SMS berichten 8/3/2014

L: Poging 4....

E: Niet nu      (en dat kon ik begrijpen, want ze had haar kinderen op dat moment nog bij haar..., ik zou wachten tot ze zondag vertrokken )

L: Mss later dan eens als het kan. Kan nuttig zijn. Ik hoor wel van jou wanneer het gaat.  Ik stuur alleen vandaag nog wel een mail.

Email 8/3/2014 van mezelf, aan E__ en enkele vrienden:  The long and winding road....

Lieve pennevriendjes van weleer, vrienden van toen, van nu en van straks,

We schrijven ongeveer anderhalf jaar later. En ik die dacht dat ik toen een moeilijke brief stuurde.... Je wil niet weten hoe lastig deze is. Ik had het jullie dit liever allemaal persoonlijk verteld, maar dit is praktisch onmogelijk om dat voor iedereen op dezelfde manier en op hetzelfde moment te doen, laat staan om dit ook tegelijk aan E__ te laten weten. De inhoud heeft ze al langer, en dat dit er aan zat te komen, weet ze ook wel. Er is echter compleet geen communicatie meer. Jammer.

Ongetwijfeld hebben jullie al vernomen dat er nu wel effectief een dikke streep onder E__ en L__ is getrokken. Geen jojo bewegingen meer, want ik kan begrijpen dat het op den duur op de never ending story, of gewoon de story, of thuis of andere familie-soap begon te lijken. Ik kan u bevestigen dat dit het laatste seizoen was. Nee H$$$, nee L$$$, helaas niet het feest waarop jullie hadden gehoopt.

Na een heel koele (voor mij en ik neem aan ook voor haar, een eenzame), los-van-elkaar-periode, oktober-december, wat mij betreft om allebei eens goed na te denken en te bezinnen (ik liet de hele tijd "de deur op een kier"), waren wij, na een rustige opbouw in december, begin januari terug voorzichtig en in stilte van start gegaan, met de nodige voorzichtigheid, gezien het al een paar keer fout afliep. De wijze woorden van M$$$ indachtig, misschien was het daarvoor eerder gewoon veel te vroeg... We hebben er bewust voor gekozen om dat voor ons te houden, vooral op E__ haar vraag, om te kijken wat het gaf zonder te veel interferentie van buitenaf. Voor mij was dat alleszins de enige reden van die stilte... Een uil is geen kieken, dus wie ogen in zijn kop heeft, had met de verhuis, of op een ander moment al wel kunnen zien dat er wel weer terug wat was... Ik hield me enkel om die reden op de vlakte.

Opnieuw denk ik vandaag dat E__, en vooral Nxxx, Sxxx en Rxxx, nu jullie steun en hulp zeker kunnen gebruiken, en ik ben ervan overtuigd dat jullie die rol ook zullen blijven opnemen. Ik ben niet haatdragend, ook al ziet E__ dat op dit moment wel zo. En ik kan zelfs een stukje verstaan waarom dat dit in haar gedachtegang zo lijkt. Niets is minder waar.  Dit bericht heeft op geen enkele wijze de bedoeling om met modder te gooien, zwart te maken, om eender welke relatie te verzuren, dwingende keuzes te maken, of wat dan ook voor slechts. Hij dient voor mij twee doelen die me deze week flink verscheurden:

• *De waarheid en eerlijkheid laten zegevieren, want er is al genoeg gelogen en vooral verzwegen. Daar kan ik niet tegen. Het is wat het is. Benoem het, aanvaardt het, en dan kan ook iedereen verder. En het hele verhaal graag. as it is.
• *Geen onnodige bruggen opblazen met mensen die me nauw aan het hart liggen. Jullie dus allemaal. En inderdaad: Els staat er ook bij.

Ik heb bewust dagenlang gewacht dus met dit bericht, opdat voor iedereen, zeker voor "ons", de rust wat zou zijn weergekeerd, en ik dit in alle evenwicht en zonder overladen emoties kon weergeven. Ettelijke keren nagelezen. Ik hoop dus ook dat dit bij eenieder zo kan binnenkomen.

Ik heb de afgelopen jaren mijn brede schouders mee onder een zwaar kruis gestoken, uit pure liefde, in het begin onbewust, nadien bewust, waarbij ik me steeds voornam ons naar een gelukkige oude dag te kunnen leiden, in een rustig, warm en liefdevol nest, wat iedereen verdient. Omdat we mekaar graag zagen, en wat mij betreft au fond nog, en ook elkaars kinderen. Spontaan denk ik aan B$$$'s levenswijsheid "ge moet een ander zijn problemen niet de uwe maken". Helemaal mee eens, maar trek je die lijn ook strikt door met je levenspartner, vraag ik me even luidop af....  Wel, in die relatie ik niet ... Ik ga ervoor, met hart en ziel, en als er problemen opduiken, dan spring ik in de bres. Voor mij hoort dat zo in een liefdesrelatie. In goede en kwade dagen, er samen voor gaan. Of daar nu een ring of een contract aan vast hangt of niet. Liefde is een werkwoord.

Ik schreef haar afgelopen zondag 2 pure en ongezouten limericks over onze laatste jaren. Daarop krijg ik vooral, en nu alleen nog stilzwijgen. Eén hadden jullie ongetwijfeld al gevonden. De andere nog niet:

Die ooit mijn verloofde uit Niel, van haar ex veelwijverij op haar ziel, ik zag haar diep graag, maar nu krimpt weer mijn maag: bedriegen kan ze bij haarzelf toch wel zien

Een Kontichse man hoorde zijn vrouw, liegen over vermeende ontrouw, toen begon hij te zoeken, dat bracht hem tot vloeken, want hij vond wat hij niet vinden wou

Puur en ongezouten zal het zeker zijn... Mijn excuses daarvoor, maar toch... Ik maakte er mee mijn probleem van, want ik zat er middenin. Maar het aanpakken en veranderen, dat moet E__ zelf doen. Dit kon voor mij niet meer blijven duren. Lees de limericks anders maar 3 keer, niet omdat ze zo moeilijk of onduidelijk zijn, maar wel om het 3 keer door te maken, want dat deden wij de afgelopen 2 jaar. En ik weet meer dan jullie denken, dat dit moeilijk te vatten is, al 2 jaar lang, te meer omdat daar nooit veel is over gezegd. En omdat het niet helemaal zal overeenstemmen met wat je voor de rest ziet. En ja hoor, veel van de rest was er. Liefde en passie, aandacht voor de kinderen, werken en genieten, ..... weet niet wat er buiten te zoeken was.

En V$$$, ik begrijp het heus, als je daar nooit hebt gestaan, wordt je wss niet achterdochtig. Stel je voor dat je je partner plots "anders" ziet doen, je merkt aan alles dat er iets niet pluis is, en dat er wat wordt achtergehouden, je spreekt die daarover aan, het wordt ontkend in alle toonaarden, maar je merkt het opnieuw. Dat gaat zo wekenlang door.... tot je begint te twijfelen aan jezelf. Je weet wat je allemaal ziet, hoort, voelt, .. maar je twijfelt ook aan jezelf (tegen beter weten in) omdat het je geliefde is, en die zou toch niet tegen je liegen.... Het wordt zo flagrant, dat je voor de verscheurende keuze komt om ermee te stoppen, of door te gaan. Wel vrienden, ik ben van het volhardende type. Velen zouden het waarschijnlijk opgeven. Ik deed dat niet. Ik zocht manieren om de duidelijkheid te krijgen die er moest zijn, en die kwam er. "dat bracht hem tot vloeken, want hij vond wat hij niet vinden wou". Helaas.. ik ben licht hoogsensitief, daar kan ik ook niet aan doen (zoek op HSP. Gelukkig niet in die mate dat ik daar "last" van heb. Mensen die dat in ergere mate hebben, kunnen moeilijk tegen lawaai of drukke beelden, hebben meer kans op migraine, trekken zich regelmatig terug in stilte.) Ik heb het in deze situatie wel degelijk mogen ondervinden.... En verder... ik maakte van wat ik vond geen misbruik, smijt en smeet het niet op straat, maar ging de confrontatie aan, op zoek naar berouw en spijt, naar verdriet over pijn, maar vooral naar verandering en vergeving, respect, en het verbeterd en dieper verderzetten van de liefde als dat kan. Ik moet helaas vaststellen dat dat laatste niet mogelijk is, gezien er enkel boosheid, ontkenning, afstrijden,.. op zijn gevolgd. Dat is er voor mij volledig over.... na keer 3.

De wijsheid van B$$$ indachtig, moet ik dit nu van me af, zeker ten overstaan van die mensen waarom ik geef. Het is niet "meer" mijn probleem. Mijn schouders zijn er vanonder als partner. Maar voor mezelf wil ik niet dat enkel een verhaal van "mijn zoeken en mijn vinden" bij jullie wordt gedeeld, en de rest maar fijntjes wordt verzwegen of ontkend. Dat kan voor mij niet. Ik ben er niet fier op, op dat zoeken en vinden, maar ik weet waarom ik het deed, en ik weet hoe ik er mee omging. Overtuigd om het toch nog te kunnen keren... helaas. En bovenal: ik maak niet kenbaar wat ik vond die keren... maar het was way out of line. Maar soit, voor mij gaat het zand erover. De wonde geneest wel stilaan. En ik heb, door wat ik net heb beschreven, het grootste deel van mijn rouwproces al doorgemaakt in de beschreven strijd. Het geeft maar aan wie ik ben, en E__ weet dat. De kruik gaat zolang te water tot ze barst. Ik omschrijf het meestal zo: ik heb een sterke rekker (type grootvaders brooddoos, of de ring van de steriliseerbokaal), die veel veerkracht aankan, maar trek hem niet volledig over, want dan springt hij, en is hij niet meer te maken.

Opnieuw stel ik dat te trekken levenslessen verder zullen uitmaken of wij (E__ en ik), maar ik bedoel ook wij allemaal, nog verder een goeie vriendschapsband kunnen aanhouden. Vandaag is dat misschien wat vroeg om daarover uitspraak te doen. Ik zie bij E__ nu vooral vermijding, negeren, kwaadheid, stilte... hopelijk ebt dat weg, en kan het komen tot aanvaarding, verwerking, en op weg naar beter. En excuus hoop ik al niet meer op. Een liefdesrelatie is niet meer mogelijk, vriendschap misschien wel, na het voorgaande... Hoewel... nadat eerder Nxxx Sxxx en Rxxx "ontvriend" werden, is E__ zelf ook niet langer meer bevriend stel ik vast... Nochtans spraken zowel Nxxx als Sxxx mij vorige week spontaan zelf aan via fb chat. Dat was al een eeuwigheid geleden. Kinderen zijn slimmer dan we denken...

Opnieuw hoop ik ook dat wij ex-bijna-buren-geweest en gemeenschappelijke goeie vrienden, ook verder contact houden, hoewel dat uiteraard vanaf heden iets minder frequent en/of niet altijd evident zal zijn. Veel zal afhangen van het voorvermelde mogelijkheid tot vriendschapsband uiteraard, maar ook van hoe dit bij jullie binnenkomt. Ik wil niet in de weg lopen, of ten koste gaan van de jarenlange band met E__ en de kinderen, niet in het minste van peter- en meterschap. Ik maak me geen illusies, vraag geen keuzes, oordeel of veroordeling. Dat is geenszins mijn intentie.  Dus ik verneem straks wel van jullie wat er kan. Weet, ik sta er voor open. Graag.

Dit was moeilijk om brengen, maar ik vond dat ik het moest doen. Het roert me zeer, en ik neem aan dat het jullie ook zal bewegen. Ik zal wel zien en ervaren wat het in de toekomst teweeg brengt.   Groetjes, en tot in den draai.    L__

PS: Als het onderwerp geld ter sprake mocht komen, vraag je ook maar volledige openheid. Dat laat ik nu maar even aan anderen. Ik ben een man met een hart en ik vroeg om zelfs daar nog over te praten. Dat kan blijbaar niet meer. So be it.