Vandaag ben ik eindelijk aan de route 7 begonnen.Deze route, die van Steinkjer tot Bodo of visa versa loopt, is zeker de moeite om aan te doen. Met de fiets is deze route dan ook het beste alternatief om de drukke E6 te vermijden.
Compromising
Jou travel alone?
Jes, no compremisses to make, only with myself, even then it can be pretty difficult, hehe
And jou wantto know some thing?I always win
Ja, keuzes moeten er constant gemaakt worden, of je nu in alleen of in groep bent. Het is me wel snel duidelijk geworden tijdens deze reis dat het, als je elke keuze zelf kan maken, het niet altijd vanzelfsprekend is dat dit van een leien dak loopt. Ik ben geen eeuwige twijfelaar, er moeten knopen worden doorgehakt, anders kom je nergens.
Sinds het begin van de route ben ik terug alleen op de weg. Soms echt helmaal alleen. Ik de weg en mijn trouwe metgezel de regen. Er zijn dagen geweest op de route 17 dat ik slechts enkele autos / campers tegenkwam, echt zalig. Nog zaliger is dit alles, blijven de Noren me hier herhalen, als het mooi weer is. Ik kan jullie zegen, elk uurtje zon maakt me de gelukkigste mens ter wereld, ale toch van Noorwegen, durf ik wedden.
Terug alleen, no compromisses, ah ja, sinds ik terug alleen ben, ben ik er in geslaagd om het toerental van mijn motor iets op te voeren en slaag ik er in om zo een 100 km per dag te befietsen. Ik weet niet wanneer het gevoel gaat stoppen maar telkens weer opnieuw, na zon verwezenlijking, krijg ik een zalig gevoel dat door mijn lichaam stroomt. Het is hier dan ook meer en meer een mentaal spelletje aan het worden. S morgens vroeg de moed bijeenrapen om de in de gietende regen mijn kampement af te breken en de tocht verder te zetten. Na enkele uren door deze gietende regen, na een doorweekt gevoel blijven peddelen. Het vinden van een goed kampement doet al heel veel. Ik heb de laatste weken in vissershuisjes geslapen, mijn tent opgezet naast zomerhuisjes zodat ik kon profiteren van hun droog terras, ik heb zelfs in op een onderkoeld moment in een nieuwe super-de-luxe hypermodernewc geslapen, de fiets en mijn karretje pasten er zelfs in. Zeer belangrijk bij het vinden van een plaats voor te overnachten is de dat er de mogelijkheid is om een zeil op te spannen. Daar onder kan ik savonds en smorgens zonder doorweekt te zijn dineren en ontbijten.
Afscheid genomen van Fernando en Nathan. Fernando ging via Zweden terug afzakken naar Spanje en ik heb intussen beslist om helemaal tot aan het Noordelijkste punt van Noorwegen te fietsen, Noord Kaap. Nahet vervangen van mijn schijfremblokskes heb ik mijn reis naar het Noorden hervat. Best moeilijk na zo enkele dagen rust. De wil was er nog steeds en de communicatie tussen de benen en mijn brains liep vlot.
Fenando was een paar dagen geleden in contact geweest met iemand uit Trondheim. Viaeen organisatie www. warmshowers.org, welke gezien kan worden als de couchsurfing of Hospitality club voor Bikers. Via deze website vond hij iemand die ons wou hosten voor enkele dagen in Trondheim.
Trondheim here we come. Trondheim is de derde grootste stad van Noorwegen en is voornameijk een studentenstad. Ze is gekend om haar charme en interculturele leven. Nathan, onze host is 18 jaar en komt uit Nieuw Zeeland. Zijn vaderwas voor enkele weken in Duitsland voor zaken zodus nam deze jonge kerel de taak van Host op zich en hij deed dit voortreffelijk. We konden er naast een warme chower ook onze kleren wassen met wasverzachter en al, jihaa. We gingen savonds op zoek naar een all jou can eat restaurant en vonden een goede pizzatent. Reserves opbouwen, jawel.
Ik heb Fernando opgebeld, één van de Spanjaarden van enkele dagen geleden en we spraken af elkaar tegemoet te komen in Orkanger. De dag beginnen was niet al te gemakkelijk. Het regende al enkel uren non stop en ik slaagde er pas in om 12 u vertrekkensklaar te zijn. Na 9 u en 30 minuten, 120 km en wie weet hoeveel hectoliters regen later kwam ikde al even door regen geteisterde Fernando tegen. It raint like hell man. De dag kreeg een Hollywood like ending, daar we een toffe plek vonden aan het water waar een open hutje voor de plaatselijke vissers stond, helemaal bemeubeld met zetels en een tafel. Nadat we de hut hermetisch hadden afgesloten met de zeilen die we rijk waren, kregen we bezoek van enkele vissers. Ze konden best lachen met onze constructie en zagen er geen probleem in dat we er de nacht zouden doorbrengen. Zolang we de dag erna maar vroeg vertokken, klonk het. We hebben een stevige pot pasta gekookt en kozen elke een zetel uit om op te pitten.
Tegen 9u is Vincent op de trein gefietst en hij smste me enkele dagen later dat hij in het totaal zon 41 u op de trein had gezeten en op 3 dagen tijd in Brussel is geraakt. Ikzelf heb een goede vooruitgang geboekt en een goede 100 km verder kreeg ik, juist voor i call it a day, een verse vis, mjammie.
Roadtrip around europe
