Dag twaalf, 19 April 2009

Route: - Stirling

Vandaag ben ik Sterling Castle gaan bezoeken. Dit is een enorm complex van oude gebouwen, omringd door een hoge muur en gelegen op een nog hogere berg in het centrum van Sterling. Ik had hier de mogelijkheid om een gids te volgen. In Engeland vond ik het soms al wat moeilijk om alles te verstaan maar kon gemakkelijk een verstaanbaar geheel vormen en zeker als de persoon waarmee ik praatte  zijn best deed om ‘proper English’ te spreken. De gratis gids deed dit dus niet en heb ik hier uiteindelijk niet veel aangehad wat ik verstond er geen bal van. Het mooiste aan dit kasteel is zijn enorme feestzaal, The Great Hall’, deze gemaakt was om elke gast te imponeren en te overwelmen met rijkdom en luxe. Deze hal heeft  prachtige houten gewelven die opgebouwd zijn uit enkel pen en gat verbindingen, gewoonweg prachtig. Hier kan je vandaag de dag in trouwen, maar dan vrees ik dat nadien een huis bouwen niet meer zal lukken, laat staan op huwelijksreis gaan.

In de namiddag hebben we afgesproken om samen een bergwandeling te doen. Mijn vroege ochtendactiviteit was niet echt weggelegd voor Katie, ze moet dan ook vanaf morgen 9 dagen aan een stuk travaggen. Geeft altijd een goed gevoel om op de top van een berg te staan. Make’s jou feel almighty. We zijn terug in die goedkope Italiaan gaan eten en nadien voor het eerst op mijn reis  een filmke gezien in één van de vele livings, plaats in overvloed. Je kan hier bvb. elke dag van de week in een andere keuken koken.

19-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag elf, 18 April 2009

Route: - Sterling - Glasgow

           - Glasgow - Sterling

Deze morgen hebben ik, Katie en een collega, Jamie genaamd, ontbeten in een van de vele keukens. Gisteren was al ter sprake gekomen dat Katie haar portefeuille moet gaan ophalen in Glasgow in de ‘Lost and Founds’ van het ’Glasgow Police Station’. Glasgow is de grootste stad van Schotland. Ik wou deze sowieso aandoen dus hebben we samen de trein genomen en eens aangekomen is ze naar het politiebureau gegaan terwijl ik het plaatselijke museum voor ‘Modern Art’ heb bezocht. Nadien hebben we wat rondgekuierd in de stad. Onderweg zijn we naar een ‘Modern peace of architecture’ gaan kijken dat door de lokale bevolking als ARMEDILLO gekend is. In dit gebouw worden concerten gegeven maar het bleek gesloten te zijn. Het gebouw ernaast is een enorm complex van zalen waar grote concerten plaatsvinden zoals dat van de Prodigi. Voor het moment staat er ‘Cirque de Soleil’ op  de affiche. Ze vertelt me dat ze dat altijd al had willen zien en ik zeg haar dat ik hiervoor ook nog niet kans heb gehad. Ineens uit het niets, stelt ze voor om te gaan zien of er nog beschikbare tickets zijn. Ik dacht eerst dat ze dit voor te lachen zei, maar ze meende het en kocht twee ticketen voor ons. De uitleg van deze traktatie heeft te maken met haar werk. Bij het sterven van een patiënt moeten er formulieren ingevuld worden en dit gebeurt meestal door Junior Doctors. Op deze formulieren staat de tijd van de dood van de patiënt en hoe deze gestorven is. Bijkomend moet ze weten of de patiënt  een pacemaker  had en eventuele aanwezige radioactieve stoffen, deze zouden kunnen ontploffen als de dode zou gecremeerd worden. Door het werk en de verantwoordelijkheid dat hiermee gepaard gaat krijgt ze hiervoor 70 pond. Ze vond dat ze deze keer met dat geld iets anders wou doen en dat deden we dan.

Het was een prachtige en minutieus gechoreografeerde opvoering, een mix van straffe stoten, zeer interessante stand-up comedie met interactie met het publiek, … een volle twee uur genieten.

Nadien zijn we nog iets gaan eten in de buurt waar ze binnen een paar maand gaat werken en wonen. Vanaf dan heeft Katie haar moeslag gekregen en hebben we  de trein terug genomen naar Sterling. Het was echt een interessante dag met onverwachte wendingen.

18-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag tien, 17 April 2009

Route: - Gilsland-Sterling

Vandaag  tegen 9u de Camio vertrekkenklaar gemaakt en nog even een ontbijt verorberd in het cafe ‘just across the road’. Ik heb hier tot 14u mijn blog verder aangevuld en e-mails  rondgestuurd met de melding  dat mijn blog www.bloggen.be/lukhubecht/ vanaf nu online staat. Tot nog toe vind ik het dagelijks schrijven een goede manier om de dag af te sluiten en even tot rust te komen.

Tegen 14u koers gezet richting Sterling. Dit kleine dorpje ligt zo’n 220 km verder naar het Noorden. Ik ben er tegen 18u aangekomen en ben meteen naar het ‘Wallace Monument’ gereden. ‘The National Wallace  Monument of Stirling is there for keeping the spirit of William Wallace alive’. Dit monument is van mijlen afstand al zichtbaar en is zeer dominant in het landschap van Sterling. De parking ligt beneden aan de berg en het laatste stuk moet zelf beklommen worden vooraleer aan het monument te komen. Het kasteel lijkt op een enorm lang zwaard en lijkt te waken over Sterling, misschien zelf heel Schotland.

Ik was te laat om het monument van binnen te bezoeken. Bij het ‘wondering around’ ben ik Katie O’Neill tegengekomen. Een jonge vrouw  die sinds 7 maanden in het Sterling Royal Infirmary werkt als Junior Doctor. Ze heeft sinds haar jeugd veel rondgereisd omdat haar vader een zakenman is en hierdoor heeft ze tweemaal drie jaar in België gewoond. Bij de vraag waar ze toen had gewoond kwam Overijse ter sprake. Dit is een dorp verder van waar ik ben opgegroeid. Bleek dat ze na 7 maanden in Sterling nog nooit naar het Wallace Monument was komen kijken, ‘shame on jou’ Katie. Ze verblijft gratis naast het hospitaal in een oud gebouw waar al de Junior Doctors samen kotten/wonen. Het gebouw heeft vele lege kamers en ze stelde me voor dat ik hier de nacht kon doorbrengen. Ik kon eens een goed bed en een lekker warm bad gebruiken. Ze heeft nog even de goedkeuring gevraagd aan haar collega’s en dit bleek geen probleem te zijn. We zijn nog ergens een goedkope Italiaan gaan eten en ‘A Pint’ gaan drinken in het centrum van Sterling. Lawaaierig volk die Schotse  jeugd en agressief in hun doen. Katie, die zelf van origine Iers is, was hier niet al te trots op en bleek zich zelf te generen over de situatie. Eens aangekomen  aan het ziekenhuis/hotel heb ik mezelf een lang warm bad gegund. Lay back and enjoy.

Na al een paar u geknord te hebben hoor ik 2 mannen praten in de gang. Ze hebben het over een kamer en wensen elkaar een goede nacht toe. Ik hoor de WC flushen en plots opent er iemand mijn kamer, doet het licht aan, staat al bijna aan mijn bed en keek me recht in de ogen, die man is zwaar verschoten en weggelopen. Bleek een andere bewoner niet te zijn verwittigd en hij had deze kamer ook al aan een kameraad belooft. Is allemaal goed gekomen, wel best grappig.

17-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag negen, 16 April 2009

Gisteren geïnformeerd waar ik op internet zou kunnen. De straat oversteken, daar is een cafe waar er van 9 tot 16u kan worden ontbeten. Het was de ideale plaats om heel de dag te werken aan mijn blog. Een café hier in Engeland is wat wij een taverne noemen. Je kan hier eten en drinken, maar dan alles zonder alcohol. Een pub is meer een plaats waar enkel drank word geserveerd en geen eten word opgediend. Wat opvallend is, is dat in elke pub, cafe,… niet mag gerookt worden. Als sociale roker is dat een zeer goede oplossing voor te stoppen met roken. Een paar sigaretten per dag kan plots een pak worden als ik een avond / nacht op café zit. Nog een voordeel is de stank, ok de alcohol is nog steeds een stinkend goedje, tanden poetsen en dat is gefikst. Het is eigenlijk best frappant dat als ik van de Raté kom, ik best al mijn kleren integraal in de wasmachine smijt en een goede douche kan dan eigenlijk ook geen kwaad. Hopelijk heeft Tom tegen mijn terugkomst een hypermodern afzuigsysteem geïnstalleerd, zo één dat met u meerookt. hehe

Morgen nog de rest van de blog aanvullen en hopelijk tegen de middag koers maken naar Schotland. Stirling is mijn volgend doel. Dit is het dorp dat grotendeels gebruikt als setting voor de film Bravehaert. Het is een goede uitvalsbasis om de grootste steden van Schotland, Glasgow en Edinburgh, te verkennen.

16-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag acht, 15 April 2009

Route: - De Camio = surplace

 - Bus van Gilsland naar Northumberland

Opstaan blijft moeilijk als ik zo terugkijk naar mijn 26 jaar op onze mother earth. Wel makkelijker als er gereisd word, dat wel. Today’s planning is de bus van 10u06 van Gilsland naar Chester Roamn Fort te nemen, zo’n goeie 40 kilometer naar het Oosten richting Newcastle.  Na zo’n 50 min. op deze bus te hebben gezeten heb ik een uur genomen om de site en het museum te bezoeken. Mijn plan was van daaruit terug naar de plaats te lopen en wandelen waar mijn Camio staat, in Gilsland dus. Wat ik toen nog niet wist was dat het veel verder zou zijn dan ik initieel dacht, maar dan veel verder. Gisteren tijdens mijn verkenning was ik  een koppel tegen gekomen waar ik aan vroeg  wat AD betekent. Ze legde hun manier om de muur te doen. Ze namen  s’morgens de bus  tot aan een bepaald punt en dan van daar stapten ze terug naar de plaats waar hun auto staat. Lijk me een ideale manier om nooit twee maal hetzelfde deel van de muur te moeten doen. De man had een speciale wandelboek waarop te zien was hoeveel miles er tussen elk stuk van de muur is. Bij het omrekenen naar kilometers bleek het stuk dat ik wou doen iets van een dertig kilometer te zijn. Perfect haalbaar. Ik dacht, het eerste stuk lopen en eens de benen niet meer mee willen de rest wandelen.

Ik ben om 12u beginnen lopen aan het Chesters Roman fort  en zag dat ik tegen 15u nog maar 1/3 van het geplande stuk had gedaan. Vanaf dan begonnen mijn rechtse kruisbanden al wat tegen te stribbelen.  Mij bewust wordend van het stuk dat ik nog diende af te leggen heb ik een rustpauze van een halfuur ingelast. Ideaal om het Housesteads Roman Fort te bezoeken. Vanaf dan is het een race against darkness geworden. Ik vreesde voor het niet halen van het uitgestippelde traject voor zonsondergang. Wandelen, lopen, dan weer iets tussenin. Tegen 6u was er niemand meer te bespeuren onderweg en de tekens die de wandelroute aanduiden en tot dan duidelijk te volgen waren, waren plots zoek. Door de mist was er geen mogelijk tot verzichten en dat bemoeilijkte de zaak alleen maar. Ik ben er uiteindelijk tegen 20u doorgekomen en zonder al te veel kleerscheuren vanaf gekomen. En het was eigenlijk een tof avontuur, zo mijn limieten aftasten, de drang voelen om een doel te bereiken, dat het anders zou aanvoelen als een soort van falen.  Met als gevolg dat ik morgen, vrees ik, tot niets in staat zal zijn.

Eens aangekomen in Gilsland ben ik een plaatselijke pub binnengestapt, ‘The Bridge Inn’. Ik vroeg of ik hier te eten kon krijgen. Nee. Dan maar een pintje besteld. Een klant vraagt de voetbal op te zetten en het was de Champions Leaque,  Manchester United tegen Porto. Lekker relaxen. Tijdens de time heb ik mijn Camio verzet van de eenzame parking naast het schooltje naar de parking van de pub. Normaal is dit niet zonder kosten maar omdat ik aan het consumeren was werd er niet over geld gesproken. Het was een toffe avond met de plaatselijke bevolking. De pijn was helemaal vergeten.

Ocharme men benen. IF MY LEGS COULD SPEAK, they would say, oh why…

15-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag zeven, 14 April 2009

Route: Carlisle-Gilsland

Today naar het toeristisch bureau van Carlisle met een handvol vragen. Fietsroute, wandel route, camping, waar te beginnen aan de Adrian’s wall, veilige parkeerplaats, enz.

Er was een parking in de stad maar dat bleek een dure bedoeling te worden wetende dat deze 8 pond per dag zou kosten. Me not crazy, wel paranoia. Dus ander alternatief dat ervoor zorgt dat ik met een goed geweten mijn Camio, met al mijn hebben en laten erin, veilig kan achterlaten. Ik dacht, waarom rijd ik niet naar het midden van muur zoals ik het reeds voordien dacht te doen. Ik doe dan wel niet de coast to coast route, maar ja, water bij mijne wijn doen.  Ik vroeg achter een klein dorpje waar het kalm was en ik kreeg te horen dat het gehele stuk in het midden van de muur enkel uit kleine dorpen bestaat. Toen ik later een winkel binnenstapte waar ze fresh handmade cosmetics verkochten,  waar ik een blok kocht dat als alternatief kon gebruikt worden in de plaats van deo, werk echt goed, vroeg ik aan de verkoopster of zij mij kon zeggen waar ik het best zou parkeren en zei dat ik in Gilsland moest zijn. Er zou daar een klein schooltje zijn met daarnaast een parking waar ik s’avonds zonder probleem kon camperen.

Ik ben nog even een galerie binnengestapt met werk van een plaatselijke kunstenaar en daarna nog even het Carlistle Castle en het Broder Regiment Museum bezocht. Nadien heb ik nog een stevige fietsketting gekocht van één meter 85cm. die mijn thule fietsdrager verbind met een haak aan de achterkant van mijn Camio. Merci pa voor de gezamenlijke brainstorm hieromtrent.

Eens aangekomen in Gilsland heb ik me in mijn loopkleren gestopt en ben ik op verkenning langst de muur tot aan het Birdoswald Roman Fort gelopen. Deze site was gelegen op een heuvel met prachtige verzichten. De muur en de Forten zijn  gepositioneerd op een heuvel of een plaats waar het landschap een natuurlijke gracht vormt. Deze tactische posities maakten het verdedigen van de muur makkelijker. De muur is op vele plaatsen afgebroken, onderbroken. Dit heeft te maken met de tands des tijds maar ook voor de bouw van huizen die zich in de loop der  eeuwen hebben volbracht.

IF THOSE WALLS COULD SPEAK.

Later meer hierover.

14-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag Zes, 13 April 2009

Route: - Windemere-Carlisle

Laatste dag Windemere, Lake District. Time to move one to my next adventure. Ik ben met Roy nog een laatste toer gaan doen op het meer. Hij heeft me een  late English Breakfeast gemaakt. Spek, bonen in tomatensaus, een paar spiegelende eieren en dit alles op een boterham met Belgische kaas, van een bi- internationaal gerecht gesproken.

De kapotte boot bleek niet te willen gemaakt worden. De  lijm van mijn repair kit was niet geschikt voor dit soort werk. Ik moest volgens Roy in een supermarktenketen B&Q ‘serieus glue’ kopen. Bon alles inpakken, Camio eens goed uitkuisen en alles een plaats geven.

A Place for everything,

                   everything at his place.

Ik heb eindelijk ook eens mijn dubbele sleutels verstopt in de carrosserie van mijn Camio zodat ik bij verlies nog altijd mijn huis in kan.

Vaarwel.

Nog een frisse Fanta gekocht, mijn kameraden TOM-TOM ingesteld en weg was ik.

De Camio loste niet teveel noodsignalen dus dat was dik in orde. Wat ik niet wist was dat mijn 2 kameraden mij langst een bergpas, Lake District uit wilde sturen; Tegen dat ik dat door had was het al te laat. De grap van die twee zotten die  na de 90^ste muur die ze overklommen van de honderd die ze te doen hadden moe werden en  beslisten om rechtsomkeer te maken. Ik dacht echt dat mijn Camio ging sterven. Voor degenen die de Smijsberg kennen, het was een afwisseling van deze berg met af en toe een Koksbergske ertussen. Soms tot wel 20°. Zo stijl man/vrouw, echt niet normaal. Ik heb hem dus regelmatig in 1^ste moeten laten staan, pas bien du tout, maar ja ik kon mijn geluk niet op als ik boven kwam. Eens Lake District uitgereden was het nog een uurtje tot Carlisle, de stad die het uiterste links van Adrian’s wall ligt.

Daar aangekomen ben ik de Lidl binnengestapt en een beetje verse groenten gekocht en niet te vergeten een crème voor mijn kreeftekop in te wrijven. Ik was daar de enige in die enorm grote winkel, echt beklijvend. Einde van het Bankweekend was de uitleg hiervoor. Ik vroeg de manager waar ik  mijn Camio veilig kon parkeren en of er ergens een camping in de buurt was waar ik terecht kon. Hij vertelde me dat ik me kon parkeren voor de nacht achter de winkel met zijn permissie. Het was daar een beetje enen donkere hoek met veel gebroken glas, ma soit, ik had maar weer eens een slaapplaats.

13-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht