Interview tussen Pr Cristino Bouvette en Ken Yasinski: Van atheïsme naar Katholicisme

  Pr Cristino en Ken

Ken: Pr Cistrino, wanneer je kijkt naar je Priesterschap zullen er momenten geweest zijn dat je geraakt was door Gods Liefde op een bijzonder manier. Ik ben er zeker van dat er vele zullen zijn geweest, maar is er een moment, die je je nu kunt herinneren, dat iets binnen je hart heeft geraakt? Dat je op een bijzondere manier heeft geïnspireerd en dat je met ons kunt delen?

Pr Cristino: Jazeker, mensen vragen mij dit en er zijn er vele, maar er is altijd een dat erbovenuit steekt. Ik had deze ervaring reeds vroeg in mijn priesterlijke bediening. Het is waarschijnlijk drie of vier jaar toen ik reeds Priester was gewijd. Sommige van mijn vrienden spraken mij over een collega die atheïst was, hoewel hij als Mormoon was opgevoed. Hij had zijn geloof verlaten en nu was hij ziek en had hersenkanker. Ze dachten dat hij niet lang meer te leven had. Hij stelde zich vragen en hij woonde in de buurt van de parochie waar ik werkte. Ze vroegen mij of ik met hem wilde praten en zijn vragen zou beantwoorden. Ik ontmoette hem en het was een vriendelijke man. Hij was grappig en we konden het goed met elkaar vinden.

Het was het begin van 1,5 jaar dat we elkaar ontmoetten en we samen op tocht gingen naar zijn levenseinde. Hij was heel oprecht en had zaken waarmee hij worstelde betreffende God in het algemeen, maar ook met het feit dat hij het Katholicisme zag als een ander soort Mormonisme, wat hij de rug had toegekeerd. Hij vroeg zich zelfs af waarom hij eigenlijk met een Katholieke Priester aan het praten was. Maar het kwam omdat we vrienden werden en we deelden samen een band zodanig wat de uitkomst ook zou zijn, ik er nog steeds voor hem zou zijn op het einde. Dat was het begin van wat een prachtig en diepgaand moment zou worden in mijn leven en bediening als Priester.

Op een dag kreeg ik een paniekerige oproep van zijn zoon dat hij dringend werd opgenomen in het ziekenhuis en dat het er niet goed uitzag. Hij vroeg mij of ik kon komen. Ik haastte mij naar het ziekenhuis en had wijwater en mijn ritusboek bij, uit hoop dat hij zou zeggen dat hij wilde gedoopt worden. Ik bad ervoor en ik kwam in zijn kamer en zijn gezin was bij hem. Hij was droevig en toen hij me zag glimlachte hij. Hij herinnerde mij eraan dat ik tot het einde bij hem zou blijven. En hij vroeg mij onder vier ogen te spreken. Hij en zijn vrouw waren niet langer getrouwd en hij was ook nooit hertrouwd. Ze gingen allen uit de kamer en ik en hem bleven over. Hij begon te wenen en zei: Ik wil echt gedoopt worden, maar ik ben bang dat het gewoon is uit vrees wat er komt en ik weet niet of ik het echt geloof. Ik zei hem: er is niets mis mee dat je je zeker wilt stellen. Hij lachte en zei: Je denkt dus dat ik kan gedoopt worden, wel doop me nu dan.

Ik haalde zijn gezin terug binnen en vertelde hen wat hij had gevraagd. Zijn ex-vrouw begon te wenen en zei dat ze als Katholiek was opgevoed en haar geloof had verlaten en dat haar moeder altijd had gebeden voor hen om terug tot geloof te komen en ze was zo blij dat hij gedoopt zou worden. Zijn vrienden werden opgebeld om het peterschap op zich te nemen en langs de telefoon baden ze mee. Hij werd slechter, maar hij zag er zo gelukkig uit dat hij gedoopt was. De volgende dag was hij wat beter en hij werd op een palliatieve afdeling gelegd, waar ik hem ging bezoeken. En ik vroeg hem: Je bent nu een Christen, een zoon van God, hoe voel je je nu? En hij zei: Ik voel me goed, is er nog iets wat je mij kunt geven? En ik lachte: Ja hoor, in het Katholicisme is er altijd nog iets. Zou je het sacrament van het vormsel willen ontvangen? Hij wist reeds wat het was en hij zei: Ja, ik zou de kracht van de H. Geest willen voelen.

De volgende dag keerde ik terug met Chrismaolie en hij werd gezalfd in het vormsel. Hij zag er zo vredig uit en daarom probeerde ik hem te introduceren bij OLVrouw. Ik zei hem: Denk eraan, dat je nu ook haar zoon bent. Denk ook aan haar en het zal je troosten en zo baden we samen een tientje van de rozenkrans. Ik zei hem: Ik kom morgen terug, als het voor je gaat. Hij stelde het goed en de volgende keer stelde ik hem de Biecht voor en de ziekenzalving. Ik dacht eraan om hem de Eucharistie te geven om zijn initiatie te voltooien. Ik wist niet wat hij erover zou denken, maar ik had een geconsacreerde hostie bij in een pyxis. Hij nam deel aan de sacramenten. Hij had 4 sacramenten ontvangen in evenveel dagen.

Ik zei hem: Je hebt meer genade ontvangen, dan degenen die ik nu ken. Er is maar een ding dat we samen nog kunnen vieren: de Eucharistie. Hij kon moeilijker ademen, maar hij stemde in met de Eucharistie te ontvangen. Ik toonde hem de gewijde Hostie en zei hem: Dit is het Lam Gods, die de zonden van de wereld wegneemt. En hij herhaalde hetgeen ik zei: Heer, ik ben niet waardig dat U tot mij komt, maar spreek en ik zal gezond worden. Hij ontving de Hostie op de tong en sloot zijn ogen en bleef in stilte. Een traan rolde langs zijn wang en hij zei: Hij is het! Ik wist niet meer wat zeggen. Dit was het mooiste moment dat ik als Priester heb ervaren.

Hij zei: Het is Hem, en je zult weten wanneer Hij voor je komt om je naar Huis te brengen. Hij zei: vaarwel en een paar uur later liet zijn zoon weten dat hij was overleden. Tot op vandaag heb ik ontzag voor dit teken van Gods genade en kracht in ons leven en hoe hij voor ons vecht tot het einde. Als we naar Hem zoeken, zal Hij naar ons komen en Hij zal ons redden en ons naar Huis brengen.

Ken: Het is ongelooflijk wat een schat deze man kreeg door je Priesterschap. Wat een schat in de laatste momenten van zijn leven om Onze Heer te ontvangen en deze woorden te zeggen: Hij is het! Hoevelen twijfelen of Hij het is. Dat is gewoon zo prachtig. Wat denk dat deze ervaring met je deed?

Pr Cristino: Ik heb nooit het gevoel had dat mijn Priesterschap een last was. Het is nu 6 of 7 jaar geleden en sinds dit is gebeurd zijn er vele uitdagende momenten geweest in mijn Priesterschap, maar sinds deze gebeurtenis, kan ik altijd terugblikken op het feit waarom we het Priesterschap hebben en wat een enorme eer het is om Priester te zijn en dit nooit te vergeten.