Geachte Mevrouw Chamon,

Maralina is een belangengroep die zich wilt inzetten voor afstandmoeders, die al dan niet vrijwillig hun kind hebben afgestaan en die hiernaar op zoek zijn, alsook voor de adoptiekinderen die op zoek zijn naar hun roots.
Op 17 april 2008 zijn we van start gegaan te Leopoldsburg, maar we hebben nog veel opzoekingswerk voor de boeg vooraleer we deze mensen daadwerkelijk kunnen helpen. In Vlaanderen hebben we één zoekregister bij Gewenst Kind, waar deze mensen kunnen aankloppen, maar als we een blik werpen naar onze Waalse vrienden bij "Retrouvons-nous", zien we dat één enkel zoekregister niet voldoende is om de grote vraag opzoekingen te kunnen behartigen.
Maralina wilt daarom een aanvulling worden en degenen begeleiden die de grote stap naar een bestuurlijke instantie niet alleen durven zetten. Wij bestaan uitsluitend uit vrijwilligers die zich deze problematiek aantrekken en ons motto luidt dat de privacy van de zoekende moeders/kinderen in eerste instantie gerespecteerd wordt.

Momenteel zijn we op zoek naar gegevens en cijfermateriaal aangaande de archieven van adoptiecentra in het verleden om onszelf te informeren en om nog een andere reden, die we hieronder verder uiteenzetten.

We hebben besloten om stap voor stap te beginnen en hebben het dichtsbijzijnde opvangtehuis onder de loep genomen, namelijk Tamar te Lommel. Na rondvraag bij Gewenst Kind en het huidige Tamar hebben we vernomen dat de archieven van Tamar aangaande de adoptiedossiers die niet door het NWK of K&G werden behandeld, zich bij adoptiecentrum De Mutsaard te Antwerpen bevond.

Gisteren hadden wij een afspraak met de directrice en Mevr. ....................... van de Mutsaard. Op voorhand hadden we hen een paar vragen voorgelegd waarop we, desondanks zij onderbezet zijn, antwoord hebben verkregen. We weten dat er vele dossiers van Tamar moedwillig zijn vernietigd, om de illegaliteit ervan te verdoezelen. Dat heeft een medewerkster van het toenmalige Tamar ons nog eens persoonlijk bevestigd. Maar toch waren we onthutst van de cijfers die we van Mevr. .................... hebben gekregen.

Zij hebben in totaal 100 dossiers van Tamar ontvangen!! (en dit handelt over een periode van 20 jaar!)
Voor de periode 1970 - 1972 hebben zij GEEN enkel dossier ontvangen ??????
Voor de periode 1973 - 1982 hebben zij 82 dossiers ontvangen
Voor de periode 1983 - 1990 hebben ze 18 dossiers ontvangen

Geen enkel adoptiedossier was er te vinden waarvan de bevalling in Frankrijk had plaats gevonden!! Alhoewel we met zekerheid weten dat vele vrouwen die opgenomen waren bij Tamar in Frankrijk bevallen zijn!! De medewerkster die wij hebben gesproken heeft zelf deelgenomen aan de clandestiene overbrenging van hoogzwangere meisjes, naar Frankrijk. Volgens haar hadden de zusters zelfs een appartement aan zee ter beschikking gekregen van adoptieouders, zodat zij niet zo ver meer moesten rijden bij hoogdringendheid!! Zij vertelde ook dat er dagelijks een sociaal verpleegster van Kind en Gezin (of het toenmalige NWK) in het opvangtehuis aanwezig was, waar de meisjes naar toe konden gaan met hun problemen. Heeft deze verpleegster dan nooit onregelmatigheden aangekaart? Werd de boekhouding van deze instellingen dan niet gecontroleerd? Waar is het geld gebleven van de illegale adopties? Overgedragen aan aan de congregatie? Aan de Kerk? Of blijven plakken aan de handen van de "verantwoordelijken"? Allemaal vragen waar we nooit waarheidsgetrouw antwoord over zullen krijgen.

Omdat we beseffen dat vele vrouwen die via Tamar (en andere adoptiecentra) in Frankrijk zijn bevallen, nooit of te nimmer hun kind zullen vinden (ook de adoptiekinderen zullen altijd in de onwetendheid van hun afstamming blijven leven) willen wij u vragen of het mogelijk is om na te gaan hoeveel adoptiedossiers van Tamar zich bij uw dienst bevinden en hoeveel dossiers er zijn waarvan de bevalling in Frankrijk plaats vond. In de toekomst willen we u ook vragen, indien mogelijk, om cijfermateriaal van huidige adoptiediensten die archieven bewaren van ontbonden adoptiediensten.

Deze cijfers willen wij gebruiken om de overheid opmerkzaam te maken dat het meestal een jarenlange calvarie is om moeder en kind terug te herenigen, als iedereen tenminste wilt meewerken. Dat er in vele gevallen nooit een happy end aan gekoppeld kan worden en dat de zoektoch van vele afstandmoeders en adoptiekinderen omschreven kan worden als het zoeken naar een naald in een torenhoge hooiberg. Wel, Mevrouw Chamon, u weet net als wij dat dit een waarheid is als een koe. Vele moeders en kinderen zullen nooit herenigd kunnen worden en dit niet alleen omdat de dossiers verdwenen zijn, maar ook omdat vele adoptiedocumenten en geboorteaktes valse gegevens bevatten.

Doch denken we dat er nog een opmerkelijk grote kans bestaat dat zij elkaar zouden kunnen terug vinden, mits er een DNA-databank voor hen zou worden opgericht. Dit klinkt misschien als een utopie in uw oren, maar voor ons is dit ook nog toekomstmuziek, doch hopen wij dat, eenmaal wij voldoende cijfermateriaal kunnen voorleggen aan de overheid, dat deze toekomstmuziek, reële waarheid wordt, maar dat kan enkel indien we steun krijgen van IEDEREEN! Daarom willen we informatie vergaren van elk erkend adoptiebureau dat nog archieven van toenmalige adoptiecentra beheren. En we hopen dat we hiervoor ook uw steun kunnen ontvangen.

We beseffen maar al te goed dat we tegen benen gaan schoppen van velen die liever het dekseltje op dit illegale adoptiepotje willen dichthouden, zodat hun "goede" naam of die van hun familie niet bezoedeld kan worden. Maar wat gebeurd is, is gebeurd. Dat kunnen we toch nooit meer goedmaken. Maar moeten de afstandmoeders en hun kinderen de dupe blijven van die misstap? Zij zijn niet uit op wraak, ze willen enkel weten. Weten dat hun kind gelukkig is, weten waar hun roots ligt, weten waarom zij ter adoptie zijn "afgestaan"!!! Gewoon die grote leegte invullen die al jaren bezit van hen genomen heeft.

We hopen ook steun te krijgen van politici. Als het via politieke weg niet haalbaar is, zullen we het langs juridische weg proberen. Hiervoor zijn we aan het overleggen met een advocatenbureau om te achterhalen of er toch mogelijkheden bestaan dat de afstanmoeders hun gelijk kunnen halen om zo toch nog iets te kunnen forceren. Er zijn al positieve tonen gezet, maar als we deze weg aan bewandelen zal het dekseltje van het illegale adoptiepotje daadwerkelijk geopend worden!

Dit klinkt of we jullie in een slecht daglicht willen plaatsen, maar dat is onze bedoeling in het geheel niet. We weten dat er vroeger andere zeden een rol speelden, maar dat neemt niet weg dat de onregelmatigheden en de illegale handelingen nooit of slecht gecontroleerd werden. Dat mag toch gezegd worden. Daarom is het nu onze, alsook uw taak en de taak van de overheid om deze moeders en hun kinderen te steunen en hen te helpen met alle mogelijke middelen om hen te kunnen herenigen.

Wij hopen op uw steun en wachten uw antwoord af.

Met vriendelijke groeten,


Deze mail werd verstuurd op 18 juni. Op 19 juni heb ik een erratum verstuurd omdat ik de cijfers van de adoptiedossiers had verwisseld.
Tot op heden hebben we nog steeds geen antwoord op deze mail. Kind en Gezin blijkt stokdoof voor de problematiek van de afstandmoeders en adoptiekinderen.
Maar wij geven niet op! Wij doen verder. Morgen lees je hier meer over.