Het verraad van Judas Iscariot

http://www.emmerick.be/Fascikel 29 en 30

Het verraad van Judas viel helemaal anders uit dan hij had verwacht. Hij wilde het hem beloofde verradersloon verdienen en in de gunst van de Farizeeën komen door hun Jezus in handen te spelen. Aan een doodvonnis en aan de kruisiging had hij niet gedacht; dit was niet zijn bedoeling; alleen het geld rinkelde in zijn oren en daarom had hij zich reeds sedert lang met enige sluwe, valse, spionerende Farizeeën en Sadduceeën in verbinding gesteld, die hem door vleierij tot verraad trachtten te bewegen.

Judas was het moeizame, lastige zwerversleven van de apostelen te midden van vervolgingen moe. Reeds in de laatste maanden had hij zijn misdaad voorbereid door zich bij elke gelegenheid aalmoezen toe te eigenen; en zijn gierigheid, nog meer geprikkeld door de vrijgevigheid van Maria Magdalena bij de zalving van Jezus, bracht hem nu tot het uiterste, het werkelijke verraad.

Steeds had hij gehoopt dat Jezus een aards koninkrijk zou stichten en dat hij daarin een eervolle en winstgevende functie zou bekleden. Maar omdat dit Rijk uitbleef, trachtte hij op een andere manier rijkdom te vergaren. Wanneer hij de moeilijkheden en vervolgingen zag toenemen, vond hij het raadzaam, goede betrekkingen aan te knopen met de machtige, hooggeplaatste vijanden van Jezus, eer het te laat was. Hij zag Jezus geen koning worden en de waardigheid en het aanzien, waarin de hogepriesters en hun vertrouwelingen en het hoge tempelpersoneel stonden bij het volk maakten indruk op hem. Hij liet zich daarom steeds meer in met die onderhandelaars die hem onophoudelijk op alle manieren vleiden en hem op besliste toon verzekerden dat het in alle geval binnenkort met Jezus uit zou zijn.

Ook in de laatste dagen, die hij met de andere leerlingen te Betanië bij Lazarus doorbracht, waren zij met hun voorstellen tot hem gekomen en zo geraakte hij hoe langer hoe dieper verstrikt in zijn verderf. In de laatste dagen liep hij zich de benen van het lijf om de hogepriesters tot de daad te bewegen. Zij wilden echter op zijn voorstel nog niet ingaan en bejegenden hem met diepe verachting. Ze zeiden dat de tijd die hen nog van het paasfeest scheidde, te kort was en dat hun optreden tegen Jezus het feest zou verstoren en dat de hele stad in rep en roer zou komen. Alleen het Sanhedrin schonk enige aandacht aan het voorstel van Judas.

Satan had hem gedurende het Laatste Avondmaal volkomen in zijn macht gekregen en zo was hij dan vertrokken om het wraakroepend verraad uit te voeren. Hij zocht eerst nog eens de onderhandelaars op, die hem tot op dat ogenblik steeds gevleid hadden en die hem ook nu met gemaakte vriendelijkheid ontvingen. Ook kwamen er nog anderen bij, zelfs Kaïfas en Annas, de Hogepriesters. Deze laatsten behandelden hem echter zeer hooghartig met spot en verachting. Men kwam nog niet tot een besluit en bleef vrezen voor een mislukking van de aanslag, omdat Judas hen onbetrouwbaar leek.

Omdat er onenigheid was over een mislukking van de aanslag, richtten zij zich tot Judas met de vraag: “Bestaat er mogelijkheid om Hem gevangen te nemen? Beschikt Hij niet over een gewapende escorte?” En de schandelijke verrader zei: “Nee, Hij heeft slechts 11 apostelen bij zich. Zelf is Hij ontmoedigd en zijn 11 aanhangers zijn lafaards.” Verder zei hij hun dat zij zich nu of nooit van Jezus meester moesten maken, want, indien zij deze kans verkeken, zou hij geen gelegenheid meer vinden om Hem aan hen over te leveren, omdat hij het voor zichzelf niet raadzaam achtte nog naar de Meester terug te keren. De laatste dagen hadden zijn medeapostelen en ook Jezus in hun woorden op hem gezinspeeld; zij schenen achter het doel van zijn geloop gekomen te zijn en zijn plan doorzien te hebben. Als hij nog naar hen zou terugkeren, liep hij het gevaar vermoord te worden.

Hij zei ook nog: “Als je Hem nu niet gevangen neemt, dan zal Hij zich uit de voeten maken, later met een groot leger van volgelingen terugkeren en zich tot koning laten uitroepen.” Deze bedreigingen gaven de doorslag. Men ging op zijn voorstel in. Men zou volgens zijn aanwijzingen en onder zijn geleide Jezus gevangen nemen en voor zijn verraad kreeg hij dertig zilverlingen. Omdat ze hem bleven wantrouwen en hem verder met verachting behandelden, dreven hoogmoed en schijnheiligheid Judas nu reeds om hun het geld aan te bieden als een offergave voor de tempel, om in hun ogen door te gaan als een rechtvaardig en onbaatzuchtig man, maar zij weigerden het, omdat het bloedgeld was, dat in de tempel niet geofferd mocht worden.

Judas was door hun minachting diep gekrenkt en was zeer verbitterd. Zo iets had hij niet verwacht. Hij oogstte reeds de vruchten van zijn verraad, nog voor het was uitgevoerd. Hij had zich echter reeds te ver met deze lieden ingelaten. Hij was in hun macht en kon er zich niet meer aan onttrekken: zij bewaakten hem streng en verloren hem niet meer uit het oog tot hij het plan om Jezus te grijpen helemaal had uiteengezet. Daarna gingen 3 Farizeeën met de verrader naar een zaal beneden bij de tempelsoldaten. Toen alles was afgesproken en het geschikt geachte aantal soldaten bij elkaar was, liep Judas met een dienaar van de Farizeeën eerst naar het Cenakel om te zien en hun te laten weten of Jezus zich daar nog ophield. Judas kwam terug en zei dat Jezus reeds uit het Cenakel weggegaan was en zich naar de Olijfberg had begeven, waar het zijn gewoonte was in deze dagen te gaan bidden. Opdat de leerlingen niet achterdochtig zouden worden, het niet zouden opmerken en geen oproer zouden verwekken, verzocht hij dat men hem maar een klein aantal soldaten zou meegeven.

Verder zei de eerloze verrader hun nog, dat zij goed moesten toezien dat Hij hun niet ontsnapte, zoals Hij reeds meerdere keren door kunstgrepen in de bergen voor zijn begeleiders verdween en, onzichtbaar geworden was. Daarom deed hij dan ook het voorstel Jezus met een ketting te boeien en zich daarbij te bedienen van zekere tovermiddelen om Hem te beletten deze weer te verbreken.

De Joden, vol verachting voor Judas, hielden met al die raadgevingen geen rekening en spraken honend: “Wij laten ons niets door jou op de mouw spelden; doe je werk, zorg dat wij Hem in handen krijgen, dan zorgen wij wel dat Hij ons niet ontsnapt.” Met de bende die hem vergezelde sprak Judas nu af dat hij vóór hen de hof zou binnengaan en Jezus zou kussen en groeten, als kwam hij na een volbrachte boodschap als vriend en leerling tot Jezus terug. Op datzelfde ogenblik moesten de soldaten naar Jezus toelopen en Hem gevangen nemen. Hij zou dan doen alsof hij van niets wist en dat zijn terugkeer toevallig was. Hij zou dan doen zoals de andere leerlingen, die zeker op de vlucht zouden slaan en er zou geen verraad zijn geweest zijn. Hij dacht dat er van de kant van de apostelen tegenstand geboden kon worden en dat Jezus, door de verwarring nog zou kunnen ontsnappen, zoals Hij zich reeds dikwijls had onttrokken.

Deze gedachten kwamen in hem op, vooral nu hij zich door de verachting en het wantrouwen van Jezus’ vijanden diep gekrenkt voelde. De oorzaak van de gedachten aan mislukking was omdat hij geen berouw had over zijn wandaad, noch medelijden met Jezus, want hij had zich reeds helemaal aan satan overgeleverd. Ook wilde hij niet dat zij die achter hem aankwamen, koorden en boeien bij zich zouden hebben of dat welbekende eerloze schurken hem zouden vergezellen.

Schijnbaar willigde men zijn verlangen in, maar in feite handelde men zoals men denkt te moeten handelen als men met een eerloze verrader te maken heeft: men vertrouwt hem niet en zodra men zijn diensten niet meer nodig heeft, jaagt men hem weg. Wat men de tempelsoldaten vooral op het hart drukte was: goed te letten op Judas, tot Jezus was gevangen genomen. Men had hem reeds de prijs betaald en men vreesde dat de schurk met het geld zou ontsnappen en dat men Jezus door de duisternis zou missen en een ander in zijn plaats gevangen zou nemen.

De kohorte (= Romeinse compagnie) die men voor de gevangenneming van Jezus had uitgekozen, bestond uit 20 soldaten, waarvan een deel tot de tempelwacht behoorde en de overigen in dienst van Hogepriesters Kaïfas en Annas waren. Judas trok met zijn 20 soldaten vooruit. Hij werd op enige afstand gevolgd door 4 eerloze gerechtsdienaren, beulsknechten van het slechtste allooi, die koorden en boeien droegen. Deze werden zelf na enige passen tussenruimte gevolgd door 6 onderhandelaars, met wie Judas sedert enige tijd betrekkingen onderhouden had. De 20 soldaten gingen als kameraden vertrouwelijk met Judas mee tot op de plaats waar de weg de Olijfhof en de tuin van Getsemani scheidt. Hier wilden zij niet dat Judas alleen zou vooruitgaan, zoals hij verlangde maar zij sloegen een heel andere toon aan en drongen hem kordaat en beslist hun wil op.

Toen Jezus na het verlaten van de grot met de 3 apostelen op de weg tussen Getsemani en de Olijfhof gekomen was, vertoonden zich Judas en zijn bende op een afstand van 20 stappen van Jezus. Judas geraakte in onenigheid met de bende. Hij wilde zich van de soldaten afzonderen en Jezus alleen als boezemvriend gaan groeten; zij moesten dan de schijn aannemen alsof zij niets van Judas afwisten, en buiten zijn toedoen en weten daar waren aangekomen. Zij hielden hem echter tegen en zeiden: “Zó niet, kameraad, je zal ons niet ontsnappen, vóór wij de Galileeër in handen hebben!”

Toen zij de 8 apostelen zagen, die bij het horen van het lawaai toegesneld kwamen, riepen zij de 4 gerechtsdienaars ter versterking van hun troep. Deze hadden zich tot dan toe op enige afstand gehouden. Maar Judas wilde hen er helemaal niet bij en er ontstond een felle woordenwisseling onder hen.

Toen Jezus en de 3 apostelen deze bende twistende wapenlui in het schijnsel van fakkels herkenden, wilde Petrus met geweld tegen hen oprukken: “Heer, sprak hij, de 8 uit Getsemani, zijn daar aan het begin van het pad, wij gaan de gerechtsdienaars aanvallen!” Jezus echter beval hem kalm te blijven en ging met hen enige stappen achteruit naast de weg staan. Judas wist op dit ogenblik zelf niet goed wat aan te vangen en was verschrikkelijk woedend. Vier (van de achtergebleven) leerlingen waren tot bij hem gekomen en vroegen hem wat er aan de hand was. Judas wilde met hen een gesprek aanknopen en hun leugens op de mouw spelden om zijn handelwijze te rechtvaardigen en zijn eer te redden, maar de wachters gaven hem de vrijheid daartoe niet.

Deze 4 leerlingen waren Jakobus de Mindere, Filippus, Tomas en Natanael. Jezus naderde enige stappen tot de bende en sprak op luide en duidelijk verstaanbare toon: “Wie zoekt u?” De leider van de soldaten antwoordde: “Jezus van Nazareth!” En Jezus hernam: “Ik ben het!” Nauwelijks had Jezus deze woorden gesproken, of zij voelden zich als door een beroerte getroffen, achteruitgedrongen en zij vielen op elkaar neer. Judas die zich nog in hun nabijheid bevond, geraakte met zijn plan daardoor nog meer in verwarring. Hij leek tot Jezus te willen naderen, maar de Heer hief zijn hand tegen hem op en zei: “Vriend, waartoe ben je gekomen?” Ontsteld stamelde Judas enige woorden over een vervulde opdracht.

Inmiddels waren de soldaten weer opgestaan en tot Jezus genaderd in afwachting van het afgesproken teken, nl. de kus die de verrader aan Jezus moest geven. Petrus en de andere leerlingen omringden Judas en scholden hem voor een verrader en dief. Judas zocht zich door leugens van hen te ontdoen, maar dit lukte niet omdat de tempelwachters hem tegen de apostelen in bescherming namen en zo tegen hem getuigden. Nu vroeg Jezus nogmaals: “Wie zoekt u?” Zij herhaalden, zich naar Hem toe kerend: “Jezus van Nazareth!” En weer sprak Jezus: “Ik ben het. Ik heb het u reeds gezegd! Indien u Mij zoekt, laat dezen dan gaan!” Op deze woorden: “Ik ben het!”, vielen de soldaten opnieuw neer en wel helemaal verwrongen. Nu werd Judas opnieuw door de andere, uiterst verbitterde apostelen omringd.

Jezus sprak ondertussen tot de krijgsknechten: “Staat recht!” en vol schrik stonden zij op. Omdat Judas zich verdedigde tegen de hem omringende apostelen en deze ook de wachters te keer gingen, beantwoordden de wachten hun bedreigingen met een tegenaanval en zo geraakte Judas ontzet. Nu eisten de wachters dringend van hem, onder bedreiging, het afgesproken teken, want zij hadden de opdracht gekregen alleen degene gevangen te nemen die door Judas werd gekust. Daarom trad Judas op Jezus toe en zei, Hem een kus gevend: “Wees gegroet, Meester!” Maar Jezus zei hierop: “Judas, verraad je de Mensenzoon met een kus?” Nu werd Jezus door de 20 soldaten omringd en de ondertussen toegesnelde 4 handlangers sloegen de hand aan Jezus. Nu wilde Judas vluchten, maar de apostelen hielden hem tegen. Onmiddellijk richtten zij hun verzet tegen de soldaten die Jezus omsingelden en zeiden: “Heer, moeten wij er op inslaan met het zwaard?”

Petrus, altijd voortvarender dan de overigen greep werkelijk zijn zwaard en sloeg naar Malchus, de knecht van de Hogepriester, die de apostelen terug wilde drijven en hieuw hem een stuk van zijn oor, zodat hij op de grond neerzeeg. Judas, die, na Jezus de verraderskus te hebben gegeven, wilde vluchten, werd door enige verderaf staande leerlingen tegengehouden en met verwijten overladen. Hij werd echter ontzet door 6 Farizeeën, die zich eerst nu in de daad van Jezus’ gevangenneming mengden. De 4 handlangers waren bezig met hun riemen en koorden. Door hen vastgegrepen stond de Heer op het punt geboeid te worden

Maar Jezus zei hem: “Petrus, steek uw zwaard terug in de schede, want allen die het zwaard trekken, zullen door het zwaard omkomen. Of meent uj dat Ik niet tot mijn Vader kan bidden en dat Hij Mij op dit ogenblik niet onmiddellijk meer dan 12 legioenen engelen zou zenden (indien het zijn Wil is dat Ik word bevrijd)? Maar hoe zouden dan de Schriften vervuld worden, indien wat hier gebeurt, verhinderd wordt? En moet Ik de beker, die de Vader voor Mij bestemd heeft, niet drinken?”

Hij zei ook nog: “Laat Mij ook nog even die man genezen.” Hierop naderde Hij tot Malchus, raakte het gewonde oor aan en het was genezen. Jezus was omringd door de wachten en beulsknechten en de 6 Farizeeën en om Jezus te beledigen zeiden ze tot de bende: “Hij gaat met de duivel om; het oor scheen door zijn toverij gewond en nu lijkt het door dezelfde toverkunst genezen.” Dan sprak Jezus tot hen: “U bent uitgetrokken als tegen een rover met zwaarden en stokken om Mij als een moordenaar gevangen te nemen; dagelijks leerde Ik bij u in de tempel en u hebt de hand niet naar Mij uitgestoken, maar dit is uw uur, het uur van de macht der duisternis.”

De Farizeeën gaven bevel Hem te binden en snauwden Hem honend toe: “Ons hebt u toch door uw toverkunst niet omver kunnen krijgen.” En zo riepen ook de handlangers Hem toe: “Uw toverkunst zullen wij U wel afleren.” Hierop vluchtten de leerlingen in alle richtingen. Degenen die niet waren gevallen waren volledig in de macht van de duivel en behoorden tot hetzelfde soort van boze mensen zoals Judas, die ook niet viel, hoewel hij in de onmiddellijke nabijheid van de soldaten stond.

Allen die gevallen en weer opgestaan waren, bekeerden zich later en werden Christenen. Hun vallen en opstaan was een voorafbeelding van hun bekering. De soldaten hadden Jezus alleen maar omsingeld, maar hun handen niet aan Hem geslagen. Malchus was na zijn genezing reeds zo definitief bekeerd, dat hij in de volgende uren van Christus’ lijden als boodschapper naar Maria en de andere vrienden heen en weer liep om verslag uit te brengen van wat gebeurde.