik meen me te herinneren dat ze dat toen in de bovenarm staken. Nu wilde de anesthesist dit in mijn hand doen. Dat mislukte natuurlijk, mijn maag begon al te draaien, naald eruit, vervelende blik richting mijn aangezicht en een nieuwe poging. Die was wel geslaagd. Dan het gewoonlijke praatje van de anesthesist, nog even het lachend koppeke van de orthopeed zien verschijnen en ogen dicht. 

En toen werd ik wakker.....ik was daar het meeste bang voor. Maar het viel gelukkig mee. Buiten het blètend kind dat de recovery-room op stelten zette genoot ik van de rust en het ontwaken. De anesthesist kwam nog even meedelen dat het lichte paniek was geweest omdat de hartslag naar 32 was gedaald tijdens de operatie - altijd fijn te horen als je juist je ogen hebt opengedaan vlak nadat ze in je hiel hebben gepeuterd- maar dat alles voor de rest goed verlopen was. Van de recovery-room naar de ziekenhuiskamer, maar vlak voor ik vertrok nog even een verpleegster die me kwam vragen of ik vroeger niet in Westmeerbeek had gewoond. Tja....mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 jaar was. Mijn moeder verhuisde eerst naar Messelbroek, daarna naar Westmeerbeek een vijftal kilometers van Scherpenheuvel. Dus ja...ik heb een tijdje in Westmeerbeek gewoond. Straf dat ik eerst een Haglund exostose  moet aankweken om dan later jeugdherinneringen van 36 jaar geleden te kunnen ophalen in een recovery-room in Lier. Wat kan het leven (h)eerlijk zijn. En ik werd eens niet herkend door mijn loop carrière, dat was ook nieuw. 

Weer in mijn kamer was het  wachten op de verlossende -u mag naar huis-woorden van de arts. Wachten duurt lang...uren...en uren...en uren. Eindelijk was het zover. De assistent kwam vertellen dat alles goed was gegaan, dat het nodig was geweest want dat ze veel hebben moeten weghalen. Je zag in zijn ogen dat hij zich afvroeg waarom en hoe ik in Godsnaam zo lang met die Haglund heb kunnen doorlopen. (ik heb tijdens mijn ganse ultracarrière menigmaal moeten aanhoren dat ik de ballen karakter had...ziehier dames en heren, jarenlang lopen met soms veel pijn bewijst het tegendeel). Ik mocht me aankleden en naar huis gaan als ik het verlossende "plasje" op de WC had gedaan. Dit lukte wonderwel, maar toen ik terug even op mijn bed ging liggen trok ik blijkbaar relatief wit weg. Daar lag ik alweer, ik mocht niet weg van de verpleegster. Weer wachten dus. Het was ondertussen al vijf uur, ik wilde naar huis. Nadat er wat van de maaginhoud in de vuilbak was beland en er weer kleur op mijn smoelwerk verscheen mocht ik beschikken. De terugweg naar huis verliep niet zoals gewenst. Lag het aan de rijkunsten van mijn vrouw of zat de narcose er voor iets tussen? Alleszins, de boterhammen van het middagmaal werden in vloeibare vorm verspreid in de auto omdat het -zo -nodige -kotszakje in de koffer lag en er nergens plaats was om de auto even stil te zetten.

Ach...Radio 1 staat op nu. Ik hoor de ellende die de wereld in 2015 is overkomen en ik prijs me gelukkig dat ik hier achter mijn laptop mag vertellen hoe ik verlost ben geworden van een pijntje dat in vergelijking met die wereldellende peanuts is.

Ondanks dat ik dit jaar voor Scott relatief weinig heb kunnen betekenen dank ik ze toch voor het vertrouwen.