Jezus vertelde deze vrouw dat de Vader degenen zoekt die Hem in geest en waarheid willen aanbidden. Jezus zocht deze emotioneel gekwetste vrouw zodat zij iemand zou worden, die de Vader in geest en waarheid zou aanbidden.

De reden dat Jezus afzag van stoutmoedige beweringen dat Hij de Messias is, in Israël, was vanwege het verkeerde idee dat de natie had over de activiteit van de Messias. Ze zochten een politieke activist en revolutionair, geen zondedrager. Hier, weg van Joods fanatisme, was Jezus vrij om openlijk Zijn identiteit bekend te maken.

De discipelen kwamen terug bij de bron aan het einde van het gesprek van onze Heer met deze vrouw, en ze waren absoluut verbaasd. We moeten goed kijken om de ware reden voor hun ongelovige verrassing te begrijpen. Het was niet vanwege de reputatie van deze vrouw, want ze wisten niet wat onze Heer met haar verleden deed. Het was ook niet omdat ze een Samaritaanse was. Let op het verslag van Johannes: "Op dat moment kwamen de leerlingen terug. Ze waren verbaasd dat Hij met een vrouw aan het praten was. Toch zeiden ze er geen van allen iets van.´ (Joh 4:27).

De rabbijnen hadden enkele zeer strikte tradities met betrekking tot vrouwen. Een man mocht niet eens in het openbaar met zijn eigen vrouw spreken. Een van hun uitspraken ging als volgt:

“Een man mag niet alleen zijn met een vrouw in een herberg, zelfs niet met zijn zus of zijn dochter, om wat mensen misschien denken. Een man zal op straat niet met een vrouw praten, zelfs niet met zijn vrouw, en vooral niet met een andere vrouw, vanwege wat mensen zeggen.”

Wat op het eerste gezicht slechts een zorg leek om de schijn onberispelijk te houden, was naar mijn mening slechts een nauwelijks verhulde minachting voor de vrouw in het algemeen. Onze Heer weigerde de bekrompenheid van de rabbijnen te volgen en de discipelen durfden Hem er geen vragen over te stellen (vers 27).

Terwijl de vrouw de stadsmensen uitnodigde om naar de bron te komen, spoorden de discipelen Jezus aan om te eten van het voedsel dat ze in de stad hadden gekocht. Onze Heer maakte van de gelegenheid gebruik om hen te instrueren over evangelisatie. De eerste les voor de discipelen lag op het gebied van prioriteiten. In zekere zin verkondigden de discipelen slechts opnieuw de eerste verleiding van onze Heer Jezus door Satan. Ze waren meer bezig met eten dan met evangelisatie. Onze Heer herinnerde hen eraan dat het doen van de wil van God belangrijker is dan dineren.

De redenen voor deze urgentie in evangelisatie zijn tweeledig.

1.Allereerst is de tijd ver verstreken. De discipelen leken geen grote urgentie te voelen. De uitdrukking “Jullie zeggen toch dat het nog vier maanden duurt voor je kan oogsten? Maar kijk eens om je heen. Dan kunnen jullie zien dat het graan op de velden al rijp is en geoogst kan worden.” (vers 35) De discipelen dachten dat er geen haast was en dat er tijd genoeg was. Zij dachten nog tijd te hebben omdat er was gezaaid en ze nog tijd hadden voor de oogst, maar zo'n nonchalante houding was niet acceptabel voor Onze Heer.

Vanaf vers 30 (‘ze kwamen uit de stad’) wordt ons verteld dat terwijl dit gesprek tussen Jezus en Zijn discipelen plaatsvond, de menigte op weg waren van Sichar naar de bron. Ik geloof dat Onze Heer hiernaar verwees toen Hij zei: "Maar kijk eens om je heen. Dan kunnen jullie zien dat het graan op de velden al rijp is en geoogst kan worden.” (Joh 4:35).

Hiermee bedoelde Hij dat de discipelen zouden zien dat er geen tijd was om een maaltijd te bereiden en op te eten. Degenen die hongerig waren naar het evangelie, degenen die klaar waren om te oogsten, arriveerden kortstondig en Gods doel om te redden heeft een veel grotere prioriteit dan het eten van een maaltijd.

2. Een tweede les in evangelisatie heeft te maken met de aard ervan. Degenen die bij de put aankwamen, waren degenen die bereid waren te ontvangen en te reageren. Het werk van Jezus en zijn discipelen was oogsten. Het was de vrouw die het zaad had gezaaid en de discipelen zouden de oogst binnenhalen. Dat is de aard van evangelisatie. Het is teamwerk, een gezamenlijke inspanning.

Het is veelbetekenend om op te merken dat het gesprek tussen Jezus en Nicodemus ogenschijnlijk geen onmiddellijk resultaat opleverde. Persoonlijk heb ik niet het gevoel dat zelfs Nicodemus onmiddellijk werd gered. Als u en mij gevraagd zouden zijn om te voorspellen welke evangelisatie-inspanning de meeste vruchten zou opleveren, dan hadden we ons geld ongetwijfeld op Nicodemus ingezet. Maar het is het gesprek met deze vrouw dat leidde tot de bekering van een stad.

Aanvankelijk was het de getuigenis van de vrouw dat de Samaritanen ervan overtuigde dat Jezus de Messias was. Maar haar woorden waren als het licht van de maan vergeleken met het zonlicht van directe blootstelling aan Jezus en Zijn leer. Hoewel Jezus niet in Judea kon blijven, drongen de Samaritanen er bij Hem op aan om bij hen te blijven (vers 40). Terwijl de Joden nog steeds afstandelijk waren, waren de Samaritanen ervan overtuigd dat "Hij de Messias is, de Redder van de mensen." (Joh 4:42).

De bedoelingen van Johannes voor het opnemen van dit gesprek en de daaruit voortvloeiende evangelisatiecampagne lijken vrij duidelijk. Allereerst draagt dit verslag enorm bij aan het doel van Johannes om de godheid van Christus vast te stellen (Joh 20:31). Jezus beweerde de Messias te zijn, en de 'IK BEN' van het Oude Testament (vers 26). Bovendien openbaarde Hij Zijn alwetendheid door aan deze vrouw de meest intieme details van haar leven te onthullen. Alleen zij en God wisten hoeveel mannen er in haar leven waren geweest. Hierin erkende de vrouw dat Jezus alles van haar wist (vers 29).

Verder nam Johannes deze ontmoeting op in het leven van onze Heer om de boodschap van het evangelie extra onder aandacht te brengen, op een net iets andere manier gepresenteerd. Net zoals Jezus deze vrouw zachtjes tot het punt bracht van erkenning van Zijn godheid en haar onwetende aanbidding, zo moet jij tot dezelfde conclusie en toewijding komen om Gods Hemel binnen te gaan.

Ten slotte geloof ik dat Johannes dit bekeringsverhaal heeft opgenomen om vooraf te schetsen wat er later in zijn bediening zou gaan gebeuren. In Johannes 3 en 4 hebben we twee presentaties van het evangelie. Het ene gesprek is met een vertegenwoordiger van het orthodoxe jodendom. Het heeft geen duidelijke onmiddellijke resultaten en heeft geen significante gevolgen. De andere is met een vertegenwoordiger van de heidenen die door orthodoxe joden is verworpen en veracht. Ze bekeert zich meteen en dat leidt tot de redding van een stad.