Dag achtien en negentien, 25 en 26 April,

Route: - Fort Augustus – Inverness

           - Inverness – Fort Augustus

2-daagse rond Loch-Ness fietsen met een overnachting in Inverness

De 1^ste dag tegen 10 u vertrokken, de fiets goed gepakt, met als doel tegen de namiddag aan te komen in Inverness. Inverness is de jongste stad van Schotland en word gezien als de hoofdstad van het Noorden. Het 1^ste uur fietsen was zeer ‘steep’. Mezelf constant aanmoedigend het ik deze opeenvolging van steile bergen kunnen overwinnen, ze hadden me ervoor gewaarschuwd. Wetende dat dit maar een paar kilometer was van mijn traject van 60 km ben ik vanaf dan voorzichtig omgesprongen met mijn krachten. Na 4u bergop en af ben ik heelhuids in Inverness aangekomen. Hoewel het de hoofdstad is van ‘Het Noorden’ heeft het meer de sfeer van een dorp.

Ik ben even langst het ‘Inverness Castle’, een Victoriaans gebouw met rode zandsteen, gereden en het ‘Inverness Museum and art Gallery’die een vaste en wisselende exposities heeft. Dit vooraleer ik op zoek ben gegaan naar een Hostel. Er was in de Art Gallery een tijdelijke tentoonstelling van Robert Mapplethorpe. Deze tentoonstelling heeft vooral de focus gelegd op zijn portretten die hij maakte. Er waren naast een paar zelfportretten ook portretten van zeer invloedbare kunstenaars, schrijvers en muzikanten van zijn tijd zoals bvb. Andy Warhol, Truman Capote en Patti Smith. Na de sluiting ben ik naar een redelijk moderne hostel gereden waar ik na het inchecken niet kon wachten om eindelijk nog eens een lange verdiende douche te nemen. Genieten genieten genieten. Ik heb na lang twijfelen de schaar eens door mijn baard gehaald, het was nodig. Mijn kamergenoten waren oudere mannen die bij een fietsclub behoorden en die dagelijks zo’n 60 a 80 miles in de benen hebben. Die mannen rijden dan ook met hypermoderne racefietsen waar mijn mountainbike  niet tegenop kan. Ik heb nog iets lekkers gekookt en mijn boek heeft me in slaap gewiegd.

Dag 2: Die mannen waren vroeg uit de veren en ik ben ze gevolgd in hun vogeltijd. Alles terug in de fietszakken proppen en deze achtergelaten in één van de lokkers van de hal van de hostel, zodat ik de stad nog even verder kon verkennen voor mijn vertrek. Ik ben een lekker Schots ontbijt gaan eten en door de stad gefietst richting zee om te zien waar Loch Ness via een smaller riviertje in de zee verdwijnt. Tegen 11u mijn tocht ingang getrokken richting Fort Augustus maar nu langst de andere kant van Loch Ness. In Inverness nog even getwijfeld om een American Football met amateuristisch gehalte bij te wonen maar heb hiervoor gepast. Bleek dat ze nog een uur moesten warmdraaien en ik was net ook aan het warmdraaien dus ‘of i went’.  Tegen 1 u ben ik gestopt aan het ‘Loch Ness Centrum’. In dit gebouw was er een multimedia tentoonstelling over Nessy en de verhalen, Mythes die in de wijde wereld bekend zijn. Deze tentoonstelling was zeer wetenschappelijk onderbouwt  en wat ik te zien kreeg waren telkens wetenschappelijke verklaringen voor de foto’s en de getuigenissen van de mensen die het ‘Monster of Loch Ness’ ooit gezien hadden….

Grappig is te weten dat een straat verder een gelijkende  tentoonstelling loopt maar dan ‘the other way around’, met als sub ‘ we believe in de story of Loch Ness and his Monster’

Van hieruit ben ik verder gefietst naar ‘Urquhart Castle’. Dit kasteel is qua ligging alleen al prachtig. Het licht gesitueerd vlak naast  de Loch zo ongeveer in het midden van zijn lengte. Ik heb hier nog een paar jongeren tegengekomen die herkende van de Hostel, die ook een toer rond europa doen maar dan meer met focus op het zuiden. De mannen kwamen van Brazilië, ja, die zouden sterven van de koude in het Noorden. De laatste kilometers waren de langste en mijn knie heeft de tocht zonder teveel problemen overleeft. Morgen gun ik mezelf een rustdag en ga men blog nog een beetje verder bekladden met mijn dagelijkse belevenissen. Daarnet gevraagd aan Chris en Felicity of het mogelijk is mijne vuile was om te toveren tot verse, no problem. Enige doel is eindelijk mijn boek, ‘on the road’, uitlezen.

25-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag zeventien, 24 April 2009

Route: - Fort Augustus, Loch Ness

Verkenning van het idyllisch dorpje Fort Augustus. Mijn planning opgesteld voor de komende dagen. Vandaag heb ik een wandeltocht van zo’n ‘ten miles’ gedaan om en langs Loch Ness. Een zalige wandeling door bossen en bergen. Ik ben der nog maar eens in geslaagd verkeerd te lopen maar dit bracht  de avonturier weer in me boven en ik had alle tijd van de wereld dus no worries ai. Na een drie uur wandelen een paar plaatselijke ‘Crafts Shops’ bezocht waaronder een glasblazer en een winkeltje waar je een complete set van traditionele schotse klederdracht kon kopen. Morgenvroeg zal ik gepakt naar Inverness fietsen en daar een nacht verblijven in een jeugdhostel. De dag erna de stad verkennen en in de vroege namiddag terugfietsen naar Fort Augustus.

24-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag zestien, 23 April 2009

Route:  -    Dufftown – Ardesier

 -     Ardesier – Culloden

 -     Culloden – Fort Augustus, Loch Ness

Deze morgen ben ik gewekt geweest door Karen om 9u. Ik heb een Camio & Breakfeast gekregen, bestaande uit een lekker Engels ontbijt met een verse koffie en dit allemaal geserveerd in de Camio, een soort van dejeuner au lit, zalig.

Ik heb de Camio nog eens grondig onder handen genomen en beslist om de boot niet verder mee te nemen op reis, hij is veel te zwaar en neemt te veel plaats in. De boot heeft een nieuwe eigenaar nu. Karen heeft een redelijk grote vijver en wil het wel proberen om hem te maken en anders container. Een dikke merci en voor ik ging gaf ze me nog een adres mee van een koppel waarmee ze goed bevriend is en die in Fort Augustus aan Loch Ness in een ‘Old Convent’ wonen wat vroeger een klein oud nonnen klooster was. Ze zei dat deze mensen me met dezelfde vriendelijkheid en gastvrijheid zouden ontvangen.

Ik ben van Dufftown naar Aldesier gereden, zo een 100 km naar het Westen. In dit dorp licht Fort George en ligt pal aan de zee. Op deze plaats zijn er normaal rond dit seizoen dolfijnen te spotten maar me ‘aint seen nothing’. Van Fort George ben ik naar Culloden gereden. Hier heeft, op 16 april 1746, de laatste ‘battle of Culloden’ plaatsgevonden dat is uitgevochten op Engels grondgebied. Het feitelijke gevecht duurde slechts een uur en het dodental lag rond de 1200. Dat moet daar een zeer bloederige confrontatie geweest zijn. Ze hadden op deze site juist een nieuw museum geopend. Nadien kon er gewandeld worden op ‘the battlefield’. 

Tegen 6u ben ik daar vertokken en koers gezet richting Fort augustus, Loch ness. Fort Augustus is een klein dorpje aan de onderkant van Loch Ness en is vooral een kalm dorpje. Ik kan van hieruit fietsen naar Inverness dat zo’n 60 km verwijderd is en naar Fort William.

Ik heb tegen 20u, na een paar buren te hebben lastig gevallen, uiteindelijk de mensen gevonden waarover Karen me had gesproken. Chris en Felicity zijn sinds 20 jaar een koppel en wonen in een prachtig historisch gebouw dat ze systematisch aan het renoveren zijn. Felicity heeft lang geleden nog onder Karen gewerkt toen ze nog uitbater was van een hotel in Engeland en zijn sindsdien goede vrienden gebleven. Ik heb een plaats toegewezen gekregen en voel me hier goed op mijn gemak. Hier recht tegenover is er een Car/Caravan Park waar ze 7,50 pond vragen voor een nacht te kamperen so Lucky me nietwaar.

23-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag vijftien, 22 April 2009

Route: - Dufftown – Glenlivet Distillery

           - Glenlivet Distillery – Keith, Strathisla Distillery

Vandaag nog eens 2 distilleerderijen bezocht, eentje in Dufftown zelf, de Glenlivet distilleerderij en eentje in Keith, een dorp op 16 km, waar de Strathisla Distilleerderij is gelegen. Na 3 distilleerderijen kan ik duidelijker verbanden leggen en begin ik meer en meer te verstaan van het proces dat gebruikt word voor het tot stand brengen van whisky.

Eenvoudig in uitvoering, kleine variaties, complexe en zeer verschillende eindproducten.

Na vandaag een goede 50 km te hebben gefietst heb ik weer last van mijn rechter knie en zijn kruisbanden. Inbinden en rust zou hiervoor volgens de dokter de oplossing zijn. Omdat het intussen al een week geleden is na die zware inspanning aan de Adrian’s Wall maak ik me toch een beetje zorgen. Afwachten

Terug aangekomen in Dufftown ben ik even langst de whisky shop gegaan. Karen werkte voor het moment en heeft me vele verschillende single malts laten proeven en heb uiteindelijk voor 3 flessen 40 pond betaald. Hiermee zal ik nog wel even toekomen om mijn nachtelijke slaapmuts gewoonte te onderhouden. Ik heb Karen toen voorgesteld of ik iets kon doen voor haar omdat ze zo gastvrij is geweest. Na aandringen zei ze me dat ik wat vers versneden hout van een heuvel naar haar achtertuin kon verplaatsen. Eens het hout verplaatst heb ik het in stukken verhakt met een bijl. Ze bedankte me met een lekker whiskybier. Ik ben nog een toer gaan doen met haar hond en ze heeft me nog even binnen uitgenodigd om op te warmen voor het slapen gaan.

22-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag veertien, 21 April 2009

Route: - Dufftown – Craigellachie (Aberlour Distillery)

Deze morgen voor het eerst mijn fiets zwaar beladen met de ‘Vaude Karikulim’ fietszakken die ik speciaal voor deze reis heb gekocht. Alles gepakt om 2 dagen  de whisky trail af te fietsen. Toen ik samen met Karen, de lieve vrouw die de B&B uitbaat en die me een plaats op haar parking heeft aangeboden, een koffie aan het drinken was begon het zwaar te regenen. Ze zei me dat ze het geen probleem zou vinden als ik elke avond hier terug kom om te slapen moest het zo blijven regenen. We shall see.

De fiets was vertrekkenklaar en was al aan het afzien zonder mij erbij. Hij heeft het zonder problemen gehaald dus alrighty. Karen heeft me aangeraden om de ‘Aberlour Distillery’ te bezoeken omdat deze de beste tour aanbied en ook zeer gekwalificeerde en wat later zal blijken grappige gidsen heeft. De deal tussen haar en de plaatselijke distilleerderijen is dat ze een fles whisky krijgt telkens ze 30 klanten aanbrengt, goede deal. Onderweg ben ik even gestopt aan de ‘Speyside Cooperage’ waar ze de houten vaten maken om de whisky in te bewaren. Dit bedrijf maakt zo’n 100.000 houten vaten per jaar. Als ik daar aankwam was er net een jonge man bezig met het verbranden van de deksels die de onder- en bovenkant van de vaten afsluiten. Dit gebeurt ook met de binnenkant van de vaten. Dit licht verkolen van het hout zou tijdens het rijpen van de whisky de smaak alleen maar ten goede komen.

Tijdens het fietsen  heb ik de natuurlijke I Pod shuffle ervaren die door de hevige wind zeer interessante geluiden tot stand brengt. Benodigdheden: fiets, wind, een paar oren.

De Whisky Trail is bezaaid met whisky destilleerderijen en tijdens het fietsen was er een steeds terugkerende sterke geur die er rondhing. Deze geur is het best te vergelijken met deze van de Stella Artois brouwerij in Leuven. Het proces van whisky is dan ook tot een bepaald moment zeer gelijkend met dat van bier.

Het bezoek van de Aberlour Distilleerderij was echt de moeite. De whiskykenner heeft ons meesterlijk rondgeleid inde wereld van whisky. Hij legde ons de gehele geschiedenis uit van whisky in het algemeen en specifieker deze van de distilleerderij . Deze Aberlour Distilleerderij behoort tot de ‘Chivan Brothers Cooperation’ en is de op één na grootste groep van distilleerderijen van de wereld. Tot deze groep behoren naast vooral bekende Single Malts ook bvb. Rums, Gins, Vodka’s (ABSOLUT),…

Het gehele proces werd ons minutieus uitgelegd. Nadien hebben we een degustatie gehouden waar we zes verschillende soorten single malts voorgeschoteld kregen. De gids was een echte grappenmaker en we hebben goed gelachen en genoten van de uitleg die hij ons toevertrouwde. Smekke, if jou are reading this, jou would have liked it.

Ik ben van hieruit dan verder naar de Speybridge gefietst. James Fleming, de stichter van de ‘Aberlour Distillery’, heeft deze brug laten bouwen nadat er een jong meisje was verdronken tijdens het oversteken van de rivier met een kleine verboot. Deze brug loopt over de rivier Spey deze zeer belangrijk is voor de Distilleerderijen in de buurt. Machtig om te zien dat deze brug met 2 dikke stalen kabels een overspanning maakt van een 50m.

21-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag dertien, 20 April 2009

Route: -    Sterling – Perth

-         Perth – Pitlochry

-         Pitlochry – Dufftown

Vandaag tegen 6u30 opgestaan om met Katie, voor ze ging werken, nog samen een ontbijt te hebben. Nog maar eens afscheid genomen en nog snel even naar het toeristische bureau voor ik mijn traject naar het Noorden vervolg.

Pitlochry ligt op zo een 100 km. van Sterling en is vooral bekend voor zijn grote dam, ‘Powerstation Dam’, waar er jaarlijks in mei de grote zalmtrek voorbij komt. Aan het begin van de zomer zwemt de wilde zalm omhoog langs een ingenieus bedachte zalmtrap. Na mijn bezoek heb ik me naast een oude man gezet die langst de rivier op een bank zat. Hi, my name is Luke and i’m from Belgium. De man was negentig jaar en had de 2^de WO als 18 jarige soldaat meegemaakt en kende ondermeer onze Ardennen. Deze man, genaamd Robert O Scott is een schrijver/ dichter en had me veel te vertellen over de oorlog en de rol die België hier ingespeeld heeft. Hij haalde dan plots  zijn laatste boek boven, ‘foul is fair’: A novel about the greatest unsung Britisch Heroes of the Second World War. Ik was best geïntrigeerd door deze man en heb zijn boek gekocht na een goede onderhandelingsessie of course.

Dufftown was mijn volgende stop. Dit kleine dorpje ligt 250 km ten Noorden van Sterling. Hier begint en eindigt de bekende ‘Whisky Trail’. Dit dorpje afficheert zich als de ‘Malt Whisky Capital of the World’.

‘Rome was built on seven hills,

                                                                                     Dufftown was built on seven stills’

In het dorp aangekomen was het me al snel duidelijk dat de vrouw in het plaatselijk informatiecentrum  me niet echt veel informatie te verschaffen had. Ik ben dan het plaatselijk whisky winkeltje binnengestapt, waar elke whisky liefhebber ter plaatse een plas bijeen kwijlt. Bij prik en tik in Huldenberg heb je al een ruime keuze kwa whisky’s maar hier kan je werkelijk alles verkrijgen. Later zal blijken dat er  de mogelijkheid is om al deze whisky’s ook te proeven. De vrouw die er werkte kon me zeggen dat er een campingsite was op zo’n 5 mile. Ik zei haar dat ik juist een plaats zoek voor mijn Camio veilig te laten staan om van daaruit met de fiets een paar dagen rond te trekken en dat hiervoor camping betalen duur zou uitkomen, weggesmeten geld. Ze heeft zelf een Bed & Breakfast en zei me dat ik  daar mijn Camio kon achterlaten.

Een klein glas whisky voor het slapen gaan is bijna een verplichting geworden in Schotland.

20-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag twaalf, 19 April 2009

Route: - Stirling

Vandaag ben ik Sterling Castle gaan bezoeken. Dit is een enorm complex van oude gebouwen, omringd door een hoge muur en gelegen op een nog hogere berg in het centrum van Sterling. Ik had hier de mogelijkheid om een gids te volgen. In Engeland vond ik het soms al wat moeilijk om alles te verstaan maar kon gemakkelijk een verstaanbaar geheel vormen en zeker als de persoon waarmee ik praatte  zijn best deed om ‘proper English’ te spreken. De gratis gids deed dit dus niet en heb ik hier uiteindelijk niet veel aangehad wat ik verstond er geen bal van. Het mooiste aan dit kasteel is zijn enorme feestzaal, The Great Hall’, deze gemaakt was om elke gast te imponeren en te overwelmen met rijkdom en luxe. Deze hal heeft  prachtige houten gewelven die opgebouwd zijn uit enkel pen en gat verbindingen, gewoonweg prachtig. Hier kan je vandaag de dag in trouwen, maar dan vrees ik dat nadien een huis bouwen niet meer zal lukken, laat staan op huwelijksreis gaan.

In de namiddag hebben we afgesproken om samen een bergwandeling te doen. Mijn vroege ochtendactiviteit was niet echt weggelegd voor Katie, ze moet dan ook vanaf morgen 9 dagen aan een stuk travaggen. Geeft altijd een goed gevoel om op de top van een berg te staan. Make’s jou feel almighty. We zijn terug in die goedkope Italiaan gaan eten en nadien voor het eerst op mijn reis  een filmke gezien in één van de vele livings, plaats in overvloed. Je kan hier bvb. elke dag van de week in een andere keuken koken.

19-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag elf, 18 April 2009

Route: - Sterling - Glasgow

           - Glasgow - Sterling

Deze morgen hebben ik, Katie en een collega, Jamie genaamd, ontbeten in een van de vele keukens. Gisteren was al ter sprake gekomen dat Katie haar portefeuille moet gaan ophalen in Glasgow in de ‘Lost and Founds’ van het ’Glasgow Police Station’. Glasgow is de grootste stad van Schotland. Ik wou deze sowieso aandoen dus hebben we samen de trein genomen en eens aangekomen is ze naar het politiebureau gegaan terwijl ik het plaatselijke museum voor ‘Modern Art’ heb bezocht. Nadien hebben we wat rondgekuierd in de stad. Onderweg zijn we naar een ‘Modern peace of architecture’ gaan kijken dat door de lokale bevolking als ARMEDILLO gekend is. In dit gebouw worden concerten gegeven maar het bleek gesloten te zijn. Het gebouw ernaast is een enorm complex van zalen waar grote concerten plaatsvinden zoals dat van de Prodigi. Voor het moment staat er ‘Cirque de Soleil’ op  de affiche. Ze vertelt me dat ze dat altijd al had willen zien en ik zeg haar dat ik hiervoor ook nog niet kans heb gehad. Ineens uit het niets, stelt ze voor om te gaan zien of er nog beschikbare tickets zijn. Ik dacht eerst dat ze dit voor te lachen zei, maar ze meende het en kocht twee ticketen voor ons. De uitleg van deze traktatie heeft te maken met haar werk. Bij het sterven van een patiënt moeten er formulieren ingevuld worden en dit gebeurt meestal door Junior Doctors. Op deze formulieren staat de tijd van de dood van de patiënt en hoe deze gestorven is. Bijkomend moet ze weten of de patiënt  een pacemaker  had en eventuele aanwezige radioactieve stoffen, deze zouden kunnen ontploffen als de dode zou gecremeerd worden. Door het werk en de verantwoordelijkheid dat hiermee gepaard gaat krijgt ze hiervoor 70 pond. Ze vond dat ze deze keer met dat geld iets anders wou doen en dat deden we dan.

Het was een prachtige en minutieus gechoreografeerde opvoering, een mix van straffe stoten, zeer interessante stand-up comedie met interactie met het publiek, … een volle twee uur genieten.

Nadien zijn we nog iets gaan eten in de buurt waar ze binnen een paar maand gaat werken en wonen. Vanaf dan heeft Katie haar moeslag gekregen en hebben we  de trein terug genomen naar Sterling. Het was echt een interessante dag met onverwachte wendingen.

18-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag tien, 17 April 2009

Route: - Gilsland-Sterling

Vandaag  tegen 9u de Camio vertrekkenklaar gemaakt en nog even een ontbijt verorberd in het cafe ‘just across the road’. Ik heb hier tot 14u mijn blog verder aangevuld en e-mails  rondgestuurd met de melding  dat mijn blog www.bloggen.be/lukhubecht/ vanaf nu online staat. Tot nog toe vind ik het dagelijks schrijven een goede manier om de dag af te sluiten en even tot rust te komen.

Tegen 14u koers gezet richting Sterling. Dit kleine dorpje ligt zo’n 220 km verder naar het Noorden. Ik ben er tegen 18u aangekomen en ben meteen naar het ‘Wallace Monument’ gereden. ‘The National Wallace  Monument of Stirling is there for keeping the spirit of William Wallace alive’. Dit monument is van mijlen afstand al zichtbaar en is zeer dominant in het landschap van Sterling. De parking ligt beneden aan de berg en het laatste stuk moet zelf beklommen worden vooraleer aan het monument te komen. Het kasteel lijkt op een enorm lang zwaard en lijkt te waken over Sterling, misschien zelf heel Schotland.

Ik was te laat om het monument van binnen te bezoeken. Bij het ‘wondering around’ ben ik Katie O’Neill tegengekomen. Een jonge vrouw  die sinds 7 maanden in het Sterling Royal Infirmary werkt als Junior Doctor. Ze heeft sinds haar jeugd veel rondgereisd omdat haar vader een zakenman is en hierdoor heeft ze tweemaal drie jaar in België gewoond. Bij de vraag waar ze toen had gewoond kwam Overijse ter sprake. Dit is een dorp verder van waar ik ben opgegroeid. Bleek dat ze na 7 maanden in Sterling nog nooit naar het Wallace Monument was komen kijken, ‘shame on jou’ Katie. Ze verblijft gratis naast het hospitaal in een oud gebouw waar al de Junior Doctors samen kotten/wonen. Het gebouw heeft vele lege kamers en ze stelde me voor dat ik hier de nacht kon doorbrengen. Ik kon eens een goed bed en een lekker warm bad gebruiken. Ze heeft nog even de goedkeuring gevraagd aan haar collega’s en dit bleek geen probleem te zijn. We zijn nog ergens een goedkope Italiaan gaan eten en ‘A Pint’ gaan drinken in het centrum van Sterling. Lawaaierig volk die Schotse  jeugd en agressief in hun doen. Katie, die zelf van origine Iers is, was hier niet al te trots op en bleek zich zelf te generen over de situatie. Eens aangekomen  aan het ziekenhuis/hotel heb ik mezelf een lang warm bad gegund. Lay back and enjoy.

Na al een paar u geknord te hebben hoor ik 2 mannen praten in de gang. Ze hebben het over een kamer en wensen elkaar een goede nacht toe. Ik hoor de WC flushen en plots opent er iemand mijn kamer, doet het licht aan, staat al bijna aan mijn bed en keek me recht in de ogen, die man is zwaar verschoten en weggelopen. Bleek een andere bewoner niet te zijn verwittigd en hij had deze kamer ook al aan een kameraad belooft. Is allemaal goed gekomen, wel best grappig.

17-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag negen, 16 April 2009

Gisteren geïnformeerd waar ik op internet zou kunnen. De straat oversteken, daar is een cafe waar er van 9 tot 16u kan worden ontbeten. Het was de ideale plaats om heel de dag te werken aan mijn blog. Een café hier in Engeland is wat wij een taverne noemen. Je kan hier eten en drinken, maar dan alles zonder alcohol. Een pub is meer een plaats waar enkel drank word geserveerd en geen eten word opgediend. Wat opvallend is, is dat in elke pub, cafe,… niet mag gerookt worden. Als sociale roker is dat een zeer goede oplossing voor te stoppen met roken. Een paar sigaretten per dag kan plots een pak worden als ik een avond / nacht op café zit. Nog een voordeel is de stank, ok de alcohol is nog steeds een stinkend goedje, tanden poetsen en dat is gefikst. Het is eigenlijk best frappant dat als ik van de Raté kom, ik best al mijn kleren integraal in de wasmachine smijt en een goede douche kan dan eigenlijk ook geen kwaad. Hopelijk heeft Tom tegen mijn terugkomst een hypermodern afzuigsysteem geïnstalleerd, zo één dat met u meerookt. hehe

Morgen nog de rest van de blog aanvullen en hopelijk tegen de middag koers maken naar Schotland. Stirling is mijn volgend doel. Dit is het dorp dat grotendeels gebruikt als setting voor de film Bravehaert. Het is een goede uitvalsbasis om de grootste steden van Schotland, Glasgow en Edinburgh, te verkennen.

16-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag acht, 15 April 2009

Route: - De Camio = surplace

 - Bus van Gilsland naar Northumberland

Opstaan blijft moeilijk als ik zo terugkijk naar mijn 26 jaar op onze mother earth. Wel makkelijker als er gereisd word, dat wel. Today’s planning is de bus van 10u06 van Gilsland naar Chester Roamn Fort te nemen, zo’n goeie 40 kilometer naar het Oosten richting Newcastle.  Na zo’n 50 min. op deze bus te hebben gezeten heb ik een uur genomen om de site en het museum te bezoeken. Mijn plan was van daaruit terug naar de plaats te lopen en wandelen waar mijn Camio staat, in Gilsland dus. Wat ik toen nog niet wist was dat het veel verder zou zijn dan ik initieel dacht, maar dan veel verder. Gisteren tijdens mijn verkenning was ik  een koppel tegen gekomen waar ik aan vroeg  wat AD betekent. Ze legde hun manier om de muur te doen. Ze namen  s’morgens de bus  tot aan een bepaald punt en dan van daar stapten ze terug naar de plaats waar hun auto staat. Lijk me een ideale manier om nooit twee maal hetzelfde deel van de muur te moeten doen. De man had een speciale wandelboek waarop te zien was hoeveel miles er tussen elk stuk van de muur is. Bij het omrekenen naar kilometers bleek het stuk dat ik wou doen iets van een dertig kilometer te zijn. Perfect haalbaar. Ik dacht, het eerste stuk lopen en eens de benen niet meer mee willen de rest wandelen.

Ik ben om 12u beginnen lopen aan het Chesters Roman fort  en zag dat ik tegen 15u nog maar 1/3 van het geplande stuk had gedaan. Vanaf dan begonnen mijn rechtse kruisbanden al wat tegen te stribbelen.  Mij bewust wordend van het stuk dat ik nog diende af te leggen heb ik een rustpauze van een halfuur ingelast. Ideaal om het Housesteads Roman Fort te bezoeken. Vanaf dan is het een race against darkness geworden. Ik vreesde voor het niet halen van het uitgestippelde traject voor zonsondergang. Wandelen, lopen, dan weer iets tussenin. Tegen 6u was er niemand meer te bespeuren onderweg en de tekens die de wandelroute aanduiden en tot dan duidelijk te volgen waren, waren plots zoek. Door de mist was er geen mogelijk tot verzichten en dat bemoeilijkte de zaak alleen maar. Ik ben er uiteindelijk tegen 20u doorgekomen en zonder al te veel kleerscheuren vanaf gekomen. En het was eigenlijk een tof avontuur, zo mijn limieten aftasten, de drang voelen om een doel te bereiken, dat het anders zou aanvoelen als een soort van falen.  Met als gevolg dat ik morgen, vrees ik, tot niets in staat zal zijn.

Eens aangekomen in Gilsland ben ik een plaatselijke pub binnengestapt, ‘The Bridge Inn’. Ik vroeg of ik hier te eten kon krijgen. Nee. Dan maar een pintje besteld. Een klant vraagt de voetbal op te zetten en het was de Champions Leaque,  Manchester United tegen Porto. Lekker relaxen. Tijdens de time heb ik mijn Camio verzet van de eenzame parking naast het schooltje naar de parking van de pub. Normaal is dit niet zonder kosten maar omdat ik aan het consumeren was werd er niet over geld gesproken. Het was een toffe avond met de plaatselijke bevolking. De pijn was helemaal vergeten.

Ocharme men benen. IF MY LEGS COULD SPEAK, they would say, oh why…

15-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag zeven, 14 April 2009

Route: Carlisle-Gilsland

Today naar het toeristisch bureau van Carlisle met een handvol vragen. Fietsroute, wandel route, camping, waar te beginnen aan de Adrian’s wall, veilige parkeerplaats, enz.

Er was een parking in de stad maar dat bleek een dure bedoeling te worden wetende dat deze 8 pond per dag zou kosten. Me not crazy, wel paranoia. Dus ander alternatief dat ervoor zorgt dat ik met een goed geweten mijn Camio, met al mijn hebben en laten erin, veilig kan achterlaten. Ik dacht, waarom rijd ik niet naar het midden van muur zoals ik het reeds voordien dacht te doen. Ik doe dan wel niet de coast to coast route, maar ja, water bij mijne wijn doen.  Ik vroeg achter een klein dorpje waar het kalm was en ik kreeg te horen dat het gehele stuk in het midden van de muur enkel uit kleine dorpen bestaat. Toen ik later een winkel binnenstapte waar ze fresh handmade cosmetics verkochten,  waar ik een blok kocht dat als alternatief kon gebruikt worden in de plaats van deo, werk echt goed, vroeg ik aan de verkoopster of zij mij kon zeggen waar ik het best zou parkeren en zei dat ik in Gilsland moest zijn. Er zou daar een klein schooltje zijn met daarnaast een parking waar ik s’avonds zonder probleem kon camperen.

Ik ben nog even een galerie binnengestapt met werk van een plaatselijke kunstenaar en daarna nog even het Carlistle Castle en het Broder Regiment Museum bezocht. Nadien heb ik nog een stevige fietsketting gekocht van één meter 85cm. die mijn thule fietsdrager verbind met een haak aan de achterkant van mijn Camio. Merci pa voor de gezamenlijke brainstorm hieromtrent.

Eens aangekomen in Gilsland heb ik me in mijn loopkleren gestopt en ben ik op verkenning langst de muur tot aan het Birdoswald Roman Fort gelopen. Deze site was gelegen op een heuvel met prachtige verzichten. De muur en de Forten zijn  gepositioneerd op een heuvel of een plaats waar het landschap een natuurlijke gracht vormt. Deze tactische posities maakten het verdedigen van de muur makkelijker. De muur is op vele plaatsen afgebroken, onderbroken. Dit heeft te maken met de tands des tijds maar ook voor de bouw van huizen die zich in de loop der  eeuwen hebben volbracht.

IF THOSE WALLS COULD SPEAK.

Later meer hierover.

14-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag Zes, 13 April 2009

Route: - Windemere-Carlisle

Laatste dag Windemere, Lake District. Time to move one to my next adventure. Ik ben met Roy nog een laatste toer gaan doen op het meer. Hij heeft me een  late English Breakfeast gemaakt. Spek, bonen in tomatensaus, een paar spiegelende eieren en dit alles op een boterham met Belgische kaas, van een bi- internationaal gerecht gesproken.

De kapotte boot bleek niet te willen gemaakt worden. De  lijm van mijn repair kit was niet geschikt voor dit soort werk. Ik moest volgens Roy in een supermarktenketen B&Q ‘serieus glue’ kopen. Bon alles inpakken, Camio eens goed uitkuisen en alles een plaats geven.

A Place for everything,

                   everything at his place.

Ik heb eindelijk ook eens mijn dubbele sleutels verstopt in de carrosserie van mijn Camio zodat ik bij verlies nog altijd mijn huis in kan.

Vaarwel.

Nog een frisse Fanta gekocht, mijn kameraden TOM-TOM ingesteld en weg was ik.

De Camio loste niet teveel noodsignalen dus dat was dik in orde. Wat ik niet wist was dat mijn 2 kameraden mij langst een bergpas, Lake District uit wilde sturen; Tegen dat ik dat door had was het al te laat. De grap van die twee zotten die  na de 90^ste muur die ze overklommen van de honderd die ze te doen hadden moe werden en  beslisten om rechtsomkeer te maken. Ik dacht echt dat mijn Camio ging sterven. Voor degenen die de Smijsberg kennen, het was een afwisseling van deze berg met af en toe een Koksbergske ertussen. Soms tot wel 20°. Zo stijl man/vrouw, echt niet normaal. Ik heb hem dus regelmatig in 1^ste moeten laten staan, pas bien du tout, maar ja ik kon mijn geluk niet op als ik boven kwam. Eens Lake District uitgereden was het nog een uurtje tot Carlisle, de stad die het uiterste links van Adrian’s wall ligt.

Daar aangekomen ben ik de Lidl binnengestapt en een beetje verse groenten gekocht en niet te vergeten een crème voor mijn kreeftekop in te wrijven. Ik was daar de enige in die enorm grote winkel, echt beklijvend. Einde van het Bankweekend was de uitleg hiervoor. Ik vroeg de manager waar ik  mijn Camio veilig kon parkeren en of er ergens een camping in de buurt was waar ik terecht kon. Hij vertelde me dat ik me kon parkeren voor de nacht achter de winkel met zijn permissie. Het was daar een beetje enen donkere hoek met veel gebroken glas, ma soit, ik had maar weer eens een slaapplaats.

13-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag vijf, 12 April 2009

Route: - Ter plaatse

Zondag rustdag. Leek me goed om deze dag te respecteren op mijn trip. Deze morgen opgestaan om 7u om samen met Roy nog een koffie te drinken. Ik  zette de koffie terwijl hij een douche nam. Bij zijn vertrek kwam ter sprake dat hij vanavond misschien nog terugkomt, omdat de plaats waar hij heen gaat, zo’n 30 km hiervandaan, nog altijd in Lake Distrikt, geen camping is. Ik vroeg hem om, als dat het geval zou zijn, wat melk en brood mee te brengen. No probs. Ok, ik dus terug mijn bed in. Het had hard gevroren deze nacht en had hierdoor niet echt goed geslapen dus gunde ik mezelf nog een paar uurtjes slaap.

Nadien heb ik tot een uur of  één mijn reis verder zitten plannen. Ik wil morgen vertrekken naar Adrian’s wall. Deze ligt op mijn pad naar Schotland en lijkt me een interessant culturele werelderfgoed. Het omvat een muur die van het westen van Engeland in Carlisle tot aan het oosten in Newcastle reikt. Dit is een muur die de Ierse zee verbind met de Noordzee en dateert uit de tijd van de Romeinen. De naam Adrian is die van een Romeinse keizer die de muur liet bouwen in AD 122 (Anno Domini is Latijns voor het jaar van onze heer). De bouw van de muur heeft meer als een eeuw in beslag genomen. Verspreid over de lengte van de muur, die in totaal zo’n 120 km is, zijn vele overblijfselen van wachttorens en Romeinse bouwwerken te bezichtigen. Beslissing is gemaakt, ik trek  er morgen naartoe en doe de nodige informatie in om er een fietstocht of wandeltocht te maken.

Tegen een uur of één heb ik me in een zomerse outfit gestoken om me ergens neer te palmen met als enige doel, het lezen van ‘On the road’ van Jack Kerouac. Dat verhaal is zeer passend  bij mijn reis. Onderweg naar het neerpalmen kom ik Henry en Terry tegen met hun hond Tom. Het moet nu lukken dat Henry me voorstelt om, moest ik goesting hebben, zijn Kano kon nemen voor een solo op het meer. Na een halve seconde twijfel  zei ik ja  en stak mijn zak in een waterdichte en weg was ik. Na een goed uur peddelen heb ik mijn boek bovengehaald en ben ik beginnen lezen. Echt de max zo wiebelend op een bootje een boek lezen. Nadien hartelijk bedankt voor het lenen van hun kano.

Toen ik naar mijn huis stapte zag ik een tafereel dat ik nogal eens gezien had. Twee gasten die nogal bedenkelijk staan de kijken naar een opblaasbare boot/kano. Het cliché van de gemeentewerkers natuurlijk. Ik vroeg of ik kon helpen, we have got a leak. ‘I can fix that’, zeg ik. Zal ik het repareren ja of nee? Twijfel langst hunne kant, jes but we are leaving tomorrow. Na een tijdje zeggen die mannen, if jou can fix it jou can have it. OK dan. Een opblaasbare boot van enkele meters lang, een pomp, twee pedels. Het geheel leg ik langs mijn Camio en ik zal morgen proberen het lek te maken met mijn equipement voor het maken van een fietsband. . Hoe het allemaal toch lopen kan… Nog even gebabbeld over mijn reis en  het leven . Na enkele raadgevingen hebben onze paden zich hier verlaten.

Tegen dan was Roy terug. We hebben nog samen iets gegeten en vroeg onze nest in. We hebben afgesproken om int vroeg nog een toer te gaan varen. In de namiddag wil ik vetrekken met als bestemming Adrian’s wall.

12-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Route: - surplace

Vandaag was MY DAY, Faith day. Ik ben tegen 8u30 opgestaan, een goede stevige kop koffie gezet, een paar bokes met choco gesmeerd en ben mijn zoektocht gestart naar Mister Roy met mijn ontbijt in mijn handen. Blauwe ford Gallaxy met een canoe, easy to find, no. De camping bestaat uit verschillende delen en kwam snel Roy zijn Gear tegen. hij lag nog lekker te knorren, no problem, even aan het meer gaan zitten en op het duizendste gemak mijn ontbijt verorberd en een beetje gelezen. Na een drie kwartier was het een blij weerzien met deze man. Roy is zelf vader van 2 kinderen, dentelspecialist en sinds 5 jaar gegrepen door de Kano microbe. We hebben samen nog een koffietje gedronken en besproken hoe we de dag zouden doorbrengen. TAKE JOUR TIME? WE ARE NOT IN A RUSH was zijn Motto. Hij stelde me voor om mijn Camio te gaan halen en deze naast de zijne te plaatsten zodat ik niet telkens naar de nadere kant van de camping hoefde te lopen. We hebben de dingen nodig om de dag te overleven, spearcloting, and some food in waterdichte zakken gestoken. Ik ben nog ergens een 'live jacket' gaan lenen. Roy heeft al zijn special equipement ingeladen in zijn kano, een echte Magaiver die man. And off we went. De kano te water gelegd, nog enkele richtlijnen meegekregen van de dingen die ik zeker niets moest doen, zijnde dat als er golven op ons afkomen ik in geen geval rare dingen mocht doen met pedel of lichaam, gewoon hands up, this is a robbery en verder peddelen. (i will execute every F one of jou, ai). Na een paar uur cruisen over het water hebben we een welverdiende and verry famous 'thee time' ingelast. Een grasveld badend in de zon opgezocht en ons vaartuig langs een riviertje geparkeerd met als wachters een paar ganzen, no need for a ticket. Na een goede maaltijd en interessante gesprekken hebben we een lekkere koffie gedronken. CAPPOECINO met een lekkere scheut JACK DANIELS. And off we went again. Het was echt genieten tot dan toe, zon in ons aangezicht, enkel mijn thermisch ondergoed aan, en veel aan het bijleren over allerhande interessante weetjes en NOW HHOW voor het bevaren van een kano. Tot we plots in de verte een rookwolk zien en dat Roy tegen me zegt, 'hey there are not suppose the make fier by the lake. Let's take a look. Bij een recente vraag waar ik naartoe wilden zei ik naar een boothuis te willen gaan waar ik gisteren met de fiets was gepasseerd. Die rookwolk bleek juist op die plek te zijn. Een boathouse is een soort van parking langst het meer waar boten na het varen in worden geparkeerd en onderhouden. Daar aangekomen zien we dat er een oude stoomboot staat van zo'n 20 meter lang en slecht 2 meter breed, een uniek exemplaar uit 1906 bleek later. De meneer die daar rondloopt wijst ons erop dat dit 'private property' is waar we wilde aanmeren en verwees ons naar een plek iets verder. De reden hiervoor was het respectloze gedrag van vele mensen die bvb. afval achterlaten en geen respect tonen voor de natuur. Roy's kenmerk is dat hij praatgraag is en dit mocht George, die meneer, en zijn twee mechaniekers ondervinden. Bleek niet zonder gevolg, de man nodigde ons prompt uit om met deze antieke boot een tour de doen rond het meer. We konden onze kano in zijn boathouse parkeren. Tijdens de tocht werd er thee gezet en kregen we de gehele geschiedenis van de boot voorgeschoteld. Echt verry nice. Bij de terugkomst vroeg George, verdergaand op een gesprek op de boot of we nog even mee wat hout konden gaan halen bij een plaatselijke boer. We hebben deze heavy weight balken op een aanhangwagen van een tractor geladen en later afgezet aan the boathouse. Het hout zou later dienen om een constructie te bouwen om boten ten droge te leggen. Een heen en weer thank jou  en terug de kano in. Ik was toen mentaal echt moe, alsook Roy, we hebben nog samen iets gegeten, een biertje gedronken en afgesproken om nog een koffie te drinken voor zijn vertrek. I HAD A VERRY NICE DAY luidde het wederzijds.
Foto's volgen later. Roy ging ze me e-mailen.

11-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag drie, 10 April 2009

Route: - Ter plaatse

Vandaag vroeg uit de veren. 7u om precies te zijn. Gaat altijd als je aan het 'vakanatiennen' bent.  Na de lange tocht van gisteren heb ik eens al de niveaus nagekeken van het aanwezige vocht in men Camio. Bleek al wat olie verbruikt te hebben. Ik heb er een goede liter bijgegoten. Na het ontbijt in mijn autodidacte halfpension, heb ik het plaatselijke toeristische bureau opgezocht  voor mijn informatiequest. Waar kan in kamperen, zeilen, kanoën,... . Voor kamperen waren er een tiental opties en heb de dichtstbijzijnde gekozen. Ik ben er meteen heen gereden. Onderweg stopte ik even aan een klein huisje waar ze normaal gezien kano’s zouden verhuren, bleek me toch, but nobody there. Ik ben toch even naar het meer gestapt en aan de babbel geraakt met Roy. Hij is een ervaren Kanovaarder en deelde me mede ook in 'Low Ray' te verblijven. Hij vroeg me of ik zin moest hebben om morgen als passagier of mede roeier met hem te gaan peddelen. Oh jeh off course. I'l see jou there. Ik heb hem intussen nog niet gezien dus hoop ik hem s'morgens tegen het lijf te lopen. Ik zal goed op tijd gaan kijken.

Vandaag heb ik de fiets van zijn sokkel gehaald, alles geïnstalleerd, mijn eigen verkleed en den tour van het meer gedaan. Mountainbike is iets wat ik in de toekomst wat meer wil gaan doen, we will see. Tijdens de tocht een veerboot genomen voor auto's. Vandaag voor het eerst getuige geweest van het wisselvallige weer van Engeland.
Als Belg zijnde was de verwondering  niet zo groot en genoot ik van deze snelle switch van weersomstandigheden. Daarjuist nog eens een lekker douche gepakt en dat allemaal voor 9 pond voor 2 dagen, mij hoor je niet klagen. Normally 21 pond omdat het hier 'Bankweekend' is. Ik was tijdens het betalen over mijn reis beginnen praten en zijn luisterende oor heeft de prijs prompt doen dalen. ALLRIGHTY

10-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag twee, 9 April 2009

Route: - Salisbury-Avebury
           - Avebury-Lake Distrikt, Windemere

Na een ochtendloop heb ik een koffie gezet met lekkere Belgische koekskes,  mmmercikes Sofie. Nadien heb ik de site van Stonehenge bezocht met een audiotourguide die  fout was ingesteld in het Chinees. Ben deze uiteindelijk toch maar gaan omwisselen in één die me toesprak in het Engels. Stonehenge is blijkbaar het markantste prehistorische monument in Groot-Brittannië, het is dan ook het centrum van een van de oudste beschavingen ter wereld. De site was afgebakend met koorden en er was een uitgestippeld pad die de horde toeristen moest leiden van ingang naar uitgang. Ik moet zeggen dat  de site meer tot mijn verbeelding speelde de dag ervoor toen ik er s'avonds bij zonsondergang arriveerde. De afwezigheid van toeristen zal hier wel in meegespeeld hebben. Niet tegenstaande dat het een prachtig bouwwerk is die de mogelijkheid bied voor vele interpretaties.

Ik heb me nadien een membershipcard van de 'English Heritage' aangeschaft. Deze koste me 32 pond waarvan ik er 6 terugvorderde die ik betaalde als ingang voor Stonehenge. Deze kaart geeft gratis toegang tot bijna het gehele culturele erfgoed van Engeland en gedeeltelijk Schotland. Een echte aanrader mag ik zeggen want ik heb de kaart al dubbel en dik terugverdiend na een week reizen.

Dicht bij Stonehenge (zo'n 30 km rijden) ligt het dorpje Avebury. Daar ben ik in de namiddag naartoe getrokken. Dit werd me aangeraden door de verkoper van de kaart ten gevolge van een discussie over de veiligheidsperimeter die  aanwezig is op de site van Stonhenge. Ik zei hem dat ik Stonehenge mooier vond bij avondval, de dag ervoor als ik aankwam. Het was dan wel op een bepaalde afstand maar het sprak meer tot de verbeelding. Volgens hem is Avebury een veel groter, gelijkende site die minder toeristisch is. Hier kon ik vrij rondlopen op de wijden waar de steenformaties zich bevonden, de stenen voelen, meer de sfeer opsnuiven.

Tegen 16 u ben ik mijn tocht naar Lake District begonnen. Dit is het grootste nationale park van Engeland en bestaat uit een veelheid van meren die gelegen zijn in Cumbria in het Noorden van Engeland. Ik heb het centrum van deze merengroep uitgekozen, het kleine dorpje Windemere. De tocht heeft uiteindelijk zo'n 7 u in beslag genomen. Mij hoor je niet klagen. Ik ben altijd zeer euforisch als mijn Camio zonder teveel kleerscheuren op zijn bestemming aankomt. Onderweg heb ik snel nog even getankt. Bleek mijn bankkaart niet te werken. Juist daarvoor was ik de pompbediende nog aan het uitleggen dat er in België niet meer getankt kan worden zonder vooraf te betalen. Tank maar en betaal dan. Uiteindelijk een compromis kunnen sluiten om in euro’s te betalen nadat ik deze rekenkundig had omgerekend. I even tipt the man. S'avonds uiteindelijk tegen 23 u aangekomen in het dorpje Windemere. Daar heb ik me op een betaalparking gezet en stelde de wekker vroeg in zodat ik op ben voor de betaalparking terug betaalparking werd. Parkeren en meteen Dodo. Nog een groepje dronkaards en vertrekkende auto's die me wakker hielden maar verder lekker dromenland ingedommeld.

09-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag één, 8 April 2009

Route: - Brusselsesteenweg-Calais
           - Calais-Dover
           - Dover-Amesbury

Rond 2 u in de namiddag de boot genomen in Calais. Deze vertrok met een goeie 2 u vertraging. No problem. Tegen 18 u Belgische tijd aangekomen in Dover. Daar is het Zomeruur dat we er verleden week hebben bijgekregen teruggedraaid en het was terug 17u. Nice. Juist geen getlag aan overgehouden.

Eens in Dover aangekomen gelden dus de 'driving left rules'. Gelukkig waarschuwt mijn vrienden Tom-Tom me telkens opnieuw voor deze regel. Ik moet zeggen dat het wel een serieuze aanpassing is op het begin. Het gehele verkeer is eigenlijk gewoon gespiegeld. Best wel spannend. afritten links pakken, rotondes evenwel,... . Dat zou hier iets voor Sofie zijn, zij rijdt ook altijd links, maar dan wel in België, en misschien erbij zeggen, niet omdat ze snel rijdt. 

Van Dover ben ik dan meteen doorgereden richting Amesbury, gelegen in het Zuid-Westen van Engeland en ik ben daar uiteindelijk tegen 21u aangekomen. Amesbury is de stad waar Stonehenge gelegen is. Ik heb me daar geparkeerd naast een paar andere Vans en genoten van Stonehenge bij zonsondergang. Nog even het thuisfront geruststellen en mijn Camio (aka volkswagen multivan) herschikt en klaargemaakt voor de nacht. Juist nog een single malt ingeschonken (dank u Els en Jean-Pierre) en mijne nest in. 

Plan voor morgen is vroeg opstaan, een toer gaan lopen en de site verkennen.

08-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht