L:   En naar het goede voorbeeld van een van jouw goede vrienden, heb ik er zelfs een paar limericks voor veil.  Daarin neem ik de situatie op de korrel, en wat mij betreft mag iedereen het weten. En geen nood: ik vergeet mezelf niet, op het zoeken ben ik echt niet fier. Maar waar veel rook is, is vuur. Zonder rook was ik nooit gaan zoeken. Wie vrij van zonde is, werpe de eerste steen. Ik
deel ze eerst hier, dan gaan ze 't publiek in:

Die ooit mijn verloofde uit Niel, van haar ex veelwijverij op haar ziel, ik zag haar diep graag, maar nu krimpt weer mijn maag: bedriegen kan ze bij haarzelf toch wel zien

Een Kontichse man hoorde zijn vrouw, liegen over vermeende ontrouw, toen begon hij te zoeken, dat bracht hem tot vloeken, want hij vond wat hij niet vinden wou

Oh, en nog wat: als ik dan toch een ziekelijke spion of controleur zou zijn: zeker alles checken he: ingebouwde camera's en microfoons in je huis, kijkgaten in je tuinmuren, vliegende drones boven je tuin, sattelietcontrole, een app op je gsm die je vertelt waar ja altijd bent, afluisterappartuur op je telefoon, een track & trace op je auto,... allemaal nakijken.    En als je daarmee klaar bent, en weet wat voor een grote crimineel ik ben, ga dan zelf maar je afspraken, emails, sms-en, telefoons, ontmoetingen, chatberichten,... eens optellen die niet deugden en dat terwijl je met iemand in een relatie was   (en ik bedoel niet alleen met mezelf)

Ik zal je je zoekwerk naar mijn crimi wat vereenvoudigen: ik ben gene crimineel, dus er valt verder niks te vinden. Valt tegen zeker? Stop het maar in de doofpot hoe dat gekomen is. Maar als je even nadenkt, dan weet je dat het klopt, zoals het vermeld is in de limerick. Er zit wat ziekelijks in je geest, waardoor je steeds maar spannende vreemdgaan avontuurtjes wil opzoeken. Met woorden heb je het meermaals afgezworen, maar je blijft even ziek, want je doet gewoon verder. Steeds geraffineerder, dat wel, maar ik had het telkens gezien, en eigenlijk weet je dat, want ik zei het je ook elke keer. En na die volhardende ontkenning, die o zo overduidelijk gelogen was, zocht ik een middel dat me kon bevestigen of ik nu spoken zag of niet. Helaas pindakaas, het waren nooit spoken. Mijn gevoel zat keer op keer juist. En dan nog: wat denk je dat het gros van de partners die dit meemaken zouden doen? Uiteraard: cutt off, direct gedaan, klinkende ambras, en smijt ze/hem buiten uit je leven. Deed ik dat? Neen, ik bleef je confronteren, omdat ik je graag zag, omdat ik wilde dat je je liefde (ja die was er wel voor mij) niet zou vergooien voor een stom avontuurtje. Of dat je door op 2 paarden te wedden, plots zonder paard zou komen te staan,... En nog kwam je niet uit je tent, hoewel ik je dikwijls genoeg, tot treurens toe zei: kom er zelf mee, laat me er niet achter komen.... m.a.w.: JE WIST DAT IK AAN HET ZOEKEN WAS!!! En dan nog ontkennen, leugen over leugen over leugen. En zelfs als die wordt blootgelegd, kan je het nog niet over je lippen krijgen. Bedenkelijk. Ah, nee, dan ben ik nu plots de ziekelijke crimineel. Belachelijk. Heb ik ooit iets naar buiten gebracht? Heb ik er een "zaak" van gemaakt, smeet ik het tegen je oren? Neen liefje, niks van dat alles. Ik gebruikte het enkel op alle mogelijke manieren om ons op het juiste pad te krijgen. Omdat ik je graag zag (inderdaad, nu is het verleden tijd). Maar blijkbaar mocht niks helpen. Helaas. Ik heb je graag gezien, altijd, zelfs in de lastigste dagen, veel minder als je echt furieus, grof of razend werd (ik bestempelde dat met te zeggen dat ik je toen niet zo graag zag, TOEN, op dat moment dus). Jammer dat het zo ver kan komen, en dat je het zo ver wil laten gaan, echt, dit is gewoon niet normaal. Ik geef me gewonnen, hier kan ik niet tegenop. Sterker nog: hier wil ik niet mee verder. En aangezien dit de derde keer is, all the way, over maanden lange perioden, is het wel welletjes geweest. Finito. Zonder kier, zonder deur.

Ik zal je zoekwerk naar jouw eigen afspraakjes, berichten, chat, e.a. ook sterk vereenvoudigen: je gaat waarschiijnlijk gewoon zo goed als niks meer terugvinden. Ah, nee. Sinds die eerste keer doe je niks anders dan alles wissen. Angst voor jezelf, en de boeman (ik dus), die eigenlijk gewoon iemand is die je graag zag, en je van het slecht pad wou weghouden op de zachtste manier die er te bewandelen was. Ook ziekelijk, die manieren van wissen. En dan alles moeten onthouden wanneer je wat tegen wie zei, en wat er daarop kan volgen en niet.... daar moet je volgens mij verschrikkelijk moe van worden, niet? Is dat mss de reden dat je zoveel slaap nodig hebt? Is het daarom dat je wel eens wat vergeet? Is het daarom dat je soms zelf niet doorhebt dat je iets vertelt wat niet klopt met wat je daarvoor vertelde? Is het daarom dat het zo opvalt dat je hele houding, intonatie, beweging met handen en gelaat, ... zo opvallend afwijkt van wat je zegt als je staat te liegen, omdat je zo hard moet denken om geen fouten te maken?.... Ziekelijk.

Je ging naar de psycholoog om daaraan te werken, en je was op een bepaald moment klaar zei je. Nu moest je het zelf doen. Wel, ik ben geen dokter, geen specialist of wat ook, maar ik geef je wel op een briefje: het is geen haar verbeterd op het hier beschreven vlak, wel integendeel. Je probeert het alleen veel beter te verstoppen, maar dat lukt toch niet. Komt altijd uit helaas. Vroeger of later komt het altijd uit.

Bedankt om het niet te laten lukken. Jammer van al de moeite en goeie bedoelingen van iedereen die er bij betrokken is van dichtbij, en wiens levens je ook maar mee ligt te infecteren met je ziekelijke gedrag: in de eerste plaats je kinderen, mij, mijn kinderen. En verder straks ook je vrienden en je familie.... want neem maar van mij aan, ook daar zal het wel eens dagen

Ik had de beste bedoelingen, omdat ik je graag zag, tot gisteren. Toen was het er echt over. Duidenden druppels in de emmer, het liep over de rand. Gedaan.

In mijn ogen kan je 2 dingen doen:

Meest waarschijnlijk ga je alles van je afwentelen, ontkennen, en alle lelijke dingen in mijn schoenen schuiven. Da's het gemakkelijkste he. Kan je vrolijk je vertrouwde leugenleventje verderzetten, en je bent er vanaf. En je vrienden zullen je krokodillentranen wel mee opvangen. Jij comfortabel getroost gevoel, en zij allemaal het goeie gevoel van jou geholpen te hebben...; wel, ze moesten eens weten. En weet je wat: ze zullen het weten! Als ik nog maar het minste vaststel dat het die richting opgaat, zullen ze het allemaal weten, stuk voor stuk.

Optie 2 is dat je bekent, naar mij, en naar hen, dat je volledig fout bezig was. Dan ben ik gewoon stil uit je leven verdwenen. Weg. Een verderzetting (maar dat is mijn ding niet meer) zou kunnen zijn dat je dit eindelijk voor jezelf eens zou kunnen aanpakken en dat veranderen. Maar dat je die stap uit eigen beweging gaat zetten, die kans acht ik klein. Dan had je het eerder al gedaan.

Ik zal het snel genoeg merken aan de stiltes, horen aan de roddels, vernemen via gerichte vragen en commentaren. En ik beloof je streng maar rechtvaardig dat ik al jouw leugens niet ga opeten. Het zijn de jouwe, niet de mijne. Je gaat niet weten waar je het hebt, want dat ga ik niet toelaten. In geen geval. Wil je dit zien als een dreigement (waarschijnlijk wel), dan is dat spijtig. Ik zie het niet zo. Het is een belofte. Je hebt het volledig zelf in de hand. Ga je verder in de leugen, dan zal ik die platkloppen met de keiharde waarheid

Of leer je uitendelijk erkennen en toegeven dat je volledig ontspoort. Dan zijn er ongetwijfeld mensen die jou zullen bijstaan en helpen. Ik heb dat nu jaren geprobeerd, maar je stak telkens een mes in mijne rug, dus ik zal er niet meer staan. Maar je gaat wel altijd een plaatsje in mijn hart blijven innemen, ik neem de mooie herinneringen mee, en je zal van mij geen last meer hebben. Tweede nacht op rij weinig slaap voor mij, maar dat zal wel beteren. Ik ben een gevoelsmens, en dat weet je, zal eventjes duren, maar ik redt me wel. Als je me bestookt met berichten tijdens de werkuren, ga ik je verwijderen. Ik heb al te veel tijd tussendoor gespendeerd aan onze relatie die we hadden. Nu er geen meer is wil ik hier tijdens de uren niks over horen of lezen. 's morgens vroeg, 's avonds maakt het me niet uit.

Slaapwel