Dag 38, 15 mei 2009

Route: Doolin - Cliffs of Moher

It’s raining rain haleloeiaaa, miljaar. Tegen de middag, na een uitgebreid ontbijt, naar de Cliffs of Moher vertrokken. Daar aangekomen bleken ze 8 euro te vragen voor parking alleen al dus besloten we op zoek te gaan naar een backstage ingang. Enkele kilometers verder, op het einde van een landweg, stonden er overal borden met o.a. no tresspassing, private property. Even getwijfeld maar als er een ouder Australisch koppel aankwam die ook niet te vinden waren voor het betalen van dit stuk natuur waren we niet meer te stoppen en oh jeh we did something illegal. De Cliffs of Moher zijn door hun hoogte van 200 meter en  afstand van 8 kilometer echt de moeite waard om te bezoeken. Op de plek waar we naar de Cliffs zijn gewandeld stond een toren die me deed denken aan een van de scenes van Lord of de Rings. De kliffen zijn niet alleen een trekpleister voor horden toeristen maar ook ontelbare vogels die her en der hun nestjes bouwen. Gelukkig waren er waar wij de Cliffs of Moher bewandelde geen enkele toerist te besmeuren. Ik dacht vandaag verder naar Cork te trekken maar besloot om de dag verder door de brengen  in Doolin en er vanavond naar een plaatselijke bar met typische Ierse live muziek te gaan. Toen we er s’avonds aankwamen was de barvrouw van in de namiddag omgetoverd tot zangeres geflankeerd door twee plaatselijke muzikanten. Zingen dat die kon, echt te zalige stem. Vanavond slaap ik terug in de Camio maar eerst ons Pola afzetten aan de Hostel zo’n twee kilometer verderop. Voor we vertrokken vroeg ze aan een local of het veilig is om alleen in het donker naar de Hostel te wandelen. Die haalt daar zijn strafste verhalen boven dus bibi even op en af.  Eeuwige dankbaarheid krijg je hiervoor terug, zodus always with pleasure.

15-05-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag 37, 14 mei 2009

Route: Clifden – Galway – The Burren - Doolin

Deze morgen doe ik mijn voordeur open, stapt er plots een meisje op me af en vraagt  me waar het kasteel is van Clifden. Ze is er al meer als een uur hopeloos naar op zoek. Ik dacht het gisteren gezien te hebben tijdens het afdalen naar dit haventje en stelde haar voor samen te gaan zoeken na mijn ontbijt. Pola Sofia Schiavone is een jonge Argentijnse die aan het rondreizen is in europa na enkele maanden te hebben gewerkt in Amerika. Ze neemt een sabbatjaar om nadien haar studies af te maken in Literatuur. Clifden Castle is een neogotsiche kasteelruïne van John d’Arcy en lag vlak waar men Camio geparkeerd was. Pola heeft een duidelijk een sterke liefde voor schapen want tekens ze een zag zei look luke cheap en dit zou ze blijven doen. Ze beleeft de dingen alsof ze ze telkens weer voor de eerste keer beleeft. Tof gezelschap. Ze verbleef in een Hostel in Clifden. Ze was ook van plan om naar het Zuiden te trekken om daar tegen het einde van de week de vlieger naar Londen te nemen en van daaruit terug naar Argentinië. Ze leidde me rond in de stad Galway en we kuierden hier wat rond in de namiddag. Het weer was weer aan het weren en tegen we tegen de avond vertrokken, was er een grote scheur in het dak van de wereld en regende het pijpenstelen. We zijn inkopen gaan doen voor ons het avondmaal. Het zal een groenten salade en een fruitsalade worden, verry gezond. Tegen 9u zijn we pas aangekomen in Doolin, een klein dorpje dichtbij de Cliffs of Moher. We hadden al geboekt in de plaatselijke hostel waar we hongerig aan onze salades zijn begonnen. Mezelf een opknapbeurt gegund: eelt bewerking, nagels knippen, scheren en een lange warme douche, jawel zalig.

14-05-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag 36, 13 mei 2009

Route: - Achill Island – Westport – Clifden

We zijn deze morgen naar Achill Head gereden, wat het uiterste punt is van het eiland. Hier ligt een strand met prachtige kliffen. We zijn tot boven gewandeld om nog even te genieten van het landschap voor ik mijn reis verder zet naar het Zuiden. Beneden gekomen zagen we hoe erg het strand er eigenlijk bijlag. Afval overal, naast een vuilbak voor hondenpoep was er geen andere te besmeuren en zodoende begon zich er een klein vuilnisbelt te vormen naast deze overvolle strontbak. Elvira had het hier duidelijk moeilijk mee en ik stelde haar voor dat we alles in vuilniszakken konden doen en ze afzetten aan het toeristisch bureau van het eiland. Ze was hier meteen voor te vinden en we vulden drie volle vuilniszakken. Bij het bureau aangekomen hebben we gevraagd om de verantwoordelijke te spreken zodat we ons beklag konden doen. Ze was zeer begripvol en ik en Avira gaan elk een brief schrijven naar de verantwoordelijke voor dit soort van zaken en dan hopen dat ze er echt iets aan gaan doen. De uitleg van het toeristische bureau klonk als volgt: hoe meer vuilbakken we instaleren hoe meer afval. Afval zal er altijd zijn maar dan liever in de vuilnisbak, liever dit dan het transformeren van een prachtig strand naar een vuilnisbelt.

Kylemore Abbey is duidelijk ook ergens uit een sprookje ontstaan. Ik kwam om het te bezoeken te laat aan dus moest ik me tevreden stellen met een afstandshot die mijn ogen via mijn fototoestel  vereeuwigde of is het omgekeerd. Mijn fototoestel vereeuwigt wat mijn ogen ooit zo mooi vonden en zo krijgt een bepaald moment, op een bepaalde plek een tijdloos karakter.

In de namiddag ben in Clifden aangekomen en ben ik er de Skye Road afgereden die prachtige verzichten bood tijdens het rijden. Van hieruit ben ik naar Clifden Bay gereden waar ik me geparkeerd heb in een kleine haven. Hier ben ik een groep mensen tegengekomen die  zeilen aan het instaleren waren op hun boten. Het zou de eerste keer zijn dat ze dit jaar uitvaren. Het waren sport zeilschepen en ze hebben hier de gehele avond staan oefenen in de lange baai. Ik heb me een warm maal gemaakt en de gehele avond gelezen met een lekker briesje als gezelschap.

13-05-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag 35, 12 mei 2009

Route: - Bundoran – Achill Iland

Dit was een  een dikke drie uur rijden. Ik ben mezelf nog wat rantsoen gaan inslagen bij jawel den Aldi. Achill Island is het grootste eiland van Ierland en is net als Isle Skye bereikbaar met een brug. Hier ligt in Slievemore ‘the deserted city’ zoals ze het hier noemen. Dit een klein dorpje dat tijdens de hongersnood  helemaal verlaten is geweest. De mislukte aardappeloogst in 1845, 46 en 48 was het gevolg van een aardapelziekte en leidde tot verschrikkelijke hongersnood onder de Iersebevolking. Dit had als gevolg dat er meer dan een miljoen mensen stierven en tegen 1856 hadden meer dan 2,5 miljoen mensen  het land moeten verlaten. Deze crisis werd nog versterkt doordat de landeigenaren gewoon betaling van de huur bleven eisen. De grote hongersnood had versterkende gevolgen zoals massale emigratie. De overgebleven ruines hebben iets weg van een Ghost Town maar dit word dan weer helemaal ontkracht door de prachtige natuur en de achterliggende Slievemore Mountain. Hier ben ik Elvira tegengekomen. Een toffe Duitse vrouw met Mexicaanse Roots. Het klikte dus besloten we van de plek samen te verkennen. We zagen dat Slievemore mountain een goed uitzicht gaf over het gehele dorp dus besloten we deze berg te beklimmen. Het is frappant dat van het dal de top eigenlijk totaal niet  hoog leek en met deze gedachte begonnen we aan de klim. Ergens in de helft begon bij Elvira wat tegen te werken en heb ik de klim tot de top alleen verder gezet. Eens bovengekomen kreeg ik een prachtig panorama van het gehele eiland cadeau en de zee die het omringt. Bij het afdalen zag ik dat Elivira, zoals je van een schuifaf zou gaan, de berg aan het afglijden was, ik dacht even dat ze zichzelf verwond had. Ze vond dit de beste manier om de steile stukken af te dalen omdat haar wandelschoenen elke vorm van grip verloren had. Best wel grappig om te zien en ik kon het natuurlijk niet laten om hiervan een paar foto’s te nemen. Nadien heeft ze me uitgenodigd om iets te eten in de Hostel waar ze verbleef. Ze heeft er een lekkere vegatarisch kurrie schotel ineengestoken waarvan ik tot vollens toe heb van genoten. Nadien zijn we in de plaatselijke pub, er zijn er maar 2, iets gaan drinken en tot int laat over onze reiservaringen gesproken.

12-05-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag 34, 11 mei 2009

Route: Enniskillen – Belleek – Bundoran

Belleek Pottery ligt in het dorpje Belleek dat juist op de grens van de Republiek ligt. Deze parelmoerig aardewerk wordt Parisch porselein genoemd en is wereldbefaamd. Ik kreeg hier het gehele proces voorgeschoteld van mal tot afgewerkt product. Zulke bezoeken maakt de complexiteit van de afgewerkte beelden beter verstaanbaar niettegenstaande dat het vakmanschap is van het begin tot het einde.

Van hieruit ben ik naar Bondoran gereden en vanaf nu ben ik officieel aangekomen in Europa, in de Republiek Ierland. Hier kan ik terug met Euro’s betalen wat het eerlijk gezegd gemakkelijker maakt voor mijn budget beheer. Bondoran is bekend om zijn surfstranden. Hier aangekomen heb ik een paar jongeren gevraagd waar ik hiervoor het best aanbel. Na veel fucking in zijn uitleg reed ik verder. Op mijn weg naar het strand word ik benaderd door een auto waarvan er een man uitstapt en naar mij komt met de melding dat ze undercover agenten zijn en dat ze mij en mijn Camio willen fouilleren naar drugs. Die jongeren die ik de weg vroeg bleken niet vreemd te zijn bij de politie en deze agenten dachten dat er een soort van deal had plaatsgevonden. Hij fouilleerde me en schudde me een beetje door elkaar om te zien of er ergens iets zou uitvallen, best wel grappig. Ik kon al snel duidelijk maken dat ik slechts de weg vroeg en dat ik hier ben voor te surfen en niets anders. Bleken nog wel ok cops te zijn en ze hebben me de keuzes die ik had voor te surfen deskundig uiteengezet.

Ik ben dan naar een surfwinkel geweest in Bondoran village waar ik polste naar mijn opties voor lessen en het was daar meteen gebakken. Na een wetsuite te hebben aangetrokken heb ik met mijn persoonlijke instructeur naar het strand getrokken. Voor 3O euro kreeg ik 2u lessen met al het materiaal in begrepen, good price mister. Owen, de instructeur, heeft me de basis uitgeleld vooraleer we de zee ingingen. Het eerste doel was op de surfplank liggen en zo met de rug naar de golf beginnen peddelen als deze op 10 meter afstand nadert en eens de golf me te pakken heeft, met de golf proberen mee te peddelen. Dit was al niet zo vanzelfsprekend maar het lukte medunkt redelijk snel. Dan deel 2 terug uitgelegd gekregen op het strand. Dit is het vervolg op het eerste en nu komt het rechtstaan erbij. Op het strand lukte me dat maar eens terug in de zee oleole. Het zal wel aan de eerste keer liggen veronderstel ik maar dat liep toch niet echt van een leien dak. Het is een opeenvolging van enkele bewegingen en als er één niet goed van word uitgevoerd komt er van dat rechtstaan niet veel in huis. Het is me dan uiteindelijk halvelings gelukt en de sensatie om als rechtstaand een golf te berijden is ongelooflijk zalig. De krachten van de natuur, een welgevormde plank en de nodige techniek en weg ben je. De bedoeling was dat ik de dag nadien s’morgens terug een les zou nemen en ik was met hen overeengekomen dat ik de plank dan de rest van de dag kon verder gebruiken for the same price. Maar toen ik me de volgende dag melde bleek de zee dicht te zijn. Met name ‘no waves today’ damned. Changing plans. Ik heb men surfvliesje verloren en de microbe te pakken.

11-05-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag 33, 10 mei 2009

Route: Enniskillen

Als deze stad een belletje doet rinkelen is het omdat in 1987 hier elf mensen stierven tengevolge van een bomaanslag door de IRA. Ik heb Enniskillen uitgekozen omwille van zijn centrale ligging ten opzichte van de Lower Loogh Erne en de Upper Lough Erne. Het weer is naar de zonnige kant en heb besloten de dag vroeg te starten en de streek te verkennen met de fiets. Ik heb mijn Camio op de veiligste parking tot nog toe gestationeerd. Camera’s houden alles nauwlettend in het oog en aan de overkant ligt het politiebureau. Ik ben rond Upper Lough Erne gefietst en Castle Coole en Florence Court bezocht. Dit kasteel en Palladiaans landhuis zijn beide gebouwd rond de 18^de eeuw en zijn dan ook zeer gelijkend in hun stijl. De binnenkant was voornamelijk te karakteriseren door het prachtige en gedetailleerd versierd plaasterwerk. Ik ben  tegen de avond in een plaatselijke pub een lekkere vettige Fish en Chips gaan eten. Ik kwam de taxichauffeur tegen die me de parking gisteren avond aanraadde en die gaf me bij het uitleggen van mijn geplande traject nog enkele tips.

10-05-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag 32, 9 mei 2009

Route: Portballintrae – Derry – Strabane - Enniskinnen

On the road again. De Camio doet het weer na een beetje tegenstribbelen natuurlijk. Vanaf nu is het de bedoeling dat ik naar het Zuiden van de Republiek Ierland reis zodat ik ongeveer binnen een week aankom in Cork. Hier zou ik veilig mijn auto kunnen achterlaten bij kennissen van de ouders van Sofie. Zodat ik de gehele Zuid-West Kust kan aandoen voor een dikke week zonder de auto. Ofwel doe ik het met de fiets ofwel met de backpack, we zullen wel zien.

Onderweg ben ik naar Hezlett House gereden wat een van de oudste huizen is van Noord-Ierland. Het huis zelf dateert van 1690 en is onder de hoedde van National Trust die het in zijn traditionele staat probeert te houden. Een tof weetje is dat het rieten dak vroeger op sommige plaatsen tot 2 meter dik was. Dit kan in totaal gewicht vergeleken worden met 5 schoolbussen dat op de houten structuur van het huis rusten. Dit zijn zaken dat National trust heeft moeten aanpassen om het voortbestaan van dit stukje Ierse geschiedenis te garanderen voor de toekomst.

09-05-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag 28, 29, 30, 31 / 5 ,6, 7 en 8 mei 2009

Route: Bushmills- Giant’s Causeway- Old Bushmills Distillery - Carrick a Rede -  Ballycastle

Bushmills- Coleraine – Benone beach – Portsteward – Portrush - Portballintrae

Mijn Camio staat op een paar meter van de Atlantische oceaan in een klein haventje. Lekker afgelegen en totaal niet toeristisch. Goede uitvalsbasis voor een paar dagen de Causeway Coast Route te verkennen met de fiets.

Carrick_O-Rede betekent in Gaelic de rots in de weg. Reeds 350 jaar hebben plaatselijke vissers

deze brug van 30 meter gespannen en dit op een hoogte van 20 meter. Dit was omdat verderop

een ideale plaats was om de emigrerende zalm te vangen.

05-05-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag  27, 4 mei 2009

Route: -    Sterling-Glasgow

-         Glasgow- Stanraer, Cairnryan

-         Cairnryan-Larne

-         Larne-Bushmills

Vandaag is Ierland aan de beurt. Sinds een paar dagen begint de Camio het moeilijk te hebben bij het starten. Gisteren viel hij tot 3 keer stil bij de eerste meters niettegenstaande dat hij daarna zijn weg vind om vlot verder te rijden. Dus tot gisteren was het na een goede kilometer, eens hij warm kreeg, dik in orde. Toen ik deze morgen vertrok bleef dit aanhouden en kreeg hij niet zijn volle vermogen bij het schakelen en ben ik na 20 km gestopt. Misschien nog maar eens erbij zeggen dat ik op 3 cilinders rij. Bij het stoppen dacht ik dat mijn reis met de Camio afgelopen was. De reis is dan zeker niet in zijn geheel afgelopen, maar toch even paniek. Even naar ons vader gebeld omdat ik bij op zijn Europ Assistence ben aangesloten. Hij zei me ze even te bellen. Het  komt erop neer dat bij panne ik gerepatrieerd word naar een garage en dat ze daar berekenen hoeveel tijd dat de reparatie in beslag zal nemen. Alleen als het langer als 5 dagen duurt word hij helemaal gerepatrieerd tot België. Ze zei me dat als het een probleem is met de motor er al snel een week gerekend word dus met mijn cilinder probleem zal ik waarschijnlijk geen problemen ondervinden om in aanmerking te komen. Ik wou dit voor mezelf even uitklaren voor ik de boot naar Ierland nam. Soit.

Na het herstarten was het probleem van de baan en ik terug op de baan. Ik ben naar de haven Van Cairnryan gereden waar ik om 3u de boot heb genomen naar Carne. Daar aangekomen om 4u heb ik proviand ingeslagen en ben ik via de Coast Road gereden naar Bushmills waar ik redelijk centraal  het Noorden kan verkennen zonder de Camio de gebruiken. Dit zal dan ook terug de manier van reizen worden.

Brand die kaarsen al maar.

04-05-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag 25, 26 / 2 mei  en 3 mei

Route: -Ben Nevis – Glen Coe – Loch Lommond

Sinds enkele dagen ben ik terug naar het Zuiden aan het afzakken waar ik maandag in Stanraer de boot zal nemen naar Ierland. Tegen 8 u was ik vertrekkenklaar om via Glen Coe naar Loch Lommond af te reizen. Loch Lommond ligt dichtbij Sterling en omdat Katie een boek was vergeten in mijn Camio en ze een weekend vrij had hebben we afgesproken om nog samen iets avontuurlijks te ondernemen. We zijn naar Loch Lommond getrokken. Dit is gelegen in een prachtig Nationaal Park. Deze Loch is in oppervlakte het grootste van Groot-Brittannië. Loch Ness is kleiner maar bevat meer water dan alle Lochs samen omdat het op bepaalde plaatsen tot 250 meter diep is.

Tegen 13u zijn we in het park aangekomen en hebben we Ben Lommond beklommen. Nadien gekampeerd in een zeer toffe, maar dure camping, het is hier weer Bankweekend en dan stijgen de prijzen hier als gewelste. De Camio stond vlak naast de Loch dus we hadden niet te klagen.

-         Loch Lommond – Sterling

De dag nadien hebben we niet al te veel gedaan met dat het weer eens een zeer wisselvallige dag was. Het klaarde tegen de middag op en dan zijn we een uur gaan pedellen. Nog een stuk rond het meer gewandeld en terug koers gezet richting Sterling. Ze had met iemand afgesproken om een presentatie af te werken voor een studie waaraan ze bezig is. Ik ben nog even naar het ‘Wallace Monument gereden en mijn planningen voor de komende dagen in Ierland een beetje voorbereid. Nadien in die lekkere Italiaan nog samen iets gaan eten en een ontspannend filmke gezien. Vanaf dan zijn onze wegen weer gesplitst. Deze keer was het een moeilijker afscheid dan verleden keer. Deze vrouw is een goede vriendin voor het leven geworden.

Ps. This was the quote witch i was talking jou about.

02-05-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag 24, 1 mei 2009

Route: Ben Nevis beklimmen

Nadat deze nacht de regen uitgebreid mijn Camio heeft gewast heeft het deze dag onophoudelijk geregend. Maxime en Elise waren al niet meer zo gemotiveerd om de Ben Nevis te beklimmen. Zelf na een koffie in de tent waren ze nog steeds niet overtuigd. Ik heb me vervolgens ingepakt met al de thermische kledij die ik maar kon vinden en als finishing touch een impermeabele eindlaag. Naar het startpunt heb ik nog enkel voorzorgsmaatregelen meegedeeld gekregen. Daar kreeg ik te horen dat op een dag als vandaag het zeer moeilijk is om helemaal boven te geraken. Eens op een bepaalde hoogte kom je in de wolken, mist, sneeuw te recht waardoor je zeer snel kan gedesoriënteerd geraken en fout kan lopen. Om zijn raadgevingen te staven liet hij me nog enkele foto’s zien die een tijdje gelden waren genomen van een groep mensen die door de hevige mist niet gezien hadden dat ze over sneeuw aan het wandelen met enkele de leegte van een paar honderd meter eronder.

Je kan Ben Nevis op verschillende manieren beklimmen. Het pad van beneden tot aan de top is zo’n 8 kilometer lang. Je kan bvb. ook door middel van een kabellift het eerste moeilijke stuk ontwijken. Dit 1^ste stuk kan het best vergeleken worden met een paar kilometer trappen oplopen. Deze trappen zijn her en der uit de berg gehouwd om zo een pad te vormen. Na dit gedeelte was het pad niet echt meer zichtbaar en was de mist sterk aan het opkomen. Het enige erkenpunt vanaf dan waren kleine pilaren van ongeveer een meter hoog die opgebouwd zijn uit kleine stenen. Eens boven in de sneeuw is de temperatuur snel gedaald. Mijn handschoenen was het enige gedeelte dat niet impermeabel was en door de zware regenbuien waren deze kletsnat. Door koude handen kreeg mijn gehele lichaam het plots koud. Dus eens boven, snel een paar foto’s genomen en in een snel tempo afgedaald om zo terug in warme atmosferen terecht te komen. Brrr. Bij de afdaling zag ik pas hoeveel ik eigenlijk geklommen had. Echt genieten.

Na een goede douche samen met de opgevers iets gegeten en hun verse fles whisky, Glen Nevis, gekraakt en een kleine fles Glenfiddich uit mijn persoonlijke bar. Dit was puur uit noodzaak natuurlijk, om ons warm te houden. Good one.

01-05-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag 23, 30 april 2009

Route: - Boot van Kylerhea naar Glenelg

            - Glenelg - Corran

- Corran – Fort William, Ben Nevis

Tegen negen uur naar Kylerhea om een kleine veerboot te nemen naar Glenelg. Daar aangekomen bleek er niet echt een boot te zijn. Er stond op een plakkaat geschreven dat deze pas in de zomer vaarde. Ik heb eens naar de overkant geschreeuwd met een onverwachte respons uit een veld achter me met de boodschap dat tegen 10 u de eerste veerboot zal aankomen. OKIDO. Deze boot was  redelijk klein en voorhistorisch. Er konden bij elke oversteek slechts 6 auto’s mee.

Aan de overkant ben ik  naar een klein dorpje, Corran, gereden. Volgens een passante kennis was de weg naar het dorpje prachtig en door zijn afgelegenheid weinig toeristisch. Vanaf vandaag is het weer omgeslagen en volgen de regenbuien elkaar systematisch op. Ik heb tot nog toe niet te klagen en zo heb ik de kans om Schotland iets dramatischer mee te maken. In Corran aangekomen heb ik dit kleine dorpje bezocht waar er een klein schamel theehutje staat met 2 elanden als bewaker. De 70 jaar oude uitbaatster, een schat van een vrouw, geeft deze dieren eten waardoor ze sindsdien rond het dorp blijven hangen.

Het volgende doel was Fort William. De weg daarheen was prachtig en op vele momenten had ik meerdere paren ogen nodig om al die pracht te kunnen opnemen. Ik heb een camping gevonden aan de voet van Ben Nevis. Deze berg die ik morgen wil beklimmen is met zijn 1344 meter, de hoogste berg van Groot-Brittannië.

Mezelf een uitgebreid maal geprepareerd en verder aan mijn wandelstok gewerkt. Die avond een Frans koppel leren kennen, Maxime en Elise. Ze dachten morgen ook de berg te beklimmen dus spraken we af elkaar morgen te wekken om 7u.

30-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag 20, 21, 22  /  27, 28 en 29 april 2009

Route: -    Fort Augustus - Isle Skye

-         Carbost

Carbost: Talisker Distillery. Dit is de enige distilleerderij van het eiland. Hier ben ik voor het eerst sinds 3 weken reizen eens rasechte Belgen tegengekomen, 4 motorhelden.

-         Carbost - Dunvegan

Neist Point Lighthouse is een moeilijk te bereiken plek via ‘Steep’ bergpassen, zeer afgelegen voor de buitenwereld. Bij aankomst op de parking was het uitzicht prachtig. Er was verder niet meteen iets te zien. Er liep een pad vanaf de parking,  een steile berg af en daar verborgen achter een berg, enkel zichtbaar vanaf de zee, echt machtige locatie om daar te wonen. Tijdens een gesprek met 2 dakwerkers die hun materiaal aan het terugbrengen waren via een kabellift vertelden me dat het complex rond de vuurtoren in staat van ontbinding is en dat het aan zijn lot word overgelaten, Spijtig. Ik voelde mij bij deze plek, naast verwonderd, een stuk drol, vliegen dat daar waren, niet normaal. Na de wandeling de inhoud van mijn gasfles tot het einde geused om mijn pataten met champinions, ajuinen, paprika’s en scampi’s goed gaar te krijgen. Tarten tarten en gaar.

-         Donvegan – Uig, Kilt rock -  Portree – Broadford – Elgol - Armadala

Mijn volgende dag op het eiland heb ik zowat de gehele toer gedaan. In een paar dorpen gestopt en vele lokale galerieën en winkels bezocht waar kunstenaars hun werk tentoonstellen en verkopen. Ik ben uiteindelijk in de namiddag in een klein dorpje Elgol terechtgekomen. Hier is Duncan House gelegen waar Garth Duncan, Meester goudsmid, zijn huis, atelier en expositieruimte heeft. Hij geeft hier in zijn galerie de kans aan kunstenaars hun kunst tentoon te stellen. Onder deze kunstenaars zat een boekbinder, een dolkenmaker, enz. Dit soort kunst komt hier echt goed tot zijn recht.

Garth Duncan heeft me even zijn atelier laten bezichtigen en zijn project waar hij voor het moment aan bezig is. Het is een wandelstok gemaakt uit zwarte eik van een paar duizend jaar oud, met ingewerkte zilver, een kristallen bal, een zeer verfijnd en adembenemend kunstwerk. Ik heb er een ring gekocht die me vanaf het begin aansprak. Een cadeau aan jezelf geven is eigenlijk nog leuker dan aan iemand anders. Alstublieft Luk. Dank u Luk. Nu voel ik me verplicht om een cadeau terug te kopen en zo houd mijn gespleten persoonlijkheid de plaatselijke economie draaiende. 

27-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag achtien en negentien, 25 en 26 April,

Route: - Fort Augustus – Inverness

           - Inverness – Fort Augustus

2-daagse rond Loch-Ness fietsen met een overnachting in Inverness

De 1^ste dag tegen 10 u vertrokken, de fiets goed gepakt, met als doel tegen de namiddag aan te komen in Inverness. Inverness is de jongste stad van Schotland en word gezien als de hoofdstad van het Noorden. Het 1^ste uur fietsen was zeer ‘steep’. Mezelf constant aanmoedigend het ik deze opeenvolging van steile bergen kunnen overwinnen, ze hadden me ervoor gewaarschuwd. Wetende dat dit maar een paar kilometer was van mijn traject van 60 km ben ik vanaf dan voorzichtig omgesprongen met mijn krachten. Na 4u bergop en af ben ik heelhuids in Inverness aangekomen. Hoewel het de hoofdstad is van ‘Het Noorden’ heeft het meer de sfeer van een dorp.

Ik ben even langst het ‘Inverness Castle’, een Victoriaans gebouw met rode zandsteen, gereden en het ‘Inverness Museum and art Gallery’die een vaste en wisselende exposities heeft. Dit vooraleer ik op zoek ben gegaan naar een Hostel. Er was in de Art Gallery een tijdelijke tentoonstelling van Robert Mapplethorpe. Deze tentoonstelling heeft vooral de focus gelegd op zijn portretten die hij maakte. Er waren naast een paar zelfportretten ook portretten van zeer invloedbare kunstenaars, schrijvers en muzikanten van zijn tijd zoals bvb. Andy Warhol, Truman Capote en Patti Smith. Na de sluiting ben ik naar een redelijk moderne hostel gereden waar ik na het inchecken niet kon wachten om eindelijk nog eens een lange verdiende douche te nemen. Genieten genieten genieten. Ik heb na lang twijfelen de schaar eens door mijn baard gehaald, het was nodig. Mijn kamergenoten waren oudere mannen die bij een fietsclub behoorden en die dagelijks zo’n 60 a 80 miles in de benen hebben. Die mannen rijden dan ook met hypermoderne racefietsen waar mijn mountainbike  niet tegenop kan. Ik heb nog iets lekkers gekookt en mijn boek heeft me in slaap gewiegd.

Dag 2: Die mannen waren vroeg uit de veren en ik ben ze gevolgd in hun vogeltijd. Alles terug in de fietszakken proppen en deze achtergelaten in één van de lokkers van de hal van de hostel, zodat ik de stad nog even verder kon verkennen voor mijn vertrek. Ik ben een lekker Schots ontbijt gaan eten en door de stad gefietst richting zee om te zien waar Loch Ness via een smaller riviertje in de zee verdwijnt. Tegen 11u mijn tocht ingang getrokken richting Fort Augustus maar nu langst de andere kant van Loch Ness. In Inverness nog even getwijfeld om een American Football met amateuristisch gehalte bij te wonen maar heb hiervoor gepast. Bleek dat ze nog een uur moesten warmdraaien en ik was net ook aan het warmdraaien dus ‘of i went’.  Tegen 1 u ben ik gestopt aan het ‘Loch Ness Centrum’. In dit gebouw was er een multimedia tentoonstelling over Nessy en de verhalen, Mythes die in de wijde wereld bekend zijn. Deze tentoonstelling was zeer wetenschappelijk onderbouwt  en wat ik te zien kreeg waren telkens wetenschappelijke verklaringen voor de foto’s en de getuigenissen van de mensen die het ‘Monster of Loch Ness’ ooit gezien hadden….

Grappig is te weten dat een straat verder een gelijkende  tentoonstelling loopt maar dan ‘the other way around’, met als sub ‘ we believe in de story of Loch Ness and his Monster’

Van hieruit ben ik verder gefietst naar ‘Urquhart Castle’. Dit kasteel is qua ligging alleen al prachtig. Het licht gesitueerd vlak naast  de Loch zo ongeveer in het midden van zijn lengte. Ik heb hier nog een paar jongeren tegengekomen die herkende van de Hostel, die ook een toer rond europa doen maar dan meer met focus op het zuiden. De mannen kwamen van Brazilië, ja, die zouden sterven van de koude in het Noorden. De laatste kilometers waren de langste en mijn knie heeft de tocht zonder teveel problemen overleeft. Morgen gun ik mezelf een rustdag en ga men blog nog een beetje verder bekladden met mijn dagelijkse belevenissen. Daarnet gevraagd aan Chris en Felicity of het mogelijk is mijne vuile was om te toveren tot verse, no problem. Enige doel is eindelijk mijn boek, ‘on the road’, uitlezen.

25-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag zeventien, 24 April 2009

Route: - Fort Augustus, Loch Ness

Verkenning van het idyllisch dorpje Fort Augustus. Mijn planning opgesteld voor de komende dagen. Vandaag heb ik een wandeltocht van zo’n ‘ten miles’ gedaan om en langs Loch Ness. Een zalige wandeling door bossen en bergen. Ik ben der nog maar eens in geslaagd verkeerd te lopen maar dit bracht  de avonturier weer in me boven en ik had alle tijd van de wereld dus no worries ai. Na een drie uur wandelen een paar plaatselijke ‘Crafts Shops’ bezocht waaronder een glasblazer en een winkeltje waar je een complete set van traditionele schotse klederdracht kon kopen. Morgenvroeg zal ik gepakt naar Inverness fietsen en daar een nacht verblijven in een jeugdhostel. De dag erna de stad verkennen en in de vroege namiddag terugfietsen naar Fort Augustus.

24-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag zestien, 23 April 2009

Route:  -    Dufftown – Ardesier

 -     Ardesier – Culloden

 -     Culloden – Fort Augustus, Loch Ness

Deze morgen ben ik gewekt geweest door Karen om 9u. Ik heb een Camio & Breakfeast gekregen, bestaande uit een lekker Engels ontbijt met een verse koffie en dit allemaal geserveerd in de Camio, een soort van dejeuner au lit, zalig.

Ik heb de Camio nog eens grondig onder handen genomen en beslist om de boot niet verder mee te nemen op reis, hij is veel te zwaar en neemt te veel plaats in. De boot heeft een nieuwe eigenaar nu. Karen heeft een redelijk grote vijver en wil het wel proberen om hem te maken en anders container. Een dikke merci en voor ik ging gaf ze me nog een adres mee van een koppel waarmee ze goed bevriend is en die in Fort Augustus aan Loch Ness in een ‘Old Convent’ wonen wat vroeger een klein oud nonnen klooster was. Ze zei dat deze mensen me met dezelfde vriendelijkheid en gastvrijheid zouden ontvangen.

Ik ben van Dufftown naar Aldesier gereden, zo een 100 km naar het Westen. In dit dorp licht Fort George en ligt pal aan de zee. Op deze plaats zijn er normaal rond dit seizoen dolfijnen te spotten maar me ‘aint seen nothing’. Van Fort George ben ik naar Culloden gereden. Hier heeft, op 16 april 1746, de laatste ‘battle of Culloden’ plaatsgevonden dat is uitgevochten op Engels grondgebied. Het feitelijke gevecht duurde slechts een uur en het dodental lag rond de 1200. Dat moet daar een zeer bloederige confrontatie geweest zijn. Ze hadden op deze site juist een nieuw museum geopend. Nadien kon er gewandeld worden op ‘the battlefield’. 

Tegen 6u ben ik daar vertokken en koers gezet richting Fort augustus, Loch ness. Fort Augustus is een klein dorpje aan de onderkant van Loch Ness en is vooral een kalm dorpje. Ik kan van hieruit fietsen naar Inverness dat zo’n 60 km verwijderd is en naar Fort William.

Ik heb tegen 20u, na een paar buren te hebben lastig gevallen, uiteindelijk de mensen gevonden waarover Karen me had gesproken. Chris en Felicity zijn sinds 20 jaar een koppel en wonen in een prachtig historisch gebouw dat ze systematisch aan het renoveren zijn. Felicity heeft lang geleden nog onder Karen gewerkt toen ze nog uitbater was van een hotel in Engeland en zijn sindsdien goede vrienden gebleven. Ik heb een plaats toegewezen gekregen en voel me hier goed op mijn gemak. Hier recht tegenover is er een Car/Caravan Park waar ze 7,50 pond vragen voor een nacht te kamperen so Lucky me nietwaar.

23-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag vijftien, 22 April 2009

Route: - Dufftown – Glenlivet Distillery

           - Glenlivet Distillery – Keith, Strathisla Distillery

Vandaag nog eens 2 distilleerderijen bezocht, eentje in Dufftown zelf, de Glenlivet distilleerderij en eentje in Keith, een dorp op 16 km, waar de Strathisla Distilleerderij is gelegen. Na 3 distilleerderijen kan ik duidelijker verbanden leggen en begin ik meer en meer te verstaan van het proces dat gebruikt word voor het tot stand brengen van whisky.

Eenvoudig in uitvoering, kleine variaties, complexe en zeer verschillende eindproducten.

Na vandaag een goede 50 km te hebben gefietst heb ik weer last van mijn rechter knie en zijn kruisbanden. Inbinden en rust zou hiervoor volgens de dokter de oplossing zijn. Omdat het intussen al een week geleden is na die zware inspanning aan de Adrian’s Wall maak ik me toch een beetje zorgen. Afwachten

Terug aangekomen in Dufftown ben ik even langst de whisky shop gegaan. Karen werkte voor het moment en heeft me vele verschillende single malts laten proeven en heb uiteindelijk voor 3 flessen 40 pond betaald. Hiermee zal ik nog wel even toekomen om mijn nachtelijke slaapmuts gewoonte te onderhouden. Ik heb Karen toen voorgesteld of ik iets kon doen voor haar omdat ze zo gastvrij is geweest. Na aandringen zei ze me dat ik wat vers versneden hout van een heuvel naar haar achtertuin kon verplaatsen. Eens het hout verplaatst heb ik het in stukken verhakt met een bijl. Ze bedankte me met een lekker whiskybier. Ik ben nog een toer gaan doen met haar hond en ze heeft me nog even binnen uitgenodigd om op te warmen voor het slapen gaan.

22-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag veertien, 21 April 2009

Route: - Dufftown – Craigellachie (Aberlour Distillery)

Deze morgen voor het eerst mijn fiets zwaar beladen met de ‘Vaude Karikulim’ fietszakken die ik speciaal voor deze reis heb gekocht. Alles gepakt om 2 dagen  de whisky trail af te fietsen. Toen ik samen met Karen, de lieve vrouw die de B&B uitbaat en die me een plaats op haar parking heeft aangeboden, een koffie aan het drinken was begon het zwaar te regenen. Ze zei me dat ze het geen probleem zou vinden als ik elke avond hier terug kom om te slapen moest het zo blijven regenen. We shall see.

De fiets was vertrekkenklaar en was al aan het afzien zonder mij erbij. Hij heeft het zonder problemen gehaald dus alrighty. Karen heeft me aangeraden om de ‘Aberlour Distillery’ te bezoeken omdat deze de beste tour aanbied en ook zeer gekwalificeerde en wat later zal blijken grappige gidsen heeft. De deal tussen haar en de plaatselijke distilleerderijen is dat ze een fles whisky krijgt telkens ze 30 klanten aanbrengt, goede deal. Onderweg ben ik even gestopt aan de ‘Speyside Cooperage’ waar ze de houten vaten maken om de whisky in te bewaren. Dit bedrijf maakt zo’n 100.000 houten vaten per jaar. Als ik daar aankwam was er net een jonge man bezig met het verbranden van de deksels die de onder- en bovenkant van de vaten afsluiten. Dit gebeurt ook met de binnenkant van de vaten. Dit licht verkolen van het hout zou tijdens het rijpen van de whisky de smaak alleen maar ten goede komen.

Tijdens het fietsen  heb ik de natuurlijke I Pod shuffle ervaren die door de hevige wind zeer interessante geluiden tot stand brengt. Benodigdheden: fiets, wind, een paar oren.

De Whisky Trail is bezaaid met whisky destilleerderijen en tijdens het fietsen was er een steeds terugkerende sterke geur die er rondhing. Deze geur is het best te vergelijken met deze van de Stella Artois brouwerij in Leuven. Het proces van whisky is dan ook tot een bepaald moment zeer gelijkend met dat van bier.

Het bezoek van de Aberlour Distilleerderij was echt de moeite. De whiskykenner heeft ons meesterlijk rondgeleid inde wereld van whisky. Hij legde ons de gehele geschiedenis uit van whisky in het algemeen en specifieker deze van de distilleerderij . Deze Aberlour Distilleerderij behoort tot de ‘Chivan Brothers Cooperation’ en is de op één na grootste groep van distilleerderijen van de wereld. Tot deze groep behoren naast vooral bekende Single Malts ook bvb. Rums, Gins, Vodka’s (ABSOLUT),…

Het gehele proces werd ons minutieus uitgelegd. Nadien hebben we een degustatie gehouden waar we zes verschillende soorten single malts voorgeschoteld kregen. De gids was een echte grappenmaker en we hebben goed gelachen en genoten van de uitleg die hij ons toevertrouwde. Smekke, if jou are reading this, jou would have liked it.

Ik ben van hieruit dan verder naar de Speybridge gefietst. James Fleming, de stichter van de ‘Aberlour Distillery’, heeft deze brug laten bouwen nadat er een jong meisje was verdronken tijdens het oversteken van de rivier met een kleine verboot. Deze brug loopt over de rivier Spey deze zeer belangrijk is voor de Distilleerderijen in de buurt. Machtig om te zien dat deze brug met 2 dikke stalen kabels een overspanning maakt van een 50m.

21-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag dertien, 20 April 2009

Route: -    Sterling – Perth

-         Perth – Pitlochry

-         Pitlochry – Dufftown

Vandaag tegen 6u30 opgestaan om met Katie, voor ze ging werken, nog samen een ontbijt te hebben. Nog maar eens afscheid genomen en nog snel even naar het toeristische bureau voor ik mijn traject naar het Noorden vervolg.

Pitlochry ligt op zo een 100 km. van Sterling en is vooral bekend voor zijn grote dam, ‘Powerstation Dam’, waar er jaarlijks in mei de grote zalmtrek voorbij komt. Aan het begin van de zomer zwemt de wilde zalm omhoog langs een ingenieus bedachte zalmtrap. Na mijn bezoek heb ik me naast een oude man gezet die langst de rivier op een bank zat. Hi, my name is Luke and i’m from Belgium. De man was negentig jaar en had de 2^de WO als 18 jarige soldaat meegemaakt en kende ondermeer onze Ardennen. Deze man, genaamd Robert O Scott is een schrijver/ dichter en had me veel te vertellen over de oorlog en de rol die België hier ingespeeld heeft. Hij haalde dan plots  zijn laatste boek boven, ‘foul is fair’: A novel about the greatest unsung Britisch Heroes of the Second World War. Ik was best geïntrigeerd door deze man en heb zijn boek gekocht na een goede onderhandelingsessie of course.

Dufftown was mijn volgende stop. Dit kleine dorpje ligt 250 km ten Noorden van Sterling. Hier begint en eindigt de bekende ‘Whisky Trail’. Dit dorpje afficheert zich als de ‘Malt Whisky Capital of the World’.

‘Rome was built on seven hills,

                                                                                     Dufftown was built on seven stills’

In het dorp aangekomen was het me al snel duidelijk dat de vrouw in het plaatselijk informatiecentrum  me niet echt veel informatie te verschaffen had. Ik ben dan het plaatselijk whisky winkeltje binnengestapt, waar elke whisky liefhebber ter plaatse een plas bijeen kwijlt. Bij prik en tik in Huldenberg heb je al een ruime keuze kwa whisky’s maar hier kan je werkelijk alles verkrijgen. Later zal blijken dat er  de mogelijkheid is om al deze whisky’s ook te proeven. De vrouw die er werkte kon me zeggen dat er een campingsite was op zo’n 5 mile. Ik zei haar dat ik juist een plaats zoek voor mijn Camio veilig te laten staan om van daaruit met de fiets een paar dagen rond te trekken en dat hiervoor camping betalen duur zou uitkomen, weggesmeten geld. Ze heeft zelf een Bed & Breakfast en zei me dat ik  daar mijn Camio kon achterlaten.

Een klein glas whisky voor het slapen gaan is bijna een verplichting geworden in Schotland.

20-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag twaalf, 19 April 2009

Route: - Stirling

Vandaag ben ik Sterling Castle gaan bezoeken. Dit is een enorm complex van oude gebouwen, omringd door een hoge muur en gelegen op een nog hogere berg in het centrum van Sterling. Ik had hier de mogelijkheid om een gids te volgen. In Engeland vond ik het soms al wat moeilijk om alles te verstaan maar kon gemakkelijk een verstaanbaar geheel vormen en zeker als de persoon waarmee ik praatte  zijn best deed om ‘proper English’ te spreken. De gratis gids deed dit dus niet en heb ik hier uiteindelijk niet veel aangehad wat ik verstond er geen bal van. Het mooiste aan dit kasteel is zijn enorme feestzaal, The Great Hall’, deze gemaakt was om elke gast te imponeren en te overwelmen met rijkdom en luxe. Deze hal heeft  prachtige houten gewelven die opgebouwd zijn uit enkel pen en gat verbindingen, gewoonweg prachtig. Hier kan je vandaag de dag in trouwen, maar dan vrees ik dat nadien een huis bouwen niet meer zal lukken, laat staan op huwelijksreis gaan.

In de namiddag hebben we afgesproken om samen een bergwandeling te doen. Mijn vroege ochtendactiviteit was niet echt weggelegd voor Katie, ze moet dan ook vanaf morgen 9 dagen aan een stuk travaggen. Geeft altijd een goed gevoel om op de top van een berg te staan. Make’s jou feel almighty. We zijn terug in die goedkope Italiaan gaan eten en nadien voor het eerst op mijn reis  een filmke gezien in één van de vele livings, plaats in overvloed. Je kan hier bvb. elke dag van de week in een andere keuken koken.

19-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht