|
Het was natuurlijk te mooi om waar te zijn. De revalidatie verliep bijna zoals gepland, natuurlijk nooit snel genoeg voor mensen van mijn beweeglijkheid, tot er (eer)gisteren een haar in de boter kwam. De algemene zwelling begon af te nemen, daarmee ook gepaard gaande de pijn die ik soms nog had. Tot er eergisteren een lichte irritatie ter hoogte van één van de gaatjes kwam waar ze de frees hadden doorgestoken. Nochtans verzekerde me zowel de huisarts als de orthopeed nadat die de draadjes had weg geprutst dat de wondjes mooi dicht waren, en het voelde ook zo aan.....tot gisteren.
Toen ontdekte ik in mijn sok aan de rechterkant een klein, gelig vochtig plekje. Bij nader onderzoek zag ik ook wat vocht uit het wondje komen. Het verklaarde de irritante plaatselijke gevoeligheid van eergisteren op dat plaatsje. Ontstekingsgevoelig als ik ben sloeg er een lichte paniek ter hoogte van de hartstreek. In eerder artikel op deze blog verwees ik al eens naar een ziekenhuisverblijf ergens in de jaren '90 naar aanleiding van een ontsteking nadat ik een wondje had opgelopen met als gevolg een net bijna geen verlies van een been door gangreen, oftewel het "vuur" in de volksmond. Lymfangitisch heet dat in medische termen en ik ben daar blijkbaar zeer gevoelig voor. Het begint met een wondje, roodheid, zwelling, kloppende pijn en in een later stadium een rode zone die trekt tot in de liesstreek waarna de lymfe zwelt. Na die eerste keer heb ik de jaren daarna regelmatig een antibioticakuur mogen volgen vanwege een aanval van lymfangitisch. Dus u begrijpt de alomtegenwoordige paniek en de standaardhandelingen die onmiddellijk worden uitgevoerd...isobetadinebaden en ontsmetten met isobetadine. En deze morgen natuurlijk direct een telefoontje naar de huisarts. (gisterenavond was ze niet meer te bereiken). Gelukkig was er vandaag in de late namiddag, of de vroege avond -het is maar hoe u het beziet - een plaats vrij.
Het ettert, het is dik, het ziet rood en het klopt, dus het ontsteekt en dat vind ik hatelijk!
|
