Een uitspraak van de vrederechter in Eeklo[1] heeft ons weer enige moed gegeven. De overheid, die het om een of andere reden niet erg vindt onder druk te worden gezet door de internationale financiële sector en hun schaamlapje genaamd IMF, blijft maar voor privatiseringen kiezen. Alleen levert dat natuurlijk problemen op. Er is namelijk amper tot geen controle over die bedrijven.
De vrederechter heeft geen concrete veroordeling van een specifiek bedrijf of van een specifiek individu uitgesproken. Dat zou ook amper ter zake doen. Het gaat om het principe. De vrederechter is van mening dat we die bedrijven niet zomaar mogen vertrouwen, dat er met de fototoestellen kan worden geknoeid en dat ze eigenlijk geen boetes mogen uitschrijven.
Wel, dit is goed nieuws. De sector vraagt de overheid om eenduidigheid. Daar is niets mis mee. Ik kan die overigens onmiddellijk al bieden. Als de overheid geld wil innen, moet de overheid daar maar het nodig personeel voor aanwerven. Gezien het hoge aantal parkeerovertredingen in dit land zullen ze hun eigen loonkosten wel snel terugverdienen. In elk geval krijgen we dan tenminste terug te maken met agenten of ambtenaren waar enige controle[2] over wordt uitgeoefend.
Dat de overheid voor die mensen dan ook pensioenrechten moet opbouwen, is geen minpunt. Zo zijn we er tenminste relatief zeker van dat ze op hun oude dag niet in de armoede terechtkomen. En het voorkomen van armoede zou toch een van de hoofddoelstellingen van een overheid moeten zijn. Meer dan het tevreden houden van bankiers en beleggers.
Het incident tussen Ivan De Vadder en Yves Leterme[2] is een rechtstreeks gevolg van de fascistoïde invloed van Siegfried Bracke op de Belgische democratie.
Argument 1:
Ivan De Vadder was vroeger een geëngageerde linkse jongen die lange inhoudelijke discussie niet uit de weg ging. Als bron haal ik onder meer een recent interview in de Campuskrant[3] aan. Ik citeer: Mijn presesschap viel in een moeilijke periode, toen er een scheuring ontstond tussen de algemene studentenraad en Loko, tussen de traditionele aanpak en mensen die de boel wilden opengooien. Nu besef ik dat die evolutie er moest zijn, maar toen behoorde ik tot het eerste, ernstige kamp. Ik probeerde iets te verwezenlijken wat betreft de democratisering van het onderwijs.
Argument 2:
Siegfried Bracke heeft gedurende jaren een grote invloed op de nieuwsdienst van de VRT in het algemeen en op De Vadder in het bijzonder uitgeoefend. Nu is dat vrij normaal voor iemand die binnen die dienst een belangrijke functie uitoefent, maar de impact van die invloed varieert natuurlijk van persoon tot persoon. In verband met de heer De Vadder nog twee kleine citaatjes uit het reeds vermelde interview:
Ik kan je wel zeggen dat ik niet in de politiek stap. Brackes houding is altijd meer dubbel geweest. Zijn beslissing was voor velen geen verrassing, de keuze van de partij wel. Niet
zozeer voor mij, want ik had de afgelopen jaren talloze gesprekken met hem gevoerd, en een verandering gezien. en Siegfried Bracke was getuige op het huwelijk.
Argument 3:
De aanpak van Bracke, eerst als een als journalist vermomde opiniemaker en later als een met veel campagnemiddelen naar voren geschoven verkiezingskandidaat en als een op het elan van zijn partij met veel stemmen verkozen volksvertegenwoordiger, past in de lijn van Wilders, Bolkestein en andere rechtse populisten. De volledige argumentatie staat in het artikel dat ik bovenaan heb aangehaald of, beter gezegd, aangeraden.
Een uitspraak van Bracke zelf zou moeten volstaan om de teneur te duiden. Toen uit een wetenschappelijk onderzoek bleek dat er geen rechtstreeks verband is tussen criminaliteit en etniciteit, antwoordde hij in een uitzending van het Ochtendnieuws op 6 december 2010 het volgende: Eens te meer wordt hier geprobeerd om, overgoten met een wetenschappelijke saus, mensen juist te laten denken. En wie juist denkt is moreel goed en verheven. Het is een au fond ideologische discussie, maar dan een totaal verkeerde, waarvan ik hoop dat ze ooit zal stoppen. Het is het bekende slachtofferverhaal. Het is een verhaal dat misbruikt wordt door de zogeheten progressieve elites, en, helaas, ook door de minderheden zelf. Om te zeggen 'ons/hen treft geen schuld, wij/zij zijn niet verantwoordelijk Weet u wat zo jammer is? Dat door dit soort fratsen de werkelijkheid versluierd wordt, met als gevolg dat échte problemen daardoor nog verder van een oplossing zijn dan ooit.
Argument 4:
Fascisme kan op veel manieren worden omschreven en fascistische regimes kunnen elk eigen accenten leggen, maar een aantal elementen komen steeds weer aan bod. Volgens de Nederlandse essayist Rob Riemen[4], auteur van onder meer De eeuwige terugkeer van het fascisme, zijn de voornaamste elementen van een fascistisch gedachtegoed ressentiment, rancune, gecultiveerde haat tegenover een kleine categorie van zondebokken, moreel en ideologisch nihilisme en de cultus van het oppervlakkige, en de doctrine van de menselijke ongelijkheid.
Dit slaat zeker op Bracke en trouwens op veel van de kopstukken van de N-VA. Veel Vlaams-nationalisten voelen de rancune van het slachtoffer van de eeuwenlange francofone onderdrukking. Ze cultiveren haatgevoelens tegenover zondebokken, zoals Walen, werklozen, syndicalisten, linkse intellectuelen en zo voorts. Hun nihilisme is groter dan het lijkt, want ze praten enkel in slogans, tegenwoordiger one-liners genoemd, en in clichés. De menselijke ongelijkheid is voor hen een evidentie, want tenslotte kan niet iedereen een echte Vlaming zijn.
De cultus van het oppervlakkige is het element dat nog het meest bij mijn eigen stelling aansluit. Voor deze fascisten, of hoe men ze ook moge noemen, hoeft een debat niet lang te duren. Het hoeft zelfs geen inhoud te hebben. Het dient enkel om de eigen boegbeelden de kans te geven snel en kordaat mee te delen dat zij gelijk en de anderen ongelijk hebben. De kruisbestuiving tussen de media die, meestal enkel met de kijkcijfers voor ogen, snelle opeenvolgingen van aantrekkelijke momentjes willen en politici die de een echt debat willen vermijden en bijgevolg liever in eenvoudige zinnetjes praten, heeft ons het huidig landschap van verwaterde politieke verslaggeving opgeleverd.
Conclusie:
Het incident tussen De Vadder en Leterme is niet enkel tekenend voor onze tijd. Het is ook tekenend voor de manier waarop de televisiemakers met hun gasten en met hun kijkers omgaan. De gast moet zich naar hun wensen plooien, want er is geen ruimte voor concepten die hun planning overstijgen. De kijker moet zich neerleggen bij het feit dat televisiezenders enkel bestaan om hun kijkcijfers te tellen en niet om informatie te verstrekken.
Post scriptum:
Wie had er ooit gedacht dat ik nog eens sympathie zou tonen voor iets wat Yves Leterme bewust heeft gedaan? Persoonlijk kan ik enkel hopen dat een boel sprekers zijn voorbeeld zullen volgen en zich niet langer zullen laten behandelen als slaafjes van de televisieformats. Sommige problemen zijn nu eenmaal te complex om in een tiental seconden te kunnen omschrijven hoe de ideale oplossing eruitziet. Ik ken persoonlijk een computerexpert die ooit in De Zevende Dag is uitgenodigd om aan een discussie over een nieuwe technologische ontwikkeling deel te nemen. Die mens wil daar nooit meer naartoe.
[1] Indien u mijn tekst al vrij lang vindt, het eigenlijke artikel van professor Blommaert is nog een stuk uitgebreider. Mijn voornaamste bedoeling is trouwens mensen ertoe aanzetten zijn artikel te lezen.
Ik wil hier niemands tijd verprutsen met een vergelijking tussen deze opiniestukken. Het eerste is een bijtende, satirische en over het algemeen bijzonder goed geschreven[1] analyse van de huidige politieke situatie. Het tweede is een emotionele weergave van wat in se een ethische overweging is. Wat mij hier interesseert, zijn de commentaren die lezers van de krant op deze stukken hebben ingezonden.
Ik nodig u allen uit hier zelf over te oordelen. In mijn ogen is er slechts een mogelijke conclusie. Als een econoom zich, op welke manier dan ook, over de situatie uitlaat en zich beklaagt over de problemen waarmee we zitten, zijn alle lezers het met hem eens. Als een Waal iets durft te opperen dat uiteindelijk niet eens zo provocerend, vergezocht of radicaal is, wordt hij bijna aan het kruis genageld.
Ik zou nu natuurlijk kunnen opmerken dat veralgemeningen uit nationalistische overwegingen altijd uit den boze zijn, maar dat is ditmaal niet de essentie van mijn betoog. Dat een onafhankelijk geworden Vlaanderen onmiddellijk zijn deel van de momenteel nog nationale staatsschuld op zich moeten nemen en dus zijn beloften inzake welvaart niet onmiddellijk zou kunnen waarmaken, zullen we hopelijk nooit aan de lijve ondervinden.
Ik zou ook kunnen opmerken dat het niet enkel Walen zijn die arbeid liever vermijden. Percentueel gezien, telt Wallonië meer doppers dan Vlaanderen. Ik heb echter al meer dan genoeg Vlamingen horen verklaren hoe graag ze zouden stoppen met werken. De dag dat ik de Lotto win, zien ze mij op het werk niet meer is geen Waalse slogan. Zodra een regering of een partij een afbouw van het brugpensioen durft te opperen, is er even veel protest aan beide zijden van de taalgrens. Zodra ze de kans krijgen, zijn ze weg. Hoeveel Vlamingen ouder dan 50 jaar kent u eigenlijk die nog voltijds aan het werk zijn?[2] Maar ook dit is niet de essentie van mijn betoog.
Ik zou er ook op kunnen wijzen dat het moreel onverantwoord is zo maar op elke jobaanbieding in te gaan. Ik hoor het vaak genoeg: Wie echt wil werken, vindt ook werk Ja, maar dan wel vaak in het zwart. Moeten we dat dan aanmoedigen of zelfs maar tolereren? Betalen die dan hun bijdrage aan de sociale zekerheid? Wat doen we met een werkloze die door de VDAB naar een vacature bij Citibank wordt geloodst? Moet hij er zijn dagelijkse bezigheid van maken andere mensen door middel van dubieze verkoopstechnieken en misleidende informatie financieel over de rand van de afgrond te duwen, enkel om zelf uit de werkloosheidsstatistieken te verdwijnen? Kosten al die schuldbemiddelingen en al die wanbetalingen ons dan zo veel minder dan een vervangingsinkomen dat in veel gevallen nog niet eens het leefloon benadert? Interessant onderwerp, maar het is niet de essentie van mijn betoog.
Ik zou er terloops op kunnen wijzen dat een strengere controle door de RVA en een doorgedreven schorsingsbeleid ten aanzien van iedereen die al dan niet terecht als werkonwillig wordt omschreven eigenlijk weinig economische voordelen biedt. Zodra ze die uitkering niet meer ontvangen, kloppen ze gewoon bij het OCMW aan. Dat noemen ze een verschuiving van de kosten in plaats van een oplossing. Als het OCMW hen ook wandelen stuurt, komen ze op straat terecht. Wat levert een groeiend leger daklozen op? Ze produceren niets en ze consumeren niets. Ze kweken kinderen die vanaf hun eerste dag in een uitzichtloze ellende terechtkomen. Ze verfraaien het straatbeeld niet en in sommige wijken kunnen ze zelfs tot een daling van de immobiliënprijzen zorgen. Als de nood echt hoog wordt, zullen sommigen zich in de kleine criminaliteit storten. Wat heeft een samenleving daar nu bij te winnen? Ik zou het niet weten, maar het is alvast niet de essentie van het betoog dat ik hier wil houden.
Ik wil het eens hebben over de vraag waarom een werkloze, Waal of niet, zo veel moeite zou moeten doen om werk te vinden en om van een uitkering naar een echt loon over te stappen. Waarom zou hij gaan werken voor een baas met een aandelenportefeuille die hem weer ontslaat zodra een of ander consortium van internationale speculanten ver boven zijn hoofd een crisis veroorzaakt? Waarom zou hij gaan werken voor een manager die een premie krijgt als hij een manier vindt om zijn job weer te schrappen? Waarom zou hij meer dan 40 percent afgeven van het loon dat hij krijgt van een bedrijf dat tien fiscalisten in dienst heeft om zo weinig mogelijk vennootschapsbelasting te betalen? Waarom zou hij gaan werken voor een werkgever die elk mogelijk politiek en ander lobbykanaal gebruikt om ervoor te zorgen dat zijn loon niet stijgt en zijn arbeidsvoorwaarden worden teruggeschroefd? Waarom zou hij gaan werken voor een baas die hem enkel als een menselijke grondstof bekijkt, maar tegelijkertijd enkel ten gevolge van zijn inspanningen iets kan produceren of verkopen?
Soms denk ik wel eens dat werklozen beter kunnen blijven doppen, gewoon om de tegenstanders van de sociale zekerheid mateloos te ergeren. Werknemers kunnen ze uitbuiten, ontslaan en minachten. Doppers kunnen ze ook minachten, maar dat bevrijdt hen niet van de verplichting belastingen te betalen voor al die mensen die niet werken. Naar het schijnt vergroot constante ergernis de kans op hartklachten. Ik blijf dan ook hoopvol mijn bijdragen aan de sociale zekerheid betalen.
[1] Dit stukje is trouwens echt een aanrader. Ik wacht op de dag waarop onze officiële komieken, van Hoste tot Deprez of Agnew, zich in staat zullen tonen dit niveau te halen.
[2]Ik ken er een aantal. Het zijn allemaal zelfstandigen.
Het ABVV heeft zopas een persbericht verspreid waarin wordt gereageerd op de uitlatingen van Bart De Wever in Der Spiegel en op de algemene houding van de N-VA tijdens deze fase van de regeringsonderhandelingen[1]. De volledige tekst vindt men op http://www.abvv.be/web/guest/press-releases-nl/-/press/62192/&p_l_id=13635
Hoewel ik deze tekst inhoudelijk volledig correct en zelfs, zeker voor syndicalistische pamfletten, zeer vlot en toegankelijk geschreven vind, voel ik me toch verplicht een kleine bemerking naar voren te brengen.
De media concentreren zich enkel op de tegenstelling tussen de partijen over concrete dossiers, zoals de splitsing van een kiesarrondissement, een herziening van de financieringswet of de economische toestand van het land. Ze peilen nooit naar de redenen die achter de verklaringen schuilgaan.
De N-VA is enkel in die paar randgemeenten rond Brussel tegen de Franstaligen omdat ze Frans spreken. Die communautaire discussies over het taalgebruik in de faciliteitengemeenten hebben niets met de grote discussies over de algemene koers van een potentiële nieuwe regering te maken. In essentie gaat het om symbooldossiers die enkel voor de krimpende Vlaamse bevolking in de betrokken gemeenten van praktisch belang zijn. De N-VA is vooral tegen de Franstaligen omdat ze zo massaal op de echte vijand stemmen, de socialisten, de verdedigers van de welvaartstaat, van de sociale zekerheid en van de rechten van de mensen die hun vrijemarktidolatrie niet blindelings onderschrijven.
Margaret Thatcher zei ooit Wie niet werkt, zal niet eten[2]. De N-VA, zelfverklaard woordvoerder van de hardwerkende Vlaming en tegenstander van de profiterende Waal, mag dat wel eens uitleggen aan al die mensen die niet zozeer uit de boot vallen, maar vooral uit de boot worden geschopt. Als de rijken nog rijker willen worden, kunnen ze zich geen onproductieve ballast permitteren. De sociale zekerheid moet eraan en om dat te kunnen verwezenlijken, moet de PS eraan. Alleen kan dat niet in een Belgische staat, hoe gefederaliseerd ze ook moge zijn.
[1]Of wat daarvoor moet doorgaan, natuurlijk. Ik wil me hier echter onthouden van goedkope kritiek op de onderhandelaars. Ten eerste, het is nooit of voor niemand gemakkelijk een ploeg te vormen als de kiezer dergelijke uiteenlopende groepen als overwinnaars naar voren schuift. Ten tweede, het is gewoon te gemakkelijk de kritiek te zeer te focussen op iets dat alle aandacht opzuigt en zodoende andere belangrijke elementen van het geheel uit het oog te verliezen. Voor mij blijven de standpunten van de partijen belangrijker dan wat er tijdens onderhandelingen wordt gezegd. De echte beslissingen worden uiteindelijk pas later genomen. Vraag het maar aan de kiezers van de liberal-democrats, die voor de verkiezingen hadden beloofd dat de inschrijvingsgelden voor Engelse studenten zeker niet zouden stijgen en nu gewoon het tegendeel hebben beslist.
Lang geleden dat we dit stokpaardje nog eens van stal hebben gehaald. Op dit ogenblik kan natuurlijk geen verbod worden afgevaardigd. Tijdens de besprekingen van de uiteindelijk goedgekeurde wet[1] is afgesproken dat aan een eventuele invoering een koninklijk besluit zou voorafgaan. In dit KB zou onder meer de concrete datum van inwerkingtreding worden vermeld. Zo lang we enkel over een regering van lopende zaken beschikken, kan de koning echter geen KBs ondertekenen[2]. Dit dossier leidt tegenwoordig dan ook een sluimerend bestaan. Reden te meer om nog eens een in mijn ogen relevant aspect uit de discussie te lichten.
Een punt dat tijdens mijn bijdragen over het geplande rookverbod in de horeca nog niet aan bod is gekomen, is de vraag waar bepaalde mensen zich eigenlijk mee moeien. Zijn er dan geen ernstiger problemen die de aandacht opeisen? Men zou natuurlijk kunnen beweren dat een goede overheid erin slaagt alle problemen tegelijkertijd aan te pakken en dat een internationale financiële crisis geen excuus is om niet langer aandacht voor de volksgezondheid te hebben. Ik wil er echter op wijzen dat een goede overheid ook moet weten waar ze haar prioriteiten legt. Van een aanpak van de financiële crisis heb ik nog niet veel gemerkt en dit al zeker niet in het eerste Europese land dat voor een rookvrije horeca heeft gekozen en nu mag blij zijn nog ergens een lening vast te krijgen. Anders gezegd, in plaats van haar aandacht op de dringendste en belangrijkste problemen in onze samenleving te focussen, proberen heel wat aan tunnelvisie lijdende lobbyisten en door persoonlijke kruistochten geobsedeerde volksvertegenwoordigers de bevolking de indruk te wekken dat er wel degelijk een beleid wordt gevoerd door eisen te stellen die niemand toekomstige welvaart of wereldwijde harmonie garanderen. Economische gelijkheid is blijkbaar minder belangrijk dan het eren van het nieuwe gouden kalf van de gezondheidspsychose.
De laatste zin van de vorige paragraaf staat daar niet omdat de auteur dezes vindt dat hij wel mooi klinkt. Het gaat hier namelijk om de essentie van heel de discussie. De tegenstanders van nicotinegebruik wijzen steeds op de gezondheidsrisicos, de verhoogde kans op kanker en de haast altijd dodelijke afloop van de ernstige aandoeningen die een roker zoal kan oplopen. Ik zou daar graag eens een andersluidende vraag tegenover plaatsen.
Beste, tegenstanders van het roken in de horeca, waaraan worden wij eigenlijk verondersteld wel te sterven? Het eeuwig leven is ons niet gegeven. Ons lichaam is er niet op gemaakt ouder te worden dan we nu gemiddeld al worden. De medische wetenschap boekt jaarlijks vooruitgang, waarvoor overigens dank, maar ook dit kan niet verhinderen dat mensen op een bepaalde leeftijd overlijden, simpelweg omdat hun lichaam te versleten is om zich op celniveau te blijven vernieuwen. Ooit komt voor ons allen de laatste dag en we moeten daar psychologisch mee leren leven[3].
Dit laatste ligt blijkbaar zeer moeilijk. Ik verdenk veel anti-rokers ervan zich niet met de eigen sterfelijkheid te kunnen verzoenen. Het miniemste gevaar voor de eigen gezondheid of die van hun naasten is er te veel aan, van plastic in papflessen tot fluor in tandpasta, alles is potentieel dodelijk. Uit onwil de mentale confrontatie met de eigen vergankelijkheid aan te gaan, moet alles wat in welke mate dan ook een risico zou kunnen vormen uit hun[4] wereld verdwijnen[5].
Maar goed, laten we er even van uitgaan dat al die rokers er effectief mee stoppen. Ik kan daar enkel uit afleiden dat die mensen na een bepaalde periode toch zullen overlijden. Hoe minder mensen roken, hoe minder mensen aan longkanker zullen overlijden. Op zich klinkt dat mooi, maar ik blijf toch bij de vraag waaraan al die mensen dan wel zullen sterven. Mogen ze dat dan zelf kiezen? Moeten ze wachten op een wetsvoorstel van senator D. Claes waarin duidelijk staat opgesomd welke doodsoorzaken voor de politieke meerderheid aanvaardbaar zijn? Mogen ze bij hun huisarts aangeven welke terminale ziektes voor hen aanvaardbaar of bespreekbaar zijn? Is sterven aan longkanker erger dan sterven aan leverkanker? Is een rokershoest een ergere ouderdomskwaal dan Alzheimer?
Als al die anti-rokers dan toch dan en nacht klaar staan om over onze gezondheid te waken en om ongezond gedrag te veroordelen, moeten ze maar eens beslissen waaraan alle mensen mogen overlijden die op hun aanraden niet roken.
[1]In casu de wet betreffende een algemene regeling voor rookvrije gesloten plaatsen toegankelijk voor het publiek en ter bescherming van werknemers tegen tabaksrook.
[2]Deze en de voorgaande zinnen staan al sinds juni 2010 in een kladwerkje voor deze tekst en ik moet helemaal niets aanpassen. Wat leven we toch in een stabiel land.
[3]Ja, ik weet dat deze zin wat melodramatisch klinkt, maar uiteindelijk telt de inhoud en niet de vorm. Zodra ik eens een mooie zin heb geformuleerd die niet helemaal binnen een redenering past, zal ik uiteraard het omgekeerde beweren.
[4]Het gaat dan wel degelijk om hun wereld. Ik heb er nog geen enkele voor de sluiting van Fabrique National in Herstal horen pleiten. Wapens zijn, in de handen van een getraind gebruiker,nochtans vrij dodelijk. Alleen worden die wapens bijna uitsluitend geëxporteerd en worden er vooral in andere landen mensen mee neergeschoten.
[5]Wat dit streven betreft, waarschuw ik iedereen al dat volgend jaar de discussie over de verstrenging van de geluidsnormen tijdens concerten zal losbarsten. Tja, luide muziek kan nu eenmaal plezant zijn en dat moet natuurlijk ook verdwijnen. Alles wat het leven smaak of kleur geeft, is namelijk slecht voor de gezondheid. Daarom dat zo veel mensen er plezier in vinden. Het gaat in tegen het instinct enkel met het overleven bezig te zijn.
Ongeveer een maand geleden, op 7 november 2010, hebben enkele mensen de idee gelanceerd zo veel mogelijk mensen te overtuigen op 7 december 2010 al hun geld van hun bankrekening te halen. Ondertussen zijn in zestien landen websites opgericht en krijgen de initiatiefnemers de steun van een vooraanstaand Frans filosoof, de heer E. Cantona. Bedoeling is de banken een flinke financiële dreun te verkopen en de overheden duidelijk te maken dat het eens gedaan moet zijn met het buigen en kruipen voor de internationale speculanten en hun als legitieme entiteit vermomde misdaadorganisatie, het Internationaal Monetair Fonds.
Ik hoop dat niemand zich blind staart op de afstand tussen ons eigen land en, pakweg, Portugal, Griekenland of Ierland. Speculanten zijn niet anti-Grieks. Ze viseren de Ieren niet. Ze zijn zelfs niet tegen mij. Hun systeem is gebaseerd op blinde wiskunde en signaleert gewoon elke kans om winst te maken, zelfs als dit ten koste van hele gemeenschappen gaat. Ons land zal binnenkort ook wel aan de beurt zijn, al was het maar omdat nog niet al onze overheidsbedrijven zijn geprivatiseerd en er in ons land nog sociale voorzieningen zijn die kunnen worden afgebouwd. Een kei kan men niet stropen, maar het Belgisch model zeker wel.
Ik hoop ook dat niemand hoopt dat er ergens enige vorm van democratische, politieke of juridische controle op speculatie is. De zeldzame mensen die nog snappen hoe het systeem precies werkt, staan natuurlijk al lang op de loonlijst van banken als Goldman Sachs en denken enkel nog aan hun eigen jaarlijkse premies. België heeft sinds jaar en dag een vertegenwoordiger in de raad van bestuur van het IMF, een positie die nu trouwens wordt gecontesteerd[1], maar die man heeft nog nooit een klap uitgevoerd om eender welke geïnstitutionaliseerde roofoverval op eender welke staatskas tegen te houden.
Ik hoop tot slot dat niemand het mechanisme achter een kapitalistisch financieel systeem verkeerd inschat. In theorie is dit economisch model heel eenvoudig. Iedereen denkt aan zijn eigen belangen en door de wet van vraag en aanbod blijft de markt in evenwicht. In de praktijk draait het natuurlijk altijd anders uit. Kapitalisme betekent eenvoudigweg dat geld van arm naar rijk stroomt. Daar is alles op gebaseerd en daarom maken de marionettenbedieners achter het IMF van elke door henzelf uitgelokte crisis gebruik omoverheidsinterventies, overheidsbedrijven en solidariteit onderuit te halen.
Ik weet niet of de oproep, overigens in zijn volledigheid terug te vinden op http://www.bankrun2010.com/ , iets fundamenteels zal uithalen, maar ik zie toch een paar voordelen.
Ten eerste, de banken liggen er wakker van. Volgens hen kan dit ons fragiele systeem doen wankelen. Wel, mij niet gelaten. Liever allemaal arm dan lijdzaam toe te zien dat er een paar steeds rijker worden. Rijker worden ten koste van mij en van alle mensen die dit nu lezen, wel te verstaan.
Ten tweede, de topmensen in de banksector dreigen hun laatste beetje geloofwaardigheid te verliezen. Zij zullen immers nooit tolereren dat zij enkele weken later, op het einde van het boekjaar, hun premies zouden verliezen omwille van de actie van wat gauchistische onruststokers. Alleen roepen die vette premies niet enkel bij radicale splintergroeperingen weerzin op. Telkens zij de overheid een crisis laten oplossen en vervolgens zichzelf dubbel en dik uitbetalen, stijgt de ontevredenheid bij de bevolking[2].
Ten derde, de overheid krijgt een duidelijk signaal. In ons land, dat qua regeringstabiliteit de naoorlogse Italiaanse dieptes begint te naderen en waar zowat de sfeer van de permanente verkiezingscampagne hangt, is dit niet zo irrelevant als het lijkt. Wie de banken nog verdedigt, maakt zich onmogelijk. Maar wat is het alternatief? Wie zal de onvrede het best kunnen verwoorden? Iedereen kan proberen de problemen te minimaliseren, maar als er eentje[3] de andere weg opgaat, wordt het al snel een opbod en moeten ze elk op zich maatregelen in het vooruitzicht stellen om de macht van de banken te beperken.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat banken geen enkel praktisch nut hebben. In de eerste plaats bieden ze ons de gelegenheid ons geld op een veilige plek te deponeren. Geldt dat op een bankrekening staat, kan niet worden gestolen en als de bank zelf het slachtoffer van een misdaad wordt, is ze nog verplicht ons onze centen terug te geven. Er zijn, met andere woorden, een paar praktische bezwaren die de Bankrun-actie hypothekeren.
Tijd om die bezwaren van de tafel te vegen. Hier volgt onze handleiding voor 7 december.
1) Verwittig uw bankfiliaal op voorhand dat u een belangrijke som in baar geld wil afhalen. Anders loopt u het risico dat de bediende aan het loket u doodleuk vertelt dat in het gebouw niet zo veel geld aanwezig is.
2) Kies op voorhand het bedrag dat u wilt afhalen. U hoeft uw rekening natuurlijk niet af te sluiten. U hoeft ze zelfs niet helemaal leeg te maken. Integendeel, u kunt beter iets laten staan, zodat even over het hoofd geziene domiciliëringen of onverwacht noodzakelijk blijkende afhalingen aan de automaat u niet met verwijlinteresten opzadelen.
3) Voor u uw geld afhaalt, huurt u een kluis[4]. Dit biedt u het bijzonder aantrekkelijke voordeel dat u al het geld dat u afhaalt gewoon 3 tot 4 meter verder in een metalen doos kunt stoppen. U hoeft er niet mee rond te lopen. U hoeft zich niet onveilig te voelen. De bank draait nog steeds voor de bewaking van uw centen op. Voor de huurprijs van de kluis moet u het in elk geval niet laten.
4) Beslis niet op voorhand hoe lang u het geld van uw rekening wilt laten. Laat dit afhangen van het succes van de Bankrun en van de reacties van de diverse actoren, met inbegrip van de banken zelf. Laat ze eerst maar wat zweten.
5) Uiteindelijk zult u het geld terug op uw rekening moeten storten, al was het maar om uw eigen transacties tot een goed einde te kunnen brengen. We hebben tenslotte allemaal facturen te betalen. Vergeet het personeel van de bank op dat ogenblik niet met een superieure blik op hun plaats te zetten. Dat zij over ons geld mogen beschikken, is geen afgedwongen recht, maar een gunst die we op elk ogenblik kunnen intrekken.
6) Geniet van uw welverdiende euros.
[1]Niet omwille van onze kritische houding of gebrek aan corrumpeerbaarheid, maar omdat bepaalde snelgroeiende economieën hun plaats aan de tafel beginnen op te eisen.
[2]Ik wil hieraan toevoegen dat de belangrijkste oppositiepartij en spreekbuis van de ontevredenheid in Ierland Sinn Fein is. Jawel, Sinn Fein, nog maar 20 jaar geleden zowat de best bewapende paramilitaire eenheid van het continent. Zouden die nu echt al hun wapens hebben ingeleverd? Ik denk het niet.
[3]Al is het maar om opportunistische redenen, bijvoorbeeld om zich van de rest te onderscheiden zonder de communautaire kaart te moeten trekken of te blijven spelen.
Dit artikel vergt geen verdere commentaar en mijn pessimisme met betrekking tot het voortbestaan van de menselijke soort behoeft geen verdere argumentering.
Hoewel het eigenlijk al vijgen na Allerheiligen zijn, voel ik me, zeker na mijn tirade van vorig jaar, toch verplicht nog een korte reactie te geven op de recentste editie van het Sinner's Day Festival. Al bij al lijkt het erop dat de organisatie in sterke mate rekening heeft gehouden met de opmerkingen die ikzelf en een boel anderen vorig jaar hebben gemaakt. Laten we even een overzichtje bekijken.
2009: mensen mochten niet terug buiten. Wie binnen was, moest binnen blijven.
2010: probleem opgelost. Goed, men moest tot 15.00 uur wachten, maar de meeste mensen zijn toch niet om 11.30 uur stipt binnengestapt. Wie terug buiten wilde, kon een bandje krijgen om te bewijzen dat hij of zij al had betaald.
2009: de wachtrijen bij de toiletten waren extreem lang.
2010: de wachtrijen vielen goed mee, zeker omdat de toiletten ook beter waren aangeduid. Het is zelfs mogelijk dat er meer toiletten in gebruik waren genomen, maar dat kan ik hier niet bevestigen.
2009: iedereen die de toiletten wenste te gebruiken, moest daarvoor eerst een bandje kopen en dit vervolgens elke keer opnieuw tonen, wat natuurlijk een vreselijk tijdverlies betekende.
2010: dit probleem werd volledig opgelost door het gebruik van de toiletten gratis te maken.
2009: de drank was vrij snel op, zodat tijdens de afterparty uiteindelijk enkel nog Hoegaarden en plat water te krijgen was.
2010: voor zover ik weet, was er voldoende drank en bovendien was er ook geen afterparty.
2009: volgens de site werden de tickets enkel verkocht door een paar bedrijven die daar ook handling-kosten voor aanrekenen, maar in de praktijk bleken ook anderen tickets aan te bieden.
2010: aangezien ik zelf ben vergeten rond te vragen waar allemaal tickets te krijgen waren, kan ik hier weinig over zeggen. Ik had er zelf maar aan moeten denken, bijvoorbeeld voor ik mijn eigen ticket in de Fnac ging kopen...
2009: vanuit organisatorisch oogpunt was de beurs geen geweldig succes. De stands sloten niet echt aan bij de voorkeur of behoeften van het publiek, de timing was fout en er waren problemen met de elektriciteit.
2010: er waren enkel stands die daar hoorden te staan. Ik heb niemand over problemen met de elektriciteit of de andere voorzieningen horen klagen. De locatie was ideaal, zodat de stands nooit in de weg stonden en er toch voldoende ruimte voor geïnteresseerde bezoekers was.
2009: de tickets waren vrij duur, maar de affiche was wel geweldig.
2010: de tickets waren vrij duur, maar de affiche was toch iets minder overtuigend dan het jaar voordien. De organisatoren kunnen er natuurlijk zelf niets aan verhelpen dat maar liefst twee acts uiteindelijk hebben afgezegd en nog in laatste instantie moesten worden vervangen.
Conclusie: nu de organisatorische problemen zijn opgelost, heeft Sinner's Day bvba toch zijn goede wil laten zien om rekening te houden met terechte opmerkingen van het publiek. Ik kan bijgevolg enkel hopen dat ze er volgend jaar in slagen een goede affiche samen te stellen en een goed festival op poten te zetten. Maar dit klinkt natuurlijk wat te soft. Een bijdrage op mijn blog moet natuurlijk eindigen met een punt van kritiek1.
Eigenlijk is zeventien bands toch wat veel. Wie alle concerten wilde zien, moest eigenlijk elk concert voortijdig verlaten om op tijd in de volgende zaal te geraken. De overlappingen maakten het soms moeilijk een keuze te maken. Persoonlijk zou ik ervoor opteren in dezelfde tijdsspanne slechts vijftien groepen te programmeren en de overlappingen tot een minimum te beperken. Met een groep per zaal minder, moet dit mogelijk zijn.
Aangezien ik niet altijd moet pretenderen het warm water opnieuw te kunnen uitvinden, voeg ik hier gewoon een tekst toe die anderen hebben geschreven. Geen nood, er staat geen copyright op en iedereen mag er vrijelijk uit citeren. Onderwerp is een analyse van en reactie op de voorstellen van de N-VA betreffende een staatshervorming, in het bijzonder dan een hervorming van de financieringswet die voor de geldstromen van de federale staatskas naar de gewesten en de gemeenschappen zorgt.
Ondanks alle slogans die vooral dienen om onze woede te ventileren, is kapitalisme trouwens geen misdaad. Kapitalisme is een economisch systeem dat misdaad mogelijk maakt, stimuleert en beloont. Hebzucht is de misdaad. Het zit in ieder van ons, maar we moeten onze slechte eigenschappen maar eens leren beheersen. Als we dat van pedofiele pastoors verwachten, moeten we van ceo's en speculanten ook niet tolereren dat hun gedrag anderen in de ellende stort.
Aangezien ik niet in overbodige herhalingen wil vervallen, zal ik me tot een korte inleiding beperken. Uit een recente reportage is nogmaals gebleken dat de uitzendsector actief en bewust allerlei mensen discrimineert. Ik hoop dat niemand denkt dat het enkel om de uitsluiting van allochtonen gaat. Als de vacature iemand betreft die dicht bij een directeur met een alfamannetjesmentaliteit staat, zal een man of een te oude vrouw de job niet krijgen. Als de vacature een positie betreft die haast zeker tot een vaste betrekking zal leiden, zal een te oud iemand, ondanks zijn ervaring, te duur blijken en geen kans maken.
De mensen die deze wantoestanden aanklagen, zijn echter niet bereid hun eigen redenering door te trekken en tot een fundamentele conclusie te komen. Ze blijven hameren op de overtredingen van de wet en van het charter1 dat de uitzendsector zelf heeft opgesteld.
De mensen die deze wantoestanden trachten te minimaliseren, al dan niet omdat ze deze discriminaties eigenlijk wel willen ondersteunen of zelf toepassen, verwijzen steeds naar de wettelijk ingeperkte vrijheid van de ondernemer. Omdat een ondernemer zich aan allerlei regels en voorschriften moet houden, kan hij niet eens zelf beslissen wie de juiste persoon is om een bepaalde job uit te oefenen. Bij de selectie van nieuw personeel moet een ondernemer in het belang van zijn bedrijf echter streng kunnen zijn.
De uitzendkantoren verdedigen zich met de stelling dat ze discriminaties nooit zelf propageren. Het gaat steeds weer om individuele acties van consulenten die enkel op vragen van de klant ingaan. Blijkbaar zijn de begrippen klant en werkgever in de ogen van de uitzendkantoren meer synoniem dan de begrippen klant en ingeschreven werkzoekende, maar dat is een heel andere discussie waar we nu even niet op zullen ingaan.
In mijn ogen dringen zich een paar conclusies op die veel mensen, inclusief de belanghebbenden in deze economische transacties, niet graag lezen.
Ten eerste, de uitzendkantoren moeten zich niet achter hun consulenten verschuilen. De consulenten begaan misschien de invididuele inbreuken en zijn misschien zelfs regelrechte racisten, maar hun handelwijze wordt in de eerste plaats bepaald door de druk waaronder zijn door hun eigen werkgever worden geplaatst. In veel uitzendkantoren en vergelijkbare werkomgevingen wordt personeel niet beoordeeld op basis van de kwaliteit van het door hen geleverde werk, maar op basis van de kwantiteit, in het bijzonder de mate waarin ze nieuwe klanten werven en oude klanten behouden. In veel gevallen hangen de premies die ze nodig hebben om hun loon enigszins aanvaardbaar te maken rechtstreeks af van de omvang van het door hen beheerde klantenbestand en van de verhouding tussen deze omvang en de omvang van de klantenbestanden van hun collegas. Ik vraag me dan ook af waarom het iemand zou verbazen dat die mensen ingaan op vragen van ondernemers om discriminerende criteria te hanteren.
Misschien is het niet gezond voor de samenleving dat werknemers binnen eenzelfde bedrijf met elkaar in competitie moeten treden?
Ten tweede, de uitzendkantoren opereren binnen een zeer concurrentiële sector. Indien ze niet kunnen leveren wat een klant wenst, kan die met zijn vragen onmiddellijk bij een van de talrijke andere spelers op dezelfde markt terecht. De uitzendkantoren zetten hun personeel onder druk om hun rol in dit spelletje te spelen. Ze zijn bereid mensen te ontslaan enkel omdat ze zich hier vragen bij stellen.
Ik wil er trouwens op wijzen dat de uitzendsector in principe een delegatie van verantwoordelijkheid inhoudt. De bedrijven wijzen niet enkel de verantwoordelijkheid voor de invulling van kortdurende van de hand. Ze gebruiken de uitzendkantoren zelfs als recruteringsbureaus voor hun eigen toekomstig personeel. Interimarbeid is al lang geen oplossing meer om mensen die onverwacht veertien dagen ziek vallen goedkoop en vlot te vervangen. Het is een mogelijkheid om potentieel personeel voor onbepaalde duur in proeftijd te laten, waarbij hen soms gedurende jaren de wortel van een vast contract wordt voorgehouden.
Misschien gaat de competitie tussen bedrijven wel ten koste van de maatschappelijke wenselijkheid van de resultaten van hun inspanningen?
Ten derde, de ondernemers zijn nog steeds van mening dat hun eigen zakelijke belangen harder doorwegen dan de belangen van de hele samenleving. Wij hebben er allemaal belang bij dat al die kansengroepen, niet in het minst de allochtonen, een betere toegang tot de arbeidsmarkt krijgen. De ondernemer is echter niet zinnens hier zijn rol in te spelen. Hij doet liever zijn eigen zin, zelfs als dit ten koste van anderen gaat. Een uitzendkantoor vragen op een discrimenerende wijze mensen te selecteren, is nog niet eens het ergste dat hij op zijn geweten heeft. Als de overheid hen in het algemeen belang regels wil opleggen, is hij in staat iemand te betalen om een veterinaire keurder neer te kogelen.
Misschien moet de bestraffing van betrapte overtreders eens anders worden geconcipieerd? Ondernemers die op overtredingen van de antidiscriminatiewetgeving worden betrapt, krijgen nu een geldboete. Misschien moeten ze gewoon het verbod krijgen nog een leidinggevende functie uit te oefenen? Die beperking van hun grenzeloze eerzucht zal hen allicht meer afschrikken dan eender welk financieel gericht vonnis.
Ten vierde, de ondernemers verschuilen zich vaak achter het argument dat hun klanten liever niet door allochtone personeelsleden worden bediend2. Als zij die klanten niet willen verliezen of voor het hoofd stoten, zijn ze wel verplicht enkel betrouwbare en vooral er vertrouwd uitziende autochtonen aan te werven. Enig cijfermatig bewijs voor deze stelling kunnen ze echter nooit voorleggen. Ze kunnen zelfs niet zeggen welke klanten ze zouden verliezen. Wie eens stevig doorvraagt, merkt dat ze het eigenlijk niet weten. Ze vrezen gewoon dat dit tot klantenverlies zou kunnen leiden.
Misschien moeten al die klanten zelf hun mening eens laten horen? Indien de werknemers te horen krijgen dat heel wat mensen geen klant willen worden of blijven van een bedrijf dat de antidiscriminatieregels schendt, komen ze tenminste eindelijk eens tussen twee vuren te staan. Op dat ogenblik zullen ze kleur moeten bekennen. Zullen ze rekening houden met de eerste groep, die geen klant van een discriminerend bedrijf wil zijn, of met de tweede groep, de racisten waarvan het bestaan enkel wordt verondersteld en niet door harde feiten kan worden bewezen?
2Dit was in elk geval het voornaamste argument van de firma Feryn, dat Noord-Afrikanen naar eigen zeggen absoluut niet om racistische redenen de toegang ontzegde.
Het is weer een hele tijd geleden dat ik nog een bericht op deze blogsite heb gepost, maar deze week heeft toch weer iets opmerkelijks mijn aandacht getrokken.
In Hasselt is een ware spandoekenslag losgebarsten tussen VOKA, ook wel gekend als de Kamer van Koophandel, en het ABVV, ook wel gekend als de socialistische vakbond. Beide hebben hun kantoor langs de Hasseltse Ringweg en beiden hebben een spandoek aan hun geval gehangen om de talrijke voorbijgangers hun standpunt kenbaar te maken.
Op het spandoek van het ABVV staat het volgende te lezen: Kapitalisme schaadt de gezondheid. Op het antwoord van VOKA staat dan weer het volgende: Voorbijgestreefd syndicalisme schaadt de economie, vergezeld van een hamer en een sikkel.
Nu hebben beide organisaties allicht allerlei argumenten om hun eigen standpunt kracht bij te zetten, maar de belangrijkste stelling ontbreekt nog op hun gevels, met name Kapitalisme schaadt de economie.
Wie heeft de bankencrisis in gang gestoken? De vakbonden? De werknemers? De regering? De kleine man met zijn kleine spaarboekje? Neen, het waren weeral de speculanten, de beleggingsspecialisten en de bankdirecteurs. Elke crisis, met zijn economische inkrimping, muntontwaarding, daling van de koopkracht, werkloosheid en besparingsrondes zijn het gevolg van hun onverantwoordelijke hebzucht. En elke keer opnieuw slagen ze erin de schuld af te wentelen op de onzichtbare hand of op de onwil van de rest van de bevolking om de economische realiteit onder ogen te zien.
Ik zou graag een uithangbord langs diezelfde Hasseltse ringweg huren om het sloganeske opbod van de belangenverdedigers van de werknemer en de ondernemer aan te vullen. Alleen spijtig dat ik een dergelijk bord enkel van een kapitalistisch bedrijf zou kunnen huren en ik wil mijn gezondheid niet schaden.
Over problemen met de kalender op de site www.musiquesdepassees.be
Aangezien ik ten gevolge van onverwachte technische problemen tijdelijk niet in staat ben nieuwe evenementen aan de kalender op mijn eigen site toe te voegen, zie ik me genoodzaakt enigszins te improviseren. Ik wil de organisatoren die informatie hebben doorgestuurd namelijk niet teleurstellen of het recht op enig bijkomend publiek ontzeggen. Tot ik terug in staat ben de site ten volle te gebruiken voor wat ze eigenlijk in het leven is geroepen, zal ik deze blog dan maar gebruiken om een en ander aan te kondigen. Ten eerste:
Op vrijdag 30 juli, zaterdag 31 juli en zondag 1 augustus vindt Punx Picnic 2010 plaats. Locaties zijn het Stadspark (Tiensestraat, Leuven) voor de picnic en kraakpand Plan Z (Weldadigheidsstraat, Leuven) voor de concerten. De inkom is, voor zover ik weet, volledig gratis. Aangezien ik het niet kan opbrengen het allemaal over te tikken en er een eigen uitleg bij te verzinnen, kopieer ik gewoon het programma zoals het mij is toegestuurd.
FRIDAY 30/07: 17:00 doors 18:55 Offical opening ceremony 19:00 Ulrikes Dream 20:00 Intestinal Disease 21:00 Chaka (braz/B) 22:00 Left For Dead (UK) 23:00 Trashcat (UK)
SATURDAY 31/07: 13:00 picnic & punk olympics @ stadspark 18:30 leaving together to plan Z / Doors 19:00 Lobotomy 20:00 Deportation (NL/B) 21:00 Transhumania 22:00 The Infested (UK) 23:00 Boycot (NL) After party by Bal Marginal & Sam Sour: Our own dj-veterans, The worst crap you could ever imagine
SUNDAY 01/07: 17:00 doors 18:00 BINGO 19:00 Sagarmatha 20:00 Ram man (UK) 21:00 Sunpower 22:00 Contempt (UK) afterparty by DJ Danceman: 90'ies dance & spandex fluo costumes
Ten tweede:
Op zaterdag 14 augustus vindt 'Het lijkt wel vrede 2010' plaats, een alternatief festival dat muzikaal steeds gevarieerder wordt. De locatie is dit jaar Berenklauw (Bieststraat, Herent). De deuren gaan open om 17.00 uur en de inkom bedraagt amper 5 euro. Voor dat geld krijgt de bezoeker optredens van The Free Boozers, een soort punkband waarvan we allicht niet al te veel vernieuwing hoeven te verwachten; van Axxident, een ander soort punkband; van Excellente Chronycke, een middeleeuws muziekgezelschap met een zeer authentiek instrumentarium; van Gert, onze lokale kleinkunstenaar die net zijn vierde cd, 'Leve de overlevenden' heeft uitgebracht en van Str_fk_mp, een Nederlands en ook Nederlandstalig postpunkproject dat zich uiteraard in de meest extreme uithoeken van het extreemlinkse kamp laat situeren.
