Het is zo ver. Vandaag keren we terug. Met heel gemengde gevoelens pakken we in en verlaten de flat. We eten nog snel een croissant en gaan dan naar het adres dat door BLABLA CAR werd opgegeven. We rijden mee met Hergé, een Fransman uit Pau die 2 weken intensief Spaans is gaan leren in Santiago. Hij rijdt terug naar huis. Het is bloedheet vandaag. Dat wordt puffen in de auto. Hergé rijdt richting de kust en zo zien we tijdens de rit veel plaatsen terug die we enkele dagen en weken geleden te voet zijn voorbij gekomen. Het lijkt zo onrealistisch dat nu alles zo snel gaat. Maar het is leuk om alles terug te zien. 's Namiddags rond 16u zijn we in Santilana del Mar. Hergé zet ons af op een parking. Hij heeft geboekt in een goedkope herberg. Wij zoeken een herberg voor pelgrims die we vinden in het centrum van het stadje. Blijkt dat Hergé in dezelfde herberg heeft geboekt. Het is wel grappig om nu kersverse pelgrims te zien uit verschillende landen die nog enkele weken wandelen voor de boeg hebben en wij die op de terugweg zijn. Ik wordt aangesproken door een jonge Spanjaard die met zijn eerste dag begint en heel veel vragen heeft. We wandelen nog door het stadje dat we bijna een maand geleden, op 20 juni, zijn doorgewandeld. We drinken iets en gaan nadien nog iets eten in een klein restaurantje vlak bij de herberg. We slapen terug in een zaal met stapelbedden en Hergé ligt hier ook. We vragen of we morgen met hem verder kunnen rijden naar Frankrijk en dat is ok voor hem. 

17 juli: Santillana del Mar - Perigueux

We rijden dus terug verder met Hergé vandaag. We spreken af dat we hem 25 euro betalen voor ons 2. Hij zal ons afzetten aan het station van Bayonne en dan verder rijden naar Pau. Hergé wil eerst nog even langs de kust aan een strandje stoppen. Geen probleem voor ons en vooral voor Nele klinkt dit als muziek in de oren. Ze houdt zielsveel van de zee en het is het perfecte afscheid van Spanje voor haar. Aan het strand gaat ze dol gelukkig de trapjes af naar het strand en ik glimlach als ik haar zo gelukkig zie. Ik blijf bij Hergé op de klif staan. Nadien vertrekken we weer en we passeren al de plaatsjes die we hebben gedaan. Dat is heel tof, maar ook zo onwezenlijk. Onze dagetappes vliegen nu in de auto om de 20 minuten voorbij. Nu zien we ook duidelijk hoe heuvelachtig het terrein is. Hebben we dat allemaal te voet gedaan, vragen we ons af. Vooral in het Baskenland gaat het zeer fel op en af. Plots staan we aan de Franse grens. Een akelig gevoel. Hier passeerden we op 2 juni, anderhalve maand geleden en nu staan we hier weer op amper 12u rijden. We zijn heel vlug in Bayonne. Het ziet er terug, net zoals toen, vrij mistroostig uit. De cafeetjes zijn dicht, er lopen arme mensen rond het station. We zijn duidelijk terug in Frankrijk. We proberen onze volgende BLABLA CAR te organiseren en we vinden iemand die naar Périgueux rijdt om 15u. Deze persoon komt niet opdagen, maar we vinden een jonge dame die iets later in Biaritz vertrekt. Wij dus de trein op en dan wachten op Aurélie, een verpleegsterstudente. We maken ook onmiddellijk een afspraak met Sophie, waar we in mei nog geslapen hebben. Gelukkig heeft ze nog plaats. Het weerzien met Sophie is heel hartelijk en ze haalt weer alles uit de kast om ons te verwennen. Het tateren heeft ze nog niet afgeleerd. Het is ook fijn om met haar hondje Ella te spelen. Het lijkt alsof we hier gisteren nog waren. 

18 juni: Perigueux - Reims

We vinden een volgende rit via BLABLA CAR. Iemand die naar Limoges rijdt en we vinden ook een aansluiting van iemand die naar Reims moet. Schitterend! We kunnen nog zalig lang ontbijten bij Sophie en we doen zelfs nog inkopen vooraleer we moeten vertrekken. We rijden mee met een man die zijn dochter naar de grootouders in Parijs brengt. De weg loopt bijna exact via de route die we nog samen met Paul hebben gelopen. Schitterend gewoon. We herkennen zelfs plaatsjes waar we geluncht hebben of een koffie gedronken. Het is nog altijd bloedheet. Aan het station van Limoges drinken we iets en schrijven de postkaartjes die we in SdC hebben gekocht. We eten iets verderop. En dan de volgende etappe. Naar Reims, waar het ooit begon... Het is bloedheet. 36°C. Van Limoges naar Reims is het een lange rit. We boeken een goedkoop hostelletje in het centrum. In Reims gaan we voor de laatste keer iets samen eten en dat doen we met een fles Champagne. Dat hebben we wel verdiend. Een zalige avond. 

19 juni: Reims - Lille - Brussel - Genk

Rond 10u hebben we de volgende afspraak. Een jonge dame rijdt naar Lille. Het is nog altijd zeer warm. Nu rijden we niet meer door bekend gebied. In Lille worden we afgezet aan het station en daar zien we dat er een TGV naar Brussel vertrekt over een 15 minuten. Nu wordt het helemaal te gek. Na bijna 4 maanden traagte brengt die TGV ons naar Brussel op minder dan 30'. Het doet allemaal heel raar aan. In Brussel eten we nog iets en dan neem ik de trein naar Genk. Nele rijdt mee, maar zij gaat er uit in Leuven. Het is niet leuk om in Leuven aan te komen. Voor de eerste keer na 3,5 maanden gaan we elk onze eigen weg. 3,5 maanden hebben we alles moeten delen en nu is het moment gekomen om tijdelijk afscheid te nemen. Het is niet gemakkelijk. Ik blijf op de trein en rij tot Hasselt waar ik uitstap. Ik wil al wandelend terug in Genk toe komen en stap van Hasselt naar Genk. Een heerlijke BBQ wacht op mij. Om 19u stap ik mijn oprit op. Het einde van de Camino is een feit! Het normale leven lonkt... Maar diep in me zelf hoop ik nog lang van de rust, de kalmte, de vriendschap en de verbondenheid van de Camino te genieten. En Nele? Het was een toevallige ontmoeting in het begin van de tocht. Gaandeweg leerden we elkaar beter en beter kennen en we zijn samen blijven wandelen. We hebben elkaar gesteund, we hebben samen genoten van de tocht, we hebben samen pijn gehad, we hebben samen beslissingen moeten nemen en we hebben elkaar heel goed leren kennen. Ik ben blij dat ik dit samen met jou heb mogen doen. Hoi!!!