Het is een beetje stil geworden rond mezelf, althans in het loopwereldje toch. Tussen mijn laatste post op deze blog en vandaag is er een heleboel gepasseerd. Niet veel interessants voor de medemens op deze aardkloot, maar genoeg voor mij en misschien wel voor zij die er interesse voor hebben. Op 22 december is het dan zover. Ik ga onder het mes. Zoals de meesten die me kennen al vernomen hadden (misschien wel tot hun grote verveling) was de pijn in de hiel niet meer te harden. Lopen lukte me nog nauwelijks, ook al bleef ik volharden. Ik liep nog een tweede plaats in de 9,4km van "Kontich loopt", maar het was schandalig om me bezig te zien en ik was zelfs beschaamd om met dit resultaat uit te pakken. Het was echt lopen op één been. Iets later kon ik bij de orthopeed terecht. Die had me vier jaar geleden al eens op bezoek gehad, toen ik kampte met dezelfde pijnen. We besloten op dat moment om er met onze "fikken" af te blijven en het onder controle te houden met pijnstillers, ontstekingsremmers, kiné, osteopathie en meer van die alternatieve hulpmiddeltjes. De reden om de operatie uit te stellen was dat ik nog te goed liep. Een operatie op dat moment zou er voor zorgen dat het volledig over-en-out was met de carrière. In die periode maakte ik ook een carrière switch. Ik startte met een team op vraag van het Stedelijk Onderwijs een natuurleefschool op in mijn teergeliefde park in Antwerpen. Het park waar rond/in ik talloze kilometers gelopen heb. Onze school is een succes. We zijn bekend geworden in Vlaanderen, komen regelmatig in het onderwijs nieuws, worden bezocht door andere scholen en er zijn voor de kleuterafdeling wachtlijsten. Kortom, we boeren goed. De keerzijde van de medaille is natuurlijk dat we gigantisch veel uren kloppen. Onze manier van werken, van naar kinderen kijken vergt veel energie want onze school is eigenlijk geen school, maar een kleine leefgemeenschap. Gepassioneerd als ik ben heb ik me volledig gestort in dit project. Het is net zoals met het lopen, iets wat ik gigantisch graag deed en toch haatte omdat ik mezelf er kan in verliezen. En daar wringt dus momenteel ook het loopschoentje. De laatste vier jaar is het zoeken naar de balans tussen lopen en werken op topniveau, allebei slopend. Zoals het lopen me in nevenactiviteiten bracht (columns schrijven, lezingen geven, uithangbord van het Belgische ultralopen spelen,....) zo doet het onderwijs dat ook met me. Ik werd door CEGO (centrum voor ervaringsgericht onderwijs), één van de belangrijkste vormingscentra in Vlaanderen, gevraagd om twee artikels te schrijven voor het blad Kleuters&Ik. Een paar weken na de publicatie werd ik gevraagd om te gaan zetelen in de redactieraad van CEGO. Een hele eer, maar het gaat weer ten koste van het lopen want ik ken mezelf.....passie is destructief voor mij.
Ach, 22 december is het zover. Een kerstcadeau. Een stuk van mijn hielbeen gefreesd, ingepakt en onder de boom. Een paar dagen een drukverband, daarna wat plakkers op de wonden en al snel weer wandelen. Na 6 weken weer lopen...als alles goed gaat. Ik heb net weer RX-en en MRI's laten nemen.......De orthopeed vond nu ook dat het tijd werd om te frezen en als hij dat vindt wie ben ik dan om dat tegen te spreken.
Dus, de Scott loopschoenen zullen heel even aan de kant moeten blijven staan, maar eind januari gaan ze weer aan mijn voeten. Alhoewel, ook om er nu mee te wandelen zijn ze een zaligheid aan de voet.
03-11-2015, 00:00 geschreven door Marc 
|
