Bezinning: De zeven laatste woorden van het Kruis - Hozana

6 Johannes 19:30: Nadat Jezus ervan gedronken had zei Hij: ‘Het is volbracht.’ Hij boog Zijn hoofd en gaf de geest.

Onze Heer geeft de voleinding van Zijn offer aan: Consummatum est. Een offer dat werd voorafschaduwd in David’s woorden zou beginnen in de Wil. Zie, Ik ben gekomen om Uw wil te doen. Zijn totale en vrije zelfopoffering zou in elk mysterie van Zijn leven worden vernieuwd door de bekoring in de woestijn: Mijn voedsel is om de wil te doen van Hem die mij naar Zijn lijdensweg in Gethsemane heeft gestuurd, niet zoals Ik wil, maar zoals U wilt, te midden van Zijn discipelen vooraleer Zijn lijden in te gaan.

Hij verheerlijkte Zijn Vader door het werk te volbrengen dat Hem was opgedragen. En welk werk was dat? Om de Zijnen tot het einde toe lief te hebben. Niemand heeft een grotere liefde dan deze: dat een mens zijn leven geeft voor zijn vrienden. De liturgie van Calvarie wordt minutieus gevierd, het gewillige priester-slachtoffer heeft zichzelf geofferd in exacte overeenstemming met de riten uit het Oude Testament. Het Heilige drama van het lijden van onze Heer werd reeds vóór de grondlegging van de wereld verordend als het meest geschikte middel tot onze redding, maar alleen op het afgesproken uur.

Het is tot dat lijdensdrama, tot dat uur dat we terugkeren in de Heilige Mis door de eeuwen heen. Maar er is altijd een bekoring geweest om onze Calvarie te verminderen. Het herinnert ons aan onze magere acties in tegenstelling tot de finaliteit van de opperste prestatie van onze Redder. U hebt voor ons al onze werken bewerkstelligt. We kunnen iets extreems doen omdat het reeds voor ons werd gedaan. Vanavond op het altaar in de Mis van het avondmaal van de Heer. We bidden U: O Heer, we bidden dat we waardig mogen deelnemen aan deze mysteries, want telkens wanneer de herdenking van dit offer wordt gevierd, wordt het werk van onze Verlossing voltooid.

Ja, het werk van onze Verlossing wordt in elke Mis voltooid. Ja, Christus’ offer is ook eenmalig en voor allen. Het eenmalig bevat het altijd en eeuwig. Het werk van onze Verlossing was niet beperkt in effectiviteit en moest niet herhaald worden. Een druppel van het Bloed van onze Verlosser is voldoende om de hele wereld van zonde te bevrijden. Nee, wij zijn het die in onze tijd zo slecht van Zijn eeuwige vrucht profiteren. We kunnen niet te goeder trouw met Christus zeggen: het is volbracht, willen we ooit in onszelf de effecten van Zijn Verlossende werk ervaren. Dan moeten we toestaan dat de stralen van Christus' stralende volbrenging aan het Kruis ons in het heden raken en het is de Mis die dit bij uitstek en overvloedig mogelijk maakt. En niets kan ons scheiden van de liefde van Christus. Alle sacramenten zullen voorbijgaan, het zijn tijdelijke realiteiten, zelfs het grootste sacrament.

Maar de voleinding van het offer dat het sacrament is, is voor eeuwig. De Vader kijkt eeuwig naar dat offer met een sereen en vriendelijk gelaat van zonsopgang tot zonsondergang. Een zuiver offer zal gebracht worden tot eer van Gods naam door ons met toewijding te binden aan onze Hogepriester. Moge God, onze Vader, ons alle genade en Hemelse zegeningen blijven schenken totdat het ontbrekende aan de kwellingen van Christus volledig is en het Verlossingswerk in ons is volbracht. - Br Daniel Benedict Rowlands OP

7 Lukas 23:46: En Jezus riep luid: "Vader, Ik vertrouw mijn geest aan U toe." Toen Hij dat had gezegd, stierf Hij. 

Vandaag spreekt Jezus Zijn laatste woorden, Hij vertrouwt Zijn geest aan de Vader toe. Zijn Verlossingswerk is voltooid. De hele vastentijd is geleidelijk tot dit ene punt gekomen en niet alleen in de vastentijd maar in de hele menselijke geschiedenis terwijl het zand in een zandloper samenkomt, en daarom wordt alle tijd tot dit ene moment getrokken. De zandkorrels worden onverbiddelijk in één richting getrokken. Dit is het Kruis dat in het middelpunt van de tijd staat, het middelpunt van de hele schepping dat stilstaat terwijl de wereld verder draait en het Kruis de dood betekent. We bereiken het hoogtepunt van de tocht, onontkoombaar worden we geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het menselijk leven en het natuurlijke einde ervan. Het is het grootste drama van ons leven, altijd het grote onbekende dat voor ons ligt.

Zoals zandkorrels in de zandloper, worden we allen onverbiddelijk naar die dit fysiek einde getrokken. De vermenging van deze metaforen is geen toeval. De tijd komt samen op het Kruis en onze levens komen samen in de dood. Hoe dan ook, we kunnen sterven waar en wanneer dan ook, in pijn of slapend, alleen in het ziekenhuis of met familie aan onze zijde. Maar we kunnen één ding met zekerheid weten: Jezus gaat met ons mee en wijst ons de weg op een pad dat Hij reeds heeft bewandeld.

Met Zijn laatste woorden laat Jezus ons zien waarom het moment van sterven onze diepste angst en onze stralendste hoop kan zijn. Vader, ik vertrouw mijn geest aan U toe, wanneer God de Zoon Zijn Geest aan God de vader toevertrouwt. We horen een toespeling op de volle glorie van de dood. Het is het punt waarop we uiteindelijk en volledig in de leven-gevende relatie van de Drie-eenheid worden getrokken.

Christus heeft deze reis gemaakt door in het middelpunt van de tijd te staan en de dood Heilig te maken om ons met Zijn Vader te verenigen, want in deze zandloper loopt het zand aan de andere kant weer wijd open en gaan zandkorrels door naar een ware en definitieve vrijheid waar we geestelijk als God zullen zijn, want we zullen Hem van aangezicht tot aangezicht zien. - Br John Bernard Church, OP

Zijn dood: Matteüs 27:50: Maar Jezus gaf een luide schreeuw en blies zijn laatste adem uit.

Er zijn vele woorden in de originele taal van de Schrift die we gewoonlijk in Nederlands Zijn laatste adem uitblazen noemen. Het concept van ademen is betekenisvol in de Bijbel, wanneer Jezus Zijn laatste adem uitblaast. We weten dat dit het moment is dat Zijn aardse leven tot een einde komt en Hij ondergaat deze scheiding van ziel en lichaam. Dit zal met ons allen gebeuren op het einde van ons leven. We zien op het Kruis een einde: dat van Christus’ aardse leven.

Maar in de Schrift associëren we ademen ook met leven en transformatie. In de Psalmen lezen we: Als U met uw Geest over de aarde waait, ontstaat er nieuw leven. Alles op aarde wordt vernieuwd. Maar als U hen in de steek laat, sterven ze. Als U hun de adem afneemt, worden ze weer stof. (Ps 29-30) En in Ezechiël zegt de Heer God tot deze botten: Dit zegt de Heer tegen jullie: Ik blaas weer leven in jullie. Ik maak jullie weer levend. (Ez 37:5) En natuurlijk denken we aan de tekst in Genesis: Toen maakte God, de Heer, de mens. Hij vormde hem uit stof, uit aarde, en blies hem levensadem in de neus. Zo werd de mens een levend wezen. (Gen 2:7)

In Christus’ laatste ademtocht hebben we een transitie. Wat we zien is niet de volledige realiteit van wat er gebeurt. Het is gewoon het begin van iets nieuws. Het is de opening van een nieuw tijdperk. Wat voor een toeschouwer een moment van hopeloosheid zou zijn, verlaat Jezus de wereld met het gekende Bijbelse teken van Zijn laatste ademtocht. Het verwijst niet alleen naar zijn gedeelde natuur met God de Schepper, maar het verwijst ook naar de levensadem die nog moet komen. Degenen die gezonden wordt om ons te genezen, om ons te transformeren in gepaste woningen voor de Goddelijke Aanwezigheid, de H. Geest. De laatste ademtocht van Jezus is niet het einde, maar het begin van een Hemelse nieuwe orde. - Br Joseph Bailham, OP