Route:
Macroom, (Candromey, Cill na Martra)
Bantry Glengariff
Tegen 9 u deze morgen uitgenodigd voor ontbijt. Lekkere
warme pap en spek met eieren, perfect om dit avontuur energiek te ondersteunen.
Tegen 10 u was ik vertrekkensklaar en heb ik samen met John eerst nog even naar
mijn Camio gekeken. Hij sleutelde even aan mijn cilinders en zei me dat er drie
mogelijkheden waren waaraan het defect te wijten is. Één ervan is dat de
starter kapot is maar dat bleek hij al meteen uit te sluiten, de andere twee
hebben met de cilinders te maken. Één van de twee problemen is in een goed uur
te maken het andere zou een dure grap worden. Hij stelde me voor om sowieso te
kijken en het te maken indien mogelijk.
Here we go, well packet, de regen als gezel.Eindbestemming was Glengariff waar ik na een
galerie bezoek aan de eigenaar vroeg of ik op zijn eigendom mocht tentelieren,
No problem, enywhere jou want, if jou need something just ask. De
vriendelijkheid hier werk aanstekelijk, echt waar. De Ieren zijn hier in het
Zuiden nog vriendelijker en vooral relaxter.
Bij mijn aankomst begon Mary meteen iets te maken voor te
eten. Ik kreeg een plaats naast hun camper in een van de vele hangars die hun
hoeve rijk is. Vandaag heb ik me voornamelijk bezig gehouden met het
voorbereiden van de fiets. Ik denk een beetjeteveel mee te hebben maar zo kan ik zien in hoeverre mijn fiets en mijn
benen in staat zijn om dit gewicht telkens naar zijn doel te loodsen. Good to
know voor de rest van mijn trip.
Tegen de middag de plaatselijke camping opgezocht waar ik de
Camio eens grondig onder handen zal nemen. In de namiddag aan de kant van de
rivier in een hotel aan mijn blog gewerkt. Ik ben daarnet een vrouw
tegengekomen op de Camping en vertelde haar over mijn reis en verdere plannen.
Ze woont met haar man tussen Killarney en Cork in het dorpje Macroom. Blijkt dat
de man zelfstandig garagist isdie voornamelijk motorhomes repareert. Hm kan
nog van pas komen.Ze stelden me voor,
moest ik niets horen uit Cork, mijn Camio daar achter te laten achter slot en
grendel.We shall see
Deze morgen heb ik samen met Pola nog een grot bezocht in
Doolin waarin The Great Stalactite of Doolin hangt. We waren er de enige op
de tour van 12u en we kregen hier na een korte uitleg de trots van de grot te
zien. De gids bouwde de spanning nog wat op door het licht uit te laten en deze
pas als we in positie stonden te laten branden. Wat we te zien kregen was een Stalactiet
van 7m30cm. Niet normaal wat een indruk dat geeft, echt indrukwekkend. Volgens
hun is dit de langst hangende stalactiet in de wereld. Deze beweringen moeten
natuurlijk met een korrel zout genomen worden. De Ieren beweren bijvoorbeeld
ook dat zij reeds 1000 jaar voor Colombus Amerika hebben ontdekt wat natuurlijk
mogelijk maar ja de korrel. Hebben wij als Belgen zo geen beweringen die ik
hier kan verkondigen, hetkleine België
ontdekte als eerst Amerika,
Tegen de middag ben ik verder getrokken naar het Zuiden. Mijn
1ste halte was Killmury waar Crauggaunowen is gelegen. Dit is een
project dat de Living Past wordt genoemd. Hier kon ik als wandelend de bronstijd en de Keltische cultuur
herbeleven. De hevige regen zal wel bij die tijd passen medunkt.
Van daaruit ben ik naar Fermoy gereden waar de Rivier Blackwater
doorstroomt. Ik ben nu op zon 30 kilometer van Cork,waar ik morgen een dagje rust neem en zal
proberen af te spreken met de mensen in Cork.
Me, Pola and the Stalactite
Prachtig gedrappeerd, dit vertegenwoordigd het geduldige werk van de natuur Traditioneel spinnen van Wol. Kdacht eerst dat het goed gesculpteerde poppen waren tot ze plots bewogen. De Belgen natuurlijk
Its raining rain haleloeiaaa, miljaar. Tegen de middag, na
een uitgebreid ontbijt, naar de Cliffs of Moher vertrokken. Daar aangekomen
bleken ze 8 euro te vragen voor parking alleen al dus besloten we op zoek te
gaan naar een backstage ingang. Enkele kilometers verder, op het einde van een
landweg, stonden er overal borden met o.a. no tresspassing, private property. Even
getwijfeld maar als er een ouder Australisch koppel aankwam die ook niet te
vinden waren voor het betalen van dit stuk natuur waren we niet meer te stoppen
en oh jeh we did something illegal. De Cliffs of Moher zijn door hun hoogte van
200 meter
enafstand van 8 kilometer echt de
moeite waard om te bezoeken. Op de plek waar we naar de Cliffs zijn gewandeld
stond een toren die me deed denken aan een van de scenes van Lord of de Rings. De
kliffen zijn niet alleen een trekpleister voor horden toeristen maar ook
ontelbare vogels die her en der hun nestjes bouwen. Gelukkig waren er waar wij
de Cliffs of Moher bewandelde geen enkele toerist te besmeuren. Ik dacht
vandaag verder naar Cork te trekken maar besloot om de dag verder door de
brengen in Doolin en er vanavond naar
een plaatselijke bar met typische Ierse live muziek te gaan. Toen we er
savonds aankwamen was de barvrouw van in de namiddag omgetoverd tot zangeres geflankeerd
door twee plaatselijke muzikanten. Zingen dat die kon, echt te zalige stem.
Vanavond slaap ik terug in de Camio maar eerst ons Pola afzetten aan de Hostel
zon twee kilometer verderop. Voor we vertrokken vroeg ze aan een local of het veilig is om
alleen in het donker naar de Hostel te wandelen. Die haalt daar zijn strafste
verhalen boven dus bibi even op en af.Eeuwige dankbaarheid krijg je hiervoor terug, zodus always with
pleasure.
Cliffs of Moher Victoria Siempre Still trying Typische Ierse volksmuziek in een typische Ierse bar, meer heeft een man niet nodig om gelukkig te zijn Mezelf nog eens een Hostel gegund om de kaas tussen mijn tenen te raspen
Deze morgen doe ik mijn voordeur open, stapt er plots een
meisje op me af en vraagt me waar het
kasteel is van Clifden. Ze is er al meer als een uur hopeloos naar op zoek. Ik
dacht het gisteren gezien te hebben tijdens het afdalen naar dit haventje en
stelde haar voor samen te gaan zoeken na mijn ontbijt. Pola Sofia Schiavone is
een jonge Argentijnse die aan het rondreizen is in europa na enkele maanden te
hebben gewerkt in Amerika. Ze neemt een sabbatjaar om nadien haar studies af te
maken in Literatuur. Clifden Castle is een neogotsiche kasteelruïne van John
dArcy en lag vlak waar men Camio geparkeerd was. Pola heeft een duidelijk een
sterke liefde voor schapen want tekens ze een zag zei look luke cheap en dit
zou ze blijven doen. Ze beleeft de dingen alsof ze ze telkens weer voor de
eerste keer beleeft. Tof gezelschap. Ze verbleef in een Hostel in Clifden. Ze
was ook van plan om naar het Zuiden te trekken om daar tegen het einde van de
week de vlieger naar Londen te nemen en van daaruit terug naar Argentinië. Ze
leidde me rond in de stad Galway en we kuierden hier wat rond in de namiddag.
Het weer was weer aan het weren en tegen we tegen de avond vertrokken, was er
een grote scheur in het dak van de wereld en regende het pijpenstelen. We zijn
inkopen gaan doen voor ons het avondmaal. Het zal een groenten salade en een
fruitsalade worden, verry gezond. Tegen 9u zijn we pas aangekomen in Doolin,
een klein dorpje dichtbij de Cliffs of Moher. We hadden al geboekt in de
plaatselijke hostel waar we hongerig aan onze salades zijn begonnen. Mezelf een
opknapbeurt gegund: eelt bewerking, nagels knippen, scheren en een lange warme
douche, jawel zalig.
must be a reason why i am the king of my castle Bevreemdend In conversatie met een local een kalf met coole looks
We zijn deze morgen naar Achill Head gereden, wat het
uiterste punt is van het eiland. Hier ligt een strand met prachtige kliffen. We
zijn tot boven gewandeld om nog even te genieten van het landschap voor ik mijn
reis verder zet naar het Zuiden. Beneden gekomen zagen we hoe erg het strand er
eigenlijk bijlag. Afval overal, naast een vuilbak voor hondenpoep was er geen
andere te besmeuren en zodoende begon zich er een klein vuilnisbelt te vormen naast
deze overvolle strontbak. Elvira had het hier duidelijk moeilijk mee en ik
stelde haar voor dat we alles in vuilniszakken konden doen en ze afzetten aan
het toeristisch bureau van het eiland. Ze was hier meteen voor te vinden en we
vulden drie volle vuilniszakken. Bij het bureau aangekomen hebben we gevraagd
om de verantwoordelijke te spreken zodat we ons beklag konden doen. Ze was zeer
begripvol en ik en Avira gaan elk een brief schrijven naar de verantwoordelijke
voor dit soort van zaken en dan hopen dat ze er echt iets aan gaan doen. De
uitleg van het toeristische bureau klonk als volgt: hoe meer vuilbakken we
instaleren hoe meer afval. Afval zal er altijd zijn maar dan liever in de
vuilnisbak, liever dit dan het transformeren van een prachtig strand naar een
vuilnisbelt.
Kylemore Abbey is duidelijk ook ergens uit een sprookje
ontstaan. Ik kwam om het te bezoeken te laat aan dus moest ik me tevreden
stellen met een afstandshot die mijn ogen via mijn fototoestel vereeuwigde of is het omgekeerd. Mijn fototoestel
vereeuwigt wat mijn ogen ooit zo mooi vonden en zo krijgt een bepaald moment,
op een bepaalde plek een tijdloos karakter.
In de namiddag ben in Clifden aangekomen en ben ik er de
Skye Road afgereden die prachtige verzichten bood tijdens het rijden. Van
hieruit ben ik naar Clifden Bay gereden waar ik me geparkeerd heb in een kleine
haven. Hier ben ik een groep mensen tegengekomen die zeilen aan het instaleren waren op hun boten.
Het zou de eerste keer zijn dat ze dit jaar uitvaren. Het waren sport
zeilschepen en ze hebben hier de gehele avond staan oefenen in de lange baai. Ik
heb me een warm maal gemaakt en de gehele avond gelezen met een lekker briesje als
gezelschap.
Op de zotste plekken vind je schapen. Die beesten kunnen klimmen man. I still got it, oh jeah Onderweg, maar nu even niet Kylemore Abbey, dit spreekt mijn verbeelding wel aan. Doet me aan een film denken maar ik kom er niet op...
Dit was eeneen dikke drie uur rijden. Ik ben mezelf nog wat rantsoen gaan inslagen bij jawel den Aldi. Achill Island is het grootste eiland van Ierland en is net als Isle Skye bereikbaar met een brug. Hier ligt in Slievemore the deserted city zoals ze het hier noemen. Dit een klein dorpje dat tijdens de hongersnood helemaal verlaten is geweest. De mislukte aardappeloogst in 1845, 46 en 48 was het gevolg van een aardapelziekte en leidde tot verschrikkelijke hongersnood onder de Iersebevolking. Dit had als gevolg dat er meer dan een miljoen mensen stierven en tegen 1856 hadden meer dan 2,5 miljoen mensenhet land moeten verlaten. Deze crisis werd nog versterkt doordat de landeigenaren gewoon betaling van de huur bleven eisen. De grote hongersnood had versterkende gevolgen zoals massale emigratie. De overgebleven ruines hebben iets weg van een Ghost Town maar dit word dan weer helemaal ontkracht door de prachtige natuur en de achterliggende Slievemore Mountain. Hier ben ik Elvira tegengekomen. Een toffe Duitse vrouw met Mexicaanse Roots. Het klikte dus besloten we van de plek samen te verkennen. We zagen dat Slievemore mountain een goed uitzicht gaf over het gehele dorp dus besloten we deze berg te beklimmen. Het is frappant dat van het dal de top eigenlijk totaal niethoog leek en met deze gedachte begonnen we aan de klim. Ergens in de helft begon bij Elvira wat tegen te werken en heb ik de klim tot de top alleen verder gezet. Eens bovengekomen kreeg ik een prachtig panorama van het gehele eiland cadeau en de zee die het omringt. Bij het afdalen zag ik dat Elivira, zoals je van een schuifaf zou gaan, de berg aan het afglijden was, ik dacht even dat ze zichzelf verwond had. Ze vond dit de beste manier om de steile stukken af te dalen omdat haar wandelschoenen elke vorm van grip verloren had. Best wel grappig om te zien en ik kon het natuurlijk niet laten om hiervan een paar fotos te nemen. Nadien heeft ze me uitgenodigd om iets te eten in de Hostel waar ze verbleef. Ze heeft er een lekkere vegatarisch kurrie schotel ineengestoken waarvan ik tot vollens toe heb van genoten. Nadien zijn we in de plaatselijke pub, er zijn er maar 2, iets gaan drinken en tot int laat over onze reiservaringen gesproken.
slievemore: 'the abanded city' Een berg anders bekeken. Elvira found the solution to go down from a mountain. Sit down and glide. De top van Slievemore Mountain, de voet van de berg ligt aan de abanded city. Prachtig uitzicht over het gehele eiland. I needed schelter and gess what ja, dat vliegen, wie gaat er mij dat nu eindelijk eens leren Dit verkrijg je als de leeuw van Vlaanderen en een kangeroe een slippertje hebben gehad.
Belleek Pottery ligt in het dorpje Belleek dat juist op de
grens van de Republiek ligt. Deze parelmoerig aardewerk wordt Parisch porselein
genoemd en is wereldbefaamd. Ik kreeg hier het gehele proces voorgeschoteld van
mal tot afgewerkt product. Zulke bezoeken maakt de complexiteit van de
afgewerkte beelden beter verstaanbaar niettegenstaande dat het vakmanschap is
van het begin tot het einde.
Van hieruit ben ik naar Bondoran gereden en vanaf nu ben ik
officieel aangekomen in Europa, in de Republiek Ierland. Hier kan ik terug met
Euros betalen wat het eerlijk gezegd gemakkelijker maakt voor mijn budget beheer.
Bondoran is bekend om zijn surfstranden. Hier aangekomen heb ik een paar
jongeren gevraagd waar ik hiervoor het best aanbel. Na veel fucking in zijn
uitleg reed ik verder. Op mijn weg naar het strand word ik benaderd door een
auto waarvan er een man uitstapt en naar mij komt met de melding dat ze undercover
agenten zijn en dat ze mij en mijn Camio willen fouilleren naar drugs. Die
jongeren die ik de weg vroeg bleken niet vreemd te zijn bij de politie en deze
agenten dachten dat er een soort van deal had plaatsgevonden. Hij fouilleerde
me en schudde me een beetje door elkaar om te zien of er ergens iets zou
uitvallen, best wel grappig. Ik kon al snel duidelijk maken dat ik slechts de
weg vroeg en dat ik hier ben voor te surfen en niets anders. Bleken nog wel ok
cops te zijn en ze hebben me de keuzes die ik had voor te surfen deskundig
uiteengezet.
Ik ben dan naar een surfwinkel geweest in Bondoran village
waar ik polste naar mijn opties voor lessen en het was daar meteen gebakken. Na
een wetsuite te hebben aangetrokken heb ik met mijn persoonlijke instructeur
naar het strand getrokken. Voor 3O euro kreeg ik 2u lessen met al het materiaal
in begrepen, good price mister. Owen, de instructeur, heeft me de basis
uitgeleld vooraleer we de zee ingingen. Het eerste doel was op de surfplank
liggen en zo met de rug naar de golf beginnen peddelen als deze op 10 meter afstand nadert en
eens de golf me te pakken heeft, met de golf proberen mee te peddelen. Dit was
al niet zo vanzelfsprekend maar het lukte medunkt redelijk snel. Dan deel 2
terug uitgelegd gekregen op het strand. Dit is het vervolg op het eerste en nu
komt het rechtstaan erbij. Op het strand lukte me dat maar eens terug in de zee
oleole. Het zal wel aan de eerste keer liggen veronderstel ik maar dat liep toch
niet echt van een leien dak. Het is een opeenvolging van enkele bewegingen en
als er één niet goed van word uitgevoerd komt er van dat rechtstaan niet veel
in huis. Het is me dan uiteindelijk halvelings gelukt en de sensatie om als
rechtstaand een golf te berijden is ongelooflijk zalig. De krachten van de
natuur, een welgevormde plank en de nodige techniek en weg ben je. De bedoeling
was dat ik de dag nadien smorgens terug een les zou nemen en ik was met hen
overeengekomen dat ik de plank dan de rest van de dag kon verder gebruiken for
the same price. Maar toen ik me de volgende dag melde bleek de zee dicht te
zijn. Met name no waves
today damned. Changing plans. Ik heb men surfvliesje verloren en de
microbe te pakken.
Belleek
Waves, here i come Look mama, without hands Hawai Style without the Hawai part, but still
Als deze stad een belletje doet rinkelen is het omdat in
1987 hier elf mensen stierven tengevolge van een bomaanslag door de IRA. Ik heb
Enniskillen uitgekozen omwille van zijn centrale ligging ten opzichte van de
Lower Loogh Erne en de Upper Lough Erne. Het weer is naar de zonnige kant en
heb besloten de dag vroeg te starten en de streek te verkennen met de fiets. Ik
heb mijn Camio op de veiligste parking tot nog toe gestationeerd. Cameras
houden alles nauwlettend in het oog en aan de overkant ligt het politiebureau.
Ik ben rond Upper Lough Erne gefietst en Castle Coole en Florence Court
bezocht. Dit kasteel en Palladiaans landhuis zijn beide gebouwd rond de 18de
eeuw en zijn dan ook zeer gelijkend in hun stijl. De binnenkant was
voornamelijk te karakteriseren door het prachtige en gedetailleerd versierd
plaasterwerk. Ik bentegen de avond in
een plaatselijke pub een lekkere vettige Fish en Chips gaan eten. Ik kwam de
taxichauffeur tegen die me de parking gisteren avond aanraadde en die gaf me
bij het uitleggen van mijn geplande traject nog enkele tips.
Castle Coole in Enniskillen Florence Court Best bewakende parking tot nog toe. De bank achter me en de flikken voor me
On the road
again. De Camio doet het weer na een beetje tegenstribbelen natuurlijk. Vanaf
nu is het de bedoeling dat ik naar het Zuiden van de Republiek Ierland reis
zodat ik ongeveer binnen een week aankom in Cork. Hier zou ik veilig mijn auto
kunnen achterlaten bij kennissen van de ouders van Sofie. Zodat ik de gehele Zuid-West
Kust kan aandoen voor een dikke week zonder de auto. Ofwel doe ik het met de
fiets ofwel met de backpack, we zullen wel zien.
Onderweg ben ik naar Hezlett House gereden wat een van de
oudste huizen is van Noord-Ierland. Het huis zelf dateert van 1690 en is onder
de hoedde van National Trust die het in zijn traditionele staat probeert te
houden. Een tof weetje is dat het rieten dak vroeger op sommige plaatsen tot 2 meter dik was. Dit kan in
totaal gewicht vergeleken worden met 5 schoolbussen dat op de houten structuur
van het huis rusten. Dit zijn zaken dat National trust heeft moeten aanpassen
om het voortbestaan van dit stukje Ierse geschiedenis te garanderen voor de
toekomst.
Hezlett House Mussenden temple and Downhill. Als je de Vandalen laat doen... Gespleten Persoonlijkheid
Mijn Camio staat op een paar meter van de Atlantische oceaan
in een klein haventje. Lekker afgelegen en totaal niet toeristisch. Goede
uitvalsbasis voor een paar dagen de Causeway Coast Route te verkennen met de
fiets.
Portballintrae is een klein dorpje die ik als uitvalsbasis heb gekozen om de Coastal Route te doen. Ik mocht er in het haventje van de Portballintrae Boat Club staan. Ik ging er elke avond a pint drinken en al snel kende iedereen me. De mensen waren er zeer vriendelijk en behulpzaam. Zo mocht ik hun keuken gebruiken en hun kennis van het Noorden uitvragen. Causeway Coastal Route, deze route loopt langst de gehele Noordkust van Noord-Ierland Me the little giant and the Giant's Causeway Giant's Causeway from a distance Touwbrug in Carrick-A-Ride
Carrick_O-Rede betekent in Gaelic de rots in de weg. Reeds
350 jaar hebben plaatselijke vissers
deze brug van 30 meter gespannen en dit
op een hoogte van 20 meter.
Dit was omdat verderop
een ideale plaats was om de emigrerende zalm te vangen.
Dunluce Castle Onder het kasteel bevind zich een geheime vluchtweg. Van hieruit kon er met een kleine boot via de zee gevlucht worden naar Schotland White Rocks, dit zijn witte kalkrotsen, waar de zee als een beeldhouwer dagelijks zijn kracht op loslaat. Dit maakt deze rotsen tot prachtige vormen.
Vandaag is Ierland aan de beurt. Sinds een paar dagen begint
de Camio het moeilijk te hebben bij het starten. Gisteren viel hij tot 3 keer
stil bij de eerste meters niettegenstaande dat hij daarna zijn weg vind om vlot
verder te rijden. Dus tot gisteren was het na een goede kilometer, eens hij
warm kreeg, dik in orde. Toen ik deze morgen vertrok bleef dit aanhouden en
kreeg hij niet zijn volle vermogen bij het schakelen en ben ik na 20 km gestopt. Misschien nog
maar eens erbij zeggen dat ik op 3 cilinders rij. Bij het stoppen dacht ik dat
mijn reis met de Camio afgelopen was. De reis is dan zeker niet in zijn geheel
afgelopen, maar toch even paniek. Even naar ons vader gebeld omdat ik bij op
zijn Europ Assistence ben aangesloten. Hij zei me ze even te bellen. Hetkomt erop neer dat bij panne ik gerepatrieerd
word naar een garage en dat ze daar berekenen hoeveel tijd dat de reparatie in
beslag zal nemen. Alleen als het langer als 5 dagen duurt word hij helemaal
gerepatrieerd tot België. Ze zei me dat als het een probleem is met de motor er
al snel een week gerekend word dus met mijn cilinder probleem zal ik
waarschijnlijk geen problemen ondervinden om in aanmerking te komen. Ik wou dit
voor mezelf even uitklaren voor ik de boot naar Ierland nam. Soit.
Na het herstarten was het probleem van de baan en ik terug
op de baan. Ik ben naar de haven Van Cairnryan gereden waar ik om 3u de boot heb
genomen naar Carne. Daar aangekomen om 4u heb ik proviand ingeslagen en ben ik
via de Coast Road gereden naar Bushmills waar ik redelijk centraalhet Noorden kan verkennen zonder de Camio de
gebruiken. Dit zal dan ook terug de manier van reizen worden.
Sinds enkele dagen ben ik terug naar het Zuiden aan het
afzakken waar ik maandag in Stanraer de boot zal nemen naar Ierland. Tegen 8 u
was ik vertrekkenklaar om via Glen Coe naar Loch Lommond af te reizen. Loch
Lommond ligt dichtbij Sterling en omdat Katie een boek was vergeten in mijn
Camio en ze een weekend vrij had hebben we afgesproken om nog samen iets
avontuurlijks te ondernemen. We zijn naar Loch Lommond getrokken. Dit is gelegen
in een prachtig Nationaal Park. Deze Loch is in oppervlakte het grootste van Groot-Brittannië.
Loch Ness is kleiner maar bevat meer water dan alle Lochs samen omdat het op
bepaalde plaatsen tot 250
meter diep is.
Tegen 13u zijn we in het park aangekomen en hebben we Ben
Lommond beklommen. Nadien gekampeerd in een zeer toffe, maar dure camping, het
is hier weer Bankweekend en dan stijgen de prijzen hier als gewelste. De Camio
stond vlak naast de Loch dus we hadden niet te klagen.
-Loch Lommond Sterling
De dag nadien hebben we niet al te veel gedaan met dat het
weer eens een zeer wisselvallige dag was. Het klaarde tegen de middag op en dan
zijn we een uur gaan pedellen. Nog een stuk rond het meer gewandeld en terug
koers gezet richting Sterling. Ze had met iemand afgesproken om een presentatie
af te werken voor een studie waaraan ze bezig is. Ik ben nog even naar het Wallace
Monument gereden en mijn planningen voor de komende dagen in Ierland een beetje
voorbereid. Nadien in die lekkere Italiaan nog samen iets gaan eten en een
ontspannend filmke gezien. Vanaf dan zijn onze wegen weer gesplitst. Deze keer
was het een moeilijker afscheid dan verleden keer. Deze vrouw is een goede
vriendin voor het leven geworden.
Ben Lommond gezien vanaf het Wallace Monument.
Ps. This
was the quote witch i was talking jou about.
Nadat deze nacht de regen
uitgebreid mijn Camio heeft gewast heeft het deze dag onophoudelijk geregend.
Maxime en Elise waren al niet meer zo gemotiveerd om de Ben Nevis te beklimmen.
Zelf na een koffie in de tent waren ze nog steeds niet overtuigd. Ik heb me
vervolgens ingepakt met al de thermische kledij die ik maar kon vinden en als finishing
touch een impermeabele eindlaag. Naar het startpunt heb ik nog enkel
voorzorgsmaatregelen meegedeeld gekregen. Daar kreeg ik te horen dat op een dag
als vandaag het zeer moeilijk is om helemaal boven te geraken. Eens op een
bepaalde hoogte kom je in de wolken, mist, sneeuw te recht waardoor je zeer
snel kan gedesoriënteerd geraken en fout kan lopen. Om zijn raadgevingen te
staven liet hij me nog enkele fotos zien die een tijdje gelden waren genomen
van een groep mensen die door de hevige mist niet gezien hadden dat ze over
sneeuw aan het wandelen met enkele de leegte van een paar honderd meter eronder.
Je kan Ben Nevis op verschillende
manieren beklimmen. Het pad van beneden tot aan de top is zon 8 kilometer lang. Je
kan bvb. ook door middel van een kabellift het eerste moeilijke stuk ontwijken.
Dit 1ste stuk kan het best vergeleken worden met een paar kilometer
trappen oplopen. Deze trappen zijn her en der uit de berg gehouwd om zo een pad
te vormen. Na dit gedeelte was het pad niet echt meer zichtbaar en was de mist
sterk aan het opkomen. Het enige erkenpunt vanaf dan waren kleine pilaren van ongeveer
een meter hoog die opgebouwd zijn uit kleine stenen. Eens boven in de sneeuw is
de temperatuur snel gedaald. Mijn handschoenen was het enige gedeelte dat niet
impermeabel was en door de zware regenbuien waren deze kletsnat. Door koude
handen kreeg mijn gehele lichaam het plots koud. Dus eens boven, snel een paar
fotos genomen en in een snel tempo afgedaald om zo terug in warme atmosferen
terecht te komen. Brrr. Bij de afdaling zag ik pas hoeveel ik eigenlijk
geklommen had. Echt genieten.
Na een goede douche samen met de
opgevers iets gegeten en hun verse fles whisky, Glen Nevis, gekraakt en een
kleine fles Glenfiddich uit mijn persoonlijke bar. Dit was puur uit noodzaak
natuurlijk, om ons warm te houden. Good one.
Enige echte herkenningspunt op weg naar de top Bijna aan de top van Ben Nevis, tot hier gaat alles goed, het is niet de val die telt maar de landing De top van Ben Nevis ligt bijna het gehele jaar door in de wolken en in de sneeuw De sneeuw in vloeibare vorm kronkelt zijn weg naar beneden Een gezellig etentje met een tof Frans koppel, Maxime et Elise
Tegen negen uur naar Kylerhea om een kleine veerboot te
nemen naar Glenelg. Daar aangekomen bleek er niet echt een boot te zijn. Er
stond op een plakkaat geschreven dat deze pas in de zomer vaarde. Ik heb eens
naar de overkant geschreeuwd met een onverwachte respons uit een veld achter me
met de boodschap dat tegen 10 u de eerste veerboot zal aankomen. OKIDO. Deze
boot wasredelijk klein en
voorhistorisch. Er konden bij elke oversteek slechts 6 autos mee.
Aan de overkant ben ik naar een klein dorpje, Corran, gereden.
Volgens een passante kennis was de weg naar het dorpje prachtig en door zijn afgelegenheid
weinig toeristisch. Vanaf vandaag is het weer omgeslagen en volgen de
regenbuien elkaar systematisch op. Ik heb tot nog toe niet te klagen en zo heb
ik de kans om Schotland iets dramatischer mee te maken. In Corran aangekomen
heb ik dit kleine dorpje bezocht waar er een klein schamel theehutje staat met
2 elanden als bewaker. De 70 jaar oude uitbaatster, een schat van een vrouw,
geeft deze dieren eten waardoor ze sindsdien rond het dorp blijven hangen.
Het volgende doel was Fort William. De weg daarheen was
prachtig en op vele momenten had ik meerdere paren ogen nodig om al die pracht
te kunnen opnemen. Ik heb een camping gevonden aan de voet van Ben Nevis. Deze
berg die ik morgen wil beklimmen is met zijn 1344 meter, de hoogste
berg van Groot-Brittannië.
Mezelf een uitgebreid maal geprepareerd en verder aan mijn
wandelstok gewerkt. Die avond een Frans koppel leren kennen, Maxime en Elise. Ze
dachten morgen ook de berg te beklimmen dus spraken we af elkaar morgen te wekken
om 7u.
Boot komt zo, i hope Kleine overtocht in een klein oude veerboot, max 6 auto's Corran, 'The end' Gezellig theehutje in the middle of nowhere Still Christmas in Schotland Me and a brother of mine
Carbost: Talisker Distillery. Dit is de enige
distilleerderij van het eiland. Hier ben ik voor het eerst sinds 3 weken reizen
eens rasechte Belgen tegengekomen, 4 motorhelden.
-Carbost - Dunvegan
Neist Point Lighthouse is een moeilijk te bereiken plek via
Steep bergpassen, zeer afgelegen voor de buitenwereld. Bij aankomst op de
parking was het uitzicht prachtig. Er was verder niet meteen iets te zien. Er
liep een pad vanaf de parking,een steile
berg af en daar verborgen achter een berg, enkel zichtbaar vanaf de zee, echt
machtige locatie om daar te wonen. Tijdens een gesprek met 2 dakwerkers die hun
materiaal aan het terugbrengen waren via een kabellift vertelden me dat het
complex rond de vuurtoren in staat van ontbinding is en dat het aan zijn lot
word overgelaten, Spijtig. Ik voelde mij bij deze plek, naast verwonderd, een
stuk drol, vliegen dat daar waren, niet normaal. Na de wandeling de inhoud van
mijn gasfles tot het einde geused om mijn pataten met champinions, ajuinen, paprikas
en scampis goed gaar te krijgen. Tarten tarten en gaar.
Mijn volgende dag op het eiland heb ik zowat de gehele toer
gedaan. In een paar dorpen gestopt en vele lokale galerieën en winkels bezocht
waar kunstenaars hun werk tentoonstellen en verkopen. Ik ben uiteindelijk in de
namiddag in een klein dorpje Elgol terechtgekomen. Hier is Duncan House gelegen
waar Garth Duncan, Meester goudsmid, zijn huis, atelier en expositieruimte
heeft. Hij geeft hier in zijn galerie de kans aan kunstenaars hun kunst tentoon
te stellen. Onder deze kunstenaars zat een boekbinder, een dolkenmaker, enz.
Dit soort kunst komt hier echt goed tot zijn recht.
Garth Duncan heeft me even zijn atelier laten bezichtigen en
zijn project waar hij voor het moment aan bezig is. Het is een wandelstok
gemaakt uit zwarte eik van een paar duizend jaar oud, met ingewerkte zilver,
een kristallen bal, een zeer verfijnd en adembenemend kunstwerk. Ik heb er een
ring gekocht die me vanaf het begin aansprak. Een cadeau aan jezelf geven is
eigenlijk nog leuker dan aan iemand anders. Alstublieft Luk. Dank u Luk. Nu
voel ik me verplicht om een cadeau terug te kopen en zo houd mijn gespleten
persoonlijkheid de plaatselijke economie draaiende.
Er is nog plaats in de Camio, laden die handel Garth Duncan, Master Goldsmith, a magnificent artist Neist Point Lighthouse, prachtig verborgen, enkel direct zichtbaar via de zee One step at a time Het mooie dorpje Portree met zijn nog mooiere kleurijke haven De zee een beetje bijvullen De enige manier om die afgelegen gebied te bevoorraden is via een kabelift
2-daagse rond Loch-Ness fietsen met een overnachting in
Inverness
De 1ste dag tegen 10 u vertrokken, de fiets goed
gepakt, met als doel tegen de namiddag aan te komen in Inverness. Inverness is
de jongste stad van Schotland en word gezien als de hoofdstad van het Noorden.
Het 1ste uur fietsen was zeer steep. Mezelf constant aanmoedigend
het ik deze opeenvolging van steile bergen kunnen overwinnen, ze hadden me
ervoor gewaarschuwd. Wetende dat dit maar een paar kilometer was van mijn
traject van 60 km
ben ik vanaf dan voorzichtig omgesprongen met mijn krachten. Na 4u bergop en af
ben ik heelhuids in Inverness aangekomen. Hoewel het de hoofdstad is van Het
Noorden heeft het meer de sfeer van een dorp.
Ik ben even langst het Inverness Castle, een Victoriaans
gebouw met rode zandsteen, gereden en het Inverness Museum and art Gallerydie
een vaste en wisselende exposities heeft. Dit vooraleer ik op zoek ben gegaan
naar een Hostel. Er was in de Art Gallery een tijdelijke tentoonstelling van
Robert Mapplethorpe. Deze tentoonstelling heeft vooral de focus gelegd op zijn
portretten die hij maakte. Er waren naast een paar zelfportretten ook
portretten van zeer invloedbare kunstenaars, schrijvers en muzikanten van zijn
tijd zoals bvb. Andy Warhol, Truman Capote en Patti Smith. Na de sluiting ben
ik naar een redelijk moderne hostel gereden waar ik na het inchecken niet kon
wachten om eindelijk nog eens een lange verdiende douche te nemen. Genieten
genieten genieten. Ik heb na lang twijfelen de schaar eens door mijn baard
gehaald, het was nodig. Mijn kamergenoten waren oudere mannen die bij een fietsclub
behoorden en die dagelijks zon 60
a80
miles in de benen hebben. Die mannen rijden dan ook met
hypermoderne racefietsen waar mijn mountainbikeniet tegenop kan. Ik heb nog iets lekkers gekookt en mijn boek heeft me
in slaap gewiegd.
Dag 2: Die mannen waren vroeg uit de veren en ik ben ze
gevolgd in hun vogeltijd. Alles terug in de fietszakken proppen en deze
achtergelaten in één van de lokkers van de hal van de hostel, zodat ik de stad
nog even verder kon verkennen voor mijn vertrek. Ik ben een lekker Schots
ontbijt gaan eten en door de stad gefietst richting zee om te zien waar Loch
Ness via een smaller riviertje in de zee verdwijnt. Tegen 11u mijn tocht ingang
getrokken richting Fort Augustus maar nu langst de andere kant van Loch Ness. In
Inverness nog even getwijfeld om een American Football met amateuristisch gehalte bij
te wonen maar heb hiervoor gepast. Bleek dat ze nog een uur moesten warmdraaien
en ik was net ook aan het warmdraaien dus of i went. Tegen 1 u ben ik gestopt aan het Loch Ness Centrum.
In dit gebouw was er een multimedia tentoonstelling over Nessy en de verhalen,
Mythes die in de wijde wereld bekend zijn. Deze tentoonstelling was zeer wetenschappelijk
onderbouwt en wat ik te zien kreeg waren
telkens wetenschappelijke verklaringen voor de fotos en de getuigenissen van
de mensen die het Monster of Loch Ness ooit gezien hadden .
Grappig is te weten dat een straat verder een
gelijkendetentoonstelling loopt maar
dan the other way around, met als sub we believe in de story of Loch Ness
and his Monster
Van hieruit ben ik verder gefietst naar Urquhart Castle. Dit
kasteel is qua ligging alleen al prachtig. Het licht gesitueerd vlak naastde Loch zo ongeveer in het midden van zijn
lengte. Ik heb hier nog een paar jongeren tegengekomen die herkende van de Hostel,
die ook een toer rond europa doen maar dan meer met focus op het zuiden. De mannen
kwamen van Brazilië, ja, die zouden sterven van de koude in het Noorden. De
laatste kilometers waren de langste en mijn knie heeft de tocht zonder teveel
problemen overleeft. Morgen gun ik mezelf een rustdag en ga men blog nog een
beetje verder bekladden met mijn dagelijkse belevenissen. Daarnet gevraagd aan
Chris en Felicity of het mogelijk is mijne vuile was om te toveren tot verse,
no problem. Enige doel is eindelijk mijn boek, on the road, uitlezen.
Verkenning van het idyllisch dorpje Fort Augustus. Mijn
planning opgesteld voor de komende dagen. Vandaag heb ik een wandeltocht van
zon ten miles gedaan om en langs Loch Ness. Een zalige wandeling door bossen
en bergen. Ik ben der nog maar eens in geslaagd verkeerd te lopen maar dit
brachtde avonturier weer in me boven en
ik had alle tijd van de wereld dus no worries ai. Na een drie uur wandelen een paar plaatselijke Crafts Shops bezocht
waaronder een glasblazer en een winkeltje waar je een complete set van
traditionele schotse klederdracht kon kopen. Morgenvroeg zal ik gepakt naar
Inverness fietsen en daar een nacht verblijven in een jeugdhostel. De dag erna
de stad verkennen en in de vroege namiddag terugfietsen naar Fort Augustus.
Deze morgen ben ik gewekt geweest door Karen om 9u. Ik heb
een Camio & Breakfeast gekregen, bestaande uit een lekker Engels ontbijt
met een verse koffie en dit allemaal geserveerd in de Camio, een soort van dejeuner
au lit, zalig.
Ik heb de Camio nog eens grondig onder handen genomen en
beslist om de boot niet verder mee te nemen op reis, hij is veel te zwaar en
neemt te veel plaats in. De boot heeft een nieuwe eigenaar nu. Karen heeft een
redelijk grote vijver en wil het wel proberen om hem te maken en anders
container. Een dikke merci en voor ik ging gaf ze me nog een adres mee van een
koppel waarmee ze goed bevriend is en die in Fort Augustus aan Loch Ness in een
Old Convent wonen wat vroeger een klein oud nonnen klooster was. Ze zei dat
deze mensen me met dezelfde vriendelijkheid en gastvrijheid zouden ontvangen.
Ik ben van Dufftown naar Aldesier gereden, zo een 100 km naar het Westen. In
dit dorp licht Fort George en ligt pal aan de zee. Op deze plaats zijn er
normaal rond dit seizoen dolfijnen te spotten maar me aint seen nothing. Van
Fort George ben ik naar Culloden gereden. Hier heeft, op 16 april 1746, de
laatste battle of Culloden plaatsgevonden dat is uitgevochten op Engels
grondgebied. Het feitelijke gevecht duurde slechts een uur en het dodental lag
rond de 1200. Dat moet daar een zeer bloederige confrontatie geweest zijn. Ze
hadden op deze site juist een nieuw museum geopend. Nadien kon er gewandeld
worden op the battlefield.
Tegen 6u ben ik daar vertokken en koers gezet richting Fort
augustus, Loch ness. Fort Augustus is een klein dorpje aan de onderkant van
Loch Ness en is vooral een kalm dorpje. Ik kan van hieruit fietsen naar
Inverness dat zon 60 km
verwijderd is en naar Fort William.
Ik heb tegen 20u, na een paar buren te hebben lastig
gevallen, uiteindelijk de mensen gevonden waarover Karen me had gesproken.
Chris en Felicity zijn sinds 20 jaar een koppel en wonen in een prachtig
historisch gebouw dat ze systematisch aan het renoveren zijn. Felicity heeft
lang geleden nog onder Karen gewerkt toen ze nog uitbater was van een hotel in Engeland
en zijn sindsdien goede vrienden gebleven. Ik heb een plaats toegewezen
gekregen en voel me hier goed op mijn gemak. Hier recht tegenover is er een
Car/Caravan Park waar ze 7,50
pond vragen voor een nacht te kamperen so Lucky me
nietwaar.
Roadtrip around europe
