Ik ben vandaag, na een goed 110 km. In de benen, redelijk laat aangekomen in Honingsvag. Ik vond hier een camping die nog open was en ontmoette er een Zwitsers koppel die op reis zijn doorheen Scandinavië met weeral een broer van mijn Camio. Grote familie dat dienen heeft. Wij beleefden een gezellige avond en namen tegen 11 nu afscheid van elkaar. Ze gingen naar Noord Kaap rijden om er naar het Noorderlicht te gaan kijken, hoopten ze. Het zou niet kloppen om die laatste afstand van 30 km nu met een auto te gaan afleggen dus moest ik passen. Bij het naar buiten stappen vielen onze monden sporadisch open, Northerlighteverywhere, een prachtige totaal onverwachte ervaring. Ze zijn uiteindelijk ook daar gebleven en hebben deze mysterieuze ervaring vastgelegd op camera. Gelukkig hadden ze een professionelere camera bij als ik en konden we het Noorderlicht pixeleren. We konden het maar niet geloven en bleven de gehele tijdspanne (11u tot 2u is er de mogelijkheid om het Noorderlicht te zien) buiten en kregen er maar niet genoeg van. De nacht was een heel ander schouwspel. Ik had mijn tent blijkbaar in een open veld opgezet en het stormde die nacht zo vel en met hevige windsnelheden dat mijn tent wegvloog met mij erin. Gelukkig ben ik niet zo gemakkelijk te verplaatsen als mijn lichte tent en bleven we samen terplekke. Nadat ik de tent ineenzakte en er een klein riviertje door de tent liep heb ik de tent toch mar afgebroken en in de keuken van de camping gaan liggen.
Ik ben sinds vandaag op minder dan 200 kilometer van Noord Kaap.
Back to reality. Na het ontbijt heb ik na herhaaldelijk Maarten te bedanken mijn tocht naar Noord Kaap verder gezet. Mijn tocht ging door een bergplateau Smahaugan-Reidalen-Repparfjorddalen, waar ik de overtocht van 1000den elanden kon aanschouwen. Prachtig om deze elegante en fier lopende kudde dieren zo dicht bij me te hebben. Ze lopen me bij het fietsen gewoon voorbij. Het is nu de periode dat het Sami volk de elanden naar de kust drijven. Soms trekken er 100de elanden plots de baan over. Gelukkig voor mij schrikt mijn fiets en karretjehun blikbaar genoeg af. Ik denk dan, als ze nu in the middle of nowhere tegen mijn samenspannen, dan heb ik het wel zitten. Bij het maken van deze stelling konden de Nooren of het Sami volk me steeds verzekeren dat de elanden een doodse schrik hebben van mensen, hoe zou dat nu komen,
Masale emmigratie van de elanden, prachtige taferelen
Een vrouw die dezelfde route heeft gedaan als ik maar dan stapvoets, respect
Vandaag kwam ik in de namiddag Maarten tegen. Hij en zijn kameraad zijn sinds deze morgen 6u op de fiets en stelde me voor om de laatste 40 km naar Alta samen te fietsen. Ze zitten beide in de Oytun Folkehogskole, wat een soort van paradijs is voor sporters die a year off nemen tussen de studies door. Best kostelijk lieten ze me weten maar in Noorse normen valt dat best mee denk ik. In deze school, als je het al een school kan noemen, kan je werkelijk alles doen qua sporten en worden er elke week trips georganiseerd. Hun trip was een week fietsen met een groep van 20 personen waar Maarten en zijn kameraad als enige de tocht zouden afmaken. Ze stelden me voor een nacht door te brengen in een hutje dat bij de school lag. Deze twee jonge kerels en mezelf werden ontvangen als de helden van de dag. Tijdens het avondeten werd er door zon 200 studenten luid geaplodiseerd en na zij op de stoel het applaus in ontvangst hadden genomen was ik aan de beurt. No problem, ik werd er verkondigt als de Belg die van het Zuiden van Noorwegen tot Noord Kaap fietst, ik voelde met even een verhevene, lichtelijk verafgood. Om 5u aan tafel, warm eten, douche, sauna, 20u30 terug aan tafel, paradijs. Savonds nog een lekkere waterpijp met sappige appel Tabac en met Maarten en vrienden wat gefilosofeerd over het leven. Me Lucky bastaard.
De wind langst vanachter en niet langst van voor, surplace probleem
Soms kreeg ik het gevoel van een engel die men karretje de berg op duwde, soms was het bij bergaf alsof ik ter plaatse bleef staan, maar zolang ik op het einde van de dag vooruitgang heb gemaakt, hoor je me niet klagen en blijf ik maar verder gaan.
Met de douchekop stevig opengedraaid startte ik mijn tocht van vandaag. Een stevige helling stond me al meteen op te wachten, maar no worrys, zoals ze zeggen: what goes up must go down . Tegen 18 u kwam ik een kamping tegen in Langfjordbotn. Ik vroeg hier prijs voor een tent en kon na wat discuteren, bargening, een cabine krijgen voor de prijs van een tent. Verwarming tijdens de nacht stel je voor. De kleren raakte droog tegen het ochtendgloren en ikzelf versgewassen en lekker uitgeslapen.
Vandaag heb ik mijn laatste twee ferry sgenomen. Ik zal ze missen die komen ze of komen ze niet ferrys. Deze wachtperiodes waren eigenlijk wel goed om me een rustpauze of eetpauze te gunnen. Het herfstweer was vandaag zalig, niet te koud en vooral geen regen, ideaal fietsweer. Overal waar ik doorfiets zie ik mensen hout kappen, zagen en stapelen voor de winter. Een jaarlijks ritueel veronderstel ik. Tegen de avond vond ik in Sandbukt een klein open huis aan een rivier waar ik mijn tent naast flankeerde. Weer maar eens mijn meesterlijke kookkunsten bovengehaald en genoten van het eten met een overheerlijk glaasje whisky, die goede oude gewoontes.
De laatste van de 'komen ze of komen ze niet' ferry's
Om 6u ontbeten om tegen 7 u te vertrekken naar de haven. Toen ik er om 7 u 30 aankwam zag ik het enorme cruiseschip staan Midnatsol genaamd. Dit schip bracht me Harstad naar Tromso. Onderweg was er een stop inFinnsneswaar we een 30 minuten om van wal te gaan. Gelukkig scannen ze je uit wanneer je het schip verlaat. Duizenden mensen, slaag ik er toch wel in om afgeroepen te worden via de luidsprekers die over de hele kade luidde: last call for passenger Luk Hubrecht. Juist op tijd stapte ik de boot op. Ik had daar schoon gestaan zonder fiets, zonder niets. Deze 6u30 durende reis was lang genoeg om te ervaren hoe het daar aan toe gaat op zo een cruiseschip. In elke grote stad die de Hurtigruten aandoet worden er voor de passagiers excursies georganiseerd, de rest van de tijd zit je vast op de boot. Ik zal wachten tot ik wat minder mobiel ben om zulke reizen aan te ondernemen. In Tromso aangekomen was het meesten dat te bezoeken viel al dicht en na een korte wandeling in deze grootste stad van het Noorden besliste ik om meteen verder te fietsen richting
Vanuit Harstad zal ik morgen de befaamde Hurtigruten nemen die me van Harstad naar Tromso zal varen. Het word in vele rubrieken de mooiste bootreis ter wereld genoemd. Doordat het seizoen ten einde loopt kelderen de prijzen.Dit in combinatie met de 50% studentendiscount maakte het betaalbaar om deze bootreis erbij te nemen. In de namiddag zocht ik de camping van Harstad op en maakte er een verse spaghetti klaar, kwestie van gewoonte. Ik spendeerde de hele avond met een praatgrage Engelsman die de Hurtigruten even vaarwel zei om in een stabiel bed te kunnen slapen.
Roadtrip around europe
