Lang geleden, hé. Nu moet je niet denken, omdat je niets van ons hoort dat we met onze duimen zitten te draaien. Integendeel! Ik zal je even vertellen wat Angelina en ik deze week zoal hebben uitgevoerd in naam van Maralina :
- wetteksten en decreten opgezocht in verband met adopties en archieven - en iets minder dan de helft hiervan al gelezen.
- Navraag gedaan waar de archieven van de adoptiedossiers van Tamar worden bewaard. Eerst Kind en Gezin aangeschreven. Maar volgens K&G worden bij hen enkel de adoptiedossiers bijgehouden die ooit door NKW (Nationaal Kinderwelzijn) zijn behandeld. De adoptiedossiers die door andere instanties zijn behandeld zijn eigen aan het archief van Tamar- Dan maar Tamar/Lommel gecontacteerd. Volgens hen zijn de archieven van Tamar door de vorige directie overgebracht naar de Mutsaard. Van hen hebben we nog geen bevestiging gekregen. Volgende week weten we misschien meer.
- Feedback van de toneelhappening Limburg besproken met mijn coach en de monoloog aangepast en nogmaals gerepeteerd. Elke dag de tekst nogmaals doorgenomen.
- omdat we nog geen antwoord hadden gekregen op onze vraag aan een politicus, die wij hadden aangeschreven om voor de afstandmoeders te pleiten voor een DNA-databank, terug navraag gedaan of deze politicus toch bereid is om de afstandmoeders te helpen. Volgende week misschien meer (als we al antwoord krijgen).
- Verschillende sites bezocht van vrouwenbewegingen en -verenigingen en deze aangeschreven.
- Verschillende mensen aangeschreven die op het spoorzoekersbord van Adoptietrefpunt.nl een zoekertje hadden geplaatst.
- Geantwoord op een verzoek van Adoptietrefpunt.nl om iets over Maralina te schrijven (ontstaan en doelstelling).
- Een dagje vrij genomen om te ontspannen en dan nog wat klasseerwerk en de week was om.
Zondag 4 mei is het zover!! Dan vertegenwoordigen wij Limburg op de Happening 2008 te Bornem met onze monoloog "Hilde's zoon". Voor ons betekent dit, dat wij onze boodschap verder over de Limburgse grens kunnen brengen. Dat wij de problematiek van onze moeders op afstand bespreekbaar maken voor gans Vlaanderen. En wees ervan overtuigd dat deze monoloog achteraf, mening mens aan het denken zet.
Wil jij er ook bij zijn? Dat kan! Vanaf 14.00 u. kan je genieten van theater. In verschillende zalen in het CC Ter Dilft te Bornem worden optredens verzorgd door geselecteerde amateurgezelschappen en word je ondergedompeld in een verscheidenheid van podiumkunsten. En deze kleurrijke theaternamiddag is volledig gratis!!! Maar om 16.00 u. verwachten wij jou in de zaal "zolder links" voor onze monoloog. Je kan er nadien ook spreken met Angelina die je uitleg over ons project kan geven samen met onze folder van Maralina.
Adres : CC Ter Dilft -Sint-Amandsesteenweg 41 - 2880 Bornem (makkelijk om je GPS in te stellen)
- Vanuit Brussel : A12 (A'pen via Boom) - afrit Dendermonde/Sint-Niklaas/Temse. Je volgt richting Sint-Niklaas. Aan de eerste verkeerslichten na Mc Donalds (sluikreklame), sla je linksaf en volgt rechtdoor de wegwijzers naar Ter Dilft. - Vanuit A'pen : E17 richting Gent - afrit Sint-Niklaas/Temse - Je volgt richting Temse over de lange Scheldebrug en een paar Km verder aan verkeerslichten met aan de linkerkant "Fabriek Friesland" (weer sluikreklame) volg je de pijlen naar centrum en naar het cultuurcentrum. of je kiest de A12 richting Brussel - afrit Sint-Niklaas/Temse/Dendermonde - en je volgt dezefde instructies als de mensen die van Brussel komen. - Vanuit Gent : E17 richting A'pen - afrit Sint-Niklaas/Temse - je volgt dezelfde route als de mensen die van A'pen komen.
- Alle lopende en afgehandelde adoptiedossiers dienen te worden overgemaakt aan Kind en Gezin indien een erkende adoptiedienst ophoudt te bestaan of indien de erkenning wordt ingetrokken.
- Vijftig jaar lang worden deze adoptiedossiers bewaard. Indien na deze tijd niets met het dossier gebeurde kan het uit het archief worden verwijderd.
- Geen dossier of elementen uit het dossier kan zonder toestemming van de betrokkene(n) overgemaakt worden of meegedeeld worden aan een andere adoptiedienst of hulpverlenende instantie.
- Indien een adoptiedienst stopt en een akkoord heeft gesloten met een andere erkende adoptiedienst, èn met toestemming van de betrokkenen, kan een nog in behandeling zijnde dossier worden overgedragen, mits toestemming van Kind en Gezin.
-Bij interlandelijke adoptie wordt het volledige gezinsdossier bewaard bij de adoptiedienst. Bij opheffing of intrekking van de erkenning worden de afgehandelde dossiers en de nog in behandeling zijnde dossiers overgedragen aan de Vlaamse Centrale Autoriteit - Hallepoort 27 te 1060 Brussel. Email : info@kindengezin.be
- Voor de adopties die gebeurden voor het decreet, houdende de erkenning van adoptiediensten van 3 mei 1989, werden vele adopties uitgevoerd door niet-erkende instanties en deze adoptiedossiers zijn niet altijd terug te vinden. De geboorteakte waarop het adoptievonnis wordt ingeschreven wordt bewaard op de rechtbank van eerste aanleg.
-Overeenkomstig de wet van 8 december 1992 op de bescherming van de persoonlijke levenssfeer, heeft iedereen toegang tot de persoonsgegevens die op hem betrekking hebben. Een adoptiedienst kan een geadopteerde dus geen inzage in zijn adoptiedossier weigeren. De dossiers zijn toegankelijk via de leidinggevende persoon van de adoptiedienst.
- In gevallen dat er misbruik wordt gemaakt van de machtspositie bij inzage van hun adoptiedossier is het de taak van de Centrale Autoriteit om in te grijpen.
Omdat de moeders op afstand veelal een slachtoffer waren van incest of verkrachting volgt hier een impressie van een incestslachtoffer.
Stil, verstijfd en angstig lag ik in het grote bed, jij kroop naast me, zoals je had gezegd. Je smerige, eeltige handen dwaalden over mij, knepen in mijn borsten, streelden mijn zij. Maar ik wilde dit helemaal niet! Was enkel zo breekbaar als riet.
Het voelde niet goed aan, het was niet juist! Maar ik was bang van je vuist. Jaren heb je me misbruikt onder het mom van eenzaamheid. Jarenlang leverde ik telkens weer een emotionele strijd.
Maar jij was enkel uit op sexuele genoegens, zonder rekening te houden met je dochters diepste gevoelens. Want dit was immers een geheimpje tussen jou en mij, dat moest ik toch plechtig beloven, en toen nam je mij.
Decennia lang dacht ik dat niemand dit smerig vehaal kende, totdat op een dag en iemand uit de familiekring bekende : "Ik heb altijd gedacht dat er hier iets niet pluis was"! en dat was alsof die mij een harde klap in mijn gezicht gaf.
Al die tijd was er iemand hiervan min of meer op de hoogte geweest, maar heeft nooit hulp geboden; onze goede naam kwam eerst!! Neen, pa, ik zal dit nooit kunnen vergeten, laat staan je vergeven, IK ben IK en moet nu verder met MIJN leven!
Vele adoptiekinderen ontwikkelen zich normaal en vertonen niet meer probleemgedrag dan andere kinderen en vinden gewoonlijk hun weg door het leven. Toch zijn er adoptiekinderen die gedragsstoornissen vertonen. "En waarom?", zou je hier denken. "Ze hebben het toch goed". Deze adoptiekinderen hebben op de basisschool en zeker tijdens de puberteit meer problemen dan eigen kinderen. Ze moeten de onzekere en nieuwe weg van de puberteit proberen te volgen en komen in een dubbele identiteitscrisis terecht. En tijdens deze zoektocht kunnen zij op een zijspoor stoten en dan komt het tot problemen die soms ernstige gevolgen kunnen aannemen.. Het is een fabeltje dat enkel geadopteerde pubers beginnen te zoeken naar hun roots. Het begint reeds vroeger. Op de leeftijd van zes, zeven jaar begint een kind al na te denken over : "Iemand heeft me afgestaan". "Waarom"? En dat besef dat ze ooit werden afgestaan, loopt als een rode draad door hun leven, zelfs met de beste zorgen van de adoptieouders kan men dit niet verloochenen. Ze hebben veelal het gevoel dat ze iets missen. Dit gemis schrijft men toe aan de band met de biologische moeder. Een band die nooit verbroken kan worden alleen ontkend. En in verschillende levensfases komt dit gemis tot uiting. Vb : Een zwangere, geadopteerde vrouw wordt opnieuw geconfronteerd met het afgestaan zijn. Ze voelt nu zelf de band met haar ongeboren kind en vraagt zich af waarom zij werd afgestaan. Het verlangen om te weten waar je vandaan komt blijft aan hen knagen en kan hun hele leven bederven. Het zijn kinderen van niemand en dat geheim, vreet soms al hun energie op. Telkens opnieuw dezelfde vragen, die naar boven komen. En liefde alleen is niet genoeg om deze kinderen te helpen!
Sorry, we zijn er even uit geweest. Maar we staan hier terug om jullie op de hoogte te houden. Zoals jullie reeds wisten is Maralina nu echt van start gegaan. Omdat we ondervinden dat de problematiek van deze gedwongen afstandmoeders bij velen nog in een taboesfeer hangt en er niet makkelijk over gepraat wordt moeten wij er met zijn allen iets aan doen. Haal het onderwerp aan in je vriendenkring, praat erover met jan en alleman, maak het bespreekbaar. Wij doen ook nog een oproep aan alle verenigingen, van welke aard ook, boek ons!!! Wat brengen wij u? Wij voeren een halfuur durend monoloog op, dat het waar gebeurde verhaal vertelt van een moeder die haar kind, dat haar ontnomen werd bij de bevalling, 26 jaar lang gezocht heeft. Ze beschrijft voor u haar gevoelens, haar verdriet maar ook haar hoop in deze lange zoektocht. Met deze monoloog zijn we in Limburg geselecteerd door Open Doek - Amateurtheater Vlaanderen om deel te nemen aan de grote Toneelhappening te Bornem om 4 mei. Wie ons daar al eens wilt zien, is altijd welkom. De monoloog is schrijnend en pakkend, en neemt je mee in het stille verdriet van onze gedwongen afstandsmoeder. Na de monoloog wordt uit de doeken gedaan wat ons project inhoudt. Het geheel neemt een klein uurtje in beslag waarna natuurlijk nog vragen kunnen gesteld worden of contacten worden gelegd. Voorlopig treden we gratis op, enkel onze vervoerskosten vragen wij terug en een drankje tijdens het optreden. Aarzel niet, hebben jullie met je vereniging een avondje voor je leden in het verschiet, contacteer ons!! Maak deze problematiek terug tot een nieuwsfeit! Geef deze moeders een kans!
15 mei 2008 om 20.00 u. C.C. LEOPOLDSBURG Gespreksavond CONTEXTUELE BENADERING door Danny Van Baekel
De bestaande band tussen moeder en kind is onverbreekbaar. Dit is geen norm of gebod, maar een feit.
Door het feit dat een kind het leven krijgt van zijn moeder (natuurlijke ouders), onstaat er tussen hen een omkeerbare band. Deze kan niet verbroken worden, zelfs niet wanneer het kindje onmiddellijk na de geboorte van zijn natuurlijke moeder (ouders) gescheiden werd. Deze band kan enkel ontkend worden.
Als afstandmoeder draag je reeds een verleden mee en dit kan zowel een positieve als negatieve dimensie aan je leven geven. De leegte die achter bleef toen de band tussen jou en je kind werd verbroken heb je steeds diep in je eigen hart verborgen gehouden.
De lezing zal aantonen dat je als afstandmoeder (ouders) niet alleen op de wereld staat. Dat er hulpverlening bestaat om uit je ivoren torentje te ontsnappen.
Iedereen, zowel afstandmoeders, -ouders, pleegouders, adoptiekinderen en eenieder die dit onderwerp interesseert is welkom op deze gespreksavond. Gelieve wel op voorhand telefonisch in te schrijven op GSM / 0476/710452.
Hier onder vinden jullie de mail die we vandaag verstuurd hebben naar de pers van TV - kranten en tijdschriften.
Beste Persmensen,
Medio maart hebben we jullie een uitnodiging gestuurd voor de persvoorstelling van 17 april 08 in Leopoldsburg, aangaande het opstarten van Maralina. Maar jullie hebben, op één krant na, allemaal forfait gegeven.
Maralina bekommert zich over de problematiek van de afstandmoeders, die vroeger hun baby hebben MOETEN afstaan en sindsdien op zoek zijn naar hereniging met hun kind. Ook vele adoptiekinderen zoeken al jarenlang naar hun moeder. Wij proberen deze mensen terug in de belangstelling te brengen omdat, sinds het verschijnen van het boek "Kleine Zondaars - Kerk - en kinderhandel", van Carine Hutsebaut, veel commotie was ontstaan voor het boek maar er niets werd ondernomen om deze moeders te helpen. Niet op het vlak van begeleiding, niet op vlak van hulp bij hun zoektocht.
Het is waar, wij hebben geen sensationele verhalen om in jullie krant of tijdschrift te plaatsen, omdat we de sereniteit en de anonimiteit van deze moeders niet willen beschamen. Wij brengen enkel een monoloog die het schrijnende verhaal vertelt van een moeder waarvan haar kind gestolen werd door de nonnen waarna wij uitleg geven over onze doelstelling en een resem van hulpverleners paraat hebben staan om deze mensen te begeleiden.
We hadden ook politici uitgenodigd maar wisten wel dat zij niet zouden opdagen omdat dit een onderwerp is waar zij hun handen niet graag willen aan vuil maken. maar van jullie hadden we anders verwacht! zonder dat er bekendheid wordt gemaakt over dit project, blijven deze moeders in de kou staan. Wij wilden jullie enkel vertellen dat het oprichten van een DNA-databank het laatste redmiddel was voor deze moeders en kinderen om elkaar terug te vinden. maar ook zonder jullie belangstelling blijven we doorzetten en zullen deze moeders en kinderen niet in de steek laten. Zij hebben al zoveel "njet's" gekregen in hun leven. Wij zullen blijven strijden voor hun recht op waarheid, het recht op juiste antwoorden, het recht op gratis hulpverlening, het recht op erkenning, waar zij al die jaren naar snakken. Wij kunnen alleen maar hopen dat jullie het hart op de goede plaats dragen en deze moeders verder willen helpen.
Wij hadden al een mooi kaartje in afwachting gezet om jullie te bedanken voor jullie aandacht, maar we zullen dit zeker nog niet in de prullenbak werpen, hopende dat jullie toch belangstelling mochten hebben om dit onderwerp terug op te nemen in jullie krant/tijdschrift.
Zoals ik al geschreven heb, wij gaan ervoor! Ook zonder jullie belangstelling, ook zonder hulp van buiten uit. Deze moeders moeten geholpen worden, nu zijn er nog enkele daders die weet hebben over de verborgen archieven. Binnen enkele jaren zijn de meeste helpers aan die illegale kinderhandel in "alle rust" overleden en dan staan we nog dieper in de put. Wij laten deze moeders niet in de steek. En u?
Vandaag nog steeds niets gehoord van onze drukker. Wel hij mag deze brochures boven zijn bed hangen. Wij zijn ondertussen niet bij de pakken blijven zitten en hebben een andere drukker gecontacteerd. Maar met het gevolg dat onze brochures niet klaar zijn voor de persvoorstelling. Maar zoals ik al heb gezegd, er moet meer gebeuren om ons van de wijs te brengen. We hebben nog een kleurenprinter en die zal morgen op volle toeren draaien. En onze drukker die niet drukte, zal een aangetekend schrijven van ons ontvangen met de vraag om schadevergoeding.
We hebben vandaag nog iets bijgeleerd. Niet alle medewerkers van opvangtehuizen waren vroeger uit op winstbejag. Er waren ook nog enkele medewerkers die het goed meenden met de zwangere meisjes, medewerkers die een hart hadden. Zij hadden wel een vaag vermoeden dat er soms iets niet in de haak was, maar daar zij geen inzicht hadden in de dossiers moesten ze er achter raden. Deze medewerkers werden ook ge- en misbruikt door degenen die grof geld hadden geroken. Ze wilden deze zwangere meisjes niet in de steek laten, en als zij het zich te erg aantrokken werden ze met verlof gezonden, omdat ze "overspannen" waren. Ze konden deze mistoestanden toch naar buiten brengen, door de pers in te lichten, zou je zeggen. Ja, misschien hebben je wel gelijk, maar het naar buiten brengen hield voor hen ook een risico in, trouwens alles gebeurde in een gesloten gemeenschap! Deze medewerkers waren dikwijls het enige lichtpuntje in de donkere dagen van deze meisjes. Ze hebben gewoon in hun naïeviteit onbewust meegewerkt aan illegale adopties. En als zij nu konden, zouden ze er alles aan doen om moeder en kind terug te verenigen. Maar ook zij weten niet hoe zij kunnen helpen, daar zij over geen info meer beschikken. Vergeef het hen, ze deden om goed te doen.
Vandaag is het me wel een dagje geweest. Ik heb jullie al verteld dat ik zaterdag nog naar drukker Vandendries geweest was om onze brochures af te halen en dat de zaak al twee dagen gesloten was. Welnu, vandaag, maandag om half tien stond ik terug in de zaak te Leopoldsburg. Wat bleek? De brochures waren nog steeds NIET klaar! Mij was beloofd dat het twee dagen zou duren voordat het drukwerk kon afgeleverd worden en nu zijn we al bijna veertien dagen later en de brochures zijn nog steeds NIET klaar!! En donderdag hebben we persvoorstelling! Dat moet een druk drukkertje zijn! Maar de echtgenote van de drukker, beloofde dat zij de brochures ONMIDDELLIJK ging afhalen te Scherpenheuvel. Ja, ik kan ook niet meer volgen. Scherpenheuvel???? Ze zou me bellen als de brochures er waren, maar om vier uur had ik nog steeds geen telefoontje gekregen. Angelina , mijn collega, en ik zijn toen maar in de wagen gestapt en naar de Lommelsesteenweg gereden en zie daar, daar lagen onze brochures op de toonbank! Maar...... het leek me zo'n dun pakje. En ja, ze hadden maar honderd exemplaren kunnen drukken, de rest zouden ze, indien er nog tijd overschoot, 's avonds gaan halen. Wij stonden erop dat wij de brochures vanavond nog konden afhalen. Wij terug in de auto om naar huis te rijden en we bekijken de brochures. De helft van pakket was in kleur gedrukt, zoals wij hadden gevraagd, de andere helft in zwrt/wit!!! Vooruit terug naar de zaak aan de Lommelsesteenweg. De zwart/wit brochures kregen we er gratis bij en de prijs van het drukwerk zou gehalveerd worden. Zeven uur 's avonds, ik bel hen op. Bezettoon. Half acht. Bezettoon. Half negen. Bezettoon. Ja, dan weten we genoeg. We zullen wel naar onze brochures kunnen fluiten. Maar we laten ons niet tegenhouden door zulke tegenslag. Integendeel. We zullen een andere drukker zoeken, die het werk wel kan afleveren op twee dagen! En de vorige drukker zal nog wel van ons horen, daar mag hij zeker van zijn. Tja, dit heeft niet veel met onze moeders op afstand te maken. Alhoewel, we hebben die brochures nodig. Maar we laten ons niet van de wijs brengen en blijven optimistisch. We hebben beloofd om ervoor te gaan en een tegenslag meer of minder kan ons niet tegenhouden!
Gisteren was het dan zover. We zouden voor een jury optreden en daarna feedback krijgen van de monoloog. In de voormiddag nog vlug even naar de drukker om onze brochures op te halen voor de persvoorstelling van donderdag. Maar wat bleek? De dag ervoor was de winkel gesloten en gisteren was het niet anders. Al bijna veertien dagen houdt deze drukker ons aan het lijntje, maar als het drukwerk maandag niet klaar is, zullen ze ons eens leren kennen! Dat was een opdoffer en ik begon me al een beetje op te maken. 's Middags begaven we ons naar Opglabbeek en hebben nog genoten van enkele stukken, gebracht door het jeugdtheater. Toen was het moment gekomen om me klaar te maken en me even af te zonderen en begonnen de zenuwen te rollebollen in mijn buik. Ik zou mijn monoloog brengen op het kleine voorpodium, en constateerde dat ik nu wel heel dicht bij het publiek zat. Ik zat al klaar toen het publiek de zaal binnen stroomde en zonderde me in gedachte even af. Het licht doofde en de zaal was in een zwarte waas gehuld. Mijn laatste gedachte ging naar Elise en naar de moeders op afstand. "Weg gaan ervoor!" waren mijn laatste zinnen in mijn hoofd en toen hulde het podium zich in een gedempt maar toch klaar licht. De zenuwen waren nog steeds niet bedaard maar ik probeerde ze onder controle te houden. Ik heb wel enkele versprekingen uit mijn mond gewrongen en een klein stukje overgeslaan. Angelina zat zich achter het gordijn te enerveren aan mijn versprekingen (en te lachen)! En plots kwam het einde van mijn monoloog in zicht, het licht doofde en ging terug aan. Ik groette (éénmaal) en ging toen mijn attributen op tafel halen, maar het applaus hield niet op, ik wist me geen houding te geven, groette nogmaals, maar de applausmeter bleef maar doorgaan. Langs de ene kant maakte me dat verlegen, langs de andere kant wist ik dat ik het publiek had geraakt. De eerste die me proficiat wenste was een kandidaat die nog moest optreden. "Dat was een mooi stuk" vertelde hij me. Ik antwoordde "Het zou mooi zijn, moest het geen waar gebeurd verhaal zijn geweest" en heb toen wat uitleg gegeven. Terug in de zaal heb ik nog een toneelgroep uit Maaseik kunnen bewonderen en kwam ik weer helemaal tot rust. De reakties die ik kreeg op mijn monoloog waren allen positief en de feedback van Bregje van Open Doek, waren leerzaam. Alle positieve punten die ze opnoemde had ik te danken aan mijn coach Annick, zij heeft mij de door de wirwar van emoties in mijn monoloog geholpen, waarvoor nogmaals mijn dank. Oh,en dat wil ik je niet onthouden! Annick mag ik het vertellen? Ik zal je naam niet noemen. Dus mijn coach, waarvan ik haar naam niet zal noemen, had haar uiterste best gedaan om op tijd te zijn om mij te zien optreden. En ja, ze was enkele minuten voordat ik moest optreden aan een zaal, maar........ in haar verstrooidheid had ze een verkeerde zaal en verkeerde locatie gekozen! Dus moest ze in allerijl naar Opglabbeek rijden en heeft mijn optreden net gemist. Maar ze is gebleven om ons te steunen tot de namen voor de selectie bekend zouden gemaakt worden. En ja, lieve mensen, om een lang verhaal kort te maken. Ik ben geselecteerd om deel te nemen aan de grote toneelhappening te Bornem op 4 mei 08. Dan zullen de geselecteerde stukken over gans Vlaanderen ten tonele worden gebracht. Hier kan ik onze boodschap verder doorgeven aan heel Vlaanderen. Bedankt, Elise, Carine, Angelina, Annick en alle lieve mensen die mij in gedachte hebben gesteund.
We hebben elkaar nog nooit ontmoet en toch is het of ik je al jaren ken.
Morgen breng ik mijn monoloog "Hilde's zoon" voor de eerste maal op de planken en dit voor een jury van Open Doek - Amateurtheater Vlaanderen. Een monoloog die ik geschreven heb omdat ik je levensverhaal zo aangrijpend, schrijnend maar toch hoopvol en moedig vond.
In de eerste uitgave van het boek "Kleine Zondaars - Kerk en kinderhandel" werd je Hilde genoemd en op deze naam heb ik mijn monoloog gebaseerd. Maar jij weet dat het jouw verhaal is. In feite heb niet ik, deze monoloog geschreven maar ben jij de eigenlijke auteur, want het is jouw verhaal!
Met het vertellen van jouw levenservaringen, probeert Maralina haar publiek te overtuigen van de vele mistoestanden waarin jij en vele moeders, onvrijwillig zijn beland. Wij zullen vertellen over de mistoestanden van seksueel misbruik, incest, illegale kinderhandel, ook over de leugens en manupilaties van en door de nonnen en de vaststelling dat velen oogluikend toekeken. Wij zullen het hebben over het onbegrip, het gebrek aan erkenning en de leegte die achterblijft.
Jij bent een moedige vrouw, Elise. Je hebt nooit de strijd opgegeven om je zoon te zoeken. Je hebt zelf het initiatief genomen om je zoektocht verder te zetten en je liet je niet door leugens en onwilligheid tegenhouden. Je bleef hopen en je ging ervoor.
Wij, Maralina, zouden de helft van je moed willen bezitten. Doch dat houdt ons niet tegen om er ook voor te gaan. Wij, en dan spreek ik ook namens mijn collega, hebben er voor gekozen om op te staan en recht te eisen! Recht op waarheid! Recht op erkenning voor alle moeders die op afstand hun kind in hun hart dragen.
Morgen, als ik mijn monoloog breng, sta jij in mijn gedachten naast me, Elise. Ik draag jou en alle lieve moeders op afstand in mijn hart en SAMEN gaan wij ervoor. SAMEN met Angelina en SAMEN met al die lieve mensen die zich het lot van jullie, moeders op afstand aantrekken.
"Mama, waar kom ik vandaan?" "Kom ik ook uit je buik?" Ik hoor het mezelf als ukkie, nog vragen aan mama. En mama antwoordde "Neen, meisje je komt niet uit mijn buik. Je bent met het vliegtuig gekomen". Waaw, met een heel groot vliegtuig ! Ik was zo fier als een pauw. Maar mijn vriendinnetjes vonden het maar raar, toen ik dit vertelde. Zij kwamen allemaal uit de buik van hun mama en ik niet! Maar toen maakte ik me er nog niet zo druk om, want ik was toch met een heel groot vliegtuig gekomen. Toen ik wat ouder werd vond ik dat heel groot vliegtuig niet meer leuk. Ik ontdekte dat ik de enige in de klas was die niet uit de buik van mama was gekomen. Hoe kon dit? Toen ik meer uitleg aan mama vroeg, vertelde ze me dat ik geadopteerd was. Geadopteerd : een heel moeilijk woord voor een kind van acht. Mijn echte mamie kon niet voor me zorgen en op die manier belandde ik bij mama en papa, zo klonk het.
Papa en mama hebben me al hun liefde geschonken en me alles gegeven wat mijn hartje verlangde. Maar toch was er iets dat ik miste. Ik voelde een leegte in me. Een leegte die ik zelf niet kon aanvullen. Als tiener zijnde werd ik heen en weer geslingerd. Wie was ik? Waar kwam ik vandaan? Waarom heeft mijn biologische moeder me weggegeven? Was ik te stout? Weende ik te veel? Was ik te lelijk? Waar zou ik nu wonen als ik niet geadopteerd was? Had ik nog broertjes of zusjes? Die vragen tolden door mijn hoofd! Maar nog erger waren mijn gedachten : "Ik was niet gewenst! Ik was verstoten door mijn moeder!" Deze zinnen herhaalde ik elke dag voor mezelf. Ik werd opstandig zoals elke puber, maar bij mij ging dit dieper omdat ik me voelde als een vreemdeling in mijn eigen lichaam. Ik was een ongewenst kind!! Mama en papa deden alles om naar me te luisteren, waren heel begripvol en geduldig. Maar ik zag dat toen helemaal niet. Ik werd gewoon verscheurd door twijfels en onbeantwoorde vragen aangaande mijn afkomst en heb hen daardoor ook veel pijn gedaan. Harde woorden schreeuwde ik naar hen. Woorden waar ik nu spijt van heb.
Maar Ik was Ik niet meer. Als ik 's morgens in de spiegel keek, staarde me twee vreemde ogen aan, die me toch bekend leken. Ogen van mijn moeder? Ogen van mijn vader? Ogen van mij? Jaren heeft het geduurd eer ik mezelf terug kon aanvaarden als degene wie ik was.
Ik heb veel geluk gehad en heb onlangs, na lang zoeken, mijn biologische moeder terug gevonden. Nu pas kan ik alles terug op een rijtje zetten en dingen relativeren. Ik heb eindelijk erkenning gekregen. Ik was gewenst! Mijn biologische moeder wou me niet afstaan doch haar familie drong hier op aan. Ze zouden haar verstoten als zij mij niet afstond. En wat is er erger voor een vrouw om door haar familie verstoten te worden? Zeker in India. Met tranen in haar ogen, vertelde ze me via een tolk dat ze mijn verjaardag elk jaar in stilte had gevierd en dat ze sinds mijn geboorte een lokje haar van mij bewaarde. Het enige bewijs voor haar dat ik bestond. Ook zij heeft geleden!
Ik ben mijn mama en papa dankbaar dat zij mij met liefde hebben opgevoed. Ik hou van hen. Maar mama en papa, was het niet beter geweest als jullie je beter hadden laten informeren tijdens de periode die de adoptie vooraf ging? Was het niet beter geweest om te eisen dat je mijn biologische moeder had kunnen contacteren, zodat die lange en zware zoektocht niet nodig was geweest? Dan hadden die moeilijke jaren ,waarin ik in een identiteitscrisis verzeilde, misschien nooit bestaan.
Dit had het verhaal kunnen zijn van een adoptiekind.
Dit weekend gelezen in Pasc@l : Adoptiemoeder zoekt biologische moeder van haar adoptiekind. Schrijnend nietwaar? Haar adoptiekind, afkomstig uit India, heeft een biologische moeder. Maar het lukt niet om haar te vinden. Waarom niet? Als baby was ze opgenomen in een tehuis, geleid door..........ja, een priester! Deze behandelde de "ongewenste" zwangerschappen van rijke lui in India. Meestal werden de toekomstige moeders zo onder druk gezet om hun baby af te staan, om de familie-eer te redden. Baby's geboren uit zo'n "ongewenste" zwangerschap werden ter adoptie aangeboden door nonkel pater. Nog geen vuiltje aan de lucht. Tot men later de biologische moeder wilt opsporen. De priester is ondertussen overleden, maar zelfs de EERWAARDE ZUSTERTJES houden de lippen stijf op elkaar. Waarom? Goede vraag. Waarom? Ook hier speelt geld een grote rol. De priester en de zusters zullen wel een geweldige donatie gekregen hebben van de familie die het kind verstootte. Dus men verraadt een donateur niet zo maar! Is dit christelijke naastenliefde? Steel en lieg!! Is dat wat uw God jullie heeft bevolen? Is dat dezelfde God waarin ik geloof? Dat kan haast niet. Lieve paters en zusters, sommigen onder jullie zullen die adopties misschien wel met goed bedoelde redenen hebben behandeld, anderen deden dit uit winstbejag. Maar stop nu eindelijk eens met al die geheimhouding. Heeft het kind, dat jullie ter adoptie hebben aangeboden dan helemaal geen recht? Bestaat dit kind dan niet meer voor jullie? Dat kind, een mens, snakt naar het vinden van haar biologische moeder. Gunnen jullie haar dit geluk niet? Hoe kunnen jullie naastenliefde en christelijke toewijding preken als jullie zelf naast de lijn lopen? Ontsluit jullie hart en geef de archieven prijs die deze kinderen en moeders terug bij elkaar kunnen brengen. Laat de lach, als ze elkaar gevonden hebben, jullie hart verwarmen.
Mag ik je even voorstellen aan onze nieuwe Nederlandse vriendin, Roelie Post? Roelie Post behandelde als Nederlands ambtenaar bij de Europese Commissie in Brussel het dossier "Roemeense kinderen" van 1999 tot medio 2005. In 2007 bracht ze haar boek "Romania - for export only" in het Engels uit en deed de mistoestanden omtrent adoptie, die zich in de Roemeense kinderhuizen afspeelden uit de doeken. Interlandelijke adoptie lokt criminaliteit uit. Wereldwijd bestaat er een keten die ervoor zorgt dat een kind "administratief in orde" wordt gebracht om het adoptabel te maken. Er zijn zelfs verschillende manieren om aan kinderen te komen! Ze worden gewoon uit hun bedje of van straat geplukt en doorverkocht aan kinderhuizen, na een keizersnede beweert de dokter dat het kind doodgeboren was, arme gezinnen krijgen het advies om hun kind "tijdelijk" onder te brengen in een kinderhuis en na enkele maanden kunnen de ouders uit hun ouderlijke macht worden ontzegd omdat ze niet naar het kind hebben omgekeken. En toch worden de adoptiepapieren van deze kinderen steeds netjes afgeleverd met stempeltje van de rechter en al. Top drie van de huidige hitparade der adoptielanden? 1. Polen - 2. Ethiopië en nummer drie Malawi, springt op de kar. Haar boek verschijnt kortelings in het Nederlands. We houden je op de hoogte. Wil je meer te weten komen over Roelie, klik op onderstaande links : www.roeliepost.blogspot.com www.romania-forexportonly.blogspot.com
Weet je hoe het voelt om 9 maanden een kindje te dragen? Weet je hoe het voelt om zijn eerste trapjes in je buik te voelen? Weet je hoe het voelt om hem te voelen groeien? Weet je hoe het voelt als je lieve woordjes tegen hem fluistert? Weet je hoe het voelt als hij zich klaar maakt om geboren te worden?
Maar..... weet je ook hoe het voelt als je je pasgeboren baby niet mag zien? weet je ook hoe het voelt als je je baby niet mag vasthouden? weet je ook hoe het voelt als je niet weet of je baby een meisje of jongen was? weet je ook hoe het voelt als je de zuster met je baby ziet wegwandelen? weet je ook hoe de leegte voelt die achterblijft? weet je ook hoe het voelt om jaren naar je kind te moeten zoeken? weet je ook hoe het voelt om steeds voor gesloten deuren te staan? weet je ook hoe het voelt om steeds met een kluitje in het riet gestuurd te worden?
Onze lieve moeders die afstand hebben MOETEN doen van hun baby kunnen je dat allemaal vertellen!
Ik heb deze week een mooie zegswijze gehoord : "Bouw je eigen geluk niet op het ongeluk van een ander"! En wat heeft dat met onze afstandmoeders te maken? Wel, de onvrijwillige afstandmoeders werden gescheiden van hun kind dat ter adoptie werd afgestaan. Hun grootste geluk werd hun ontnomen om een ander gezin gelukkig te maken! Wordt het niet tijd dat deze afstandmoeders hun geluk terug kunnen innen? Ja, ja, en nog eens ja!! En jij kan hierbij helpen door deze blog aan zoveel mogelijk mensen.. familie, vrienden, kennissen........, te zenden. Zodat zij ook op de hoogte worden gebracht van deze mistoestanden!!!
Wat las ik vandaag in de krant? Mr. Wilmart, de piloot die de 103 "weesjes" zou over vliegen naar Frankrijk, gaat een boek over zijn "belevenissen" uitgeven! Hij mag dan nog steeds geloven in het goede doel dat hij zou gediend hebben. Maar hoe kan een mens zo goedgelovig zijn? Hoe kan hij nog steeds denken dat er geen vuiltje aan de lucht was? Mr. Wilmart heb je ook al eens gedacht aan die 103 kindjes? Aan hun drastisch "avontuur"? Aan hun gevoelens? Aan hun angstaanvallen omdat zij uit hun thuis werden gerukt, weg van mama, weg van papa!!!! Was jouw avontuur spannender? Meer sensationeler? Jij kreeg een vliegtuig tot uw beschikking om huiswaarts te keren. En dit zo vlug mogelijk. En de "weesjes". Sommigen moesten maanden wachten eer ze terug verenigd waren met hun ouders. Hoe komt dat? Geknoei met de papiertjes? Het houdt niet op Mr. Wilmart, en u mag nog zo goedgelovig zijn, weet dat u bijna hebt meegewerkt aan een ontvoering van 103 kinderen!!!!!! Vraag hen naar hun verhaal!
Vanaf vandaag tellen we af naar 17 april 08. De dag dat we ons project voorstellen aan de pers. 't Begint af te korten maar we blijven nog steeds met ons twee voetjes op de grond en doen ons best om alles in goede banen te leiden. En telkens als we denken dat we alles gehad hebben komt frapant feit bij!!! Vandaag nog : "President van Tsjaad verleent gratie aan medewerkers van Ark van Zoë"!!!!!!!!! En dit is GEEN aprilgrap!! Ruiken jullie dat ook? Dat eigenaardig geurtje dat enkel afkomstig kan zijn van een doofpotaktie???!! En stinken doet het dat kan ik je garanderen. Nog zo'n bizar feit : Hoeveel Belgen verblijven er in buitenlandse gevangenissen? Hoeveel van deze Belgen krijgen het privélege om GRATIS een vliegtuig van de Staat te kunnen charteren voor hun terugreis? Ik ken er maar één! En jullie? 103 kinderen waren bijna ontvoerd - 103 kinderen die zomaar geplukt werden uit Afrikaanse gezinnen. "De ouders hadden papieren van afstand ondertekend" zeg je! Dat kan, maar wisten ze wel wat ze "getekend" hebben? Hebben zij kunnen lezen wat er op de papieren stond, want het grootste deel van de bevolking aldaar is analfabeet? En weet je wat ons zo raakt? Je kon deze kinderen gewoon "kopen" via internet!!!! Kind op bestelling, snel en discreet! Neen, volgens Ark van Zoë zouden deze kinderen niet ter adoptie worden afgestaan, maar zouden ze in pleeggezinnen terecht komen. Heb je ooit gehoord van pleeggezinnen die moeten betalen voor het mogen huisvesten en opvoeden van kinderen??? Ik niet! Wat zou er gebeuren met de kindjes die in geen "pleeggezin" konden worden opgenomen? Ik moet er niet aan denken wat er met hen zou gebeuren maar ik besef wel dat ze geen lang leven zouden beschoren zijn!
We moeten niet wachten tot 17 april! Helemaal niet! We moeten NU onze stem laten horen. Onze stem horen of lezen ze al! Hoe zit het met jouw stem? Laat van je horen!!!! Dat kunnen jullie gemakkelijk via onze blog, het duurt niet lang. - je kan ons steeds mailen : Bovenaan rechts zie je een vak met "e-mail mij" - klik hierop en je kan je mening aan ons laten weten - we beantwoorden je mail - je kan ook onderaan het artikel op "reacties" klikken en zo reageren op ons artikel - je kan ook een woordje in ons gastenboek vermelden : ga naar het vakje "Gastenboek" en klik op "voeg toe"
Vandaag is het me wel een dagje geweest. Ik heb jullie al verteld dat ik zaterdag nog naar drukker Vandendries geweest was om onze brochures af te halen en dat de zaak al twee dagen gesloten was. Welnu, vandaag, maandag om half tien stond ik terug in de zaak te Leopoldsburg. Wat bleek? De brochures waren nog steeds NIET klaar! Mij was beloofd dat het twee dagen zou duren voordat het drukwerk kon afgeleverd worden en nu zijn we al bijna veertien dagen later en de brochures zijn nog steeds NIET klaar!! En donderdag hebben we persvoorstelling! Dat moet een druk drukkertje zijn! Maar de echtgenote van de drukker, beloofde dat zij de brochures ONMIDDELLIJK ging afhalen te Scherpenheuvel. Ja, ik kan ook niet meer volgen. Scherpenheuvel???? Ze zou me bellen als de brochures er waren, maar om vier uur had ik nog steeds geen telefoontje gekregen. Angelina , mijn collega, en ik zijn toen maar in de wagen gestapt en naar de Lommelsesteenweg gereden en zie daar, daar lagen onze brochures op de toonbank! Maar...... het leek me zo'n dun pakje. En ja, ze hadden maar honderd exemplaren kunnen drukken, de rest zouden ze, indien er nog tijd overschoot, 's avonds gaan halen. Wij stonden erop dat wij de brochures vanavond nog konden afhalen. Wij terug in de auto om naar huis te rijden en we bekijken de brochures. De helft van pakket was in kleur gedrukt, zoals wij hadden gevraagd, de andere helft in zwrt/wit!!! Vooruit terug naar de zaak aan de Lommelsesteenweg. De zwart/wit brochures kregen we er gratis bij en de prijs van het drukwerk zou gehalveerd worden. Zeven uur 's avonds, ik bel hen op. Bezettoon. Half acht. Bezettoon. Half negen. Bezettoon. Ja, dan weten we genoeg. We zullen wel naar onze brochures kunnen fluiten.
