Dag acht, 15 April 2009

Route: - De Camio = surplace

 - Bus van Gilsland naar Northumberland

Opstaan blijft moeilijk als ik zo terugkijk naar mijn 26 jaar op onze mother earth. Wel makkelijker als er gereisd word, dat wel. Today’s planning is de bus van 10u06 van Gilsland naar Chester Roamn Fort te nemen, zo’n goeie 40 kilometer naar het Oosten richting Newcastle.  Na zo’n 50 min. op deze bus te hebben gezeten heb ik een uur genomen om de site en het museum te bezoeken. Mijn plan was van daaruit terug naar de plaats te lopen en wandelen waar mijn Camio staat, in Gilsland dus. Wat ik toen nog niet wist was dat het veel verder zou zijn dan ik initieel dacht, maar dan veel verder. Gisteren tijdens mijn verkenning was ik  een koppel tegen gekomen waar ik aan vroeg  wat AD betekent. Ze legde hun manier om de muur te doen. Ze namen  s’morgens de bus  tot aan een bepaald punt en dan van daar stapten ze terug naar de plaats waar hun auto staat. Lijk me een ideale manier om nooit twee maal hetzelfde deel van de muur te moeten doen. De man had een speciale wandelboek waarop te zien was hoeveel miles er tussen elk stuk van de muur is. Bij het omrekenen naar kilometers bleek het stuk dat ik wou doen iets van een dertig kilometer te zijn. Perfect haalbaar. Ik dacht, het eerste stuk lopen en eens de benen niet meer mee willen de rest wandelen.

Ik ben om 12u beginnen lopen aan het Chesters Roman fort  en zag dat ik tegen 15u nog maar 1/3 van het geplande stuk had gedaan. Vanaf dan begonnen mijn rechtse kruisbanden al wat tegen te stribbelen.  Mij bewust wordend van het stuk dat ik nog diende af te leggen heb ik een rustpauze van een halfuur ingelast. Ideaal om het Housesteads Roman Fort te bezoeken. Vanaf dan is het een race against darkness geworden. Ik vreesde voor het niet halen van het uitgestippelde traject voor zonsondergang. Wandelen, lopen, dan weer iets tussenin. Tegen 6u was er niemand meer te bespeuren onderweg en de tekens die de wandelroute aanduiden en tot dan duidelijk te volgen waren, waren plots zoek. Door de mist was er geen mogelijk tot verzichten en dat bemoeilijkte de zaak alleen maar. Ik ben er uiteindelijk tegen 20u doorgekomen en zonder al te veel kleerscheuren vanaf gekomen. En het was eigenlijk een tof avontuur, zo mijn limieten aftasten, de drang voelen om een doel te bereiken, dat het anders zou aanvoelen als een soort van falen.  Met als gevolg dat ik morgen, vrees ik, tot niets in staat zal zijn.

Eens aangekomen in Gilsland ben ik een plaatselijke pub binnengestapt, ‘The Bridge Inn’. Ik vroeg of ik hier te eten kon krijgen. Nee. Dan maar een pintje besteld. Een klant vraagt de voetbal op te zetten en het was de Champions Leaque,  Manchester United tegen Porto. Lekker relaxen. Tijdens de time heb ik mijn Camio verzet van de eenzame parking naast het schooltje naar de parking van de pub. Normaal is dit niet zonder kosten maar omdat ik aan het consumeren was werd er niet over geld gesproken. Het was een toffe avond met de plaatselijke bevolking. De pijn was helemaal vergeten.

Ocharme men benen. IF MY LEGS COULD SPEAK, they would say, oh why…

15-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag zeven, 14 April 2009

Route: Carlisle-Gilsland

Today naar het toeristisch bureau van Carlisle met een handvol vragen. Fietsroute, wandel route, camping, waar te beginnen aan de Adrian’s wall, veilige parkeerplaats, enz.

Er was een parking in de stad maar dat bleek een dure bedoeling te worden wetende dat deze 8 pond per dag zou kosten. Me not crazy, wel paranoia. Dus ander alternatief dat ervoor zorgt dat ik met een goed geweten mijn Camio, met al mijn hebben en laten erin, veilig kan achterlaten. Ik dacht, waarom rijd ik niet naar het midden van muur zoals ik het reeds voordien dacht te doen. Ik doe dan wel niet de coast to coast route, maar ja, water bij mijne wijn doen.  Ik vroeg achter een klein dorpje waar het kalm was en ik kreeg te horen dat het gehele stuk in het midden van de muur enkel uit kleine dorpen bestaat. Toen ik later een winkel binnenstapte waar ze fresh handmade cosmetics verkochten,  waar ik een blok kocht dat als alternatief kon gebruikt worden in de plaats van deo, werk echt goed, vroeg ik aan de verkoopster of zij mij kon zeggen waar ik het best zou parkeren en zei dat ik in Gilsland moest zijn. Er zou daar een klein schooltje zijn met daarnaast een parking waar ik s’avonds zonder probleem kon camperen.

Ik ben nog even een galerie binnengestapt met werk van een plaatselijke kunstenaar en daarna nog even het Carlistle Castle en het Broder Regiment Museum bezocht. Nadien heb ik nog een stevige fietsketting gekocht van één meter 85cm. die mijn thule fietsdrager verbind met een haak aan de achterkant van mijn Camio. Merci pa voor de gezamenlijke brainstorm hieromtrent.

Eens aangekomen in Gilsland heb ik me in mijn loopkleren gestopt en ben ik op verkenning langst de muur tot aan het Birdoswald Roman Fort gelopen. Deze site was gelegen op een heuvel met prachtige verzichten. De muur en de Forten zijn  gepositioneerd op een heuvel of een plaats waar het landschap een natuurlijke gracht vormt. Deze tactische posities maakten het verdedigen van de muur makkelijker. De muur is op vele plaatsen afgebroken, onderbroken. Dit heeft te maken met de tands des tijds maar ook voor de bouw van huizen die zich in de loop der  eeuwen hebben volbracht.

IF THOSE WALLS COULD SPEAK.

Later meer hierover.

14-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag Zes, 13 April 2009

Route: - Windemere-Carlisle

Laatste dag Windemere, Lake District. Time to move one to my next adventure. Ik ben met Roy nog een laatste toer gaan doen op het meer. Hij heeft me een  late English Breakfeast gemaakt. Spek, bonen in tomatensaus, een paar spiegelende eieren en dit alles op een boterham met Belgische kaas, van een bi- internationaal gerecht gesproken.

De kapotte boot bleek niet te willen gemaakt worden. De  lijm van mijn repair kit was niet geschikt voor dit soort werk. Ik moest volgens Roy in een supermarktenketen B&Q ‘serieus glue’ kopen. Bon alles inpakken, Camio eens goed uitkuisen en alles een plaats geven.

A Place for everything,

                   everything at his place.

Ik heb eindelijk ook eens mijn dubbele sleutels verstopt in de carrosserie van mijn Camio zodat ik bij verlies nog altijd mijn huis in kan.

Vaarwel.

Nog een frisse Fanta gekocht, mijn kameraden TOM-TOM ingesteld en weg was ik.

De Camio loste niet teveel noodsignalen dus dat was dik in orde. Wat ik niet wist was dat mijn 2 kameraden mij langst een bergpas, Lake District uit wilde sturen; Tegen dat ik dat door had was het al te laat. De grap van die twee zotten die  na de 90^ste muur die ze overklommen van de honderd die ze te doen hadden moe werden en  beslisten om rechtsomkeer te maken. Ik dacht echt dat mijn Camio ging sterven. Voor degenen die de Smijsberg kennen, het was een afwisseling van deze berg met af en toe een Koksbergske ertussen. Soms tot wel 20°. Zo stijl man/vrouw, echt niet normaal. Ik heb hem dus regelmatig in 1^ste moeten laten staan, pas bien du tout, maar ja ik kon mijn geluk niet op als ik boven kwam. Eens Lake District uitgereden was het nog een uurtje tot Carlisle, de stad die het uiterste links van Adrian’s wall ligt.

Daar aangekomen ben ik de Lidl binnengestapt en een beetje verse groenten gekocht en niet te vergeten een crème voor mijn kreeftekop in te wrijven. Ik was daar de enige in die enorm grote winkel, echt beklijvend. Einde van het Bankweekend was de uitleg hiervoor. Ik vroeg de manager waar ik  mijn Camio veilig kon parkeren en of er ergens een camping in de buurt was waar ik terecht kon. Hij vertelde me dat ik me kon parkeren voor de nacht achter de winkel met zijn permissie. Het was daar een beetje enen donkere hoek met veel gebroken glas, ma soit, ik had maar weer eens een slaapplaats.

13-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag vijf, 12 April 2009

Route: - Ter plaatse

Zondag rustdag. Leek me goed om deze dag te respecteren op mijn trip. Deze morgen opgestaan om 7u om samen met Roy nog een koffie te drinken. Ik  zette de koffie terwijl hij een douche nam. Bij zijn vertrek kwam ter sprake dat hij vanavond misschien nog terugkomt, omdat de plaats waar hij heen gaat, zo’n 30 km hiervandaan, nog altijd in Lake Distrikt, geen camping is. Ik vroeg hem om, als dat het geval zou zijn, wat melk en brood mee te brengen. No probs. Ok, ik dus terug mijn bed in. Het had hard gevroren deze nacht en had hierdoor niet echt goed geslapen dus gunde ik mezelf nog een paar uurtjes slaap.

Nadien heb ik tot een uur of  één mijn reis verder zitten plannen. Ik wil morgen vertrekken naar Adrian’s wall. Deze ligt op mijn pad naar Schotland en lijkt me een interessant culturele werelderfgoed. Het omvat een muur die van het westen van Engeland in Carlisle tot aan het oosten in Newcastle reikt. Dit is een muur die de Ierse zee verbind met de Noordzee en dateert uit de tijd van de Romeinen. De naam Adrian is die van een Romeinse keizer die de muur liet bouwen in AD 122 (Anno Domini is Latijns voor het jaar van onze heer). De bouw van de muur heeft meer als een eeuw in beslag genomen. Verspreid over de lengte van de muur, die in totaal zo’n 120 km is, zijn vele overblijfselen van wachttorens en Romeinse bouwwerken te bezichtigen. Beslissing is gemaakt, ik trek  er morgen naartoe en doe de nodige informatie in om er een fietstocht of wandeltocht te maken.

Tegen een uur of één heb ik me in een zomerse outfit gestoken om me ergens neer te palmen met als enige doel, het lezen van ‘On the road’ van Jack Kerouac. Dat verhaal is zeer passend  bij mijn reis. Onderweg naar het neerpalmen kom ik Henry en Terry tegen met hun hond Tom. Het moet nu lukken dat Henry me voorstelt om, moest ik goesting hebben, zijn Kano kon nemen voor een solo op het meer. Na een halve seconde twijfel  zei ik ja  en stak mijn zak in een waterdichte en weg was ik. Na een goed uur peddelen heb ik mijn boek bovengehaald en ben ik beginnen lezen. Echt de max zo wiebelend op een bootje een boek lezen. Nadien hartelijk bedankt voor het lenen van hun kano.

Toen ik naar mijn huis stapte zag ik een tafereel dat ik nogal eens gezien had. Twee gasten die nogal bedenkelijk staan de kijken naar een opblaasbare boot/kano. Het cliché van de gemeentewerkers natuurlijk. Ik vroeg of ik kon helpen, we have got a leak. ‘I can fix that’, zeg ik. Zal ik het repareren ja of nee? Twijfel langst hunne kant, jes but we are leaving tomorrow. Na een tijdje zeggen die mannen, if jou can fix it jou can have it. OK dan. Een opblaasbare boot van enkele meters lang, een pomp, twee pedels. Het geheel leg ik langs mijn Camio en ik zal morgen proberen het lek te maken met mijn equipement voor het maken van een fietsband. . Hoe het allemaal toch lopen kan… Nog even gebabbeld over mijn reis en  het leven . Na enkele raadgevingen hebben onze paden zich hier verlaten.

Tegen dan was Roy terug. We hebben nog samen iets gegeten en vroeg onze nest in. We hebben afgesproken om int vroeg nog een toer te gaan varen. In de namiddag wil ik vetrekken met als bestemming Adrian’s wall.

12-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Route: - surplace

Vandaag was MY DAY, Faith day. Ik ben tegen 8u30 opgestaan, een goede stevige kop koffie gezet, een paar bokes met choco gesmeerd en ben mijn zoektocht gestart naar Mister Roy met mijn ontbijt in mijn handen. Blauwe ford Gallaxy met een canoe, easy to find, no. De camping bestaat uit verschillende delen en kwam snel Roy zijn Gear tegen. hij lag nog lekker te knorren, no problem, even aan het meer gaan zitten en op het duizendste gemak mijn ontbijt verorberd en een beetje gelezen. Na een drie kwartier was het een blij weerzien met deze man. Roy is zelf vader van 2 kinderen, dentelspecialist en sinds 5 jaar gegrepen door de Kano microbe. We hebben samen nog een koffietje gedronken en besproken hoe we de dag zouden doorbrengen. TAKE JOUR TIME? WE ARE NOT IN A RUSH was zijn Motto. Hij stelde me voor om mijn Camio te gaan halen en deze naast de zijne te plaatsten zodat ik niet telkens naar de nadere kant van de camping hoefde te lopen. We hebben de dingen nodig om de dag te overleven, spearcloting, and some food in waterdichte zakken gestoken. Ik ben nog ergens een 'live jacket' gaan lenen. Roy heeft al zijn special equipement ingeladen in zijn kano, een echte Magaiver die man. And off we went. De kano te water gelegd, nog enkele richtlijnen meegekregen van de dingen die ik zeker niets moest doen, zijnde dat als er golven op ons afkomen ik in geen geval rare dingen mocht doen met pedel of lichaam, gewoon hands up, this is a robbery en verder peddelen. (i will execute every F one of jou, ai). Na een paar uur cruisen over het water hebben we een welverdiende and verry famous 'thee time' ingelast. Een grasveld badend in de zon opgezocht en ons vaartuig langs een riviertje geparkeerd met als wachters een paar ganzen, no need for a ticket. Na een goede maaltijd en interessante gesprekken hebben we een lekkere koffie gedronken. CAPPOECINO met een lekkere scheut JACK DANIELS. And off we went again. Het was echt genieten tot dan toe, zon in ons aangezicht, enkel mijn thermisch ondergoed aan, en veel aan het bijleren over allerhande interessante weetjes en NOW HHOW voor het bevaren van een kano. Tot we plots in de verte een rookwolk zien en dat Roy tegen me zegt, 'hey there are not suppose the make fier by the lake. Let's take a look. Bij een recente vraag waar ik naartoe wilden zei ik naar een boothuis te willen gaan waar ik gisteren met de fiets was gepasseerd. Die rookwolk bleek juist op die plek te zijn. Een boathouse is een soort van parking langst het meer waar boten na het varen in worden geparkeerd en onderhouden. Daar aangekomen zien we dat er een oude stoomboot staat van zo'n 20 meter lang en slecht 2 meter breed, een uniek exemplaar uit 1906 bleek later. De meneer die daar rondloopt wijst ons erop dat dit 'private property' is waar we wilde aanmeren en verwees ons naar een plek iets verder. De reden hiervoor was het respectloze gedrag van vele mensen die bvb. afval achterlaten en geen respect tonen voor de natuur. Roy's kenmerk is dat hij praatgraag is en dit mocht George, die meneer, en zijn twee mechaniekers ondervinden. Bleek niet zonder gevolg, de man nodigde ons prompt uit om met deze antieke boot een tour de doen rond het meer. We konden onze kano in zijn boathouse parkeren. Tijdens de tocht werd er thee gezet en kregen we de gehele geschiedenis van de boot voorgeschoteld. Echt verry nice. Bij de terugkomst vroeg George, verdergaand op een gesprek op de boot of we nog even mee wat hout konden gaan halen bij een plaatselijke boer. We hebben deze heavy weight balken op een aanhangwagen van een tractor geladen en later afgezet aan the boathouse. Het hout zou later dienen om een constructie te bouwen om boten ten droge te leggen. Een heen en weer thank jou  en terug de kano in. Ik was toen mentaal echt moe, alsook Roy, we hebben nog samen iets gegeten, een biertje gedronken en afgesproken om nog een koffie te drinken voor zijn vertrek. I HAD A VERRY NICE DAY luidde het wederzijds.
Foto's volgen later. Roy ging ze me e-mailen.

11-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag drie, 10 April 2009

Route: - Ter plaatse

Vandaag vroeg uit de veren. 7u om precies te zijn. Gaat altijd als je aan het 'vakanatiennen' bent.  Na de lange tocht van gisteren heb ik eens al de niveaus nagekeken van het aanwezige vocht in men Camio. Bleek al wat olie verbruikt te hebben. Ik heb er een goede liter bijgegoten. Na het ontbijt in mijn autodidacte halfpension, heb ik het plaatselijke toeristische bureau opgezocht  voor mijn informatiequest. Waar kan in kamperen, zeilen, kanoën,... . Voor kamperen waren er een tiental opties en heb de dichtstbijzijnde gekozen. Ik ben er meteen heen gereden. Onderweg stopte ik even aan een klein huisje waar ze normaal gezien kano’s zouden verhuren, bleek me toch, but nobody there. Ik ben toch even naar het meer gestapt en aan de babbel geraakt met Roy. Hij is een ervaren Kanovaarder en deelde me mede ook in 'Low Ray' te verblijven. Hij vroeg me of ik zin moest hebben om morgen als passagier of mede roeier met hem te gaan peddelen. Oh jeh off course. I'l see jou there. Ik heb hem intussen nog niet gezien dus hoop ik hem s'morgens tegen het lijf te lopen. Ik zal goed op tijd gaan kijken.

Vandaag heb ik de fiets van zijn sokkel gehaald, alles geïnstalleerd, mijn eigen verkleed en den tour van het meer gedaan. Mountainbike is iets wat ik in de toekomst wat meer wil gaan doen, we will see. Tijdens de tocht een veerboot genomen voor auto's. Vandaag voor het eerst getuige geweest van het wisselvallige weer van Engeland.
Als Belg zijnde was de verwondering  niet zo groot en genoot ik van deze snelle switch van weersomstandigheden. Daarjuist nog eens een lekker douche gepakt en dat allemaal voor 9 pond voor 2 dagen, mij hoor je niet klagen. Normally 21 pond omdat het hier 'Bankweekend' is. Ik was tijdens het betalen over mijn reis beginnen praten en zijn luisterende oor heeft de prijs prompt doen dalen. ALLRIGHTY

10-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag twee, 9 April 2009

Route: - Salisbury-Avebury
           - Avebury-Lake Distrikt, Windemere

Na een ochtendloop heb ik een koffie gezet met lekkere Belgische koekskes,  mmmercikes Sofie. Nadien heb ik de site van Stonehenge bezocht met een audiotourguide die  fout was ingesteld in het Chinees. Ben deze uiteindelijk toch maar gaan omwisselen in één die me toesprak in het Engels. Stonehenge is blijkbaar het markantste prehistorische monument in Groot-Brittannië, het is dan ook het centrum van een van de oudste beschavingen ter wereld. De site was afgebakend met koorden en er was een uitgestippeld pad die de horde toeristen moest leiden van ingang naar uitgang. Ik moet zeggen dat  de site meer tot mijn verbeelding speelde de dag ervoor toen ik er s'avonds bij zonsondergang arriveerde. De afwezigheid van toeristen zal hier wel in meegespeeld hebben. Niet tegenstaande dat het een prachtig bouwwerk is die de mogelijkheid bied voor vele interpretaties.

Ik heb me nadien een membershipcard van de 'English Heritage' aangeschaft. Deze koste me 32 pond waarvan ik er 6 terugvorderde die ik betaalde als ingang voor Stonehenge. Deze kaart geeft gratis toegang tot bijna het gehele culturele erfgoed van Engeland en gedeeltelijk Schotland. Een echte aanrader mag ik zeggen want ik heb de kaart al dubbel en dik terugverdiend na een week reizen.

Dicht bij Stonehenge (zo'n 30 km rijden) ligt het dorpje Avebury. Daar ben ik in de namiddag naartoe getrokken. Dit werd me aangeraden door de verkoper van de kaart ten gevolge van een discussie over de veiligheidsperimeter die  aanwezig is op de site van Stonhenge. Ik zei hem dat ik Stonehenge mooier vond bij avondval, de dag ervoor als ik aankwam. Het was dan wel op een bepaalde afstand maar het sprak meer tot de verbeelding. Volgens hem is Avebury een veel groter, gelijkende site die minder toeristisch is. Hier kon ik vrij rondlopen op de wijden waar de steenformaties zich bevonden, de stenen voelen, meer de sfeer opsnuiven.

Tegen 16 u ben ik mijn tocht naar Lake District begonnen. Dit is het grootste nationale park van Engeland en bestaat uit een veelheid van meren die gelegen zijn in Cumbria in het Noorden van Engeland. Ik heb het centrum van deze merengroep uitgekozen, het kleine dorpje Windemere. De tocht heeft uiteindelijk zo'n 7 u in beslag genomen. Mij hoor je niet klagen. Ik ben altijd zeer euforisch als mijn Camio zonder teveel kleerscheuren op zijn bestemming aankomt. Onderweg heb ik snel nog even getankt. Bleek mijn bankkaart niet te werken. Juist daarvoor was ik de pompbediende nog aan het uitleggen dat er in België niet meer getankt kan worden zonder vooraf te betalen. Tank maar en betaal dan. Uiteindelijk een compromis kunnen sluiten om in euro’s te betalen nadat ik deze rekenkundig had omgerekend. I even tipt the man. S'avonds uiteindelijk tegen 23 u aangekomen in het dorpje Windemere. Daar heb ik me op een betaalparking gezet en stelde de wekker vroeg in zodat ik op ben voor de betaalparking terug betaalparking werd. Parkeren en meteen Dodo. Nog een groepje dronkaards en vertrekkende auto's die me wakker hielden maar verder lekker dromenland ingedommeld.

09-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht  

Dag één, 8 April 2009

Route: - Brusselsesteenweg-Calais
           - Calais-Dover
           - Dover-Amesbury

Rond 2 u in de namiddag de boot genomen in Calais. Deze vertrok met een goeie 2 u vertraging. No problem. Tegen 18 u Belgische tijd aangekomen in Dover. Daar is het Zomeruur dat we er verleden week hebben bijgekregen teruggedraaid en het was terug 17u. Nice. Juist geen getlag aan overgehouden.

Eens in Dover aangekomen gelden dus de 'driving left rules'. Gelukkig waarschuwt mijn vrienden Tom-Tom me telkens opnieuw voor deze regel. Ik moet zeggen dat het wel een serieuze aanpassing is op het begin. Het gehele verkeer is eigenlijk gewoon gespiegeld. Best wel spannend. afritten links pakken, rotondes evenwel,... . Dat zou hier iets voor Sofie zijn, zij rijdt ook altijd links, maar dan wel in België, en misschien erbij zeggen, niet omdat ze snel rijdt. 

Van Dover ben ik dan meteen doorgereden richting Amesbury, gelegen in het Zuid-Westen van Engeland en ik ben daar uiteindelijk tegen 21u aangekomen. Amesbury is de stad waar Stonehenge gelegen is. Ik heb me daar geparkeerd naast een paar andere Vans en genoten van Stonehenge bij zonsondergang. Nog even het thuisfront geruststellen en mijn Camio (aka volkswagen multivan) herschikt en klaargemaakt voor de nacht. Juist nog een single malt ingeschonken (dank u Els en Jean-Pierre) en mijne nest in. 

Plan voor morgen is vroeg opstaan, een toer gaan lopen en de site verkennen.

08-04-2009 om 00:00 geschreven door Luk Hubrecht