22/3 Erger dan je dacht dat het zou zijn-droom - Dana Coverstone

De droom begon toen ik een stationwagen van de jaren ‘80-stijl laadde met dekens van tuinstoelen. Mijn kinderen waren jonger dan nu, de jongste was ongeveer 10 en de oudste 15 jaar. Ze waren opgewonden om naar een heel groot vuurwerk te gaan zien, dicht bij de stad waar we wonen, maar ik kon niet onderscheiden of het Kentucky of Indiana was. Ik weet alleen dat ik niet precies wist waar ik was. Het was in de vroege avond toen we vertrokken. Er was nog veel verkeer, zware SUV's en vrachtwagens waren volgeladen met buitenartikelen. Toen we dichter bij de vuurwerklocatie kwamen, waren er borden die naar parkings en carnavalachtige activiteiten wezen. Er waren kinderen die paardrijden, kermisattracties, veel muziek, veel dingen waarbij mensen ballonnen probeerden te laten knappen... En er waren borden die verwezen naar de plaats waar de Carnaval-achtige activiteiten plaatsvonden. Het was er groot (3 tot 4 voetbalvelden).

Het vuurwerkterrein was opgesteld in de buurt van een gebied dat was afgezet met barricades. Maar er was ook een groot gedeelte waar ook gewoon mensen rondliepen. Mensen die op dekens op de grond zaten, klaar om naar het vuurwerk te kijken. De plaats errond stond vol met auto's. Er waren een duizendtal mensen. Het leek alsof elk kind aanwezig was met aangestoken sterrestokjes in de hand. En de tieners hadden flesraketten en staken vuurwerk aan, maar ze deden het op verantwoorde wijze, onder toezicht van een volwassene. Er was een gebied dat op een heuvel lag en uitkeek over het grote terrein en we besloten met de auto daarheen te trekken en daar te parkeren. Dan namen we onze dekens en tuinstoelen, en haalden eten boven. We praatten over het vuurwerk dat op het punt stond te worden vertoond. Toen was er een aankondiging.

De aankondiging kwam met luidsprekers dat ze over 15 minuten zouden beginnen en er klonk patriottische muziek. (Maar ik had niet het gevoel dat het over de nationale feestdag 4/7 ging). Mensen liepen rond, en lachten. Anderen zaten neer en maakten zich op voor het vuurwerk. Het hele terrein was gevuld met mensen. (we zaten op een heuvel met uitzicht op het terrein). En de auto's stonden aan de rand geparkeerd. Duizenden mensen waren enthousiast om de show te zien. En na een tijdje vroeg de omroeper iedereen om te gaan staan voor het volkslied, dat vervolgens werd gespeeld. Toen het stopte werd het erg stil en gingen de mensen op de grond zitten en ook mijn familie. De eerste vuurschoten weerklonken en er ging vuur recht de lucht in en leek eeuwig omhoog te gaan, maar er was geen geluid of vuurwerk, geen explosies, gewoon niets.

Er was in de droom letterlijk twee minuten stilte waarbij iedereen opkeek totdat er een gruwelijk geluid klonk alsof er een bom afging. Iedereen schrok omdat het zo luid en zo plotseling was. Er waren enorme lichtflitsen, zoals honderden vuurpijlen die plotseling te zien waren. Overal verschenen gewoon lichten. Maar er regende ook puin op mensen neer. Er waren hete stukjes brandende stokken en papier te zien. Brokstukken van wat op hout leek, stukken baksteen raakten mensen. Ze schreeuwden en ze renden weg. Het meeste gebeurde daar beneden, op het terrein. De omroeper zei tegen de mensen dat ze kalm moesten blijven omdat het probleem snel zou worden verholpen. Hij zei het met een zeer kalme stem.

Op dat moment schoot er weer een hoop vuurwerk de lucht in, maar het klonk meer als opstijgende F-16's. Het was erg luid en na een paar minuten stilte ontploften ze als een bom. Nu renden mensen in paniek overal heen. Sommigen hadden kleding dat in brand stond. De gezinnen verzamelden zich en het geschreeuw van de namen van hun kinderen weerklonk. Ze probeerden bij hun auto's te komen. Er waren zelfs sommige auto’s die in brand stonden en mensen renden naar de heuvel, waar wij waren.

Ik zei tegen mijn kinderen: laat alles achter, stap in de auto. Toen werd het schrijnend, omdat er nog steeds puin viel en brandde en mensen schreeuwden en renden voor hun leven. Steeds meer auto's stonden nu in brand en mensen waren wanhopig op zoek naar veiligheid. Mijn kinderen zaten in de auto en we proberen ons een weg naar buiten te manoeuvreren. Er waren mensen die mijn auto omsingelden en op de ramen sloegen.

Ze probeerden binnen te komen. Maar de hele binnenkant van die auto was zo klein dat niemand er nog bij kon. Daarom gaf ik gewoon gas en ik keek dat ik niemand raakte. Maar ik zag dat de menigte gevaarlijk was. Ze hadden deze waanzinnige blik in hun ogen. Ze probeerden binnen te komen. Ze controleerden deurklinken. De deuren waren op slot. Mijn kinderen hielden elkaar vast en we probeerden gewoon weg te komen. Mijn vrouw en mijn kinderen waren doodsbang, en daarom manoeuvreerde ik de auto de heuvel af en ging weer op weg. Toen realiseerden we ons dat dit niet zomaar een vuurwerksituatie was. Er stonden huizen in brand.

Er waren verlaten auto's langs de weg en de lucht was vol vuur en duisternis. Het was alsof er op verschillende plaatsen in de lucht vuur brandde (geen bliksem). Er stonden auto's onder viaducten waar we langs reden. Ze waren daar aan het wachten om te zien wat er gebeurde. Mensen keken naar de lucht, en ook mensen die in de auto waren blijven zitten leunden naar buiten en keken omhoog om te zien wat er aan de hand was. Ik probeerde de radio aan te zetten, maar er was alleen ruis. Ik stopte eventjes onder de viaduct en vroeg of iemand wist wat er aan de hand was, maar niemand wist iets. Mensen probeerden te bellen, maar de oproepen kwamen niet door en het bleef maar terugkomen dat ding, ding geluid ... Er ging duidelijk een overweldigend aantal oproepen door.

We gingen terug op weg naar huis, en ik reed zo snel als ik kon. De wegen waren verlicht met afval en brandende auto's stonden geparkeerd en er waren brandende bomen, er was totale chaos. We hadden afgesproken om in noodgevallen terug naar huis te rijden. We kwamen het huis binnen, deden de deuren op slot, zetten de tv aan en er waren noodsignalen onder aan het scherm te zien en lokale nummers om schade te melden. Er werd geen melding gemaakt van oorlogsraketten. Ik zag geen militair materieel. Op het nieuws zaten verslaggevers met satelliettelefoons. Ze probeerden verwoed met andere mensen te praten. Ze probeerden informatie te delen. En ze praatten snel met andere mensen in de ruimte. Toen hoorde ik een cameraman zeggen: over vijf, vier, drie, twee, één gaan we live. Aan het bureau zat het nieuwsanker en het was de man die ik altijd in de droom zie, ik noem hem Jezus. Hij droeg een gekleed hemd en keek naar een klembord.

Hij keek recht in de camera en begon te rapporteren. Hij zei: we hebben rapport na rapport gekregen van vreemde gebeurtenissen bij buitenactiviteiten en de 911-oproepen hebben het hele landelijke systeem overweldigd. Velen van jullie zijn zich ervan bewust dat chaotische gebeurtenissen zich over het hele land hebben verspreid, op alle fronten en voor branden en verwarring hebben gezorgd. Laat me heel duidelijk zijn, het is erger dan je dacht dat het zou zijn. U werd gewaarschuwd en verteld dat er gevaarlijke tijden zouden komen, maar dit is erger dan u dacht. Velen hebben de waarheid genegeerd en nu is het erger dan u dacht dat het zou zijn. Op dit punt begonnen de tranen over zijn wangen te stromen en hij hield ineens zijn hoofd naar beneden in zijn handen. Daarna kalmeerde hij en keek weer naar de camera en sprak verder door. Tranen bleven over zijn wangen rollen. Hij zei: Verlaat je eerste liefde niet. Wees niet bang voor wat je gaat lijden. Blijf berouwvol temidden van de gebeurtenissen. Overwin, loop door de open deur, blijf gedisciplineerd. Ik zal naast je lopen tijdens vervolging en pijn.

Toen hij het woord ‘pijn’ uitsprak, stroomde er op dat moment een traan over zijn gezicht en raakte het bureau en het veroorzaakte een dof geluid. Velen zullen zeggen dat het erger is dan ze dachten dat het zou zijn. Dit was de vierde keer dat dit werd gezegd. Velen zullen zeggen dat dit erger is dan ze dachten en ze zullen gelijk hebben. Zet u dus stevig schrap en wees klaar voor de strijd. Ik kom eraan en mijn beloning is bij mij en ik ben altijd bij je en tot aan je einde. Dit zijn de harde feiten in het nieuws zoals ik het u in levende lijve breng. Ik zette de tv uit en keek naar mijn kinderen die vandaag hun leeftijd leken te hebben. Mijn vrouw en ik sloten ons en we gingen in een kring zitten. We begonnen te bidden om moed en kracht. Er werd op de deur geklopt. Zonder angst deed ik de deur open.

Ik zag verschillende families huilend staan terwijl ze kleinere kinderen vasthielden. Ze zeiden: Kunnen we alsjeblieft binnenkomen zodat je het ons kunt uitleggen, en ons kunt helpen begrijpen wat er aan de hand is. Daarom nodigden we ze uit in ons huis. Toen ik die deur had geopend, hoorde je al het lawaai, de sirenes en de chaos. Toen de deur dichtging, stopte het geluid van buiten en zei het kleine meisje van een van de familieleden: ik voel me hier beter dan buiten. Toen werd ik wakker.