"Word jij niet getraind door Ed Van Beek?" vroeg de dartele hinde die uit de auto met Nederlandse nummerplaat stapte.
"Ja hoor" antwoordde ik. "Maar vanwaar deze vraag?" "Nou, ik kom ook uit Deventer, net zoals Ed. Ik ben een Daventria lid". (atletiekclub van Deventer). Moet u weten dat Deventer 250km van Mortsel ligt en dat we nu ergens in Vlaams Brabant stonden. " Dan bent u wel van ver gekomen om hier eventjes een trail af te werken" reageerde ik nogal verbazend. "Ach" antwoordde ze laconiek "ik woon nu in Nijmegen". Alsof dat hier net achter de hoek is wou ik zeggen, maar ik bedacht mezelf. Haar reden om hier verzeild te raken was duidelijk. Ze was eveneens lid van het Scott noshortcut running team en was gesommeerd om hier berg en slijk te komen bedwingen.
"Nou" - en dat vind ik dan weer zo leuk aan Nederlanders, die nou - "je hebt er een mooie carrière opzitten en jij bent de reden waarom ik het langere werk ben gaan doen." " Ik doe het liefste ultratrails" zei ze. Tja, dat is nu net hetgeen ik absoluut niet graag doe, maar ook dat hield ik voor mezelf. Net zoals ik wou zeggen dat ik het bizar vind dat ik mensen aanzet tot een spontane vorm van masochisme. Maar ook dit slikte ik in om de hinde niet voor de borst te stoten. Nog wat keuvelen over en weer, waarin ik vernam dat ze de week ervoor ergens in de Vogezen had getraild en dat ze nog wat stijf was en dat ze voor de Nederlandse ultratrailploeg zou uitkomen etcetera.....Kortom enthousiasme om jaloers op te zijn.
We stonden in Blaasrode, de Offroad trail ingericht door Dries, werkend voor Scott en onze sponsor. We konden kiezen voor verschillende afstanden en alweer had ik mezelf in de zak gezet door een afstand te kiezen die net iets te ver was om goed te zijn. 26km door berg en dal, slijk en bospaden, veldwegen en weien, trappen en boomstronken. 26km afzien en toch genieten van het pracht dat Vlaams Brabant ons te bieden heeft. Veel verslag doe ik niet, heeft geen enkele zin, is ook niet interessant. Voor de ramptoeristen onder ons: ik ben twee keer gevallen, waarvan één keer in de volle modder en twee keer verkeerd gelopen. Maar dat was nu net het plezantste aan die trail. Pas in de laatste 3km had ik zoveel pijn in de achillespees dat lopen bijna ondraaglijk werd. Met mijn twaalfde plaats was ik tevreden. Maar ook met de vele cadeautjes die we van Scott kregen. Waaronder een blitse zonnebril. Omdat ik al een witte had, werd mij een rood exemplaar toebedeeld.
O ja, waar strandde onze dartele hinde? Op een 40e plaats overall en als 5e dame, een kwartiertje na mij.
Vrijdag daarop was er dan weer Kontich loopt. Een 10km (9,4km) in en rond het centrum van Kontich. Onze zaak Studio Sport uit Kontich is één van de sponsors, dus zijn we zedelijk verplicht om daar aanwezig te zijn. Ook hier verschillende afstanden en ik zal het nooit leren, ik koos voor de langste. Het was letterlijk tweede worden op één been. Na 34' was ik er van af en ik was er niet rouwig om. Het zal zo mijn laatste wapenfeit voor het komende jaar zijn. Vrijdag 9 oktober bezoek ik de orthopeed en wil ik een datum in mijn agenda zien verschijnen waarop deze vriendelijke kerel beslist heeft om zijn freesmachine in mijn hielbeen te plaatsen.
Bijlagen:
P1310216.jpg (62.6 KB)
04-10-2015, 18:18 geschreven door Marc 
|
