The Rallerwegen, ook wel The Navies Road genoemd, is 80 km lang en gaat van
Haugestol door Finse en Mirdal naar Flam. De ondergrond van dit traject is
vrnl. gravel met gradaties van kiezelstenen tot rotsblokken. Best wel spannend
met mijne Slowrider, ook veel bekijks. Deze oude weg gaat dwars door het
Hardanger jokulen gebergte en is enkel toegankelijk voor fietsers en
wandelaars. Ik ben hier heel wat gelijkgezinden tegengekomen die een deel van Noorwegen
aandeden met de fiets, pak en zak. De route volgt een oude Railway. Ik ben in 2
dagen tot in Mirdal gereden. De tiende s avonds komt Vincent hier aan met de
trein vanuit Kristiansand. De laatste dagen waren prachtig en zouden elke
landschapschilder doen kwijlen, hmm eigenlijk iedereen. Door het karretje kan
ik lekker mijn tijd nemen en wegdromen in deze tot de verbeelding sprekende
landschappen.
De dag is vandaag verder gegaan op een droom die ik gisteren
gedacht gehad te hebben. Jaja lekker creepy. Ik werd rond elf uur uit mijn droomwereld door het geluid
van een paard gewekt. Het geluid leek zo echt, het moest wel de realiteit zijn,
toch even dubbel gecheckt. Het leek alsof het paard op enkele meters van mijn
tent stond. Moet wel een paard zijn hoopte ik. Deze gedachte werd op losse
schroeven gezet als ik aan al het wild dacht dat hier vrij in de bergen
rondloopt. Na alle moed bijéén geraapt te hebben en me geluidloos had
aangekleed deed ik de ritssluiting van de tent open. Alleloeia, het is een
paard met ernaast een oude man, bezig het paard te stallen voor de nacht. Ik
vroeg nog even of het geen probleem was dat ik hier kampeerde, in the wild,
ney zei de man. Als ik opstond zag ik dat er twee paarden stonden te grazen
rond de plaats waar ik kampeerde. Ik ging naar de auto die er stond en vertelde
de man van het nachtelijk gebeuren. De oude man, Edvart nodigde me uit om samen
te ontbijten in zijn bus. Hij was hier voor twee weken in het Hardangervidda
gebergte om met de paarden dagelijks over het gebergte te zwerven. Na enkele
koffies vroeg hij me om hem te vergezellen. Ik legde hem uit dat ik op mijn 12de
een backkick van een paard had gekregen in mijn maag en dat ik sindsdien er
nooit meer aan gedacht heb om op een paard te kruipen. Edvart probeerde me op
het gemak te stellen en zei me dat zijn paarden heel makkelijk te bereiden zijn
en slaagde erin me te overtuigen. Ik moet toch ooit die angst overwinnen,
better do it now then tommorow. Het paard volgde mijn stuur bewegingen goed en
bleek niet te voelen dat ik een groentje was. Ik dacht bij mezelf, een paar paadjes
paardrijden, not so bad. Edvart kent het uitzicht van een pad blijkbaar niet,
hij neemt me rechtstreeks de bergen in met een bepakt paard. Quelle experience.
De paarden dansten over de slibberige rotsen en ik danste mee, olé. Nadien had
ik meer pijn aan mijn gat dan al de dagen fietsen samen gerekend. Achteraf
gezien valt het allemaal best mee. Ik en Edvart hebben nog samen geluncht en ik
kon de man maar niet genoeg bedanken om mij van één van mijn angsten te helpen.
Edvart werd bij mijn vertrek redelijk emotioneel en heeft blijkbaar evenveel
genoten van de dag als ik.
Tegen 4u ben ik In Dyranut aangekomen waar ik besloot te
kamperen dichtbij een toeristhutte. Ik kwam er Maxime en Letitia tegen die
aan het rondreizen zijn door Noorwegen met een broer van mijn Camio.
De grote redders van de dag zijn de Belgen natuurlijk. Bert
en Ellen zijn, met hun 3 spruiten, op doortocht door Noorwegen. Bij de vraag of
ze me konden helpen met mijn overgewicht kreeg ik een positief antwoord. Ze
wonen in Antwerpen en we spraken af dat ik ze zou bellen eens ik terug in ons
Belgen land ben. Ik denk dat ik zowat een 6 kilo lichter weeg, dat zal
nadien moeten worden bevestigd. Duizend maal bedankt. De kers op de taart:
instant pasta en een lekker biertje, mjam ie. Bij elke pedaal beweging zal ik
aan jullie denken en moest ik het gewicht komen te missen kan ik altijd een
Noorse steen als plaatsvervanger meenemen.
Deze morgen verder gefietst richting Haugostol. Ik zit voor
het moment op de Route 7die dwars door het Hardagervidda gebergte loopt. Ik
ben tegen de middag gestopt aan de Voringvossen waterval. Prachtige uitzichten
en veel aandacht naar mijn Fast and Slow rider. In Liset deed ik nogenkele Grosseries omdat de volgende 100 km. geen winkel te
bespeuren is. Ik zit nu op een van de hoogste gebergte plateaus in Europa maar
ja, alles is hoger, groter en langer in het land dat je toeristeert. Goede
kampeerplaats gevonden aan een wildwater rivier waar ik voor mezelf een privé
hut heb waar ik lekker droog de avond kon doorbrengen voor ik mijn single
room opzocht om te gaan pitten.
Na een paar inkopen in Voss heb ik koers gezet richting
Ulvik. Na enkele goede plekken te hebben gezien om te kamperen bleef ik
uitstellen met de hoop op een nog betere plek te vinden, kan wreed tegenvallen
off course. Tegen de avond is het fel beginnen regenen en heb ik in Ulvik een
goedkope camping gevonden. Ik ben hier uitgenodigd door een Italiaans koppel om
in hun hut te eten en we beleefden een gezellige avond samen.
Roadtrip around europe
