Aangezien ik niet altijd moet pretenderen het warm water opnieuw te kunnen uitvinden, voeg ik hier gewoon een tekst toe die anderen hebben geschreven. Geen nood, er staat geen copyright op en iedereen mag er vrijelijk uit citeren. Onderwerp is een analyse van en reactie op de voorstellen van de N-VA betreffende een staatshervorming, in het bijzonder dan een hervorming van de financieringswet die voor de geldstromen van de federale staatskas naar de gewesten en de gemeenschappen zorgt.

Ondanks alle slogans die vooral dienen om onze woede te ventileren, is kapitalisme trouwens geen misdaad. Kapitalisme is een economisch systeem dat misdaad mogelijk maakt, stimuleert en beloont. Hebzucht is de misdaad. Het zit in ieder van ons, maar we moeten onze slechte eigenschappen maar eens leren beheersen. Als we dat van pedofiele pastoors verwachten, moeten we van ceo's en speculanten ook niet tolereren dat hun gedrag anderen in de ellende stort.

Bijlagen:
de agenda van de N-VA.doc (85.5 KB)   

Aangezien ik niet in overbodige herhalingen wil vervallen, zal ik me tot een korte inleiding beperken. Uit een recente reportage is nogmaals gebleken dat de uitzendsector actief en bewust allerlei mensen discrimineert. Ik hoop dat niemand denkt dat het enkel om de uitsluiting van allochtonen gaat. Als de vacature iemand betreft die dicht bij een directeur met een alfamannetjesmentaliteit staat, zal een man of een te oude vrouw de job niet krijgen. Als de vacature een positie betreft die haast zeker tot een vaste betrekking zal leiden, zal een te oud iemand, ondanks zijn ervaring, te duur blijken en geen kans maken.

De mensen die deze wantoestanden aanklagen, zijn echter niet bereid hun eigen redenering door te trekken en tot een fundamentele conclusie te komen. Ze blijven hameren op de overtredingen van de wet en van het charter¹ dat de uitzendsector zelf heeft opgesteld.

De mensen die deze wantoestanden trachten te minimaliseren, al dan niet omdat ze deze discriminaties eigenlijk wel willen ondersteunen of zelf toepassen, verwijzen steeds naar de wettelijk ingeperkte vrijheid van de ondernemer. Omdat een ondernemer zich aan allerlei regels en voorschriften moet houden, kan hij niet eens zelf beslissen wie de juiste persoon is om een bepaalde job uit te oefenen. Bij de selectie van nieuw personeel moet een ondernemer in het belang van zijn bedrijf echter streng kunnen zijn.

De uitzendkantoren verdedigen zich met de stelling dat ze discriminaties nooit zelf propageren. Het gaat steeds weer om individuele acties van consulenten die enkel op vragen van de klant ingaan. Blijkbaar zijn de begrippen ‘klant’ en ‘werkgever’ in de ogen van de uitzendkantoren meer synoniem dan de begrippen ‘klant’ en ‘ingeschreven werkzoekende’, maar dat is een heel andere discussie waar we nu even niet op zullen ingaan.

In mijn ogen dringen zich een paar conclusies op die veel mensen, inclusief de belanghebbenden in deze economische transacties, niet graag lezen.

Ten eerste, de uitzendkantoren moeten zich niet achter hun consulenten verschuilen. De consulenten begaan misschien de invididuele inbreuken en zijn misschien zelfs regelrechte racisten, maar hun handelwijze wordt in de eerste plaats bepaald door de druk waaronder zijn door hun eigen werkgever worden geplaatst. In veel uitzendkantoren en vergelijkbare werkomgevingen wordt personeel niet beoordeeld op basis van de kwaliteit van het door hen geleverde werk, maar op basis van de kwantiteit, in het bijzonder de mate waarin ze nieuwe klanten werven en oude klanten behouden. In veel gevallen hangen de premies die ze nodig hebben om hun loon enigszins aanvaardbaar te maken rechtstreeks af van de omvang van het door hen beheerde klantenbestand en van de verhouding tussen deze omvang en de omvang van de klantenbestanden van hun collega’s. Ik vraag me dan ook af waarom het iemand zou verbazen dat die mensen ingaan op vragen van ondernemers om discriminerende criteria te hanteren.

Misschien is het niet gezond voor de samenleving dat werknemers binnen eenzelfde bedrijf met elkaar in competitie moeten treden?

Ten tweede, de uitzendkantoren opereren binnen een zeer concurrentiële sector. Indien ze niet kunnen leveren wat een klant wenst, kan die met zijn vragen onmiddellijk bij een van de talrijke andere spelers op dezelfde markt terecht. De uitzendkantoren zetten hun personeel onder druk om hun rol in dit spelletje te spelen. Ze zijn bereid mensen te ontslaan enkel omdat ze zich hier vragen bij stellen.

Ik wil er trouwens op wijzen dat de uitzendsector in principe een delegatie van verantwoordelijkheid inhoudt. De bedrijven wijzen niet enkel de verantwoordelijkheid voor de invulling van kortdurende van de hand. Ze gebruiken de uitzendkantoren zelfs als recruteringsbureaus voor hun eigen toekomstig personeel. Interimarbeid is al lang geen oplossing meer om mensen die onverwacht veertien dagen ziek vallen goedkoop en vlot te vervangen. Het is een mogelijkheid om potentieel personeel voor onbepaalde duur in proeftijd te laten, waarbij hen soms gedurende jaren de wortel van een vast contract wordt voorgehouden.

Misschien gaat de competitie tussen bedrijven wel ten koste van de maatschappelijke wenselijkheid van de resultaten van hun inspanningen?

Ten derde, de ondernemers zijn nog steeds van mening dat hun eigen zakelijke belangen harder doorwegen dan de belangen van de hele samenleving. Wij hebben er allemaal belang bij dat al die kansengroepen, niet in het minst de allochtonen, een betere toegang tot de arbeidsmarkt krijgen. De ondernemer is echter niet zinnens hier zijn rol in te spelen. Hij doet liever zijn eigen zin, zelfs als dit ten koste van anderen gaat. Een uitzendkantoor vragen op een discrimenerende wijze mensen te selecteren, is nog niet eens het ergste dat hij op zijn geweten heeft. Als de overheid hen in het algemeen belang regels wil opleggen, is hij in staat iemand te betalen om een veterinaire keurder neer te kogelen.

Misschien moet de bestraffing van betrapte overtreders eens anders worden geconcipieerd? Ondernemers die op overtredingen van de antidiscriminatiewetgeving worden betrapt, krijgen nu een geldboete. Misschien moeten ze gewoon het verbod krijgen nog een leidinggevende functie uit te oefenen? Die beperking van hun grenzeloze eerzucht zal hen allicht meer afschrikken dan eender welk financieel gericht vonnis.

Ten vierde, de ondernemers verschuilen zich vaak achter het argument dat hun klanten liever niet door allochtone personeelsleden worden bediend². Als zij die klanten niet willen verliezen of voor het hoofd stoten, zijn ze wel verplicht enkel betrouwbare en vooral er vertrouwd uitziende autochtonen aan te werven. Enig cijfermatig bewijs voor deze stelling kunnen ze echter nooit voorleggen. Ze kunnen zelfs niet zeggen welke klanten ze zouden verliezen. Wie eens stevig doorvraagt, merkt dat ze het eigenlijk niet weten. Ze vrezen gewoon dat dit tot klantenverlies zou kunnen leiden.

Misschien moeten al die klanten zelf hun mening eens laten horen? Indien de werknemers te horen krijgen dat heel wat mensen geen klant willen worden of blijven van een bedrijf dat de antidiscriminatieregels schendt, komen ze tenminste eindelijk eens tussen twee vuren te staan. Op dat ogenblik zullen ze kleur moeten bekennen. Zullen ze rekening houden met de eerste groep, die geen klant van een discriminerend bedrijf wil zijn, of met de tweede groep, de racisten waarvan het bestaan enkel wordt verondersteld en niet door harde feiten kan worden bewezen?

15-10-2010 om 13:26 geschreven door Malcolm Nix  

Het is weer een hele tijd geleden dat ik nog een bericht op deze blogsite heb gepost, maar deze week heeft toch weer iets opmerkelijks mijn aandacht getrokken.

In Hasselt is een ware spandoekenslag losgebarsten tussen VOKA, ook wel gekend als de Kamer van Koophandel, en het ABVV, ook wel gekend als de socialistische vakbond. Beide hebben hun kantoor langs de Hasseltse Ringweg en beiden hebben een spandoek aan hun geval gehangen om de talrijke voorbijgangers hun standpunt kenbaar te maken.

Op het spandoek van het ABVV staat het volgende te lezen: ‘Kapitalisme schaadt de gezondheid’. Op het antwoord van VOKA staat dan weer het volgende: ‘Voorbijgestreefd syndicalisme schaadt de economie’, vergezeld van een hamer en een sikkel.

Nu hebben beide organisaties allicht allerlei argumenten om hun eigen standpunt kracht bij te zetten, maar de belangrijkste stelling ontbreekt nog op hun gevels, met name ‘Kapitalisme schaadt de economie’.

Wie heeft de bankencrisis in gang gestoken? De vakbonden? De werknemers? De regering? De kleine man met zijn kleine spaarboekje? Neen, het waren weeral de speculanten, de beleggingsspecialisten en de bankdirecteurs. Elke crisis, met zijn economische inkrimping, muntontwaarding, daling van de koopkracht, werkloosheid en besparingsrondes zijn het gevolg van hun onverantwoordelijke hebzucht. En elke keer opnieuw slagen ze erin de schuld af te wentelen op de ‘onzichtbare hand’ of op de onwil van de rest van de bevolking om de ‘economische realiteit’ onder ogen te zien.

Ik zou graag een uithangbord langs diezelfde Hasseltse ringweg huren om het sloganeske opbod van de belangenverdedigers van de werknemer en de ondernemer aan te vullen. Alleen spijtig dat ik een dergelijk bord enkel van een kapitalistisch bedrijf zou kunnen huren en ik wil mijn gezondheid niet schaden.

23-09-2010 om 19:27 geschreven door Malcolm Nix  

Aangezien ik ten gevolge van onverwachte technische problemen tijdelijk niet in staat ben nieuwe evenementen aan de kalender op mijn eigen site toe te voegen, zie ik me genoodzaakt enigszins te improviseren. Ik wil de organisatoren die informatie hebben doorgestuurd namelijk niet teleurstellen of het recht op enig bijkomend publiek ontzeggen. Tot ik terug in staat ben de site ten volle te gebruiken voor wat ze eigenlijk in het leven is geroepen, zal ik deze blog dan maar gebruiken om een en ander aan te kondigen.

Ten eerste:

Op vrijdag 30 juli, zaterdag 31 juli en zondag 1 augustus vindt Punx Picnic 2010 plaats. Locaties zijn het Stadspark (Tiensestraat, Leuven) voor de picnic en kraakpand Plan Z (Weldadigheidsstraat, Leuven) voor de concerten. De inkom is, voor zover ik weet, volledig gratis. Aangezien ik het niet kan opbrengen het allemaal over te tikken en er een eigen uitleg bij te verzinnen, kopieer ik gewoon het programma zoals het mij is toegestuurd.

FRIDAY 30/07:
17:00 doors
18:55 Offical opening ceremony
19:00 Ulrikes Dream
20:00 Intestinal Disease
21:00 Chaka (braz/B)
22:00 Left For Dead (UK)
23:00 Trashcat (UK)

SATURDAY 31/07:
13:00 picnic & punk olympics @ stadspark
18:30 leaving together to plan Z / Doors
19:00 Lobotomy
20:00 Deportation (NL/B)
21:00 Transhumania
22:00 The Infested (UK)
23:00 Boycot (NL)
After party by Bal Marginal & Sam Sour: Our own dj-veterans, The worst
crap you could ever imagine

SUNDAY 01/07:
17:00 doors
18:00 BINGO
19:00 Sagarmatha
20:00 Ram man (UK)
21:00 Sunpower
22:00 Contempt (UK)
afterparty by DJ Danceman: 90'ies dance & spandex fluo costumes

Ten tweede:

Op zaterdag 14 augustus vindt 'Het lijkt wel vrede 2010' plaats, een alternatief festival dat muzikaal steeds gevarieerder wordt. De locatie is dit jaar Berenklauw (Bieststraat, Herent). De deuren gaan open om 17.00 uur en de inkom bedraagt amper 5 euro. Voor dat geld krijgt de bezoeker optredens van The Free Boozers, een soort punkband waarvan we allicht niet al te veel vernieuwing hoeven te verwachten; van Axxident, een ander soort punkband; van Excellente Chronycke, een middeleeuws muziekgezelschap met een zeer authentiek instrumentarium; van Gert, onze lokale kleinkunstenaar die net zijn vierde cd, 'Leve de overlevenden' heeft uitgebracht en van Str_fk_mp, een Nederlands en ook Nederlandstalig postpunkproject dat zich uiteraard in de meest extreme uithoeken van het extreemlinkse kamp laat situeren.

Meer info is te vinden op www.myspace.com/thefreeboozers, op www.myspace.com/axxidentpunk, op www.excellentechronycke.be/Welkom.html , op www.myspace.com/gertkleinkunst, op www.myspace.com/strafkamp en op www.bereklauw.be .

26-07-2010 om 16:50 geschreven door Malcolm Nix  

Zoals eerder beloofd, heb ik de tekst van de wet betreffende het pesten van rokers die na hun werkweek ook eens rustig samen een pint willen drinken grondig doorgenomen. Hieronder volgt een samenvatting van de implicaties voor de enige sector¹ die de verzuring van onze maatschappij kan tegenhouden.

De tekst waarop ik me baseer, is de wet betreffende een algemene regeling voor rookvrije gesloten plaatsen toegankelijk voor het publiek en ter bescherming van werknemers tegen tabaksrook’ van 22 december 2009.

Artikel 3, paragraaf 1 is duidelijk: ‘Het is verboden te roken in gesloten plaatsen² die voor het publiek toegankelijk³ zijn. Deze plaatsen dienen rookvrij te zijn’. Artikel 4, paragraaf 1 roept echter onmiddellijk een uitzondering in het leven: ‘…wordt een uitzondering gemaakt voor afgesloten⁴ drankgelegenheden⁵ en⁶ die geen deel uitmaken van een sportruimte⁷. De uitbater van een drankgelegenheid bedoeld in het eerste lid…kan een zone die duidelijk afgebakend is, installeren, waar het toegestaan is te roken volgen vormen en voorwaarden voorzien in volgende paragrafen.’. Een tweede uitzondering vinden we terug in artikel 5. Een krachtige lobby kan soms wonderen verrichten: ‘Het in artikel 3 bedoelde verbod is niet van toepassing op de kansspelinrichtingen van klasse I⁸’.

Deze wet is nog niet van kracht. De kans dat dit rookverbod er uiteindelijk zal komen, wordt steeds omvangrijker. De Europese Commissie wil in 2014 een algemeen, in heel de EU geldend, verbod⁹ laten ingaan. Nu het federale parlement de wet heeft goedgekeurd, kan de Belgische regering tot dan wachten of eerder, op een zelf gekozen ogenblik, uitvoeringsbesluiten publiceren en het verbod laten ingaan.

De resultaten van de recente verkiezingen zijn in elk geval niet hoopgevend. Zowat elke partij die zich nog tegen dit verbod wilde verzetten, heeft een electorale nederlaag geleden. De enige rechtse partij die voor het rookverbod is, heeft gewonnen. Het is enkel de vraag in welke mate de partijen die nu een coalitie moeten vormen en vervolgens hun regering in leven moeten houden tijd zullen vinden om nog niet-communautair geladen dossiers te behandelen.

De gevolgen zijn vrij voorspelbaar. De cafés zullen het moeten stellen met goedgezinde klanten die blij zijn eindelijk van al die rook verlost te zijn, slechtgezinde klanten die buiten in regen en wind staan te klagen dat het vroeger beter was en gewezen klanten die het niet langer de moeite vinden hun huis te verlaten om ergens anders in de kou te gaan staan. Klanten die buiten gaan roken, kunnen trouwens maar beter een onderlinge beurtrol afspreken. Anders zullen ze, afhankelijk van het etablissement in kwestie, bij hun herintrede merken dat iemand op hun kruk zit, iemand hun achtergelaten spullen heeft meegenomen en iemand een paar pillen in hun drank heeft gekieperd. De toekomst ziet er mooi uit.

25-06-2010 om 08:37 geschreven door Malcolm Nix  

BUB

Streefdoel: de eenheid van België bewaren

Resultaat: buiten Brussel, waar de partij ook al niet echt van de grond komt en waar de Belgische idee sowieso nog sterk leeft, bereikt de BUB hoegenaamd niets

CAP

Streefdoel: een beleid op maat van de werkmens, de arme mens, de onderdrukte mens en de andere slachtoffers van de meedogenloze neoliberale ultrakapitalistische hebzucht van de vrijemarktparasieten

Resultaat: de werkmens en de arme mens stemmen blijkbaar liever op een andere partij, de mening van de onderdrukte mens wordt per definitie niet gehoord

CD&V

Streefdoel: de eigen positie vrijwaren als enige echte legitieme heersers van dit land

Resultaat[1]: wie gelooft die mensen nog?

CdH

Streefdoel: een electoraal gemandateerde dam opwerpen tegen het separatisme en de anti-Franstalige koers van bepaalde Vlaamse bewegingen

Resultaat: een status quo, die regeringsdeelname niet onhaalbaar maakt en die de geloofwaardigheid als significante partij niet ondermijnt

Ecolo

Streefdoel: het voor de hand liggende alternatief worden voor progressieve mensen die meestal op de PS stemmen

Resultaat: stemmenverlies, waarschijnlijk aan de PS

FN

Streefdoel: zuiver bloed, blanke huid, overheidsdotaties die naar de rekeningen van de mandatarissen kunnen worden doorgesluisd

Resultaat: gedeporteerd

Groen!

Streefdoel: opnieuw populair worden en tegelijkertijd hopen inhoudelijk opnieuw een beetje ernstig te worden genomen

Resultaat: op zich niet mislukt, maar het kan allemaal ook zonder hen

LDD

Streefdoel: de afbouw van de erfenis van Maynard Keynes

Resultaat: voorbijgestreefd, niet langer geloofwaardig en niet langer geloofd, de handlangers zijn opgeofferd, de capo blijft aan de voederbak van het parlementaire loonstelsel zitten

LSP

Streefdoel: een socialistische staat, economie en publieke opinie

Resultaat: de kandidaten op deze lijst halen minder stemmen dan er mensen aan de togen van dit land hun ideeën verkondigen

MR

Streefdoel: de bankrekening van Didier Reynders veilig stellen en het FDF de kans geven door middel van de bestendiging van de economische ongelijkheid in de Brusselse Rand alsnog enige erkenning door de Parijse haute finance[2] los te weken

Resultaat: de messen worden geslepen, maar er is geen enkele zekerheid dat een interne afrekening een mooier toekomstperspectief zal bieden

N-VA

Streefdoel: de stapsgewijze mars naar een Vlaamse staat, waarin rijke Vlamingen de plak zwaaien en niet langer door arme Walen of arme Vlamingen worden gehinderd

Resultaat: een overwinningsroes die tegelijkertijd een vergiftigd geschenk kan blijken, vooral wanneer duidelijk wordt dat deze partij, als het erop aankomt, sneller voor het ultraliberalisme dan voor het nationalisme zal kiezen

Open Vld

Streefdoel: belangrijk zijn

Resultaat: onbelangrijk geworden, het zal nog meerdere jaren duren voor de Vlaamse liberalen terug aan de top staan of aan de machtsuitoefening mogen participeren

PP

Streefdoel: Jean-Marie Dedecker evenaren, maar dan aan Franstalige zijde

Resultaat: gelukt, zij het vooral omwille van de nederlaag van LDD

PS

Streefdoel: de politieke macht in Wallonië behouden en zelfs uitbreiden, de MR onderuit halen, de toekomstige federale regering in grote mate domineren

Resultaat: de twee eerste doelstellingen zijn bereikt, de derde doelstelling blijft nog voor een tijdje onbereikbaar, maar dit enkel omwille van de onverwacht grote overwinning van de N-VA

PTB

Streefdoel: een mandaat voor een doorgedreven prerevolutionaire koers die moet uitmonden in een zuiver socialisme

Resultaat: net geen zetel gehaald in de provincie Luik, de dag waarop de gevestigde waarden bij wijze van uitzondering eens door extreemlinks in plaats van extreemrechts worden geshockeerd laat nog even op zich wachten

PvdA

Streefdoel: een revolutionaire aanpak in naam van het volk

Resultaat: het aantal stemmen stijgt eens te meer, als de afkeer van het grote publiek ten aanzien van het verleden van deze partij eindelijk eens weggewerkt geraakt, moet de kiesdrempel nog worden genomen

sp.a

Streefdoel: onduidelijk, vooral tijdens de campagne

Resultaat: onduidelijk, ze houden zich voorzichtig op de achtergrond, wachtend op initiatieven, voorstellen en uitspraken van de partijen die meer in de pap te brokken hebben

Vlaams Belang

Streefdoel: de schade beperken

Resultaat: de Europese, Vlaamse, provinciale en lokale mandatarissen mogen nu beginnen panikeren

Natuurlijk is met wat hierboven staat verre van alles gezegd. Om over onderhandelingen en coalitievorming te spreken, is het nog wat vroeg. In elk geval zal ik de komende weken nog nader ingaan op een aantal thema’s die tijdens de campagne aan bod zijn gekomen en die tijdens de gesprekken tussen de verschillende partijen zeker ook weer zullen opduiken.

17-06-2010 om 13:15 geschreven door Malcolm Nix  

HEAVEN 17 (GBR)

Volgens Sinner’s Day: De groep die samen met Depeche Mode en Human League synthesizerpop de hitparade (‘(We Don’t Need That) Fascist Groove Thang’, ‘Temptation’) heeft ingeduwd.

Volgens Malcolm Nix: Eigenlijk betreft het hier een afsplitsing van een collectief waar ook The Human League deel van heeft uitgemaakt en eigenlijk betreft het hier eens te meer een groep die zijn radicale uitgangspunten al vrij snel voor toegankelijke pop heeft ingeruild.

THE PSYCHEDELIC FURS (GBR)

Volgens Sinner’s Day: Een intelligente mix tussen punk en artrock. Denk aan ‘Pretty In Pink’.

Volgens Malcolm Nix: Vorig jaar hebben ze ons nog verblijd door af te zeggen en zo de weg vrij te maken voor de toevoeging van Gang of Four. Dit jaar zijn ze er wel degelijk bij.

YELLO (CHE)

Volgens Sinner’s Day: Perfecte elektronische popmuziek. Kraftwerk maar dan sneller en excentrieker.

Volgens Malcolm Nix: Dit zou wel eens het meest originele concert van de hele dag kunnen worden. Lang geleden al niet zo vaak live te zien en nu plots weer opgedoken. Hoewel er nergens kwaliteitsgaranties kunnen worden geboden, blijft dit een aanrader voor wie zich wel eens wil laten verrassen.

THE DAMNED (GBR)

Volgens Sinner’s Day: De eerste punkgroep die een single en een album uitbracht. Nog even fris als in 1976.

Volgens Malcolm Nix: De eerste Britse punkgroep die een single en een album uitbracht. Let op de nuance. Een aantal groepsleden is in elk geval niet meer zo fris als in 1976, want van de originele bezetting blijven eigenlijk enkel Dave Vanian en Cpt. Sensible over. Live kunnen ze vrachtladingen geweldige nummers uit hun cataloog plukken en bijgevolg zou dit niet mogen mislukken.

THE FALL (GBR)

Volgens Sinner’s Day: Het genie Mark E. Smith. Zelden in België. Een absolute ‘must see’.

Volgens Malcolm Nix: Sommige genieën worden terecht door weinigen begrepen.

THE YOUNG GODS (CHE)

Volgens Sinner’s Day: De eerste groep die industrial en rock op een overtuigende manier samenbracht.

Volgens Malcolm Nix: Een van de grondleggers van het geluid dat naderhand door Al Jourgensen, Trent Reznor, Marilyn Manson en dergelijke wereldberoemd is gemaakt. Het is niet heel zeker of dit een compliment is.

RED LORRY YELLOW LORRY (GBR)

Volgens Sinner’s Day: De standaard voor subtiele doemrock.

Volgens Malcolm Nix: Een groep die aanvankelijk probeerde het beste van Sisters of Mercy te evenaren en later probeerde het middelmatigste van Sisters of Mercy te kopiëren. Op plaat wisselvallig, live voor ondergetekende een grote onbekende. Dit kan, met andere woorden, enorm meevallen of enorm slaapverwekkend zijn. Ik durf die voorspelling niet in de vorm van een percentuele kansverdeling te formuleren. Misschien verkwanselen ze die dag het voordeel van de twijfel, maar ik wil het zeker niet op voorhand afraden.

16-06-2010 om 15:18 geschreven door Malcolm Nix  

‘Periodes van geluk zijn lege bladzijden in de wereldgeschiedenis.’¹

Nu de verkiezingen van 13 juni 2010 snel naderen, moet ik me aan mijn belofte houden en een beargumenteerd stemadvies leveren. Dit is ditmaal geen gemakkelijke opgave. Het lijkt me zelfs moeilijker dan ooit tevoren een gefundeerd advies te geven. Daarom heb ik besloten een overzicht te bieden van de mogelijkheden en hun respectievelijke gevolgen. De lezer moet zelf maar beslissen welke gevolgen hem het positiefst lijken.

Ik zie niet direct een stemresultaat dat tot een snelle of doortastende oplossing van onze maatschappelijke problemen kan leiden, maar dat ontslaat ons niet van onze plicht een stem uit te brengen. In tegenstelling tot veel mensen die zich radicaal ter linkerzijde van het politiek spectrum plaatsen, ben ik een groot verdediger van de opkomstplicht. Ik vind namelijk dat mensen die niet aan de stemming deelnemen later ook niet het recht hebben de door de uiteindelijke machthebbers genomen beslissingen aan te vechten².

In dit alfabetisch geordend overzicht³ gaan we er steeds van uit dat de partij in kwestie de kiesdrempel van 5 percent haalt. Het is zeer waarschijnlijk dat niet alle partijen in het overzicht dit percentage daadwerkelijk zullen bereiken, maar dat staat los van het advies. Wie erop stemt, hoopt tenslotte dat zijn stem ertoe bijdraagt dat de kiesdrempel wordt gehaald.

Wie op de BUB stemt, mag zich verwachten aan:

- een regeringspartij die van de coalitiepartners gedaan krijgt dat de staatshervormingen van 1970 tot nu worden teruggeschroefd of afgeschaft, met inbegrip van de opdeling van het land in gewesten en gemeenschappen, wat niet helemaal met de tijdsgeest overeenstemt

Of

- een oppositiepartij die met betrekking tot bepaalde dossiers, zoals de communautaire discussies, de vinger op pijnlijke wondes zal leggen, maar op bepaalde andere vlakken nog niet goed weet wat ze zelf wil

Concrete resultaten inzake het sociaal-economisch beleid: de verdediging van standpunten die soms centrum-links en soms centrum-rechts zijn, wat dan weer wel parallel met de tijdsgeest loopt

Concrete resultaten inzake het rookverbod in de horeca⁴: onbekend, dit punt staat nergens in het partijprogramma vermeld

Stemadvies: bruikbare proteststem voor mensen die tegen het hele circus willen stemmen en die zich niet tot het linkse of rechtse kamp willen bekennen

Wie op het CAP stemt, mag zich verwachten aan:

- een regeringspartij die zich een comité noemt en als boegbeelden vooral mensen aanhaalt die zelf niet meer willen opkomen.

Of

- een oppositiepartij die grotendeels hetzelfde als de LSP en in mindere mate hetzelfde als de PvdA vertelt, wat de verdeeldheid pijnlijk zichtbaar maakt.

Concrete resultaten inzake het sociaal-economisch beleid: steun voor de werkende mens, de arme mens, de onderdrukte mens, de gediscrimineerde mens, de werkloze mens, de gepensioneerd mens en zo nog een paar mensen die door de economische elite onder de mat worden geveegd

Concrete resultaten inzake het rookverbod in de horeca: onbekend, niet in hun programma of op hun site terug te vinden

Stemadvies: neutraal

Wie op CD&V stemt, mag zich verwachten aan:

- een regeringspartij die steeds de belangen van de eigen zuil centraal stelt. Het onderscheid tussen woorden en daden blijft even groot als in het verleden.

Of

- een oppositiepartij die de meerderheid bekritiseert door te stellen dat dit land niet kan worden bestuurd zonder de massieve ervaring en kennis van hun zuilorganisaties.

Concrete resultaten inzake het sociaal-economisch beleid⁵: status quo, met lichte achteruitgang

Concrete resultaten inzake het rookverbod in de horeca: wordt vrij snel⁶ ingevoerd

Stemadvies: negatief, al was het maar omwille van mensen als Michel Doomst

Wie op Groen! stemt, mag zich verwachten aan:

- een regeringspartij die als opvulsel in de coalitie wordt gehaald om aan voldoende zetels te geraken en ook op die manier wordt behandeld. De Groenen hebben niet de juiste mensen en de juiste mentaliteit om een regering te dragen. Ze kunnen hoogstens een beetje helpen.

Of

- een oppositiepartij die blijft hameren op een aantal terechte punten, maar aan saaiheid ten onder gaat. Dit is de partij van de wereldmuziek, saai en zonder aandacht voor de negatieve aspecten van de eigen stokpaardjes.

Concrete resultaten inzake het sociaal-economisch beleid: neutraal, waarbij de nadruk steeds ligt op de bescherming van kansengroepen en niet op een structurele hervorming van de fundamenten van het economisch landschap

Concrete resultaten inzake het rookverbod in de horeca: wordt doorgevoerd.

Stemadvies: negatief

Wie op LDD stemt, mag zich verwachten aan:

- een regeringspartij die even veel ruzie binnen de eigen fractie als met de andere partijen in het halfrond maakt.

Of

- een oppositiepartij die allerlei wantoestanden zal blijven aanklagen, zij het vanuit een eenzijdige benadering waarbij een omgekocht ambtenaar schuldiger is dan wie hem heeft omgekocht.

Concrete resultaten inzake het sociaal-economisch beleid: een pleidooi voor privatiseringen, besparingen en allerlei andere maatregelen die de middenklasse steeds armer maken en zo voor de gewenste dualisering van de samenleving zorgen

Concrete resultaten inzake het rookverbod in de horeca: wordt zo lang mogelijk uitgesteld, voor zover er enige garantie is dat dit programma na de verkiezingen behouden blijft

Stemadvies: zeker nu het gevaar dreigt dat de kiesdrempel niet eens wordt gehaald, kan dit enkel als proteststem voor mensen die meer blauw op straat willen, maar dan wel in de vorm van geprivatiseerde beveiligingsbedrijven

Wie op de LSP stemt, mag zich verwachten aan:

- een regeringspartij die veel moeite zal moeten doen om voldoende inhoudelijk onderlegde, ervaren en bekwame mensen te vinden om de stoelen te vullen

Of

- een oppositiepartij die als drukkingsgroep onrechtstreeks de slagkracht van een beweging als sp.aRood zal vergroten

Concrete resultaten inzake het sociaal-economisch beleid: door consequent voor radicaal-linkse oplossingen te pleiten, wordt wat tegengewicht voor de momenteel onbetwiste alomtegenwoordigheid van de kapitalistische agenda geboden

Concrete resultaten inzake het rookverbod in de horeca: onbekend, het feit dat ze mijn mail over dit onderwerp niet eens hebben beantwoord, is wel geen pluspunt

Stemadvies: licht positief, vooral omwille van het hierboven aangehaalde eventuele effect op de interne verhoudingen binnen de sp.a

Wie op de N-VA stemt, mag zich verwachten aan:

- een regeringspartij die niet in een regeringsdeelname gelooft. Het is niet de bedoeling een functionerende coalitie te vormen. Het is de bedoeling de kiezer ervan te overtuigen dat alles de schuld van de Werkloze Waal is.

Of

- een oppositiepartij die zich zeer actief zal opstellen, maar dan wel vanuit een puur op het eigenbelang gerichte logica. De Vlaamse leeuwenvlag zal wapperen als nooit tevoren, want er moet dringend uit het quasi-niets een volksgevoel worden gekweekt.

Concrete resultaten inzake het sociaal-economisch beleid: de geïnstitutionaliseerde afbouw van de solidariteit

Concrete resultaten inzake het rookverbod in de horeca: wordt zeker doorgevoerd.

Stemadvies: negatief

Wie op de Open Vld stemt, mag zich verwachten aan:

- een regeringspartij die zich tussen meer dan twee vuren gevangen ziet en bijgevolg enkel kan aanmodderen door middel van halfslachtige maatregelen die grotendeels neerkomen op het pesten van ambtenaren of van passagiers van treinverbindingen die niet genoeg volk trekken en bijgevolg dreigen te worden afgeschaft

Of

- een oppositiepartij die niet goed weet welk alternatief voor de verzorgingsstaat ze nu eigenlijk naar voren wil schuiven en bijgevolg maar hier en daar groepjes viseert die misschien wel eens van het belastinggeld van de hardwerkende ondernemer zouden kunnen profiteren

Concrete resultaten inzake het sociaal-economisch beleid: negatief, vooral inzake de publieke dienstverlening, de fraudebestrijding en de sociale zekerheid

Concrete resultaten inzake het rookverbod in de horeca: wordt zo lang mogelijk uitgesteld

Stemadvies: negatief

Wie op de PvdA stemt, mag zich verwachten aan:

- een regeringspartij die tijdens de grote sprong voorwaarts duizend bloemen zal laten bloeien.

Of

- een oppositiepartij die tijdens de parlementaire debatten voor wat lawaaihinder zorgt. Wie mij al eens als DJ aan het werk heeft gehoord, weet ik dat ik daar niet a priori tegen ben.

Concrete resultaten inzake het sociaal-economisch beleid: consequent pro alles wat al dan niet terecht de indruk wekt tegen de neoliberale agenda in te gaan

Concrete resultaten inzake het rookverbod in de horeca: onbekend, hoewel de partij beweert over een volwaardig en interessant programma te beschikken, blijft het bij een tekstje van amper anderhalve A4 waarin heel wat belangrijke punten niet eens worden vermeld

Stemadvies: enkel bruikbaar als proteststem, want dit wordt op korte of middellange termijn geen beleidspartij

Wie op de sp.a stemt, mag zich verwachten aan:

- een regeringspartij die al legislaturen lang profiteert van het feit dat de linkse kiezer weet dat het zonder de sp.a in de regering allemaal nog veel erger zou worden en zich bijgevolg niet verplicht voelt het onderste uit de kan te halen.

Of

- een oppositiepartij die gebukt gaat onder een gebrek aan inhoudelijke coherentie en er niet in slaagt de belangrijkste problemen aan te klagen. Kinderopvang is blijkbaar belangrijker dan het terugschroeven van privatiseringen of het reguleren van de financiële sector.

Concrete resultaten inzake het sociaal-economisch beleid: weinig, maar het kan zeker slechter

Concrete resultaten inzake het rookverbod in de horeca: wordt nog voor het verstrijken van de Europese deadline ingevoerd

Stemadvies: moeilijk geval, wie een doorgedreven links beleid wil zien, kan natuurlijk op de juiste mensen⁷ op de lijst stemmen, maar heeft geen enkele garantie dat de partijlijn zal worden bijgesteld of dat die mensen effectief wat meer zeggenschap zullen krijgen

Wie op het Vlaams Belang stemt, mag zich verwachten aan:

- een regeringspartij die, eh, laat maar.

Of

- een oppositiepartij die net hetzelfde doet als de voorbije dertig jaar, met het bijbehorend gebrek aan tastbare resultaten tot gevolg. De mandatarissen strijken hun loon op, benoemen familieleden van partijkopstukken tot parlementair medewerker en nemen nu en dan het woord om anderen de schuld van de problemen te geven.

Concrete resultaten inzake het sociaal-economisch beleid: negatief, de partij zal elk rechts-liberaal initiatief steunen dat niet impliceert dat lokale jobs naar het buitenland of naar buitenlandse werknemers worden verplaatst

Concrete resultaten inzake het rookverbod in de horeca: wordt niet onmiddellijk ingevoerd

Stemadvies: negatief

09-06-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Er valt nochtans iets te melden en het is verre van goed nieuws. Dit is een schoolvoorbeeld van de toepassing van de schokdoctrine zoals die door Naomi Klein uitvoerig is geïllustreerd en geduid¹. Laten we het gebeurde even samenvatten.

Internationaal opererende kapitalisten hebben gebruik gemaakt van het onvermogen van de Griekse politici om de onder druk van diezelfde kapitalisten tot stand gekomen budgettaire druk te respecteren om de Griekse economie door middel van bewust destructieve speculatie om zeep te helpen. Vervolgens hebben ze de rest van de EU onder druk gezet, onder meer door soortgelijke acties in Spanje en Portugal, om een noodplan te ontwikkelen dat inhoudt dat publieke middelen massaal worden ingezet om een klimaat te creëren waarin diezelfde kapitalisten opnieuw winst kunnen maken. Dit is echter nooit het einddoel van hun plan geweest. Nu het noodplan langzamerhand in actie begint te treden en de ergste crisis in de ogen van oppervlakkige waarnemers bedwongen lijkt, beginnen hun eigenlijke bedoelingen duidelijk te worden. Om de nodige centen te krijgen om het land te redden, moeten de Griekse politici noodgedwongen een aantal bijbehorende verplichtingen aanvaarden. Die verplichtingen worden opgelegd door het Internationaal Monetair Fonds, een organisatie die al lang de geest van bedenkers en oprichters als Maynard Keynes voor die van Milton Friedman en zijn immorele volgelingen heeft ingewisseld. Om te mogen overleven bij gratie van geld dat door deze ultrakapitalistische organisatie wordt verstrekt, moet Griekenland zijn eigen publieke dienstverlening verkopen. Verschillende belangrijke overheidsbedrijven, zoals de post, de spoorwegen en de tweede grootste watermaatschappij, moeten worden geprivatiseerd. Het komt erop neer dat diezelfde reeds vermelde kapitalisten erin zijn geslaagd hun macht te demonstreren en een land dat tot de eurozone behoort ertoe kunnen dwingen de belangen, de welvaart of de bestaanszekerheid van de eigen bevolking op de achtergrond te plaatsen. In de toekomst zullen Grieken meer moeten betalen voor hun drinkwater, hun briefwisseling en hun treinreizen, enkel en alleen om de kapitalisten te verrijken die de crisis in hun land hebben veroorzaakt.

Ik begrijp niet dat de protesten nog maar drie doden hebben opgeleverd. Het zijn er in elk geval niet genoeg. De grote vijand zit natuurlijk niet achter het loket van het plaatselijk bankkantoor, maar frustraties worden nu eenmaal gemakkelijker afgereageerd op een nabij gelegen doelwit dan op de abstracte constructies van de internationale financiële markt.

De Ecuadoraanse president Raphael Correa heeft het IMF zonder meer het land uitgezet en zijn medewerkers tot persona non grata verklaard. De EU heeft een veel groter gewicht in de internationale politiek dan dit semi-ontwikkeld land aan de rand van de Andes, maar toch blijken wij er niet in te slagen deze machtsconcentratie te breken van mensen die enkel de belangen van hun eigen kleine elite voor ogen hebben.

Sommigen geloven dat het kapitalisme staat voor een zichzelf regulerende markt. In mijn ogen staat het kapitalisme voor een economisch systeem dat zichzelf reguleert door onschuldige slachtoffers te maken en door mensen tegen elkaar op te zetten. Wie het zelfregulerend effect van de markt verdedigt, verdient het zelf te belanden in de armoede, de werkloosheid en de uitzichtloosheid die zich uitstrekt van het Centraal-Afrika tot China, van het stilaan ontboste Braziliaanse regenwoud tot de stilaan ontdooiende Russische toendra en van Irak tot Lousiana.

04-06-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

Als de Nieuw-Vlaamse Alliantie in het nieuws komt, gaat het bijna steevast louter over communautaire thema’s als de splitsing van een kieskring, het taalgebruik in de faciliteitengemeenten of het overhevelen van federale bevoegdheden naar de deelstaten. Wie de site¹ van de partij eens bekijkt, merkt hier en daar echter toch sporen van een heel andere agenda. Aangezien deze standpunten zo goed als nooit de nationale media halen, ben ik er vrij zeker van dat veel mensen die van plan zijn op deze partij te stemmen eigenlijk niet weten waar ze aan beginnen of wat de gevolgen van hun daden kunnen zijn. Hieronder volgt een veelzeggend voorbeeld.

Op de site staat onder meer een poll over de toekomst van de werkloosheidsverzekering. Bezoekers kunnen kiezen tussen drie standpunten. Hieronder staan de voorlopige resultaten op 18 mei 2010:

“De werkloosheidsverzekering moet...

- blijven zoals het is: 10% (128 stemmen)

- in tijd beperkt worden voor iedereen: 19% (245 stemmen)

- in tijd beperkt worden naargelang het arbeidsverleden: 70% (888 stemmen)

Totaal aantal stemmen: 1261”

Ik veronderstel dat we er mogen van uitgaan dat bijna al deze stemmen door leden, kiezers of sympathisanten van de partij zijn uitgebracht. Laten we eens nader bekijken wat deze mensen eigenlijk willen in verband met een thema dat volledig losstaat van het taalgebruik of de grondwettelijkheid van een kiesarrondissement.

Blijkbaar wil slechts 10 percent dat de situatie blijft zoals ze is. Op zich zegt dit natuurlijk niet veel. Er zijn immers maar drie keuzemogelijkheden en mensen die zich in geen van beide andere standpunten kunnen vinden, vloeien noodgedwongen naar deze bevestiging van de bestaande status quo terug.

Ik vind het in elk geval veelzeggend dat er slechts drie mogelijkheden worden gepresenteerd. Veel denkwerk is hier niet aan voorafgegaan. Is dit mogelijk een teken dat doelbewust naar een welbepaald stemresultaat wordt toegewerkt?

Daarnaast wil 19 percent dat de werkloosheidsverzekering voor iedereen in de tijd wordt beperkt. Dit zou inhouden dat mensen die gedurende jaren hun best doen voor een bepaald bedrijf en vervolgens zonder pardon op straat worden gesmeten na enkele jaren vruchteloos solliciteren bij onwillige werkgevers tot de armoede worden veroordeeld. Dit standpunt wordt echter slechts door een minderheid verdedigd.

Ik vind het in elk geval opmerkelijk dat het hier zogezegd om een verzekering zou gaan. Het gaat hier namelijk om de werkloosheidsuitkeringen, vervangingsinkomens voor de mensen die als werkzoekende zijn ingeschreven. Een verzekering is een contract dat tussen twee partijen wordt afgesloten. Een uitkering is een recht dat bepaalde mensen verwerven door aan bepaalde voorwaarden te voldoen.

Dat een vervangingsinkomen voor de N-VA een verzekering is, zegt zeer veel over de ingesteldheid waarmee deze partij de burger op de arbeidsmarkt benadert. Blijkbaar is een werkloze een contractuele partij die met een firma, in dit geval blijkbaar de overheid, een zakelijke overeenkomst sluit. Door het zo te formuleren, wordt het beleid ten aanzien van werkzoekenden uit de juridische sfeer gehaald en zachtjes naar de zuiver economische sector geleid.

Een ruime meerderheid, in dit geval 70 percent van de mensen die een stem hebben uitgebracht, kiest evenwel voor de derde optie, een beperking van de als verzekering vermomde uitkering in de tijd afhankelijk van het arbeidsverleden van de betrokkene. Deze meerderheid is zo ruim dat we hier enkel uit kunnen concluderen dat dit in de toekomst het officiële partijstandpunt of toch minstens het uitgangspunt tijdens onderhandelingen zal worden.

Op het eerste gezicht klinkt dit natuurlijk een stuk socialer en menselijker dan het tweede standpunt. Een beperking die afhankelijk van het arbeidsleven der betrokkenen is, kan rekening houden met allerlei omstandigheden en factoren die tot de werkloosheid van de uitkeringsgerechtigden hebben geleid. Zo kan een doodbraaf en hardwerkend mens die plots en geheel buiten zijn eigen controle om op straat belandt langer van een uitkering genieten dan iemand die chronisch in de werkloosheidsstatistieken heeft gestaan en de voorgaande jaren helemaal niet zo hard heeft gewerkt. De gevolgen zijn echter verregaander dan deze populistische redenering laat uitschijnen.

Ten eerste, er staat nergens welke vorm of lengte die beperking in de tijd zou moeten krijgen. Hierover blijft de vraagstelling zo opvallend vaag dat mensen die voor deze optie stemmen eigenlijk niet weten waar ze aan beginnen. Als dat tekenend is voor de manier waarop de partijbasis haar kopstukken wil mandateren, zullen we nog heimwee naar de volmachtregeringen van Martens krijgen.

Ten tweede, blijkbaar is het de bedoeling mensen die lang hebben gewerkt te belonen en mensen die niet lang hebben gewerkt te straffen. De vraag is maar in welke mate dit moreel te verantwoorden valt. Werkonwilligen worden geschorst² en krijgen helemaal geen uitkering. Men zou kunnen stellen dat de controle of de vervolging van werkonwilligen niet goed verloopt, maar de oplossing daarvoor bestaat natuurlijk uit een verbetering van de mechanismen en niet uit een verandering van de uitgangspunten van een systeem dat ook voor niet-werkonwilligen geldt.

Ten derde, de vraag blijft natuurlijk open wat er zoal moet gebeuren met de mensen wiens in de tijd beperkte uitkering afloopt. Zij zullen geen beroep op de ‘werkloosheidsverzekering’ meer kunnen doen en bijgevolg geen vervangingsinkomen meer ontvangen. Moeten de mensen die hierdoor in financiële problemen komen dan bij het OCMW aankloppen? Zo ja, wat heeft de maatregel dan voor zin? Budgettair blijft dit immers een nuloperatie. De uitkering die door de RVA niet wordt uitgekeerd, moet dan door het OCMW worden betaald. Goed, de uitgaven verschuiven van de federale staatskas naar de respectievelijke gemeentelijke kassen, maar op zich blijft dit een verschuiving van de ene overheidsbroekzak naar de andere overheidsvestzak. Het OCMW kan deze mensen in elk geval moeilijk weigeren. Ik zie niet op welke gronden. Ze hebben geen inkomen en ze hebben geen daad gesteld die hen het recht op het leefloon ontneemt.

Ten vierde, de slotzin van de vorige paragraaf is eigenlijk de kern van de hele zaak. Hoewel werklozen die op het einde van een niet nader bepaalde periode geen werk hebben gevonden niets illegaals hebben gedaan, worden ze financieel gestraft. Dit alles past in een sfeer van stigmatisering van al diegenen die geen economische meerwaarde opleveren en die geen lucratief onderdeel van de samenleving vormen. Zij die om een of andere reden niet meekunnen, zullen sociaal als paria’s en financieel als criminelen worden behandeld.

Voor de N-VA is de werkloosheidsuitkering, een wezenlijk onderdeel van onze sociale zekerheid, geen recht maar een voorrecht dat iemand eerst moet verdienen. Het is echter niet de taak van een rechtsstaat voorrechten toe te kennen. Het eenvoudige feit dat er een wettelijke basis voor de werkloosheidsvergoedingen is, volstaat al om te stellen dat het hier een recht en geen voorrecht betreft. Er is bijgevolg geen reden tot stigmatisering van de mensen die voor een bepaald recht niet in aanmerking komen.

Ten vijfde, de verschuiving van recht naar voorrecht komt natuurlijk niet uit de lucht gevallen. De N-VA zou met deze nieuwe regeling twee vliegen in een klap kunnen slaan. Ik kan enkel hopen dat de kiezer zich bezint eer hij met stemmen begint.

De eerste vlieg is natuurlijk de besparing. Een beperking in de tijd zou de overheid natuurlijk heel wat geld kunnen opbrengen. Deze maatregel zou veel mensen onder de armoedegrens en in de armen van het OCWM duwen. Heel wat andere mensen komen echter niet voor een leefloon in aanmerking en dit zou de overheid een moeilijk te berekenen maar ongetwijfeld significant bedrag opleveren.

De tweede vlieg is zo mogelijk nog ingrijpender. Mensen die hun uitkering niet willen verliezen, staan na verloop van tijd in feite met hun rug tegen de muur. Ze worden het slachtoffer van de populaire zegswijze ‘Wie wil werken, vindt altijd werk’. Wat hier nooit wordt bijgezegd, is dat de werkzoekende zich op dat ogenblik in een bijzonder zwakke onderhandelingspositie bevindt. De werkgever zal al snel doorhebben welk vlees hij in de kuip heeft en de werkzoekende zal zich gedwongen zien eender welk werk te aanvaarden, tegen eender welk loon dat boven het wettelijk minimumloon blijft en onder eender welke arbeidsvoorwaarden die aan de wettelijke minimumvereisten voldoen. Er zal eindelijk weer een duidelijk hiërarchie komen, waarbij het onderscheid tussen baas en ondergeschikte voor iedereen duidelijk zal worden. De arme werkzoekenden die hun uitkering niet willen verliezen, worden een visvijver voor de werkgevers die het beu zijn hun personeel veel te betalen, goed te behandelen of inspraak te gunnen. Eindelijk is er weer een echte verticale orde in de samenleving. Eindelijk zijn die naïeve linkse ideeën over gelijkheid en gelijkwaardigheid een halt toegeroepen.

19-05-2010 om 20:46 geschreven door Malcolm Nix  

Het valt me op dat dit punt, een overheidsinitiatief om de zeer ingewikkelde plannen van opportunistische speculanten in te perken, tijdens de nieuwsuitzendingen van de VRT niet aan bod is gekomen. Tijdens de verschillende televisie- en radiojournaals ging de aandacht van de journalisten van de nieuwsdienst van de VRT uitsluitend naar de protesten in Griekenland, de uitlatingen van diverse politici en bankiers over de noodzaak aan budgettaire orthodoxie en nog wat nietszeggende hypotheses over de toekomst van de eurozone. In feite zijn we uit die nieuwsuitzendingen niet veel wijzer geworden. Geen enkel journalist heeft ons uitgelegd hoe deze crisis tot stand is gekomen of hoe regeringen dergelijke situaties in de toekomst zouden moeten of kunnen voorkomen.

Volgens mij ligt het niet aan de slechte wil van de verschillende personeelsleden van de nieuwsdienst. Ik kan me overigens niet inbeelden waarom ze bepaalde feiten met een zekere nieuwswaarde zouden verzwijgen of verhullen. Het probleem is veeleer dat zowat geen enkele journalist nog begrijpt hoe die financiële markten in elkaar zitten. Ze hebben gewoon niet de nodige kennis om hierover inhoudelijk onderbouwd verslag uit te brengen.

Het is zelfs nog erger. Zodra er een economisch probleem de kop opsteekt, moeten ze Paul D’Hoore uitnodigen om het, overigens zeer oppervlakkig, aan het grote publiek uit te leggen. Alleen heeft Paul D’Hoore ontslag genomen als journalist om zich als zelfstandige te kunnen vestigen. Dit betekent dat hij nu veel meer geld mag vragen om op televisie te verschijnen dan in de tijd dat dit zijn eigenlijke job was. Hij is een extern expert en hij profiteert financieel van het onvermogen van de nieuwsdienst om zijn eigen opdrachten zelf uit te voeren.

De nieuwsdienst heeft zelf niet voldoende geld en zeker al niet de toestemming van het management om een echte expert in dienst te nemen. Dat kost te veel en dat brengt niet genoeg op. Ik zou liever meer inhoudelijke bijdragen in de nieuwsuitzendingen zien of horen, maar blijkbaar is het prioritair te besparen en het weinige beschikbare geld te besteden aan sport en aan het ondertussen toch zeer buitensporig te noemen contract met Woestijnvis, een bedrijf met sympathieke medewerkers en een schimmige ceo.

19-05-2010 om 20:45 geschreven door Malcolm Nix  

De vorige editie van het ‘oldschool new wave’-festival Sinner’s Day, op 1 november 2009 in de Ethias Arena te Hasselt, heeft rechtstreeks de aanleiding gevormd om mijn plannen in verband met een eigen blog onmiddellijk in de praktijk te brengen. Ik had op dat ogenblik namelijk dringend een forum nodig om mijn en andermans kritiek op de praktische organisatie kwijt te kunnen. Nu de organisatie plechtig en officieel heeft beloofd met zowat al onze opmerkingen en suggesties van vorig jaar rekening te houden, kan ik dan ook moeilijk anders dan hier uitgebreid aandacht aan te schenken.

Om te beginnen, wil ik de aangekondigde veranderingen even overlopen. Eerst geef ik de belofte van de organisatie weer, zoals terug te vinden op hun eigen site en in hun eigen nieuwsbrief en vervolgens geef ik mijn mening hierover.

Sinner’s Day: ‘EXTRA NAMES (total: 16 bands)’

Malcolm Nix: is een uitbreiding van het programma eigenlijk wel nodig? Ik maak graag de vergelijking met Pukkelpop, dat ondertussen zodanig is uitgebreid dat een normaal mens met moeite 20 percent van het aanbod daadwerkelijk kan zien. Langs de andere kant biedt een uitgebreide affiche selectievere geesten natuurlijk de kans een eetpauze in te lassen of wat later toe te komen zonder iets cruciaals te missen.

Sinner’s Day: ‘De Sinner’s Main Hall wordt uitgebreid naar een capaciteit van 15.000 toeschouwers.’

Malcolm Nix: verwachten ze dan zo veel meer volk dan vorig jaar? Nu ja, op zich kan dit natuurlijk geen kwaad. Alleen hoop ik dat ze er budgettair niet van uitgaan dat ze die 15.000 tickets ook effectief verkocht krijgen.

Sinner’s Day: ‘Nieuw: de Sinner’s Club (2de podium)’

Malcolm Nix: andermaal dringt de vergelijking met de onoverzichtelijke wirwar van Pukkelpop zich op. Mijn geluk kennende, gaan mijn twee favoriete bands op de affiche net tegelijkertijd op twee verschillende podia spelen. Maar ook hier kan ik enkel concluderen dat dit op zich geen kwaad kan.

Sinner’s Day: ‘Het Sinner’s Café, meer bars en eetstanden’

Malcolm Nix: zeer goed, want hierover waren vorig jaar veel klachten. Hopelijk wordt het aanbod niet enkel uitgebreider, maar ook kwalitatief beter. In elk geval is dit een belangrijke verbetering. Als ik het goed heb begrepen, komt de caféruimte wel op de plek waar vorig jaar de tweedehandsbeurs stond. Die is blijkbaar uit het concept geschrapt. Hetzelfde geldt trouwens voor de afterparty, waar nu totaal geen sprake meer van is.

Sinner’s Day: ‘gratis toiletten’

Malcolm Nix: cruciale zet om ongenoegen te voorkomen. Vorig jaar heeft zowat iedereen zich dood geërgerd aan de wachtrijen aan de toiletten en aan de bandjes die daarvoor speciaal moesten worden aangekocht. Dit is zonder meer een verbetering die door iedereen zal worden geapprecieerd.

Sinner’s Day: ‘Podium, licht en geluid zullen – nog – indrukwekkender zijn.’

Malcolm Nix: aangezien ik vorige keer niet binnen ben geweest, kan ik moeilijk oordelen over de noodzaak dit uit te breiden of te verbeteren.

Sinner’s Day: ‘Iedereen kan vanaf 16.00 ongestoord binnen en buiten lopen.’

Malcolm Nix: dit is waarlijk een cruciale verbetering. Zonder deze maatregel zou ik het zelfs niet overwegen publiciteit voor dit evenement te maken. Ik stel echter vast dat met zowat al mijn kritische opmerkingen van vorig jaar rekening is gehouden. Wie het festival met iets anders wil combineren, zoals een bezoek aan vrienden die in het Hasseltse wonen, of wie liever buiten voedsel gaat zoeken, kan nu zonder problemen binnen en buiten. Nu begint het op een serieus festival te lijken.

Sinner’s Day: ‘tickets: 55 euro’

Malcolm Nix: de tickets kosten zowaar minder dan vorig jaar. Daar kunnen we moeilijk kwaad om worden.

Daarnaast is er natuurlijk nog de affiche zelf. Momenteel zijn nog maar de acht van de zestien uiteindelijke namen, oftewel de helft van het programma, bekendgemaakt. Ik overloop ook dit lijstje, met eerst de commentaar van de organisatoren en vervolgens mijn eigen interpretatie van deze uiteraard lovende woorden.

NINA HAGEN BAND

Volgens Sinner’s Day: “Half genie. Half fenomeen. En Unbeschreiblich Weiblich.”

Volgens Malcolm Nix: een dame op leeftijd met een tiental goede nummers en een hoop inhoudloos opvulsel op haar repertoire. Inderdaad voor 50 percent een fenomeen, maar zeker niet voor 50 percent een genie. Wel een onverwachte verschijning op de affiche en voor velen misschien de enige kans dit mens ooit live aan het werk te zien.

MARC ALMOND (SOFT CELL)

Volgens Sinner’s Day: “Fabelachtige zanger met een grote muzikale honger.”

Volgens Malcolm Nix: aangezien zijn solo-werk eigenlijk zo goed als niemand interesseert, zijn ze zo voorzichtig er de naam van zijn vroegere band bij te zetten. Goede stem, maar alles hangt van de keuze van nummers af. Zou wel eens meer een androgyne cabaretvertoning dan een new wave-concert kunnen worden. Om het publiek enigszins mee te krijgen, zal hij zich natuurlijk wel verplicht zien wat oud werk uit de kast te halen en die eerste LP van Soft Cell blijft een zwaar onderschatte plaat.

THE SELECTER

Volgens Sinner’s Day: “De skagroep met de beste songs.”

Volgens Malcolm Nix: ik weet niet of ze effectief de beste songs hebben, maar op zich zijn ze live wel leuk en blijven al die nummers nog altijd aanstekelijk. Helaas kennen de meeste mensen enkel die paar singles die destijds de hitlijsten hebben bereikt, want ook dit oeuvre kent zijn onderschatte, op LP’s begraven pareltjes.

PETER MURPHY (BAUHAUS)

Volgens Sinner’s Day: “The Goth-father. Bezieler van Bauhaus en de bezitter van een Stem.”

Volgens Malcolm Nix: ik weet niet of hij dit epitheton zelf wel apprecieert, maar een stem en de bijbehorende presence heeft hij zeker wel. Het is me ook niet duidelijk in welke mate we Murphy als de echte bezieler van Bauhaus mogen beschouwen. Dit is nu net een van die weinige bands die enkel tot hoogtepunten konden komen door de samenwerking van alle vier betrokkenen. Ook hier blijft de keuze van nummers een belangrijk vraagteken. Zijn solowerk is wat te soft om een festival mee in vervoering te brengen, maar niemand kan voorspellen welke nummers van zijn oude band de playlist zullen halen.

JAH WOBBLE

Volgens Sinner’s Day: “De maker van het clublied van een generatie.”

Volgens Malcolm Nix: de vroegere bassist van PiL wordt hier aangeprezen omwille van een nummer¹ dat even goed een creatie van de Duitse experimentalisten Holger Czukay en Jaki Liebezeit is. Ook hier is het maar de vraag hoeveel mensen op zijn solowerk, een een eigen interpretatie van dubreggae met Oosterse invloeden, zitten te wachten. Het is evenzeer de vraag hoeveel mensen meer van zijn werk kennen dan het nummer in de reclametekst. Live heel onvoorspelbaar, maar dat is natuurlijk niet noodzakelijk een punt van kritiek.

POESIE NOIRE

Volgens Sinner’s Day: “Na goed 20 jaar stilte weer levend. Een primeur.”

Volgens Malcolm Nix: volgens de informatie die ik officieus heb gekregen, is dit niet zo exclusief als de organisatoren laten uitschijnen, maar daar komen we later nog op terug. Verder hoop ik natuurlijk dat ze zich niet tot de oppervlakkige electro à la ‘The Gioconda Smile’ willen beperken, maar ook de meer gitaargerichte en ook gewoonweg betere nummers uit LP’s als ‘Love is colder than death’ ten beste zullen brengen.

MARKY RAMONE

Volgens Sinner’s Day: “De laatste der Ramones, Gabba Gabba Hey!”

Volgens Malcolm Nix: hoezo, de laatste? Hoe zit het dan met Tommy en C-Jay? In elk geval mogen we ons verwachten aan een gelegenheidsgroepje met de originele drummer dat een soort tribute ten beste brengt. Kan beter, maar kan zeker ook slechter.

DEPARTMENT S

Volgens Sinner’s Day: “Is Vic there?”

Volgens Malcolm Nix: Vaughn Toulouse, de originele zanger, zal in elk geval niet ‘there’ zijn, want die is ondertussen al bijna 30 jaar dood. De vraag is dus in de eerste plaats hoeveel originale leden ze nog bij elkaar geschraapt krijgen. Ik moet hier trouwens aan toevoegen dat de vele nummers van dept. S die destijds zijn opgenomen maar pas eind jaren 90 zijn uitgegeven wel degelijk de moeite waard zijn.

De conclusie kan natuurlijk enkel luiden dat we hier nog op terugkomen zodra meer informatie bekend is. Dit klinkt zeer vaag, maar er kan nog veel veranderen. Het lijkt me bijgevolg zinloos hier ongefundeerde speculaties aan toe te voegen.

13-05-2010 om 12:33 geschreven door Malcolm Nix  

Goed, er komen dus vervroegde verkiezingen. De federale regering is vallende. In andere landen valt ze of valt ze niet. In ons land kan de regering slechts vallen zodra de onderhandelingen over de voor herziening vatbaar te verklaren artikelen van de Grondwet zijn afgerond. Alleen is de regering net gevallen over een discussie die hiermee nauw samenhangt. Het gevolg zou kunnen zijn dat de partij die de regering heeft laten vallen in de hoop een staatshervorming te stimuleren tot de vaststelling zal komen dat precies door het feit dat de regering valt er geen of bijna geen staatshervorming kan komen. In elk geval is het duidelijk dat de partijleiders en -besturen die voor deze puinhoop verantwoordelijk zijn niet de beloning zullen krijgen waar ze zelf op hopen.

Misschien biedt een overzichtje wat meer duidelijkheid. De vraag is wie er garen zal spinnen bij de val van de regering.

CD&V: vijf minuten politieke moed van de kiezer kan voor een onverwijlde achteruitgang zorgen. De partij van de dubbelzinnigheid heeft het tempo der vadermoorden zodanig opgedreven dat ze hun nieuwkomers aan de top al onmiddellijk op de hoogste plaatsen van de lijsten moeten plaatsen. In een best-case scenario zouden ze Pieter De Crem als kandidaat-premier naar voren schuiven, maar ook zonder diens stommiteiten dreigt een nederlaag. Niemand weet nog wat te verwachten van wat deze grote vormeloze massa in het midden van het politieke spectrum. Ze willen angstvallig een campagne zonder communautaire discussies, maar dat zal allicht niet lukken. Ze willen een campagne rond nietszeggende slogans, maar daar zijn ze vroeger ook al eens mee weggekomen. Waarom zouden de mensen nog op CD&V stemmen? Omdat een volk de leiders krijgt dat het verdient? Omdat de mensen angstvallig uitkijken naar de volgende identiteitsloze vod die zich als een competente boekhouder en een goede huisvader kan profileren? Sommige kiezers geven nu eenmaal de voorkeur aan kleurloze figuren, omdat die hen aan hun eigen omgeving herinneren. Al wat een beetje van de norm afwijkt, wordt in ons land al gauw gewantrouwd. De slogan ‘Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg’ hypothekeert elke aanzet tot verandering. Het is alleen maar de vraag hoeveel mensen ditmaal in deze val zullen trappen.

Open Vld: een groots rampenscenario. Na de zoveelste rampzalige peiling besluit neo-Thatcheriaan Alexander De Croo dat het tijd wordt een hard en duidelijk standpunt in te nemen. Tijdens de voorzittersverkiezingen is gebleken dat veel leden weer een harder partijstandpunt willen horen en afstand van de erfenis van de breed-humanistische erfenis van Verhofstadt c.s. willen nemen. Of ze daarmee in de eerste plaatse aan communautaire discussies denken, is nog een heel andere vraag. Waarom zouden mensen nu plots op de Open Vld stemmen? Omdat het partijbestuur al verschillende contracten voor affiches en ander campagnemateriaal had afgesloten nog voor de door haarzelf gestelde deadline voor de onderhandelingen was verstreken? Omdat ze een economisch model verdedigen dat het afgelopen anderhalf jaar enkel ellende heeft veroorzaakt? Ze hebben voor de komende verkiezingen gewoonweg geen verkoopsargument.

Vlaams Belang: de neergang zet zich voort. Wie ziet of hoort er nog mandatarissen van het Vlaams Belang? Nu de communautaire discussies de media beheersen en er van een zekere radicalisering kan worden gesproken, blijkt de partij die de splitsing van België indertijd tot haar core bussiness rekende langs de kant te staan. Veel verder dan een zangstonde in een voor het overige leeg parlement geraken ze niet. Het Vlaams Belang juicht de val van de regering toe, maar waarom zouden de mensen plots op deze partij stemmen? Omdat ze een werkbare oplossing voor BHV voorstellen? Omdat ze al jaren steeds weer hetzelfde gezaag over dezelfde onderwerpen als inhoudelijk onderbouwde standpunten trachten te verkopen? Ze zijn voorbijgestoken en ze zullen moeite moeten doen om zich aan hun eigen mandaatjes vast te klampen. In de privésector zitten de werkgevers in elk geval niet op hen te wachten.

sp.a: twijfelgeval. Nu de partij die tegelijkertijd het socialisme vertegenwoordigt en haar eigen meest socialistische vleugel stil tracht te houden tijdens de vorige verkiezingen zowat al haar kiezers zag vertrekken, kan ze vanuit haar sociologisch minimum weer aan een remonte werken. Alleen vergt dit natuurlijk een aanpak die van de kleurloze fixatie op het centrum van de meeste andere partijen kan worden onderscheiden. Hoe deze verkiezingen voor de sp.a zullen aflopen, zal grotendeels van het verloop van de campagnes afhangen. In elk geval zitten ze met hun eigen voorkeur voor de sociale zekerheid en dergelijke als electorale thema’s goed om een gedeelte van de tijdsgeest aan hun kant te vinden. Tenslotte is zowat iedereen het beu dat er enkel nog over die faciliteitengemeenten wordt geleuterd.

N-VA: gedoodverfde winnaar. De vraag is alleen wie er precies iets bij wint. Indien de N-VA te groot wordt, wordt het land onbestuurbaar, maar daar hebben zij ook geen werkbaar antwoord op. Indien de N-VA groot, maar niet incontournable wordt, zullen de andere partijen zich plots gemotiveerd voelen om front te vormen tegen deze onverwachte indringer in het landschap. We mogen niet vergeten dat iedereen zich in 2007 nog afvroeg of dit residu van de voormalige VU de kiesdrempel wel zou halen. Ditmaal is de vraag of ze de kaap van de 20 percent zullen halen. Hun imago is keurig, hun boodschap is duidelijk verpakt en hun kopstukken zijn voorlopig nog onbesproken. Enkel een onverwacht schandaal kan hun opmars nog tegenhouden. Alleen is er een groot verschil tussen het winnen van verkiezingen en het realiseren van een verkiezingsprogramma. Wat is een partij met macht in een van beide taalgroepen als zelfs de subtielste hint van een suggestie al volstaat om iedereen aan de overkant van de taalgrens tot een eensgezind blok om te vormen?

Groen!: een paar mandaatjes kunnen er wel af. Ontsnappend aan elke beschouwing, observatie of discussie kan Groen! proberen her en der nog een kiezer te recupereren en zich weer een echte parlementaire fractie te veroveren. Waarom zouden mensen ditmaal op Groen! stemmen? Omwille van het bedroevende niveau van hun kopstukken? Omwille van de diepgang van hun bijdrage aan de debatten? Natuurlijk worden ze door de media gemarginaliseerd, maar die zijn sowieso al jaren niet meer met de inhoud van hun nieuwsberichten begaan. Groen! heeft zowat alles tegen, behalve dat ze zich de voorbije paar jaar aan niets meer hebben verbrand. Aangezien niemand nog rekening met hen houdt, kan hen nu ook moeilijk iets worden verweten.

LDD: de overlevingsstrijd. Een partij die haar eigen président-fondateur wil aanklagen, haar eigen ondervoorzitter tot ontslag dwingt omwille van een discussie over de partijnaam en voor het overige vooral pathologische ruziestokers in de rangen telt, kan enkel succes boeken indien ze de aandacht op de problemen van anderen kan gevestigd houden. Op zich geen probleem in tijden van crisis en conflict, maar er zijn andere kapers op de kust om de stemmen der ontevredenen in huis te halen. Waarom zou LDD ditmaal nog de kiesdrempel halen? Omdat er nog voldoende mensen zijn die naïef geloven dat deze populisten om iets anders dan hun eigenbelang begaan zijn? Wel, het is een mogelijkheid. De beste strategie om LDD te beschadigen, bestaat er in elk geval uit hun kiezers de inhoud van hun programma eens degelijk uit te leggen. Indien daar iemand in slaagt, kunnen de ruziemakers weer op straat ruzie gaan maken.

PVDA: de marge kent veel levensvormen. Misschien stijgen ze ditmaal weer eens 0,3 percent. Aan dat tempo kunnen ze rond 2030 hun eerste zetel opeisen. Niemand heeft ooit beweerd dat de revolutie snel zou verlopen. Gezien het hoge aantal naamsveranderingen van het afgelopen decennium is dit ondertussen trouwens de partij met de oudste partijnaam op de verkiezingslijsten.

PS: onderschatting is een gevaarlijke boemerang. Geplaagd door schandalen en interne afrekeningen zou de Parti Socialiste een electoraal verlies tegemoet moeten gaan. De kans is echter groot dat ze weer eens als winnaar uit de bus komen. Ze zijn blijkbaar van plan zich gedurende de hele campagne tegen de MR af te zetten en ze praten niet over de communautaire agenda, waardoor ze zich onmiddellijk weer wat dichter bij hun achterban plaatsen. De naam van Di Rupo circuleert bovendien in de roddelcircuits als nummer 1 op de lijst van potentiële formateurs, waardoor ze zichzelf onmiddellijk kunnen profileren als de partij van de komende regeringsvorming.

CDH: handhavingspolitiek. Reden tot paniek noch victoriegekraai. De partij dreigt wat verloren te lopen in het oratorisch geweld dat de PS en de MR op elkaar en de rest van de wereld zullen loslaten. Waarom zouden mensen ditmaal op CDH stemmen? Om dezelfde redenen als de vorige keren. Er zijn geen echte redenen om hen de rug toe te keren en ze vormen een aanvaardbaar alternatief voor die kiezers die de MR te cynisch, de PS te corrupt en Ecolo te links vinden.

MR: de usurpator en zijn bastaardzoon zullen zich weren als duivels in een wijwatervat. De onheilige alliantie tussen de twee partijen die een geïnstitutionaliseerde vorm van egoïsme verdedigen, heeft uit wanhoop voor de vlucht voorwaarts gekozen. De andere Waalse partijen laten op regelmatige basis verstaan het liever zonder hen te regelen. Bijgevolg moest de MR een electoraal strijdpunt vinden, zoals het nog nauwer aanhalen van de banden met het FDF en met de talrijke Franstalige kiezers in Brussel en de Brusselse Rand. Alleen geldt Reynders ondertussen bij velen als de slechtste minister van Financiën ooit, een onbetrouwbare intrigant en een cynische machtswellusteling. Zijn spitsbroeder Maingain, voorzitter van het FDF en beroepsprovocateur zonder duidelijk politiek mandaat, wekt in Vlaanderen enkel nog afkeer op, zeker nu hij een paar eenvoudige discussies over de taalwetgeving met de Duitse bezetting heeft vergeleken, en kan in Wallonië in het beste geval op een beetje sympathie rekenen van politici die hem liever ruwe taal laten uitkramen zodat ze in het verlengde hiervan zelf een diplomatisch imago kunnen kweken. Waarom zouden de mensen op de MR stemmen? Omdat ze Reynders vertrouwen? Omdat ze het leuk vinden dat een zelfs in Vlaanderen nog tamelijk populair of minstens algemeen aanvaard politicus als Louis Michel door Reynders opzij is geschoven? Omdat ze vertrouwen hebben in een liberalisme dat enkel dient om de machtsdromen van de partijvoorzitter te dienen? Omdat ze de strijd van de Franstalige parvenus in hun villawijken rond het centrum van Brussel willen steunen? Dit laatste lijkt op het eerste gezicht nog aannemelijk, maar iemand moet me dan toch eens vertellen waarom de straatarme arbeiders van de Borinage zich solidair met de omhooggevallen ex-pats en eurocraten zouden voelen. De MR heeft enkel de compromisloze communautaire escalatie te bieden en ik denk niet dat dit product, althans in Wallonië, nog steeds even goed in de markt ligt.

Ecolo: de onverwachte favoriet in het Zuiden. Zij hebben de problemen niet veroorzaakt. Zij hebben zich mooi afzijdig gehouden toen de grote communautaire conflicten moesten worden uitgevochten. Zij hebben nergens eeuwige vijandschappen doen ontstaan. Waarom zouden de mensen op Ecolo stemmen? Omdat niemand iets tegen hen heeft. Omdat de argumenten contra niet zo zwaar wegen. Omdat ze tegenwoordig beter weten hoe ze het spel moeten spelen dan hun Vlaamse equivalent. Als ze er tijdens de campagne in slagen voldoende de media te halen, wacht hen een mooi percentage.

FN: ach ja, die bestaan ook nog. De vraag is voor hoe lang. De zogenaamde tegenhanger van het Vlaams Belang in Franstalig België is niet alleen een stuk extremer dan de Vlaamse extreem-rechtse partij. Het FN heeft geen centimeter professionalisme in de eigen gelederen en blijft blijkbaar vooral bestaan als een forum om de eigen voorzitter door het slijk te halen. Waarom zouden mensen voor het FN stemmen? Omdat ze racistisch denken en bijgevolg hopen dat hun protestsignaal in Brussel zal worden gehoord. Deze partij is een karikatuur, maar kan gemakkelijk nog een paar zetels versieren.

PP: als de ratten het schip verlaten voor het zinkt, is er misschien sprake van een constructiefout. Wie vertrouwt nu een paar overambitieuze ultrakapitalistische xenofobe megalomane populisten? Dit is LDD in het kwadraat en het succes zal hier omgekeerd evenredig aan zijn. De kiesdrempel lijkt even haalbaar als interne harmonie tussen al de grote ego’s die menen dat de wereld eindelijk hun unieke positie als visionair hervormer moet erkennen. Zelfs nog voor de verkiezingsstrijd officieel is begonnen, trappen allerlei zogenaamde kopstukken het al weer af. Waarom zouden mensen op de Parti Populaire stemmen? Niet omdat ze zo populair is, in elk geval. Natuurlijk is er heel wat ontevredenheid in Wallonië en kan een handig politicus die in zijn eigen voordeel aanwenden. Dit betekent echter niet dat dit zootje erin zal slagen zichzelf als een realistisch alternatief te presenteren. Indien de kiesdrempel ditmaal niet wordt gehaald, lijkt een verdere leegloop onafwendbaar.

Tot daar mijn persoonlijke inschatting van de situatie. Dit is natuurlijk slechts een momentopname. We komen hier zeker nog op terug als de periode van 40 dagen in de pre-electorale woestijn wat verder is gevorderd. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen zich aan een bijtende afrekening met de nieuwe lichting gerecruteerde BV's verwachten, maar dat stel ik liever uit tot eind volgende week. Wie weet wat of wie er nog uit de bus komt...

07-05-2010 om 13:39 geschreven door Malcolm Nix  

Ik weet dat het al een hele tijd geleden is dat ik nog iets op deze blog heb gepost. Ik zal het maar op de drukte op de werkvloer steken, een excuus dat al jarenlang als hip en trendy geldt. In elk geval is het de bedoeling de komende weken en maanden weer regelmatig een bijdrage te leveren tot het debat over de terechte teloorgang van onze normen en waarden.
Om mezelf enige druk op te leggen¹, geef ik hier zelfs al een overzichtje van wat zoal zal volgen. Zo mag de lezer zich verwachten aan:

- delen 4 en 5 van de reeks over het door ons ondertussen uittredend federaal parlement geplande rookverbod in de horeca. In deel 4 zal ik de tekst van de wet eens onder de loep nemen en verduidelijken, want ik ben er redelijk zeker van dat bijna niemand ooit de moeite doet de bronteksten zelf te lezen. In deel 5 zal ik, tot slot, op basis van deze tekst en andere elementen uit onze niet erg beknopte wetgeving een aantal loopholes trachten te vinden om het rookverbod te omzeilen of te minimaliseren.

- delen 3 en 4 van de reeks over de maatschappelijke gevolgen van de erkenning van de NSV door LOKO. In beide delen zal ik trachten uit te leggen waarom de Leuvense Overkoepelende Kringorganisatie eigenlijk geen fundamentele bestaansreden meer heeft en enkel nog dient om de belangen van een paar individuen te verdedigen.

- een stukje over de zogenaamde onafhankelijkheid van professionele muzikanten, die hun afhankelijkheid van een werkgever inruilen voor de afhankelijkheid van een wispelturige industrie zonder rechtstreekse werkgever.

- een nuchtere analyse van de redenen waarom atheïsme een conditio sine qua non is om de menselijke beschaving te redden. Dit klinkt natuurlijk zeer provocatief, maar in feite is het niet zo bedoeld. Wie zou ik trouwens moeten provoceren? De honderden pilaarbijters die mijn blog lezen? Dit is louter een poging tot objectiviteit ten aanzien van een verschijnsel dat de mensheid al decennia aangrijpt om het eigen leven en de samenleving enig gevoel van richting te geven. Alleen stel ik me vragen bij die richting.

- een afrekening met een verschijnsel uit het verleden dat ook nu nog dagelijks blijft doorwerken, oftewel de beargumenteerde stelling dat de huidige onmacht van de politieke linkervleugel grotendeels de rechtstreekse schuld van de zogenaamde Millet-generatie is.

- verder natuurlijk nog een bijzonder sloganeske afrekening met de idioten die de val van de regering hebben voorbereid en uitgevoerd. Hun bijzonder cynische machtsspelletjes zullen hen ditmaal geen fortuin opleveren.

- in het verlengde van het voorgaande heeft iedereen natuurlijk ook recht op een reactie op http://www.standaard.be/interactie/?poll=11878 , een zogenaamde poll die ons met onze eigen, hopelijk tijdelijke, machteloosheid confronteert.

- tot slot volgt midden in de verkiezingscampagne zowaar een echt stemadvies. Laat Malcolm Nix uw toekomst voorspellen op basis van de verkiezingsprogramma’s en besef hoe erg het met onze samenleving gesteld is. Als een volk de leiders krijgt dat het verdient, mag ik dan stemmen om het volk te vervangen?

30-04-2010 om 11:00 geschreven door Malcolm Nix  

In een vorig stukje heb ik toegelicht wat de praktische gevolgen zijn van de beslissing van LOKO om de Nationalistische Studentenvereniging na jaren van afwijzing alsnog als vrije vereniging te erkennen. Nu zal ik trachten te overlopen hoe deze beslissing tot stand is gekomen en binnen welke ruimere tendens ze een plaatsje heeft.

De erkenning van de NSV past in elk geval mooi in de algemene verrechtsing van onze samenleving en van de jeugd in het bijzonder. Die verrechtsing houdt echter, zeker binnen de universitaire gemeenschap, geen uitgesproken tendens in de richting van extreem-rechtse, racistische of fascistoïde bewegingen[1] in. Het gaat er die nieuwe lichting rechtse jongeren in de eerste plaats om de poten onder de stoel van de welvaartsstaat weg te zagen en een legitimatie voor hun eigen uitgesproken sociaal en financieel egoïsme te verkrijgen. Hoewel ze soms zelf het tegendeel laten uitschijnen, is hun voornaamste vijand niet de migrant, de moslim, de al dan niet vermeende communist, de terrorist of de anderstalige. Hun prioriteit is de afbouw van de corrigerende rol van de overheid in de economie en van de momenteel geïnstitutionaliseerde financiële herverdelingsmechanismen.

Om dit doel te bereiken, proberen ze er op alle mogelijke manieren voor te zorgen dat linkse mensen en organisaties nergens nog hun gedachtegoed kunnen verspreiden[2]. De studentenbeweging, in Leuven officieel door LOKO vertegenwoordigd, is gedurende decennia traditioneel een links bolwerk geweest. Natuurlijk is dit doorheen de jaren, zoals overal, enigszins afgezwakt en kan de mentaliteit van, pakweg, 1972 niet met die van 1994 of van 2001 worden vergeleken. De voorbije jaren is deze mentaliteitsverandering echter statutair vastgelegd.

Enkele jaren geleden heeft de algemene vergadering van LOKO besloten dat de studentenkoepel geen maatschappelijke standpunten mag innemen. Weinig mensen die niets met LOKO te maken hebben of hadden, lijken dit te beseffen. Nog minder mensen lijken te beseffen wat deze fundamentele beslissing eigenlijk inhoudt.

De discussie over de mate waarin LOKO of zijn geledingen maatschappelijke standpunten kunnen innemen, heeft jarenlang aangesleept. Ter verduidelijking geef ik een drietal voorbeelden[3] uit de periode die ik zelf het beste kan.

In de periode 1993-1995 werden de Ogoni, een stam in Nigeria, zwaar onder druk gezet door Shell om bepaalde, traditioneel door hen bewerkte, gebieden op te geven zodat dit oliebedrijf er boortorens zou kunnen neerplanten. Dit leidde ter plaatse tot heel wat onrust. Hierop heeft Shell huurlingen ingeschakeld om de lokale bevolking met harde hand te ‘kalmeren’. In Leuven was het gevolg dat Shell door Ekonomika werd uitgenodigd om een stand op hun jobbeurs op te zetten die vervolgens werd belegerd door studenten die door Sociale Raad waren opgeroepen om tegen ditzelfde bedrijf te demonstreren.

In 1996[4] is gediscussieerd over de vraag of de ‘K’ van ‘KU Leuven’ moest behouden blijven. Sommigen vonden de verwijzing naar het katholicisme passé. De discussie die hierover is gevoerd, ging eigenlijk niet over respect voor het geloof, behoud van tradities of gehoorzaamheid aan de wil van de inrichtende macht[5], maar over een heel ander principe. Sommigen vonden dat een instelling die in feite geen overheersend katholiek publiek heeft en eigenlijk geen dogmatisch katholiek lessenpakket presenteert ook niet moet pretenderen een echte katholieke instelling te zijn. Volgens deze mensen was het pluralisme al lang een voldongen feit en moest de naamgeving hier maar aan worden aangepast. Volgens anderen zou die naamsverandering echter een slechte indruk maken. Zij maakten zich zorgen dat de naamsverandering een daling van de uitstraling van de universiteit[6] tot gevolg zou hebben en dat dit bijgevolg het prestige van hun diploma zou hypothekeren.

Doorheen heel de jaren 1990 is gediscussieerd over de wenselijkheid, de haalbaarheid en de mogelijke gevolgen van de invoering van een numerus clausus voor studenten Geneeskunde[7]. De studenten die in de loop van die jaren zelf geneeskunde studeerden, waren voor. Veel andere kringen, in het bijzonder binnen de humane wetenschappen, waren tegen. Volgens de eerste groep zou de invoering van een numerus clausus hun toekomstige beroepskansen veilig stellen of minstens toch versterken. Volgens de tweede groep ging het om een beperking van de principiële vrijheid van studiekeuze.

In alle hierboven vermelde voorbeelden gaat het eigenlijk om dezelfde discussie. Volgens sommigen moet de studentenbeweging standpunten over brede maatschappelijke problemen innemen. Ze moet zich als een geleding van de samenleving[8] beschouwen en trachten haar stem in het algemeen maatschappelijk debat te laten horen. Volgens anderen moet de studentenbeweging enkel de rechtstreekse belangen van de betrokken studenten behartigen[9] en zich verre houden van discussies die niets met deze belangenverdediging te maken hebben.

Ik beweer uiteraard niet dat ik dit stukje vanuit het oogpunt van de neutrale toeschouwer schrijf. Ik heb jaren geleden voor de eerste optie gekozen en ik zie geen redenen om mijn standpunt te wijzigen. Meer nog, in deel 3 zal ik argumenteren dat een studentenbeweging die enkel voor de verdediging van de, meestal zuiver economische, belangen van haar studenten kiest eigenlijk amper een bestaansreden heeft.

10-03-2010 om 21:24 geschreven door Malcolm Nix  

Een paar dagen geleden heeft LOKO, de Leuvense Overkoepelende Kringenorganisatie oftewel de officiële koepel van alle studentenkringen, besloten te doen wat gedurende decennia ondenkbaar was. De NSV, de Nationalistische Studentenvereniging, heeft een erkenning als vrije vereniging gekregen.

De betekenis van deze beslissing heeft twee belangrijke gevolgen. Ten eerste kan de NSV nu subsidies krijgen voor de onkosten[1] die in het kader van door de vereniging georganiseerde activiteiten zijn gemaakt. Ten tweede kan de NSV zich nu op een soort democratische legitimatie van het eigen bestaan beroepen om kritische stemmen de mond te snoeren.

Aangezien de interne subsidiekanalen van LOKO voor oningewijden zo transparant als een baksteen tegen een gebetonneerde achtergrond zijn, wil ik hier als gewezen voorzitter[2] van de Financiële Kontrole Kommissie[3], oftewel FKK, even wat achtergrondinformatie over geven die natuurlijk weeral in geen enkele krant valt terug te vinden.

De FKK is een semi-onafhankelijke entiteit die deel van het organogram van LOKO uitmaakt en die bestaat uit vertegenwoordigers van LOKO en van alle erkende vrije verenigingen[4]. De vertegenwoordiger van LOKO is voorzitter van de commissie. In de regel gaat het hier om een van de contractuele personeelsleden die voor LOKO werken[5]. Elke erkende vrije vereniging mag meerdere vertegenwoordigers sturen, maar heeft slechts een stem tijdens de vergaderingen.

De FKK heeft twee bevoegdheden. Ten eerste moet de commissie jaarlijks een advies uitbrengen over de erkenningsaanvragen van de vrije verenigingen. Dit advies wordt vervolgens aan LOKO overgemaakt. Aangezien de FKK, op de voorzitter na, uit betrokken partijen bestaat, mag de commissie hier natuurlijk niet zelf over beslissen. De aanvragen worden tijdens een algemene vergadering van LOKO behandeld en goedgekeurd of, mits motivering, afgewezen. Ten tweede moet de commissie op regelmatige basis[6] vergaderen over de aanvragen tot subsidiëring door de erkende vrije verenigingen. Hierbij hebben alle erkende vrije verenigingen stemrecht. Dit betekent dat alle verenigingen elkaars aanvragen onder de loep nemen en trachten in de aanvragen van diegenen die ze niet kunnen uitstaan inbreuken op het reglement te vinden.

In de praktijk komt het er bijgevolg op neer dat er nu nog een bijkomende rechtse vereniging de vergaderingen kan bijwonen, niet enkel om de eigen kassa te spijzen maar vooral om de aanvragen van linkse verenigingen te bekritiseren[7]. Persoonlijk ben ik er trouwens van overtuigd dat die rechtse verenigingen dit laatste belangrijker vinden dan die paar euro’s die ze aan de aanvragen bij de FKK kunnen overhouden.

Hoe dit alles tot stand is kunnen komen, zal in een volgend stukje aan bod komen.

26-02-2010 om 13:11 geschreven door Malcolm Nix  

Wie de voorbije dagen de kranten heeft opengeslagen, is op de eerste pagina’s steevast geconfronteerd met de al dan niet toereikende veiligheid van onze spoorwegen, met het noodweer in Madeira en met ontsnappingen uit een zogezegd tot gevangenis omgebouwd museum. Wie vervolgens ook de moeite heeft gedaan de daaropvolgende pagina’s te bekijken, heeft weer een mooie staalkaart gekregen van de manier waarop de verdedigers van de vrije markt hun eigen belangen trachten veilig te stellen nu ze vermoeden dat de economische crisis over haar hoogtepunt heen is.

Volgens Itinera[1] moet de overheid zich weer uit de economie en de marktwerking terugtrekken. De overheid heeft haar rol van ‘brandweerman’ vervuld ten tijde van crisis en moet nu de markt weer de volle vrijheid geven. Indien dit niet zou gebeuren, zouden we volgens deze denk- en doetank die niet veel nadenkt en nog minder doet, tenzij het verspreiden van persberichten in rekening wordt gebracht, in een communistisch systeem belanden. Een overdaad aan staatsinmenging zou immers dodelijk zijn voor de creativiteit en de innovatiedrang van onze ondernemers.

Laten we dit eens anders formuleren. De grote spelers op de vrije markt hebben verkeerde beslissingen genomen en hebben een wereldwijde crisis veroorzaakt. Toen alles begon mis te lopen, moest de overheid te hulp schieten. Nu de crisis enigszins voorbij lijkt, moet de overheid weer ophoepelen zodat diezelfde grote spelers, die overigens macht noch geld hebben ingeboet[2], weer dezelfde fouten kunnen maken.

Volgens Alexander De Croo moeten de pensioenen anders worden gefinancierd, moeten de werkloosheidsuitkeringen in de tijd worden beperkt en een degressieve financiële waarde kennen en zijn alle vormen van lastenverhogingen, ook als ze niets met arbeid te maken hebben, absoluut onbespreekbaar. Ook hij vindt dat onze samenleving op de grens van het communisme balanceert.

Laten we ook zijn standpunt eens nader bekijken. De ‘gewone’ mens, de werknemer, arbeider, bediende of hoe men hem ook wil omschrijven, moet langer werken, meer voor zijn eigen pensioen bijdragen, desgevallend minder werkloosheidsuitkering ontvangen en zich over het algemeen meer aanpassen aan het klimaat van besparingen. De ‘ongewone’ mensen, die het geluk hebben nu al over een serieus fortuin te beschikken, mogen hierop niet worden belast en moeten ook op geen enkele andere manier aan deze nieuwe praktijken bijdragen. Het lijkt me duidelijk wiens belangen hier worden gediend en wie voor de heer De Croo kan ontploffen.

In elk geval heeft deze terugkeer naar het klassiek-liberale discours van de 19^e eeuw niets met een nakende communistische machtsovername te maken. Communisme staat voor de collectivering van de productiemiddelen en de besluitvormingsprocessen. De beperkte staatsinterventies die hier worden aangeklaagd, passen in de lijn die door economen als John Maynard Keynes is uitgedacht en die de basis van de Westerse welvaartstaten vormt. Door deze visie als communistisch te omschrijven, proberen de woordvoerders van het ongebreideld kapitalisme de verwezenlijkingen van de voorbije zestig jaar door middel van een ongefundeerde gelijkschakeling met de regimes van Stalin of Pol Pot bij een slecht geïnformeerd publiek in een slecht daglicht te plaatsen.

De vraag is niet waarom ze dit doen. Ze proberen enkel hun eigen belangen te verdedigen en we moeten van dergelijke mensen niet meer of niet minder verwachten. De vraag is waarom hierop niet meer reactie komt. Wat deze mensen beweren, is flagrant onjuist en een verdraaiing van de feiten. Ik hoop dat deze kleinschalige blog niet de enige plaats is waar hierop wordt gewezen. Ik heb in elk geval nog niet veel protest gehoord of gezien.

22-02-2010 om 16:30 geschreven door Malcolm Nix  

Zoals in een recente bijdrage al aangekondigd, volgt hier een nieuwe reeks bedenkingen bij de wet waarmee het federale parlement het nu al wankele uitgaansleven al dan niet bewust nog wat verder de vernieling in zal helpen.

Om de leesbereidheid van mijn uiteraard talrijk publiek[1] niet te zeer op de proef te stellen, zal ik me vanaf deze bijdrage telkens om een enkel, in mijn ogen bijzonder relevant, punt beperken.

Ten eerste, hoe zit het nu eigenlijk met het argument dat mensen tegen sigarettenrook moeten worden beschermd. Op zich klinkt dit natuurlijk zeer rationeel. Wetenschappelijk onderzoek[2] heeft aangetoond dat passief roken ook schadelijke gevolgen voor de gezondheid met zich kan meebrengen. Er zijn trouwens gevallen bekend van mensen die gedurende hun hele leven nooit een sigaret hebben aangeraakt en toch aan longkanker zijn gestorven.

Alleen moet dit argument enigszins worden gerelativeerd, zeker als het om de horeca gaat. Geen enkele klant is verplicht een café te betreden en wie een hekel aan al die rook heeft, kan gemakkelijk een rookvrije zaak opzoeken. Het rookverbod in de zogenaamde tavernes of eetcafés heeft dit zelfs nog vergemakkelijkt. Personeelsleden kunnen zich in zekere mate verplicht voelen aanwezig te zijn, maar in feite is niemand verplicht zich aan een enkele, welbepaalde job te houden. Er is in de horeca een groot tekort aan geschikt en bekwaam personeel. Wie niet rookt, kan gemakkelijk een uitbater van een rookvrije zaak vinden die hem wil tewerkstellen en wie wel rook, kan gemakkelijk een plaatsje vinden achter de toog van een zaak waar nog wel wordt gerookt.

Nu kan men proberen deze tegenargumenten op hun beurt te relativeren, maar dit zou weer een zoveelste schijnmanouevre zijn. Wie een zaak betreedt, moet zich aan de huisregels houden. Als er niet mag worden gerookt, moet een klant binnen niet roken. Als er wel mag worden gerookt, kan een klant altijd weer vertrekken of proberen zijn vrienden te overtuigen een andere zaak op te zoeken. De horeca kampt met een groot tekort aan geschikte en bekwame werknemers. Het is traditioneel altijd al een sector met een grote flexibiliteit[3] geweest. Een tapper die een nieuwe job zoekt, moet daar niet lang naar zoeken. De cafébazen staan te springen om degelijk toogpersoneel. Dit werkt in beide richtingen, zowel voor rokers als voor niet-rokers.

Om dit te verduidelijken, moeten we even ingaan op de vraag wie nu eigenlijk precies een rookverbod in de horeca wil en waarom die mensen dat totaalverbod zo belangrijk vinden. De meeste beweegredenen van de antirooklobby blijven immers in de schaduw van het gezondheidsargument hangen.

Volgens mij gaat het om drie verschillende groepen, elk met zijn eigen redenen om het geplande rookverbod in de horeca te steunen. Aangezien hier nooit een ernstig onderzoek[4] naar is verricht, kan ik natuurlijk niet inschatten hoe groot deze groepen precies zijn of hoe ze zich tot elkaar verhouden.

De eerste groep is vooral bezorgd om de gezondheid der mensen, henzelf uiteraard niet uitgesloten. Alleen willen die mensen eigenlijk geen rookverbod in de horeca. Als ze eerlijk zijn, zullen ze toegeven dat ze eigenlijk een totaal rookverbod willen. Nicotine hoort, als ze hun eigen redenering doortrekken, thuis op de lijst der verboden producten, naast cocaïne, heroïne en andere drugs die in de loop der tijden verboden zijn. Het is hun recht deze mening te hebben, maar ze moeten dan ook wel eens zeggen wat ze eigenlijk willen en niet afkomen met een halfslachtige maatregel die mensen niet laat roken op die plaats waar ze daar het meest behoefte aan hebben, namelijk de plaats waar ze ook alcohol consumeren.

De tweede groep kan het minder tot geen bal schelen wat de gezondheidseffecten zijn. Ze vinden dat de rook die in cafés hangt hen stoort omdat het stinkt en vooral omdat hun kleren ervan gaan stinken.

Wie van dat eerste last heeft, moet maar pleiten voor meer ventilatie in de cafés. Ook op dat vlak moeten we de feiten onder ogen durven zien. Veel cafébazen hebben uit gierigheid, luiheid of een combinatie van beide nagelaten in degelijke luchtverversingssystemen te investeren. Een café waar niet wordt gerookt, kan trouwens ook stinken. In Nederland is er zelfs al een firma die een machine verkoopt waarmee kunstmatige, ‘gezonde’ namaak-sigarettenrook verspreidt om te voorkomen dat de klanten zich aan andere geurtjes, zoals zweet en verschaald bier, zouden storen.

Wie van dat laatste last heeft, moet zijn kleren maar na thuiskomst in de wasmand keilen. Dat doen rokers trouwens vaak ook. Iemand die met de huidige prijzen in staat is op café te gaan, heeft ook meer dan één T-shirt of pull in zijn of haar kast hangen. Bovendien gaan de meeste mensen slechts eenmaal per week echt op stap. Ik zie bijgevolg niet in waarom het deze mensen zou moeten storen de kleren die ze die avond dragen daarna bij het wasgoed te leggen.

De derde groep laat zich vooral door economische belangen leiden. De uitbaters van een zaak die vrijwillig of sinds kort wettelijk gedwongen rookvrij is, storen zich natuurlijk aan het feit dat de zaken waar nog wel mag worden gerookt een middel hebben om klanten te lokken waar zij niet tegenop kunnen. We mogen niet vergeten dat de vorige regeling door een boel uitbaters van zogenaamde eetcafés werd aangevochten. In plaats van zich te verzetten tegen het rookverbod, dat het blijkbaar klanten kostte, richtten ze hun pijlen in de eerste plaats op de horecazaken waar wel nog mocht worden gerookt. Ze vonden het blijkbaar erger dat klanten elders zaten dan dat klanten niet meer mochten roken. Wel, in mijn ogen mogen de klanten niet het slachtoffer worden van een strijd die uitbaters en zaakvoerders louter omwille van hun eigen economische belangen voeren.

Nu beweer ik natuurlijk geenszins dat mijn eigen geschriften over dit onderwerp volledig neutraal of objectief zijn. Ik zie mij verplicht mijn kritiek via allerlei kanalen op te dringen, omdat blijkbaar niemand anders die taak op zich wil nemen. Ik ben in elk geval niet bereid het verzet tegen deze repressieve maatregel exclusief aan populisten als Dedecker over te laten. Ik kan me niet voorstellen dat de linkerzijde geen hoop mensen telt die willen dat dit plan nooit ten uitvoer wordt gebracht. Ik blijf hopen dat zij zich eindelijk eens zullen roeren.

05-02-2010 om 12:04 geschreven door Malcolm Nix  

Als gevolg van het recentste incident, een achtervolging die eindigde met een schietpartij vorige zaterdag, pleiten verschillende instanties voor een zogenaamde nultolerantie in onze hoofdstad. Dit voorstel verdient toch wat aandacht, want de echte essentie van de zaak staat natuurlijk weer niet in de kranten.

Nu klinkt de vraag om de invoering van een nultolerantie natuurlijk niet progressief of tolerant, maar dat is enigszins normaal. Mensen, politieagenten of niet, worden nu eenmaal niet goedgezind als gemaskerde gangsters hen met machinegeweren bestoken. Wie met dergelijke agressie te maken krijgt, wil harde maatregelen en snelle reacties zien. Dat lijkt me nog vrij normaal.

Bovendien beschouw ik het ook niet als mijn taak de daders van dergelijke overvallen in bescherming te nemen. Wie het nodig vindt overvallen te plegen, kan sowieso al niet op mijn sympathie rekenen. Wie daarenboven tijdens zijn vlucht op de politie begint te schieten, moet niet verwonderd zijn als die zeer kwaad worden. De daders mogen nog blij zijn dat ze in België actief zijn. In bepaalde andere landen waren ze waarschijnlijk zonder enig proces neergekogeld en was in het rapport verschenen dat ze zich tegen hun arrestatie hadden verzet.

De essentie van de zaak is echter dat de invoering van een nultolerantie enkel kan indien de politie in staat is hier op een aanvaardbare manier mee om te gaan en daar heb ik met mijn eigen ogen alvast nog niet veel bewijzen van gezien. Zeker in Leuven geldt een eigenaardige conventie. Als het probleem niet ernstig is, verschijnt de politie vrij snel. Zodra ze zeker is dat er geen geweld bij te pas zal komen, kan ze veilig voor de strenge aanpak kiezen. Als het probleem daarentegen wel ernstig is, komt ze altijd te laat of, beter gezegd, net op tijd om de slachtoffers wat bij te staan terwijl de daders al lang zijn verdwenen. Zodra ze zeker is dat ze het geweld en het bijbehorende gevaar heeft weten te ontlopen, wordt ze inschikkelijk. Deze eigenaardige dualiteit is het gevolg van een onduidelijke taakomschrijving.

Het is in linkse kringen eigenlijk traditioneel de gewoonte kritiek op de politie te geven. Agenten worden vaak omschreven als fascisten, muggenzifters, gefrustreerden, machtswellustelingen en idioten. In sommige gevallen klopt dit beeld natuurlijk, maar het lijkt me een gevaarlijke veralgemening. In elk geval ben ik van mening dat een duidelijker omschrijving van wat een agent zou moeten doen ons allemaal al een heel stuk vooruit zou helpen.

Nu denkt elke politieagent dat het in de eerste plaats zijn taak is de openbare orde te bewaken en overtredingen te verbaliseren, te voorkomen of te beëindigen. In mijn ogen is dit slechts de tweede taak van deze personeelsleden. In de eerste plaats zou een politieagent zichzelf moeten zien als de lijfwacht van de rest van de gemeenschap.

Wat ik hiermee bedoel, kan ik door middel van een eenvoudig voorbeeld illustreren. Als een politieagent naar een café wordt geroepen waar een ruzie is losgebarsten, moet hij zich tussen beide partijen plaatsen. Hij moet op elk ogenblik klaarstaan om zelf de eerste mep op te vangen, zodat niemand anders gewond raakt. Zodra hij die mentaliteit heeft, zal hij voor het overige ook de nodige mentale eigenschappen hebben om met een nultolerantie en de bijbehorende macht om te gaan. Eerder vertrouw ik ze wel meer dan gangsters met vuurwapens, maar niet zo heel veel meer.

01-02-2010 om 20:28 geschreven door Malcolm Nix  

Zoals beloofd, volgt hier het tweede onderdeel van mijn mening over het geplande rookverbod in de horeca. In een vorig stukje, zonder veel streven naar originaliteit ' deel 1 ' genoemd, heb ik mijn eigen alternatief naar voren geschoven. Nu wil ik even ingaan op de voor- en nadelen[1] van het voorstel zoals het nu op tafel[2] ligt. Om het overzichtelijk te houden, splitsen we dit even op per betrokken of belanghebbende partij, in het managersjargon de stakeholders genoemd.

Voor tappers die zelf niet roken:

Voordeel: ze worden niet meer aan sigarettenrook blootgesteld

Nadeel: de sfeer daalt (zie ook bij Klanten)

Nadeel: de omzet daalt, want mensen die geregeld buiten staan te roken, consumeren minder en zijn er trouwens ook vaak niet bij als iemand binnen een rondje geeft

Nadeel: aangezien de motivatie van rokende tappers daalt, wordt het voor niet-rokende tappers moeilijker vervangers, invallers of andere vormen van collegiale steun te vinden

Saldo: onbeslist, hangt ervan af hoe erg ze die sigarettenrook zelf eigenlijk vinden, maar dat is nooit onderzocht

Voor tappers die zelf roken:

Voordeel: geen

Nadeel: het aantal klanten zal dalen, wat natuurlijk gevolgen voor de omzet heeft

Nadeel: klanten die regelmatig naar buiten gaan om te roken, drinken minder

Nadeel: het wordt zeer moeilijk om zelf te roken tijdens de diensturen, wat zeker geldt voor tappers die er alleen voor staan en bijgevolg in feite geen enkel ogenblik hun toog kunnen verlaten

Nadeel: de sfeer, die toch een belangrijk argument is om voor een job in een café te kiezen, daalt omdat slechtgezinde rokers heel de tijd van binnen naar buiten en omgekeerd moeten trekken

Nadeel: de motivatie van rokende tappers daalt, wat betekent dat collega’s het moeilijker zullen vinden invallers of vervangers te vinden

Saldo: negatief

Voor DJ’s:

Voordeel: als ze zelf niet roken, hebben ze geen last van sigarettenrook of passief roken meer

Nadeel: als ze zelf roken, krijgen ze het moeilijk een hele set zonder pauzes af te werken

Nadeel: als veel mensen vaak naar buiten gaan om te roken of gewoonweg minder op stap gaan, daalt de aandacht voor de muziek en bijgevolg het belang van de DJ in een zaak

Saldo: negatief

Voor portiers:

Voordeel: ze worden niet langer aan sigarettenrook en passief roken blootgesteld

Nadeel: aangezien veel mensen buiten zullen willen roken, wordt het veel drukker aan de ingang van de zaak, wat de controle en eventuele veiligheidsinterventies, of hoe men dat ook wil noemen, moeilijker maken

Voor het personeel aan de kassa van een discotheek:

Voordeel: ze worden niet langer blootgesteld aan sigarettenrook en passief roken

Nadeel: aangezien heel wat mensen vaak naar buiten zullen gaan om te roken, zal het aan de kassa moeilijker worden om te controleren wie al dan niet reeds heeft betaald, wat op drukke momenten dan weer tot langere wachtrijen en ontevreden aanschuivende bezoekers kan leiden

Saldo: negatief, zeker omdat de kassa meestal vlakbij de ingang te vinden is en er daar sowieso al minder rook hangt

Voor de klanten die zelf roken:

Voordeel: zelfs als men zelf blijft roken, wordt de impact van het passief roken kleiner

Nadeel: aangezien rokers worden verondersteld constant van binnen naar buiten en weer terug te bewegen, zullen ze in ons rotklimaat sneller verkoudheden en dergelijke oplopen

Nadeel: de betrokkenheid bij de sfeer in een zaak wordt kleiner, want men staat vaak buiten

Nadeel: de mogelijkheid diepgaande gesprekken te voeren, wordt om dezelfde reden kleiner

Nadeel: de mogelijkheid van de muziek te genieten, wordt eveneens kleiner

Nadeel: als de cafébaas gierig is, staat men de helft van de tijd in de regen

Nadeel: als men heel de tijd in de kou moet staan, wordt het ook moeilijker op een normale manier van een drankje te genieten, wat eigenlijk een van de bestaansredenen van de hele horecasector is

Saldo: negatief

Voor de klanten die zelf niet roken:

Voordeel: niet-rokers hebben soms last van sigarettenrook, wat in een rookvrije ruimte natuurlijk niet het geval is

Voordeel: hun gezondheid lijdt niet onder de gevolgen van het passief roken

Nadeel: rokende vrienden zullen al wat vaker weigeren mee op stap te gaan of zullen een groot gedeelte van de avond buiten doorbrengen, wat niet bevorderlijk is voor de diepgang der gesprekken

Nadeel: aangezien de rokende klanten constant in en uit zullen lopen, zullen ze, vooral in de koudere maanden, vaker in de tocht staan

Saldo: positief

Voor de omwonenden van een zaak:

Voordeel: geen

Nadeel: aangezien meer mensen buiten zullen staan, zal er ook meer lawaai op straat zijn, eventueel aangevuld met rokers die het de moeite niet vinden om binnen een toilet op te zoeken

Nadeel: ten gevolge van de grotere aanwezigheid buiten en de hierboven geschetste gevolgen daarvan kan de marktwaarde van hun woning dalen, wat natuurlijk enkel belangrijk is voor eigenaars en niet voor huurders

Saldo: negatief

Voor de politiediensten:

Voordeel: geen

Nadeel: aangezien er meer mensen op straat zullen staan, zullen er ook meer, in de meeste gevallen allicht zelfs terechte, klachten binnenlopen, wat de politiediensten ervan zal weerhouden ander werk te verrichten

Nadeel: vooral in de beginperiode zullen zij de naleving van een rookverbod moeten afdwingen of toch minstens controleren, wat hen van andere taken weghoudt en bovendien, indien overtredingen worden vastgesteld, een hoop papierwerk met zich meebrengt

Saldo: negatief

Voor de uitbaters van een horecazaak waar het roken op dit ogenblik nog niet verboden is:

Voordeel: geen, tenzij ze zelf last van de sigarettenrook zouden hebben, maar in dat geval hadden ze hun eigen zaak in het verleden even goed op eigen initiatief al rookvrij kunnen maken

Nadeel: dalende omzet omdat minder mensen op stap zullen gaan en heel wat mensen minder lang zullen blijven en/of minder zullen drinken (cfr. hierboven)

Nadeel: moeilijker personeel te vinden omdat het voor tappers moeilijk tot onmogelijk wordt nog tijdens de werkuren te roken, wat nu eigenlijk ook niet mag maar uiteraard toch gebeurt

Nadeel: dalende sfeer (cfr. hierboven), wat allicht niet voor alle uitbaters even belangrijk is aangezien sommigen het toch alleen maar voor het geld doen

Nadeel: problemen met de buren (cfr. hierboven), wat tot problemen met de politie kan leiden (cfr. hierboven)

Nadeel: uitbaters die zelf roken, mogen dat zelfs niet meer in hun eigen zaak

Nadeel: uitbaters die zelf roken, zullen niet meer zo gemotiveerd zijn om hun eigen zaak verder uit te bouwen en in dit licht initiatieven te nemen

Nadeel: meer kans op agressie op straat, wat in extreme gevallen tot materiële beschadigingen kan leiden (cfr. hierboven), waarvoor de uitbater in de meeste gevallen natuurlijk zelf zal opdraaien

Saldo: negatief

Voor de uitbaters van een horecazaak waar momenteel al niet meer mag worden gerookt:

Voordeel: de concurrentie van de niet-rookvrije zaken valt weg

Nadeel: geen

Saldo: positief

Voor de eigenaars van een gebouw waarin een niet door hen uitgebaat café, eetcafé of discotheek is gevestigd:

Voordeel: geen

Nadeel: de verwachte terugval van de aantrekkingskracht van de horeca zou tot een daling van de marktwaarde van hun gebouw kunnen leiden

Saldo: negatief

Voor de gemeentelijke overheden:

Voordeel: de hierboven al vermelde klachten over nachtlawaai kunnen een wapen vormen om zaken die niet binnen de eigen politieke agenda passen te sluiten

Voordeel: ten gevolge van het wegblijven of vroeger vertrekken van een aanzienlijk gedeelte van het cliënteel, wordt het gemakkelijker een sluitingsuur af te kondigen

Nadeel: leden van de gemeenteraad en van het college van burgemeester en schepenen zullen het lastig krijgen als ze in of vlak buiten een café met ontevreden rokers worden geconfronteerd, een confrontatie die des te pijnlijker wordt als ze zelf roken

Nadeel: de onvrede van een gedeelte van de bevolking kan zich electoraal uiten, zelfs al hebben de gemeentelijke mandatarissen in kwestie niets met deze federale besluitvorming te maken

Saldo: afhankelijk van de ingesteldheid van de zetelende meerderheid

Voor de federale overheid:

Voordeel: de kosten van de gezondheidszorg zullen naar alle waarschijnlijkheid eerst licht dalen, maar dit kan op voorhand moeilijk worden bewezen

Nadeel: de kosten van de gezondheidszorg zullen op langere termijn naar alle waarschijnlijkheid stijgen, aangezien mensen die langer leven ook meer niet-terminale ziektes en aandoeningen krijgen

Nadeel: aangezien rokers meestal meer roken als ze op stap gaan, zullen de inkomsten uit de taks op de verkoop van tabak en sigaretten dalen

Saldo: financieel negatief, maar het is natuurlijk de vraag hoe doorslaggevend dit argument is

Voor de buren van rokers die graag uitgaan:

Voordeel: geen

Nadeel: rokers zullen meer thuisblijven en, om toch nog enig sociaal contact te onderhouden, vaker thuis avondjes organiseren, wat betekent dat de buren nu veel meer dan vroeger met lawaai te maken krijgen

Nadeel: de rokende buren zijn vaker slechtgezind, wat tot een verslechtering van de onderlinge verstandhouding kan leiden

Saldo: negatief

Voor het openbaar vervoer:

Voordeel: geen

Nadeel: als minder mensen op stap gaan, zullen er ook minder mensen het openbaar vervoer gebruiken en daalt het aantal reizigers op bepaalde lijnen, in het bijzonder de zogenaamde nachtbussen

Saldo: negatief, tenzij De Lijn eigenlijk van bepaalde lijnen af zou willen

Voor de taxi-sector:

Voordeel: geen

Nadeel: aangezien minder mensen laat op stap gaan, zullen er ook minder mensen een taxi nodig hebben, wat natuurlijk tot een daling van de omzet zal leiden

Saldo: negatief

Voor de verkeersveiligheid:

Voordeel: geen, tenzij men opeens wil beweren dat ongevallen niet alleen door een te veel aan alcohol of cocaïne, maar ook door een te veel aan nicotine kunnen worden veroorzaakt

Nadeel: gefrustreerde rokers zullen met een slechter humeur in het verkeer circuleren, wat tot een stijging van de verkeersagressie zou kunnen leiden, maar deze theorie zal in de toekomst  statistisch moeten worden onderbouwd of weerlegd

Saldo: voorlopig onbeslist

Voor het algemeen gezondheidspeil van de bevolking:

Voordeel: minder aandoeningen die het gevolg zijn van passief roken

Nadeel: mensen die langer leven omdat ze niet aan de gevolgen van roken sterven, sterven uiteindelijk aan iets anders, maar in die tussentijd krijgen ze meestal nog een hoop andere aandoeningen

Saldo: op korte termijn positief, op langere termijn onduidelijker

Voor de nog thuiswonende kinderen van rokers:

Voordeel: geen

Nadeel: de rokende ouders blijven vaker thuis of blijven minder lang weg, wat betekent dat de kinderen meer aan de gevolgen van passief roken worden blootgesteld of, indien de ouders binnen niet roken, minstens vaker met slechtgezinde ouders te maken krijgen

Saldo: negatief

Voor muzikanten en andere performers die zelf niet roken:

Voordeel: niet langer aan sigarettenrook en de gevolgen van passief roken blootgesteld

Nadeel: moeilijker om de aandacht van het publiek te trekken of te houden aangezien heel wat mensen te pas en te onpas tijdens de performance of het optreden naar buiten trekken om te gaan roken

Nadeel: in het licht van het voorgaande wordt het allicht moeilijker om boekingen vast te krijgen, maar dat zal nog moeten blijken

Saldo: onbeslist, afhankelijk van hoe erg de betrokkenen zich aan sigarettenrook storen

Voor muzikanten en andere performers die zelf roken:

Voordeel: geen

Nadeel: het wordt moeilijker om de aandacht van het publiek te trekken of te houden (cfr. hierboven)

Nadeel: het wordt moeilijker zelf een hele set neer te zetten zonder de neiging te krijgen een rookpauze in te lassen, wat de concentratie of de kwaliteit van de performance in bepaalde gevallen niet ten goede zal komen

Nadeel: het aantal boekingen zou kunnen dalen (cfr. hierboven) maar dit kan nu nog niet worden bewezen en is afhankelijk van de mate waarin de algemene omzet van de horeca daalt

Nadeel: de sfeer tijdens concerten of performances zal niet meer dezelfde zijn, zeker niet voor personen of groepen die op een of andere manier trachten een rebels imago uit te bouwen maar niet eens een sigaret mogen opsteken terwijl ze hun rebelse teksten naar voren brengen

Saldo: negatief

Voor de toeristische sector:

Voordeel: de wetgeving wordt in ons land gelijkgeschakeld met die in de buurlanden, wat voor duidelijkheid zorgt

Nadeel: ons land verliest er weer een verkoopsargument bij, want potentiële toeristen blijven niet weg omdat ze niet roken en er in cafés wel mag worden gerookt, maar blijven wel weg omdat ze zelf roken en in cafés niet mag worden gerookt

Saldo: negatief

Voor de organisatoren van stadsfestivals en vergelijkbare grootschalige evenementen:

Voordeel: geen

Nadeel: minder bezoekers en in het bijzonder minder mensen die na een evenement nog wel willen blijven hangen om na te praten, wat in de praktijk meestal betekent een pint pakken en over vanalles praten dat niets met het evenement in kwestie te maken heeft

Saldo: negatief

Voor de leefbaarheid van onze steden en gemeenten:

Voordeel: een gedeelte van de niet-rokers krijgt eindelijk wat het wil

Nadeel: de verzuring en verbittering zullen nog toenemen, zeker als het horecabezoek significant afneemt en de straten ’s avonds nog leger worden en de mensen nog meer thuis zitten te vereenzamen

Voor de democratie als systeem van politieke besluitvorming:

Voordeel: het verbod komt op een wettelijke wijze tot stand, voor zover deze evidentie als een voordeel moet worden beschouwd

Nadeel: de meedogenloze dictatuur van de hypercorrecte meerderheid verdringt de belangen en wensen van een minderheid. In feite zou niet zo zeer de mening van alle burgers maar de mening van de mensen die geregeld de horeca bezoeken of in de horeca werken een doorslaggevend effect moeten hebben. Of anders zullen we in de toekomst eens een referendum over de Oosterweelverbinding in Kortrijk of in Nijvel houden, zonder ook maar één Antwerpenaar stemrecht te verlenen.

Saldo: formeel positief, maar eigenlijk negatief voor de interne cohesie van onze samenleving

Hoewel deze bijdrage al vrij omvangrijk is, is hiermee natuurlijk het laatste nog niet gezegd. Men mag zich dan ook aan een deel 3 en een deel 4 verwachten. Ik wil gerust toegeven dat ik vanuit een op voorhand bepaald standpunt vertrek, maar ik daag tegelijkertijd wel iedereen uit om de hierboven vermelde voor- en nadelen en de bijbehorende argumenten te weerleggen.

28-01-2010 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix